...บทที่1...

เจาเสี่ยวหลันเป็นเด็กสาวอายุยี่สิบทำงานนักเขียนนิยายและมังง่ะทำงานในบริษัทของท่านประธานเจิน

เจินซื่อกรุ๊ปหลังจากนั้นมาเธอได้โพสมังง่ะอนิเมชั่น

สิบฉบับคนดูสามสิบห้าล้านคนเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอนั้นไม่ง่ายเลยจริงๆอยากรู้ไปอ่านกันเลย!!!

...----------------...

ยามสายลมพัดผ่านในคืนจันทร์ที่งดงามใต้นภามีลมอ่อนๆพักผ่านเบาๆมายังหน้าต่างก่อนเจาเสี่ยวหลันจะเดินมาเปิดประตูเข้ามาในบ้านจึงเดินเข้าไปในห้องเพื่อเขียนนิยาทที่ตัวเแงเขียนเกี่ยวกับนี่ความฝันหรือเรื่องจริงจากเขียนไม่นานหญิงสาวก็เผลอหลับไปกลางโต๊ะหนังสือยังพิมพ์ค้างไว้

เวลาเริ่มค่อยๆผ่านไป

เจาเสี่ยวหลัน : หลับ…พอตื่นมาอิสตรีนั้นกลับได้พบกับชายผู้หนึ่งสวมชุดจีนโบราณก่อนจะตบหน้าตัวเองเพื่อเลียกสติกลับมาหลังจากเธอนิ่งไปสักพักชายที่สวมชุดจีนโบราณก็เดินเข้ามาหาเธอแล้วพูดว่าเจ้าเป็นใครเหตุใดถึงเอาแต่จ้องข้าเมื่อเธอได้ยินแล้วพรางมองอีกคนก่อนจะก้าวเดินถอยหลังไป2ก้าวก่อนจะตอบ ฉันป่าวจ้องหน้าคุณแล้วที่นี่คือที่ไหน

หวังเฉิน: ที่นี่คือแคว้นเยี่ยนชิวเหตุใดเจ้าถึงได้ใส่อาภรณ์แปลกเช่นนี้

หญิงสาวพรางมองก่อนจะพูดฉันไม่ใช่คนที่นี่ฉันคงแค่ฝันไปสินะ5555เดียวฉันคงตื่นจากฝันนี้แน่นอนหญิงสาวพึมพำก่อนจะได้ยินเสียงนาฬิกาปุกก่อนค่อยๆลืมตาขึ้น เอ๋ฉันกลับมาแล้วหรอนี่ความฝันหรือเรื่องจริงกันแล้วชายหนุ่มที่ใส่ชุดจีนโบราณคือใครกันนะ

เมื่อเธอมองนาฬิกาก็สายมากแล้วก่อนเธอจะพูดว่านี่สายแล้วนี่ฉันยังต้องไปทำงานนิหญิงสาวรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำก่อนและเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อเธอแต่งตัวเสร็จแล้วเธอจึงรีบไปที่บริษัทเมื่อเธอมาถึงกับพบผู้ชายที่ฝันถึงเมื่อคืนแต่เค้าคือท่านประธานที่ไม่อาจเอื้อมหญิงสาวหลบสายตาจากท่านประธานก่อนเธอจะไปนั่งทำงานและเขียนนิยายต่อจากนั้นไม่นานท่านประธานอยู่ๆก็เดินมาหาเธอแล้วพูดว่า

เธอคือเจาเสี่ยวหลันสินะ หญิงสาวเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดอยู่ข้างหลังก่อนจะลุกขึ้นก่อนทักทาย

สวัสดีค่ะท่านประธานใช่ค่ะฉันเองไม่ทราบคุณมีอะไรหรอคะ

คิดในใจ….

ท่านประธานเจินอวี้จินเป็นท่านแระทานที่หล่อเหลาและเย็นชาเลือดเย็นไร้ความรู้สึก

เจินอวี้จิน: ฉันมาในวันนี้อยากให้รู้ไว้ว่าเธอต้องทำให้เสร็จพายในวันนี้และฉันอยากรู้ว่าเธอนั้นเขียนบทไปถึงไหนแล้วคิดในใจนี่คงเป็นเด็กจากมหาวิทยาลัยที่พึ่งมาทำงานสินะทำไมเธอถึงน่าสนใจแบบนี้นะแต่งานที่เธอทำก็ถือว่าไม่เลวบทความที่เขียนเป็นเรื่องราวที่เหมือนเคยเกิดขึ้นเลย

เจาเสี่ยวหลัน: ท่านประธานเจินคะคุณเป็นอะไรรึป่าวทำมัยคุณถึงเงียบไปแล้วเอาแต่จ้องมาที่งานของฉันล่ะคะ

ประทานเจิน: ช่างเถอะถ้าเธอทำเสร็จเมื่อไหร่ก็ลงเว็บในทันทีแต่ขอให้เสร็จนะเพราะหากล่าช้าไปอีกเธอจะถูกหักเงินเดือน

เจาเสี่ยวจิน : ฉันทราบแล้วค่ะท่านประทานท่านโปรดรอดูงานฉันได้เลยรับลองคุณไม่มีทางผิดหวัง

แน่นอน

เพราะมังง่ะที่ฉันทำไม่เคยทำให้ผู้อ่านต้องผิดหวัง

เมื่อเวลาผ่านไปหญิงสาวก็นั่งเขียนจนดึกดื่นจนเธอเขียนเสร็จในที่สุดเมื่อเธอลงในเว็บก็มีคนรออ่านนับไม่ถ้วนเลยทีเดียวก่อนเธอจะไปเลื่อนอ่านบนเว็บที่ตัวเองเขียนกลับพบว่า

ผู้เข้าอ่าน: ว้าวสนุกมากเลยเริ่มอยากรู้ตอนต่อไปแล้วสิแต่ถึงแม้ว่าจะไม่เท่าที่เราคาดไว้แต่ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ

จริงสิพวกเรารออ่านมานานมากไม่คิดเลยว่าเนื้อเรื่องจะดีกว่าที่คาดคิดไว้นะ

แต่ฉันว่านะคนเขียนคงไม่ได้คาดหวังอะไรขนาดนั้นหรอกมั้ง

เอ๋นี่เธอพูดแบบนี้ก็อย่ามาอ่านสิเธอไม่เห็นรึยังไงคนอ่านเป็นล้านแล้วเพราะทุกคนรออ่านเรื่องนี้มานาน

นี่ๆฉันได้ยินมาว่าคนที่ชอบขี้หน้าคงกอปของคนอื่นมาเขียนแน่ๆ

นั่นสิๆแต่ช่างเถอะเจ้าของบทนิยายนี้เขียนดีจริงๆ

ท่านประธานเจิน: ไม่เลวเลยจริงๆไม่คิดว่าเจาเสี่ยวคนนี้จะมีความสามารถดึงดูดผู้สนใจถึงล้านคนได้ในคืนเดียวแต่ฉันคงต้องไปดูหน่อยสะแล้ว

...เมื่อเค้าเดินไปหากับพบว่าเธอกำลังวาดรูปของบทต่อไปอยู่เค้าจึงเดินไปทักว่า…,นี่ก็ดึกมากแล้วเธอกลับไปพักเถอะ...

หญิงสาวหันมาตามเสียงก่อนจะเอ่ยขึ้นขอบคุณค่ะท่านประธานเจินฉันส่งไปในเว็บแล้วนะคะงั้นฉันกลับก่อนนะคะ

ท่านประธานเจิน: อืมไปเถอะ

หญิงสาวทำหน้าแปลกใจที่ทำไมอยู่ๆทำไมคุณเจินถึงมาบ่อยรึว่าแค่บอกให้ฉันกลับบ้านกันนะช่างเถอะกลับบ้านแล้วค่อยว่ากันแต่ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับเค้ามากเลยเมื่อหญิงสาวกลับถึงบ้านก่อนจะเดินเข้าบ้านหญิงสาวหลุดเข้าไปนิยายที่เขียนของตัวเองเมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็อยู่ในร่างของ หลันอวี้ที่หน้าตาเหมือนกับเธอหรือเรียกได้ว่าเป็นคนเดียวกันเมื่อเธอตื่นมากลับพบว่ามีสาวใช้และคนรอบข้างเยอะมากทีเดียวก่อนจะมีบุรุษรูปงามเดินเข้าพูดคุยกับคนในบ้านนี้เหมือนฉันจะได้ยินว่าเค้าคือท่านอ๋องก่อนอิสตรีหลี่ตามองก่อนสาวใช้จะเดินไปเรียกฮูหยินเอก ฮูหยินเจ้าคะคุณหนูลองฟื้นแล้วเจ้าค่ะ

ฮูหยินเอกจวนจาง:ลูกอวี้ของแม่ตื่นแล้วหรอลูกเจ้าเป็นเช่นใดบ้างเหตุใดถึงดูเงียบมิตอบแม่

เจาเสี่ยวหลัน: คนนี้คือแม่คนในร่างนี้สินะท่านแม่ข้ามิเป็นอันเหตุใดคนถึงครึกครื้นเช่นนี้เล่าเจ้าคะ

ฮูหยินเอกจวนจาง:ลูกแม่มีราชโองการให้เจ้าแต่งเข้าจวนอ๋องสี่เป็นชายาเอกอีกทั้งอ๋องสี่ก็มาเยี่ยมเจ้าลูกแม่หากเจ้ามิอยากแต่งก็มิเป็นไรแม่แลพ่อเจ้าจักได้ไปกราบทูลฮ่องเต้ด้วยตนเอง

เจาเสี่ยวหลัน: ไหนๆราชโองการก็มาแล้วหากขัดราชโองการก็ถือว่าได้รับโทษอีกทั้งฝ่าบาทมิอาจคืนคำของตนได้ท่านแม่ทำเช่นนี้ลูกพอเข้าใจแต่หากท่านแม่ท่านพ่อทำเช่นถือเป็นขัดคำสั่งจากฝ่าบาท

หญิงสาวกับคิดย้อนไปว่าเรื่องราวนี้เหมือนกับที่ตัวเองเขียนเอาไว้และยังเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดกว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อจนได้พบกับท่านอ๋องผู้ชายในฝันในคืนนั้นกลับกายเป็นเค้าที่เดินกับผู้ชายอีกคนแต่วันนี้กับเห็นเค้ามาเพียงคนเดียวอีก//คิดในใจ

หยางอวิ๋นเจิน ; คุณหนูรองจางเหตุใดเจ้าถึงกลับเหม่อลอยดูท่าการกระทำในวันนี้คงได้ยินไปทั่วแล้วกะมั้งบุตรสาวคนรองเสนาบดีกรมพระคลังเป็นลมต่อหน้าราชโองการ

เจาเสี่ยวหลัน: อัยหยาท่านอ๋องอันที่จริงพระองค์มิต้องพูดหม่อฉันก็รู้เพคะแต่ที่หม่อมฉันหมดสตินั้นเพราะหม่อมฉันมิได้นอนเพคะหม่อมฉันทรงทราบดีว่าที่พระองค์ทรงยอมแต่งเพราะเรื่องอันใดอันที่จิงพระองค์มิต้องลงทุนเช่นนี้เพราะเรื่องที่เพราะองค์จักทำเลยเพคะท่านอ๋องอวิ๋นเจินและอีกอย่างหากพระองค์รักนางจริงก็ทรงให้นางมาเป็นอนุมิก็ชายารองก็ได้นิเพคะหม่อมมิขัดขวางความรักของพระองค์หรอกเพคะหากพระองค์ทรงตรัสหมดแล้วก็ควรกลับไปได้แล้วเพคะหม่อมฉันเกรงว่านางจักรู้เอาได้ว่าพระองค์ทรงมาเยี่ยมหม่อมฉันที่จวนจาง

หยางอวิ๋นเจิน: //เงียบไปสักพักก่อนคิดในใจเหตุใดนางถึงรู้เรื่องข้าเยอะเช่นนี้ช่างน่าสนใจจริงๆว่านางจะมาไม้ไหนช่างเดาไม่ถูกจริงๆ

:ข้าควรขอบใจแม่นางสิถ้าแต่ข้าเองก็มิอาจยกเลิกราชโองการจากฮ่องเต้เช่นเดียวกันขอให้แม่นางหลันอวี้รอรับวันมงคลที่จะเกิดขึ้นในเร็ววันเถิดแต่ข้าจักบอกอีกอย่างนึงว่าหากเจ้าเข้าจวนอ๋องมาแล้วข้าจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดีข้าขอแค่เจ้ามิมายุ่งเรื่องชองข้าก็พึงพอ

เจาเสี่ยวหลัน: ขอบคุณท่านอ๋องเช่นข้าเองก็ขอพูดเช่นเดียวกันว่าอยู่อย่างไร้กังวลท่านอยู่ของท่านส่วนข้าอยู่ส่วนข้ามิมีอันใดต้องเกี่ยวข้องหากมิใช่ไปเข้าพบฝ่าบในพระราชวังพวกเราจักมิมีการเกี่ยวข้องนอกจากไปเยี่ยมเยียนบ้านมารดาของหม่อมฉันขอให้ท่านอ๋องทำตามสัญญาและอย่าผิดจ่อคำพูดของตนเองหนาเพคะ

หยางอวิ๋นเจิน:แม่นางข้าพูดคำไหนคำนั้นเจ้าเองก็อย่าผิดคำพูดเล่าหากมิเช่นนั้นข้าจักมิรักษาคำพูดเป็นขาดอย่าทำให้ข้าแลคนในจวนข้าต้องลำบากไปด้วย//คิดในใจ…การที่นางทำเช่นนี้คือการตัดขาดโดยทางอ้อมสิถ้าแต่อย่างไรข้าเองก็ควรดูอีกสักหน่อยว่านางนั้นเป็นเช่นไร

......................

...จบตอนที่1รอบทต่อไปนะคะ...

...----------------...

...****************...