公主 ลวงเล่ห์รักพระชายากำมะลอ
[一] บทที่ ๑ ข้ามีนามว่าอะไร
- กลิ่นหอมจากสมุนไพรหลากหลายชนิดตลบอบอวลไปทั่วเรือนไม้หลังเก่าๆแห่งหนึ่งในป่าใหญ่ -
- ด้านในยังมีเรือนร่างของสตรีนางหนึ่งที่กำลังแน่นิ่งอยู่บนเตียงด้วยเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งเผยถึงเนื้อหนังมังสา -
เวินโหย่วหรง
//ค่อยๆรู้สึกตัว
กัวเจิ้งอี้
ท่านฟื้นแล้วหรอ
กัวเจิ้งอี้
เช่นนั้นท่านรีบลุกขึ้นมาดื่มยาก่อนเถิด
กัวเจิ้งอี้
ข้าเพิ่งเคี่ยวเสร็จเมื่อครู่พอดี
เวินโหย่วหรง
//สำรวจไปรอบๆ
กัวเจิ้งอี้
มาเถอะ ข้าจะยกเข้าไปให้
เวินโหย่วหรง
อย่าเข้ามานะ!
เวินโหย่วหรง
อยู่ตรงนั้นแหละ!
เวินโหย่วหรง
แล้วเหตุใดข้าถึงมาอยู่ที่นี่
กัวเจิ้งอี้
เมื่อรุ่งสางเห็นท่านนอนไม่ได้สติเนื้อตัวเป็นแผลอยู่ริมแม่น้ำ
กัวเจิ้งอี้
พอข้าเห็นก็เลยรีบพาท่านมารักษา
กัวเจิ้งอี้
ในมือข้าถือถ้วยยาอยู่ ร้อนไม่ไหวแล้ว ข้าจะวางก่อนได้หรือไม่
กัวเจิ้งอี้
อื้ม รับไปสิ //ยื่น
กัวเจิ้งอี้
ท่านเป็นใครมาจากไหน
กัวเจิ้งอี้
เหตุใดถึงได้ถูกผู้อื่นปองร้ายเข้า
กัวเจิ้งอี้
ดูจากบาดแผล คนที่หมายทำร้ายท่าน คงอยากให้ท่านไม่ตายก็พิการ
กัวเจิ้งอี้
ผู้ใดที่จะสามารถโหดเหี้ยมต่อท่านมากขนาดนี้
เวินโหย่วหรง
ข้าจำอะไรก่อนหน้าไม่ได้
เวินโหย่วหรง
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร
เวินโหย่วหรง
นี่มันเรื่องอะไรกัน
เวินโหย่วหรง
เพราะอะไรในหัวของข้าถึงว่างเปล่าเช่นนี้!
เวินโหย่วหรง
แม้แต่หน้าตาตัวเองก็ลืมไปแล้ว
เวินโหย่วหรง
คิดเดี๋ยวนี้สิ คิด คิดให้ออกสิ!!
กัวเจิ้งอี้
ตอนที่ท่านถูกปองร้ายศรีษะคงไปกระแทกอะไรสักอย่างเข้า ความทรงจำน่าจะหายไปตอนนั้น
กัวเจิ้งอี้
ต่อให้เค้นเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกหรอก
กัวเจิ้งอี้
รังแต่จะเสียสุขภาพไปเปล่าๆ
เวินโหย่วหรง
บาดแผลทั้งตัวของข้า เจ้าจะบอกว่ามีคนตั้งใจอยากให้ข้าตายรึ
เวินโหย่วหรง
เพียงแต่ยามนี้พอจะคิดอะไรกลับคิดไม่ออกหงุดหงิดไม่ใช่น้อย
กัวเจิ้งอี้
เช่นนั้นข้าจะชวนท่านคุยเรื่องอื่น จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน
กัวเจิ้งอี้
ดูท่าท่านคงอายุน้อยกว่าข้า
กัวเจิ้งอี้
จะเรียกข้าว่าพี่เจิ้งอี้ก็ได้
กัวเจิ้งอี้
ในเมื่อท่านยังจำอะไรเกี่ยวกับตัวเองไม่ได้
กัวเจิ้งอี้
ข้าจะตั้งชื่อให้ท่านใหม่
เวินโหย่วหรง
เจ้าตั้งชื่อให้คนอื่นได้ด้วยหรือไง
เวินโหย่วหรง
เหตุใดถึงตั้งชื่อให้คนอื่นได้
กัวเจิ้งอี้
ฮ่าๆ ก็ข้ารู้หนังสือ
กัวเจิ้งอี้
ตำราเเพทย์ ตำรานักปราชญ์ ตำราพิชัยสงคราม ข้าเคยผ่านตามาหมดแล้ว
กัวเจิ้งอี้
เมื่อเข้าใจตัวอักษรก็ย่อมทำเรื่องง่ายๆอย่างการตั้งชื่อให้ท่านได้
เวินโหย่วหรง
ร้ายกาจเพียงนี้เชียว
กัวเจิ้งอี้
เอาเป็นว่าท่านอยากมีชื่อหรือไม่
กัวเจิ้งอี้
นับแต่นี้ เจ้าชื่อ เวินโหย่วหรงก็แล้วกัน
เวินโหย่วหรง
เวิน โหย่ว หรง
[二] บทที่ ๒ ติดสอยห้อยตาม
กัวเจิ้งอี้
ดูจากรูปร่างหน้าตาร่วมกับผิวพรรณของเจ้า คงไม่ใช่ลูกชาวบ้านแถบชนบทหรือยาจกขอทานที่ไหน
กัวเจิ้งอี้
ไม่แน่ท่านอาจจะเป็นคุณหนูจากสกุลใหญ่ๆในเมืองหลวง
กัวเจิ้งอี้
เอาไว้เจ้าหายดีแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปในเมือง เผื่อจะเจอเบาะแส
เวินโหย่วหรง
หากข้าเป็นคุณหนูจากตระกูลใหญ่จริง
เวินโหย่วหรง
เช่นนั้นใครกันที่จะลอบทำร้ายข้า
กัวเจิ้งอี้
พวกคนจากสกุลใหญ่ๆ ก็มักจะมีเมียมีลูกเต็มไปหมด
กัวเจิ้งอี้
หันไปก็แม่เล็ก มองมาก็แม่รอง
กัวเจิ้งอี้
บางทีคนที่อยากสังหารเจ้า ไม่แน่อาจจะเป็นหนึ่งในพวกนางก็ได้
เวินโหย่วหรง
ความริษยาของสตรีน่ากลัวขนาดนี้เชียว
เวินโหย่วหรง
แล้วอีกเมื่อไหร่ข้าถึงจะหายดี
กัวเจิ้งอี้
คงอีกครึ่งเดือน
กัวเจิ้งอี้
ระหว่างนี้ก็อยู่พักฟื้นที่นี่ไปก่อน
กัวเจิ้งอี้
หากข้ามีเวลาว่างก็จะเข้าเมืองไปถามข่าวคราวให้
กัวเจิ้งอี้
ตอนนี้เจ้าพักผ่อนให้มาก
กัวเจิ้งอี้
นอนลงเถอะ หากขยับเยอะเดี๋ยวบาดแผลเจ้าจะฉีกเอาได้
เวินโหย่วหรง
พี่เจิ้งอี้!!
กัวเจิ้งอี้
เจ้าอย่าวิ่งสิ!
กัวเจิ้งอี้
เดี๋ยวจะหกล้มเอา
เวินโหย่วหรง
ดูสิข้าเจออะไร
กัวเจิ้งอี้
ในมือเจ้าถืออะไร
เวินโหย่วหรง
ทำไมตาถั่วแบบนี้
เวินโหย่วหรง
นี่คือหลินจือดำร้อยปีไง
เวินโหย่วหรง
ตอนที่ท่านหาต้นชวนซินเหลียนอยู่*ข้าก็วิ่งไปเจอมันที่หลังต้นไม้
เวินโหย่วหรง
หากเอาไปขายหล่ะก็ ท่านคงมีเงินพอมาซื้อหนังสือให้ข้าอีกแน่
กัวเจิ้งอี้
นี่เจ้ายังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะเป็นหมอตามข้าอีกรึไง
เวินโหย่วหรง
หากท่านไม่อยากให้ข้าเป็นหมอ
เวินโหย่วหรง
เช่นนั้นก็ช่วยข้าหาครอบครัวที่แท้จริงของข้าสิ
เวินโหย่วหรง
ไหนๆท่านก็จะเข้าเมืองอยู่แล้ว
เวินโหย่วหรง
พาข้าไปด้วยคนได้หรือไม่
กัวเจิ้งอี้
โหย่วหรง ไม่ว่าจะครอบครัวเจ้า หรือในเมืองแถบชนบทก็ล้วนน่ากลัว
กัวเจิ้งอี้
คนพวกนั้นไว้ใจไม่ได้
กัวเจิ้งอี้
ข้ารู้จักกับเจ้ามาระยะนึง ก็พอจะมองออกว่าเจ้าเป็นคนที่มีความคิดซื่อตรง
กัวเจิ้งอี้
หาถูกหลอกใช้ขึ้นมา จะถอนตัวได้ยาก
กัวเจิ้งอี้
ข้าไม่มีวรยุทธ์ ปกป้องเจ้าไม่ไหวหรอก
กัวเจิ้งอี้
โหย่วหรง วันใดวันนึงเจ้าจะเข้าใจความหวังดีของข้า
[三] บทที่ ๓ สารลับ
เวินโหย่วหรง
ท่านจะไม่พาข้าไปจริงๆหรอ
เวินโหย่วหรง
ข้าสัญญาเลยว่าจะไม่ดื้อไม่ซน
เวินโหย่วหรง
ไม่ไปเที่ยวเล่นที่ไหน
เวินโหย่วหรง
จะเดินตามติดท่านประหนึ่งวิญญาณติดตัวเลยทีเดียว
กัวเจิ้งอี้
เจ้าพูดกรอกหูข้ามาสามวันแล้ว หากข้าจะใจอ่อน เจ้าคงไม่ต้องพูดอยู่ทุกวี่ทุกวันแบบนี้
กัวเจิ้งอี้
กลับเข้าไปในเรือน
กัวเจิ้งอี้
แล้วลงกลอนให้สนิท
กัวเจิ้งอี้
หากไม่ใช่เสียงข้าก็ห้ามเปิด
เวินโหย่วหรง
ข้าไม่พูดให้กวนใจท่านอีกแล้ว
กัวเจิ้งอี้
ได้ ข้าจะรีบกลับ
กัวเจิ้งอี้
หากได้หลายตำลึงหน่อย ระหว่างทางจะซื้อของมาให้เจ้าเยอะๆ
- เวินโหย่วหรงชะเง้อมองชายหนุ่มจนคล้อยหลังไป เมื่อเห็นว่ากัวเจิ้งอี้ไม่มีทีท่าจะหันกลับมา -
- นางก็เลยเริ่มแผนการสะกดรอยโดยที่เหยื่อไม่รู้ตัว -
เมืองสุยหยาง แคว้นต้าอิ้ง
เวินโหย่วหรง
ช่วงหลังๆมานี้เห็นมีนกพิราบตัวสีขาวชอบบินมาบ่อยๆ
เวินโหย่วหรง
ที่ขาของพวกมันก็เหมือนจะมีกระดาษที่คล้ายกับสารลับติดอยู่
เวินโหย่วหรง
อันตรายเกินไป
เวินโหย่วหรง
อีกอย่างแววตาที่พี่เจิ้งอี้มองกระดาษที่ติดมากับนกพิราบ ดูกังวลผิดปกติ
เวินโหย่วหรง
ไม่เคยเห็นพี่เจิ้งอี้เป็นแบบนี้มาก่อนเลย
กัวเจิ้งอี้
ขอบะหมี่ชามนึง
พ่อค้าร้านบะหมี่
ได้เลยขอรับคุณชาย
พ่อค้าร้านบะหมี่
เพิ่มไข่กับต้นหอมหรือไม่ขอรับ
พ่อค้าร้านบะหมี่
ขอรับ รอสักครู่
กัวเจิ้งอี้
//หยิบกระดาษออกจากแขนเสื้อ
กัวเจิ้งอี้
โรงเตี๋ยมอวิ๋นเผิงไหล..
กัวเจิ้งอี้
ไม่ว่ายังไงก็กัดไม่ปล่อยจริงๆสินะ
เวินโหย่วหรง
พูดอะไรของเค้านะ ไม่เห็นจะได้ยินเลย
เวินโหย่วหรง
ตรงนั้นมีร้านซาลาเปา
เวินโหย่วหรง
กับร้านขายถุงหอม
เวินโหย่วหรง
ดูๆไปเหมือนพวกเค้ากำลังมองมาทาง....
เวินโหย่วหรง
หรือจะเป็นคนในสารลับ
เวินโหย่วหรง
ต้องระวังพวกเค้าเอาไว้ซะหน่อย
เวินโหย่วหรง
จะปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้
พ่อค้าร้านบะหมี่
บะหมี่ของคุณชายมาแล้วขอรับ
พ่อค้าร้านบะหมี่
ร้อนๆเลยขอรับ
พ่อค้าร้านบะหมี่
ท่านให้อร่อยนะขอรับ
กัวเจิ้งอี้
ขอบคุณขอรับเถ้าแก่
เวินโหย่วหรง
มองเค้ากินแบบนี้ ทำเอาท้องร้องเหมือนกันแฮะ
แม่นางม่านเหม่ย
ท่านมาทำอันใดข้างๆรถม้าของข้า
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
