ฉันเกิดมาในตระกูลที่ดีแท้ๆแต่ทำไมกัน

ฉันกับเป็นน้องรอง ที่ได้เป็นถึงฮ้องเฮ้าแต่ถูกกลั่นแกล้งอย่างโหดร้าย ทั้งถูกใส่ร้ายถูกด่าทอแต่ฉันก็ยังทนเพราะมันเป็นหน้าที่ ที่ต้องดูแลแต่ทำไมกันนะ ฉันถึงคิดว่ามันไม่โอเคเลย มันแย่มากๆแต่กลับคิดว่ามันเป็นเรื่องง่ายๆที่ใครๆก็ยอมรับมันได้แต่สำหรับฉันการ

เเต่งงานกับคนที่เราไม่รักเค้าเลยมันเป็นเรื่องที่ยอมรับยากจัง แต่ฉันจะทำหน้าที่รองฮ้องเฮ้าให้ดีที่สุดเพิ่งคิดว่าสามีของฉันหล่อจังเลยเนอะ. แต่กลับถูกแย่งไปต่อหน้าต่อตา ติดตามตอนต่อไป

ณ ตระกูลหลู ตำหนักหลิ่ง

"นี่ ยัยโงหลิ่วหลิ่งแกมาเปิดประตูเดียวนี้เลยนะ"เสียงนั่นพี่จั่วหลิ่งสินะมาอีกแล้ว หลิ่วหลิ่งตอบกลับไป"พี่จั่วมีธุนะะไรหรอค่ะ?"ปัง ปัง ปัง!! คิดจะพังประตูเลยรึไงกัน? "อีหน้าด้านมาเปิดประตูเดียวนี้เลย"อะไรกันไม่ได้ยินที่ฉันถามหรอกหรอ? ปัญญาออน่ชะมัด จากนั้นฉันก็เดินไปเปิดประตูให้พี่จั่วหลิ่ง หลังจากนั้น เพี็ยะ "อีหน้าด้านแกยังกล้าเสนอหน้าไปตลาดหลิ่งฟานอีกหรอ? หัดดูตัวเองสะบ้างสิ"

พี่จั่วหลิ่งตบหน้าของฉันอย่างแรง "พี่จั่วฉันก็แค่ไปซื้อของให้น้องหลงหลิ่งเองนะ"ฉันตอบส่งๆไปคิดว่าเรื่องทั้งหมดจะจบแล้วแท้ๆ เห้อ

"อีหลิ่วหลิ่งอย่ามาโทษฉันนะ แกนั้นแหละที่อยากออกไปด้านนอก"น้องหลงก็ว่าฉันทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนใช้ฉันแท้ๆ ไม่สมเพชตัวเองสะบ้างเลย เห้อท้อจริงๆ "น้องอยากสั้งให้ข้าไปซื้อยาไม่ใช่หรอ น้องปวดหัวมากข้าเลยไปซื้อให้"ฉันแก้ตัวแบบเบื่อหนายไปแต่ก็ยังไม่ยอมจบสักทีเห้อ "นี่ พี่จั่วอย่าไปเชื่อมันนะคะ ข้ายังไม่ได้สั่งนางเลยค่ะ"หลงหลิ่งยังไม่หยุดที่จะพูด ฉันอยากจะสั่งสอนนางสะเลยให้รุ้ว่าอย่าใส่ร้ายพี่ตัวเอง "ฉันจะหมดความอดทนกับพวกเธอแล้วนะ"ฉันเริ่มทุกอย่างขึ้นเอง

"เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ อีหลิ่วหลิ่ง!!?"เพียะ

"อะ ก..แกแกแกกล้าตบฉันหรออีหลิ่วหลง!!"

"น้องหลงน้องใส่ร้ายพี่พี่ต้องสั่งสอนให้น้องได้รู้สะบ้างสินะ ว่าคำว่าพี่กับน้องมันคนละชั้นกัน"ฉันพูดออกไปเพราะความอดทนของฉันมันมีแค่น้อยนิดไม่มีให้คนเลวๆอย่างพวกเธอหรอกนะ"อีหลิ่วหลง แกกล้าทำร้ายน้องหลงหรอแก!"เพี้ยะ ฉันตบพี่จั่วเเรงมากๆเลยฉันว่าคงโดนกักบริเวณนานแน่ๆเลยั้นฉันขอจัดเต็มๆเลยละกันนะ"พี่จั่ว พี่ต้องเลิกเรียกฉันว่าอีนะคะ แล้วก็ฉันจะทำให้พี่ไม่คิดจะมายุ่งกับฉันอีกแน่นอนค่ะ" เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ

"พ...พ..พี่จั่ว ถ้าแกไม่หยุดตบพี่จั่วละก็ฉันจะฟ้องท่านแม่แน่" หลิ่วหลงค่อยๆหันไปมองน้องหลง แล้วแสยะยิ้มที่น่าขนลุกสุดๆออกมา

"หึๆ เธออย่างจะไถ่โทษของพี่จั่วสินะน้องหลง"

...รอติดตามตอนต่อไปนะค่าาา~~~...

ณ ตระกูลหลู ตำหนักหลิ่ง

เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ

"อีหลิ่ว แกปล่อยฉันออกไปเดียวนี้นะ"

น้องหลงของฉันมาอยู่ในตำหนักของฉันแล้วแท้ๆ

คิดจะให้ฉันปล่อยไปจริงหรอ? "น้องหลงนี้มันที่ไหนเธอก็รู้ดีนี้นา~"ฉันตอบเธอแบบกวนประสาท เธอคิดว่าฉันเนียนะ

จะปล่อยเธอไป เธอกับพี่จั่วต้องอยู่กับฉันจนกว่า ฉันจะเบื่อเลยละ

"ที่นี้น่ะนะ เธอไม่อยากให้ใครได้ยินเสียงของฉันเวลาร้องไห้ไม่ใช่หรอ?เพราะว่าถ้ามี ใครรู้เข้าเธอจะโดนโบยใช่ไหมละ?"

ที่นี้ น่ะใครก็ตามแต่ที่ทำให้ฉันร้องไห้ท่านพ่อจะลงโทดโบย 20 ทีเพราะว่าฉันเป็นลูกแท้ๆของคุณพ่อส่วนพี่จั่วกับน้องหลงเป็นลูดติดมากับแม่ใหม่

ของฉันแม่ใหม่เข้าข้างลูก

ของเธอสุดๆเลยละ ฉันน่ะ

ถึงจะทำเรื่องแบบนี้ ท่านพ่อก็แค่กักบริเวณ ฉันน่ะนะถูกเธอ 2 คนในอนาคตฆ่าและแย่งสามีของฉันไปแล้วก็แย่งกันเป็นสนมจนฆ่ากันตายอีก เห้อออ

ไม่สมเพชตัวเองสะจริงๆ

ดีจริง ที่พระเจ้าเห็นใจฉันให้ฉันไปเกิดในต่างโลกแล้วค่อยให้มาเกิดในที่ๆฉันอายุแค่ 7 ขวบ ตอนนี้ฉันอยู่ระดับ 2 จะบอกอะไรให้นะ โลกนี้ มีพลังการรวบร่วมเวทย์มนต์ (ยากสุดๆ)

ทำให้ฉันที่ได้เรียนรู้ในโลกอื่นมาแล้ว ฉันถึงได้ฉลาดกว่าพวกเธอมากๆไงละ

"พี่จั่ว ยังไม่ฟื้นเลยนะเธอนะ

มาเล่นถอดเล็บกันไหม?"

ฉันคิดอะไรดีๆออกแล้วละ "อ..อะไรนะ"

ดูเหมือนน้องหลงจะกลัวเอามากๆเลย ฮ่าๆฉันละสนุกจริงๆ

"เอ๋? ไม่รู้จักการถอดเล็บหรอ?"

ฉันว่าจะถอดเล็บของเธอออกให้หมดเลยดีกว่า

"ธ..เธอพูดเล่นใช่ไหม?"

หึๆ ถูกเเล้วฉันกำลังเล่นสนุก

"ช่ายแล้ว ฉันกำลังเล่นกับเธออยู่นะ กำลังจะเล่นถอดเล็บไง"

หลังจากนั้นเธอก็ร้องไห้ อย่างหนักเลย หนวกหูชะมัดเลย

งั้นอธิบายกฎแล้วกันนะ

"ถ้าฉันถอดเล็บของเธอออกมา

แล้วเธอยังยิ้มได้ละก็ ฉันจะปล่อยเธอไป น้องหลง~"

หึๆถ้าเล่นแบบนี้เธอยังจะกล้ายุ่งกับฉันอยู่อีกไหม?

"ก..แกอย่านะ ท่านแม่ไม่ปล่อยแกไว้แน่!!"แม่อีกแล้ว~~~~

คำก็แม่สองคำก็แม่ รำคาญชะมัดเลย.เล็บแรกผ่านไป

"กรี๊ดดด แก!! แก!!อ้าก"

โอ็ย~~หนวกหูชะมัดเลย

เอาถุงน้ำตาลยัดปากเลยดีกว่า

"นี่ แกจะทำอะไรน่ะ"

"ยัดปากเธอไง"

หึ รีบๆหุปปากไปเถอะน้องรัก

รอตอนต่อไปนะค่า~~