ฉันเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ชื่อ มิ้น ตอนเด็กๆ ฉันมักจะโดนรังแก

และทุกครั้งที่ฉันโดนรังแก เขาคนนั้นก็จะมาช่วยฉัน แรกๆฉันก็คิดแค่ 'เขาคนนี้เป็นคนดีจังเลยนะ' หรือ 'ทำไมคนนั้นจะต้องมาช่วยฉันด้วยนะ ทั้งที่แค่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็ไม่เจ็บตัวแล้วแท้ๆ'

แต่พอนานวันเข้า ความคิดก็เปลี่ยนไป 'ฮีโร่ของฉันมาแล้ว' ใช้อย่างที่บอก เขากลายเป็นฮีโร่ของฉัน กลายเป็นความหวังของฉัน

พอเวลาผ่านไปอีกครั้ง ตอนนั้นฉันอยู่ประมาณ ม.4 ฉันได้รู้หัวใจตัวเองว่า ตอนนี้ฉันได้รักเขาคนนั้นไปแล้ว

ฉันจึงตัดสินใจว่าฉันจะไปสารภาพรักกับเขา อ้อลืมบอกไป เขาคนนั้นชื่อ แทน ค่ะ

เย็นวันนั้นฉันจึงไปสารภาพรักกับแทน อย่างที่บอกไปข้างต้น

"มิ้น เรียกเรามามีอะไรหรือเปล่า?"เเทนถามออกมาด้วยความส่งใส

"คือเรา...มีอะไรจะบอกนะ"

"...."

"เรา...เรา...เรารักเธอนะ" ฉันตัดสิ้นใจพูดไปด้วยความเขินอาย

"คิกคิก ฮ่าฮ่าฮ่า"อยู่ๆเขาก็หัวเราะคิกคักออกมาเสียงดัง

"นี้เป็นการแสดงที่เหมือนมากเลยนะรู้ไหม...คือฉันคนสวยหนะ" เขาพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม

"แล้วฉันไม่สวยตรงไหนหรอ" ฉันพูดออกไปโดยทันทีหลังเขาพูดจบ

"คือ..เอาตรงๆนะ ดำ อ้วน ไม่มีส่วนไหนสวยเลย" เขาพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด (เอาจริงๆนะ พูดขนาดนี้เจ็บกว่าที่โดนปฏิเสธความรักอีก)

"..ขะ..ขอบคุณนะ" ฉันพูดแค่นั้นแล้วหันหน้าจากไปทันที

เอาจริงๆนะตอนนั้นคือโครตเจ็บเลยละ ไม่รู้ว่าเจ็บเพราะโดนปฏิเสธรัก หรือเจ็บที่เขาพูดโครตจะตรงดีนะ

หลังจากนั้นฉันก็ขังตัวเองไว้ในห้องหลายวัน เอาแต่ร้องไห้ จนครอบครัวเป็นห่วง จึงพาฉันไปหาหมอ

และหมอบอกว่า ฉันมีโอกาสโรคซึมเศร้าได้ค่ะ และวันต่อมาฉันก็ได้ไปโรงเรียนค่ะ หลังจากหยุดมาหลายวัน

เมื่อฉันกาวเท้าเข้าห้องเรียน ฉันก็โดนสาดน้ำใส่ทันที

"นี้เธอ ไม่หัดเจียมตัวเลยนะ"

"คิดว่าตัวเองสวยขนาดนั้นเลยหรือไง"

"นั้นสิ ช่างมั่นหน้าดีเหลือเกินนะ"

วันนั้นพวกเขาทั้งห้องรุมกันรังแกฉัน แต่คราวนี้ต่างจากทุกวัน เพราะแทนไม่ช่วยฉันเหมือนทุกที

ทำไมละ **ทำไมไม่ช่วยฉันเหมือน***ทุกที เพราะฉันใช้ไหม ทั้งหมดมันเป็นเพราะฉัน*

นี่ก็ผ่านไป 2 สัปดาห์แล้ว ระหว่างนี้ฉันโดนแกล้งในห้องเรียน โดยที่แทนไม่ช่วยฉันเหมือนครั้งก่อนๆ ฉันไม่รู้เหตุผลเลย ว่าทำไมแทนถึงไม่ช่วยฉัน

จนกระทั่งวันจันทร์ของสัปดาห์ต่อมา วันนั้นระหว่างพักกลางวันฉันได้ไปซ่อนตัวห้องน้ำ ชั้น 1 ของตึกมัธยมปลาย

ระหว่างที่ฉันซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำ ก็มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา น่ามาประมาณ 3 คน

"แก"

"ฉันสงสารอีมิ้นว่ะ ที่ต้องมาเจออะไรแบบเนี้ย"

"แต่ฉันสงสารแทนมากกว่านะแก"

"ทำไมล่ะ" ผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มถามออกมาด้วยความสงสัย

"เอ้า!นี่แกไม่รู้หรอ"

"รู้อะไรอ่ะแก บอกหน่อยดิ"

"โอ๊ยพวกแกน่ะตกข่าวอีกแล้ว"

"ข่าวอะไรวะ"

"ก็ข่าวที่ว่าอีมิ้นน่ะมันไปสารภาพรักกับแทนเว้ย"

"แล้วไงต่อวะ"

"ก็มันมีภาพออกมาตอนอีมิ้นไปสารภาพรักกับแทนหนะ"

"แลดูสนิทสนมกัน ทั้งๆที่ใครๆก็รู้ว่าอีมิ้นน่ะไม่มีเพื่อน"

"แล้วภาพออกมาน่ะ ทั้งคู่ดูสนิทสนมกันมาก"

"ภาพออกมาแบบนี้ก็แย่ดิ"

"แย่มากแก ขนาดที่แทนหนุ่มติดท็อปต้องออกมาประกาศด้วยตัวเองเลยนะแก"

"ประกาศอะไรวะ"

"โอ้ย! แกรู้อะไรบ้างไหมเนี่ย ข่าวอ่ะหัดตามบ้าง"คนที่เล่าเรื่องมาตลอดสบถด่าเพื่อนตัวเองออกมาอย่างหัวเสีย แต่ถึงยังงั้นก็ยอมเล่าให้เพื่อนอีก 2 คนฟังอยู่ดี

แต่จากที่ฟังมา ทั้งๆที่พวกเขาสอง คนต่างกันขนาดนี้ เป็นเพื่อนกันได้ไงนะ ยิ่งฟังฉันก็ยิ่งอิจฉาแล้วสิ

"แผนประกาศว่า เขาปฏิเสธนาง ไปแต่ด้วยความที่สบายใจกันทุกฝ่าย เขาจะเขาไม่ยุ่งกับนางอีก เพราะตลอดมาที่เขาช่วยนางอ่ะเขาช่วยเพื่อความสงสารจ้า"

ฉันได้ยินแบบนั้น น้ำตาฉันก็ร่วงโดยไม่รู้ตัว ฉันหูดับไปตั้งแต่คำว่า 'จะไม่ยุ่งกับฉันอีก' นี่สินะเหตุผลทั้งหมดที่เขาไม่มาช่วย ฉันหวังอะไรอยู่เนี่ย

ตอนนี้ในหัวฉันมีแต่คำว่าทำไม ทำไมต้องเป็นฉัน ทำไมฉันไม่มีเพื่อน ทำไมมีแต่คนแกล้งฉัน ทำไมไม่มีใครช่วยฉันเลย ตอนนี้ฉันเหลือตัวคนเดียวแล้ว

เมื่อคิดได้แบบนั้น น้ำตาฉันก็ไหลออกมาแบบไม่ขาดสาย ให้สมองก็มีแต่คำว่า 'ทำไมกัน ทำไมทำไม ทำไม' ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ฉันไม่อยากสนอะไรแล้ว

บ่ายวันนั้น ฉันก็ได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ ในใจก็พังคิด การที่ฉันขี้เหร่มันคือความผิดพลาดขนาดนั้นเลยหรอ แค่คำว่าขี้เหร่มันทำให้ฉันโดนแกล้ง แล้วการที่เขามาให้ความหวังเรา แล้วอยู่ๆความหวังนั้นก็หายไปดื้อๆแล้วจะมาให้ความหวังทำไม ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ในใจมันเจ็บ เจ็บเหลือเกินเจ็บมากๆ ทำไงดี?

ตั้งแต่วันนั้นก็ผ่านมา 1 สัปดาห์แล้ว ที่ฉันได้ขาดเรียน ได้แต่ขังตัวเองอยู่ในห้องทั้งวันทั้งคืน ในใจก็คิดไปเรื่อยๆ แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

พ่อกับแม่ที่เห็นอย่างนั้น ก็เป็นห่วงกันอย่างมาก ค่อยถามฉันตลอดว่ามีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า

"นี่มีอะไรก็บอกแม่ได้นะ แม่อยู่ตรงนี้ อย่าเก็บอะไรไว้คนเดียวเลย มิ้นมีแม่อยู่ หยุดร้องไห้ได้แล้ว มากินข้าวด้วยกันมา" แม่ถามฉันด้วยความเป็นห่วง แต่ฉันก็ได้แต่เงียบตอบไป และไม่ได้ขยับไปไหนเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา

เมื่อเห็นดังนั้น พ่อกับแม่ถึงทยอยออกจากห้องฉันไป ด้วยอยู่หน้าเศร้าซ้อย

ในตอนนั้น คำพูดมากมายของแม่ ความเป็นห่วง ฉันไม่ได้รับรู้มันเลย ความรู้สึกที่ฉันรับรู้มีเพียงความโดดเดี่ยว ความเศร้า ความเสียใจ

จนกระทั่ง ในคืนเดียวกันนั่นเอง ก็มีความคิดหนึ่งพุดขึ้นมา

ื 'ไม่มีใครรักฉันเลย ฉันเสียใจ ฉันโดดเดี่ยว ถ้าฉันหายไปทุกอย่างจะดีกว่านี้ไหมนะ'

ฉันคิดแบบนั้น พร้อมกับเดินออกจากไป หวังจะไปเอาเชือกเพื่อมาฆ่าตัวตาย

ระหว่างทางฉันผ่านห้องพ่อกับแม่ ก็ได้ยินเสียงแม่ร้องไห้ เศร้า เสียใจ โทษแต่ตัวเองโดยมีพ่อคอยปลอบ

"ฮื่อ ฮื้อฮือฮือ ทุกอย่างมันเป็นเพราะฉัน ถ้าฉันให้ความรักกับแกมากกว่านี้ เอาใจใส่แกมากกว่านี่ ทุกอย่างมันจะไม่เป็นแบบนี้"

"ไม่คุณไม่ผิด ถ้าผิดเราก็ผิดด้วยกันทั้งคู่ที่ไม่ใส่ใจเขามากพอ"

ฉันได้ยินแค่นั้น แล้วฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องมาทันที ไม่คิดจะฆ่าตัวตายอีก เพราะตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า ถึงไม่มีใครรักฉัน ก็ยังมีคนคนหนึ่งที่รักฉันเสมอ ฉันไม่ได้โดดเดี่ยวอย่างที่คิด

เมื่อคิดได้แบบนั้น ฉันจึงตัดสินใจที่จะกลับไปเรียนอีกครั้ง และทำไห้พวกท่านภูมิใจ

แต่ก่อนหน้านั้น ฉันต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองก่อน เพื่อแก้แค้น ในสิ่งที่ทุกคนทำกับฉัน ฉันจะทำให้ทุกคนเสียใจไปตลอดชีวิตที่มาแกร่งคนอย่างฉัน

และแทน ฉันจะทำให้นายมาหลงรักฉัน มองเพียงแต่ฉัน คิดถึงแต่ฉัน และมาขอความรักจากฉัน...คอยดู