ของตายที่รัก
พงศ์พนัส
เมื่อแปดปีก่อนเธอได้ก้าวเข้ามาในที่แห่งนี้เพียงเพราะความผิดพลาด
แม้แต่คนที่ได้ชื่อว่า'สามี'ยังไม่เหลียวแลกันสักนิด
เธออยู่อย่างไม่มีตัวตนในบ้านหลังใหญ่หลังนี้
พระพาย
ม๊า! มัวคิดอะไรอยู่หรอคะคุณย่าเรียกตั้งนานไม่ได้ยิน
พระพายเด็กน้อยวัยแปดขวบเดินเข้ามาเขย่าแขนผู้เป็นแม่ ปากก็เอ่ยเรียกเสียงดัง
ดารันว่าพรางเหลือบมองไปทางด้านหลังของลูกสาว
คุณท่านผู้ชายส่งยิ้มให้อย่างเอ็นดู แต่คุณท่านผู้หญิงเมินหน้าหนีราวกับมองไม่เห็นเธอ
ดารันก้มหน้านิ่งนึกเข้าใจว่าท่านคงไม่ได้ยินดีกับการมีเธอเป็นสะใภ้นัก
ด้วยเพราะฐานะชาติตระกูลที่ไม่เหมาะสมกับครอบครัวท่านเสียเลย
ยังไม่ทันที่ดารันจะได้เอ่ยพูดจนจบคุณท่านผู้หญิงก็พลันลุกขึ้นจากโซฟาซะก่อน
ผกามาศ
ช่างมันเถอะแค่จะบอกว่าหิวข้าวแล้วน่ะ
ดารัน
เชิญคุณท่านทั้งสองที่โต๊ะอาหารได้เลยค่ะ
ดารัน
รันเตรียมอาหารไว้เรียบร้อยหมดแล้วค่ะ
คุณท่านผู้หญิงเดินนำหน้าไป ตามมาด้วยคุณท่านผู้ชายที่ไม่วายหันมาส่งยิ้มให้ลูกสะใภ้เป็นเชิงให้กำลังใจว่า'สู้ๆนะลูก'
ดารันจัดเสิร์ฟอาหารลงบนโต๊ะด้วยความชำนาญ
ก่อนจะแอบมายืนหลบมุมอยู่กับเหล่าแม่บ้าน
ผกามาศ
นี่ตาเพชรยังไม่กลับบ้านอีกหรอค่ำมืดแล้วนะ
เบญจภัทร์
ลูกอาจจะเคลียร์งานอยู่ที่บริษัทก็ได้คุณ
ผกามาศ
เคลียร์งานหรือว่าอยู่กับหนูพลอยกันแน่
เบญจภัทร์
พูดอะไรแบบนั้นน่ะคุณ
สามีเอ่ยปรามเสียงดุ ทั้งๆที่รู้ว่าลูกสะใภ้ก็ยืนอยู่ตรงนี้
จะพูดถึงอีกคนขึ้นมาทำไมให้ลูกสะใภ้และหลานต้องกังวล
เบญจภัทร์
ดารันหนูก็มานั่งกินข้าวด้วยกันเถอะลูก
ดารัน
มะ..ไม่เป็นไรค่ะคุณท่าน
เพชร
ผู้ใหญ่ชวนกล้าปฏิเสธได้ยังไง
น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความดุดัน แม้จะพูดแค่เบาๆแต่กลับทำให้ดารันกลัวได้
คนพูดชี้ไปยังเก้าอี้ที่ว่างข้างๆตน ดารันก้มหน้าหงุดด้วยความกลัวก่อนจะรีบเดินไปนั่งข้างๆ
เพชร
จะมาไม่บอกกันเลยนะครับคุณท่านทั้งสอง
คุณเพชรเน้นเสียงคำว่าคุณท่านทั้งสอง เพราะมันเป็นคำที่คนข้างๆชอบเรียกพ่อกับแม่ของเขา
ผกามาศ
พรุ่งนี้หนูพายต้องไปเรียนม๊าเลยพาหลานมาส่ง
เพชร
แล้วพรุ่งนี้มีเรียนพิเศษด้วยไหมคะลูก
พระพาย
พรุ่งนี้พายไม่มีเรียนพิเศษค่ะป๊า
เพชร
เดี๋ยวพรุ่งนี้ป๊าไปรับนะคะ
เด็กน้อยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น คุณเพชรพยักหน้ายิ้มๆเป็นคำตอบ
ดารันเหลือบมองใบหน้าของลูกสาว เด็กน้อยดูตื่นเต้นทุกครั้งที่รู้ว่าพ่อจะไปรับ
ต่างจากเธอนักที่ไม่รู้ว่าลูกดีใจหรือไม่เวลาที่เห็นหน้าเธอในตอนเลิกเรียน
พระพาย
พายอยากให้ป๊าไปรับนี่คะ
ลูกสาวว่าเสียงใสพรางมองหน้าพ่อกับแม่สลับกัน ดารันส่งยิ้มหวานให้กับลูกอย่างไม่นึกน้อยใจอะไรสักนิด
เพชร
นั่งอยู่เฉยๆอย่าวุ่นวาย
คุณเพชรว่าก่อนจะเหลือบมองไปทางกลุ่มแม่บ้าน ไม่นานแม่บ้านกลุ่มนั้นก็พากันเดินเข้าครัวอย่างรู้งาน
ป๊าดุ
ดารัน
พี่พายจะหอบหมอนกับผ้าห่มไปไหนคะ
ดารันถาม เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เห็นลูกสาวกำลังหอบข้าวของจะเดินออกจากห้อง
พระพาย
ม๊าคะวันนี้พี่พายขอไป
นอนกับป๊าได้ไหมคะ
ดารันนิ่ง เธอจะมีสิทธิ์ปฏิเสธได้อย่างไรว่าไม่ให้ไป
ในเมื่อเธอรู้ดีว่าลูกรักพ่อมากแค่ไหน หญิงสาวส่งยิ้มแล้วพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต
ดารัน
ว่าแต่พี่พายถามป๊าแล้วใช่ไหมคะว่าได้หรือป่าว
ดารัน
งั้นก็โอเคค่ะลูกให้ม๊าเดินไปส่งไหมคะ
พระพาย
รบกวนม๊าได้ไหมคะพี่พายเริ่มหนักแล้วน่ะค่ะ
ดารันหัวเราะเสียงดัง นึกเอ็นดูลูกสาวไม่น้อยตัวเล็กนิดเดียวแต่กลับหอบของเสียเยอะจะไม่หนักได้ยังไง
หญิงสาวจูงมือลูกสาวตัวน้อยเดินมาจนถึงหน้าห้องทำงานของสามี
มือเรียวไม่กล้าแม้แต่จะยกขึ้นเคาะประตูเพื่อเรียกคนข้างใน
เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นแม่อย่างนึกสงสัย
ดารันตัดสินใจเคาะประตู สักพักเจ้าของห้องก็เปิดประตูออกมา
คุณเพชรพยักหน้า ก่อนจะหันมาสนใจที่ลูกสาว
เพชร
ป๊าบอกว่าไม่ต้องเอามาไงคะที่ห้องป๊าก็มี
พระพาย
พี่พายชอบอันนี้นี่คะ
พระพาย
ม๊าทำให้พี่เองเลยนะ
พระพายชี้ลงบนปอกหมอนที่เป็นผ้าไหมพรมถัก เด็กน้อยชอบมันมาก
เพราะผู้เป็นแม่เป็นคนทำให้เองกับมือ อีกทั้งยังมีอันเดียวบนโลก
ดารัน
คุณเพชรยังไม่นอนหรอคะ
คนถูกถามยืนนิ่ง ดารันชะงักเหมือนจะพึ่งนึกขึ้นมาได้ว่าไม่น่าถามอะไรแบบนั้นเพราะถ้าเขาจะนอนคงไม่อยู่ที่ห้องทำงานหรอก
เพชร
ยังเคลียร์งานไม่เสร็จน่ะ
ดารันชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพรางทำตาโต
ดารัน
คุณเพชรมีอะไรให้รันช่วยรึป่าวคะ
เพชร
แค่อยากจะได้กาแฟสักแก้วรบกวนหน่อยได้ไหม
ดารัน
ค่ะเดี๋ยวรันจะไปชงมาให้
ดารันว่าก่อนจะรีบเดินลงไปที่ชั้นล่าง
พระพายเงยหน้ามองผู้เป็นพ่ออย่างนึกสงสัย จนคุณเพชรต้องเอ่ยถาม
เพชร
ทำไมมองพ่อด้วยสายตาแบบนั้นล่ะคะ
เพชร
หืออ ป๊าไปดุม๊าของพี่พายตอนไหนคะ
คุณเพชรยิ้มขำ ลูกสาวเขามองออกถึงขนาดนั้นเลยหรอ
ต่างกับอีกคนที่มองเขาไม่ออก ทั้งที่อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน
พระพาย
ทำไมป๊าต้องทำเป็นดุๆม๊าด้วยล่ะคะ
เพชร
ป๊าป่าวค่ะลูกสาว55555
พระพาย
ก็ป๊าไม่น่ารักกับม๊านี่นา
คุณเพชรจูงมือลูกสาวเข้ามาในห้องทำงาน พระพายนอนเล่นอยู่บนที่นอนประจำของตน
ส่วนผู้เป็นพ่อก็เคลียร์งานที่ค้างคาต่อ
เสียงเปิดประตูดังขึ้น คุณเพชรหัวเสียเล็กน้อยเมื่อคนที่เข้ามาไม่เคาะประตูขออนุญาตก่อน
ดารัน
ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะรันกลัวจะรอนาน
เพชร
ไปชงกาแฟหรือไปทำอะไรน่ะ
คุณเพชรปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติมากที่สุด ก่อนจะถามออกไป
เมื่อเห็นว่าในถาดที่อีกคนยกเข้ามาไม่ได้มีแค่แก้วกาแฟ
ดารัน
รันกลัวคุณเพชรจะหิวตอนดึกน่ะค่ะ
ดารัน
เลยทำอาหารขึ้นมาให้ด้วย
เพชร
ไปพักเถอะคงจะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
ดารัน
ให้รันพาลูกไปนอนที่ห้องไหมคะ
ดารันพยักหน้าก่อนจะออกจากห้องทำงานไป
เพชร
ตัวเองน่ะตัวเล็กๆยังจะมาอุ้มอีก
อย่าร้อง
ดารันยืนนิ่งมองซ้ายขวาอยู่สักครู่ ไม่รู้จะไปทางไหนต่อ
เธอไม่เคยมาที่บริษัทนี้เลยแต่เพราะวันนี้มีเหตุจำเป็นต้องมา
ดารัณยกมือไหว้ญาติผู้น้องของสามีทั้งยังอายุน้อยกว่าเธอด้วยซ้ำแต่เธอไม่ได้คำนึงถึงตรงนั้น
ฐานะต่างหากที่ทำให้เธอต้องยกมือไหว้
บุษ
บุษสิที่ต้องไหว้พี่รัน
บุษยกมือขึ้นไหว้คนที่อายุมากกว่าทั้งยังมีฐานะเป็นพี่สะใภ้อีกด้วย
บุษ
ว่าแต่พี่รันมาทำอะไรที่บริษัทหรอคะ
ดารัน
บอกว่าคุณเพชรทานอาหารไม่ได้เลยพี่เลยเข้ามาดูน่ะค่ะ
บุษ
งั้นตามบุษมาเลยค่ะเดี๋ยวบุษอาสาพาไปเอง
บุษเดินนำหน้าพรางจูงมือดารันให้เดินตามตนมาติดๆ
บุษเปิดประตูเข้าไปในห้อง ก่อนจะขยับหลีกทางให้ดารันเดินเข้ามา
ดารัน
คุณเพชรเป็นยังไงบ้างคะ
ดารันรีบปลี่เข้าไปหาเพชรที่นอนหอบหายใจอยู่บนโซฟา
บุษ
ท่าจะหนักให้บุษเรียกรถพยาบาลให้ไหมคะ
เพชร
ไม่เป็นไรขอบใจมากเราไปทำงานต่อเถอะ
คุณเพชรว่าทั้งๆที่ยังหลับตา
ดารัน
มะ..มีผ้าเช็ดตัวไหมคะ
ดารัน
ค่ะรันจะเอามาเช็ดตัวให้คุณเพชรน่ะค่ะ
เรย์ว่าจบก็รีบวิ่งออกไปทันที ดารันจ้องมองคนที่เป็นสามี
จู่ๆน้ำสีใสก็ไหลลงอาบสองแก้มเนียน ไม่อยากให้คุณเพชรเป็นอะไรเลยจริงๆ อยากจะเข้าไปสวมกอดจัง
คุณเพชรวางมือลงบนศรีษะนุ่ม เมื่อรับรู้ได้ว่าคนตรงหน้ากำลังสติแตก
เพชร
อย่าร้องไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อยแค่นี้เอง
ดารัน
รัน..รันไม่อยากให้คุณเพชรเจ็บ
สักพักเรย์ก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับพาเช็ดตัวผืนนึง
จากนั้นดารันก็รีบเช็ดตัวให้กับเพชรทันที
ดารันนั่งมองคนป่วยที่หลับไปเพราะฤทธิ์ยา อย่างน้อยนอนก็ได้พักผ่อนล่ะนะ
เรย์
คุณเพชรเป็นแบบนี้ทั้งแต่เมื่อเช้าแล้วครับ
เรย์
กินเข้าไปแป๊บเดียวก็อ้วกออกมา
ดารัน
ไม่ทราบว่าก่อนหน้านี้ได้กินอะไรมารึป่าวคะ
ดารัน
ขนม? ขนมมาจากไหนหรอคะ
เรย์
คุณพลอยเป็นคนเอามาให้เมื่อเช้าน่ะครับ
ดารันนั่งนิ่งจ้องมองกล่องข้าวที่ตนเตรียมมาให้คุณเพชร ก่อนจะส่งยิ้มอ่อนๆให้กับคุณเลขาเชิงบอกว่าไม่มีอะไร
ดารัน
คงจะอาหารเป็นพิษน่ะค่ะ
ดารัน
จริงสิได้เวลาไปรับน้องพายแล้วรันขอตัวก่อนนะคะ
เรย์
คุณรันให้ผมไปส่งไหมครับ
ดารัน
ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวรันนั่งรถโดยสารไป
ดารัน
แต่ขอรถที่จะไปรับน้องพายทีนะคะให้ไปรอที่นู่นเลย
ดารันรีบเดินออกจากห้อง เพราะกลัวว่าจะไปไม่ทันรับลูกสาว
เพชร
เมื้อกี้ยังได้ยินเสียงอยู่เลย
เรย์รีบตรงเข้าไปพยุงเจ้านายให้ลุกขึ้นนั่งพิงโซฟาดีๆ
คุณเพชรตอบพรางจ้องหน้าลูกน้องอย่างต้องการคำตอบ
เรย์
คุณรันบอกว่าจะไปรถ..โดยสารครับนาย
เพชร
แล้วมึงก็ปล่อยให้ไปหรอเรย์?
คนถูกถามกลืนน้ำลายอึกใหญ่ อย่างรู้ชะตากรรมของตนอย่างน้อยๆก็คงโดนตะคอกใส่
อย่างมากก็โดนหักเงินเดือนแค่นั้นแหละ😭
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
