สมรภูมิรัก
ตอนที่1
เทพเซียน
บรรดาเหล่าเซียนและเหล่าเทพ โปรดเคารพผู้อาวุโส
เหอหลานซี(พอ)
โปรดทุกท่านดื่มน้ำร่วมสาบานแด่ผู้อาวุโส
หลังจากที่เหล่าเซียนและบรรดาเทพได้ทำพิธีดื่มน้ำร่วมสาบาน เหล่าอสูรได้เข้ามาโจมตีและรอบทำร้าย
เหอหลานซี(พอ)
ทุกท่านโปรดระวัง
หลินมู่(ตัวร้าย)
ไม่เจอกันนานเลยน้าเหล่าเหอ
หลินมู่(ตัวร้าย)
วันนี้แหละข้าต้องได้เกร็ดปักษ์หิมะจากเจ้า
เหอหลานซี(พอ)
ก่อนที่จะได้เกร็ดปักษ์หิมะของข้า เจ้าต้องข้ามศพข้าไปก่อน
เหอหวังซี(พี่.พอ)
เจ้าบาดเจ็บ
หลานหู่(พ.พอ)
ท่านพี่หวัง ข้าเอง
พอ ต่อสู้กับตัวร้ายได้ไม่นานก็ทนพิษของบาดแผลแทบไม่ไหว ตกลงสู่ป่าในหุบเขาแห่งหนึ่ง
เหอหลานซี(พอ)
ข้าอยู่ที่ใด
เหอหลานซี(พอ)
แล้วเจ้าเป็นใคร
ฮวาเฉิน(นอ)
ข้าชื่อฮวาเฉินส่วนเจ้าคงเป็นเทพเหอ เหอหลานซีสินะ
ฮวาเฉิน(นอ)
ประชาชนในใต้หล้านับถือเจ้ากันทั้งนั้น ข้าจึงได้ยินชื่อเสียงของเจ้ามาบ้าง
เหอหลานซี(พอ)
เจ้าเป็นเซียนสินะ ท่าทางของเจ้าไม่เหมือนกับผู้คนพวกนั้น
ฮวาเฉิน(นอ)
จะพูดอย่างนั้นก็ได้ ข้าแค่อยากอยู่อย่างสงบจึงลงมายังโลกมนุษย์หนีความวุ่นวายบนสวรรค์
เหอหลานซี(พอ)
วุ่นวายจริงๆด้วย
ตอนที่2
ฮวาเฉิน(นอ)
ข้าต้มยาไว้เดี๋ยวข้าจะเอายามาให้
ฮวาเฉิน(นอ)
ยานี้ไม่ขมเจ้าทานได้
เหอหลานซี(พอ)
ขอบใจเจ้ามาก
เหอหลานซี(พอ)
ข้ารบกวนอะไรเจ้าหน่อยสิ
เหอหลานซี(พอ)
ข้าขอพักอาศัยกับเจ้าก่อนได้หรือไม่
เหอหลานซี(พอ)
เจ้าอยู่คนเดียวนิ
เหอหลานซี(พอ)
ข้ายังต้องสืบเรื่องบางเรื่อง รบกวนเจ้าแล้ว
ฮวาเฉิน(นอ)
เรื่องอะไรหรอ ข้าช่วยได้หรือไม่
เหอหลานซี(พอ)
เรื่องในตำหนักน่ะ มันอันตรายเกินไป
เซินหลัว(พ.นอ)
เจ้าดอกไม้ เจ้าอยู่หรือไม่
ฮวาเฉิน(นอ)
เจ้า..เจ้ารีบหลบ
ฮวาเฉิน(นอ)
เจ้าไปหลบก่อน ข้าไม่อยากให้เพื่อนข้าเห็นว่าข้าอยู่กับใคร
เซินหลัว(พ.นอ)
(เปิดประตู+เดินเข้ามา)
ฮวาเฉิน(นอ)
อะอ่าว..เจ้ามาทำอะไรรึ
เซินหลัว(พ.นอ)
ข้าเอาผลไม้จากตลาดมาให้เจ้า พอดีข้าจะขึ้นเขาไปฝึกวรยุทสักหน่อย
เซินหลัว(พ.นอ)
เจ้าเอาไปทานซะ
ฮวาเฉิน(นอ)
แมวน่ะ น่าจะแมวแหละ
เซินหลัว(พ.นอ)
แมวหรอ เจ้าเลี้ยงแมวด้วยหรอ
ฮวาเฉิน(นอ)
แมวป่าน่ะ สงสัยน่าจะออกมาหาไรกิน
ฮวาเฉิน(นอ)
เจ้าจะขึ้นเขาไม่ใช่หรอ รีบไปเถอะเดี๋ยวฟ้าจะมืดซะก่อน
เซินหลัว(พ.นอ)
ดะ เดี๋ยวสิ เห้ยเดี๋ยว!!
เซินหลัว(พ.นอ)
แปลกๆ ช่างเถอะๆ ข้าไปละนะ
ฮวาเฉิน(นอ)
เดินทางปลอดภัย
เหอหลานซี(พอ)
เจ้ากลัวเพื่อนรู้หรือไงว่าข้าอยู่
เหอหลานซี(พอ)
(โผล่เข้ามาจากด้านหลัง)
ฮวาเฉิน(นอ)
เห้ย!โห ข้าตกใจหมด
ฮวาเฉิน(นอ)
ก็ป่าวหรอก ข้าแค่ไม่อยากให้ใครรู้ว่าอย่างเทพเซียนอย่างเจ้าจะมาพักอาศัยอยู่กับข้า
เหอหลานซี(พอ)
เจ้ารู้ว่าข้าเป็นเทพแต่เจ้าดูเหมือนไม่ตกใจกับข้า อีกทั้งยังรู้ตัวตนของข้า
ฮวาเฉิน(นอ)
ก็ ก็ข้าบอกเจ้าแล้วไงว่าผู้คนนับถือเจ้า ข้าก็จำหน้าตารูปลักษณ์มาจากชาวบ้าน
เหอหลานซี(พอ)
คนอื่นนับถือข้าเรียกข้าว่าท่าน เเต่ทำไมเจ้าถึงเรียกข้าว่า
ฮวาเฉิน(นอ)
ท่าน!!ข้าจะเรียกเจ้าว่าท่าน ท่านเหอ
ฮวาเฉิน(นอ)
ก่อนหน้านี้ข้าลืมตัวน่ะ
เหอหลานซี(พอ)
(โน้มตัวลงไปไกล)
ฮวาเฉิน(นอ)
(เบี่ยงตัวออก)
ตอนที่3
ฮวาเฉิน(นอ)
ท่านนอนเตียงเถอะข้านอนพื้นเอง
เหอหลานซี(พอ)
นอนด้วยกันสิ
เหอหลานซี(พอ)
เจ้า เป็นอะไรหรือป่าว
ฮวาเฉิน(นอ)
ข้าป่าวๆ ท่านอนเถอะ ข้านอนพื้นได้
หลินมู่(ตัวร้าย)
ในเมื่อตอนนี้เหอหลานไม่อยู่ พวกเจ้าจับตาดูให้ดีอย่าให้พลาด
เหอหลานซี(พอ)
เจ้าลงมานอนบนเตียงของข้าได้อย่างไร
ฮวาเฉิน(นอ)
เตียงท่านอยู่ข้างบน เตียงข้าอยู่ด้านล่าง
ฮวาเฉิน(นอ)
ข้าควรเป็นคนพูดไม่ใช่หรอ
เหอหลานซี(พอ)
เอ่อ ข้านอนดิ้นน่ะ
ฮวาเฉิน(นอ)
ท่านเนี่ยนะนอนดิ้น
เหอหลานซี(พอ)
ขะข้า หิวแล้ว
ฮวาเฉิน(นอ)
งั้นเดี๋ยวข้าไปหาอาหารมาให้ท่าน
ท่านเทพเหอหวังซี ท่านเทพเหอหลานซีจะไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่
เหอหวังซี(พี่.พอ)
เจ้านั่นไม่เป็นอะไรหรอก พวกเจ้าไม่ต้องกังวลไป
เหอหวังซี(พี่.พอ)
เดี๋ยวก็คงกลับมาเอง พวกเจ้าไปเถอะ
เหอหลานซี(พอ)
นี่คือ สิ่งใดกัน
ฮวาเฉิน(นอ)
นี่คือตุ๋นไก่ป่า
ฮวาเฉิน(นอ)
เป็นของอร่อยมากๆเลยนะ ท่านลองชิม
ฮวาเฉิน(นอ)
(ยื่นตะเกียบให้)
เหอหลานซี(พอ)
ได้ๆ ข้าจะลอง
เหอหลานซี(พอ)
(รับตะเกียบ)
ฮวาเฉิน(นอ)
เป็นอย่างไรบ้าง
เหอหลานซี(พอ)
อื้มม นี่เจ้าเป็นคนทำเองรึ
ฮวาเฉิน(นอ)
ใช่แล้ว เป็นไงถูกใจท่านหรือไม่
เหอหลานซี(พอ)
ข้าพึ่งเคยลองกินแบบนี้ ไม่นึกว่าจะทานได้
ฮวาเฉิน(นอ)
งั้นท่านก็ทานให้เยอะๆ
เหอหลานซี(พอ)
แล้วเจ้าไม่กินรึ
ฮวาเฉิน(นอ)
ข้ามีงานต้องทำอีกมากมาย ข้าขอตัวก่อน
เหอหลานซี(พอ)
กินเถอะ ข้าคงกินไม่หมดหรอก
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
