สวัสดีครับอันนี้เป็นบันทึกหน้าแรกที่จะเขียนครับโดยผู้เขียนคือผมเองเฟย์หลายคนอาจจะจำผมไม่ได้แล้วเพราะผมไม่ค่อยได้เข้าแอพนี้นานมากแล้วนานๆครั้งถึงจะเข้าที วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องเรื่องหนึ่งให้ทุกคนฟังครับ มันเป็นเรื่องสั้นนี่แหละครับสั้นมากๆเลยมั้งนะ😅 เอาล่ะผมจะเล่าล่ะนะ~

...เมื่อก่อนตอนผมใช้แอพนี้แรกๆผมยังไม่รู้จักใครเลยชักคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแอพนี้มีแชกลุ่มด้วย555จนนานวันเขเาผมก็รู้สึกเหงาและไม่มีอะไรทำจนกระทั่งวันหนึ่งได้มีคนชวนผมเข้ากลุ่มตอนแรกๆผมก็งงๆทำอะไรไม่ค่อยถูกเพราะไม่เคยทำอะไรแบบนี้แต่พอได้ทำความรู้จักกับคนอื่นๆในกลุ่มผมก็เริ่มชินกับการคุยกันในแชทกลุ่มมากขึ้นและได้เจอเพื่อนมากมายทำให้ผมอยู่แทบทุกกลุ่มเลยล่ะ😅เพราะตอนนั้นผมนึกคึกอะไรก็ไม่รู้ยื่นคำขอไปซะเยอะเลยตอนนี้เลยอยู่หลายกลุ่ม แต่ความสุขมันก็มาเพียงแค่ชั่วคราวเพราะกลุ่มที่ผมอยู่มันมักจะไม่ค่อยมีคนเข้ามาคุยกันเท่าไหร่ทำให้กลุ่มเปลี่นจากคึกคักกลายเป็นเงียบเหงาในเวลาไม่นาน แต่อยู่มาวันหนึ่งคนที่ผมคุยด้วยบ่อยๆให้กำลังใจเค้าบ่อยๆก็ได้จากผมไปตลอดกาล.....ตอนนั้นผมช็อคมากเลยล่ะ......เพราะว่าเค้าดูเป็นคนร่าเริงสนุกสนาน และดูแข็งแรง แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าเพื่อนของผมคนนี้เค้าได้ป่วยเป็นโรคร้ายที่ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ไปซะแล้ว......และสุดท้ายเค้าก็จากไปอย่าสงบโดยที่ผมไม่สามารถทำอะไรได้ทำได้แค่ขอให้เค้าหละบให้สบายและขอให้เค้ามีความสุขและไม่ป่วยไข้อีก ผมรู้ว่าเพื่อนผมคนนี้คงจะเฝ้ามองผมจากบนฟ้าแน่นอน(⁠◍⁠•⁠ᴗ⁠•⁠◍⁠).....ถึงเค้าจะจำผมไม่ค่อยได้ก็เถอะแต่ยังไงเค้าก็จะยังอยู่ในความทรงจำของผมตลอดไป^^...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

\[ ***จบ\]***

***เฟย์❄️***

คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖คิดถึงเสมอนะ💖

สวัสดีทุกคนผมแอลอันที่จริงก็ไม่อยากจะพูดอะไรมากมายหรอกนะแต่ว่ามันไม่มีใครให้พูดให้ระบายเลยไงผมเลยต้องมาพูดในนี้แทน......โดยปกติผมน่ะเป็นคนเงียบๆที่เงียบจนเกินไปเงียบจนเดินไปไหนมาไหนคนบางคนยังไม่รู้เลยว่าผมเดินผ่านแล้วเวลาคุยก็ไม่มีใครคุยกับผมทำให้ผมเหมือนเป็นคนที่ไร้ตัวตนตอนแรกผมก็คิดว่ามันก็คงจะเป็นเพราะตัวผมเองที่เงียบจนเกินไปไม่ค่อยกล้าแสดงออกและไม่ค่อยสู้คน แต่ว่ามันไม่ใช่แบบนั้นที่เพื่อนไปทำเป็นเมินผมทำเหมือนผมไม่มีตัวตนมันก็เป็นเพราะว่าผมเป็นที่รักของพวกคุณครูในโรงเรียน ในตอนนั้นผมก็พยายามทำใจให้สงบและไม่คิดอะไรมากให้มันรกสมองแต่ว่ามันไม่จบแค่นั้นน่ะสิพอผมเริ่มโตขึ้นก็โดนแกล้งบ่อยขึ้นโดนรังแกจากเพื่อนๆในห้องมากขึ้นในตอนนั้นผมก็พยายามหลีกเลี่ยงเพื่อที่จะไม่เข้าไปยุ่งกับพวกเพื่อนๆในห้องพยายามอยู่ให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้แต่พวกเพื่อนๆก็สรรหาวิธีแกล้งผมต่างๆนาๆและมันก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆตอนช่วงประถมผมโดนกรีดกระเป๋านักเรียนแต่โชคดีที่กระเป๋าผมมันหนาเลยกรีดไม่ค่อยเข้า โดนทั้งเอากระเป๋าดินสอไปทิ้งถังขยะ เอารองเท้าผมไปซ่อนบ้างเอาไปทิ้งถังขยะบ้าง บางทีก็โดนล้อเรื่องส่วนสูงเพราะตอนป.1ผมสูงกว่าเพื่อนในวัยเดียวกันเล็กน้อยผมก็โดนล้อต่างๆนาๆเกี่ยวกับเรื่องส่วนสูงของตัวเอง แล้วผมก็เกือบโดนเพื่อนผู้หญิงตบเพราะไปคุยกับแฟนของเพื่อนตอนนั้นผมก็เฮ้ยมันจะอะไรกันนักกันหนาวะก็แค่คุยกันเรื่องงานเรื่องการบ้านเฉยๆเท่านั้นเองนะทำไมถึงต้องมาทำสายตารัวเกียจแล้วขู่ว่าจะตบด้วยแล้วตอนช่วงนั้นผมไม่กล้าที่จะสู้ใครเพราะผมกลัวว่ามันจะเกิดเรื่องตามมาในภายหลังเพราะว่ามันก็เคยเกิดขึ้นมาแล้ว ผมน่ะพยายามที่จะทนทนมาตลอดจนผมไม่รู้ว่าจะทนไปได้นานอีกแค่ไหน.....ผมเครียดนะที่โดนเพื่อนทำแบบนี้ใส่น่ะ แต่มันก็ยังไม่จบพอตอนมัธยมผมก็โดนแกล้งหนักกว่าเดิม ก็คือผมโดนเพื่อนในห้องที่เป็นผู้ชายต่อยผมพยายามสู้แล้วนะแต่มันไม่ไหวจริงๆเพราะผมตัวคนเดียวแต่เพื่อนผู้ชายมันมาหลายคนผมสู้มันไม่ไผวหรอก บางครั้งผมก็โดนรื้อโต๊ะข้าวของกระจัดกระจายเต็มไปหมดบางอันก็ขาดบางอันก็โดนฉีกเอาจริงๆนะผมทำผิดอะไรทำไมถึงต้องทำกับผมอย่างนี้ด้วย แต่ที่มันทำให้ผมทนไม่ไหวจริงๆนั่นก็คือผมโดนด่าถึงเรื่องของพ่อแม่เพราะว่าผมไม่มีพ่อไงความจริงแล้วผมมีพ่อนะแต่แยกกันอยู่ครั้งล่าสุดที่ผมไปหาพ่อพ่อยังจำผมไม่ได้เลยนี่ขนาดไปหาทุกวันปีใหม่รวมทั้งตอนวันเกิดของผมนะแต่พ่อก็จำผมไม่ได้แล้วพ่อก็สนใจเมียน้อยมากกว่าที่จะสนใจผมเพราะงี้ไงมีพ่อก็เหมือนไม่มี เพราะเรื่องนี้ผมก็เลยโดนล้อบ่อยๆว่าไม่มีพ่อน่ะ.....แล้วผมก็มักจะต้องฝืนยอมรับในสิ่งที่ตัวผมเองไม่ได้ทำพอผมแย้งออกไปก็ไม่มีใครเชื่อผมเลยซักคน แต่พอผมจบมัธยมผมคิดว่ามันจะจบแต่มันไม่ใช่แบบนั้นมันยังมีปัญหาจากคนรอบข้างประดังประเดเข้ามาทำให้ผมเครียดอยู่บ่อยๆ บางที่ผมก็คิดนะคิดที่จะหายไปจากโลกใบนี้แต่ว่ามันก็ทำไม่ได้ซักทีเพราะว่าผมมีน้องๆมีหลานๆและมีญาติๆที่พอจะเข้าในในตัวผม แต่ว่าสิ่งที่ผมเจอมาโดยตลอดมันทำให้ผมกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียวแล้วผมก็เป็นคนขี้เหงายิ้มยากหัวเราะยากแล้วผมก็เป็นคนสองบุคคลิกด้วยมันเกิดขึ้นมาเพื่อที่จะปกป้องตัวของผมจากคนอื่นๆที่จะเข้ามาทำร้ายผม โดยบุคคลิกแรกของผมเป็นตัวของผมเองมีนิสัยของผมเองส่วนอีกบุคคลิกนึงเป็นคนที่สู้คนไม่ยอมใครง่ายๆและชอบเอาชนะ แต่บางที่ก็สู้คนจนเกินไปจนผมรู้สึกกลัวบุคลิกนี้นิดๆ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกถ้ามันไม่มีอะไรเข้ามาทำให้บุคลิกที่สองของผมออกมาทุกคนก็ปลอดภัยดีนั่นแหละ^^(ถึงผมจะดูร่าเริงในสายตาของคนอื่นแต่ผมก็มีด้านที่อ่อนแอเหมือนกันนะ......🥲🥲)

....................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................