"ในคืนที่ฝนตกกระหน่ำ"

ฉัตรชนกลูกสาวคนสุดท้องของตระกูลประทีปทิพย์มณี ฝันถึงเด็กชายอายุประมาณรุ่นราวคราวเดียวกับตน "เจ้ามาเล่นกับข้าสิ" "เจ้าเป็นใคร" "ทำไมเจ้าถึงพูดอย่างนั้นหล่ะฉัตรชนกข้าคือคนที่เจ้ารอมิใช่หรือ" "ข้ายังมิรู้แม้เเต่ชื่อของเจ้า" "นคินทร์ไงคนที่เจ้าผูกพันธ์จนปล่อยวางมิได้ กลับมาเถอะกลับมาหาข้า" "ไม่"

น้ำตาและเหงื่อได้ไหลท่วมตัวของเด็กสาว

"กลับมาหาข้าเถอะ กลับมาหาข้าเถอะ"

เด็กสาวกระวนกระวาย**และได้ร้องไห้ออกมาแต่ยังคงหลับตาและฝันอยู่

"เจ้ามิรักข้าแล้วรือฉัตรชนก เจ้าลืมข้าไปแล้วหรือข้ากลับมาหาเจ้าแล้วนี่ไงฉัตรชนก" "ข้า ข้า"

แสงอรุณได้ส่องมาทางหน้าต่าง เด็กสาวลืมตาขึ้น

"มันเป็นแค่ฝันสินะ"

เอามือปาดเหงื่อที่หน้าของตน**เด็กสาวรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เด็กหญิงรีบวิ่งไปหาแม่ของเธอ

"ท่านแม่คะ" หันมองตามเสียง "ว่าไงจ๊ะฉัตรชนก"

"ลูกมีเรื่องจะเล่าให้ฟังค่ะ" ``ชุดอยู่ช่วงสมัยร.6``"แม่ก็เหมือนกันจ่ะ อ๋อนี่คุณอาธนดลจ่ะแล้วนี่ก็ลูกของอาชื่อนคินทร์จ่ะรุ่นเดียวกับเราน่ะ" เธอตกใจเมื่อได้ยินชื่อนั้น "สวัสดีค่ะคุณอา"

เธอมองไปที่เด็กชายเธอรู้สึกตกใจที่ทั้งชื่อทั้งหน้าตาของเขาเหมือนกับในฝัน แต่ก็ทำได้แค่ยิ้มให้ เด็กชายก็ยิ้มให้เธอเหมือนกัน เธอก็บอกกับท่านแม่ว่า

"ลูกค่อยเล่าก็ได้ค่ะท่านแม่เล่าก่อนก็ได้ค่ะ" "จ่ะคือแม่จะให้ลูกหมั้นกับนคินทร์จ่ะ" เธอถึงกับทำตาโตแล้วมองไปที่เด็ชาย "น..นคินทร์หรอคะ" "จ่ะ เขาก็ยินยอมดีนะมีแต่ลูกหนะจะยอมรึเปล่าที่หมั้นกันหนะเพราะเป็นสัญญาของพ่อเรากับอาเขาหนะ" "เเหมถ้าเป็นท่านพ่อใครจะกล้าขัดคำสั่ง" (ในใจ) "ได้ไหมจ้ะหนูฉัตรชนกนคินทร์เขารอคำตอบจากหนูอยู่นะ"

เธอคิดถึงเรื่องฝันของเมื่อคืน ถ้าเธอกลับมาจริงอย่างที่พูดในฝันฉันจะลองเชื่อเธอสักครั้ง(ในใจ)

"ค่ะ หนูตกลงค่ะ" "ดีมากจ่ะลูกแม่ งั้นลองไปคุยๆกันดูนะจ้ะ"

เธอและเขาได้เดินไปที่สวนดอกไม้และได้พูดคุยกัน

"เธอคิดที่จะหมั้นกับพี่เพราะอะไร" เธอได้มองหน้าชายหนุ่ม "ก..ก็เพราะคำสัญญาไงหล่ะ" "เราไม่เชื่อ" "ถ้าเธอไม่เชื่อแล้วเธอจะถามทำไม" เดินหนี

"นี่รอข้าด้วยสิ"

เด็กสาวเดินมาด้วยความเขินอาย ความรู้สึกที่ว่าหรือว่าเด็กชายคนนั้นจะป็นคนที่รอเราจริงๆหัวใจมันเริ่มเต้นแรงขึ้น ตึกก ตึกก ตึกก เสียงหัวใจที่สั่นรัวจนทำให้เด็กสาวต้องหยุดเดินแล้วนำมือทั้งสองข้างประสานกันแล้วจับหัวใจตัวเองเอาไว้

"นี่เธอเดินมาไม่เห็นรอข้าเลย โกรธข้ารึเปล่า"

"เปล่าหรอกข้ามิได้โกรธเจ้า"

เด็กสาวได้ตอบกลับเด็กชายผู้นั้น

16:45

"ข้ากลับก่อนนะไว้พรุ่งนี้ข้าจะมาหาใหม่"

"อื้อ"

เด็กญิงโบกมือลาเด็กชายที่กำลังกลับบ้าน

"เวลาเธอยิ้มนี่ชั่งน่ารักอะไรขนาดนี้"(ในใจ)

เป็นความสุขเหมือนรักแรกพบแต่ความรู้สคกเหมือนผูกพันธ์กันมานาน เวลาเจอหน้าหน้าตาของเด็กหญิงก็เบิกบานยิ้มแย้มแจ่มใส จากที่เป็นคนยิ้มง่ายพูดจาไพเราะเข้ากับสังคมได้ดียิ่งพอมีความรักเธอก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้น.

20:25

"ได้เวลาเข้านอนแล้วสินะ"

ไหว้พระก่อนนอน หลังจากที่เด็กสาวไหว้พระเสร็จก็เอาหัวฟุบลงถึงหมอนเธอนอนคิดไปคิดมามันเป็นความบังเอิญหรือฟ้าลิขิตกันนะสักพักเธอก็ผลอยหลับไป

"ฉัตรชนก ฉัตรชนก" "ในที่สุดฉันก็เจอเธอจนได้ฉันคิดถึงเธอมากเลยนะรู้ตัวมั้ย" "นคินทร์หรอ" "เราหมั้นกันแล้วฉันจะไม่ไปไหนจากเธอแน่นอน"

ในฝันฉันได้กอดเขาไม่รู้ว่าจะรู้สึกยังไงจะดีใจก็ไม่ใช่จะร้องไห้ก็ไม่ใช่มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก.

รุ่งอรุณดิ์ของวันถัดมา

07:56

"ฉัตรชนก! " (ตกใจ)"อ..อะไรคะแม่หนูตกใจหมด" "แม่จะบอกว่าไหนๆเราก็เรียนจะจบแล้วลองไปเรียนต่างประเทศดูบ้างมั้ยหล่ะลูก" "ก็ดีนะคะกลับมาหนู่จะได้ช่วยงานคุณพ่อได้" ปี๊นๆเสียงแตรของรถคันหนึ่งได้ดังมาจากหน้าบ้าน "ฉัตรชนกไปดูให้แม่หน่อยสิลูกว่าใครมา" "ค่ะ" "อ๋อ พี่นคินทร์ค่ะ" "แหมมาแต่เช้าเลยนะ" "แน่นอนครับเพื่อฉัตรชนกผมมาหาเธอได้ตลอดเวลา"

"แหมปากหวาน" "อ้อวันนี้มีป้าๆมาทำขนมให้ดูนะลองไปทำขนมกันดูสิมีหลายแบบเลยนะ" "ค่ะ"

ณ ครัวข้างสวนหลังบ้าน

"นคินทร์ลองชิมอันนี้ดูสิอร่อยนะ" "อื้อ อร่อยจริงๆด้วย" (ยิ้ม) หลังจากที่ทั้งคู่ได้ลองทำขนมมาได้ครึ่งวันก็ถึงเวลาทานข้าวเที่ยง ฉัตรชนกกำลังที่ะเดินไปที่หน้าบ้านแต่ดันสดุดขาตัวเองล้มหัวเข่าเลยเลือดออก

"ฉัตรชนก! เป็นอะไรมากมั้ยเลือดออกเลยมานี่เราทำแปลให้" เขาชั่งอ่อนโยนเหลือเกิน "โอ้ยย เจ็บ"

"เพี้ยง!เดี๋ยวก็หายนะ" เขาเงยหน้าขึ้นมาหน้าแทบจะชนกันแล้วฉันได้ยินแม้กระทั่งเสียงหัวใจของเขา ฉันก็ได้หันหน้าหนี เขาก็ได้จับคางแล้วจุ๊บแก้ม

"นี่" "ทำไมเราหมั้นกันแล้วนะ" (กระซิบ/ยิ้มเจ้าเล่ย์)

หลังจากที่นคินทร์ได้ไปมาหาสู่ฉัตรชนกเป็นเวลา 7 เดือนฉัตรชนกก็ต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ

"เธอสัญญานะว่าเธอจะรอฉัน" ฉัตรชนกกล่าวขึ้นก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถ "อื้อ ฉันจะรอเธออยู่ที่นี่ไม่หนีไปไหนแน่นอน" (ตะโกน) ด้วยความผูกพันธ์ที่ไม่อยากพลัดพรากจากคนรักน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ก็ไหลก็ออกมาทำให้รู้ว่า ฉันรักเขาจริงๆ

ณ ประเทศฝรั่งเศษ

"คิดถึงบ้านจริงๆ บรรญากาศที่นี่ไม่เหมือนกับที่บ้านเลยจริงๆ" ความรู้สึกที่ทั้งคิดถึงบ้านคิดถึงรักของเด็กชายคนนั้นมันอดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้ (เอามือปาดน้ำตา) "เราอยากจะมาเอง เพื่อความสำเร็จเราทำได้"

เด็กสาวต้องมาอยู่ที่นี่เป็นเวลา5-6ปีกว่าจะได้กลับไทย

6 ปีผ่านไป

เด็กสาวที่เมื่อ 6 ปี่ที่แล้วอายุราวจะเข้าวัยรุ่นตอนนี้เป็นวัยรุ่นเต็มตัวแล้ว "ในที่สุดวันนี้ฉันก็ได้กลับบ้านสักที"

ณ ประเทศไทย

ความคิดก็ผุดมาในหัวที่ว่าฉันคิดถึงเธอเหลือเกินฉันอยากจะพบเธอแล้วสิ พอถึงหน้าบ้าน

"แม่พ่อ!หนูคิดถึงพ่อกับแม่มากๆเลย"(สวมกอด) "พวกเราก็คิดถึงลูกจ่ะป่ะเข้าไปในบ้านก่อนนะ"

หลังจากที่ทานข้าวเที่ยงเสร็จเธอก็ได้กล่าวขึ้นมาว่า

"แล้วนคินทร์หล่ะคะ" (พ่อและแม่ของเธอก็มองหน้ากัน) "ลูกจ้ะแม่คงต้องบอกลูกจริงๆแล้ว" "บอกอะไรคะ"

"คือ.." "คืออะไรคะแม่" "คือ..นคินทร์เขาแต่งงานไปแล้วจ่ะ" เมื่อเธอได้ยินอย่างนั้นก็ถึงกับอึกอักพูดไม่ออกแบ้วอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลออกมา "แล้วที่เขาหมั้นกับหนูเพื่ออะไรคะ" (พูดทั้งน้ำตา) "อ้าวนคินทร์มาพอดีเลยมานี่ก่อนสินคินทร์" พ่อของเธอเอ่ยเมื่อเห็นชายหนุ่ม (ทุกคนก็หันไปมอง) "ครับ" ชายหนุ่มได้ตอบรับยิ้มและเดินมา หญิงสาวเมื่อเห็นชายหนุ่มก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินหนี(เดินไปปาดน้ำตาไป) ชายหนุ่มเมื่อเห็นอย่างนั้นก็มองพ่อกับแม่ของฉัตรชนกแล้วรีบเดอนตามไป "ฉัตรชนก ฉัตรชนก รอก่อนฉัตรชนก" หญิงสาวหยุดเดินเธอเงยหน้าขึ้นเพื่อให้น้ำตาหยุดไหล "เธอเป็นอะไรฉัตรชนกทำไมเธอเดินหนีเราอย่างนั้น" ชายหนุ่มเดินมาข้างหน้าหญิงสาวแล้วจับมือทั้งสองข้างของเธอ

"เธอยังคงหล่อเหมือนเดิม" (ในใจ) สายตาของเธอมองไปทางอื่นเพื่อไม่ให้ขายหนุ่มเห็นตาแดงๆของเธอที่เพิ่งร้องไห้ไปเมื่อกี้ "เป็นอะไรหรอ เธอถามว่าเราเป็นอะไรหรอ หึ่ เธอเคยบอกอะไรกับเราไว้นคินทร์ทำไมถึงไม่รักษาคำพูดหล่ะ" (น้ำตาก็ไหลออกมา) ชายหนุ่มถึงกับปล่อยมือหญิงสาว "เธอบอกว่าเธอจะรอเราอยู่ตรงนี้นคินทร์ หึ่ใช่สิคำพูดเป็นเพียงลมปากมัรไม่สามารถเชื่อถือได้" "เราขอโทษฉัตรชนกที่ทำไปอย่างนั้นมันเป็นความผิดพลาดที่เราเป็นคนทำเราขอโทษฉัตรชนก เราขอโทษ"