ตะวันใต้เงาวิลเลิน[มายฮีโร่]
ตะวันฉายแสง
เฉียดเช่น 'สัตว์เดรัจฉาน'
มนุษย์เป็นสัตว์ประเสริฐหรอ?
แต่ความจริงในความคิดของตะวันมันก็ไม่ได้ต่างกันมากนักหรอก...
สัตว์เดรัจฉานที่มนุษย์เคยกล่าวถึงและมนุษย์ที่เป็นสัตว์ประเสริฐประเสริฐยังไงหรอยืน 2 ขาได้หยิบจับอะไรก็ได้หรอ
หรือเพราะแค่ฉลาดหรือเคยได้เหยียบดวงจันทร์หรอถ้าเรื่องฉลาดโลมาก็อาจจะฉลาดกว่าเราก็ได้นะใครจะไปรู้
ทุกวันนี้มนุษย์ยังไม่เคยสำรวจทะเลได้ทุกครบทุก100%เลยนิ
แต่ทำไมถึงไปสำรวจดวงจันทร์ได้ล่ะ??
อย่างที่กล่าวไปอารมณ์ของมนุษย์นั้นยากจะหยั่งถึงแม้เราจะมองออกบางทีเมื่อไหร่ก็จะเปลี่ยนไปก็ได้เหมือนกับเพื่อนที่ทิ้งเราไป
ตะวัน
ถ้าหากเข้าไปในอนิเมะเรื่องนั้นแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นหรอ
ตะวัน
จะมีความสุขมากกว่าที่เป็นอยู่ไหม
ตะวัน
จะไม่ต้องมาทนทำงานมาจ่ายค่าน้ำค่าไฟใช่ไหม
ตะวัน
หรือ....ต้องเเลกมาด้วยบ้างสิ่งล่ะครับ
"เจ้ารู้ตัวไหมเจ้าน่ะเป็นมนุษย์ที่แปล--"
ตะวัน
มีอะไรก็พูดมาเถอะครับ
ตะวัน
อยากให้ผมรับใช้อะไรล่ะ?
"ข้าล่ะชอบจริงๆฉลาดเช่นโลมาจริงเชียว"
"เอาล่ะข้าจะไม่อ้อมค้อมนะ"
"ข้าเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าเองคิดอะไรอยู่แต่ที่ข้าจะกล่าวต่อไปนี้มันเกี่ยวข้องกับผลของประโยชน์ของข้าและเจ้า"
"ข้าจะให้เจ้าไปอยู่ในอนิเมะสักเรื่องใดเรื่องหนึ่งแล้วแก้ไขเรื่องนั้นทั้งหมดซะจงเป็น butterfly effect อย่าให้เส้นเรื่องเหมือนเดิมเด็ดขาด"
ตะวัน
ว้าวน่าสนใจจังนะครับ
ตะวัน
แต่ผมไม่ค่อยเห็นว่าผลประโยชน์มันเข้าตัวผมสักเท่าไหร่แถมยังได้น้อยสักจนผมคิดว่ามันน่าเบื่อ
ตะวัน
ไม่ใช่ว่าคุณทำไปเพราะอยากดูผมหรอดูเส้นเรื่องที่เปลี่ยนไปดูทุกอย่างที่ผมสร้างมันขึ้นมาตอนสุดท้ายผมตายลงใช่ไหมครับ
"กี่รอบๆเจ้าก็ยังคิดเช่นนี้"
"มันก็จริงแต่ข้าไม่ได้ต้องการแค่นั้นหรอกนะชาตินี้เจ้าเองก็ยังจำไม่ได้สินะ"
"เอาเป็นว่าถ้าหากเจ้าทำภารกิจสำเร็จเจ้าก็จะได้พบกับด้ายแดงของเจ้านั่นแหละชะตาที่เจ้าต้องพบ"
ตะวัน
ผมไม่สนใจด้ายแดงอะไรพวกนั้นหรอกนะ
ตะวัน
ถ้ามันทำให้ผมประทังชีวิตไม่ได้
"แล้วเจ้าคิดว่าการที่เจ้--"
ตะวัน
การที่เจ้าทิ้งความสุขของตัวเองไปแล้วไปหาหน้าที่การงานที่ทำให้ได้เงินที่ดีกว่าได้ที่อยู่อาศัยที่ดีกว่าแต่แรกมาด้วยความสุข
ตะวัน
คุณจะพูดอย่างนี้ใช่ไหมครับ
"เจ้าเป็นมนุษย์ที่ไม่เหมือนมนุษย์จริงๆหนา"
"ดูเหมือนว่าเวลาของข้าจะหมดแล้วสินะให้เวลาทำหน้าที่ของเจ้าแล้วนะเจ้าตะวัน"
ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวพลันมืดไป
มองไม่เห็นอะไรสักอย่างมีเพียงความมืดมิดที่โอบล้อมรอบตัวของตะวัน
นานเท่าไหร่ก็ไม่อาจทราบรอบตัวพันสว่างขึ้นมา
ตะวันพยายามหลับตาแล้วลืมตาขึ้นมาใหม่
เพื่อที่จะปรับภาพและโฟกัสสิ่งต่างๆรอบตัว
ถ้าไม่เม้นฝันก็จะไม่ต่อ555
เอาเป็นว่าเรื่องนี้เป็นแค่เรื่องแต่งเล่นๆขึ้นอยู่กับจินตนาการของผู้แต่ง
ไม่มีอยู่จริงและไม่ต้องเบียวนะคะเพราะตอนนี้เราก็เบียวอยู่
ฝากนิยายเรื่องที่เท่าไหร่ไม่อาจทราบเอาไว้ด้วยนะคะ
ไม่แน่ใจว่าฝันอาจจะมาแต่งต่อไหมเพราะถ้าไม่เม้นเราแจ้งเตือนไม่ขึ้นเราก็อาจจะไม่เข้ามาค่ะก็เผลอๆไปอาจลบก็ได้
นามปากกาจริงๆจะอยู่ที่ รีดไรท์ นะคะ
อันนี้แค่มาแต่งสนองตัณหาตัวเอง
ยังไงก็ฝากไปติดตามนิยายช่องหลักของฝันด้วยนะคะ
ไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้อาจเปลี่ยนเส้นเรื่องอีกไหม
บางครั้งอาจจะมีออกทะเลไปบ้างไปแนวดาร์คบ้าง
แต่โดยส่วนใหญ่นิยายที่ฝันแต่งจะเป็นแนว dark นะคะเพราะงั้นเตรียมรับมือให้ดี
โอ้ทะเลแสนงาม
"เออกูรู้เว้ยไม่ต้องสั่ง"..
โอบล้อมรอบตัวตะวันอุณหภูมิที่เฉียบของน้ำ
อดไม่ได้ที่จะทำให้ตะวันตื่นจากฝัน
จากการไอในครั้งนี้ของตะวันทำให้มวลน้ำมากมายทะเลาะเข้าไปในปากตะวันและรูจมูก
ตะวันพยายามตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำแต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ตะคริวได้กินขาของตะวันเข้าให้แล้ว
ตะวันทำให้พยายามเพ่งมองภาพเรื่องหน้าให้นานที่สุดเพื่อที่จะไม่ให้สติเลือนลาง
'จะส่งมาก็ไม่ส่งมาดีๆทำคนตายแล้วก็ไม่รับผิดชอบแถม มาใช้งานอีก'
ตะวันทำได้เพียงกันด่าผู้ที่ส่งตนมายังโลกแห่งนี้แต่ก็ทำได้เพียงด่าในใจตนเท่านั้น
สติของตะวันค่อยๆเลือนหายไปอีกครา
ภาพทุกอย่างมืดลงดั่งเช่นตอนที่ตนถูกส่งมายังที่เเห่งนี้
ตะวันได้หล่นลงมาจากฟ้าดังเช่นอุกกาบาตนักข่าวหลากหลายสำนักต่างทำข่าวเกี่ยวกับสิ่งนี้และสุดท้าย
พื้นดินได้ยุบตัวลงเป็นหลุมขนาดใหญ่ควันควันจากฝุ่นและดินแต่มาบดบังทัศนวิสัยตำรวจและเหล่าฮีโร่มากมายต่างเฝ้ามองหลุมยักษ์ใหญ่นี้
ผ่านไปไม่นานควรได้จางหายไปทิ้งไว้เพียงร่างบอบบางอ้อนแอ้นของตะวันที่หลับไหลอย่างสบายใจท่ามกลางสายตาที่จับจ้องนับหมื่น
"คุณออมไมค์ครับคิดเห็นยังไงเกี่ยวกับเด็กที่ตกลงมาจากฟ้าคนนั้นครับ"
"มีความเป็นไปได้ไหมค่ะที่เด็กคนนั้นจะแอบใช่อัตลักษณ์ของตน"
"คิดจะทำยังไงกับเด็กคนนั้นต่อหรอครับ"
"คุณคิดว่าเด็กคนนั้นอาจเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมไหมค่ะ"
ออมไมค์
เรื่องนนี้ยังไม่แน่ชัด ต้องรอหลักฐานให้ชัดเจนก่อน
ออมไมค์
หากเด็กคนนั้นเป็นเด็กกำพร้าหรือหาบิดามารดาไม่เจออาจจะต้องไปอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าก่อน
ออมไมค์
อย่างไรก็ตามนี่เป็นหน้าที่ของฮีโร่อยู่แล้ว
ออมไมค์
แต่ทางเราจะมีเงินให้เด็กคนนั้นและส่งไปให้สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าทุก 1 เดือนในจำนวนเงินที่คาดว่าน่าจะเลี้ยงเด็กกำพร้าได้ทุกคน
ออมไมค์
ทั้งนี้ทั้งนั้นผมขอตัวก่อนขอบคุณครับ
ตะวัน
วันนึงจ่ายค่าไฟเท่าไหร่วะเนี้ย
ตะวันทำเพียงคิดในใจว่า'ตกมาขนาดนี้ไม่ตายแต่ดันรอด ค่ดเทพ'
ห้องสีขาวจืดชืดได้มีร่างอ้อนแอ้นที่เป็นโรคผิวเผือกนอนอยู่
ก่อนที่ร่างๆนั้นจะลุกขึ้นนั่งพร้อมกับใบหน้าที่สับสนมองซ้ายมองขวาและถอนหายใจ
'ผมไม่แน่ใจหรอกนะว่าร่างที่ผมอยู่น่ะเป็นของใคร'
'และไม่รู้ด้วยว่าเราจะมีดวงจิตเดียวกันรึเปล่า'
'ถ้าจะโทษก็โทษไอ้คนไร้ควารับผิดชอบที่ส่งผมมาเหอะ'
'หวังว่าคุณจะเข้าใจและไม่ทำตัวไร้สตปัญญานะครับ'
ตะวันอดไม่ได้ที่จะพูดจิกกัดออกมา
เนื่องจากอารมณ์ที่ปั่นป่วนและความโกรธที่สูงอยู่ในอกจากการที่อยู่ๆ
ก็ถูกส่งมาที่ใดก็ไม่รู้แถมมาจากบนฟ้าอีกด้วยเกือบตายมาหลายรอบสุดท้ายก็ไม่ตาย
"โอ๊ะๆเด็กน้อยตื่นแล้วสินะ"
ตะวัน
มารยาทครับลืมแล้วหรอหรือไม่ได้นำมาจากท้องแม่
"แหม....รุนแรงตัวก็เล็กแค่นี้แต่ด่าเก่งซะสิผมอุตส่าห์ช่วยคุณมาจากไอ้พวกฮีโร่หน้าโง่นั้นเลยนะ"
ตะวัน
ขอบคุณสำหรับความหวังดีแต่ไม่ต้องการครับ
"เอาเป็นว่าไหนๆผมก็ช่วยคุณมาแล้ว"
"ทำหน้าที่อาหารที่ดีให้กับลูกๆของผมด้วยนะครับ"
ภาพต่างๆก็เริ่มเบลออีกครั้งสุดท้ายก็สลบลงไปในที่สุดตะวันคาดว่าอาจจะเป็นยาสลบที่แฝงอยู่ในยาที่ต่อสายมายังเส้นเลือดของตน
นานแสนนานในที่สุดตะวันก็ได้ตื่นขึ้นแล้วพบกับภาพเบื้องหน้าน่าแปลกที่ตะวันมองเห็นได้
'ถ้าเกิดว่ามีสมุดสเก็ตพร้อมกับดินสอนะ'
'อ่า...อย่างน้อยก็ได้เห็นอะไรที่สวยงามขนาดนี้'
'ดูเหมือนว่าตะวันจะตื่นเต้นไปหน่อยจนเผลอขยับตัวไปชนกับโซ่ที่คล้องคอของสัตว์ประหลาดตัวนั้นอยู่จนเกิดเสียงดัง'
สัตว์ประหลาดตัวนั้นหันมามองตะวันอย่างรวดเร็วริมฝีปากที่อ้ากว้างของมันเผยให้เห็นฟันแหลมความเรียงตัวกันเช่นการปลูกข้าวแบบขั้นบันได
แต่ตะวันหาได้กลัวไม่ภายในใจของตะวันเต้นตึกตักadrenaline ของตะวันสูบฉีดพร้อมกับใบหน้าที่ตื่นเต้น
มันหันมามองตะวันแล้วพูดว่า
"มนุษย์ มนุ-&( มนุษย์_&_--:; มนุ--"
"หน+&;+ ระ7&+_& ฆ)")& อ&+"++_"
คำพูดที่ไม่ชัดเจนคล้ายดั่งภาษาโบราณที่สามารถแปลออกมาได้บางคำอย่างน่าประหลาดแต่ก็แปลกอีกอย่างที่บางคำไม่สามารถฟังออกได้คล้ายมีบางสิ่งที่คอยรบกวน
สัตว์ประหลาดตัวนั้นขยับอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงโซ่กระแทกกัน
ตะวันพยายามจะเอ่ยตอบแต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ใครมีบางอย่างห้าม
วินาทีนั้นตะวันรู้ได้ทันทีว่าโดนดึงเข้ามาในเรื่องที่ไม่ควรยุ่งเกี่ยวอีกแล้วทั้งที่ตนไม่อยาก
สัตว์ประหลาดตัวนั้นก็ชะงักและสงบเสงี่ยมหน่อยทันทีตะวันนึกแปลกใจหรือหันไปมองข้างหลังที่สัตว์ประหลาดตัวนั้นหันมองอยู่
ซ่อนหา
กระต่ายตัวสีดำสนิทพร้อมกับปากมากมายที่อ้ากว้างตามตัวของมัน
ฟันแหลมคมและลิ้นที่ยาวของมันค่อยๆตวัดเกี่ยวกินกับกินขาของตะวัน
ดวงตาขีดยาวแนวนอนคล้ายงูภายในไขกุญแจอยู่ข้างในพร้อมกับมนุษย์คนหนึ่ง
ก็ค่อยๆอ้าปากต่างๆมากมายกลืนกินตอนอย่างช้าๆ
ตะวันอ้าปากพยายามกอบโกยอากาศ
ฝ่ามือฝ่ามือกำเสื้อในโรงพยาบาลสีขาวของตนแน่นจนเกิดรอยยับของผ้า
มือข้างซ้ายตรวจตวัดปัดเกี่ยวไปมา
ยามนี้ตะวันได้สติแล้ว....
ดวงตาจิ้งจอกสีฟ้าอ่อนงดงามกว่าตาไปมองรอบๆตนทบเพียงป่าที่รกทึบ
ผมสีขาวของตนจากที่เคยสั้นตามบรรทัดฐานสังคมบัดนี้ได้ยาวราวผู้หญิง
ตะวันค่อยๆลุกขึ้นยังระมัดระวังศีรษะทุยหันไปมองแล้วรอบตัว
ก่อนที่ขาเดียวจะก้าวออกไปข้างหน้า
เสียงเหยียบหญ้าและกิ่งไม้
แขนเรียวยาวปัดป่ายกิ่งไม้ที่ขึ้นบดบังสายตา
พลันพบกับภาพเบื้องบนที่แสนจะงดงาม
ดวงดาวนับล้านส่องแสงประกายงดงามเหมือนดั่งดวงตาคล้ายเพชรโฮปตะวัน
ตะวันเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย
"ฮึก......ฮื่อ....ทำไม...."
เสียงร้องไห้ คล้ายเด็กลอยพัดมาตามลม
ตะวันหยุดชะงักครู่หนึ่งก่อนที่จะรีบก้าวต่อไปทางที่ตนได้ยินเสียงนั้น
"ฮื่อ....ทำไม....ฮีโร่มันไม่มีหรอ?..ฮึก"
เมื่อตะวันเดินเข้าไปใกล้เสียงนั้นก็ดังขึ้นจนบัดนี้ตะวันได้ยินมันชัดเจน
ตะวัน
โว้ๆ พี่เองครับใจเย็นเด็กน้อย
ตะวันถือวิสาสะเดินเข้าไปนั่งข้างๆเด็กหนุ่มผมดำ
ตะวัน
เป็นไงมาไงมานั่งร้องไห้หลังบ้านร้างกลางป่าเนี้ย
เด็กผมดำคนนั้นไม่ตอบอะไรทำเพียงกวดสายตามองตะวันคล้ายพิจารณาบางอย่าง
'นั้นสินะ....ใครจะชอบให้ยุ่งเรื่องส่วนตัวกัน...'
ตะวัน
ทำไมมานั่งร้องไห้คนเดียวตรงนี้
ตะวัน
ไม่รู้หรอว่าตรงนี้มี โยโกะ อยู่น่ะ
ศีรษะทุยสีดำเอียงหัวอย่างงุนงงพลางใช่ความคิดอย่างหนัก
ตะวัน
เดี๋ยวโดนโยโกะจับกินนะ
"....เนื้อเด็กมันอร่อยหรอ?"
ตะวัน
แต่เดี๋ยวก็ได้กินแล้วล่ะ
ตะวัน
พี่ชื่อ เบียกโกะ ฮาคุโกะ
ตะวัน
หนูน้อยล่ะชื่ออะไรครับ?
'....นั้นมัน....ชื่อเก่าโทมูระ นิ?'
ตะวัน
พี่ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมเทนโกะซังถึงมานั่งร้องไห้คนเดียว
ตะวัน
พี่ไม่รู้ด้วยว่าเทนโกะซังเจออะไรมาบ้าง
ตะวัน
แต่พี่เชื่อว่าสักวันเทนโกะจะผ่านไปได้
"..... ฮาคุ....ชอบฮีโร่ไหมครับ"
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่แห้งกระฉีกยิ้มขึ้นมา
ฝ่ามือบอบบางวางลงที่กลุ่มผมสีดำก่อนที่จะออกแรงลูบมันเบาๆ
ตะวัน
อนาคตไม่แน่นอนหรอกนะ...
ตะวัน
แต่พี่เชื่อว่าสักวันเทนโกะซังจะเจอแสงของตนเอง
ฝ่ามือบอกบางได้ยกขึ้นแล้ววางลงข้างลำตัวของตน
มือเล็กนุ่มนิ่มของชิมูระ เทนโกะได้ยกชึ้นมาลูบหัวตัวเองเบาๆ
ความอบอุ่นแผ่ซ่านอยู่เต็มอก
แม้ชิมูระ เทนโกะ จะไม่เข้าใจว่าชายตรงหน้าคนเอ่ยอะไรแต่การกระทำอันอ่อนโยนได้ทำให้เด็กน้อยได้จดจำการกระทำนั้น
ตะวัน
เทนโกะครับรู้ไหมว่าเมืองไปทางไหน
ตะวัน
เทนโกะ พอรู้ทางไปเมืองไหมครับ
ตะวัน
ไหนนำทางพี่หน่อยแล้วพ่อหิ่งห้อยตัวน้อย
"ผมไม่ใช่หิ่งห้อยซะหน่อย"
เสียงหัวเราะเสียงใสของตะวันดังไปทั่วป่าชิมูระ เทนโกะ แอบเหลือบสายตาไปมองคนข้างกายตนก่อนที่จะเปลี่ยนสายตามามองภาพเรื่องหน้าและเดินนำทางไปพร้อมกลับไปหูสีชมพู
"หน่อยหรอ.....นั่งพักก่อนไหมครับ"
ตะวันจับมือชิมูระ เทนโกะ ก่อนจะกระตุกเบาเป็นการบอกว่านั่งด้วยกันสิ
แต่แล้ว เทนโกะก็สะบัดมือออกอย่างแรง
"พี่เจ็บตรงไหน....มือ..จริงสิ!..."
ชิมูระ เทนโกะ กวาดสายตามองมือแล้วเจนของตะวันอย่างหวาดระแวง กลัวว่าคนตรงหน้าจะสลายไป
ตะวัน
เห็นไหมพี่ไม่มีแผลเลยนี้ไงครับ เทนโกะซัง...ต่อไปนี้ถ้าไม่โอเคตรงไหนบอกพี่ได้นะครับ
แม้ตะวันจะตกใจแต่ก็พยายามควบคุมอารมณ์ให้ดีที่สุดและเอ่ยปลอบ เทนโกะ ด้วยความอ่อนโยน
"มาทำอะไรตรงนี้จ๊ะเทนโกะวันนี้ทีเมนูโปรดลูกด้วยนะ"
ชิมูระ เทนโกะ หันไปมองทางที่ตะวันเคยนั่งอยู่ก็พบเพียงความว่างเปล่า
สิ่งที่เทนโกะเห็นเป็นเพียงจินตนาการหรือเปล่า....
ฮาคุโกะมีตัวตนอยู่จริงๆหรือเปล่า....
คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวของชิมูระ เทนโกะเพียงไม่นานก็ถูกลบล้างความคิดนั้นโดยทันทีเนื่องจากเสียงเสียงหนึ่ง
"มาเล่นเกมกันสิซ่อนแอบไง"
"ถ้าเทนโกะซังเจอพี่พี่จะให้ขออะไรก็ได้ 1 อย่าง"
"ตามหาให้เจอล่ะสามีของผม"
หลังจากคำพูดนั้นหายไปก็เจอกับเสียงหัวเราะอันแผ่วเบาที่พัดหายไปตามลม
โทมูระ ชิการากิ
เจอตัวแล้วนะจิ้งจอกของผม
ตะวัน
อ๊ะ!.....เบาๆสิ โทมูระ
ตะวัน
ถนอมมันหน่อย...อิ๊...เดี๋ยวมั--
แรงกระแทกจากกายเกรงทำให้ร่างบางเผลอเด้งเอวรับจนเกิดเสียงน่าอายขึ้น
โทมูระ ชิการากิ
จะให้เบาได้ไงคะ ก็เล่นตอดผมแบบนี้ ซี้ด
ตะวัน
อื้อ...พูดอะไรเนี้ย...อ๊า
เสียงน้ำกระทบกันภายในรูรักของตะวันดังขึ้น
โทมูระถอดอวัยวะตนจนเกือบจะหลุดออกจากรูจีบสีสวย ก่อนจะกระแทกเข้าไปสุดเเรง
โทมูระ ชิการากิ
พี่เป็นของผมแล้วนะห้ามหนีไปไหนล่ะ
โทมูระ ชิการากิ
ไม่งั้นผมจะจับพี่เย็-จนขาถ่าง ไปไหนไม่ได้เลย จุ๊ป
ริมฝีปากแห้งผากของโทมูระจูบลงที่ลำคอที่เต็มไปด้วยรอยขบกัด จมูกโด่งสูดกลิ่นกายหอมผสมกลิ่นกามของตนและตะวัน
ก่อนที่จะเริ่มกระแทกอีกครั้งอย่างรุ่นแรง
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
