สุริยาเกี้ยวเดือน
EP.1 : แรกเจอ
ในดินแดนแห่งเวทมนตร์มีหลากหลายเผ่า
พันธุ์
•เช่น•
-เทพ
-ปีศาจ
-เอลฟ์
-มนุษย์
-เงือก
-ไซเรน
แต่ละเผ่าล้วนมีถิ่นฐานที่อาศัยอยู่ นิสัย รูปร่างลักษณะที่แตกต่างกัน
เช่น เหล่าเทพ
มักมีลักษณะเป็นหนุ่มสาวที่งดงาม
มีปีก1-3คู่เรียงตาลำดับ
มีนัยตาสีทองอร่าม
ส่วนมากมีนิสัย
•เย่อหยิ่ง
•ไม่ปรากฎตัวออกมาง่ายๆ
•มีเล่ห์เหลี่ยมไม่ต่างกับปีศาจ
อาศัยอยู่ที่วิหารต่างๆหรือดินแดนเทพ
ปีศาจ
มีลักษณะเป็นชายหรือหญิงที่มีเขาบ้างก็มีรูปลักษณ์ที่น่ากลัวแต่หากเป็นระดับที่เก่ฃๆหน่อยหน้าตาจะรูปงามมาก
ร่างจริงมักมีเขาสีดำ
นัยตาสีดำหรือแดง
มีกรงเล็บสีดำ
มักมีนิสัย
•เล่ห์เหลี่ยม
•ปกครองครึ่งหนึ่งของแดนมนุษย์
อาศัยอยู่ตามหุบเขาหรือดินแดนของปีศาจ
เอลฟ์
มีลักษณะเป็นชายหนุ่มหรือหญิงสาวที่มีใบหูยาว
มีเรือนผมสีทองหรือขาว
มีหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์แห่งป่า
มักมีนิสัย
•ใจดี
•เป็นผู้ครอบครองความรู้ลึกลับมากมาย
•รักสงบ
อาศัยอยู่ในป่าเวทมนตร์
มนุษย์
เป็นเผ่าพันธุ์ธรรมดามักจะเป็นผู้โดยปกครองอยู่เสมอๆ
เงือก
เผ่าพันธุ์ที่อาศัยอยู่ใต้น้ำ
มีท่อนบนเป็นมนุษย์หน้าตางดงามท่อนล่างเป็นปลา ยิ่งอยู่น้ำลึกยิ่งหน้าตาน่ากลัว มีน้ำเสียงที่ไพเราะ บ้างส่วนกินมนุษย์เป็นอาหาร
มีนิสัย
•หลอกล่อเก่ง
ไซเรน
มีลักษณะเป็นคนท่อนล่างเป็นนก กินมนุษย์เป็นอาหาร ใช้น้ำเสียงหลอกล้อชายหนุ่ม
•หลอกล่อเก่ง
อาศัยอยู่ตามเกาะต่างๆ
เผ่าพันธุ์เหล่านี้มักจะเป็นศัตรูกันอยู่เสมอๆ
จึงทำให้องค์ชายปีศาจที่ได้รับบาดเจ็บมักต้องหนีหัวซุกหัวซุนเข้ามาในป่าเวทมนตร์
-Daniel-
//วิ่งมาหลบที่ต้นไม้ใหญ่
ตัวประกอบ(ชั่วร้าย)
//กำลังตามหาแดเนียล
-Daniel-
ไอ่พวกชาติหมานั้นยังจะตามมาอีก//คิด
-Daniel-
//ลุกขึ้นไปแอบบนต้นไม้
ตัวประกอบ(ชั่วร้าย)
//กลับไป
-Finnlay-
เจ้าหนีเจ้าพวกนั้นมารึ?
-Finnlay-
เอ้ยๆ..เป็นอะไรเนี่ย//จับไว้
-Finnlay-
//อุ้มแดเนียลกลับไปที่เผ่าเอลฟ์
-Finnlay-
ท่านพ่อ!..ท่านพ่อขอรับ
-Fergus-
เจ้าไปพาใครมาเนี่ย
-Finnlay-
ท่านพ่อลูกเองก็ไม่รู้แต่เขาอาการไม่ดีเท่าไหร่
-Finnlay-
ลูกคิดว่าเราน่าจะช่วยเขาได้
-Fergus-
ช่างเถอะพาเขาไปพักก่อนเดียวพ่อให้คนไปตามหมอมาให้
-Finnlay-
ขอรับ//อุ้มแดเนียลไปที่ห้องพักแขก
-Daniel-
//ลุกขึ้นมาจากเตียง
-Daniel-
ทำไมถึงต้องช่วยข้า
-Finnlay-
ถามแปลกๆ..ถ้ามีคนใกล้ตายอยู่ตรงหน้าใครบ้างจะไม่ช่วย
-Fergus-
แล้วเจ้าเป็นคนที่ไหนกัน
-Finnlay-
ไม่ต้องกลัวหรอก..ท่านพ่อใจดีนะ//นั่งข้างเตียง
-Daniel-
งั้นแนะนำตัวพวกเจ้ามาก่อนสิ
-Finnlay-
ข้า"ฟินน์เลย์"เป็นเจ้าชายของเผ่าเอลฟ์..ยินดีที่ได้รู้จักนะ//ยิ้มแย้ม,กระตือรือร้น
-Finnlay-
ส่วนนี่ท่านพ่อของข้าน่ะ
-Finnlay-
ท่านพ่อชื่อ"เฟอร์กัส"เป็นผู้นำเผ่าเอลฟ์เรียกว่าราชาก็ได้นะ
-Fergus-
ลูกชายข้าตื่นเต้นไปหน่อยน่ะ
-Fergus-
เข้าเพิ่งเคยเห็นมนุษย์ครั้งแรก
-Daniel-
ข้าไม่ใช่มนุษย์หรอก
-Daniel-
ข้าชื่อ"แดเนียล"เป็นโอรสของราชาปีศาจรุ่นที่13
-Finnlay-
ทำไมหน้าตาเจ้าดูไม่เหมือนปีศาจเลยนะ//เช็คร่างกายอีกฝ่ายแบบผิวเผิน
-Daniel-
พวกระดับสูงก็อย่างงี้แหละ
-Finnlay-
ท่านพ่อ..เราเลี้ยงเขาไว้ได้หรือไม่
-Fergus-
เขาไม่ใช่สัตว์เสียหน่อย
-Finnlay-
ท่านพ่อเคยบอกข้าว่าทุกอย่างที่เราเห็นในป่านี้นอกจากเอลฟ์อย่างเราๆที่เหลือก็เป็นสัตว์หมดเลยนี่ขอรับ
-Fergus-
ไม่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดนะลูก
-doctor-
นั้นสิพะย่ะค่ะองค์ชาย
-Fergus-
ถึงเขาจะอยู่ในป่านี้แต่เขาไม่ใช่สิ่งที่เกิดที่นี้เพราะงั้นเขาไม่ใช่สิ่งที่เลี้ยงได้นะ
-Finnlay-
ขอรับ..งั้นเปลี่ยนเป็นรักษาเขาให้หายแล้วค่อยปล่อนเขากลับบ้านดีมั้ยขอรับ
-Fergus-
แล้วเจ้าตัวว่ายังไงล่ะ
-Daniel-
ต้องใช้เวลาเท่าไหร่งั้นหรือ
-doctor-
สักหนึ่งปีพะย่ะค่ะ
-Fergus-
หนึ่งปีที่นี้เท่ากับหนึ่งเดือนของด้านนอกน่ะ
-Finnlay-
ดีเลยเจ้าจะได้อยู่เป็นเพื่อนข้าด้วย
-Daniel-
แล้วแผลของข้าเป็นอย่างไรบ้าง
-doctor-
อาการภายนอกดูดีขึ้นมากพะย่ะค่ะ
-doctor-
แต่ภายในยังบาดเจ็บหนักอยู่
-Daniel-
เจ้าพวกไซเรนนั้น..
-Finnlay-
นี่เจ้าไปทะเลาะกับไซเรนมาหรือ
-Finnlay-
ที่แท้เจ้าก็สู้ยัยพวกนั้นไม่ได้...เจ้านี่อ่อนแอกว่าที่ข้าคิดอีกนะ
-Finnlay-
เฮ้ยๆ..เดียวก็เลือดไหลหรอก
-Finnlay-
//ผลักให้แดเนียลอยู่นิ่งๆ
-Fergus-
ฟินน์เลย์ฝากแขกของเราด้วยนะ
-Fergus-
เจ้าพาเขาไปเดินเล่นก็ได้
-Fergus-
//เดินออกไปพร้อมหมอ
-Finnlay-
เอาล่ะๆ..เจ้าปีศาจไปเดินเล่นกันเถอะ
-Daniel-
นี่ข้าเจ็บตัวอยู่นะ
-Finnlay-
ก็ไปสูดอากาศบริสุทธิ์ไง
-Finnlay-
เจ้าจะได้หายเร็วๆ
-Finnlay-
หรือเจ้าอยากอยู่ที่นี้กัน
-Daniel-
ช่างมันเถอะข้าจะนอนแล้ว
-Daniel-
ไม่งั้นข้าเอาเจ้าโยนให้จระเข้กินแน่
-Finnlay-
น่ากลัวมากเลย//กวนโมโห
-Finnlay-
งั้นข้านั่งเฝ้าเจ้าตรงนี้แหละ
-Finnlay-
//นั่งที่เก้าอี้ปลายเตียง
-Daniel-
ตามสะบาย//ล้มตัวลงนอน
-Finnlay-
//หลับอยู่ที่ขอบเตียง
-Daniel-
//เอามือไปเกรียผมของฟินน์เลย์
-Daniel-
//ดึงหูของฟินน์เลย์
-Finnlay-
เจ้าแกล้งข้าได้แล้ว..งั้นก็ไปเล่นเป็นเพื่อนข้าได้แล้ว
-Daniel-
ยังเที่ยวเล่นเป็นเด็กๆอีกนะ
-Finnlay-
อย่างน้อยข้าก็ไม่มีวันแก่ล่ะน่า
-Finnlay-
//ดึงมือแดเนียลออกมาจากห้อง
-Finnlay-
//แนะนำส่วนต่างๆให้ฟัง
-Daniel-
แล้วสรุปเผ่าเอลฟ์ของเจ้าเนี่ย
-Daniel-
ทำเครื่องเกี่ยวกับอะไรนะ
-Finnlay-
ก็เกี่ยวกับการเรียนและก็การรักษาน่ะ
-Finnlay-
นายอยากลองเรียนงั้นหรอ
-Daniel-
มีหมวดไหนบ้างล่ะ?
-Finnlay-
จริงๆที่นี้เขาเรียกกันว่าคณะน่ะ
-Finnlay-
มียี่สิบคณะไม่สิจริงๆมียี่สิบเอ็ดแต่คณะที่ยี่สิบเอ็ดไม่ค่อยมีใครได้เจ้าไปเรียนน่ะ
-Finnlay-
แบ่งเป็นสี่หมวดใหญ่ยี่สิบคณะย่อย
-Daniel-
แล้วเจ้าเรียนคณะไหนล่ะ
-Finnlay-
ข้าหรอ..เก่งขนาดนี้ก็ต้องคณะที่ยี่สิบเอ็ดอยู่แล้ว
-Daniel-
ถ้าเจ้าอยู่ระดับนั้นข้าคงอยู่ที่คณะที่ห้าสิบล่ะมั้ง
-Finnlay-
นี่เขาไม่ได้แบ่งตามความเก่งนะ
-Finnlay-
เขาบ่งตามความถนัด
-Daniel-
เจ้าเรียนเกี่ยวกับอะไรล่ะ
-Finnlay-
เวทมนตร์อยู่แล้ว
-Finnlay-
ข้าไม่ใช่เจ้าหรอกที่ใช้แต่กำลังน่ะ
-Finnlay-
ช่างเรื่องนานเบื่อนั้นเถอะ
-Finnlay-
เราไปที่ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์กันดีกว่า
-Finnlay-
//ดึงมือแดเนียลไป
EP.2 : ลงสนาม
ที่เขตของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์
-Daniel-
นี้หรอต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าน่ะ
-Finnlay-
ใช่สวยใช่มั้ยล่ะ
-Daniel-
ก็ไม่ต่างกับต้นไม้ปกติหรอกนะ
-Finnlay-
ต่างสิ...ต่างตรงที่ต้นใหญ่ขนาดนี้แต่ไม่ว่าจะหาอย่างไรก็ไม่เจอยังไงเล่า
-Daniel-
เจ้าไม่กลัวข้าหน่อยหรอ..
-Finnlay-
เจ้าไม่เห็นน่ากลัวตรงไหนเลย..เขาน่ากลัวพวกนั้นก็ไม่มีเขี้ยวยาวๆก็ไม่มี
-Finnlay-
มีแค่ตาสีแดงเหมือนงูก็เท่านั้น
-Finnlay-
ของแบบนั้นน่ะข้าไม่กลัวหรอก
-Daniel-
ก็ดี..เจ้าไม่กลัวข้าก็ไม่ว่าอะไร
-Barnett-
องค์ชาย//เดินเข้ามา
-Finnlay-
อ้าว..บาร์เน็ตต์
-Finnlay-
วันนี้ไปตรวจค่ายรอบเสร็จเร็วจังเลยนะ
-Barnett-
พอดีไม่ค่อยมีเรื่องอะไรน่ะขอรับ
-Barnett-
แล้วเจ้าปีศาจนี่..มาจากไหนขอรับ?
-Finnlay-
ข้าเห็นเขาบาดเจ็บเลยช่วยไว้น่ะ
-Barnett-
ฝ่าบาทรู้รึยังขอรับ?
-Finnlay-
ท่านพ่อบอกว่าให้เขาอยู่ที่นี้ได้
-Finnlay-
จนกว่าเขาจะหายเลย
-Daniel-
ยินดีที่ได้รู้จัก
-Finnlay-
นี่..บาร์เน็ตต์เจ้าว่าด้านนอกป่าสวยมั้ย
-Barnett-
กระหม่อมคิดว่ามันงามสู้ในป่าไม่ได้ขอรับ
-Daniel-
เจ้าไม่เคยออกไปเจ้ารู้ได้อย่างไรกัน
-Barnett-
เพราะในผืนป่ามีสิ่งที่งามที่สุดอยู่ไงไม่ว่าอะไรก็สู้ไม่ได้ทั้งนั้น
-Finnlay-
ที่นี้มีของอะไรแบบนั้นด้วยหรอ?
-Finnlay-
ทำไมบาร์เน็ตต์ไม่พาข้าไปดูด้วยล่ะ
-Finnlay-
หรือบาร์เน็ตต์ไม่เห็นข้าเป็นเพื่อนแล้ว..
-Barnett-
องค์ชายเป็นคนสำคัญมากๆของกระหม่อม
-Barnett-
แต่กระหม่อมฯเห็นว่าช่วงนี้ฝ่าบาทไม่ค่อยว่างเท่าไหร่นักเลยไม่ได้ชวนน่ะขอรับ
-Daniel-
เจ้านี้..มันชอบฟินน์เลย์รึไง//คิด
-Finnlay-
ไปที่ชายฝั่งกันดีกว่า
-Finnlay-
ข้าอยากไปฝั่งเขาเงือกร้องเพลงอีก
-Daniel-
พวกเบือกอันตรายจะตาย
-Daniel-
ยัยพวกนั้นหลอกล้อเก่งเป็นที่สุด
-Daniel-
เจ้าอยากโดนพวกมันฉีกรึไง
-Finnlay-
แต่มีพวกเจ้าสองคนไปด้วย...ข้าก็ไม่เป็นไรนิจริงมั้ย
-Finnlay-
พวกเจ้าปกป้องข้าได้ใช่มั้ย
ที่ชายฝั่ง(รอยต่อของป่าและทะเล)
-mermaid-
องค์ชาย..//ยิ้มแย้ม
-mermaid-
ไม่เจอกันนานโตขึ้นเยอะเลยนะเพค่ะ
-Finnlay-
หล่อขึ้นด้วยมั้ยล่ะ//เข้ามานั่ง
-mermaid-
เพค่ะ...องค์ชายของหม่อมฉันรูปงามที่สุด//ลูบไหล้
-Barnett-
องค์ชายไม่ใช่ของเจ้า!//ขู่
-mermaid-
โธ่..องค์ชายพาพวกน่ารำคาญมาทำไมล่ะเพค่ะ
-mermaid-
อยู่กะนแค่เราสองคนไม่ได้หรือ?
-Daniel-
ใครมันอยากอยู่กับเงือกหน้าตาน่าเกลีนดน่ากลัวกัน
-Daniel-
ข้าไม่เข้าใจว่าคนที่โดนพวกเจ้าหลอกเนี่ยมองยังไงกันว่าเจ้าสาว
-Finnlay-
แดเนียลอย่าไปว่าเขาเช่นนั้นสิ
-Finnlay-
พวกเธอก็น่ารักนะ
-mermaid-
นั้นสิเพค่ะ..หม่อมฉันแค่จำเป็นต้องกินเพราะหิวก็เท่านั้นเอง
-mermaid-
//เกาะแขนฟินน์เลย์
-mermaid-
องค์ชายลงไปเล่นน้ำกับหม่อมฉันมั้ยเพค่ะ
-mermaid-
หม่อมฉันคิดถึงองค์ชายมาก็เลย~
-Finnlay-
แต่ข้าไม่ได้เอาเสื้อผ้ามานะ
-Finnlay-
คงจะลงไปเล่นด้วยไม่ได้
-mermaid-
งั้นหม่อมฉันร้องเพลงให้ฟังดีมั้ยเพค่ะ
-Finnlay-
รู้สึกอยากนอนจังเลยอ่ะ
-mermaid-
มาสิเพค่ะมากอดหม่อทฉันแล้วนอนก็ได้
-mermaid-
//กำลังจะเข้ามากอด
-Daniel-
//ใช้เวทมนตร์เหวี่ยงเงือกไปชนหิน
-mermaid-
ที่แท้ก็มีคนในใจอยู่แล้วถึงว่าบทเพลงของข้าไม่ได้ผล!
-Daniel-
ไม่จำเป็นต้องมีคนในใจหรอก...เงือกอย่างเจ้าทำอะไรข้าไม่ได้หรอก//ยกอีกฝ่ายขึ้นด้วยเวทมนตร์
-Daniel-
เจอกันชาติหน้าล่ะอีหนู//บีบจนหัวของเงือกแหลกไปเป็นน้ำ
-Barnett-
หลับฝันดีเชียวนะขอรับองค์ชาย//ลูบหัว
-Barnett-
//หันไปทางทิศเหนือ
-Barnett-
ข้าฝากองค์ชายก่อน
-Barnett-
เหมือนจะมีเรื่อง
-Daniel-
//รับฟินน์เลย์มาอยู้ในอ้อมแขน
-Barnett-
//รีบวิ่งมาออกไป
-Finnlay-
//เอาหัวดันแดเนียล
-Daniel-
//เขย่าตัวฟินน์เลย์เบาๆ
-Finnlay-
อือ..//ผลักตัวหนีแดเนียล
-Daniel-
//อุ้มฟินน์เลย์ไปใต้ต้นไม้ใกล้ๆ
-Daniel-
กว่าจะตื่น..นึกว่าตายแล้วซะอีก
-Daniel-
ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้วล่ะ
-Finnlay-
งั้นรีบไปหาท่านพ่อกันเถอะถ้าไปช้าเดียวโดนบ่นนะ
-Fergus-
นี่ฟินน์เลย์มาช่ายกว่าแขกอีกแล้วรึ
-Fergus-
ไม่ไหวเลยเจ้าเด็กคนนี้
-Daniel-
เป็นไรหรอกพะย่ะค่ะ
-Daniel-
เดียวเขาก็คงมาเอง
-Daniel-
กระหม่อทไม่ได้รีบอ่ะไร
-Finnlay-
ท่านพ่อ//เปิดประตูเข้ามา
ฟินน์เลย์ที่แต่งตัวด้วยชุดแบบดั้งเดิมของเอลฟ์ทั้งเสื้อผ้าน้อยชิ้นแถมยังบางหากมองจ้องดีๆก็เห็นเนื้อในทั้งหมดไม่เลือกสิ่งใดไม่ว่าจะผิวสีขาวดวงจันทร์กล้ามเนื้อเล็กๆที่หน้าอกและขนาดตัวที่ดูเล็กกว่าปกติมาก
-Fergus-
ฟินน์เลย์ทำไมลูกถึงมาช้าขนาดนี้
-Finnlay-
ก็พวกสาวใช้จับลูกแต่งชุดนี้อยู่นี่ท่านพ่อ..ใส่ก็ยาก
-Finnlay-
ก็มันไม่ร้อนนิครับ
-Finnlay-
เฮ้..มองอะไรนะแดเนียล
-Daniel-
เปล่า..แค่ไม่เคยเห็นชุดดั้งเดิมน่ะ
-Finnlay-
ชอบรึเปล่าเดียวข้าให้เจ้าใส่ด้วย//นั่ง
-Fergus-
อย่าไปหยอกแขกเช่นนั้นสิ
-Fergus-
พอดีเขาไม่ค่อยได้เจอกับเผ่าอื่นเท่าไหร่นั้นเขาเลยดูตื่นเต้นน่ะ
-Daniel-
กระหม่อมเข้าใจพะย่ะค่ะ
-Finnlay-
ใช่คำราชาศัพท์กับท่านพ่อเหตุใดไม่ใช่กับข้าบ้างเล่า
-Fergus-
ก็เจ้ากับแดเนียลยศเท่ากันนี่
-Fergus-
เรียกแบบเพื่อนกันก็ได้
-Fergus-
งั้นเริ่มทานเลยเถอะ
-Fergus-
แดเนียลเวลาว่างเจ้าชอบทำอะไรหรือ
-Daniel-
ส่วนใหญ่กระหม่อมใช้เวลาอยู่ในสนามฝึกน่ะพะย่ะค่ะ
-Daniel-
เลยไม่ได้มีงานอดิเรก
-Fergus-
งั้นลองเอาฟินน์เลย์ไปฝึกด้วยดีมั้ย?
-Fergus-
ไม่ต้องมาคอยกวนผู้อื่น
-Finnlay-
ไม่เอานะท่านพ่อ...ช่วงนี้ลูกไม่ได้กวนใครแล้วนะท่านพ่อ
-Finnlay-
ลูกไม่อยากไปจับของหนักๆพวกนั้น
-Fergus-
พ่อว่าให้ลูกฝึกการต่อสู้ไปด้วยก็ดีนะจะได้ไม่อยู่ว่างๆ
-Finnlay-
แต่เอลฟ์อย่างเราไม่จับเป็นต้องสู้กันเลยนี่ขอรับ
-Finnlay-
ทำไมต้องฝึกเรื่องไร้สาระแบบนั้นด้วย
-Daniel-
การฝึกการต่อสู้น่ะไม่เรื่องไร้สาระนะ
-Daniel-
ถ้าเกิดเหตุการณ์จำเป็นก็ต้องใช้นะเข้าใจรึเปล่า
-Finnlay-
สอนอะไรก็ไม่รู้น่าเบื่อเป็นบ้าเลย...
-Daniel-
งั้นลองของจริงมั้ยจะได้ไม่เบื่อ
-Fergus-
ออมมือให้ลูกชายข้าด้วยก็แล้วกัน
-Finnlay-
เอาสิ..ข้าก็อยากรู้เหมือนว่าพวกบ้าพลังอย่างเจ้าจะชนะข้าได้รึเปล่า
-Finnlay-
ข้าไม่ออมมือให้นะเจ้าปีศาจ
-Daniel-
เติมแรงเลย"ถ้ามี"
-Daniel-
//ดึงดาบออกมาจากอีกมิติ
-Finnlay-
หู้ย..เท่จัง//เอาสมุดเวทย์ออกมาอ่าน
-Finnlay-
ใช่เวทย์เปลี่ยนมิติรึเปล่า
-Finnlay-
เวทย์นี้ขี้โกงซะจริง...//ดีดนิ้ว
คมดาบนับสิบก็หายไปภายในพริบตา
-Daniel-
หวังว่าจะทำแบบนี้ได้ตลอดนะ
จากนั้นดาบที่เคยอยู่ในมือก็แปรเปลี่ยนหอกสีชาติ
-Daniel-
//วาร์ปไปด้านหลัง
-Daniel-
เหมือนเจ้าจะร่ายผิดนะ
แล้วไม่นานนักก็มีกลุ่มเมฆสีดำก่อตัวขึ้นแล้วก็มีสายฟ้าฟาดลงมาใกล้เคียงกับตำแหน่งที่แดเนียลยืนอยู่พอดี
-Finnlay-
ข้ากะระยะผิดโทษที
-Finnlay-
รอบหน้าไม่พลาดแน่
-Daniel-
ไม่มีแล้วล่ะ//พุ่งเข้ามาพร้อมกับดวงตาที่เรืองแสงสีแดง
และแล้วทุกอย่างรอบตัวของฟินน์เลย์ก็หยุดนิ่ง
-Finnlay-
เจ้าแพ้แล้ว//เปลี่ยนหอกในมือจองแดเนียลมาทาบคอของอีกฝ่าย
-Finnlay-
เจ้า..หลอกข้ารึ!
-Daniel-
น่าเสียดายเจ้าไม่เห็นข้าจัดการเงือกพวกนั้น
-Finnlay-
เรื่องแบบนั้นมีอะไรน่าดูกัน
-Daniel-
//ใช้เวทมนตร์ตรึงฟินน์เลย๋ไว้กับพื้น
-Finnlay-
เหมือนจะแพ้แล้วจริงๆแหะ
-Finnlay-
เจ้าขี้โกงชะมัดเลย
-Finnlay-
เจ้าใช่เวทย์ปีศาจ
-Finnlay-
เจ้าชนะแล้วก็ปล่อยข้าได้แล้ว
-Daniel-
อีกสักครึ่งชั่วโมงมันจะหลุดเอง
-Finnlay-
ปล่อยข้าเถอะน้า..มันขยับตัวยาก
-Fergus-
จะแพ้ลูกอ้อนอีกรึเปล่านะ//คิด
-Fergus-
ทำไมข้าทายถูกนะ//คิด
-Finnlay-
เจ้าสอนข้าใช้เวทย์ปีศาจหน่อยได้มั้ย
-Finnlay-
ถึงมันยากข้าก็ทันได้
-Finnlay-
จะตั้งใจเรียนด้วย//เดินตาม
-Finnlay-
ข้าจะเชื่อฟังเจ้าทุกอย่าง
-Daniel-
ฟังไม่รู้เรื่องรึไง?
-Finnlay-
แต่ข้าอยากเรียนจริงๆนี่
-Daniel-
เจ้าเรียนมันไม่ได้เจ้าใจมันเนี่ย
-Finnlay-
แค่คาถาเดียวก็ยังดี
-Finnlay-
บอกมาสิข้าจะได้ไม่เรียน
-Daniel-
เจ้าไม่ใช่สายเลือดปีศาจ
EP.3 : เพื่อนกัน
-Finnlay-
เกี่ยวยังไงก็บอกมาสิ
-Finnlay-
ก็ได้..ขี้เกียจเถียงเจ้าแล้ว
-Finnlay-
ข้าจะไปอาบน้ำสักนอนแล้ว
-Finnlay-
เจ้าก็อย่าฝืนตัวเองนักเดียวเจ็บตัวอีกนะ
-Daniel-
//เดินดูทั่วๆปราสาท
-Daniel-
//จับสังเกตได้แต่แกล้งไม่รู้
หลังจากนั้นแดเนียลก็มาหยุดที่ห้องห้องหนึ่งที่มีประตูสีเขียว
-Finnlay-
เขามาทำอะไรที่ห้องจ้ากัน//คิด
-Daniel-
//เปิดประตูเข้าไป
-Daniel-
//ได้กลิ่นอะไรบ้างอย่าง
-Daniel-
//เปิดขวดเครื่องหอมมาดมดู
-Finnlay-
//เปิดประตูเข้ามา
-Daniel-
เปล่า..ข้าแค่ได้กลิ่นหอมๆเลยเข้ามาดู
-Finnlay-
เครื่องของข้าได้กลิ่นแรงขนาดนั้นสักหน่อย
-Daniel-
ไม่ใช่ข้าหมายถึงกลิ่นมันแปลกใหม่ดีข้าเลยสนใจ
-Finnlay-
น่าจะเป็นเครื่องหอมอันใหม่ที่ท่านพ่อให้มาน่ะ//ยื่นแขนให้ดม
-Daniel-
//จับแขนฟินน์เลย์ไว้
-Daniel-
หอมมากเลย...หอมกว่าพวกผู้หญิงในวังที่บ้านข้าอีก
-Finnlay-
แน่นอน..ท่านพ่อน่ะทำเครื่องหอมเก่งมาก
-Daniel-
ข้าว่ากลิ่นมันเข้ากับเจ้า
-Finnlay-
จริงหรือ..//เอามาดม
-Daniel-
จริงสิ..ข้า"ชอบ"กลิ่นนี้นะ
-Finnlay-
ข้าก็ชอบเหมือนกันๆ
-Finnlay-
เจ้าดูหายดีล่ะนะ
-Finnlay-
ทำไมถึงฟื้นตัวเร็วจังล่ะ
-Daniel-
เพราะ...ข้าเป็นปีศาจ
-Finnlay-
ข้าล่ะอยากเห็นจริงๆว่าที่บ้านเจ้าสอนเจ้ายังไง
-Finnlay-
เจ้าถึงอวยตัวเองเก่งเหลือเกิน
-Daniel-
งั้นถ้าข้าหายดีเจ้าออกไปด้านนอกกันข้ามั้ยล่ะ
-Finnlay-
ไม่รู้สิ..ท่านพ่อชอบเล่าให้ฟังว่ามีคนจับเอลฟ์ไปขายมันน่ากลัวมาก
-Finnlay-
ข้าไม่อยากโดนเอาไปขาย
-Daniel-
ข้าไม่เอาเจ้าไปขายหรอกน่า
-Finnlay-
งั้นข้าจะลองขอท่านพ่อดูนะ
-Finnlay-
//เดินไปหยิบสมุดเล่มหนึ่งให้แดเนียล
-Finnlay-
อ่ะ..นี้คือสมุดที่จะบรรทุกสมุนไพรและยาต่างๆเอาไว้
-Finnlay-
เผื่อเจ้าบาดเจ็บอีก
-Finnlay-
ของข้าเองแหละ..ข้าทำไว้ตอนเด็กๆ
-Daniel-
แล้วถ้าเจ้าไม่สะบายล่ะ
-Finnlay-
แค่เจ้าของพวกนี้น่ะไม่ทำให้ลำบากหรอกน่า
-Finnlay-
ข้าจะทำใหม่สักพันเล่มก็ได้
-Finnlay-
แต่เล่มนี้เป็นเล่มแรก...ข้าก็เลยอยากให้เจ้า
-Finnlay-
เพราะเราเป็นเพื่อนกันยังไงล่ะ
-Daniel-
บ้างทีเจ้าอาจจะเป็นเพื่อนคนแรกของข้าที่เข้าใจข้าจริงไปก็ได้
-Finnlay-
ที่บ้านเจ้ามีแต่คนใจร้ายหรอ?
-Daniel-
แค่พวกเจาคิดว่าข้าน่ากลัวเลยไม่กล้าเข้าใกล้น่ะ
-Finnlay-
เจ้าน่ากลัวตรงไหน
-Daniel-
ช่างเรื่องโหดร้ายนั้นเถอะ
-Daniel-
ข้าอยากพาเจ้าไปเที่ยวบ้านข้าบ้างซะแล้วสิ
-Finnlay-
รักษาตัวให้หายก่อนเถอะ//ดึงแก้ม
-Finnlay-
งั้นเรามาผลัดกันเล่าเรื่องตอนเด็กๆกันดีกว่า//นั่งบนเตียงพร้อมตบเตียงเบาๆ
-Daniel-
งั้นเจ้าเริ่มก่อน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
-Finnlay-
เจ้าเริ่มฝึกดาบตั้งแต่เดินได้เลยหรอ
-Daniel-
ตอนนั้นข้าได้แผลเยอะมาก
-Finnlay-
ข้าคิดว่าการมีแผลเป็นมันเท่นะ
-Finnlay-
ข้าอยากได้มากๆเลย
-Finnlay-
แต่ท่านพ่อบอกว่าถ้ามีแผลเป็นเยอะจะดูน่ากลัว
-Daniel-
มันก็จริงอย่างที่พ่อเจ้าว่า
-Finnlay-
ข้าอยากเห็นแผลเป็นเจ้าขอดูได้มั้ย
-Daniel-
//ดึงแขนเสื้อให้ดู
-Finnlay-
ตรงกลางแขนเลยอ่ะนะ
-Finnlay-
ข้าอยากได้บ้างอ่ะ
-Finnlay-
ทำยังไงถึงได้แบบนั้นอ่ะ
-Daniel-
อย่าดีกว่า..แผลที่ดาบฟันมันเจ็บ
-Daniel-
ถ้าเจ้าโดนคงจะร้องไห้เป็นแน่
-Finnlay-
ข้าไม่ร้องไห้หรอก
-Daniel-
หวังว่าเจ้าจะเก่งให้ได้ตลอดก็แล้วกัน//ลูบหัว
-Daniel-
แล้วเจ้าได้แผลครั้งล่าสุดเมื่อตอนไหน
-Finnlay-
ขนาดขี่ม้าข้ายังขี่ไม่เป็นเลย
-Daniel-
เจ้าเป็นองค์ชายจริงหรอ?
-Finnlay-
แต่ข้าเป็นลูกคนเดียวท่านพ่อเลยห่วงมาก
-Daniel-
มีลูก..(สวย)..ขนาดนี้ใครจะไม่ห่วง
-Finnlay-
แค่นิดๆหน่อยๆเอง
-Daniel-
ข้าสงสัยอยู่อย่างนึง
-Daniel-
เอลฟ์ผู้ชายเนี่ยท้องได้รึเปล่า..
-Finnlay-
ถึงเผ่ามีผู้ชายเยอะแต่ถ้าไม่ใช้เผ่าที่สูงส่งกว่าก็คงไม่มีทางทำเราท้องได้หรอกมั้ง?
-Finnlay-
แล้วพวกปีศาจอย่างเจ้าท้องได้รึ?
-Daniel-
ข้าสงสัยว่าเจ้าใช้เวทย์ของเงือกได้ยังไง?
-Finnlay-
ขอให้พวกนางสอนให้ไง
-Finnlay-
พวกนางนะจะกินข้าวไม่ได้ด้วยเพราะข้าก็ถือเป็นเงือกด้วยตัวหนึ่ง
-Daniel-
ไม่มีอะไรแค่แปลกใครที่เจ้าชอบเรียนเวทย์ไปเรื่อยน่ะ
-Finnlay-
มันมีประโยชน์เยอะนิ
-Finnlay-
มีแค่เผ่าปีศาจกับเทพแล้วที่ข้ายังไม่เคยเรียน
-Finnlay-
แดเนียลเย็นนี้ข้าอยากพาเจ้าไปเที่ยวที่ในป่าน่ะ
-Finnlay-
ตอนเย็นๆมันสวยมากๆ
-Daniel-
ได้สิ..เจ้าอยากพาข้าไปไหนก็ได้
-Finnlay-
นี่เพิ่งเที่ยงเองเราจะทำอะไรกันดี
-Daniel-
ข้าจะไปเป็นเพื่อน
-Finnlay-
ไปเก็บสมุนไพรกันมั้ย
-Finnlay-
จะได้แนะนำให้เจ้าด้วย
-Finnlay-
//ลุกออกไปเอากระเป๋าสะพาย
-Fergus-
//กำลังปรึกษาเรื่องต่างๆกับขุนนาง
-Finnlay-
//เดินผ่านมาพอดี
-Fergus-
ฟินน์เลย์ลูกจะไปไหน?
-Finnlay-
ลูกจะออกไปเก็บสมุนไพรกับแดเนียลขอรับ
-Fergus-
อย่ากลับดึกนักล่ะ
-Daniel-
//ถือสมุดสมุนไพรไว้
-Barnett-
ของขององค์ชายนี่..ทำไมถึงอยู่ที่เจ้า//คิด
-Finnlay-
ไปกันเถอะแดเนียล//จูงมือแดเนียลไป
-Finnlay-
//เก็บสมุนไพรบ้างอย่าง
-Daniel-
นั้นคืออ่ะไรงั้นรึ//นั่งยองๆ
-Finnlay-
เจ้านี้นะน่ะ...เรียกว่า golden tree นะ
-Finnlay-
ถึงตอนนี้มันยังเป็นสีเขียว
-Finnlay-
พอเราเด็ดไปสักพักก็จะเปลี่ยนเป็นสีทอง
-Finnlay-
สามารถรักษาพิษได้เกือบทุกชนิดเลยนะ
-Daniel-
อ๋อ..เช่นนี้นี่เอง
-Daniel-
ฮึก!//กุมแผลที่หน้าท้อง
-Finnlay-
แดเนียลเจ้าเป็นอะไร...เจ้าเจ็บรึ?
-Daniel-
ใช่..ทำไมยังเจ็บแผลก็หายไปแล้วแท้ๆ
-Finnlay-
สงสัยคงจะเป็นเพราะเจ้าต้นนั้นนะ//ชี้
-Finnlay-
ข้าแค่อยากแกล้ง...ไม่คิดว่าจะทำให้เจ้าบาดเจ็บอีก
-Daniel-
//เดินไปนั่งที่ต้นไม้ไกลจากสมุนไพรต้นนั้น
-Finnlay-
//รีบวิ่งตามมาดู
-Finnlay-
แดเนียลข้าขอโทษ...ข้าแค่อยากให้เจ้าเหม็นมันเล่นๆ
-Finnlay-
ไม่ใช่ให้มันทำร้ายเจ้า
-Daniel-
//แกล้งไม่สนใจฟินน์เลย์
-Finnlay-
อย่าเมินข้าสิ..ข้าขอโทษ..แดเนียลอย่าเมินข้าเลยนะ
-Finnlay-
แดเนียลๆ//เขย่าแขน
-Daniel-
อย่ามาทำตัวเป็นเด็กได้มั้ย..เล่นก็ไม่รู้เรื่องครานึงแล้ว//แกล้งโมโห
-Daniel-
ที่ขอโทษน่ะอยากได้โทษจริงๆรึเปล่า
-Finnlay-
เจ้าทำอะไรกับข้าก็ได้
-Finnlay-
เจ้าอย่าเมินข้าก็พอ..
-Finnlay-
โอ๊ย..เจ้าดีดหน้าผากข้าทำไหมเนี่ย//จับหน้าผาก
-Finnlay-
แสดงว่าเจ้าหายโมโหแล้วใช่มั้ย
-Daniel-
ข้าโมโหเจ้าไม่ลงหรอก//ลูบหัวแล้วยิ้มให้
-Finnlay-
นิดหน่อย...ไม่เป็นไรข้าทนได้
-Daniel-
เจ็บจริงแต่หายแล้ว
-Finnlay-
ข้าเป็นห่วงมากเลยนะรู้มั้ย
-Daniel-
รู้สิรู้..ดูจากสีหน้าก็รู้
-Finnlay-
แสดงว่าเมื่อกี้เจ้าแกล้งโมโหข้าใช่มั้ย
-Daniel-
//ขำแล้วหันไปทางอื่น
-Finnlay-
แดเนียล..เจ้าหลอกข้าตั้งแต่เมื่อวานล่ะนะ//เขย่าไหล่
-Daniel-
แล้วเจ้าเชื่อทำไมล่ะ
-Finnlay-
เพราะมันเหมือนจริงไง
-Daniel-
ข้าว่าเพราะเจ้าน่ะเชื่อคนง่ายต่างหาก
-Finnlay-
ไม่งั้นข้าฟ้องท่านพ่อแน่
-Daniel-
//จับให้ฟินน์เลย์อยู่นิ่งๆ
-Daniel-
เอลฟ์มี"หัวใจ"รึเปล่า
-Finnlay-
แล้วปีศาจล่ะมีรึเปล่า
-Finnlay-
//เอาหูไปแนบกับอกแดเนียล,ตั้งใจฟัง
-Finnlay-
ไม่เห็นได้ยินอะไรเลย
-Finnlay-
ได้ยินแล้ว//พุ่งพรวดขึ้นมา
-Daniel-
//เผลอจับเอวฟินน์เลย์เพราะตกใจ
ในตอนนี้หน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงครึ่งฝ่ามือด้วยซ้ำ
-Finnlay-
เฮ้ย..นี่ปล่อยเลยนะ
-Finnlay-
เจ้าบ้ารึไงเนี่ย//หันหน้าหนี
-Daniel-
แล้วเจ้าพุ่งพรวดขึ้นมาทำไหมล่ะข้าตกใจหมด
-Finnlay-
ก็จะได้บอกเจ้าไงว่าเจ้าเองก็มี
-Daniel-
เจ้าไปเก็บสมุนไพรต่อเถอะ
-Daniel-
เดียวข้านั้นรอตรงนี้
-Finnlay-
อะไรของเจ้าบ้านั้นกัน//คิด
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
