บทนำเกริ่น

เมืองบาด​าล เป็นเมืองที่ลึกลับไว้เป็นที่หลบซ่อนของเหล่าพญานาค นาคีทั้งหลายที่จะอยู่อาศัย

จะมีพญานาคที่เป็นพญานาคอวุโสมีสี่ท่านคือ

๑.ท่านธรกรกวีร์ นาคราชปิติ ผู้เป็นพญานาคสีเผือก

๒.ท่านชโลกา นาคราชวรรณ ผู้เป็นพญานาคสีดำทมิฬ

๓.ท่านทิกาวดีย์ นาคราชลีย์วรรณ ผู้เป็นพญานาคสีแดงไฟ

๔.ท่านนพเก้ากาธิดีย์ นาคราชรพรัตน์ ผู้เป็นพญานาคสีทองกลาว

และท่านชโลกามีบุพการี​สองคนคือ

ชลาวดีย์ นาคราชวรรณ พญานาคสีเขียว

ชลาธิตาดา นาคราชวรรณ พญานาคสีขาว

...****************...

บนฟากฟ้าที่สดใสครามบางวัน บนทิศเขาสูงใหญ่ลับฟ้าเป็นที่สิ่งสู่อาศัยของเหล่าพญาครุฑ​ทั้งหลาย พญาครุฑ​จะมีครุฑ​ที่อาวุโสที่สุดมีสองครุฑ คือ

๑.ครุฑ​ศกุณาทัศยรุจ นพนิพัทย์ ครุฑ​สีแดงนิล เป็นครุฑอาวุโส​สูงสุด

๒.ครุฑ​ศกุณานพรุจ นพนิพัทย์ ครุฑสีเผือก เป็ยครุฑ​รองลงมาจากครุฑ​ท่านพี่

...----------------...

...----------------...

บทนำหนึ่ง

เมืองบาดาล

"ท่านพี่ชโลกาเห็นว่าจะมีคู่หมั้นหมายจากนาคราชอื่นด้วยนะน้องพี่"ชลาวดีย์พูดขึ้นก่อนจะก้าวเท้าเดินออกไป

"จริงรึพี่ข้าอยากเห็นรูปกายของนาคราชอื่นเสียจริงๆ"ชลาธิตาดาพูดพร้อมเดินไปกับชลาวดีย์

"ต้องงามมากแน่ๆ ไปเถอะน้องพี่เดี๋ยวเดินช้ากว่านี้มีหวังองค์อัครราชต้องมีน้ำโหเป็นอันแน่"ชลาวดีย์พูดแล้วเร่งฝีเท้า

"จริงด้วยท่านพี่ข้าลืมไปเสียสนิท"ชลาธิตาดาพูดแล้วเร่งฝีเท้าตามชลาวดีย์

วังบาดาล

สองพี่น้องก้าวเดินเข้ามาอย่างสง่าบรรดานาครับใช้ต่างก้มหัวให้

"มาแล้วรึน้องพี่ทั้งสอง"ท่านชโลกาพูดหลังจากเห็นบุพการี​ทั้งสอง

"ข้าต้องขอโทษท่านพี่ด้วย"สองพี่น้องรีบปากว่าขอโทษทันที

"มิเป็นไรหรอก นี่ปมินตา คู่หมั้นหมายของข้าเอง ส่วนนี่บุพการี​สองสวยของข้าเอง"ท่านชโลกาพูดแนะนำให้นาคสาวข้างกายได้รู้จักกัน

"ข้าชื่อปมินตา ข้านับเป็นเกียรติ​มากที่ได้มาเป็นสะใภ้วังบาดาลแห่งนี้"ปมินตาพูดยิ้มอย่างเป็นมิจ

"ข้าก็เช่นกันข้ามีนามว่าชลาวดีย์ยินดีและเป็นเกียรติ​มาก"ชลาวดีย์พูดยิ้มแบบมิตร

"ข้าเองก็เหมือนกัน ข้านามว่า ชลาธิตาดาคนน้องเล็กสุด"ชลาธิตาดาพูดยิ้มแบบแสร้ง

"งั้นมื้อนี้ข้าจะพาปมินตาไปทานอาหารที่บาดาลอื่นเสียน่าน้องพี่ทั้งสองคงไม่ว่าอะไรข้าใช่รึไหม"ท่านชโลกาพูดที่แอบมีติดเกรงใจคนเป็นน้องโดยเฉพาะชลาธิตาดา

"ไปเถิดพี่จะได้ทำความรู้จักกันให้มากขึ้น"สิ่งที่ทำให้ท่านชโลกาถึงกับแปลกใจคือเสียงที่เปล่งพูดออกมาคือเสียงของ ชลาธิตาดา

"งั้นถ้าพวกน้องๆอนุญาติ​แล้วข้ากับปมินตาขอตัวก่อนนะ"ท่านชโลกาพูดสองพี่น้องพยักหน้าเป็นคำตอบ ท่านชโลกาจึงพาปมินตาเดินหายลับไปจากวังบาดาล

...****************...

บาดาลแยกของชลาธิตาดา

"กูมิเคยคิดเลยว่าท่านพี่ชโลกาจะเลือกนังปมินตามากกว่ากู ทั้งๆที่กูเป็นน้องสาวของท่านพี่แท้ๆ ฮึก"ชลาธิตาดาพูดน้ำตาไหลรินลงข้างแก้มก่อนจะเปลี่ยนเป็นสายเลือดแทนที่น้ำตา

"ชลาธิตาดาใครกล้าทำน้องพี่"ทิกาวดีย์เดินเข้ามาแล้วใช้ฝ่ามือลูบหลังชลาธิตาดา

"ไม่มีไรข้าจะขึ้นไปแถบป่าอุดมบนเมืองมนุษย์​ก่อนหากท่านพี่ชโลกากลับมาแล้วถามหาข้าให้พี่บอกไปเยี่ยงนี้เสีย"ชลาธิตาดาพูดแล้วลุกขึ้นกล่าวบอกคนอายุเยอะกว่าก่อนที่อีกฝ่าวจะพยักหน้ารับ

...****************...

แถบป่าอุดม​บนเมืองมนุษย์

ชลาธิตาดาแปลงจำแลงกายนั่งบนโขดหิน​แล้วมองท้องฟ้ารอบอย่างเหม่อลอย

"ว่าละกลิ่นคับคล้าย​คับคา​เหมือนพญานาคการีเนี่ยเอง"จู่ๆเสียงครุฑ​ก็โผล่มาจากข้างหลังของชลาธิตาดา

"เจ้าพญาครุฑ​นพรุจเอ็งอีกแล้ว"ชลาธิตาดารีบลุกจากโขดหิน​ทันทีแต่เมื่อเห็นครุฑ​ที่เจอตนก็รอบถอนหายใจ

"โถ่ ยังจำข้าได้รึ ชลาธิตาดาเหตุใดจึงขึ้นมาที่นี่ไม่กลัวครุฑ​ตนอื่นมานอกจากข้ารึ"ศกุณานพรุจถามพร้อมจับแก้มนวลอย่างเบามือ

"กลัวสิ แต่ข้าแค่มีเรื่องหนักใจนิดหน่อย"ชลาธิตาดาพูดหลุบสายตาลง

ในจังหวะนั้น คลื่นที่เบากลับแรงขึ้นกว่าเดิม

"หรือว่าท่านนพเก้ากาธิดีย์ จะมาเอ็งรีบหนีไปเสีย"ชลาธิตาดาพูดผลักครุฑ​ให้ออกห่างจากตน

"ชลาธิตาดา เจ้าครุฑ​ยโสปล่อยตัวคนของข้า"นพเก้ากาธิดีย์พูดชี้เดินมาด้วยความเร็ว

ครุฑ​ศกุณานพรุจรีบถอยหลังด้วยความเร็วก่อนที่พญานาคอีกตนจะเข้าถึงตัว

""ท่านนพเก้ากาธิดีย์ ครุฑ​ตนนี้มิได้ทำอะไรข้า"ชลาธิตาดาพูดห้ามนพเก้ากาธิดีย์ก่อนเสียที่จะทำร้ายครุฑ​ศกุณานพรุจ

"ข้ายังมิทันได้จับตัวเลยข้าแค่ถามว่าขึ้นมาทำอะไรที่นี่ หากครุฑ​ตนอื่นบินมาเห็นจะเป็นอันตราย"ศกุณานพรุจรีบอธิบายเสียก่อนตนเองจะได้เจ็บตัว

"แล้วจะไว้ใจเอ็งได้เยี่ยงไร เอ็งก็เป็นครุฑอาจจะพูดให้เราไว้ใจและสุดท้ายค่อยหักหลังก็เป็นได้"นพเก้ากาธิดีย์พูดแล้วขยับตัวไปอยู่ด้านหน้าของชลาธิตาดา

"ท่านพอแล้วข้าอยากกลับแล้ว"ชลาธิตาดาพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อยุติก่อนจะเกิดการปะทะกันของครุฑ​และพญานาค

"เจ้าพาชลาธิตาดากลับเมืองบาดาลไปเสียเถิดก่อนครุฑ​ตนอื่นจะมาเห็น"ศกุณานพรุจรีบพูดบอกเพราะตนก็มิอยากปะทะกับนพเก้ากาธิดีย์

"ก็ได้ครั้งนี้เอ็งรอดตัวไปเพราะชลาธิตาดาแต่หากมีครั้งหน้าข้าจะจัดการเอ็งให้สิ้นซาก"นพเก้ากาธิดีย์พูดแล้วลากชลาธิตาดาลงน้ำไปเสียก่อน

กลับสู่เมืองบาดาล

"ทำไมถึงขึ้นไปข้างบนผู้เดียวมันอันตราย​"นพเก้ากาธิดีย์พูดแล้วจับตัวของชลาธิตาดาหมุนไปหมุนมา

"พอแล้วท่านข้าเวียนหัวหมดแล้ว"ชลาธิตาดาพูดจับหัวตัวเองเมื่อนพเก้ากาธิดีย์ปล่อยตัวตน

"มีอะไรไม่สบายใจรึบอกข้าได้"นพเก้ากาธิดีย์พูดลูบหัวชลาธิตาดาคล้ายปลอบอ่อนโยน

"มิได้มีอะไรขอบใจท่านมากที่มาช่วยข้าจากครุฑตนนั้น"ชลาธิตาดาพูดยิ้มแต่นัย์ตาถูกแอบแฝงไปด้วยความเจ็บปวดโกรธ​แค้น

"งั้นข้าไปก่อนเสีย"

.

.

.

"น้องพี่ชลาธิตาดา"ชโลกาพูดวิ่งเข้ามาในถ้ำส่วนตัวของน้องอันเป็นที่รัก

"ท่านพี่มีกะไรรึ"ชลาธิตาดาพูดรีบปาดน้ำตาเลือดที่ไหลลงแก้ม

"เจ้าร้องไห้เพราะพี่งั้นรึ"ชโลกาพูดถามก่อนจะเอามือปาดน้ำตาที่เหลือ

"ถ้าข้าตอบว่าใช่ท่านพี่จะว่ากะไรรึไม่"ชลาธิตาดาพูดแต่สายตาแฝงความแข็งกร้าว

"โถ่น้องพี่ เพราะพี่ไปกินข้าวกับคู่หมั้น​หมายน้องจึงโกรธ​พี่แต่น้องเป็นคนอนุมัติ​เองนะ"ชโลกาพูดลูบหัวคล้ายปลอบแต่กลับกลายเป็นว่าชลาธิตาดากลับรู้สึกเจ็บแบบเจ็บมากๆ

"ข้าไม่คิดว่าท่านพี่จะเลือกคู่หมั้นมากกว่า"ชลาธิตาดาพูดเสียงสั่นเครือไม่ใช่เพราะเสียใจแต่เป็นเพราะเจ็บและเคียดแค้น