สวัดดีผมชื่อดิวอี้ คาเมรอนผมอายุ31ปีผมแต่งงานกับแฟนสาวมา10ปีแล้วเรื่องของผมก็ไม่ได้สำคัญอะไรหรอกสมัยเรียนผมเป็นคนเงียบๆแต่ก็แอบมีหัวร้อนบ้างครอบครัวผมก็ปกติดีจนพวกเขาเสียไปตอนผมเริ่มเรียนม.6และนั้นก็คือจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด

ผมตกหลุมรักสายคนนึงเธอชื่อเบล เจเชอร์เธอเป็นคนดีนะเฟรนรี่มากเลยแถมยังเป็นคนตลกเรียนเก่งอีกเธอเป็นสาวผิวขาวราวหิมะผมสีทองนั้นสวยดังทองแถมยังหน้าตาแบบที่พระเจ้าให้มาเต็มๆคงคิดไม่ถึงละสิว่าคนอย่างเธอจะมาลงเอ่ยกับผมก็นั้นสิไม่ใช่แน่นอนคนนี้ต่างหากเมฟ ไวรี่สาวเนิดผิวขาวใส่แว่นที่ดูขี้กลัวคนนี้ต่างหากที่จะเป็นแม่ของลูกผมอยากรู้หรอว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงอะไรทำให้ผมคบกับเธอและแต่งงานทั้งที่ดูตรงข้าวกับกันนั้นก็เพราะเหตุการนี้เลยผมเดินไปชนกับเธอเข้าตรงหน้าห้องเคมีและผมก็ชนเธอจนล้มลงทำให้หนังสือของเธอตกพื้นผมที่เห็นก็รีบก้มลงไปช่วยเธอเก็บและจังหวะรั้นเองที่ทำให้มือของผมกับเธอได้จับโดนกันและนั้นเองที่ทำให้เธอหน้าแดงเหมือนลูกมะเขือเทศไม่มีผิดผมก็ไม่ได้อะไรนะตอนนั้นเพราะยังไงมันก็แค่การโดนมือกันแบบไม่ได้ตั้งใจเธอดูประหม่าเลยอายมากจนรีบวิ่งออกไปทำให้ผมยังไม่ได้คืนหนังสือในมืออีกเล็มเลยนั้นทำให้หลังจากนั้นผมก็ตรงมาที่ห้องสมุดเพื่อเอาหนังสือมาแจ้งหายแต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็อยู่ที่ห้องสมุดด้วยเบลกำลังนั่งอยู่ที่เคาเตอร์พร้อมกับอ่านหนังสือผมที่ประหม่าก็เดินเข้าไปแบบไม่รู้ตัวและเธอก็มองมาที่ผมและพูดว่า"มีอะไรให้ช่วยรึป่าว"ผมที่กำลังประหม่าก็พูดติดๆขัดๆไปว่า"น่ะ...หนัง...สือ...หนังเล็มนี้มีคนทำตก!"เธอก็ยิ้มพร้อมกับพูดว่า"โอเคนายนี่คนดีจังนะ"ผมที่ได้ยินก็ทำหน้าสงสัยว่าเธอหมายความว่าไงเบลก็พูดอธิบายว่า"เพราะคงไม่มีสนใจหรอกว่ามีหนังสือตกอยู่แล้วจะเอามาคืนห้องสมุดแบบนี้"เธอก็อ่านชื่อออกมาและพูดว่า"เมฟ ไวรี่เธอเป็นคนยืมเล็มนี้"และเธอก็ยืนหนังสือให้ผมและพูดว่า"เธอคงอยู่ห้องพยาบาลเอาไปคืนเธอซะสิ"ผมที่ไม่รู้จะทำยังไงก็ถามเบลออกไปตรงๆเลยว่า"ธะ...เธอ...เธอกำลังคบกับใครอยู่มั้ย"เบลก็พูดออกมาว่า"ไม่มีนะฉันโสด"คำนั้นเองที่ทำให้ผมดีใจแบบสุดหัวใจจนเผลอพูดออกมาว่า"เหลือเชื่อ"เบลที่ได้ยินก็ถามว่า"อะไรนะ"ผมที่กำลังตกใจก็พูดแก้ตัวออกไปว่า"ป่าวฉันแค่ตกใจที่คนสวยแบบเธอไม่มีแฟนนะ"เบลหน้าแดงนิดหน่อยพูดว่า"ขอบใจที่ชมและนายก็ควรรีบเอาหนังสือไปคืนเมฟเถอะ!"เธอพูดไล่ผมด้วยความเขินอายและนั้นเองที่ทำให้ผมรียไปที่ห้องพยาบาลพร้อมใบหน้าด้วยความสุข

สวัดดีผมดิวอี้คาเมรอนผมจะมาเล่าเรื่องต่อจากเมื่อตะกี้นี้เอาละหลังจกาที่ผมคุยกับเบลที่ผทแอบชอบเสร็จก็รีบไปที่ห้องพยาบาลเพื่อเอาหนังสืบไปคืนเมฟและผมก็ได้พบเธอที่นั้นจริงๆด้วยเมฟอาสาเป็นผู้ช่วยพยาบาลและนั้นเอวที่ทำให้ผมได้เดินไปหาเธอและเธอก็ดูเฉิ่มและแปลกเหมือนกับตอนแรกที่เจอกันแต่เธอดูหน้าแดงและประหม่ามากผมคิดว่านั้นคือหวัดรึป่าวแต่ก็ไม่น่าใช่ผมก็ยื่นหนังสืบให้เธอและพูดว่า"ขอโทษที่เดินชนตอนนั้นนะ"เธอดูประหม่ามากแต่เธอก็รับหนังสืบไว้และก็พูดพึมพำอะไรซักอย่างนัน้ทำให้ผมอยากกลับแล้วผมก็ลุกขึ้นและกำลังจะเดินไปที่ประตูแต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องอยู่ต่อก็คือแรงดึงที่มาจากแขนเสื้อของผมเมฟดึงผมไว้และพูดว่า"ชะ...ช่วยอยู่ต่ออีกซักแปปได้มั้ยค่ะ"เธอเอาผมทัดหูพร้อมใบหน้าที่แดงก่ำผมที่คิดว่าเธอควป่วยเลยพาเธอมานอนที่เตียงและดูเหมือนเธอก็จะคิดอะไรไม่เหมือนผมซักเท่าไหรหลังจากที่พาเธอมานอนที่เตียงแล้วเธอก็พูดออกมาเบาๆว่า"ช่วยอ่อนโยนด้วยนะค่ะ"และค่อยๆจับไปที่กระโปงผมที่คิดว่าเธอคงร้อนก็หยิบน้ำแข็งมาปะคบที่หัวของเธอแต่ผมก็ลื่นจนเผลอทำซอสมะเขือเทศหกใส่เตียงโดยไม่ได้ตั้งใจและขันตักก็กระแทกหัวเธอแล้วเธอก็สลบไปและพยาบาลเลนก็เข้ามาและผมก็ฝากพยาบาลเลนให้จัดการกับเธอด้วยผมที่รีบก็รีบไปที่ห้องเรียนและคนที่ผมพบก็คือเบลที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างพร้อมโบกมือให้ผมนั้นทำให้ผมเผลอหลุดยิ้มออกมาและผมก็รีบไปนั่งที่ของผมเบลที่เหมือนอยากคุยด้วยก็เดินมานั่งโต้ะข้างๆและพูดว่า"คืนหนังสือเป็นยังไงบ้างเจอเธอมั้ย"ผมก็นึกย้อนดูแล้วก็ตอบไปว่า"ไม่เจอสงสัยเธอคงไปห้องน้ำมั้งเลยฝากพยาบาลเลนไว้ก่อนนะ"เบลที่ได้ยินก็ทำหน้าเซ็งและพูดว่า"อะไรกันนายนี่มันน่าเบื่อจริงๆ"ผมที่สงสัยก็ถามไปว่า"อะไรนะ"เบลก็ตอบมาว่า"นายไม่ได้ชอบเธอหรอกหรอ"ผมที่ได้ยินก็ตอบไปว่า"ป่าวไม่ได้ชอบ"เบลก็ล้อผมอีกว่า"ใช่แน่ๆเลย"ผมก็ตอบไปว่า"ผมไม่ได้ชอบเมฟ!แต่ชอบเธอต่างหากเบล!"เบลที่ได้ยินก็หน้าแดงและหันหน้าหนีไปผมก็เหมือนกันและเบลก็หยิบมือถือขึ้นมาและพิมร์บางอย่างส่งไปให้เมฟว่าเขาบอกว่าเขาชอบฉันละ!

สวัดดีผมดิ้วอี้ คาเมรอนผมกำลังทำสิ่งที่คนทั่งไปไม่ค่อยกล้าทำกันนั้นก็คือการไปนั่งกินข้าวกับคนที่ชอบนั้นก็คือเบลเธอมักจะมานั่งที่โต้ะสุดท้ายของโรงอาหารเพื่อค่อยแนะนำให้นักเรียนคนอื่นๆเก็บจานให้ถูกช่องซึ่งผมก็มานั่งมาตรงข้ามเธอและก็มันเป็นอย่างที่คิดเธอมองมาด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิมและคนที่ผมคาดไม่ถึงก็มานั่งข้างๆเธอนั้นก็คือเมฟ ไวรี่เธอนั่งลงและยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มสุดสย่องพร้อมกับขอบคุณเรื่องหนังสืบผมก็ตอบไปว่า"ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกนะเมฟเธอควรขอบคุณเบลที่หารายชื่อเธอเจอนะ"เบลที่ได้ยินก็พูดออกมาว่า"นายนี่ขี้อายรึไงฉันหาเจอแต่นายเป็นคนเอาไปให้เธอนั้นก็แปลว่านายช่วยเธอมากกว่าฉันแถมนายยังเอาหนังสืมมาที่ห้องสมุดเองด้วย"และดูเหมือนเมฟจะยิ่งมองผมด้วยสายตาแปลกๆมากขึ้นผมที่กำลังพยายามคิดข้อแก้ตัวอยู่ก็ถามเบลไปว่า"แล้วเธอกับเมฟเป็นเพื่อนกันหรอ"เบลพยักหน้าและมองไปทางเมฟดูเหมือนเมฟจะไม่ได้สนใจเบลเลยแม้แต่วินาทีเดียวเมฟมองมาที่ผมด้วยสายตาเหมือนสัตว์ป่าผมที่กำลังสับสนก็ถามไปว่า"หน้าฉันเปื้อนหรอ"เบลหัวเราะและพูดว่า"ถ้าเป็นเรื่องความหัวทึบนับเป็นการเปื้อนก็บอกเลยว่าเต็มๆ"ผมที่กำลังสับสนก็ถามไปว่า"หายความว่าไงนะ"เมฟก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาและเช็ดไปที่แก้มของผมและพูดว่า"เหงื่อนายไหลนะดิ้วอี้"ผมก็ถามไปว่า"เบลบอกชื่อฉันหรอ"เมฟก็หน้าตาแตกตื่นและหายใจเร็วเบลก็ตอบไปว่า"ใช่ฉันบอกเอง"ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรและแนะนำตัวกับเมฟไป"ฉันดิ้วอี้ คาเมรอนอ่านคล้ายๆคาเมร่อนแต่ไม่เหมือนขนาดนั้น"เมฟก็ยิ้มและพูดว่า"ฉันเมฟ ไวรี่ยินดีที่ได้รู้จักดิ้วอี้"เธอพูดพร้อมน้ำเสียงเขินอายรวมถึงติดๆขัดๆเหมือนเธอจะตื่นเต้นและประหม่ามากผมที่กำลังจะลุกไปเก็บจานก็มีเบลที่ฝากเมฟไปเก็บจานให้ด้วยและผมกับเมฟก็เดินไปเก็บจานด้วยกันในตอนที่กำลงัจะวางจานลงเมฟก็พูดออกมาว่า"ดิ้วอี้!ฉันชะ..."แต่ก็มีเสียงของพวกนักกีฬาดังขึ้นที่โต้ะของเบลพอดีผมหันหลังไปและพบกับจอน เชลนีสเป็นนักกีฬาผิวขาวตัวสูงเป็นหลานของผ.อเหมือนว่าเขาจะชอบเบลเลยกะจะเข้ามาเพื่อลวนลามเธอแต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือผมอยู่ในเหตุการผมรีบเข้าไปผลักจอนและถามว่า"นายคิดจะทำอะไรกับเธอมิทราบวะ!"จอนก็หันมาและภามว่า"แกเกี่ยวอะไร"และก็กำลังจะต่อยมาที่ผมแต่ผมก็ไม่ใช่คนยอมคนผมก็ต่อยสวนไปแต่หมัดต่อไปที่จอนต่อยมาถ้าผมหลบมันจะไปโดนเมฟที่ยืนอยู่ข้างหลังผมผมก็เลยต้องใช้แขนกันมันเอาไว้แต่สิ่งที่หยุดทุกคนได้นั้นก็คือเสียงของเมฟที่พูดออกมาว่า"ถ้าใครขยับหรือทำอะไรแกครั้งได้เห็นดีกันแน่!"จอนที่ดูเหมือนจะรู้จักกับเมฟมาก่อนและกลัวเธอเอามากๆก็รีบเดินหนีออกไปและพูดว่า"ฉันฝากไว้ก่อนเถอะแก"ผมที่กำลังเมาหมัดก็ถามไปว่า"มันจะไปใหน"เมฟที่ยืนอยู่ก็พยุงผมขึ้นและถามว่า"นายไหวมั้ยดาลิ้ง"ผมที่กำลังมึนหัวก็รีบพาร่างอันบาดเจ็บไปห้องพยาบาลแต่พยาบาลเลนไม่อยู่เมฟจึงต้องเป็นคนทำแผลให้ผมแทนเมฟที่กำลังทำแผลให้ผมนั้นถึงเธอจะดูเหมือนเด็กเนิดเฉิ่มๆที่แต่งตัวและใส่แว่นได้ดูเหมือนพวกเด็กเรียนแต่เธอก็มีความกล้าที่ไม่ตางกับพวกผู้ชายเหมือนผมจะเป็นเพื่อนกับเธอได้และคนที่ตามมาก็คือเบลเธอเปิดประตูและวิ่งมาดูอาการพร้อมแสงอาทิตร์ที่สาดส่องลงมาพอดีตอนนั้นมันเหมือนนางฟ้าที่กำลังวิ่งมาหาผมด้วยความอบอุ่นแต่ว่าผมดันรู้สึกแปลกๆกับเธอไม่เหมือนเมื่อก่อนเหมือนกับว่าผมจะ...เมฟ...ก็...ผม...?