ในโลกที่มีสงครามระหว่างเผ่ามนุษย์และเผ่าโลหิต

เมจิ : พ่อคะ แม่คะ

แม่ของเมจิ เรจิ : ลูกสัญญากับแม่ได้มั๊ยว่าจะไม่ออกมาจากตู้

เมจิ : ค่ะ

แม่ของเมจิ เรจิ : ( ปิดตู้ )

เรจิ : แม่ครับ

เมจิ : ( ปิดปากเรจิ )

พ่อของเมจิ เรจิ : ได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย

แวมไพร์ : ( ฆ่าพ่อเเม่ของเมจิ เรจิ )

เมจิ : ( มองตาแวมไพร์ผ่านช่องเล็กๆ )

ปัจจุบัน

เพื่อน : นี่เมจิฝากไปส่งงานที่ห้องดนตรีให้หน่อยสิ

เมจิ : อืม...( เดินไปห้องดนตรี + เปิดประตู )

เลียม : ( กัดคอผู้หญิง + ปล่อยลงพื้น ) รสชาดยัยนี่ห่วยชะมัด ( หันหลังไปเห็นเมจิ )

เมจิ : ( ปิดประตู ) " แวมไพร์ ฉันเจอแวมไพร์อีกแล้ว " ( วิ่ง )

เลียม : ( พุ่งมากระชากเมจิ ) กินเนื้อมาเยอะแล้วขอกินผักแก้เลี่ยนหน่อยแล้วกัน

เมจิ : ( ตบเลียม )

เลียม : หน็อย ( ดึงเมจิขึ้นไปบนระเบียง) ทุกคนต่อไปนี้ผู้หญิงคนนี้คือศัตรูของฉัน เชิญย่ำยีหรือทำอะไรกับเธอก็ได้ ( กระซิบ ) ใครให้เธอต่อต้านฉันเอง

เมจิ : ( คว้าคอเสื้อเลียม + กระโดดลงจากระเบียง) " นายตายก่อนแล้วกัน "

ตอนใกล้ตกถึงพื้น

เมจิ : ( ใช้เมทมนตร์ + ปล่อยเลียม )

เพื่อน : อะไรน่ะ

เลียม : ( เอาเท้าลง )

เมจิ : ( ตกใส่เกราะป้องกัน )

เพื่อน 1 : เมจิเธอทำได้ไง

เมจิ : ( ลูก + เดิน ) " ฉันไม่ได้ทำอะไรเด่นใช่มั๊ย "

เลียม : ( มองตาม )

ไลย์ : ( มองเมจิจากระเบียง ) ผู้หญิงคนนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ

ตอนหลังเลิกเรียน

เมจิ : ( เดินกลับบ้าน )

เรจิ : พี่ ( วิ่งมา )

เมจิ : อ่าวเรจิมารับพี่ด้วยเหรอ

เพื่อน 1 : สงสารน้องเมจิจังเป็นโรคหัวใจตั้งแต่เด็กๆ

เมจิ : ( เสกประตูมิติ ) กลับบ้านกัน

เรจิ : ครับ

เพื่อน : ( อึ้ง ) นางมีเวทมนตร์ได้ไง

เพื่อน 1 : ใช่ๆ

เมจิ : ( หันมา ) ทางสายเลือดไง ( เดินเข้าประตูมิติพร้อมกับเรจิ )

ที่บ้าน

เรจิ : พี่ครับ โรคหัวใจของผมอาการดีขึ้นแล้วนะครับ

เมจิ : งั้นเหรอ อย่าโรคหัวใจกำเริบล่ะ

เรจิ : ครับ

เมจิ : ( ลุก ) พี่ไปซื้อของในเมืองก่อนนะ ( เดินออกจากบ้าน )

ในเมือง

เมจิ : " เราห้ามใช้เวทมนตร์เด็ดขาด " ( เดิน )

เลียม : เจอกันอีกแล้วนะเเม่สาวเวตมนตร์

เมจิ : ( หันหลังไป ) " เลียม เราต้องพยายามไม่ใช้ เวตมนตร์ "

เลียม : ( สกัดจุดทำให้สลบ )

ที่คฤหาสน์

เมจิ : ที่นี่ที่ไหน

สาวใช้ : ตื่นแล้วเหรอคะคุณเม เดี๋ยวนำอาหารมาให้นะคะนี่เป็นคำสั่งของคุณชายเลียมค่ะ

เมจิ : อืม

สาวใช้ : ( เดินออกจากห้อง )

เมจิ : " จะหนียังไงดีล่ะ " ( พยายามสร้างประตูมิติ ) " ทำไม่ได้ เป็นไปได้ยังไง " ( หันไปเห็นรอยสลัก

เวตมนตร์ที่กำแพง ) " อย่างนี้เองสินะ "

ก๊อก ก๊อก

สาวใช้ : ขออนุญาตเข้าไปนะคะ

เมจิ : เชิญ

สาวใช้ : นี่อาหารอาหารค่ะ กรุณาทานให้หมดด้วยนะคะ ( ยื่นถาดให้ )

เมจิ : ( รับถาด ) ขอบคุณนะ ( กินข้าว )

เลียม : ไงแม่สาวมีเวทมนตร์ตื่นแล้วเหรอ

เมจิ : ( ปาส้อม )

เลียม : ( รับไว้ ) คิดจะฆ่ากันหรือไง ( พุ่งมาจับตัวเมจิ ) เธออย่าคิดว่าจะได้อยู่ในคฤหาสน์นี้อย่างสงบสุข ( คล่อมเมจิ )

ตัดภาพไปที่เรจิ

เรจิ : เมื่อไหร่พี่จะกลับมากันนะ

ฟิน : ( เคาะประตู )

เรจิ : ( ลุกไปเปิดประตู ) มาหาใครเหรอครับ

ฟิน : ฉันรู้นะว่าพี่นายน่ะอยู่ที่ไหน

เรจิ : ที่ไหนเหรอครับ

ฟิน : ที่คฤหาสน์ของเลียมยังไงล่ะ ( หายตัวไป )

เรจิ : เลียม คริสตัน นายเองหรอเนี่ย

ตัดภาพไปที่เมจิ

เมจิ : ( ผลักเลียม )

เลียม : ( จับมือเมจิ ) กลิ่นของเธอยั่วยวนฉันซะจริง ( กัดคอ ) รสชาดของเธอดีอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ

เมจิ : อ่า~ ขยะแขยง!

สาวใช้ : น้องชายของคุณเมมาหาค่ะ

เลียม : ดี! ( ลุกขึ้น )

เมจิ : ( วิ่งออกจากห้อง )

เลียม : ( กระชากแขนเมจิ ) เรื่องนี้น่ะ ฉันจะจัดการเอง ( ดันเมจิไปซ่อนไว้หลังม่าน ) พ่อบ้าน ฝากยัยนี่ด้วยห้ามให้เธอออกมาล่ะ

พ่อบ้าน : ครับคุณชายเลียม

เลียม : ( นั่งโซฟา ) ให้น้องของยัยนั่นเข้ามา

หลังจากเรจิเข้ามา

เรจิ : ได้โปรดปล่อยพี่สาวผมเถอะ ถ้าคุณอยากได้อะไรก็มากับผม แค่คุณปล่อยพี่สาวผมไปก็พอ

เลียม : ไม่ ฉันอยากให้เธอเป็นของเล่นของฉันต่อ

เรจิ : ( โรคหัวใจกำเริบ + ล้มลง ) ปล่อยพี่ของผมไป... ( สลบ )

เมจิ : ( ผลักพ่อบ้าน + วิ่งมา ) เรจิ เรจิ ( ใช้เวมนต์รักษา )

เลียม : ( อึ้ง ) เอ่อ...ฉะ ฉันขอโทษนะ

พ่อบ้าน : ( อึ้ง ) " ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นคุณชายเลียมจะขอโทษใครเลย "

เลียม : ให้เรียกหมอมั๊ย

เมจิ : ไม่จำเป็นแล้วล่ะ น้องฉันน่ะนอนพักผ่อนอีกสัก 2-3 วันก็น่าจะตื่นแล้วก็สุขภาพเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ฉันขอคิดบัญชีหน่อยแล้วกัน ( เสกมีดอาบน้ำมนต์พุ่งใส่เลียม )

เลียม : ( สร้างโล่วายุ )

ไลย์เปิดประตูเข้าคฤหาสน์

ไลย์ : เลียมนายสร้างปัญหาอีกแล้วนะ เกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย

เลียม : ยัยนี่กะจะฆ่าผมอ่ะ แล้วพี่จะให้ผมอยู่เฉยๆเหรอ

ไลย์ : นี่เมจิเกิดอะไรขึ้นเล่าให้ฉันฟังได้นะ ( มองเรจิ ) นี่น้องชายเธอสินะ

เมจิ : ใช่ค่ะผู้อำนวยการไลย์

ไลย์ : น้องชายเธอน่ะเป็นอะไรไหม

เมจิ : ไม่เป็นไรแล้วคะ ขอตัวนะคะ

ไลย์ : เชิญ คืนนี้เธอพักที่นี่ก่อนแล้วกัน

เมจิ : ค่ะ ( เดินขึ้นห้อง )

ห้องพักของเมจิ

เมจิ : เรจิพี่น่ะต้องส่งน้องไปอยู่กับน้าเฟรย์ แต่จะส่งไปวันพรุ่งนี้

ตัดภาพไปที่เลียมกับไลย์

ไลย์ : พี่จะเสนอให้เธอเป็นทาสเลือดพี่แล้วกัน

เลียม : ไม่ได้สิครับ ผมน่ะชิมเลือดของเธอไปแล้ว เธอก็ต้องเป็นทาสเลือดของผมสิ

ไลย์ : ไปเสนอเธอเองแล้วกัน

วันต่อมา

เมจิ : ( ดูเวลา ) สายแล้ว ( วิ่งไปโรงเรียน )

ตัดภาพไปที่เลียม

ไลย์ : เลียม! ตื่นได้แล้วยัยเมจิไปโรเรียนแล้ว

เลียม : ( ตื่น ) ซวยแล้ว สายแล้ว ( รีบแต่งตัว + วิ่งไปโรงเรียน )

ที่โรงเรียน

เพื่อน 1 : ( กระชากหัวเมจิ ) นี่เธอจำได้หรือเปล่าที่ท่านเลียมพูดน่ะ

เพื่อน 2 : จำได้สิ เขาพูดว่าเชิญย้ำยีหรือทำอะไรก็ได้ งั้นฉัน ( ตบเมจิ )

เพื่อน 1 : ฝากยัยนี่ด้วย

เพื่อน 2 : ( ล็อกตัวเมจิ )

เพื่อน 1 : ( ตบเมจิ )

เมจิ : ฉันจะไม่ทนแล้วนะ

เพื่อน 1 : แล้วเธอจะทำอะไรได้

เลียม : ( เดินมา ) ออกไป นี่เป็นคำสั่งไป

เพื่อน 1 เพื่อน 2 : ( วิ่งหนี )

เลียม : เป็นอะไรมั๊ย

เมจิ : ไม่ ( เดินหนี )

เลียม : ( เดินตาม ) เธอสนใจเป็นทาสเลือดฉันมั๊ย

เมจิ : ไม่

เลียม : เธอคงไม่รู้สินะว่าถ้าฉันกัดใครแล้วคนนั้นต้องมาเป็นทาสเลือดของแวมไพร์ตนนั้น

เมจิ : หา ?

เลียม : ดังนั้นอย่าปฏิเสธเลย

หลังเลิกเรียน

เลียม : กลับคฤหาสน์กัน

เมจิ : " ฉันมีทางเลือกหรือไง " อืม

ไลย์ : ทุกคนขึ้นรถมา

เลียม : ( จับแขนเมจิ ) ไปกัน

ที่คฤหาสน์

เมจิ : ( เดินขึ้นห้อง )

เลียม : ( เดินตาม )

ในห้องของเมจิ

เลียม : เมจิน้องเธอยังไม่ตายใช่มั๊ย

เมจิ : ( ใช้มือวัดชีพจร ) ยัง

เลียม : ฉันหิวแล้วน่ะสิ ขอชิมเลือดเธอหน่อยนะ ( กัดคอ )

เมจิ : อ่า~

เลียม : อร่อย

เมจิ : เลียมฉันขอพาน้องไปฝากน้าของฉันก่อนได้มั๊ย

เลียม : ได้สิ งั้นก็ต้องมีสิ่งตอบแทนด้วยนะ

เมจิ : อะไรเหรอ?

เลียม : หลังจากนี้เราจะจูบกันทุกวันเอามั๊ย

เมจิ : " ถ้าเราไม่ตกลงเรจิอาจจะอาการแย่ลงได้ " ได้สิ

เลียม : ( จูบเมจิ ) ไปได้เลย

เมจิ : ( เดินออกไป )

ที่องค์กรนักล่าแวมไพร์

เมจิ : น้าเฟรย์ ( เดินเข้าองค์กร )

เฟรย์ : เกิดอะไรขึ้นกับเรจิน่ะ