คุณแม่คนใหม่ของผม
วันที่เฮ่งซวย
กลางตอนเย็นของฤดูหนาวเด็กนักเรียนใน รร. แห่งหนึ่งที่กำลังเรียนกันอยู่
โดรุ
ทำไมต้องเป็นวิชานี้กันนะ...น่าเบื่อง่วงก็ง่วง
เสียงกริ่งเลิกเรียนได้ดังขึ้น
โดรุ
//เดินออกมาจากห้องเรียนของตน
โดรุ
. . .เมื่อไหร่แม่จะมารับ
โดรุ
//เด็กชายได้เงียบลงก่อนจะตัดสินใจเดินกลับบ้านเอง
โดรุ
//เดินเข้าซอยแต่ดันหลง
สมุดของโดรุได้ตกออกจากกระเป๋าเข้าป่า
โดรุ
//เดินเข้าไปหาสมุดในป่า
โดรุ
//มองสมุดก่อนจะหยิบขึ้นมาเตรียมออกจากป่าแต่พอหันไป
หันไปทางข้างหลังของเด็กชายป่าก็หายไปหมดเหลือเพียงแค่หิมะรางกว้าง
โดรุ
เอ๊!?เป็นไปได้ไงน่ะตอนนั้นมันยังมีป่าอยู่เลยหนิ่!?
โดรุ
//ไม่กล้าเพราะรูปร่างของ อฝ. ดูไม่เหมือนกับมนุษย์
แม่เฟิส
ชั้นจะพาเธอออกจากที่นี่
โดรุ
//ยอมเชื่อฟังและเดินไปหา อฝ.
เสียงรถไฟที่เฉี้ยวไปจากทางหลังของโดรุ
แม่เฟิส
//ยิ้มอ่อนให้ก่อนจะเดินนำทางเด็กชาย
โดรุ
...<(ตากี้นี้..เป็นเพียงแค่ความบังเอิญหรือว่าเจ้าตัวนี้ช่วยชีวิตผมกันนะ?)>
พบเจอ
แม่เฟิส
//เดินนำหน้าเด็กได้มาที่บ้านหลังหนึ่ง
โดรุ
คุณเป็นใครพาผมมาที่นี้ทำไมตอันนั้นคุณช่วยผมงั้นหรอ
เด็กชายกล่าวถามด้วยความสงสัย
แม่เฟิส
ชั้นชื่อเฟิสที่ฉันพาเธอมาที่นี่เพราะว่าข้างนอกมันอันตรายเกินกว่าที่เด็กตัวน้อยๆอย่างเธอจะสู้กับสถานการณ์เหล่านั้นได้
โดรุ
พาผม..กลับบ้านหน่อยได้ไหม?
แม่เฟิส
คงไม่ได้แล้วหละเจ้าหนู
แม่เฟิส
เธอหลงเข้ามาในป่าเอเรสเทียร์เป็นประตูมิติเชื่อมจากโลกมนุษย์ไปยังโลกของสัตว์ลึกลับมากมายที่พร้อมจะทำร้ายมนุษย์ตัวน้อยๆอย่างเธอได้
แม่เฟิส
ไม่ต้องกังวนไปเจ้าหนูชั้นจะดูแลและรับเลี้ยงเธออย่างดีเอง
แม่เฟิส
ชั้นสัณญาว่าชั้นจะทำให้เธอมีความสุขเวลาที่เธออยู่กับชั้น
แม่เฟิส
เรียกชั้นว่า"แม่"สิ ^=^
แม่เฟิส
ใช่แล้วหละ~แต่ชั้นไม่ชอบเด็กดื้อนะเพราะฉะนั้นถ้าอยากอยู่แบบมีความสุขก็อย่าดื้อน๋า~
แม่เฟิส
อ่าว่าแต่เธอชอบพายแอปเปิ้ลหรือพายเนื้อหละ?
โดรุ
ผม..กินได้หมดทุกอย่างที่เป็นฝีมือของแม่ครับ
แม่เฟิส
งั้นหรอปากหวานนะงั้นเข้าห้องไปก่อนเถอะนะแม่ทำห้องให้เาียบร้อยแบ้วหละหวังว่าเธอจะชอบมัน ^^
ความผิดแปลก
5 ปีต่อมา ผมเริ่มอายุ 11 ปี อยู่กับแม่มา 5 ปีผมไม่รู้เบยว่าผมจะสามารถออกมาจากที่นี้ได้ตอนไหนผมเริ่มผูกพันธ์กับพวกปีศาจที่นั้นเอาตามตรงพวกเขาไม่ได้น่ากลัวเลยนะ
โดรุ
ว่าแต่..เพื่อนสนิทที่สุดของผมหายไปไหนกันนะเธอก็ไม่ได้มาโรงเรียน2วันแล้วนะสงสัยคงป่วย..
ผมได้บ่นพรึมพรัมกับตนเองก่อนจะเดินทางกลับถึงบ้าน
โดรุ
แม่ครับบ~ผมกลับมาแล้ว-
ที่พื้นมีรอยเท้าของคุณแม่ที่เปื้อนโครน
โดรุ
เห้อ..แม่ออกไปข้างนอกตอนฝนตกอีกแล้วสินะ-
แม่เฟิส
อ้าว~กลับมาแล้วหรอเจ้าชายตัวน้อยของม๊ามี๊
แม่เฟิส
วันนี้แม่มีของโปรดของหนูด้วยน๋า~พายไง~
โดรุ
โอ้หรอฮะขอบคุณนะครับแม่🌟
ผมได้เดินไปนั่งโต๊ะเพื่อกินอาหารและพายที่แม่ทำให้เพื่อติบแทนพลังงานกับการเรียนแต่..
โดรุ
<(ทำไม..เนื้อพายสีมันถึงเข้มแล้วนี้อะไรเนี่ยขนหรอ..)>
ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรมากคุณแม่ก็หันมาชักสีหน้าใส่ผมรูม่านตาเล็กลง
แม่เฟิส
กินๆไปเถอะลูกลูกคงจะรู้นะว่าแม่ไม่ชอบคนกินทิ้งกินขว้าง..
ผมเงียบและใจเริ่มเต้นแรงผิดปกติผม รส. แปลกๆกับแม่แม่เป็นอะไรไป?ในตอนนั้นผมไม่กล้าที่จะบอกเรื่องสีเนื้อพายกับขนที่อยู่ในพายเลยผมเลยทำการกินมันต่อไป
โดรุ
<(ผมนอนไม่หลับเลยเพราะกลับไปนึงถึงตอนนั้นมันขยะแขยงมากๆเลยหละ)> //กล่าวในใจ
แม่เฟิส
//เดินเข้ามาใกล้ๆโดรุมากขึ้รเลื่อยๆเพื่อตรวจว่าเขาหลับหรึยัง
โดรุ
//ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยแกล้งหลับเพราะความหวาดกลัวเหงื่อผมลินไหลออกมาโชกเต็มแก้ม
แม่เฟิส
//ใช้2นิ้วที่มีกงเล็บเปิดม่านปิดตาของโดรุอย่างช้าๆก่อนจะปิดลงเมื่อเห็นว่าเขานั้นหลับก่อนจะจุ๊ปเข้าไปที่แก้มของโดรุและเดินออกไป
โดรุ
<(แม่คิดจะทำอะไรน่ะ..แม่เปิดตาของผมเพื่อตรวจว่าผมหลับหรึยังโชคดีที่ผมไม่หันรูม่านตาไปมองแม่..)>
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
