สวัดดีผมริกผมกัยเพื่อนกำลังติดอยู่ปี1979อยากรู้หรอว่าได้ยังไงงั้นก็หยิบขนมและน้ำและนั่งลงและฟังไปพร้อมๆกันนะ

พวกเราเรียนอยู่ที่คานิบาลในมาเกรฟรัฐจอเจียประเทศUSAแก็งเรามีกันอยู่4คนคนแรกคิมเป็นคนแปลกๆและเธอก็เป็นมือกลองของวงเราอ๋อลืมบอกเรามีวงด้วยนะ!วงชื่อ

แบล็กวิชและคนต่อมาโคเป็นนักกีฬาผิวดำเขาเป็นมือมือกีต้าของวงและคนต่อมาเจนเธอเป็นเด็กเนิร์ดและเป็นนักเรียนดีเด่นของโรงเรียนแถมเป็นมือคีบอดร์ของวงเราและคนสุดท้ายผมเองริกเป็นมือเบสและนักร้องของวงเอาละได้เวลาเข้าเรื่องแล้วเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในวันนั้นผมกับแก็งถูกครูใหญ่คาเรนที่สอนที่นี่มาตั้ง50ปีสั่งลงโทษให้มาทำความสะอาดสนามหญ้าเก่าของโรงเรียนที่ไม่ได้ใช้มาตั้งแต่1979และพวกเราก็เจอกับแคปซูลการเวลาของรุ่นพี่ในปี1979เราเจอกับจดหมายและนาฬิกาเก่าๆแบบพกพาและใจความของจดหมายก็เขียนไว้ว่า"สวัดดีคนในอนาคตผมเป็นใครนะหรอไม่สำคัญหรอกแต่ผมก็อยากจะบอกว่าของสิ่งนี้เป็นของสำคัญและได้โปรดอย่าำในหายและได้โปรดอย่าไปยุ่งกับมัน"ผมที่อ่านจบเจนก็พูดขึ้นมาเลยว่า"ฉันว่าเราไม่ควรยุ่งกับมันและเอามันฝังไว้ที่เดิมเถอะ"ผมก็ถามไปว่า"ทำไมถึงบอกว่าห้ามยุ่งกับนาฬิกานี่ด้วยละ"คิมก็ตอบมาว่า"คงเป็นของสำคัญมั้งแต่ฉันอยากรู้ว่ามันสัคัญยังไง"ผมก็ยิ้มและมองไปทางทุกคนและโคก็พูดเลยว่า"ไม่!อย่ามาตลกนะริกนายจะไม่กดมันใช่มั้ย"ผมก็ยิ้มและพูดว่า"ไม่เอาน่านี่ไม่เป็นเรื่องใหญ่หรอก"เจนก็ถามมาอีกว่า"เหมือนที่นายบอกว่าถ้าเราไปทำตามแบบที่นายพูดแล้วจะไม่เป็นไรแล้วดูตอนนี้สิ!เราต้องมาทำความสะอาดที่นี่และยังต้องมาเจอกับแคปซูลบ้าบออะไรไม่รู้อีก!"คิมก็ถามเจนไปอีกว่า"แล้วเราจะทำยังไงกับมัน"เจนก็ตอบมาทันควันว่า"ฝังมันไว้ที่เดิมซะ"ผมก็ยอมและกำลังจะวางแต่ผมก็ได้ยินเสียงของครูคาเรนตะโกนมาว่า"ทำอะไรของพวกเธออยู่กัน!!"ผมก็ตกใจและเผลอกดปุ่มที่นาฬิกาไปและเหมือนพวกเราเป็นลมไปเราตื่นมาที่ห้องพยาบาลเก่าๆและเราก็มองมาที่กันและกันและโคก็ถามว่า"เกิดบ้าอะไรขึ้นวะ"ผมมองไปนอกหน้าต่างและพบกับสนามหญ้าที่สดใหม่รวมถึงมีนักเรียนมานั่งเล่นกันเต็มไปหมดและไม่นานพยาบาลก็เข้ามาและพูดว่า"โอ้!ดีจังพวกเธอฟื้นแล้วพวกเธอเป็นลมแดดไปน่ะ"และผมก็ถามว่า"คุณเป็นใคร"เธอก็ตอบมาว่า"ฉันพยาบาลเลน"คิมก็สงสัยว่าและถามว่า"พยาบาลเลนเสียไปเมื่อ2ปีก่อนไม่ใช่หรอ"พยาบาลเลนก็ถามไปว่า"เป็นข่าวปลอมแล้วละจ้ะฉันมาทำงานที่นี่ได้2เดือนเอง"โคก็ถามไปว่า"พวกเราไปได้รึยังครับ"พยาบสลก็ยิ้มและถามกลับไปว่า"แล้วมีอะไรมัดเธออยู่รึไง"พวกเราก็รีบเดินออกมาและพบกับโรวเรียนที่ดูตกแต่งได้ย้อนยุคมากและผมก็ถามว่า"ทำไมถึงไม่เหมือนที่จำได้"และเจนที่เห็นป้ายงานพรอมในอีก3วันก็พูดว่า"พวกเรา!ฉันรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น"

....โปรดติดตามตอนต่อไป....

เจนเริ่มพูดว่า"ฉันว่าตอนนี้ที่เราอยู่น่าจะไม่ใช่ปีของเรา"โคก็ถามกลับไปว่า"ล้อเล่นใช่มั้ย"เจนก็ทำหน้าจริงจังและคิมก็ถามไปว่า"แล้วงั้นเรามาปีใหนละแม่เด็กเรียน"เจนก็ตอบไปว่า"เราน่าจะอยู่ปีเดียวกับแคปซูลเวรนั้น"และผมก็ถามไปว่า"งั้นก็แปลว่าเราข้ามมาปี1979หรอ"เจนก็พยักหน้าและโคก็ถามอีกว่า"แล้วจะทำยังไงวะ!ฉันไม่อยากติดอยู่ในยุคนี้นะ!"เจนก็ตอบไปว่า"ใจเย็นๆโคฉันว่านายน่าจะต้องใจเย็นๆและเราจะมาคิดกัน"ผมก็ตอบไปอย่างทันควันว่า"นาฬิกานั้นละ!"และผมก็พยายามหารอบตัวแต่ก็ไม่พบกับนาฬิกานั้นและพวกเราก็เดินกลับไปดูที่สนามเก่าแต่ก็ไม่พบแต่เราก็พบกับคนที่เราไม่เคยคิดจะเจอครูใหญ่คาเรนตอนสาวครูสวยมากยิ่งกว่าดาราซะอีกและเหตุการบางอย่างที่ทำให้ครูเดินมาหาผมและพูดว่า"ฉันไม่คุ้นหน้าเธอเลยนะรูปหล่อ"ผมก็ตกใจและตอบไปว่า"ผมเพิ่งย้ายมาครับ"ครูก็ยิ้มแบะเลียปากและพูดว่า"งั้นเองสินะงั้นไว้เจอกันพ่อหนุ่มรูปงาม"และนั้นเองที่ทำให้ผมเจอนาฬิกาอยู่ที่ครูและผมก็ใช้มือจังไปที่ไหล่ของครูและพูดว่า"เดี๋ยวครับครูคาเรน!"เธอหยุดและหันมาและถามว่า"มีอะไรหรอจ้ะ"ผมก็ถามไปว่า"นาฬิกานั้นครูเจอในสนามใช่มั้ยครับ"ครูก็ตอบไปว่า"ของเธอหรอจ้ะ"ผมก็พยักหน้าและพูดว่า"ใช่ครับผมขอคืนได้มั้ย"ครูก็ยิ้มและหัวเราะเบาๆและพูดว่า"แล้วเธอจะเอาอะไรมาแลกละพ่อหนุ่ม"ผมก็กำลังหาเงินในกระเป๋าแต่ครูก็ตอบไปว่า"ครูไม่ต้องการเงินหรอกนะ"ผมก็กลัวจนกลืนน้ำลายและเหมือนครูจะยังมีงานครูเลยพูดว่า"งั้นไว้เย็นนี้มาที่ห้องพักครูนะแล้วเรามาคุยเรื่องของนาฬิกาเธอกันนะ"และครูก็เดินจากไปผมที่กำลังเคลียดก็ถามไปว่า"เราจะเอาไงดี"โคก็ตอบมาว่า"นายก็ไปคุยกับครูและเอานาฬิกาคืนมาแค่นั้น"เจนก็ถามไปว่า"ถ้าครูคาเรนเป็นพวกชอบกินเด็กละ"คิมก็หัวเระาและตอบว่า"งั้นริกนายก็คงโชคดีที่ได้นอนกับครูคาเรนสุดสวยแล้วละ"ผมก็ตอบไปว่า"ฝันเถอะฉันไม่มีทางไปแน่!"

....โปรดติดตามตอนต่อไป....

สวัดดีผมริกตอนนี้ผมกำลังเจอปัญหาเล็กน้อยผมกำลังยืนอยู่กลางสวนหลักของเมืองและถ้าอยากรู้ว่าเพราะอะไรนะหรอก็ผมขอเล่าแบบเร็วๆคือพวกเรามาที่นี่เพราะชุดพวกเรามันไม่เข้ากับยุคและเราก็ต้องซื้อเสื้อผ้าใหม่และนั้นเองที่ทำให้ผมได้มีโอกาสคุยกับโคเรื่องที่เขาโรกธผมเขาก็ถามมาว่า"ทำไมนายถึงไม่ไปหาครูคาเรนละ"ผมก็ตอบไปว่า"เพราะฉันไม่อยากนอนกับเธอไง"โคก็พูดออกมาว่า"แต่เรื่อทั้งหมดงนี้มันเป็นความผิดนาย!"ผมก็ตอบไปว่า"ก็ฉันตกใจและเผลอไปกด!"โคก็ถอนหายใจและตอบว่า"เหมือนเรื่องนั้นไม่มีผิด"ผมก็พูดเสีบงดังว่า"ก็ได้ฉันขอโทษ!พอใจยังวะ!"โคก็ยิ้มและพูดว่า"นายคิดไม่ถึงหรอกพวก"และคิมก็เดินมาและพูดว่า"เราซวยแล้วรีบมานี่เร็ว!"พวกเรารีบเดินออกไปและพบกับเจนที่ต่อยคนกลุ่มหนึ่งจนสลบกันหมดและกำลังถูกนายกของเมืองด่าและพวกเราก็เข้าไปถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"เจนก็เล่ามาว่า"มันมาจับก้นของฉันฉันก็เลยอัดมันไปและเพื่อนมันก็มาเพิ่ม"และนายกก็ถามมาว่า"แล้วจะทำยังไงพวกนี้เป็นนักดนตรีที่ต้องแสดงในคืนนี้ด้วย!"คิมก็พูดขึ้นมาว่า"เราก็เป็นวงดนตรีเหมือนกัน"ายกเลยให้พวกเรามาแสดงแทนและจากนั้นพวกเราก็ต้องมาขึ้นแสดงดนตรีในงานแฟร์และพวกคุณก็ตามทันแล้วนะงั้นมาตอนนี้ดีกว่าเพราะนี่เป็นการขึ้นแสดงครั้งแรกของพวกเราแบล็กวิชและม่านก็เปิดออกผมที่กำลังตื่นเวทีและทำอะไรไม่ถูกพูดออกไมไปว่า"สวัดดีพวกเราแบล็กวิชจะมาขึ้นแสดงแทนเดอะบีทเทิลครับ!"และคิมก็เอาไม้กล่องมาตีกันและตะโกนออกมาว่า"พวกเราแบล็กวิช!!!!3!!!!!2!!!!!!!!!!1!!!!!!!!"และเพลงที่พวกเราเลือกมาก็คือblack sheepจากหนังเรื่องscott pilgrimและสิ่งที่ผมคาดไม่ถึงก็คือครูคาเรนก็มาดูด้วยและเธอยังขยิบตาให้ผมด้วยและวันต่อมาที่โรงเรียนพวกเราได้รู้ข่าวที่ทำให้เราแทบเป็นลมนั้นก็คือโรงเรียนของเราต้องการให้เรามาเล่นในงานพรอมในคืนพรุ่งนี้นั้นทำให้ผมแทบจะเป็นลมแต่คนที่เป็นลมไปแล้วก็คือเจนที่ตื่นเต้นที่สุดในพวกเรา

....โปรดติดตามตอนต่อไป....