''หึ'' เมมโมรี่ หัวเราะเบาๆ

''องค์หญิงเพคะ'' เสียงคนรับใช้ดังขึ้นเธอชื่อว่า โซเวีย ''อะไร'' ชั้นตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา

''องค์ราชินีกับองค์ราชาเรียกพบเพคะ'' โซเวียตอบ

''อืม'' เมมโมรี่ลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไป

ณ พระราชวัง

''ท่านพ่อท่านแม่เรียกข้ามามีเรื่องอันใด'' เสียงเมมโมรี่ดังขึ้นในพระราชวังที่เงียบสงัด

''ตอนนี้เจ้าก็โตแล้ว'' เสียงพระราชาดังขึ้น

''ไม่'' เมมโมรี่ตะโกนแล้วลุกออกไป

''เดี๋ยวก่อนข้ายังพูดไม่จบ'' พระราชาเอ่ย

ณ สวนแห่งหนึ่งในพระราชวัง

''เฮ้อออออ'' เมมโมรี่ถอนหายใจ ''ท่านพ่อกับท่านแม่อีกแล้ว''

''ข้ายังไม่อยากแต่งงานเลย'' เมมโมรี่พูดกับตัวเอง

''ทำไมล่ะ'' มีเสียงดังขึ้น

''ท่านเป็นใคร'' เมมโมรี่พยายามทำน้ำเสียงให้เรียบและเย็นชา''

''ก็คู่หมั้นของเจ้าไง'' ชายคนนั้นตอบ

เมมโมรี่ตอบกลับไปว่า ''ข้าไม่เชื่อ''ด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหมือนเช่นเคย

''หึ'' เค้าหัวเราะ ''จะทนได้สักเท่าไรกันเชียว'' ชายคนนั้นเอ่ยพร้อมกับเอามือหยิบเส้นผมของเมมโมรี่มา

''กรุณาสำรวมด้วยค่ะ'' เมมโมรี่พูด

''สำรวมเรอะ'' ชายคนนั้นผู้ด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย ''แล้วที่เจ้าทำล่ะเรียกว่าสำรวมได้หรือไม่''

เค้าเอ่ยอีกรอบพร้อมกับดึดเส้นผมของเมมโมรี่อย่างสุดแรง

''ท่าน''เมมโมรี่พูดพร้อมกับเอามือของชายผู้นั้นออกจากผมของตนเอง

''อะไร'' ชายคนนั้นเอ่ยตอบ

''ข้าขอลา'' จู่ๆเมมโมรี่ก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

ห้องของเมมโมรี่

''ตุ้บ'' เสียงเมมโมรี่ทิ้งตัวลงนอน

''องค์หญิงเพคะ'' เสียงโซเวียดังขึ้น

''อะไรอีกล่ะ''เมมโมรี่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

''องค์ราชาให้ข้ามาชี้แจงเรื่องที่จะพูดเมื่อครู่ให้ชัดเจนเจ้าค่ะ'' โซเวียตอบเมมโมรี่กลับ

''เรื่องแต่งงานอีกล่ะสิ'' เมมโมรี่พูดขึ้น

''ไม่ใช่เจ้าค่ะ'' โซเวียค้าน

''แล้วเรื่องอะไร'' เมมโมรี่พูดด้วยความสงสัยแต่ไม่ได้แสดงออกมาให้ใครรู้

''เรื่องที่องค์หญิงชอบเพคะ''โซเวียกล่าว

''แล้วมันเรื่องอะไร'' เมมโมรี่พูดขึ้น

''ตามข้ามาสิเจ้าคะ'' โซเวียเดินออกนอกประตูห้องไป มันชักทำให้ข้าอยากรู้ขึ้นไปอีก

เมมโมรี่จึงลุกขึ้นแล้วเดินไปตามโซเวีย

**จบค่ะ**

ให้กำลังใจคนเขียนด้วยนะคะ

😍😍😍

เมมโมรี่เดินตามโซเวียไป

''ถึงแล้วเจ้าค่ะ'' เสียงโซเวียดังขึ้น

''อืม'' เมมโมรี่ตอบ

''สวัดดีครับองค์หญิง'' มีเสียงดังขึ้น

''ใคร''เมมโมรี่ถามด้วยความสงใส

''ผมครูสอนดาบขององค์หญิงเองครับ'' เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูอบอุ่น เสียงของเค้ามันทำให้ฉันรู้สึกไม่กลัวเค้าแม้แต่น้อย

''ค่ะ'' เมมโมรี่ตอบกลับไปด้วยความงงนิดๆ

''งั้นองค์หญิงจะเริ่มซ้อมเลยมั้ยครับ'' เค้าถามเมมโมรี่ ''ค่ะ!!'' เมมโมรี่ตอบด้วยความดีใจ

#หลังจากที่ซ้อมดาบเสร็จ#

''เหนือยมั้ยครับ'' เขาเอ่ยด้วยความห่วงใย

''นิดนึงค่ะ''เมมโมรี่ตอยกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

''ว่าแต่ทำไมองค์หญิงถึงไม่ฝึกเวทละครับมาฝึกดาบทำไม'' เค้าถาม

''เออ....ท่านแม่กับท่านพ่อเคยบอกข้าไว้ว่าตั้งแต่ข้าเกิดมาข้า...ไม่มีพลังน่ะ''เมมโมรี่ตอบ

สีหน้าของเธอดูผ่านๆก็รู้ว่ากำลังเศร้านิดๆแต่ถ้าใครไม่ใส่ใจก็ไม่รู้หรอก

''กระหม่อมขอโทษ'' เค้ารีบเอ่ยวาจาขอโทษเมมโมรี่หลังจากที่เห็นสีหน้าอันเศร้าของเธอ

''ไม่เป็นไรค่ะ'' เมมโมรี่บอกพร้อมกับฝืนยิ้มนิดๆ

''งั้นวันนี้เราเลิกเรียนตอนนี้เลยมั้ยขอรับ'' เขาเอ่ยถามด้วยความกังวล

''คะ'' เมมโมรี่ตอบสั้นๆ

''ลาก่อนค่ะ''

#เช้า#

''อืมมมม''เมมโมรี่ร้องอุทานพร้อมบิดตัวไปมา

''ตื่นเจ้าค่ะ''

เสียงของโซเวียดังขึ้นพร้อมแสงแดดที่สาดส่องลงมาเพราะโซเวียเปิดหน้าต่าง

''ม่ายยยเอาาาาา'' เมมโมรี่เอาหัวซุกหมอน

''วันนี้งานครบรอบอายุ16พรรษานะเจ้าคะ'' โซเวียพูด ''ห่ะ!!''เมมโมรี่รีบลุกขึ้นมา

''และเป็นวันที่องค์หญิงต้องเลือกคู่นะเจ้าคะ....อิอิ'' โซเวียพูดด้วยความดีใจ

''คือออข้าต้องไปใช่มั้ย'' เมมโมรี่พูดเสียงเอือย

''เจ้าคะ''

โซเวียลากตัวเมมโมรี่ออกจากที่นอน

''อ้ากกกกกม่ายยยนะ''เมมโมรี่ตะโกนพร้อมกันเอามือจับเตียงเอาไว้

#หลังจาก1ชั่วโมง#

''เสร็จแล้วเจ้าคะ'' โซเวียเอ่ยพร้อมกับเดินไปหยิบอะไรสักอย่างมา

''เฮ้ออออออ'' เมมโมรี่ถ่อนหายใจพร้อมกับความเหนือย

''อยู่นิ่งๆนะเจ้าคะ''

((เบื่อ))เมมโมรี่คิดในใจ

((ต้องมาเลือกคู่บ้าบอคอแตกนั้นอีก))เมมโมรี่บ่นในใจพร้อมกับทำสีหน้าบึ้งตึงออกมาชัดเจน

''เป็นอะไรเจ้าคะ''โซเวียเอ่ยถาม

''ชิ''เมมโมรี่พูดแงะทำสีหน้าบึ่งตึ้งอยู่ตลอด

''โกรธเหรือเพคะ''โซเวียถาม

''มั้ง''เมมโมรี่ยักไห่ล

*จบค่ะ*

บายทุกคนนะคะ

''โกรธเหรอเพคะ''โซเวียถาม

''มั้ง''เมมโมรี่ยักไหล

''ช่างเถอะค่ะ''โซเวียพูดแล้วเดินออกไป

''ไปไหนอ่ะโซเวีย''เมมโมรี่ถามลุกตามไปอย่างสงสัยอีกรอบ

''ไปทำเรื่องการไปส่งองค์หญิงไปต่างเมืองเจ้าคะแป็บนึงเดี๋ยวหม่อมฉันกลับมาแต่งตัวให้ค่ะ''โซเวียพูดจบแล้วเดินออกไปปล่อยให้เมมโมรี่ยืนตกใจเรื่องที่ตนเองต้องไปต่างเมือง

''อะไรคับเนี้ยยยยย''เมมโมรี่พูด

ก็อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น

''ใครคะ?''เมมโมรี่สังสัยแล้วถาม

-ไม่มีใครตอบเมมโมรี่กลับ-

-เธอเดินไปเปิดประตู-

''อ่ะ!''เมมโมรี่พูดด้วยความตกใจ

''ดิชั้นมาแทนคุณโซเวียค่ะ''เสียงใสๆของคนๆหนึ่งดังขึ้น เสียงของเธอนั้นทำให้เมมโมรี่คิดถึงเสียงใสๆของเพื่อนเธอคนหนึ่งขึ้นมา

ในขณะที่เมมโมรี่ยืนเหม่อลอยอยู่ ก็มีเสียงใสๆเสียงเดิมดังขึ้นว่า....

''ดิชั้นเฮลล่าค่ะ''เสียงใสๆเสียงเดิมพูดพร้อมแนะนำตัว

((เฮลล่า...))เมมโมรี่คิดในใจ

''เรามาเริ่มกันค่ะ''เฮลล่าพูดแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า

''ข้าว่าข้ามีชุดที่ชอบแล้วล่ะ''เมมโมรี่พูดพร้อมมองไปที่ตู้เสื้อผ้า

''ไหนเพคะ??''เฮลล่าพูดพร่อมเอียงหัว

''นี่ไง''เมมโมรี่พูดพร้อมชี้ให้ดู

'

''ชุดขาวแบบนี้ใครจะไปเอาล่ะเพคะ''เฮลล่าพูดและเดินไปๆมาๆแถวๆตู้เสื้อผ้าและหยิบชุดนึงออกมา

''ต้องอันนี้เพคะ''เธอหยิบชุดสีแดงออกมา

''ห่ะ!''เมมโมรี่ร้องด้วยความตกใจ

''บ้าไปแล้ว ให้ข้าใส่ชุดแบบนี้เนี่ยนะ!!!''เมมโมรี่ตะโกนเสียงดัง

ปัง!! เสียงเปิดประตูอย่างดัง

''เป็นอะไรเพคะ!''โซเวียวิ่งเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก

''ฮือออออ โซเวียยยย''เมมโมรี่โผเข้ากอด

''ชุดไม่ดีตรงไหนเพคะ?''โซเวียงง

''ข้าว่าไม่นิเพคะ ออกจะสวย!''เฮลล่าแย้ง

''นั้นสิเพคะ''โซเวียเอาชุดมาพร้อมใส่ให้ชุดให้

''งื้ออออออ มันสั้น😢😢😢''เมมโมรี่พยายามสลัดตัวให้หลุดออก

''นิ่งๆสิเพคะ''เฮลล่าจับตัวไว้

- ณ งานเลือกคู่-

''เมื่อไรลูกเราจะมา แขกรอนานแล้วนะ''ท่านราชาเอ่ยถามผู้เป็นภรรยา

''ให้ข้าไปตามให้มั้ยเพคะ''ราชินีรีบลุกขึ้น

แก๊ก เสียงเปิดประตูห้องโถงดังขึ้น ทุกสายตาจ้องที่ประตู

เมมโมรี่เดินเข้ามาและต้องตกใจ

((เจ้านั้น!!))เมมโมรี่ชะงัก

\#จบจร้า

***บายนะคะทุกคน***