ซินเซีย

ทำไมกูต้องแคร์คนที่เอากูไปพูดลับหลังแบบผิดๆ ด้วยวะ?

...****************...

ยิม

ไม่จำเป็นต้องตอบกูตอนนี้ก็ได้ ไม่ว่ายังไงกูก็ไม่ทิ้งมึงหรอก

...****************...

เจ

ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ก็จะรอ

...****************...

ฮาร์ท

สนใจกันมากกว่านี้หน่อยสิ

...****************...

แกรม

อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน เพราะมันเป็นสิ่งที่แกเลือกมันด้วยตัวของแกเอง

...****************...

บีม

กูไม่มีทางยอมให้ทุกอย่างมันจบแบบนี้หรอก!!!!

(CYNZIA Part)

บ้านคุณปู่&คุณย่า ซินเซีย

"สรุปหนูจะไปเรียนต่อที่ไหน" ปู่เอ่ยถามฉันที่นั่งอยู่ตรงข้าม พลางเลื่อนกระดาษโปสเตอร์ประชาสัมพันธ์เปิดรับสมัครนักเรียนเข้าศึกษาในสถาบันของตนทั้งสี่ใบมองตรงหน้าฉัน

"หนู....ยังไงก็ได้ค่ะ ตามใจปู่กับย่าแล้วก็ป๊าด้วย เลือกที่ไหนก็ได้หมดเลย ขอแค่เลือกที่หนูส่งให้ก็พอค่ะ" หลังจากนั่งชั่งใจอยู่ราวๆ สามนาทีจึงได้ตอบคำถามออกไป ความจริงแล้วฉันก็อยากจะพูดออกไปเลยว่า

'หนูอยากเรียนต่อที่ ET ค่ะ!!! ไม่เอาที่อื่น ไม่เอาที่ไหนทั้งนั้น จะเอาที่นี่ที่เดียวค่ะ!!!!'

แต่ฉันคงพูดแบบนั้นไม่ได้หรอก ไม่งั้นมีหวังได้เรียนที่อื่นที่ไม่ได้เลือกแน่ๆ เพราะฉะนั้น อย่า เสี่ยง!!!!

ฉันอยากเรียนที่ ET หรือไม่ก็ AD เป็นวิทยาลัยเอกชนที่ค่อนข้างจะมีชื่อเสียงที่ดีเลยล่ะ ถ้าจบออกไปแล้วเจอที่ทำงานที่เลือกคนจากสถาบันการศึกษาล่ะก็ ฉันมั่นใจว่าชื่อเสียงของวิทยาลัยจะทำให้ฉันถูกเลือกเป็นลำดับต้นๆ แน่นอน แต่ติดอยู่ว่าทั้งสองที่ที่ฉันอยากจะเรียนมันไกลจากที่บ้านมาก ไกลชนิดที่ว่ากี่ไม่ถึงยี่สิบกิโลเมตรก็ข้ามไปอีกจังหวัดได้แล้ว ถึงกระนั้นก็ไม่ได้อยู่เขตชานเมืองจนถึงขั้นติดป่าติดเขา เพียงแค่นั่งรถประจำทางสาธารณะไม่ถึงสิบนาทีก็สามารถเข้าเมืองได้ง่ายๆ แต่ด้วยเหตุผลนี้ทำให้ฉันมั่นใจถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ว่าพวกท่านไม่มีทางให้ฉันไปเรียนต่อทั้งสองที่แน่นอน

"แล้วหนูมีที่อื่นที่อยากเรียนต่ออีกมั้ย ถ้าไม่มีปู่จะเลือกให้แล้วนะ" น้ำเสียงของปู่อ่อนลงกว่าเดิมเล็กน้อย

"ที่จริง....หนูลงรอบโควต้าที่ BB เอาไว้ด้วยค่ะ ถึงจะไม่ได้เข้าเรียนก็ไม่เป็นไร หนูแค่ลงเอาไว้เผื่อว่าที่หนูเลือกเอาไว้ทุกคนจะไม่อยากให้หนูไป..." ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ เอาแต่มองมือตัวเองที่วางเอาไว้บนตัก แบบนี้น่าจะพอเรียกคะแนนความสงสารได้อยู่นะ

"ทำไมถึงเลือกแต่สายอาชีพทั้งนั้นเลยล่ะ หนูไม่สนใจเรียนพยาบาลเหมือนอาดาเหรอหลานรัก หรือไม่ก็เรียนหมอ" ย่าที่นั่งอยู่ข้างๆ ปู่ มองที่แผ่นโปสเตอร์แล้วถามฉัน

.

.

.

ก็เพราะรู้ว่าย่าอยากให้เรียนหมอกับพยาบาลนี่แหละ ถึงได้เลือกแต่สายอาชีพล้วนๆ ยกเว้นที่เก่าที่ลงโควต้าเอาไว้แค่นั้นแหละ....

"หนูรู้ตัวเองดีว่าไม่ได้อยากจะอยู่สายงานนี้ ไม่ใช่แค่อยากเรียนไปงั้น แต่เราต้องมีใจรักด้วยสิ หนูว่าไม่มีใครอยากเจอหมอหรือพยาบาลที่รักษาคนไข้ไปวันๆ แบบไม่ใส่ใจหรอก"

"แต่....."

"ไม่มีแต่ค่ะ หนูไม่อยากอยู่เวรจนเหนื่อยแล้วควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้แบบหมอ พยาบาลที่นิสัยแย่ ๆ หลาย ๆ คนค่ะ ปู่กับย่าแล้วก็ป๊า จะบังคับหนูอีกแล้วเหรอ? อยากเห็นหนูในสภาพเหมือนที่ผ่านมาเหรอ? อยากให้หนูกลับไปเป็นสภาพเหมือนคนไร้ชีวิตชีวาอีกเหรอ รับหนูที่เหมือนซอมบี้ได้หรือเปล่า? เกิดหนูอดนอนจนหน้ามืดหัวฟาดพื้นอยู่ข้างทางก่อนเรียนจบจะทำยังไง? ถ้าทนเห็นหนูเป็นแบบนั้นไม่ได้ย่าอย่าให้หนูไปในทางนั้นเลย หนูอยากจะเลือกตามใจตัวเองบ้าง หนูขอแค่นี้ไม่ได้เลยเหรอ" ฉันแสร้งบีบน้ำตาให้คลอเบ้าขึ้นมาไม่เปิดโอกาสให้ย่าได้พูดอะไรออกมาอีก

เหตุผลที่ฉันยกเรื่องสภาพซอมบี้ของฉันมาก็เพราะว่าย่าต้องการให้ฉันเป็นพยาบาลเหมือนอาดา แฟนคนใหม่ของป๊า หรือไม่ก็เป็นหมอไปเลย ทำให้ท่านบังคับกดดันให้ฉันเรียนสายวิทย์-คณิต การเรียนของฉันไม่ได้แย่ อยู่ในระดับดี ค่อนไปทางดีเยี่ยมเลยด้วยซ้ำ เกรดของฉันไม่เคยต่ำกว่าสามจุดเจ็ดห้าเลยสักครั้ง

แต่ก็ยังไม่สามารถตอบแทนความหวังที่ย่าตั้งเอาไว้ได้ เพราะสิ่งที่ท่านต้องการคือเกรดสี่เท่านั้น ทำให้ฉันต้องเรียนพิเศษจนถึงสามทุ่มทุกวัน วันหยุดของใครหลายๆ คนอาจจะไปเที่ยวบ้าง นอนเล่นเกม อ่านหนังสือการ์ตูน แต่ไม่ใช่ฉัน วันหยุดของฉันก็ยังต้องทุ่มเทให้กับการเรียนพิเศษเหมือนเดิม เป็นอย่างนั้นมาตลอดตั้งแต่มอหนึ่งเทมอสองจนถึงมอสองเทอมสอง ทั้งร่างกายและสภาพจิตใจของฉันไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ฉันอาละวาดบ้านเกือบแตก จนทำให้ย่ายอมไม่ส่งฉันเรียนพิเศษและบังคับเรื่องเกรดฉันอีกต่อไป

.

.

.