สวัดดีผมริกผมเป็นมือเบสและนักร้องนำของวงแบล็กวิชซึ่งก็ขอบอกเลยว่าผมนี่เจ๋งสุด...ไม่จริงหรอกพวกเราเป็นวง4คนประกอบด้วยผมเป็นนักร้องนำและมือเบสของเราโคเป็นนักกีฬาผิวดำและมือกลองคิมที่เป็นนักพวกแปลกๆและต่อต้านสังคมและคนสุดท้ายในวงเราก็คือเจนซึ่งเป็นมือคีย์บอร์ดและมันสม่องของพวกเราเป็นคนที่ฉลาดที่สุดของวงเราและโรงเรียนด้วยมั้ง...นะและเราก็คงนอกเรื่องไปไกลแล้วเรากลับมาต่อจากเรื่องของก่อนหน้านี้ดีกว่า

หลังจากที่เราขึ้นรถโรงเรียนบินได้ของครูคาเรนไปและเราก็มาพบกับอาวุธรวมถึงอาหารและเตียงอยู่บนรถและโคก็หยิบปืนพกแปลกๆขึ้นมาและพูดว่า"เจ๋ง!"แต่ครูก็รีบเข้ามาหน้า"วางมันลงถ้าเกิดว่ายังอยากมีแขนอยู่"โคก็รีบวางมันลงและผมก็ถามไปว่า"ครูมาได้ยังไง"ครูก็ตอบมาว่า"ฉันทำพลาดตอนฝั่งนาฟิกานั้นและมันก็พาฉันมาที่ปี2059และครูก็ได้เห็นข่าวที่ลูกชายของเธอจะไปฆ่านายพลของประเทศตอนอยู่ในค่ายทหารและนั้นจะทำให้เกิดเหตุการลูกโซ่ไปถึงปี1979ที่พวกนายมาตอนแรกและจะทำให้เส้นเวลาจะมาวนที่ปี1979ตลอดไปจนทำให้เกดอาการโลกร้อนภายในจนโลกแตกตายพวกเราต้องไปช่วยให้ลูกชายนายไม่ต้องเข้ารับทหารโดยการให้นายเข้าไปแทนและต้องทำให้มันผ่านไปมันใช้เวลาไม่นานหรอก"เจนก็ถามว่า"นานแค่ใหน"ครูก็ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า"7วันเพราะงั้นพวกนายก็แค่ช่วยไม่ให้ริกโดนฆ่าในค่ายก็พอ"ผมก็ถามไปว่า"โดนฆ่าหรอ?"ครูก็หันมาและพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนว่า"ไม่ต้องห่วงเค้าไม่ปล่อยให้เตงตายในค่ายนั้นหรอก"ผมก็ถอนหายใจและถามว่า"แล้วลูกผมจะไปใหนระหว่างที่ผมไปแฝงตัวแทนละ"ครูก็ตอบมาด้วยน้ำเสียงล้อเล่นว่า"ก็ในรถนี้แหละฉันจะจับเขามาและขังไว้"และผมก็ถามคำถามสำคัญไปเลยว่า"แล้วใครคือแม่ของลูกผมละ"ครูก็ตอบมา"เรื่องนั้นไม่สำคัญอย่างที่เธอคิดหรอกนะริก"ผมก็ถามไปอีกว่า"แล้วครูจะทำยังระหว่างรอเราแฝงตัว"ครูก็ยิ้มและนั้นเองที่ทำให้ผมได้รู้ว่า...?(ใครไม่รู้เครื่องก็ลองไปอ่านภาค1มาก่อนนะครับ)

ยินดีที่ได้กลับมานะครับ

นานแล้วที่คนมีสไตร์ไม่ได้ทำให้ชาวนักอ่านได้สนุก

ขอให้สนุกนะครับ By Iovecat

สวัดดีผมจอน สมิธ...ไม่น่าใช่นะ...สวัดดีผมริกตอนนี้ผมกำลังอยู่ในช่วงเวลาที่น่าจะแย่เกือบสุดในชีวิตเพราะคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าผมก็คือครูฝึกสตีฟแต่ผมว่าย้อนไปหน่อยดีกว่านะเมื่อ5ชม.ก่อน

ผมกำลังเปลี่ยนชุดและครูคาเรนก็เดินเข้ามาตอนผมกำลังถอดเสื้อพร้อมพูดว่า"นายนี่ยังหล่อเหมือนเคยเลยนะ"ผมก็แอบอายและพูดว่า"ครูออกไปก่อนได้มั้ยผมอาย"แต่ครูก็ทำสิ่งที่ผมคิดไม่ถึงนั้นก็คือครูถอดเสื้อออกและพูดว่า"ตอนนี้เราก็เปลือยกันทั้งคู่แล้วเลิกอายได้แล้วนะ"ผมก็รีบใส่เสื้อและเดินออกมาแต่ครูก็ดึงแขนผมไว้และเริ่มร้องไห้และพูดว่า"ฉันคิดถึงนายนะริก"ผมก็หยุดเดินและหันหลังกลับมาและกอดครูไว้แน่นๆและพูดว่า"ผมก็เหมือนกันครับ"และผมก็จูบไปที่ริมฝีปากของครูและผมก็ถามไปว่า"ครูอยากจะทำต่อรึป่าว"ครูก็ยิ้มและเอาหน้าซุบอกของผมและพูดว่า"ฉันต้องการนายนะริก"แต่คนที่เข้ามาแทรกก็คือโคที่เปิดประตูเข้ามาหยิบเสื้อคลุมและก็พูดว่า"ฉันขอโทษ!!!พวกนายต่อเลย!"และก็เดินออกไปและนั้นเองที่ทำให้ผมกับครูรีบแต่งตัวและเดินออกไปแต่คนต่อมาที่มาถามก็คือคิมที่รีบวิ่งมาถามครูว่า"ครู!เครื่องมันมีเสียงแปลกๆ"ครูก็เดินไปที่ดัยเครื่องและเปิดกระโปงรถดูและพบว่านาฟิกาที่ใช้ข้ามเวลาอยู่ในเครื่องและครูก็หยิบขยะไปใส่ในตัวย้อและพูดว่า"สงสัยพลังงานหมดแต่ไม่เป็นไรเติมได้"และพวกเราก็มาถึงมาเกรฟรัฐจอเจียและผมกับทุกคนก็มาถึงค่ายทหารกำลังสำรองและก็...พวกคุณตามทันแล้วนะและในตอนนี้ผมก็กำลังโดนครูฝึกถามด้วยคำถามสำคัญเลยว่า"หุ่นแกนี่แน่นดีนะยังซิงอยู่มั้ย"ผมก็ตอบไปว่า"ซิงครับ"และครูฝึกก็ยิ้มและเช็ดน้ำลายและพูดว่า"เยี่ยมเลยฮี่ๆๆ"และครูฝึกก็พูดว่า"ต่อไปนี้พวกแกจะมีครูเสริมเขาจะมาคุมเรื่องการกระทำของพวกแกและในอีกไม่นานพวกแกจะต้องเปลี่ยนไปประตำแหน่งที่สนามรบกับนายพลและฉันขอแนะนำครูฝึกคาเรน เรสรี่"และคนที่เดินออกมาก็คือครูคาเรนนั้นเองและพวกเราก็อึ้งไปซักพักและคำสั่งแรกของครูฝึกสตีฟก็คือ"หยิบปืนขึ้นมาซะ"

....โปรดติดตามตอนต่อไป....

สวัดดีผมโคเป็นมือกลองของวงแบล็กวิชผมขอบอกเลยว่าตั้งแต่ผมรู้จักรากรีชมาเขาเป็นคนที่ชอบหาเรื่องใส่ตัว...อะไรนะถามว่ารากริชเป็นใครนะหรอเขาก็คือรีกไงชื่อเต็มๆเขาชื่อรากรีช โอคอนเชลไม่ใช่ริชาร์ด โอคอนเนลนะนั้นพระเอกหนังผีดิบอียิปเอาง่ายๆนะวันนี้เป็นวันแรกของชีวิตค่ายทหารกำลังเสริมเรามีเวลาฝึกไม่มากเขาเลยตัดการฝึกไร้สาระเช่นการวิ่งหรือการตัดหญ้าหรือเรื่องอื่นๆออกไปเป็นการฝึกร่างกายแบบเร่งรัดรวมถึงฝึกอาวุธใช่คุณได้ยินถูกแล้วพวกอาวุธซึ่งหมายถึงปืนและไม่ใช่ปืนธรรมดามันคือปืนโลกอนาคตซึ่งมันเจ๋งมากเดี๋ยวๆผมว่าออกนอกเรื่องไปไกลไปแล้วมั้งเอาเป็นว่าผมจะสรุปง่ายๆนะ

ในวันนี้เป็นเช้าวันแรกที่เรามาฝึกผมกับทุกคนรวมได้20คนเราต้องวิ่งเกือบ20กิโลซึ่งแค่5กิโลริก เจน คิม ก็เกือบตายกันแล้วแต่ผมที่เป็นนักกีฬา5กิโลแค่อุ่นเครื่องหลังวิ่งเสร็จพวกเราก็ต้องฝึกยิงเป้าต่อซึ่งความเหนื่อยล้าของการวิ่งที่ให้มีไม่กี่คนที่ยิงเข้าหนึ่งในนั้นมีริกอยู่ด้วยเขายิงเข้ากลางเป้าทุกนัดไม่พลาดเลยส่วนผมหรอแค่ยิงโดนเป้ายังโชคดีและในคืนแรกพวกเราก็มีเรื่องเลยพวกที่เป็นเหมือนเป็นพวกชอบรังแกคนอื่นก็มาเล่นงานพวกริกเลยที่ทำให้กองเราช้าและยังทำคะแนนยิงเป้าได้เกินหน้าเกินตาด้วยซึ่งคิมกับเจนและผมก็ไม่ยอมเลยกลายเป็นศึก3ปะทะ17ผมจำไม่ค่อยได้เพราะผมวุ่นวายมากเอาเท่าที่ผมเห็นก็คือเจนเอาผ้าห่มรัดคอคนคนนึงอยู่ส่วนคิมก็กำลังกระทืบใครก็ไม่รู้อยู่ส่วนริกก็ไม่น่าถามมันบ้าขนาดไปยืนต่อยแบบไม่หลบหรือป้องกันเลยเลยมีแค่ผมกับริกที่แผลเต็มตัวส่วนคิมมีนิดหน่อยอย่าถามถึงเจนเลยเธอเกือบฆ่าคนเลยเมื่อคืนทำให้พวกเรา4คนถูกลงโทษให้ฝึกวิ่งเพิ่มเป็น30กิโลนั้นทำให้หลังจากวันนั้นพวกเราก็เลยวิ่งได้ดีแถมยังยิงปืนได้ดีกว่าคนอื่นเข้าไปอีกและก็มาถึง2วันก่อนที่จะจบการฝึกพวกเรามารวมกันในห้องที่มีเวทีมวยอยู่ตรงกลางและครูฝึกก็สั่งเราขึ้นมาสู้กัน10คู่คู่ละ2คนและก็โชคดีมากที่พวกเราไม่ต้องเจอกันเองท่าจะให้เราก็คือพวกเรามีเทคนิคคนละแบบของผมเป็นมวยปล้ำที่ใช้ประโยชจากขนาดตัวส่วนของริกใช้มวยสากลและมวยไทยและคิมใช้เทคโดผสมกับคาราเต้และคนสุดท้ายเจนใช้เทคนิคได้ทุกอย่างส่วนใหญ่ไปทางคาฟมาก้าและคาราเต้อาจมียูโดด้วยตามเหตุการพวกเราชนะครบแต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้นพวกเราต้องไปแนวหน้า