สวัสดี ผมชื่อซันเป็นเด็กต่างจังหวัดเข้ากรุงผมมาอยู่กับพ่อเเม่ได้2-3วันเเล้วไม่ชินกับเมืองศรีวิลัยนี้สักทีผมพยายามทั้งหาเพื่อนใหม่ในหมู่บ้านเล่นก็ยังไม่หายอาการไม่ชินของผมสักทีบางคนอาจสงสัยหาเพื่อนใหม่เเล้วยังไม่ชินอีกหรอจะเล่าอย่างงี้นะครับคนในระเเวกผมเป็นเด็กที่เรียนนานาชาติหรือหญิงล้วนประจำกรุงจึงไม่ค่อยมีใครอยากออกมาเล่นทุกวันเพราะเค้ามีเรียนพิเศษกันเเต่ผมไม่มีเเถมผมยังมาจากต่างจังหวัดอีกใครจะกล้าเล่นกับผมอีกไม่กี่วันก็เปิดเทอมเเล้วผมยังไม่ชินกับสังคมใหม่นี้เลยมันทำให้ผมวิตกกังวลกลัวนั้นกลัวนี้เเถมยังกลัวเพื่อนจะไม่คบเพราะโดยปกติผมตอนอยู่ต่างจังหวัดมักมีเพื่อนเยอะเเถมยังมีเเต่คนคุยด้วยเป็นที่รักของใครหลายๆคนในหมู่บ้านเเต่พอมาอยู่ที่นี้เเม้กระทั่งพ่อเเม่ผมยังไม่มีเวลามาคุยมากินข้าวกับผมได้เลยตอนเเรกๆผมก็น้อยใจเเต่หลังๆกลับเบื่อเเทนเเต่มาไม่ชินตรงไม่มีเพื่อนผมเลยพยายามหาเล่นเกมที่สามารถเชื่อมต่อกับคนสัญญาณเกมใกล้เคียงกันจึงจะสามารถเล่นด้วยกันได้ผมจึงโหลดมาเล่นจึงได้เป็นจุดเริ่มต้นของผมกับเพื่อนใหม่"ซันได้เล่นเกมไปสักพัก"จู่ๆผมก็กดเจอเพื่อนใกล้เคียงผมจึงทักไปชวนเล่น

                "ในบทสนทนาของทั้งคู่"

"สวัสดีนายเล่นด้วยกันป่าว"

"เล่นสิๆ"

พอผมเชิญเค้าเเล้วเล่นกันไปคุยกับไปจนถึงตี4เป็นเวลาที่ใกล้รุ่งเช้ามากเเต่ผมกลับไม่เบื่อเเละยังเล่นต่อได้ตลอดเเบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจึงทำให้ผมกลับมารู้สึกดีเหมือนตอนอยู่ต่างจังหวัดเพื่อนใหม่คนนี้ทั้งเล่นทั้งชวนผมคุยในเเชทโดยไม่เปิดไมค์ผมได้อยู่กับเค้าเเล้วรู้สึกสบายใจ

"นายจะนอนยัง"

"ผมว่าจะยังครับ"

"เอ่อ..ว่าเเต่นายชื่ออะไรอ่ะเล่นด้วยกันมา6-7ชม.ละยังไม่ได้ถามเลย"

"ผมชื่อมาสครับ"

"อ๋อ เราซันนะยินดีได้รู้จักนายเอ่อว่าเเต่เราเเมตท์กันได้ไงอ่ะบ้านนายอยู่เเถวนี้หรอ?"

"คงงั้นผมอยู่ซอย9"

"เหมือนกันๆซันอยู่สุดซอยเลย"

"งั้นดีเลยซันมาเล่นบ้านมาสไหมละพรุ่งนี้"

"ได้ๆเดะตอนเช้าซันจะรีบไป"

"บ้านรั้วสีขาวนะบ้านเลขที่96"

หลังจบประโยคนั้นผมก็ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับมันทำให้ผมอยากเจอกับคนที่พึ่งเคยเจอไม่รู้มันเป็นอาการที่กึ่งตื่นเต้นเเละง่วงจึงทำให้เผลอหลับไปผมนอนอยู่ดีๆผมก็ฝันมันเป็นฝันที่ผมรู้สึกว่าเหมือนเคยเจอคนในที่ไหนเค้าจำชื่อผมได้เเละเค้ายังชวนผมเล่นเราคุยกันเหมือนคนไม่ได้เจอกันมานานทั้งผมเเละเค้าทำเหมือนคุ้นเคยกันจนผมมาสดุ้งตื่นจากความฝันเพราะเสียงนาฬิกาปลุกของพ่อดังเสียงที่คุ้นเคยของทุกเช้า

*******เสียงนาฬิกาห้องข้างๆ*********

"ซันลงมากินข้าวพ่อกับเเม่จะไปทำงานเเล้ว"

-เสียงผู้ชายทุ้มๆเหมือนเร่งรีบ-

"ครับพ่อเดะผมลงไป"

ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำล้างหน้าเเล้วรีบลงไปกินข้าวพอกินเสร็จก็รีบขึ้นมาเก็บกระเป๋าเอาหนังสือไปอ่านกับมาสซันได้เดินออกไปจากบ้านไปทางซอย9เดินไปเกือบจะสุดซอยจนเจอบ้านเลขที่96จึงกดกริ่ง

...********ประตูอัตโนมัติค่อยๆเปิดจึงได้พบกับชายหน้าตาดูเหมือนเศร้าๆเดินออกมาจากบ้าน********...

"สวัสดีครับมาหาใครครับ"เสียงของผู้ชายคนหนึ่ง

"สวัสดีผมมาหาเพื่อนครับที่ชื่อมาส"

**สายตาของผู้ชายตรงหน้าเเลดูตกใจ**

"มาผิดบ้านรึเปล่าครับ"

"ไม่นะครับ มาสเค้าบอกว่าเค้าอยู่บ้านเลขที่96ครับ"

"ละเราไปเจอมาสที่ไหนละ"

"ผมเจอในเกมครับเมื่อวานอยู่ๆเกมผมก็เเมตส์คนใกล้เคียงมาสก็เเมตส์กับผมพอดีเราจึงได้เล่นเกมด้วยเเล้วเค้าก็นัดผมมาเล่นด้วยกันที่บ้าน"

"คือมาสเป็นน้องชายของผมเค้าเสียชีวิตไปเมื่อ2ปีที่เเล้ว เเล้วมันคงเป็นไปไม่ได้ว่ามาสจะเล่นเกมกับคุณ"

"สงสัยผมคงมาผิดบ้าน งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"

ผมได้เดินกลับบ้านด้วยความสงสัยเเละรู้สึกเสียใจเหมือนโดนเพื่อนเทผมได้เดินกลับบ้านเหมือนคนว่างเปล่าจนเดินไปชนผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาดีเเละดูเหมือนผมคุ้นหน้าเค้าเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน

"ผมขอโทษครับ"

"ไม่เป็นไรครับ"

"คุณพึ่งมาอยู่หรอผมไม่เคยเห็นหน้าคุณเลย"

"ใช่ครับผมมาจากต่างจังหวัด"

"ผมมาสนะครับอยู่ที่นี้มานานเเล้ว"

"ห้ะ...เราซันไงมาส"

"ห้ะซันเองหรอเราอุส่ามารอหน้าซอยมาหาตอนไหนเนี้ย"

"ห้ะเมื่อกี้เราไปบ้านนายละเจอใครไม่รู้บอกว่านายเสียชีวิต"

"ใครอ่ะเราอยู่บ้านคนเดียวพ่อเเม่กับพี่ชายเราไปต่างจังหวัดยังไม่กลับเลยนะ"

"อ้าว.."

"สงสัยผิดบ้านรึเปล่าพอดีมีบ้านเลขที่69คล้ายๆเรานายเบลอเเล้วดูผิดรึเปล่า"

ผมรู้สึกทั้งดีใจเเละตกใจในเวลาที่เจอมาศเพราะอยู่มีใครก็ไม่รู้มาบอกมาสเสียชีวิตถ้าเป็นผมคงตกใจมากที่มีคนมาบอกผมเเบบนั้นนำ

หลังจบประโยคนั้นมาสก็ชวนผมเข้าผมได้เดินตามมาสเข้าบ้านมาสก็ชวนผมไปนั่งที่ห้องรับเเขกมาสก็เข้าห้องครัวไปเตรียมน้ำมาให้ดื่ม สักพักหนึ่งมาสก็ถามขึ้นมา

"เออซัน นายอยู่บ้านเเถวใช่ไหม"

"ใช่ทำไมหรอ"

"พอดีเราคิดว่านายอยู่กับเราคนละหมู่บ้านซะอีกหน้าไม่ค่อยคุ้นเลย"

"เราพึ่งมาจากต่างจังหวัดนะ เข้ามาอยู่กับพ่อเเม่ในเมืองเพราะยายเสียเราเลยต้องมาอยู่ที่นี้"

"อ่อเสียใจด้วยนะซัน"

"โอเคร เออมาสนายมาอยู่บ้านตรงนี้ได้ไงเราคิดว่าบ้านเลขที่96จะอยู่เกือบสุกท้ายไม่คิดว่าจะอยู่เกือบในป่าเเทน"

ผมขอโทษด้วยนะครับที่ต้องทักเเบบนี้เพราะบ้านมาสเค้าอยู่ในมุมป่าเเต่บ้านเค้าก็คล้ายๆบ้านคนอื่นเเหละเเต่เเปลกตรงทำไมอยู่มุมป่า

"อ่อพอดีบ้านเราเป็นบ้านในโครงการหลังเเรกเลยเลือกที่ได้เลยได้มาอยู่เเตกต่างจากคนอื่น"

"ละมาสไม่เหงาหรอ อยู่ข้างมุมป่าเเบบนี้ทั้งเหงา ทั้งน่ากลัวทนไปได้ไง"

"อ่อพอดีเราชินเเล้ว ชั่งเถอะเรามาเล่นเกมด้วยกันดีกว่า"

"ได้ๆ"

มาสเเละผมได้เล่นเกมกันจนถึง3ทุ่มเล่นกันเเบบไม่มีพักเป็นอะไรที่สนุกเเละดีมากขอบอกไว้ก่อนว่าผมพึ่งเคยเล่นขนาดนี้ปกติผมเล่นไม่ยาวขนาดนี้1-2ชม.ก็วางเเล้วเเต่พอเป็นมาสผมเล่นได้เลื่อยๆไม่เบื่อ

"เออซันไม่รีบกลับหรอ"

"ไม่ๆพอดีวันนี้พ่อกับเเม่ติดประชุมถ้ากลับไปคงไปนั่งกลัวผีเเน่"

"ซันกลัวผีด้วยหรอ"

"ใช่เรากลัวมาก เเละกลัวการอยู่คนเดียวด้วย"

"ถ้าเราเป็นผี ซันจะกลัวไหม".เเฮร่~(ทำเสียงเหมือนผี)

ผมตกใจจนกระโดดออกจากโซฟา

".ขำ ขอโทษที"

"โอ้ย..เราก็ตกใจจริงนะ"

".ขำๆ ขอโทษๆ"

"เออซันนายนอนพักบ้านเราก่อนไหมพรุ่งนี้ค่อยกลับ"

"คงไม่ได้พอดีเราต้องกลับไปให้ทันตอนพ่อเเม่เข้ามาถ้าท่าน2คนรู้นะเอาเราตายเเน่ช่วงนี้ยิ่งดุๆอยู่"

"โอเครๆ เดะเราเดินไปส่งไหม"

"ได้ๆ"

ผมกับมาสรีบเก็บของเเล้วเดินไปยังบ้านผม ผมขอบคุณมาสเเล้วเดินเข้าไปในบ้านผมขึ้นไปเก็บของเเละอาบน้ำลงไปมาหาข้าวกิน ผมทำอะไรเสร็จก็ขึ้นมานอนก่อนนอนผมเดินไปเปิดหน้าต่างคาไว้เพื่อให้ลมเข้ามา ผมนอนไปสักพักอยู่ๆก็ฝันเหมือนเดิมว่ามาเล่นกับคนเดิมๆ เเต่ครั้งนี้ผมกลับจำเค้าได้คนที่เล่นกับผมในฝันทุกคืนคือมาสเเต่ผมไม่สามารถทักเค้าได้เพียงเพราะผมกำลังฝันเเบบฝันลูซิด (Lucid Dream)

...*********คือ “ความฝันที่ผู้ฝันรู้ว่าตัวเองกำลังฝันอยู่” คนที่กำลังฝันแบบลูซิด นอกจากจะรับรู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในความฝันแล้ว ยังสามารถมีส่วนร่วม จัดการ สร้างสรรค์ และเนรมิตสภาพแวดล้อมและเรื่องราวในความฝันที่ว่านั้นได้อีกด้วย ความฝันแบบ Lucid Dream จะสามารถเกิดขึ้นได้อย่างสมจริงหรือแปลกประหลาดแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับสภาวะการรับรู้ของคนที่ฝันอยู่นั้นๆ*******...

ผมฝันเเบบนี้จึงไม่สามารถทักมาสหรือพูดคุยกันเหมือนความคิดผมได้ ผมนอนไปสักพักก็มีเสียงเดิมปลุกผม

"ซันๆลุกมากินข้าวได้เเล้วลูกวันนี้มีเรียน"

ผมลืมวันนี้มีเรียนไม่น่ากลับดึกเลย ผมรีบลุกมาอาบน้ำเเต่งตัวรีบลงมากินข้าวผมนั่งกินขัาวไปสักพักพ่อก็พูดกับผมทั้งพ่อไม่เคยเอ้ยปากถามหรือพูดกับผมมาก่อน ผมขอเล่าเเบบนี้นะทำไมผมถึงบอกเเบบนี้เป็นเพราะว่าพ่อผมงานเยอะพ่อทำงานตั้งเเต่ผมอยู่ในท้องเเม่พ่อทำงานหนักมาตลอดไม่พูดกับใครพูดมาตรงนี้บางคนอาจสงสัยพ่อนายทำงานอะไรถึงไม่พูดไม่จากับคนที่บ้านเลย พ่อผมเป็นทนายความที่มีคนจองตัวเยอะมากพ่อผมเลยไม่ค่อยสนใจครอบครัวหรือง่ายๆคือพ่อบ้างานสุดๆ

"เมื่อคืนซันเป็นอะไรทำไมอยู่ซันก็เดินออกมาเล่นนอกบ้านคนเดียว"

"ห้ะเมื่อคืนผมยังนอนอยู่เลยพ่อเป็นไปได้ไง"

"ก็ตอนที่พ่อไปรับเเม่กลับมาละส่งพ่อจะลงมาเปิดประตูซันก็ยืนเล่นอยู่คนเดียวพอพ่อถามเราก็เงียบสักพักเราก็วิ่งชนพ่อเข้าบ้าน"

"ผมไม่รู้เลยพ่อ สงสัยละเมอ"

"มีอะไรเครียดๆ บอกพ่อได้นะงั้นปะไปเรียน"

"ครับพ่อ"

ผมได้ขึ้นรถเเล้วไปรร.ผมขอบอกก่อนผมสอบเข้าติดรร.ชายล้วนดังเเห่งหนึ่งในกรุงเทพผมต้องตื่นมาเรียนเช้าๆทุกวันเพราะที่นี้เริ่มเรียนเร็วกว่าต่างจังหวัด

"สวัสดีนะครับพ่อ"

"เดะพ่อให้คนมารับตอนเย็นนะ"

"ได้เลยครับ"

ผมยังเล่าไม่จบมันพีคตรงที่ว่าผมสอบติดทับเเรกของสายชั้นม.4มันทำให้ผมต้องตื่นมาให้เร็วคนในรร.นี้มีเเต่พวกลูกคนรวยผมต้องไม่พยายามทำตัวรำคาญหูรำคาญตาใคร

ผมเดินหาห้องอยู่5นาทีอยู่ๆก็มีผู้ชายเเปลกหน้าเดินเข้ามาถาม

,