เมื่อปีพ.ศ.2558 พวกเรา 3 คนอยู่อนุบาล 1 และก็สนิทกันมากๆ แต่พอปีพ.ศ.2560 เราเองที่ต้องย้ายไปรร.ใหญ่ เราไม่ได้เรียนกับเพื่อนอีก 2 คนระยะเวลา 1 ปี แต่พอปี2561 เพื่อนทั้ง 2 ของเราก็ย้ายมารร.นี้ เรามีความสุขมาก แต่ว่า เพื่อนอีกคนนึงของเราอยู่คนละห้องกับเรา พวกเราถึงแม้จะอยู่ในห้องแต่ก็ยังรักกัน พอปี 2562 พวกเราทั้ง 3 ก็ขึ้นป.1 พวกเราได้มาอยู่ ป.1/1 เหมือนกัน ทำให้พวกเราได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ทำอะไรด้วยกันตลอดมาจนถึงป.2 ซึ่งเป็นปี 2563 เราเริ่มห่างกันมากขึ้นๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่สนิทกันนะ แต่พอป.3 ปี2564 พวกเราห่างเหินกันมากขึ้น เราสนิทกับเพื่อนใหม่มากขึ้น

(เพิ่มเติม:เราชื่อ เอ(นามสมมุติ) เพื่อนสนิทชื่อ บี(นามสมมุติ) เพื่อนสนิทอีกคนชื่อ ซี(นามสมมุติ)

ส่วน บี ก็ยังสนิทกับซีและเพื่อนใหม่อีกคนที่ชื่อว่า โม พอตอนใกล้จบป.3 เราได้สนิทกับคนที่ชื่อว่า ข้าว พอพวกเราขึ้นป.4 พวกเราก็สร้างกลุ่มอาภัพรักขึ้นมา ในนั้นมี เรา บี ซี โม ข้าว ชา เราสนิทกับโมและข้าวมากกก แต่พอสักพักเริ่มไม่สนใจข้าวเพราะนิสัยดองงาน มีงานอะไรก็ไม่ทำ เราเลยหันไปสนใจโม เพราะเรากับโมอยู่ใกล้ชิดกัน เหตุเพราะว่า เราไปซ้อมการแสดงด้วยกัน 2 คน ทำให้เราสนิทกัน จนทำให้เราเริ่มไม่สนใจ บี ซี ข้าว และชา บีก็เริ่มห่างเหินกับพวกเรามากขึ้น เลยทำให้เหลือแค่ ซี ข้าว และชา ที่ยังอยู่ด้วยกัน เป็นแบบนั้นจนถึงเทอม 2 อยู่มาวันหนึ่ง เราทะเลาะกับเพื่อนในห้อง เลยลบออกจากกลุ่มไป แต่ บี ก็ยังเชิญเข้ามา ทำให้เราคิดว่า บีเข้าข้างเกินไปแล้ว เลยตัดเพื่อน แต่ทว่าถึงแม้ว่าเรากับบีจะตัดเพื่อนำกัน แต่พวกเราก็ยังเล่นกันอยู่ พอมาเมื่อวันที่ 16/2/67 คาบ 3 ซี เพื่อนที่เรารักที่สุด พูดแรงใส่เรา+กับที่เราทะเลาะกับห้อง 3 เราเลยเครียดมากๆ พอครูให้ทำงาน ข้าวเป็นคนวาดรูปนาน ตอนนั้นข้าววาดรูปเสร็จแล้ว แล้วก็บอกว่า"กูอยากเปลี่ยนเป็นชุดกี่เพ้า" เราเลยบอกไปว่า"กูคิดว่าเสร็จแล้ว แม่งก็ยังไม่เสร็จอีก" ซีก็เลยบอกว่า"คนเราจะเปลี่ยนก็ปกติป่ะ" ตอนนั้นเป็นน้ำเสียงที่ไม่เคยได้ยินจากเพื่อนที่รักมากๆ ตอนนั้นเลยพูดออกมา"อยากโดดตึก ตาย หว่ะ"แล้วเราก็หันหน้าหนีไปร้องไห้ แต่ไม่มีใครมาปลอบเหมือนแต่ก่อน แต่ก่อนคนที่จะปลอบคนแรกคือ ซี แต่ตอนนี้คนที่ปลอบคนแรกคือ โม โมนั่งปลอบเราอยู่ เราคิดอยู่ในหัวตลอดเวลา(ตอนนี้จำไม่ได้แระ) ซีก็ได้พูดออกมาว่า"มึงทำตัวเองเอง โทษกูไม่ได้" ตอนนั้นเราเจ็บมากๆ เราร้องไห้หนักมากๆ หลังจากนั้น บีได้เข้ามาอยู่กับซีแล้วเหมือนจะพูดอะไรซักอย่างที่มีคำว่า "โมมาแย่งเราไปจากบีและซี"โมได้ยิน ก็รู้สึกแย่จนร้องไห้ออกมา เพื่อนเริ่มมามุงเรามากขึ้น สักพัก ซี ก็พูดบลาๆ(จำไม่ได้) ตอนนั้นเราไม่อยากจะฟังอะไรแล้ว รู้แค่ว่า "ถ้าเราตาย พวกมันคงจะมีความสุขกว่านี้" สักพัก ซีก็ร้องเหมือนกัน และก็ทะเลาะกับ โม ตอนนั้นเราคิดแค่ว่า "เราเป็นคนเริ่ม เราต้องหยุด แล้วทำไมพวกมันต้องทะเลาะเพราะเรา ร้องไห้เพราะเรา" ตอนนั้นเราก็พูดออกไปว่า"พวกมึงก็อย่าทะเลาะเพราะกูคนเดียวดิ"ตอนนั้นเราพยายามจะหลับ จะหยุดร้องไห้ แล้วซีได้พูดออกมาว่า"ถ้ามึงจะไปกับไอโม มึงก็ไม่ต้องกลับมาหากูอีก"ตอนนั้นเราเจ็บมากๆ เราก็คิดไว้ว่า"ทำไมกูต้องไป ในเมื่อที่กูรักมึงมากๆ" ซีก็บอกให้เราเปลี่ยนนิสัยนู่นนี่นั่น(จำไม่ได้)

สักพักมันบอกว่า"ถ้ามึงเกลียดกูก็บอกกันตรงๆ" เราก็ตอบไปว่า"กูไม่ได้เกลียดมึง"

พอตอนใกล้จบคาบเรียน บีได้พูดออกมาว่า"มึงอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมไหม" เราก็พยักหน้าเพราะเราอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมมากๆ หลังจากนั้นเราก็กอดกับบี ซีก็ร้องไห้(ไม่ได้เสียใจนะ) แต่ว่ามันมีคนบอกว่า"แล้วโมก็โดดเดี่ยว" เราก็เลยหันไปกอดโมพร้อมบอกว่า"พี่ก็รักโมเหมือนกันนะ หยุดร้องไห้เถอะนะ" หลังจากนั้นเราก็หลุด หลุดแบบว่า ร้องไห้แล้วก็ยิ้มออกมา อีกซักพัก ซีก็หลุดเหมือนกัน พอจบคาบเรียน ครูก็ปล่อยไปกินข้าว ตอนเรากำลังเดินเข้าห้องกับ บี บีทำเราหัวเราะ ตอนนั้นเรารู้สึกมีความสุขมากๆ พอตอนอยู่ในแถวเพื่อรอตักเข้า โม ก็หลุดเหมือนกัน หลังจากนั้นพวกเราก็ไปซ้อมวอลเล่ด้วยกันอย่างมีความสุข

จบละค่ะ ตอนแต่งก็ร้องนะหนิ่