.

.

สาวสวยที่เรียนจบใหม่ด้วยเกรดเฉลี่ยที่เรี่ยดินที่สุด ตั้งแต่จบมาก็ทำงานไม่ซ้ำเป็นสิบที่ จนในที่สุดก็หยุดหางานทำไป เธอไม่สะทกสะท้านอะไรเพราะคิดว่าจะช่วยแม่ขายข้าวแกงและขนมซะยังจะดีกว่าไปเป็นลูกน้องใครเขา แต่แล้ววันหนึ่งผู้เป็นแม่ถึงกับเอือมระอา เอ่ยปากบอกลูกชายคนโตให้พาน้องสาวไปอยู่ด้วย แม้พี่ชายอย่าง บิลลี่จะไม่เต็มใจนักแต่เพราะความรักแม่เลยจำเป็นต้องหิ้วน้องสาวตัวร้ายมาอยู่ด้วยจนได้ด้วยความไม่เต็มใจจะมาของน้องสาวสุดสวย จนได้มาอยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับเพื่อนๆของพี่ชายอีก3คน ความวุ่นวายโกลาหลจึงเกิดขึ้น เมื่อใบหลิวอยากกลับบ้านไปอยู่กับแม่ ! จึงเกิดการต่อต้านอย่างรุนแรง

"พวกมึงหาน้องกูเจอยังวะ?"

"ไม่ว่ะ"

"กูเหนื่อยละเนี่ย ว่าที่แฟนกูไปไหนวะ"

"น้อยๆหน่อยไอ้ออดี้ น้องเพื่อนนะเว้ย"

"แล้วมึงอ่ะ ไอ้ปาร์ค?"

"มันยังไม่ได้ไปไหนเลย มึงช่วยเพื่อนหน่อยเถอะ ไอ้บิลมันจะบ้าตายอยู่แล้ว"

"น่ารำคาญชิบ..เดี๋ยวกูเอง"

.

.

.

.

"แม่!! วันนี้พี่บิลจะมารับเราไปเที่ยวไหนหรอ?" -อะอาย

"เห็นว่าไปเที่ยวที่หอน่ะ แต่แม่ไม่ได้ไปด้วยนะ อะอาย ใบหลิว ลูกแก้วไปกับพี่นะลูกเผื่อจะได้เข้ามหาวิทลัยเดียวกับพี่เขา"

"โห กว่าจะได้เข้า พี่บิลคงเรียนจบไปแล้วอ่ะ" -ลูกแก้ว

"เดินตามรอยพี่บิลนั่นแหละ ใบหลิวก็ตั้งใจเรียนกว่านี้หน่อย ติด0ตั้ง5ตัว ไปดูที่มหาวิทยาลัยก็ดีเผื่อจะได้นึกอยากไปเรียนแล้วกลับมาแก้การเรียนบ้าง ไม่ใช่เอาแต่เที่ยวเล่น"

"ยังไงหนูก็จบให้แม่อยู่แล้วน่า แม่อย่าบ่นเยอะ"

"ไอ้ลูกคนนี้นี่ เดี๋ยวแม่ตีซะหรอก!"

อะอายกับลูกแก้วหัวเราะให้กับใบหลิวและแม่ที่มักจะเถียงกันประจำ แต่คนที่รู้ดีที่สุดคืออะอาย ว่าทำไมพี่สาวของเธอถึงได้มีการเรียนตก อะอายรู้ว่าใบหลิวรักแม่มากแค่ไหน ถึงจะดื้อไปบ้างแต่เธอก็มักจะทุ่มเทให้กับการช่วยแม่ขายของ อาจจะไปเที่ยวเล่นบ้างตามประสา แต่ที่จริงแล้วเธอต้องการสนิทกับเพื่อนๆ เพื่อให้เพื่อนๆ สั่งข้าวแกงของแม่แล้วเธอก็มักจะเอาออร์เดอร์มาส่งให้เพื่อนๆ ที่โรงเรียนประจำ จึงทำให้ขายหมดเกลี้ยงทุกวัน อะอายและใบหลิวเป็นพี่น้องพ่อแม่เดียวกัน ส่วนลูกแก้วเป็นลูกของน้องสาวแม่ หรือลูกพี่ลูกน้อง พี่ชายคนโตอย่างบิลลี่เป็นพี่ชายคนละพ่อกับอะอายและใบหลิว แต่ทั้งสามคนนั้นรักและห่วงกันมาก บิลลี่ถึงจะไม่ค่อยแสดงออกมากเท่าไหร่ จะนิ่งเฉยหรือเมินน้องสาวของเขาตลอดเวลาแต่ภายในใจก็ห่วงและหวงไม่น้อย แค่ไม่แสดงออกมากนัก บิลลี่อายุห่างจากใบหลิว 10ปี และอายุห่างจากอะอาย12ปี แม่รวีหรือแม่ของพวกเขาเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว พ่อของบิลลี่ที่แต่งงานกับแม่ที่ประเทศจีน แต่แม่มารู้ทีหลังตอนที่คลอดบิลลี่แล้วว่าพ่อมีเมียอยู่แล้ว แม่จึงหอบบิลลี่หนีมาเมืองไทย และแต่งงานใหม่ ตอนบิลลี่10ขวบก็มีน้องคือใบหลิว ครอบครัวกำลังจะไปได้ดี เมื่อสองปีต่อมาแม่คลอดน้องสาวอีกคนคืออะอาย แต่ด้วยความลำบากยากจนรวมถึงพ่อของเด็กทั้งสองเสียไป น้องสาวคนรองของแม่จึงขอรับอะอายไปเลี้ยง และน้องสาวคนเล็กของแม่ก็คลอดลูกแก้วออกมาในเวลาไล่เลี่ยกับอะอาย 3พี่น้องอยู่บ้านติดกันสามหลังที่สามารถเชื่อมต่อกัน ตอนเด็กสาวทั้ง3ยังเล็กพวกเขาก็มาเลี้ยงด้วยกัน พอโตขึ้นจึงสนิทกันมากเป็นเรื่องธรรมดา

"เถียงอะไรกันครับ แม่ลูกคู่นี้?"

"พี่บิล!!"

"มาแล้วหรอลูก มากินข้าวก่อนมา"

บิลลี่เดินเข้ามาทักทายทักคนพร้อมด้วยยกมือไหว้ผู้เป็นแม่อย่างเคารพก่อนจะก้มลงสวมกอดแม่เบาๆ ด้วยความคิดถึง อะอายและลูกแก้วร้องทักประสานเสียงด้วยความดีใจก่อนจะวิ่งไปกอดผู้เป็นพี่ชายของตน มีแต่ใบหลิวที่มองพวกเขาโดยไม่พูดอะไร บิลลี่รู้ดีว่าน้องสาวคนนี้ของเขามักจะคิดมากและคิดว่าในบ้านคงไม่มีใครชอบเธอ เพราะเธอเป็นเด็กเรียนไม่เก่งแถมยังดื้อด้านชอบเถียง จนแม่และน้าๆ ต่างพากันดุเธอ นั่นคือสาเหตุที่ใบหลิวคิดว่าไม่มีใครสนใจเด็กเกเรอย่างเธอ จึงไม่ค่อยแสดงออกว่าเธอดีใจเหมือนคนอื่นๆ หรือไม่แม้แต่จะกล้าทักทาย อีกนัยหนึ่งคือ เธอเจียมตัวเองว่าเธอไม่เอาไหนที่สุดในครอบครัว...

บิลลี่เดินเข้ามาหาใบหลิวก่อนจะจับหัวของเธอโยกไปมาอย่างเอ็นดู ในบรรดาน้องสาวเขาห่วงเธอที่สุด ถึงเธอจะห้าวและก๋ากั่นแต่เธอมีความซื่อและตรงไปตรงมา จนน่าเป็นห่วงเมื่อถึงเวลาที่จะต้องออกไปเจอโลกภายนอก

"ไงเรา ไม่ดีใจหรอที่พี่มาพาไปเที่ยว"

".........."

น้ำตาเริ่มคลอรอบดวงตาของเด็กสาวก่อนเธอเลือกที่จะหันหลังให้พี่ชายตัวเองเพื่อไม่ให้เขาเห็นน้ำตาของเธอ ใบหลิวบาดน้ำตาหยดเล็กๆ แล้วค่อยหันกลับมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"...ดีใจ..."

"แค่นั้นแหละ เราเป็นพี่รองนะ เข้มแข็งหน่อยสิ"

"ฮึ่ย! รู้แล้วน่า"

"พี่ใบร้องไห้หรอ?55555"

"เป็นเอามากนะไอ้พี่ใบ"

ลูกแก้วแซวแล้วหัวเราะใบหลิวกับท่าทีที่เป็นเด็กของเธอ ส่วนอะอายนั้นยืนกอดอกพูดด้วยรอยยิ้มอย่างเหลือเชื่อ ในบรรดาสามสาวพี่น้องคนที่ดูเป็นผู้ใหญ่และหัวดี เรียนเก่งก็คืออะอาย ส่วนลูกแก้วจะดูเรียบร้อยน่ารักอ่อนหวานการเรียนอยู่ในระดับดี สำหรับใบหลิวไม่ต้องพูดถึง เธอเก่งด้านกีฬาและกิจกรรมทุกชนิดที่ไม่เกี่ยวข้องกับการเรียน

หลังจากทักทายกันเสร็จ ก็มีหนุ่มมหา'ลัยเดินเข้ามาพร้อมของฝากเต็มไม้เต็มมือไปหมด พวกเขาเดินเข้ามายกมือไหว้แม่รวีอย่างคุ้นเคย เพราะวันที่เด็กๆ ไปโรงเรียนพวกเขามักจะแวะมาหาบ่อยๆ ถ้าไม่มีคาบเรียน ถึงจะเป็นบ้านต่างจังหวัดแต่ก็ไม่ไกลจากเมืองหลวงมากนัก ขับรถ3ชั่วโมงก็ถึง บางครั้งพวกเขาก็มาค้างที่บ้านของแม่รวีถ้าไปเที่ยวมา หรือปิดเทอมก็มาสิงอยู่ที่นี่เกือบเดือน ดื่มบ้าง เมามาบ้างและพอเช้าก็ไม่พ้นน้องสาวอย่างใบหลิวที่อยู่บ้านหลังนี้ก็เป็นคนทำซุปแก้แฮงค์ให้พวกเขาอยู่บ่อยๆ เพราะโดนแม่บังคับ แต่เธอไม่ค่อยได้มาสุงสิงกับพวกเขามากนัก ส่วนใหญ่จะเป็นสองสาวจากบ้านข้างๆ (บ้านน้า) ซะมากกว่าที่เข้ามาคุยหรือขอให้ติวหนังสือให้

"อ้าว กาย ออดี้ ปาร์ค มาด้วยหรอลูก มาๆ กินข้าวกัน"

"สวัสดีครับแม่ วันนี้ฝากท้องสักมื้อนะครับ"

กายเดินเข้ามาทักทายแม่รวีก่อนจะเข้ามาสวมกอดพร้อมกับให้กระเช้าของฝากแล้วคนอื่นๆ ก็ตามมาทักทายเช่นเดียวกัน ของฝากเต็มไปหมด มีทั้งซุปไก่บำรุง ขนมและผลไม้ต่างๆ

"หลิว เอาผลไม้ไปล้างแล้วจัดใส่ตู้เย็นไปลูก แบ่งใส่จานมากินด้วยนะ"

ผู้เป็นแม่พูดบอกลูกสาวของเธอก่อนจะบอกให้เด็กสาวคนอื่นๆ เอาข้าวของไปเก็บเช่นกัน หลังจากที่เก็บของเรียบร้อยทุกคนต่างมานั่งรวมกันที่โต๊ะอาหารโต๊ะใหญ่ใต้ทุนบ้าน น้านุชน้องสาวคนรองและน้าภัชรสามีของน้านุช น้ากมลน้องสาวคนเล็ก ก็มาทานอาหารมื้อใหญ่ด้วยกัน ทุกคนสนุกสนานเฮฮาคุยกันเหมือนครอบครัวเดียวกันอย่างสนิทสนม มีแค่ใบหลิวที่นั่งเงียบและไม่ได้พูดอะไรในวงสนทนานั้น ถ้ามีใครถามเธอก็แค่ตอบ

"ออดี้กับกาย แม่ไม่ค่อยเห็นเลย มีแต่ปาร์คเนี่ยที่ตัวติดกับเจ้าบิลจนคนอื่นเขาจะหาว่าเป็นคู่รักกันซะแล้ว"

"โธ่แม่ พูดอะไรอย่างนั้น อายน้องมัน อีกอย่างบิลชอบผู้หญิง" -บิลลี่

"แล้วตอนนี้มีแฟนรึยังล่ะเรา เจ้าบิล" -น้ากมล

"มีแล้ว คบกันจะปีแล้ว" -บิลลี่

"ไม่เห็นพามารู้จักแม่เลย" -แม่รวี

"ใครหรอลูก" -น้านุช

"น้องสาวปาร์คมันน่ะครับ" -กาย

"หนูเปียน่ะหรือ?" -แม่รวี

"ระวังปาร์คจะตีเอานะ ถ้าไปหักอกน้องสาวเขาน่ะ" -น้าภัชร

"โธ่น้าภัชร เห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ย ผมรักเดียวนะครับ" -บิลลี่

"แล้วปาร์ค ออดี้กับกายล่ะลูก ไม่เห็นพาสาวๆมาแนะนำให้แม่รู้จักเลย"

"ออดี้กับกายอ่ะไม่ต้องพูดถึง เปลี่ยนสาวบ่อยจนไม่รู้จะพาใครมาดี" -บิลลี่

"อ้าวๆ อย่าเผากันดิเพื่อน"-ออดี้

"เพื่อนเริ่มไม่น่ารักแล้วนะ" -กาย

"แล้วพี่ปาร์คล่ะคะ?"

ลูกแก้วถามขึ้นด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา ก่อนจะหันไปทางปาร์คที่นั่งกินข้าวเงียบๆ เขาเป็นเงียบๆอยู่แล้ว ทุกคนในบ้านจะรู้และยังเป็นคนสุภาพกับผู้ใหญ่มาก ปาร์คจะเห็นที่นี่เป็นเหมือนบ้านที่หลังที่สองของเขาเลยก็ว่าได้ อะอายมองลูกแก้วอย่างรู้ทัน เพราะสาวเจ้าแต่ไหนแต่ไรเวลาที่พวกเพื่อนๆของพี่บิลมา เธอก็จะมาสิงอยู่บ้านนี้ตลอดทั้งวัน เผลอๆขอมานอนค้างกับใบหลิวด้วยบางครั้ง คงไม่แปลกที่จะปลื้มเพื่อนของพี่ชาย เพราะพวกเขาหล่อระดับพระเอกขนาดนี้ และที่สำคัญทุกคนเป็นลูกคนรวยทั้งนั้น อย่างออร์ดี้ ลูกเจ้าสัวโชว์รูมรถหรูนำเข้าระดับประเทศ กายเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทเกม ปาร์ค เป็นลูกชายคนนามสกุลดังอย่างบดินทร์เดช ที่เป็นเจ้าของโรงงานน้ำมันในประเทศแถมครอบครัวของเขาเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงอีกต่างหาก คนอื่นๆ ก็ไม่แพ้กัน แต่ดูเหมือนคนที่ลูกแก้วเล็งจะบ่งบอกออกนอกหน้าไปหน่อย

"อะแฮ่ม...ลูกแก้ว"

"อะไรหรอคะแม่?"

น้ากมลกระแอมปรามลูกสาวตัวเอง แต่เด็กสาวก็หันมามองแม่ของเธออย่างไร้เดียงสา ผู้ใหญ่คงคิดว่าเธอคงแค่อยากรู้ตามประสาเด็กๆ จึงไม่ได้ใส่ใจมากนัก

"ผมยังไม่สนใจเรื่องนั้นหรอกครับ รอเรียนจบปีนี้ก่อนค่อยคิด"

"พี่ปาร์ค...."

"พี่ปาร์คนี่คูลสุดๆ เลยนะคะนี่ อายล่ะอยากเก่งเหมือนพี่ปาร์คจริงๆ"

ลูกแก้วไม่ทันจะได้พูดจบประโยค อะอายก็พูดแทรกขึ้นมาทำเอาทั้งโต๊ะกินข้าวหัวเราะขึ้นมากับท่าทางยกนิ้วโป้งให้กับปาร์ค อะอายนับถือปาร์คเหมือนพี่ชายอีกคนที่เก่งและมากความสามารถ ทุกคนรู้ดีว่าเด็กสาวเห็นปาร์คเหมือนบุคคลตัวอย่างที่น่ายกย่อง หลังจากที่ทานข้าวเสร็จใบหลิวก็ทำหน้าที่เก็บจานเพื่อจะเคลียร์โต๊ะ เพื่อจะไปเตรียมผลไม้มาให้ทุกคนตามปกติ

"มา เดี๋ยวพี่ช่วยเก็บ"

"ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ปาร์ค พี่ใบเขาถนัด"

ลูกแก้วพูดปรามปาร์คเพราะปกติเธอก็เห็นพี่สาวของเธอเก็บคนเดียวเป็นประจำ ทุกคนบนโต๊ะไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของออดี้และกายถามสารทุกข์สุกดิบกันอยู่ มีเพียงลูกแก้วที่หันมาสนใจปาร์คไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม

.

.

.

.

.

"ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ปาร์ค พี่ใบเขาถนัด"

"ไม่เป็นไร พี่ช่วยเอง"

ปาร์คช่วยใบหลิวเก็บจานโดยไม่สนใจคำพูดของลูกแก้ว และช่วยยกจานทั้งหมดไปด้านหลังบ้านแล้ววางลงอ่างก่อนจะหันไปมองใบหลิวที่ยังคงนิ่งเงียบไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร ปาร์คเตรียมจะช่วยเธอล้างจานแต่ใบหลิวห้ามเขาไว้ก่อน

"ไม่ต้องหรอกค่ะ พี่ปาร์คไปคุยกับแม่ดีกว่า เดี๋ยวใบล้างเอง"

"ช่วยๆ กันจะได้ไปกินผลไม้ที่พี่ซื้อมาฝาก"

"เดี๋ยวใบโดนแม่ดุ"

"งั้นพี่ยืนเป็นเพื่อน"

ปาร์คพูดจบก็ยืนกอดอกรอเด็กสาวอวบท้วมที่กำลังล้างจานอย่างคล่องแคล่ว ไม่ว่าจะนานแค่ไหนตั้งแต่ที่เขาเข้ามาที่บ้านนี้วันแรกตอนปีหนึ่งจนปัจจุบันเขาปีสี่ เธอก็ยังคงเงียบเหมือนเดิมแม้ว่าจะได้ยินจากบิลลี่หรือบางทีแม่รวีจะบ่นเรื่องวีรกรรมของเธอให้เขาฟังมาบ้าง แต่เขาไม่ได้สนใจนักหรอก เพราะเจอกันบ่อยกว่าทุกคนเขาจึงช่วยเธอตามมารยาทเพียงเท่านั้น

"ไม่ค่อยพูดหรอเราน่ะ"

"พูดเรื่องอะไรล่ะคะ"

"บนโต๊ะกินข้าว เขาคุยกันพี่ไม่เห็นเราพูดคุยอะไรเลย"

"ก็ปกติ...เอ๊ะ...พี่ปาร์คแอบมองใบหรอคะ?"

"เปล่า แค่รู้สึกว่าเหมือนมีวิญญาณนั่งด้วยเลยสงสัย"

"ถ้าพูดอย่างนี้ พี่ปาร์คไปเอาผลไม้แล้วกลับไปที่โต๊ะเถอะค่ะ"

ใบหลิวพูดไปพลางล้างจานไป ปาร์คหัวเราะในลำคอเบาๆ กับความช่างเถียงของเด็กสาวคนนี้ ถึงแม้เขาจะเห็นเธอเถียงบิลลี่เป็นประจำก็ตาม ในสายตาปาร์คก็เอ็นดูใบหลิวเหมือนที่บิลลี่มองเหมือนน้องสาวจอมแก่นคนหนึ่ง ในขณะที่ปาร์คกำลังหัวเราะใบหลิวอยู่นั้น กลับไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งที่แอบมองพวกเขาอย่างน้อยใจ ก่อนจะปรับสีหน้าอย่างยิ้มแย้มแล้วเดินเข้ามาหาทั้งคู่

"พี่ปาร์คคะ? ป้ารวีเรียกหาแน่ะ ไปกันเถอะค่ะ"

"หรอ..งั้นพี่เอาผลไม้ไปด้วยเลยดีกว่านะใบ"

"เดี๋ยวลูกแก้วถือไปค่ะ ไปกันเถอะ พี่ใบก็รีบๆ ตามมานะ"

ลูกแก้วพูดจบก็คว้าแขนปาร์คไปยังตู้เย็นด้วยรอยยิ้มก่อนทั้งคู่จะเดินออกไปพร้อมกัน ใบหลิวถอนหายใจเมื่อทุกคนออกไปหมด เพราะเมื่อครู่เธอเกร็งไปหมด เธอไม่คุ้นชินกับการที่ต้องถูกใครมายืนจ้องมันโดนกดดัน ใบหลิวเดินออกไปหลังจากล้างจานเสร็จ ก็เห็นว่าทุกคนเตรียมตัวกันหมดแล้ว

"ไปยังไงหมดเนี่ย ลูกลิงอีก3ตัวเลยนะบิลลี่ลูก"

แม่รวีถามเมื่อเห็นว่ารถที่จอดหน้าบ้านมีแค่คันเดียว พร้อมกับปรายตามองเด็กสาวทั้งสาวคนที่เตรียมตัวพร้อม

"ผมเอารถมาอีกคันครับ จอดหน้าบ้านน้านุชครับ"

ออดี้พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะชี้ไปยังด้านหลังรถที่จอดหน้าบ้านไม่ไกลนัก ทั้ง7คนมองหน้ากันเพราะยังไม่รู้ว่าจะแยกกันนั่งยังไงดี

"แล้วไป...อย่ากลับดึกมากล่ะ แม่ไปตลาดก่อนนะ จะเตรียมมื้อเย็นไว้ให้"

"ครับ ไม่ต้องห่วง พวกเราจะดูแลน้องอย่างดี"

บิลลี่พูดจบก็ยิ้มให้ผู้เป็นแม่ก่อนจะบอกลากันทุกคน ชายหนุ่มทั้ง4หันมามองหน้ากันต่อเมื่อไม่รู้ว่าจะเอายังไงดี แต่บิลลี่คิดไว้แล้วว่ายังไงก็จะให้น้องสาวทั้งสามคนของเขานั่งคันเดียวกับเขาและเพื่อนๆ ไปนั่งด้วยกันบนรถอีกคัน แต่มันดันไม่เป็นอย่างที่คิด

"ลูกแก้วขอนั่งไปกับพี่ปาร์คได้ไหมคะ พอดีมีเรื่องจะคุยด้วยเกี่ยวกับสาขาที่ลูกแก้วอยากจะเข้าเรียนน่ะค่ะ"

"ถามพี่บิลลี่ก็ได้มั้งลูกแก้ว"

อะอายตอบกลับลูกแก้วทันที เมื่อรู้จุดประสงค์ของน้องสาวของตน แต่อะอายกลับหันมายิ้มแล้วพูดอย่างใสซื่อทำเอาทุกคนถึงกับต้องยอมตามนั้น

"พี่บิลไม่ได้เรียนสาขาย่อยเหมือนพี่ปาร์คนี่คะ"

"อ๋อ...หรอ"

"ได้สิ...งั้นกายมานั่งคันเดียวกับกู"

อะอายตอบกลับก่อนที่บิลลี่จะอนุญาตแล้วเรียกกายเพื่อนอีกคนของเขามานั่งกับเขาแทน บิลลี่เชื่อลูกแก้วสนิทใจเพราะความเป็นน้องสาวที่แสนเรียบร้อยและน่ารักเสมอ ในบรรดาน้องสาวของเขาอะอายกับลูกแก้วจะน่ารักบอบบางและหน้าตาดีมาตั้งแต่เล็กๆ ไปไหนใครก็รักและเอ็นดู ก็มีแต่เจ้าใบที่อวบท้วมใบหน้าแป้นแล้นเพราะเธอไม่ค่อยสนใจดูแลตัวเองเท่าไหร่ ออกจากห้าวหาญเหมือนเด็กผู้ชายเสียด้วยซ้ำ การแต่งตัวนี่ไม่ต้องพูดถึงเธอไม่สู้น้องสาวสองคนแน่นอน เพราะใบหลิวคิดว่าจะต้องปกป้องบรรดาน้องสาวของเธออยู่เสมอ จึงออกจะแต่งตัวเหมือนผู้ชายไปสักหน่อย

"งั้นกูไปนั่งกับมึงด้วย เพราะรถกูนั่งได้แค่2คน"

ออดี้บอกบิลลี่ก่อนจะเดินไปขึ้นรถ เพราะตอนแรกรถเก๋งคันนี้มากันสองคนคือบิลลี่และปาร์คเพราะเป็นรถของปาร์ค ส่วนออดี้และกายมาคันเดียวกัน หลังจากที่ทุกคนแบ่งที่นั่งลงตัวก็พาขึ้นรถ ส่วนปาร์คพาลูกแก้วไปที่รถออดี้เปิดประทุนคันหรู ก่อนที่ทั้งเจ็ดคนพากันไปเมืองหลวงเพื่อเข้าชมมหาวิทยาลัยและวางแผนที่จะเรียนคณะที่หวัง พอเย็นๆ ก็พาไปที่หอพักของพี่บิลลี่ที่ไม่ใช่หอพักประจำเพื่อเตรียมดูห้องและค่าห้องของที่นี่ ในที่สุดทั้งเจ็ดคนก็มาถึงหอพักที่ไม่หรูหรามาก ปาร์คกับบิลลี่พักด้วยกันโดยช่วยกันหารค่าห้อง กายกับออดี้พักคนละห้อง แต่ก็ยังมาสิงอยู่ห้องบิลลี่อยู่ดี

"มันไม่ค่อยมีที่นั่งนะ นั่งบนเตียงได้เลย"

บิลลี่พูดขึ้นเมื่อน้องๆ ของเขาเข้ามาก่อนจะรีบไปเก็บของใช้ของสงวนของพวกเขาหลบให้พ้นสายตาที่สุด ปาร์คเดินเข้าไปเอาน้ำกับขนมมาให้เหมือนพวกเธอเป็นแขก ใบหลิว อะอาย ลูกแก้วนั่งลงบนเตียงชั้นล่างเพราะมันมีสองชั้น ใบหลิวรู้สึกเหมือนนั่งทับกล่องอะไรสักอย่างจึงหยิบขึ้นมาก็เห็นว่ามันคือกล่องสีเงินแวววาวสี่เหลี่ยมจัตุรัสเล็กๆ ก่อนที่เธอจะชูกล่องขึ้นพิจารณา

"ตรงนี้เตียงใครหรอคะ?"

"เตียงไอ้ปาร์ค....เฮ้ย!! ไอ้ใบ!"

เมื่อปาร์คได้ยินเสียงของบิลลี่ที่ร้องโวยวายเขาก็หันมาก่อนจะเห็นใบหลิวถือกล่องสีเงินที่เขาคุ้นเคยขึ้นมาทำหน้างง ก่อนสายตาจะหันมามองปาร์คด้วยใบหน้าที่แดงเรื่อขึ้นมา ปาร์ครีบคว้ากล่องcondomของเขาบนมือใบหลิวแล้วเอามันไปโยนลงตะกร้าผ้าโดยไม่พูดอะไร ส่วนเด็กสาวคนอื่นๆ ก็ก้มหน้าหงุดกันตามระเบียบ

"ไอ้ปาร์คทำไมมึงไม่เก็บดีๆ วะ"

"เออ กูขอโทษละกัน"

"น้องสาวที่ใสซื่อบริสุทธิ์ของกูต้องมามองอะไรที่แปดเปื้อน"

"เว่อร์...สักวันก็ต้องโตขึ้นรับรู้อยู่ดี มันไม่ใช่ของไม่ดี แต่แค่ต้องสอนเมื่อถึงเวลา"

"น้องกูพึ่ง14เองไอ้เวร"

"กูก็ขอโทษแล้วไง"

"เออๆ ไปกันเถอะ กลับบ้านได้แล้วเดี๋ยวแม่บ่น"

 หลังจากนั้นทุกคนก็พาเด็กสาวทั้งสามมาส่งบ้านพร้อมกับกินข้าวเย็นด้วยกัน ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ ที่พวกเธอต้องมาดูมหาวิทยาลัยตั้งแต่ม.2 เพราะความคาดหวังของแม่ จะได้ตัดสินใจถูกว่าจะต้องเริ่มเรียนพื้นฐานตอนม.ปลายยังไง และสอบเข้า เพราะการไหว้วานของแม่จึงทำให้บิลลี่เลี่ยงไม่ได้ที่จะพาน้องสาวของเขามาเรียนรู้ เพื่อที่จะได้มีเป้าหมายของตัวเอง

.

.

11ปีผ่านไป....

.