"เฮ้อ....เหนื่อยชะมัด วันๆมีแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้..."

สาวน้อยปิดประตูห้องพร้อมล็อคกลอนอย่างดีก่อนที่ตนจะย้ายก้นมานั่งที่เก้าอี้ตัวเล็กๆในห้องด้วยสีหน้าท้อใจ?เหนื่อยใจ?ทุกข์ใจ?กับอะไรบางอย่าง ภายในห้องของเธอก็ดูเหมือนห้องของเด็กปกติทั่วๆไป มีโปสเตอร์ภาพอนิเมะแปะอยู่ผนังห้องอยู่ประปราย

เธอมีชื่อว่า "มิล" นั่นเป็นขื่อเบ่นของเธอ หรือ มีลดา จำลอง สาวน้อยมัธยมต้นธรรมดาๆ

"ไม่เป็นไรนะ...เธอทำได้อยู่แล้ว"

เด็กหญิงได้เพียงแค่ปลอบใจตัวเอง เธอหยิบปากกาขึ้นมาจากลิ้นชักใต้โต๊ะก่อนจะใช้มันละเลงวาดเขียนแขนตนเองไปมาจนเต็มแขน ใบหน้าของสาวน้อยดูเศร้าหมองเหมือนว่าเธอผ่านอะไรมามากมายในวันนี้ นอกจากแขนที่เต็มไปด้วยรอยปากกาแล้วเธอยังวาดหน้ายิ้มไว้ที่ฝ่ามืออีกด้วย หลังจากที่ละเลิงแขนจนพอใจแล้วเธอจึงหยิบสมุดโน๊ตเล่มเล็กๆออกมาแล้งเริ่มเขียนอะไรบางอย่าง

เวลาผ่านไปหลายนาที สาวน้อยบรรจงเขียนแล้วเขียนเล่า กระดาษหน้าที่เขียนเสร็จแล้วถูกเธอฉีกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนจะโยนลงถังขยะไป

เธอเริ่มเก็บสมุดโน๊ตกับปากกาลงลิ้นชักก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวน้อยตรงไปนั่งที่เตียงแล้วแล้วนั่งลง มือเล็กหยิบโทรศัพท์ใต้หมอนออกมาก่อนจะเปิดเข้าไปเช็คช่องทางโซเชี่ยลต่างๆ

"งืมมม~"

สาวน้อยเช็คทวิตเตอร์ของตนพบว่าตัวเธอนั้นเป็นนักวาดโนเนมที่มีผู้ติดตามถึง20,000คน มีคนมากมายเข้ามาชื่นชมผลงานวาดของสาวน้อยไม่ขาดสายทำให้ดวงใจของสาวน้อยรู้สึกนุ่มฟูขึ้นมา จากที่มีสีหน้าที่เศร้าหมองรอยยิ้มเล็กไปค่อยๆปรากฏ นี่อาจจะเป็นเพียงแค่ความสุขเล็กๆของสาวน้อยเท่านั้น

หลังจากเล่นโซเชียลจนหนำใจเธอจึงเริ่มเปิดอนิเมะขึ้นมาดู เป็นอนิเมะอีกหนึ่งเรื่องที่เธอชื่นชอบ นั่นก็คือเรื่อง ครูพิเศษจอมป่วนรีบอร์น เธอแม้จะดูจบไปแล้วแต่ก็ไม่วายกลับมาย้อนดูความอบอุ่นและมิตรภาพที่พวกเขามีให้กัน ตัวละครโปรดของเธอมีชื่อว่า ดีโน่ คาบัคโรเน่ เขาเป็นผู้ชายที่ดูอบอุ่นมากเลยล่ะ อยู่ด้วยแล้วคงรู้สึกสบายใจไม่ใช่น้อย แม่จะมีมุมซุ่มซ่ามไปบ้างแต่นั่นก็เป็นอีกข้อที่ทำให้เขาดูเป็นพี่ชายที่ทั้งน่ารักและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน ตัวละครอื่นในเรื่องเธอก็คิดว่าคาแรคเตอร์น่าสนใจกันทั้งนั้นโดยเฉพาะฮิบาริ เคียวยะ ผู้พิทักษ์เมฆาของวงโกเล่ เขาดูน่าสนใจมากเลยทีเดียว ถ้าได้เป็นเพื่อนกับคนแบบเขาคงจะดีน่าดู แม้ในสายตาคนในเรื่องเขาจะดูเป็นคนที่ไม่น่าเข้าหาก็ตาม

"5555"

สาวน้อยหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ เธอดูไปตอนแล้วตอนเล่าก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อเลย

จนกระทั่งเวลาผ่านไปนานจนถึงเที่ยงคืน สาวน้อนเริ่มเคลิ้มก่อนที่จะหลับไปทั้งแบบนั้นเลย

.

.

.

"!!"

รู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องของใครก็ไม่รู้ เธอพยายามตั้งสติแล้วทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น

"เดี๋ยวสิๆ นี่มันอะไรกันวะเนี่ย...เมื่อกี้ยังนอนอยู่ในห้องตัวเองอยู่เลย"

สาวน้อยเริ่มสังเกตร่างกายตนเองก่อนจะเดินไปส่องกระจกดู

"น่ารักจังแต่...ร่างใครวะเนี่ย!!"

"ไม่สิ ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้!"

"ก่อนอื่นต้องสำรวจที่นี่ก่อน!"

"อย่าบอกนะว่านี่คือการอิเซไกมาต่างโลกแบบไม่รู้

ตัว แถมมาอยู่ร่างใครก็ไม่รู้อีก..."

ฉันเริ่มสังเกตดูรอบๆห้อง สังเกตทุกอย่าง ทุกซอกทุกมุม ก่อนจะเริ่มมานั่งขัดสมาธิอยู่กลางห้องและประติดประต่อเรื่องราวต่างๆ

"ไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้จะมีโอกาสอิเซไกมาโลกอื่นได้

จริงๆ...เจ้าของร่างนี้ตายแล้วหรอ...หรือยังไงวะ..."

ฉันเริ่มค้นภายในห้องอีกครั้ง ค้นไปค้นมาก็ดันเจอกับสมุดจดของเจ้าของร่างนี้

"สมุดจดหรอ?....อะไรกันเด็กคนนี้ชื่อเดียวกันกับฉันเลยนี่...อิสุมิ มิลู (มิล)??"

"เอ๋...โรงเรียนนามิโมริ ม.2ห้องA...."

จู่ๆบรรยากาศในห้องก็เงียบลงก่อนที่รอยยิ้มอันชั่วร้ายของสาวน้อยจะปรากฏออกมา

"....ไม่คิดเลยว่าจะได้อิเซไกมาในอนิเมะเรื่องโปรด! ช่างโชคดีอะไรขนาดนี้!"

จากสีหน้าที่ดูสับสนและดูกังวลเมื่อกี้ถูกเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่สดใสที่ยิ้มจนแก้มปริ เด็กสาวตัวเล็กกระโดดโลดเต้นไปมาด้วยความตื่นเต้นจนลืมคิดเรื่องต่างๆไปเลย

"มิลลูก!!รีบลงมาได้แล้ว!เดี๋ยวก็ไปสายหรอก!!"

เสียงของบุคคลที่คาดว่าน่าจะเป็นแม่ของเด็กสาวเรียกชื่อเธอ 

"เอ๊ะ...ค่าา~~"

มิลไม่คิดอะไรมากรีบแต่งตัวแล้วลงมาชั้นล่างทันที

"ปะ...ไปก่อนนะคะ~"

เนียนๆไปก่อนแล้วกันนะ

"โธ่~ข้าวช้าวก็ไปหากินเองแล้วกัน นี่ข้าวกล่องจ๊ะ"

หม่าม๊ายื่นกล่องข้าวให้ผูู้เป็นลูกสาว

"อะ ขอบคุณค่ะ"

มิลรับข้าวกล่องมาพร้อมยิ้มรับด้วยความสดใส

"ไปดีมาดีนะมิล"

หม่าม๊าเอ่ยก่อนที่มิลจะรีบถือข้าวกล่องวิ่งออกจากบ้านไป

"ละ..แล้ว โรงเรียนนามิโมรินี่ไปทางไหนหว่า..."

มิลที่พึ่งนึกขึ้นได้ยืนสตั้นอยู่หน้าบ้าน แต่จู่ๆก็มีแสงแห่งความหวังปรากฏขึ้น ซาวาดะ สึนะโยชิ หรือพระเอกของเรื่องปรากฏตัว

"สายแล้วๆ!"

สึนะวิ่งผ่านหน้าของมิลไปอย่างรีบร้อน

"ดีล่ะ!ตามหมอนั่นไปก็ได้!"

มิลวิ่งตามสึนะไปจนถึงโรงเรียน ทั้งสองคนวิ่งเข้าประตูโรงเรียนก่อนที่ประตูจะปิดพอดี

"ทันพอดีแฮะ...."

ณ ห้องเรียน

"เห้อ...."

มิลถอนหายใจเบาๆ

(ลำบากจริงชีวิตฉัน อยากเกิดเป็นลูกคุณหนูนั่งกินนอนกินไปวันๆมากกว่าอ่าา~)

กริ๊งงงงงงง

(ถึงเวลาพักกินข้าวแล้ว!!)

ตาของเด็กสาวเป็นประกายหลังจากได้ยินเสียงกริ่ง

"ซาวาดะคุงงงง~ไปกินข้าวกันเถอะ~~"

ฉันเดินมาชวนสึนะไปกินข้าวด้วยกันด้วยร้อยยิ้มที่สดใสแต่แฝงไปด้วยเจตนาร้ายบางอย่าง ฉันอยากสานสัมพันธ์กับเขา!การที่ได้เขามาเป็นเพื่อนกับเขาคงจะดีไม่ใช่น้อย

"เอ๊ะ...คุณอิสุมิ!? ได้ครับๆผมเองก็จะไปทานกับโกคุเดระคุงแล้วก็ยามาโมโตะอยู่พอดี ถ้าคุณอิสุมิสดวกก็มาด้วยกันก็ได้ครับ แหะๆ.."

สึนะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูประหม่า

(เอ๋~อิสุมิจังเนี่ยปกติไม่ค่อยได้คุยกับพวกสึนะสินะ)

"อื้มได้สิ กินด้วยกันหลายๆดีกว่านี่นะ"

"รุ่นที่10ครับ ไปทานข้าวกันเถอะครับ"

โกคุเดระและยามาโมโตะเดินมาพอดีพวกเราทั้ง4คนจึงไดเดินไปกินข้าวด้วยกัน

(สุดยอดเลย...เรามีโอกาสได้มากินข้าวบนดาดฟ้าโรงเรียนเหมือนในอนิเมะเป๊ะ!!)

ฉันยิ้มร่าด้วยความตื่นเต้น ก็แหมกินข้าวลนดาดฟ้าโรงเรียนปกติคนโลกนู้นเขาไม่ทำกันนี่นา

"สึนะ ไหงวันนี้ถึงชวนสาวมานั่งกินข้าวด้วยล่ะ"

ยามาโมโตะที่นั่งสวบข้าวกล่องอยู่เอ่ยถามสึนะ

"คือว่า...คุณอิสุมิเค้ามาชวนน่ะแหะๆ"

"เอ่อ...ถึงเราจะอยู่ห้องเดียวกันแต่ก็ต้องแนะนำตัวก่อนสินะ! ฉันชื่ออิสุมิ มิลู หรือจะเรียกว่ามิลก็ได้"

แม้เจ้าของร่างนี้จะหน้าตาน่ารักเพียงใดแต่ดูเหมือนมนุษยสัมพันธ์กับเพื่อนๆจะไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่ เพื่อนสนิทก็ไม่มีดูเป็นตัวประกอบสุดๆ

"ฉันยามาโมโตะ ทาเคชิ"

ยามาโมโตะยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร สมแล้วที่เป็นยามะจังลูกชายมัมหมี!

"โกคุเดระ ฮายาโตะ"

โกคุเดระดูจะไม่ค่อยอยากสานสัมพันธ์กับฉันซักเท่าไหร่ เล่นทำหน้าบอกบุญไม่รับซะขนาดนั้น!เจ้าหัวหมึกเอ้ย!

"ผมซาวาดะ สึนะโยชิครับ"

สึนะปกติสุดสินะ

"สึน้าาาา!!"

จู่ๆก็มีเจ้าวัวบ้าที่ไหนก็ไม่รู้โดดมาเกาะเสื้อสึนะแถมร้องไห้ขี้มูกโป่งซะด้วย

"แรมโบ้!มาทำอะไรที่นี่เนี่ย!"

"แรมโบ้!เอาคุกกี้ของอี้ผิงคืนมานะ!!"

อี้ผิงตัวน้อยปรากฏตัวก่อนจะวิ่งไล่แรมโบ้ที่ถือกล่องคุกกี้ของเธอด้วยความโมโห

"เจ้าวัวบ้า!หยุดเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย!!"

โกคุเดระกับสึนะช่วยกันจับแรมโบ้แต่ก็ดันจับไม่ได้ซักที

"เหอะๆ..."

ฉันได้แต่นั่งมองด้วยความระอากับภาพที่เหมือนเห็นจนชินตา ถ้าเป็นในอนิเมะมันก็ตลกอยู่แหล่ะแต่พอเอาเข้าจริงมันโคตรจะวุ่นวายเลยนี่สิ!

"อ๊ะ..."

แรมโบ้ที่วิ่งหนีพวกสึนะกับอี้ผิงอยู่วิ่งมาชนฉันจนกล่องข้าวที่ฉันถืออยู่ตกลงกับพื้นหกกระจาย

"คะ..คุณอิสุมิ!!แรมโบ้รีบขอโทษคุณอิสุมิเร็วเข้า!"

สึนะหน้าซีดหลังจากเห็นข้าวกล่องฉันตกก่อนจะรีบก้มหัวขอโทษฉันอย่างไว

"เหอะๆๆๆ...สึนะคุงไม่ต้องขอโทษหรอกมันไม่ใช่ความผิดของเธอซักหน่อย..."

"มันเป็นความผิดของเจ้าวัวนี่ต่างหาก!!ย๊ากดดดก"

ฉันจับแรมโบ้ขึ้นมาก่อนจะดึงแก้มทั้ง2ข้างของเขาด้วยความหมั่นไส้

"ฉันยังไม่ได้กินซักคำเลยน้าาาา!!"

เรียกได้ว่าถ้าเปรียบความโกรธของมิลจังเป็นไฟป่านนี้โรงเรียนนามิโมริคงจะไหม้ทั้งโรงเรียนแล้วเป็นแน่แท้...

นี่ก็ผ่านมา2วันแล้วที่ฉันได้เข้ามาอยู่ในโลกใบนี้ ในวันๆนึงเกิดเรื่องราวมากมายหลายร้อยล้านเรื่องให้ได้เครียด แต่มันก็สนุกไม่ใช่น้อยเลยล่ะ ฉันนั่งควงปากกาไปมาอยู่ในห้องของตนพลางคิดอะไรไปเพลินๆ

"ตอนที่ฉันเข้ามาอยู่ที่นี่ เนื้อเรื่องถึงช่วงไหนแล้วกันล่ะเนี่ย"

แม้ตอนนี้จะยังไม่รู้อะไรเลย แต่ถ้ามีเหตุการไหนที่คุ้นๆในเรื่องเดี๋ยวฉันก็นึกขึ้นได้เองนั่นแหล่ะ

"แงงง~การบ้านยากชิหัยวายวอดเลยอ่าาา พรุ่งนี้คงต้องไปให้โกคุเดระช่วยสอนซะแล้ว คนสวยเครียด"

ฉันตัดพ้อกับการบ้านคณิตศาสตร์ที่ยากแสนยาก หรือว่าฉันโง่ทำไม่ได้เองหว่า

*ติ๊ดๆๆๆ

"เอเระ โทรศัพท์ดัง..."

ฉันหยิบมือถือเครื่องเล็กเคสลายกระต่ายสีชมพูสุดตะมุตะมิตะน้อยน่ารักขึ้นมาก่อนจะเปิดดูว่ามีใครส่งมาไรมาหรือปล่าว

".....โอ้พระเจ้าจอร์จ"

ฉันอึ้งกับภาพที่อยู่ตรงหน้า หน้าจอมือถือของฉันปรากฏหน้าเด็กสาวผมขาวตัวเล็กหน้าตาของเธอเหมือนกับมิลูจังเจ้าของร่างนี้อย่างกับแกะ!แถมยังโบกมือแล้วยิ้มให้ฉันอีกด้วย!

"สวัสดีค่ะคุณมิล"

มิลูจังยิ้มให้ฉันอย่างสุภาพ

"เธอคือมิลลูจังหรอ..."

ฉันถามออกไปทั้งๆที่คำตอบมันก็น่าจะชัดเจนอยู่แล้ว

"ใช่แล้วล่ะค่ะ เอาล่ะฉันจะขออธิบายเรื่องราวทุกอย่างให้คุณฟังนะคะ ทั้งเรื่องที่คุณเข้ามาอยู่ในร่างฉัน แล้วก็เรื่องที่ว่าทำไมฉันติดต่อกับคุณได้"

"ค่ะ ว่ามาเลยค่ะ"

ฉันตั้งใจฟังที่มิลูจังเล่าเต็มที่ เธอเล่าว่าในระหว่างที่เธอกำลังเดินซื้อของในตลาดให้คุณแม่อยู่จู่ๆก็เกิดเหตุการณ์กราดยิงขึ้นแถวๆนั้นและเธอก็เป็นคนนึงที่โดนลูกหลงจากการกราดยิงครั้งนั้นด้วย เธอคิดว่าทุกอย่างคงจบแล้วแน่ๆเธอคงไม่ได้พบคุณแม่ คุณพ่อ อีกต่อไปแล้วจู่ๆเธอก็ได้พบกับบุคคลที่เรียกตัวเองว่าพระเจ้า เขาบอกเธอว่าจะส่งเธอไปเป็นผู้กล้าที่ต่างโลกและทำภารกิจให้ลุล่วงซะ ตัวตนของเธอในโลกแห่งนั้นได้ตายลงไปแล้ว เธอจะต้องไปเกิดและใช้ชีวิตในโลกใบใหม่แต่ความทรงจำของโลกเก่าจะยังคงเดิม เขาบอกเธอว่าจะประทานพรให้1ข้อ เธอจึงขอให้ตัวของเธอในโลกใบเก่ายังมีชีวิต เธอไม่อยากให้พ่อแม่ต้องเป็นทุกข์และเศร้าโศกกับการจากไปของเธอ ขอแค่นั้นจริงๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพระเจ้าบอกกับเธอว่าจะให้วิญญาณของเธอในอีกมิตินึงใช้ชีวิตร่างของเธอแทน ซึ่งก็คือตัวฉันมีลดาผู้นี้นี่เอง ซึ่งจริงๆชะตาชีวิตฉันมันจะขาดในวันพรุ่งนี้แล้วแหล่ะพระเจ้าเลยจับวิญญาณฉันมายัดใส่ร่างมิลูจัง พระเจ้ายังอนุญาตให้มิลูจังติดต่อกับฉันได้ผ่านทางโทรศัพท์เครื่องนี้ได้อีกด้วย

"เธอรับได้รึปล่าว...ที่ต้องมาใช้ร่างของฉัน..."

มิลูทำสีหน้าเศร้าเหมือนเธอจะด้อยค่าตัวเองเกินไปแล้วมั้งมิลูจัง

"ฉันไม่ได้รังเกียจอะไรเธอเลยนะมิลูจัง...ดูสิ!หน้าตาเธอก็น่ารักตาก็ส๊ววยยสวย ผมสีขาวนี่ก็นุ่มหอมสุดๆ! นี่ถ้าเธอไม่ยอกว่าเป็นเด็กม.ต้นฉันนึกว่านางฟ้าลงมาจุติเลยนะเนี่ย!?"

ฉันพูดความในใจทั้งหมดของฉันให้มิลดูจังฟัง อย่างน้อยๆฉันก็ไม่อยากให้เธอคิดมากแล้วตั้งหน้าตั้งตาใช้ชีวิตในต่างโลกให้มีความสุขก็พอ แต่ที่ฉันพูดไปมันคือเรื่องจริงนะ! คนอะไรน่ารักได้ขนาดนี้!

"เป็นงั้นหรอ...งั้น!ถ้ามีเรื่องทุกข์ใจอะไรล่ะก็ฉันจะเป็นคนรับฟังให้เธอเองนะ!"

มิลูจังพูดด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่น

"ฉันจะคอยติดต่อมาเรื่อยๆนะมิลจัง ถึงจะอยู่ต่างโลกแต่คุณพระเจ้าก็อนุญาตให้ฉันติดต่อกับเธอเมื่อไหร่ก็ได้ตามต้องการน่ะ!"

"งื้อออ มิลูจังน่ารักที่สูดดดด....ว่าแต่เธอพอจะสอนการบ้านให้ฉันได้มั้ย 👁️👄👁️"

"ได้สิคะ มาเลยฉันพร้อมสอนเต็มที่ค่ะ!"

มิลูจังยิ้มให้ฉันอย่างสดใส คนอะไรน่ารักน่ากอดน่าสวบเป็นที่สุด!

คืนนั้นฉันคุยกับมิลูจังทั้งคืน ทั้งให้เธอช่วยสอนการบ้าน ปรึกษาเรื่องต่างๆ เล่าเรื่องของตนเองให้กันและกันฟัง ทำให้ฉันได้รู้อะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับมิลูจังมากเลยทีเดียว

"สึน้าาาา~"

ณ โรงเรียนนามิโมริตอนเช้าสดใสที่ธรรมดาแต่ไม่ธรรมดา ฉันที่เห็นสึนะกำลังเดินไปที่ห้องเลยจะวิ่งเข้าไปทักพร้อมถือคฑาสาวน้อยเวทย์มนต์รูปกระต่ายฟรุ้งฟริ้งไปด้วย แต่ก็ดันวิ่งไปชนหลังใครเข้าก็ไม่รู้

"เอ๊อะ...ขอโทษค่ะ"

ฉันกล่าวขอโทษก่อนจะเงยหน้ามองคนที่ฉันเผลอไปชนเข้า เขาหันมามองฉันด้วยสายตาที่ดุดัน แล้วเค้าคนนั้นที่ฉันเผลอไปชนเข้าก็ดันเป็น...

(คุณฮิบาริ!!!!!กรี๊ดดดด!!นี่โชคดีรึโชคร้ายวะ!!!)

"เอ่อ..."

"ชูก้า ชูก้า รูน~"

ฉันถือคฑาจ่อไปที่เขาก่อนจะร่ายคาถาศักดิ์สิทธิ์ ความชั่วร้ายเอ่ยจงหายไป

"เล่นอะไรของคุณน่ะ...."

ฮิบาริพูดพลางมองฉันที่จู่ๆก็มาชูก้าๆรูนใส่เขา

(ทำไมอะ!!มันไม่น่ารักหรอ!!)

"ขะ..ขอตัวก่อนนะคั้ฟฟ!"

ฉันรีบหนีเขาออกมาแล้วรีบไปรวมกลุ่มกับพวกสึนะและยามาโมโตะทันที

"เป็นอะไรรึปล่าวครับคุณอิสุมิ หน้าดูซีดๆนะ"

สึนะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"เมื่อกี้บังเอิญเดินชนคุณฮิบาริกรรมการคุมกฏเข้าน่ะ..."

ฉันบอกสึนะไปตรงๆ ถึงเขาจะหล่อแต่เขาก็โหดอ้ะ!เค้ากลัว!

"ก็แค่กรรมการคุมกฏทำเป็นวางมาด คราวหลังถ้าเจอเธอก็เตะเป้ามันซะเลยสิ!"

โกคุเดระพูด

"ไม่ดีกว่า...ฉันไม่ใช่คนบ้านป่าเมืองเถื่อนแบบนายซักหน่อยหัวปลาหมึกจัง"

"เธอเรียกใครหัวปลาหมึกหา!!ยัยเตี้ย!!"

"สูงกว่าไม่กี่สิบเซนอย่ามาทำซ่านะเจ้าหัวหมึก!!"

ฉันกับโกคุเดระหยุมหัวกันไม่หยุดโดยที่มียามาโมโตะเป็นคนคอยห้ามและสึนะที่ยืนปวดกระบานกับเพื่อนของเขาอย่างเงียบๆ

"อ้าวๆคึกคักกันแต่เช้าเลยนะสึนะ"

รีบอร์นที่ไม่รู้มาตั้งแต่เมื่อไหร่พูดขึ้น ฉันกับโกคุเดระที่กำลังหยุมหัวหันอยู่เลยหยุดฟัง

"อิสุมิ มิลู ชื่อเล่นมิล ส่วนสูง146เซนติเมตร น้ำหนัก48 กีฬาที่ถนัดวอลเลย์บอล วิชาที่แย่คณิตศาสตร์ ลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น ชอบทานราเม็ง ตอนเด็กๆเอานมที่โรงเรียนแจกไปให้หมากินเลยไม่สูงซักท-"

"อย่ามาอ่านประวัติคนอื่นต่อหน้าเขาสิฟระ!"

สึนะขัดรีบอร์นที่กำลังอ่านใบประวัติของฉันอยู่

"ฉันปล่าวน้าาา นั่นมันข้อมูลเท็จ😭"

ฉันได้พยายามจะแย่งกระดาษข้อมูลนั้นมาจากรีบอร์นแต่ก็พลาด ล้มหน้าทิ่มพื้นแทน

"ฮืออออ~"

(ฝากไว้ก่อนเถอะเจ้าเด็กแก่แดด!!!)

.

.

.

.

.

จบบทที่2จ้า❤️

"หาว~"

วันนี้เป็นเช้าที่สดใสของฉันอีกวันหนึ่ง แม้ว่า้มื่อคืนจะมัวแต่เล่นวีดีโอเกมจนทำให้หลับดึกซักแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องตื่นมาโรงเรียน

"เอโตะ...กรรมการคุมกฎมายืนทำอะไรกันเยอะแยะหว่า"

เมื่อถึงหน้าโรงเรียนฉันกลับพบกรรมการคุมกฎยืนอยู่เต็มหน้าโรงเรียนไปหมด

"อะ สึนะ!!"

ฉันที่เหลือบไปเห็นสึนะพอดีจึงรีบวิ่งไปหาเขา

"ทำไมกรรมการคุมกฎถึงมายืนเต็มหน้าโรงเรียนเราแบบนี้ล่ะ"

ด้วยความขี้สาระแนของฉันฉันก็ไม่รอช้าที่จะถาม

"ก็หลายวันมานี้มีข่าวว่าคุมกฎโดนลอบทำร้ายน่ะ อาจจะเป็นคู่แค้นกรรมการคุมกฎก็ได้นะ"

สึนะพูดโดยที่มีรีบอร์นยืนอยู่ข้างๆ

(หรือว่า!!!จะเป็นภาคศึกโกคุโยกันนะ!!....แทบจำอะไรไม่ได้เลยอะ!นี่ฉันเป็นแฟนพันธุ์แท้รีบอร์นจริงมั้ยเนี่ย!)

"ไม่ใช่คู่แค้นกรรมการคุมกฎหรอกนะ"

ฮิบาริที่เดินมาจากไหนก็ไม่รู้พูดขึ้น

"คะ..คุณฮิบาริ!"

สึนะทำหน้าอึ้งกิมกี่เมื่อเห็นฮิบาริ

"ดีจ้าฮิบาริ"

รีบอร์นกล่าวทักทายฮิบาริ

"ดีค่ะกรรมการคุมกฎ"

ฉันก็กล่าวทักทายเขาเช่นกันพร้อมส่งยิ้มที่คิดว่าบริสุทธิ์และเป็นมิตรที่สุดให้เขา

"คนๆนี้....น่ากลัว"

สึนะเดินถอยห่างจากฉันไม่รู้ว่าเพราะเขินรอยยิ้มของฉันหรือว่าความน่ารักของฉันมันแสบตาเกินไปกันแน่

"คนที่เจอเมื่อวานก่อนหนิ"

เขาก้มมามองฉันที่ตัวเล็กกว่า

"อิสุมิ มิลู ค่ะเรียกว่ามิลก็ได้"

ฉันแนะนำตัวกับเขาโดยที่ยังคงยิ้มให้เขาอยู่ เผื่อเขาอาจจะรู้สึกอยากเข้าหาฉันมาหขึ้น

"หืม..."

*ปัก!

ฮิบาริใช้ท่อนฟาฟาดไปที่คนข้างหลังฉันซึ่งก็คือชามาลที่กำลังหลีสาวอยู่นั่นเอง

"โอ้ย!เจ็บๆๆ"

ชามาลจับหลังหัวตัวเองพร้อมโอดครวญด้วยความเจ็บปวด

"รู้สึกเหมือนมีอะไรรบกวนอยู่เลยแฮะ..."

ฮิบาริจับที่คอของตนที่โดนยุงของชามาลกัดเข้า จำได้ว่าในเรื่องน่าจะเป็นโรคกลัวซากุระอะไรนี่แหล่ะ

"ชามาล...คุณมาทำอะไรน่ะ"

สึนะเอ่ยถาม

"พอดีได้ยินเรื่องที่มีคนมาดักทำร้ายนักเรียนโรงเรียนนี้เข้าน่ะสิ ว่าจะมาปกป้องพวกสาวๆซักหน่อย"

ชามาลก็ยังเป็นชามาลไม่มีเปลี่ยนเขายังคงเป็นตาลุงลามกในสายตาฉันเสมอไม่ว่าตะนอกจอหรือในจอก็ตาม

"ว่าแต่สาวน้อยน่ารักคนนี้ใครน่ะ~แฟนหรอสึนะ~"

ชามาลเข้ามากอดคอฉันเหมือนสนิทกันมา10ปี ฉันทำหน้าแหยงและค่อยๆใช้มือดันหน้าชามาลที่พยายามจะจุ๊บฉันออกไป

"ลุงอย่าเป"👁️👄👁️💅🏻

จู่ๆเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของฮิบาริก็ดังขึ้นแถมเขายังใช้เพลงโรงเรียนเป็นเสียงเรียกเข้าอีกแหน่ะ เขารับสายแล้วพูดกับปลายสายเล็กน้อยก่อนจะหันมาหาพวกเรา

"เพื่อนของเธอรึปล่าว ซาซากาวะ เรียวเฮ โดนเข้าแล้วล่ะ"

"เอ๋!!"

ฉันกับสึนะและรีบอร์นเมื่อรู้ดังนั้นจึงรีบบึ่งไปโรงพยาบาลที่เรียวเฮอยู่ทันที

"คุณพี่ครับ...โหโดนมาหนักน่าดูเลยนะครับเนี่ย"

สภาพเรียวเฮนอนอืดเป็นพักอยู่บนเตียงแล้วมีผ้าพันแผลเต็มตัวไปหมด

"เจ้าคนร้ายนั่นก็อันตรายพอควรเลยล่ะ ดูจากชุดแล้วน่าจะเป็นนักเรียนโกคุโย..."

เรียวเฮกล่าว

"แต่ขอร้องอย่าเอาไปบอกเคียวโกะล่ะ ฉันกลัวว่าเธอจะเป็นห่วงน่ะ"

ซักพักเคียวโกะจังก็เดินเข้ามาพวกเราจึงปล่อยให้พี่น้องอยู่คุยกัน2คนจะดีกว่า

"เด็กนามิโมริเต็มไปหมดเลยนี่นา!"

โรงพยาบาลเต็มไปด้วยเด็กโรงเรียนนามิโมริฉันกับสึนะก็ได้รู้ข้อมูลมาว่าไม่ใช่แต่กรรมการคุมกฎที่โดนเล่นงานแต่นักเรียนคนอื่นๆก็พลางโดนไปด้วย

"ได้ข่าวว่าได้ที่อยู่ของเจ้าคนก่อเหตุแล้วหนิ"

"ใช่ ตอนนี้คุณฮิบาริกำลังจะตามไปจัดการเจ้าพวกนั้น"

กรรมการคุมกฎสองคนเดินผ่านมาสึนะที่ได้ยินเรื่องที่พวกเขาคุยกันก็รู้สึกมีความหวังขึ้น

"มิลจังได้ยินไหม!คุณฮิบาริจะไปเคลียร์ให้แล้ว โชคดีจริงๆที่อยู่โรงเรียนเดียวกับคุณฮิบาริ!"

"มันจะเป็นงั้นแน่หรอ..."

ฉันพึมพำอยู่คนเดียว

(นี่ฉันควรทำยังไงดีเนี่ย...จะให้อยู่เฉยๆทั้งที่ผู้ชายโดนทำร้ายก็ไม่ได้ด้วยสิ...)

"ดะ..เดี๋ยวฉันมานะ!!"

ฉันรีบวิ่งสับตีนแตกออกจากโรงพยาบาลทันที

"ต้องไปช่วยแล้วล่ะ!!!"

ฉันวิ่งไปซักพักหนึ่งก่อนจะหยุด

"ไอโกคุโยแลนด์นี่มันไปทางไหนหว่า..."

ในสถานการณ์แบบนี้ฉันดันหลงทางซะงั้น วิ่งออกมาอย่างเท่แต่กลับหาทางไปไม่เจอเจริญพร

"หรือฉันควรรออยู่เฉยไปจริงๆวะ..."

ฉันเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย เดินไปเดินมาดันมาจ๊ะเอ๋เจอกับน้องหมึกเดระที่กำลังนัวกับพ่อหนุ่มหัวดำโยโย่คุงอยู่พอดี

"อะ...นั่นมัน!!เจอโกคุเดระแล้ว!!"

ฉันดันวิ่งมาเจอหัวปลาหมึกจังซะงั้นแต่ดันมาผิดเวลา มาตอนที่เขากับมนุษย์โยโย่กำลังสู้กันอยู่

"ยัยบ้า!!จะมาที่นี่หาพระแสงอะไรตอนนี้ฟระ!"

"เค้าขอโทษ!!"

"รีบหนีไปเร็ว!!"

ฉันที่ไม่อยากอยู่เป็นภาระเขาจึงรีบวิ่งมาแอบที่ตรอกเล็กของตึกแทน

"เอาไปกินซะ!!"

หัวปลาหมึกปาไดนาไมท์ใส่มนุษย์โยโย่ มนุษย์โยโย่รับไดนาไมท์ที่หัวปลาหมึกปามาได้ทั้งหมด แต่หัวปลาหมึกก็ไม่โง่แอบซุกระเบิดลูกจิ๋วไส่ไปกับไดนาไมท์ด้วยมนุษย์โยโย่ที่ไม่ทันสังเกตุตึงโดนระเบิดเข้าจังๆ

*ตู้มมมม!!!!

"หัวปลาหมึก!!นายเป็นอะไรมากมั้ย!!"

"โกคุเดระคุง!!"

ฉันวิ่งออกมาจากตรอกในขณะเดียวกันสึนะก็วิ่งมาถึงแล้วเช่นกัน

"รุ่นที่10!"

"อะ ยัยบ้านี่!บอกให้รีบหนีไปแท้ๆ!ถ้าฉันแพ้ขึ้นมาเธอก็จะเจ็บตัวไปด้วยน่ะสิ!"

โกคุเดระหันมาดุฉันที่ไม่ยอมหนีไปแต่กลับแอบหลบอยู่แทน

"ฉันทิ้งนายไว้ไม่ได้!แล้วฉันก็เชื่อว่านายจะไม่แพ้!"

"เธอนี่มัน....ยัยบ้าเอ้ย"

"โกคุเดระ...เจ้าหมอนั่น"

ฉันชี้ไปที่มนุษย์โยโย่ที่ยืนสะบักสะบอมอยู่ มนุษย์โยโย่ที่จะโจมตีใส่สึนะแต่โกคุเดระกลับเข้ามาบังไว้ได้ทัน

"โกคุเดระ!!"

(โธ่เว้ย!!เจ้าโยโย่แกนะแกนอนอืดเป็นผักอยู่เงียบๆมันจะตายรึไง!)

มนุษย์โยโย่พยายามจะโจมตีฉันกับสึนะอีกครั้ง จู่ๆยามาโมโตะก็โผล่มาแล้วช่วยฉันกับสึนะหลบการโจมตีของโยโย่

"แบบนี้ท่าจะไม่สวยแล้วนะ..."

ยามาโมโตะมองไปที่โกคุเดระที่นอนหมดสภาพอยู่ที่พื้น

"อึก-เจ้า...หัวปลาหมึก"

ฉันพยายามพยุงโกคุเดระไปหลบในที่ๆปลอยภัยแต่โยโย่กลับจะมาโจมตีฉันอีกครั้ง ยามาโมโตะจึงรีบใช้ดาบที่พกมาด้วยฟันโยโย่พวกนั้นจนขาดสะบั้น

"รีบพาโกคุเดระไปโรงพยาบาลเร็ว"

ยามาโมโตะเอ่ย

"อื้ม!สึนะ!เรียกรถพยาบาลเร็ว!!"

ยามาโมโตะกับมนุษย์โยโย่ยืนเขม่นกันซักพักแต่โชคยังดีที่มีคนไปแจ้งตำรวจทั้ง2คนจึงไม่ได้มีมวยกัน มนุษย์โยโย่เองก็ได้ถอยกลับไปอย่างโดยดี