แสงแดดยามเช้าสายได้สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง พร้อมกับเสียงครึกครื้นของผู้คนในห้องเรียน กระทั่งเสียงสัญญาณที่บ่งบอกว่าถึงเวลาเรียน

     จู่ๆในเวลาเดียวกันนั้น ก็ได้มีชายหนุ่มวัยกลางคนและชายหนูหน้าล่ะอ่อนที่เหมือนจะเป็นเด็กใหม่ ได้ย้ำเท้าเข้ามาในห้อง

     ห้องเรียนก็ได้ตกเข้าสู่ความเงียบทันที สาเหตุที่เงียบก็หน้าจะเป็นหน้าตาของเด็กใหม่คนนั้น เพราะหน้าตาของเขานั้นไปเป็นดาราได้เลยหล่ะ

  เส้นผมที่เมื่อกระทบกับแสงแดดจะกลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนขึ้น กับผมแสกกลาย ดวงตาสีดำของถ่านหิน สายตาคมกริบดังกลับสายตาของเหยี่ยว รูปร่างเป๊ะดังกับนายแบบ สูงประมาณ170ปลายๆ ในตัวของชายหนุ่มคนนี้ถือว่าเพอร์เฟคในสายตาสาวๆชั่วคณะล่ะมั่ง 

"เอาหล่ะนักเรียนทุกคน ครูฝากนักเรียนคนใหม่ด้วยนะอย่ารังแกหล่ะ"

"ค่ะ/ครับ จารย์ถวิน"

"เอาหล่ะ ภูวดลหาที่นั่งเอานะ ครูไปหล่ะ"

     หลังจากสิ้นสุดเสียงของชายหนุ่มวัยกลางคนที่เดินออกจากห้องเรียนแล้ว ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนก็ได้มองหาที่นั่งว่างสักครู่นึง จนกระทั่งไปเจอที่ๆนึงและเดินไปตรงที่ว่างนััน

     หนุ่มผมน้ำตาลสีอ่อนได้เอากระเป๋าลงโต๊ะที่นั่งใกลัหนุ่มหน้าสวย หนุ่มหน้าสวยถึงกับงุนงงว่าทำไมมานั่งใกล้ตนเอง

     และหน้าสวยที่ว่ามีลักษณะแบบ ผมสีดำที่ดูเรียบรัอยและดูงดงามไปตามดวงตาที่มีสีประกายเงินอันหน้าหลงไหล ริมฝีปากที่เป็นกระจับ รวมถึงสีปากอันเป็นสีชมพูอมขาวนิดๆ ผิวที่ขาวใสเหมือนกับไม่เคยพบเจอแสงแดด ส่วนสูง170ต้นๆ ถือว่าไม่สูงเกินไปและไม่น้อยเกินไป

"ขอนั่งด้วยคนนะ เออเราไบร์ทนายหละ?"

"อืม เราเซน"

     ทั้งคู่จบบทสนทนาแค่นี้ และเรียนคาบอื่นๆโดยมีหนุ่มผมน้ำตาลอ่อนดูหนังสือของหนุ่มหน้าสวยทุกคาบเนื่องจากมาใหม่ยังไม่ได้หนังสือ หลังจากเรียนมาถึงเที่ยงแล้ว ก็มีชายหนุ่มเพื่อนของหนุ่มหน้าสวยได้ตรงมาที่ทั้งสอง

     ​ชายหนุ่มผู้ที่เป็นเพื่อนของหนุ่มหน้าสวยคนนั้นมีหน้าตาที่ถือว่าหน้าตาดีใช้ได้ เพราะมีเส้นผมสีดำของดินสอ ดวงตาสีเขียวมรกต และมีไฝอยู่ที่ใต้ตาข้างซ้าย ผิวที่ไม่แทนและไม่สว่างจนเกินไป ส่วนสูงที่ไล่เลี่ยกับหนุ่มหน้าสวยนิดหน่อยถือว่าเยี่ยม ชายหนุ่มตาสีมรกตได้เอ่ยขึ้น

"ไอ้เซน! ไปแดกข้าวไป"

"เออๆไอ้กัส"

      ชายหนุ่มผมน้ำตาลอ่อนหันไปดูทางชายหนุ่มหน้าสวยก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋า และลุกออกจากที่นั่งก่อนที่ชายหนุ่มสีตามรกตจะเอ่ย

"เห้ย นายชื่อไบร์ทใช่ไหม ไปกินข้าวด้วยกันป่าว?"

"ไปๆ"

      หลังจากชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนตอบจะไป เขาก็ได้ยิ้มอ่อนๆก่อนจะตามหนุ่มหน้าสวยกับเพื่อนของเขาไป ระหว่างทางไปทานข้าวชายหนุ่มหน้าสวยกับเพื่อนเขาก็คุยด้วยกันตลอดทาง โดยที่ว่าในบทสนทนานั้นไม่มีช่องว่างให้หนุ่ทผมน้ำตาลอ่อนได้พูดคุยได้เลย

     จนกระทั่งเกือบถึงโรงอาหาร มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเหมือนไอดอลได้เดินตรงมาที่หนุ่มหน้าสวย หนุ่มหน้าตาเหมือนไอดอลคนนั้นมีลักษณะ เส้นผมสีฟ้าครามที่ไล่จากเข้มไปอ่อน ดวงตาคมที่มีสีฟ้าของท้องฟ้าประกายเงินนิดหน่อย สีผิวที่ซีดขาว ริมฝีปากที่สีอมชมพู และส่วนสูงประมาณห180ต้นๆ

      เขาเดินมาตรงหน้าของหนุ่มหน้าสวยและหยุดเดิน ทางฝั่งหนุ่มหน้าสวยและเพื่อนของเขาก็หยุดเดินเช่นกันทำให้ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนหยุดเดินโดยปริยา ชายหนุ่มผมสีฟ้าครามได้เอ่ยว่า

"ขอโทษที่มาช้านะ...'

"ไม่เป็นไรๆ พวกเราไม่ซีเรียส เนาะเซน"

"อืม"

     หลังจากสิ้นสุดคำตอบแบบไร้อารมณ์ของหนุ่มหน้าสวยแล้ว เขาได้กอดอกแน่นและจ้องหน้าชายหนุ่มผมสีฟ้าครามเขม็ง เล่นเอาชายหนุ่มผมสีฟ้าครามถึงกับไปต่อไม่ถูก ทำได้แค่พูด แหะๆ 

สิ่งที่ชายหนุ่มหน้าสวยจับได้นั้นคือ บนตัวชายหนุ่มผมสีฟ้าครามนั้นก็ได้เห็นสีหน้าของเขานั้นที่เหมือนจะเป็นลมล้มทรุด กับร่างกายที่ตอนเดินนั้นที่เซไปซ้ายเซไปขวา เลยได้รู้ว่าชายหนุ่มผมสีฟ้าครามนั้นคืออะไร เลยจึงเอ่ยถามว่า

'มึงป่วย?"

ชายหนุ่มผมสีฟ้าครามได้หลบตาชายหนุ่มหน้าสวยทำให้ชายหนุ่มหน้าสวยรู้ทันทีว่า ที่ตนเอ่ยถามนั้นคือเรื่องจริง มันทำให้ชายหนุ่มหน้าสวยถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่เลยหล่ะ

"จะไปห้องพยาบาลตอนนี้แล้วรอกูเอาไปให้ หรือจะไปหาไรกินกับพวกเรา?"

"ไปกับเพื่อนๆ.."

หลังจากสิ้นสุดคำของชายหนุ่มผมสีฟ้าครามแล้ว ชายหนุ่มหน้าสวยก็ได้ก้าวเท้าเดินตรงไปทางโรงอาหาร ส่วนอีกสามคนก็ได้รู้ถึงการกระทำของหนุ่มหน้าสวยว่าสือถึงอะไร ชายหนุ่มอีกสามคนนั้นก็ได้เดินตามหนุ่มหน้าสวยไปจนถึงโรงอาหาร

พวกเขาทั้งสี่คนได้แยกย้ายไปสิ่งที่ตนเองอยากกิน ยกเว้นชายหนุ่มผมสีฟ้าครามที่ต้องไปกับชายหนุ่มหน้าสวย เพราะชายหนุ่มหน้าสวยรู้ว่าหากตนไม่ตามไปชายหนุ่มผมสีฟ้าครามจะต้องซื้ออะไรที่เป็นผลเสียต่อเขาแน่ๆ

ชายหนุ่มในตาสีมรกตกับชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนได้หาสิ่งที่ตนต้องการเสร็จเลยหาโต๊ะนั่งก่อน ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังดูดน้ำอยู่นั้นได้สังเกตทางชายหนุ่มหน้าสวยกับชายหนุ่มสีฟ้าครามจึงเกิดข้อสงสัยเลยถามชายหนุ่มในตาสีมรกต

"เอ่อ.. ผมสงสัยหน่ะครับว่าทำไมทั้งสองคนนั้นถึงตัวติดกันจัง?"

"ไอ้สองตัวนั้นหน่ะหรอ? มันเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลนู้น บ้านมันอยู่ใกล้กันด้วยเลยไปมาหาสู่กันบ่อยเลยสนิทกันมั่ง"

ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนได้ยินเช่นนั้นเลยผงกหัวสือว่าตนเข้าใจที่ชายหนุ่มในตาสีมรกตเล่า ทางชายหนุ่มหน้าสวยกับชายหนุ่มผมสีฟ้าครามก็ได้เดินตรงมาที่ทั้งสองคนนั่ง

"ไมใจร้ายกับฉันจัง..."

"กูเอาไรให้ก็แดกๆไปอย่าบ่น"

ทั้งสี่คนได้นั่งทานอาอาหารได้สักพักนึง จู่ๆชายหนุ่มผมสีฟ้าครามก็ได้นึกอะไรออก เขาจึกได้หันหน้าไปจ้องชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนแล้วจึงพูดว่า

"เรายังไม่ได้ทำความรู้จักกันใช่ไหม?นายยังคงไม่ลืมชื่อฉันใช่ไหม ฉันกอร์เดทฟ์ไง รึที่เรียกกันว่าเดฟ นานเป็นไงบ้าง? ไม่เจอกันนานเลย"

"ไม่เจอกันนานเลย? เคยเจอกันหรอ?"

"ทำไมจะไม่เคยเจอ? ก็เพื่อนเก่าที่แสนฉลาดของเราที่ย้ายมาอยู่โรงเรียนเราสองปีแล้วย้ายไปไง ชื่อบรู๊คอ่ะ"

"ห้ะ!!!!!"

ชายหนุ่มในตาสีมรกตกับชายหนุ่มหน้าสวยนั้นถึงกับตกใจหนักกันเลยทีเดียว ทางชายหนุ่มในตาสีมรดกที่กำลังทานก๋วยเตี๋ยวอยู่นั้น ลูกชิ้นถึงกับตกลงจากปากล่งสูงชามก๋วยเตี๋ยว ส่วนชายหนุ่มหน้าสวยที่กำลังดื่มน้ำอยู่นั่นถึงกับน้ำไหลออกมาจากปากเป็นน้ำตกเลยกันทีเดียว 

"อี๋สกปรกอ่ะไอ้เซน ว่าแต่เสื้อกูไปแล้ววว"

"อย่ามาตลกเหอะไอ้กัสของมึงก็ร่วงลงมาจากปาก ว่าแต่เสื้อกูก็ไปแล้วเหมือนกันเพื่อนนนน"

ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนเห็นเช่นนั้นก็รีบหยิบกระดาษเช็ดปากบนโต๊ะส่่่งให้้ระหว่างตรงกลางของชายหนุ่มในตาสีมรกตกับชายหนุ่มหน้าสวย ชายหนุ่มในตาสีมรกตได้รับจากมือชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อน แล้วรีบดึงให้ชายหนุ่มหน้าสวยกระจุกนึง ก่อนจะดึงสำหรับตนเองและตั้งลงบนโต๊ะ

พอเช็ดเสร็จแล้วนั้นขายหนุ่มในตาสีมรกตกับชายหนุ่มหน้าสวยก็ได้หันมาจ้องหน้าชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนพร้อมกันและได้ส่งสีหน้าหาชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนนั้นว่า"อธิบายมาซ่ะ อธิบายมาเดี๋ยวนี้ อธิบายยยยยยยยย!!" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนถึงกับเหงื่อแตกพากๆที่กำลังโดนแรงกดดัน

"เอ่อ ถ้าทานเสร็จแล้วเดี๋ยวผมจะอธิบายให้ฟังนะครับ"

ชายหนุ่มในตาสีมรกตกับชายหนุ่มหน้าสวยได้ยินอยู่เช่นนั้นแล้ว จึงหยุดกดดันชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อน แล้วได้มาให้ความสนใจกับสิ่งที่ตนเอามาทานแทน

ผ่านไปสักพักชายหนุ่มทั่งสี่คนก็ได้ทานกันเสร็จ จึงได้แยกย้ายไปซื้อของทานเล่นก่อน ผ่านมาสักพักนึงชายหนุ่มทั่งสี่คนก็ได้มารวมตัวกันที่ๆนึงก่อนจะหาที่นั่งใต้ร่มเงาต้้นไม้แล้วพูดคุยในสิ่งที่ค้างคาใจ

​​​​​​

...----------------...

ผ่านไปสักพักชายหนุ่มทั่งสี่คนก็ได้ทานกันเสร็จ จึงได้แยกย้ายไปซื้อของทานเล่นก่อน ผ่านมาสักพักนึงชายหนุ่มทั่งสี่คนก็ได้มารวมตัวกันที่ๆ นึงก่อนจะหาที่นั่งใต้ร่มเงาต้นไม้แล้วพูดคุยในสิ่งที่ค้างคา

"ไอ้เดฟนี้แม่ง กูบอกให้ไปนอนในห้องพยาบาลก่อนเสือกไม่ไป"

ชายหนุ่มหน้าสวยบ่นชายหนุ่มผมสีฟ้าครามอยู่พึมพัมมาตั้งแต่ท่านอาการเสร็จกับออกมานั้งใต้ร่มเงา ทำเอาชายหนุ่มผมสีฟ้าครามถึงกับนั่งเงียบกริบ จนชายหนุ่มในตาสีมรกตต้องมาช่วยให้หนุ่มหน้าสวยเปลี่ยนเรื่องได้

"หน้า ถือว่าไอ้เดฟมันได้ฟังไบร์ทอธิบายไปพร้อมๆกันไง หรือมึงจะอธิบายให้มัน"

"ชิ"ชายหนุ่มหน้าสวยไม่พอใจนิดนึง แต่ก้ทำอะไรไม่ได้ เพราะตนก้คร้านจะไปอธิบายแยกให้มันฟังเหมือนกัน

ชายหนุ่มในตาสีมรกตเห็นหนุ่มหน้าสวยเงียบแล้วจึงหันไปหาชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอออกและส่งซิกให้เขาเล่า ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนเห็นงั้นแล้วสูดหายใจอยู่นานแล้วจึงได้เอ่ยออกมา

"เอาหล่ะ สงสัยอะไรถามมาได้เลยนะ จะพยายามตอบให้หมด"

"งั้นน-"

"หยุด กูถามเอง เพราะมึงกับกูสงสัยกันเหมือนกันแน่ๆ"

"เออๆ"

ชายหนุ่มในตาสีเขียวมรกตตอบปัดๆไปเพราะเขาก้คร้านจะพูดเหมือนกัน หลังจากนั้นชายหนุ่มหน้าสวยสูดลมหายเข้าลึกๆและสูดเข้าไปเต็มปอดแล้วได้เอ่ยออกมาแบบไม่มีช่องว่างเลย เหมือนกับเเร็ปเปอร์ท่านนึง แบบ

"ไบร์ท เมื่อก่อนรายชื่อบรู๊คจริงๆหรอ แล้วทำไมนายถึงเปลี่ยนชื่อเป็นไบร์ทหล่ะ ทำไมนายไม่ใส่เหมือนเมื่อก่อนแล้้วหล่ะหรือว่านายใส่คอนแทคเลนส์ไม่ก้ที่จริงสายตาไม่ได้สั้น ทำไมตอนนี้นายผมสีน้ำตาลอ่อนอ่ะทั้งที่เมื่อก่อนผมนายสีดำ นายยอมผมตอนย้ายมาเรียนนี้ใหม่หรอ แล้วทำไมไอ้เตี้ยอย่างนายตอนนั้นถึงสูงเท่าเสาร์ไฟฟ้าเดินได้อ่ะ เมื่อก่อนนายเป็นคนเย็นชาไม่ใช่หรอ ล่ะไมตอนนี้ถึงดีดกับไอ้กัสได้ แล้วทำไ-"

"พอๆ...ถามขนาดนี้ เหมือนนายถามปัญหาชีวิตเลย ยาวเยียดยิ่งกว่าห่างว่าว"

"เออ ล่ะขัดกูไม"

หลังจากชายหนุ่มได้เทศนาคำถามไปแล้วเหมือนจะไม่่่ไม่พอใจเพราะชายหนุ่มในตาสีมรกตมาขัดเขา แต่เขาก้ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเลยหยิบน้ำขึ้นมาดื่มเพราะคนพูดจนน้ำในคอเหียดแห่ง กระทั่งเสียงถอนหายใจชายหนุ่มผมสีฟ้าครามก้ดังขึ้นมาแล้วก้หายไปทันใด

ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนถึงกับช็อคไปกับคำถามที่ชายหนุ่มหน้าสวยถามเขามา พอเขาตั้งสติได้ ก้เริ่มใช้ความคิดเขาใช้เวลาในการเรียบเรียงคำถามอยู่นานก่อนจะสูดลมหายใจแล้วเอ่ยออกมา

"อันที่จริงฉันชื่อไบร์ทนั้นแหละ แต่เมื่อก่อนอยู่ต่างประเทศแล้วต้องเข้างานสังคมบ่อยๆแล้วมันไม่ไสตล์อังกฤษแบบที่พ่อชอบ พ่อเลยมาเปลี่ยนให้เป็นบรู๊คตอน5ขวบ นี้คือสาเหตุที่พ่อให้ แต่ที่ฉันกลับมาใช้ชื่อไบร์ทอ่ะอัันที่จริงไม่ได้บอกพ่อเพราะงั้นอย่าเรียกฉันไบร์ทต่อหน้าพ่อนะ ส่วนเรื่องเเว่นนั้น คือฉันสายตาสั้นจริงๆที่ไม่ใส่แว่นเพราะใช้คอนเทคเลนส เรื่องผมผมฉันที่จริงก็สีนี้แหละแต่ที่ยอมเป็นสีดำเพราะครูไม่เชื่อว่าฉันไม่ได้ยอมผมเพราะสีมันไม่เหมือนคนในครอบครัว ส่วนสูงฉันหน่ะได้โปรดอย่าบลูลี่ เมื่อก่อนฉันห่างจากนายไม่กี่เซนเองไม่ได้เตี้ยส่ะหน่อย และฉันไม่ใช่คนเย็นชาแค่ขี้เกียจพูดเท่านั้นเอง"

หลังจากชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนเอ่ยจบก็ได้มีถ้าทีหอบนิดนึง ส่วนทางฝั่งผู้ฟังนั้นก้อึ่งไปสองคนอีกคนก้เฉยๆ หลังจากนั้นก้เกิดเสียงตบมือของชายหนุ่มในตาสีมรกตกับชายหนุ่มปมสีฟ้าคราม ส่วนหนูหน้าสวยก็นิ่งๆ

"อเมซิ่งไข่แมว เล่าได้ล่ะเอีกมากพ่อคุณ"

"กูล่ะทึ่งนึกว่าหาสูตรพื้นที่อยู่"

หลักจากสิ้นสุดเสียงของท้้งสองชายหนุ่มแล้ว ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนก้ได้พูดออกมาเบาๆว่า"แหะๆ"

"อย่าคุยกันมาก รีบกินให้หมดจะได้รีบพาไอ้เดฟไปทิ้งไว้ในห้องพยาบาลอีก"

"ทิ้งเลยหรอเซน"

"เออ"

✄┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈