จากเหตุการณ์ที่คุณลุงช่วยพูดปลอบฉันที่ว่าพวกเขาได้เสียชีวิตเพื่อปกป้องฉัน แน่นอนฉันไม่เชื่อเรื่องที่เขาพูดหลอกเด็ก เพราะฉันยังจำเหตุการณ์นั้นได้แล้วตอนที่พวกเขาจะถูกรถชนอย่างแรกพวกเขาจับมือกันแค่สองคนแต่ทิ้งฉันไว้ที่ด้านหลังและไม่พูดอะไรที่เกี่ยวกับการระวังให้ฉัน แน่นอนฉันคิดไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ยังไงพวกเขาก็ต้องเสียชีวิต และฉันก็ด้วย..

จากเหตุการณ์รถชนและทำให้ฉันต้องตาย แต่ว่าฉันที่ไม่ได้ตายแล้วนอนฟื้นที่โรงพยาบาล กับอึ้งที่ฉันรอดมาได้ไงทั้งที่ไม่ได้รัดเข็มขลัดรถหรือไม่ได้ป้องกันอะไร และไม่ได้หวังว่าอยากให้ตัวเองรอด

ในตอนนั้นฉันคิดว่าพระเจ้าต้องช่วยฉันแน่ๆ เพราะไม่มีทางที่ฉันจะต้องมารอดแบบนี้ ใช่แน่ๆ!! ฉันคือลูกรักพระเจ้า!!

แต่ว่า...ฉันต้องมาอยู่กับครอบครัวของพวกคุณลุงและต้องมาฟังป้าที่ต้องมาบ่นฉันแทบทุกวัน เรื่องเล็กๆน้อยๆต้องมาบ่น แค่ฉันเปิดดูทีวีก็บอกว่ามันเปลื้องไฟ แต่พอจะขึ้นไปข้างบน ก็บ่นทำไมไม่อาบ น้ำ ฉันที่กำลังจะพูดไปว่าอาบแล้วแต่บอกว่าไม่ต้องมาแก้ตัวแล้วบอกไปอาบน้ำ ยัยป้านี้ไม่ฟังสักแค่นิดเดียว แล้วบอกไปอาบทั้งที่ฉันอาบแล้ว

สุดท้ายฉันต้องมาฟังบ่นแล้วไม่ได้พูดอะไรเลย แน่นอนฉันต้องไปอาบน้ำอีกรอบเป็นครั้งที่2

"โว้ยยย!! ไม่ไหวแล้ว โว้ย-!! รำคาญยัยป้านี่ เอาแต่บ่นๆ เรื่องที่ไม่น่าบ่น ไม่รู้จักฟัง รำคาญ!!!" ฉันที่ร้องสุดเสียงเพื่อคลายอารมณ์แต่ต้องมา ฟังยัยป้าพูดโดยฉันไม่ได้มาพูดอะไร แล้วเอาแต่เข้าข้างตัวเองลูกตัวเองอยู่ได้

ฉันได้แต่ร้องแล้วคลายอารมณ์ที่ตัวเองเก็บไว้ร้องสุดเสียงข้างบนตึกร้างที่ไม่มีใครเลย ในตอนนั้นฉันก็อายุ 20ปีได้ ฉันก็ไม่ได้เรียนต่อเพราะไม่มีเงินส่งค่าเรียน "เหอะ-ฉัน ตอน16 ปีที่ไม่ได้เรียนต่อได้แต่ต้องหางานแล้วหอบเงินไปจ่ายค่าน้ำค่าไฟให้ยัยป้า

และจากนี้ฉันเลยจะได้ออกจากบ้านแล้วเย้!!" แต่ฉันต้องมาตายอีกรอบเพียงอายุสั้น 20 ปีก่อนออกจากบ้าน...

พรึ่บ!! เบิกตาโพล่ง "เอ้ะ-? ฝันหรอ ฉันฝันว่าตัวเองลื่นปลื้ดด ตกตึกตายเนี่ยนะ?" มองดูรอบๆ(ห้องหรูหราหมาเห่า)

"ที่นี่ที่ไหน? ทำไม...ห้องดูหรูหราจัง" ฉันตื่นขึ้นแล้วลุกออกจากที่นอนพร้องสงสัยว่าทำไมมือเล็กลงและผิวขาวนวล แต่มีบาดแผลเต็มที่ขาพร้อมรู้สึกว่าที่นี่ทำไมคุ้นๆ

เดินไปหาตู้กระจก"....อ้ากกกก!!"ฉันร้องเสียงดังตกใจที่ส่องกระจกเห็นใบหน้าที่สวย น่ารักและเส้นผมสีชมพูพลิ้วไหวเงางามดวงตาสีฟ้า กับหน้าตาใครไม่รู้ที่ดูเด็กเพียง7ขวบ

"ไม่สิ นี่ไม่ใช่ฉันแล้วนี่ใครน่ะ ทำไมฉันถึงอยู่ในร่างเด็กดูเพียงแค่6-7ขวบเองล่ะ แล้วที่ฉันว่าฝันนี่ไม่ใช่ฝันแต่เป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ?!!"

ฉันตายโดยลื่นปลื้ดแล้วตกตึกตายเนี่ยเรื่องจริงอย่างงั้นเหรอ??แล้วมาเกิดใหม่ไม่สิแล้วมาสิงในร่างเด็กดูเพียงแค่7ขวบเนี่ยน่ะ

"แล้วห้องดูหรูหรานี่มันอะไรกัน"

"อ้ากกกกก!!"เสียงกรี้ด รั่นทั่วห้อง

ตึก ตึกๆ เสียงรองเท้ารีบวิ่งมาพร้อมกับพลั่กประตู ปัง!! "คุณหนูคะเกิดอะไรขึ้นคะ!! เอ้ะ!!เดียวสิคุณหนูฟื้นแล้ว!!!" เสียงของสาวใช้รีบวิ่งมาพร้อมตกใจที่คุณหนูได้ฟื้น

"คุณหนูเกิดอะไรขึ้นคะ!? เดียวถามอีกรอบทำไมนิ คุณหนูฟื้นแล้วสินะคะเดียวฉันไปแจ้งท่านเคานต์ให้นะค่ะ! ว่าคุณหนูฟื้นแล้ว!!"

ตึกๆ เสียงเดินสาวใช้รีบวิ่งไปแจ้งท่านเคานต์ในเรื่องหนึ่ง

"เอ้ะ-!! เมื่อกี้ใครเรียกว่าคุณหนูน่ะ? หมายถึง ฉะ..ฉันเหรอ?"

"แต่ว่า!! ทำไม่หน้าคุ้นๆในปกเรื่องนิยายหนึ่งเลยแหะ!?"

ตึก ตึก "อาริส โรสเวลต์!!" เสียงของท่านเคานต์ได้เอยชื่อ

"เอ้ะ-? ทำไมชื่อคุ้นๆ" แล้วนั้นใครน่ะ

ตึก ตึก"นี่ลูกฟื้นแล้วเหรอ ลูกไม่สบายตรงไหนนะ บอกพ่อได้ ดีใจจังที่ลูกฟื้นแล้ว"

"อาริส!!!" เสียงเรียกอีกคนได้เอยชื่อ

"ห้ะ?"

"นี่ลูกไม่เป็นไรใช่ไหมจ้ะ ฮือ ฮึแม่เป็นห่วงลูกแทบแย่ แม่ร้องให้ทั้นคืนเลยนะรู้ไหมที่ลูกหลับหมดติไป3วัน น่ะฮืออ ฮึ!" เสียงแม่ที่ร้องให้สะอึสะอื้น

(อะไรกันจู่ๆพวกเขาก็เรียกชื่อใครไม่รู้แล้วมาหาฉันแล้วมากอดเนี่ยนะ อาริส โรสเวลต์ คือชื่อของเด็กคนนี่สินะ เอ้ะ- ..เดียวนะ อาริส..ชื่อนี่ไม่ใช่ชื่อของตัวละครในรูปปกนิยายที่ฉันอ่านหรอกเหรอ!!!)

"เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้วว่าเรื่องมันเป็นมายังไง"

ฉันลื้นปลื้ดตกตึกจึงได้ตายแล้วได้เกิดใหม่หรือไม่ก็มาสิงร่างเด็กคนนี้ที่ป่วยหมดติไป3วัน หรือก็คือร่างของเด็กคนนี้คือนางเอกของเรื่อง!!ในเรื่อง[ ฉันคนนี้คือคนที่จะเป็นแฟนของท่านดยุก]

โว้ววนี้มันเรื่องอะไรกันเนี่ยได้มาเป็นนางเอกของเรื่องนี่นี้นะฉันเป็น นางเอก นางเอก นางเอกของเรื่องด้วย~ ยะฮู้วว แล้วก็จะมีแต่คนใจดีกับฉันน~ เย้~

"เอ้ะ? เดียวนะ- "

"....."

"ชิบหายแล้ว!!!! จำเนื้อเรื่องไม่ได้!!!!?"

"เอาไงดี ชิบหายบังเกิด!!"

" ถะ..ถ้าฉันจำเนื้อเรื่องไม่ได้แล้วจะได้เป็นนางเอกเรอะ???"

"ตะ..แต่ว่าฉันได้รับบทเป็นนางเอกคง ไม่มีตัวละครอื่นเพิ่มมาเกี่ยวหรอกน่าา"อย่าคิดมากดีกว่าเนอะ

"อ้ากก ทำไง ฟร่ะะ!!?? คิดสิ คิด คิดคิดให้ออกกเฟ้ยยเย้ยยัยจูอานึกสิที่แกอ่านมาา อ้ากก!นึกไม่ออก🤦🏻‍♀️"

ก๊อกๆ เสียงประตูที่ถูกเคาะ "คุณหนูคะ ขอเข้าไปข้างในได้ไหมคะ" เสียงคนรับใช้

"เอ้ะ? โอ้ะ ได้ขะ..เข้ามาเลย"

ตึก ตึก ตึก

"ท่านหญิงโรชาร์ ให้นำอาหารมาให้คุณหนูกินค่ะท่านฝากมาบอกว่าคุณหนูยังไม่หายป่วยเลยให้นอนพักในห้องห้ามออกไปไหนแล้วให้กินอาหารและรับประทานยาให้หมดด้วยค่ะ"

(วาวน่ากินจังแถมยังกลิ่นหอมน่าทานด้วย)

/กำลังจะกิน/

"....."

"เจสซี่"

"คะคุณหนูเรียกหม่อมฉันเหรอคะ?"

"อือ..เจ้าช่วยออกไปรอข้างนอกได้ไหมเจ้ายืนอยู่ตรงนั้นแล้วข้าที่กำลังจะกินมันรู้สึกแปลกๆ"(จะให้ว่าไงล่ะยืนอยู่ต่อหน้าฉันแล้วกำลังจะกินมันรู้สึกผิดยังไงไม่รู้แถมยังทำให้อัดอัดด้วย)

"...ค่ะ" ตึก ตึก

"เห้ออออ...งั่ม งั่ม อาย่อยย" กินในขณะพูด

"มะเคยกินของงู่งาเช่นนี่มะกอดเลยย~"(ไม่เคยกินของหรูหราเช่นนี้มาก่อนเลย)

"เอิ่กก- อุ๊บ-..."

"เจสซี่ เข้ามาเลย" ตึกตึก

"กินอิ่มไหมคะ?"

"อืม"

เจสซี่มองดูจาน"...(ไม่อิ่มก็แปลกคุณหนูกินหมดเลยแหะหลับหมดสติไปตั้ง3วันโดยไม่กินอะไรเลยคงหิวแย่คงต้องให้พ่อหัวหน้าครัวทำให้เยอะๆ ปกติ กินเหลือไว้ตลอดหรือไม่ก็จะไม่กิน)"

"คุณหนูคะ ถ้ามีเรื่องอะไรให้เรียกหรือสั่นกระดิ่งนะคะ"

"งั้นฉันเอาไปเก็บก่อนนะคะ พักผ่อนด้วยนะคะ"