*โปรดอ่านช้าๆชัดๆนะจ๊ะ*

ในเวลาสี่ทุ้ม ณ ตึกระฟ้าแห่งหนึ่งในกรุงโตเกียวมีการนำเพชรเม็ดงามมาจัดแสดงในกระจกสีใสโดยที่มีตำรวจแต่ละนายยืนล้อมอยู่และรอบๆห้องสี่เหลี่ยมขนาดปานกลาง

ตำรวจแต่ละนายมีสีหน้าเคร่งเคลียดในการจับคุมจอมโจรที่หายไปเมื่อ8ปีที่ผ่านมาก็ปรากฏตัวขึ้นเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาที่เจ้าตัวนัดไว้แล้ว สารวัตนากาโมริ กินโซ ที่ยืนคุ้มอยู่ก็มีสีหน้าเคร่งเคลียดไม่ต่างกับนายอื่นๆเพราะเขาตามจับเจ้าจอมโจรคิดมาเป็นเวลานานหลายปีแล้วมันทำเขาไว้แสบมาก

"ทุกคนเตรียมพร้อมวันนี้เราจะจับจอมโจรคิดให้ได้!"สารวัตรนากาโมริเอ่ยเสียงดังฟังชัดให้ตำรวจทุกนายได้ยิน ครั้งนี้เขามั่นใจว่าจะต้องจับมันให้ได้เพราะเขามีคนที่จะมาช่วยในการจับโจรกรรมมาได้หนึ่งคนอย่าง คุโด้ ชินอิจิ นักสืบมอปลายที่กำลังโด่งดังมาช่วยอีกแรง

"ครับ!"

1

2

3

พรึ่บ!

เสียวไฟดับกลางขัน สารวัครนากาโมริเอ่ยเมื่อเห็นอย่างนั้นการที่เขาบอกให้สารสัตรเตรียมไฟสำรองไว้ก็เพราะแบบนี้คิดก็คงจำทำแบบนั้นเหมือนกับทุกครั้งที่เขาได้ยินจากพวกตำรวจนายอื่นๆ

เมื่่อไฟกลับมาเป็นปกติตำรวจนายหนึ่งที่กำลังจะเอื่อมมีไปหยิบเพชรที่อยู่บนผ้าโดยที่กระจกใสอยู่บนพื้นเมื่อตำรวจนายนั้นเห็นอย่างนั้นเลยรีบฉกแล้ววิ่งออกจากห้องไป

"เจ้าคิด! พวกแกรีบวิ่งไปจับมัน!"เสียงสารวัตรนากาโมริสั่งตำรวจที่ยืนนิ่งไม่ไหวตึงใดๆก่อนที่พวกเขาตะวิ่งออกไปเขาก็ขัดจึ้นมาก่อน

"สารวัตรครับเดี๋ยวผมไปเองครับ"

"เอ๋? คุโด้คุงมีแผนงั้นเรอะ"สารวัตรนากาโมริเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นผู้ร่วมกระบวนการขัดขึ้นมาก่อนเพราะว่าแผนที่ว่างไว้ดูเหมือนจะไม่เป็นท่าสักเท่าไหร่แล้วส่วนบนด้านฟ้าก็ไม่มีอุปกรณ์ใดๆ

แค่ถึงอย่างนั้นพ่อนอดนักสืบอย่างเขาก็มีแผนดีๆที่ดตรียมไว้ก่อนหน้านั้นเกมือนกัน การติดเครื่องส่งสัญญาณเป็นเรื่องที่ดีที่สุดและมันแกะออกยากใช่เล่นด้วย

"ครับ"ได้ยินดังนั้นสารสัตรนากาโมริก็บอกให้เข่ไปได้และดูแลตัวเองด้วยก่อนที่เขาจะออกไปตามคิดก็บอกให้สารวัตรตรวจสอบตึกแห่งนี้จะได้รู้ว่าเจ้าจอมโจรคิดมีสิ่งที่เตรียมเอาไว้อีกรึเปล่า

ตอนนี้เขาวิ่งตามคิดมาได้ทันเวลาพอดีดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะคิดว่าพวกเขาคงพูดคุยสั่งการอะไรกันอีกยาวนานเลยยืนพิงกำแพงในชุดตำรวจที่ยังไม่ถูกถอดออกพอเจ้าตัวเห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่ง4x100ไปยังดานฟ้าทันที

หึ เขาคิดไว้ก่อนอยู่แล้วว่าคิดจะต้องเตรียมใช้แฮงไกลเดอร์อย่างแน่นอนเขาเลยเตรียมตะขายล้อมรอบตึกเอาไว้แล้ว

"อ่ะเด้?"เสียงของจอมโจรคิดเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่ามีตะขายล้อมรอบตึกเอาไว้แล้วเขาจะใช้แฮงไกลเดอร์ได้ยังไงว่ะเนี่ย คงจะเป็นแผนของตำรวจที่ตามเขามาแน่ๆแต่ก็คงเป็นข้อผิดพาดที่เขาเห็นอีกคนวิ่งตามมาอย่างกะบินมาได้นึกว่าวิ่งมาราธน

คิดหันหน้ามามองตำรวจนายหนึ่งที่ตามเขามาตอนที่เขาวิ่งเขาสัมผัสได้ว่าสายที่มองมายังเขาเป็นสายตาที่มองทะลุจิตใจคนหลายคนได้อย่างโปร่งใสมีไม่กี่คนที่มองเขาแบบนั้นแต่ก็คงไม่ใช่ฮาคุบะสางูรุเพราะรายนั้นกลับลอนดอนเด็กมัธยมบ้าอะไรไปบอนดอนส่วนอีกคนก็คุโด้ชินอิจิ...

"หึ ฉันให้ตำรวจรายอื่นเอาตะคายมาติดตั้งไว้ตอนที่นายอยู่ในห้องปลอมตัวเป็นตำรวจแล้วล่ะ"ชินอิจิเอ้ยขึ้นเมื่ออีกคนหันมามองเขาแต่เขากับมองเห็นหน้าของอีกคนไม่ได้เลยซักนิดถแถมเขายังรู้อีกว่าอีกฝ่ายรู้ทั้งชื่อของเจาและคนรู้จักอีกหลายคนแค่เขากับไม่รู้ข้อมูลอีกคน โกงชัดๆ

"!!!"

"นายจนมุมแล้วล่ะจอมโจรคิด"หึหึ ถึงเขาจะจนมุมแต่เขาก็คิดแผนดีๆออกเหมือนกันนะคุณพ่อนักสืบเขาไม่ลืมที่จะเตรียมลูกกลมๆที่บรรจุแก๊สยาสลบไว้อยู่เสมอ

"ถึงผมตะจนมุมแต่ก็ไม่ลืมที่จะมีแผนอื่นเหมือนกันนะครับคุณยอดนักสืบ"สิ้นเสียงกวนประสาทของจอมโจรคิดเจ้าตัวก็กลับมาอยู่ในชุดเสื้อสูทมีขาวและกมวกทรงสูงเป็นเอกลักษณ์

"อะไร?"เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกคนเอื่อมมือไปลวงอะไรบางอย่างที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก่อนที่จะเห็นลูกกลมๆเล็กๆที่ดูเหมือนจะบรรจุ...ยาสลบ!

ไม่รอช้าคิดก็ขว้างลูกกลมๆลงพื้นจนมีแก๊สสีชมพูอ่อนฟุงออกมาก่อนที่จะจัดการตัดตะคายออกเป็นขนาดใหญ่ที่พอจะใช้แฮกไกลเดอร์บินออกไปได้ก่อนที่จะมีเสียงเปิดประตูดานฟ้าและพวกตำรวจกับสารวัตรนากาโมริตามออกมา

"เจ้าคิด!"

"ไปก่อนนะครับคุณสารวัตรและพ่อยิดนักสืบ"เจาพูดจบก็เปิดแฮกไกลเดอร์และบินออกไปจากสถาที่นี้โดยเร็วชักช้าโดนจับเข้าตารางพอดี้เขายังจับเจ้าพวกนั้นออกมาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

8:36

ร่างสูงของชินอิจิงัวเงียตื่นขึ้นมาจากที่นอนเมื่อเห็นรู้สึกว่าตะมีแดดกระทบเข้ากับตาของเขาอย่างจัง

เมื่อวานเขาพอจะจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเจ้าคิดใช้แก๊สยาสลบตนทำให้เขาที่พึ่งจะรู้ตัวก็จาอ่อนปวกเปียกล้มลงไปก้องกับพื้นโดยที่มีคนประคองไว้ดูเหมือนจะเป็นพี่คนหนึ่งในกลุ่มสารวัตรที่ขึ้นมาทันเหตุการณ์พอดี

เขาพึ่งจะนึกออกได้ว่าดจ้าคิดมักจะพกสิ่งนี้ไว้เสมอเพื่อเหตุการขับจันอย่างเช่นเมื่อวานที่เขาผลาดท่าให้เจ้านั้นไปวันหลังเขาต้องคิดแผนใหม่และคิดให้มากกว่านี้เจาจับได้นะเจอดีแน่

ร่างสูงเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องร้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัวของตนให้เสร็จก่อนที่จะเดินออกมาพร้อมกับชุดไปรเวทธรรมดาวันนี้ที่โรงเรียนหยุดจากหลายวันที่เขาดลับมาอยู่ในร่างเดิมได้อย่างถาวร

เจารั่งคิดเรื่องของเจ้าคิดว่าจะจับยังไงให้รู้ว่าตัวจริงของมันคือใครเขารู้แค่ว่าเต้าตัวมีเสียงคล้ายตน รูปร่างที่ดูจะผอมบางนิดหน่อนเพื่อให้เป็นการปลอมตัวจะได้แนบเนียนโครงหน้าที่ดูแค่นั้นก็เหมือนกันเขาอยู่ย้างเพียงแค่ทรงผมเท่านั้นแล้วจะไปตามหาที่ไหนล่ะเนี่ย!

ครืด ครืด ครืด

เสียงจากโทรศัพท์ของเขาเผยให้เห็นว่ามีคนโทรมาขัดจังหว่ะความคิดของเขาพอดี'พ่อ'ท่านโทรมาทำไมวันนี้มีเรื่องอะไรรึเปล่า

'ฮโหลชินอิจิวันนี้พ่อกับแม่มาที่บ้านดอกเตอร์นะ'

บ้านดอกเตอร์?ห๊ะพ่อกับแม่ของเขามาที่บ้านดอกเตอร์อากาสะตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วทำไมท่านถึงไม่บอกผมก่อนล่ะเนี่ย

"มีไรรึเปล่าครับเนี่ย ทำไมถึงไม่บอกผมก่อน"

'พ่อมีคนที่จะพามาให้ลูกรู้จัก ดูเหมือนว่าทางนั้นจะเล่นมายากลเก่งนะ"มายากล เหมือนที่คิดใช้ในการจรรกรรมแล้วเขาเป็นใครกัน รู้จักกันรึเปล่า ทำไมพ่อกับแม่ของเขาถึงไม่บอกกันมั้งล่ะยังมีอะไรที่เจาไม่รู้อีกรึเปล่า

เขารีบตอบรับผู้เป็นพ่อก่อนที่จะเดินลงไปข้างล่างและไปทางบ้านของด็อกเตอร์อากาสะที่อยู่ข้างย้านกัน

ชักอยากจะเห็นหน้าหมอนั้นแล้วแหะ

|\\|

เขารีบตอบรับผู้เป็นพ่อก่อนที่จะเดินลงไปข้างล่างและไปทางบ้านของด็อกเตอร์อากาสะที่อยู่ข้างบ้านกัน

ชักอยากจะเห็นหน้าหมอนั้นแล้วแหะ

ร่างสูงของชินอิจิตอนนี้ยืนอยู่หน้าบ้านของด็อกเตอร์อากาสะที่ออกไปพักร้อนกับไฮบาระเมื่อวานมือหนาเอื่อมไปเปิดประตูหน้าบ้านก่อนที่จะเดินไปหน้าประตูก่อนที่ก้าวเข้าไปในบ้าน

??

เอ๋? ร่างสูงยืนอยู่หน้าประตูกับภาพตรงหน้าที่มีพ่อกับแม่ของเขานั่งจิบน้ำชากันอยู่ เฮ้ยๆแล้วคนที่พ่ออยากให้ผมเจอล่ะ หงัยมาเจอแค่พ่อกับแม่เนี่ย

สายตาของยูซากุพ่อของชินอิจิมองมาเมื่อเห็นการมีอยู่ของเขาก่อนที่จะให้เขาเดินไปหาและนั่งลงข้างๆผู้เป็นพ่อ เขาทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นแค่ท่านสองคนที่เขาคิดว่าน่าจะอยู่กับคนคนนั้นแล้ว

"พ่อแม่แล้วคนที่อยากให้ผมเจอล่ะ"

"555 จ๊ะๆ รายนั้นคงยังไม่มาหรอกแต่ตอนนี้กำลังเดินทางอยู่แหละจ๊ะ รอก่อนนะ"ผู้เป็นแม่อย่างคุโด้ยูกิโกะเอ่ยขึ้นก่อนที่จะหันไปจิบชาเหมือนเดิมก่อนที่พ่อเขาจะเอ่ยขึ้นเพิ่มบทสนทนากันไปเกือบๆ สี่นาที

ตู๊ดด ตู๊ดด

เสียงโทรศัพท์ตัดบทสนทนาของครอบครัวที่ไม่ได้เจอกันนาน มันมาจากโทรศัพท์ของพ่อ

"ฮโหล ถึงแล้วหรอ อืม เข้ามาได้เลย"พ่อเขาเอ่ยขึ้นก่อนจะว่างโทรศัพท์และบอกกับเขาว่าคนที่อยากขะให้เจอมาถึงแล้ว แถมยังอายุเท่ากันด้วยคงจะเป็นเพื่อนกันได้ ส่วนแม่ของเขาก็จะดูตื่นเต้นมากๆ ด้วยแหะ

เขาอยากจะเห็นแล้วจริงๆ นะเนี่ย อายุเท่ากันงั้นหรอถ้าเป็นเพื่อนกันได้ก็ต้องมีอะไรเหมือนกันสิพ่อของเขาบอกว่ามีหน้าตาเสียงรูปร่างเหมือนกันอย่างกับแกะแต่ตัดที่นิสัยที่จะดูขี้เล่นส่วนฝ่ายนั้นยังเป็นลูกชายของอดีตเพื่อนสนิทด้วย แต่กลับไม่นอมบอกนะสิ

มีความลับรึไงกันดูพวกท่านจะมีอะไรที่ยังไม่บอกเขาหรือแค่เจอกันบ่อยจนชินแต่ก็คงแค่กับพ่อเขาเนี่ยแหละคุณแม่ก็ดูตื่นเต้นเหมือนเดิม เฮ้อออ

เดินมามันนานเกินไปหน่อยแหะ เดินมาจากดาวพลูโตรึไงเจ้าหมอนั้นนะ

ร่างสูงเริ่มคิดเรื่องของอีกคนเรื่อยๆ ข้ามเวลาเพราะว่าอีกฝ่ายเดินทางมานานเกินไป เกินนาทีแล้วมั้งเนี่ยเขาเลยว่าจะขอพ่อออกไปเดินหาเพื่ออีกฝ่ายจะหลงแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะได้ยินเสียงเปิดประตู

แกร็ก

หรือว่าจะมาแล้วงั้นหรอ

"อ้าว ไคโตะคุงมาแล้วหรอจ๊ะ"ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นผู้มาเยือนใหม่ตรงหน้า ผู้ชายคนนึงที่อยู่หน้าประตูบ้านรูปร่างที่ดูจะบางกว่าเาหน่อยๆหน้าตาที่ติดจะหวานและขี้เล่นพ่อบอกว่าเหมือนเขา มันเหมือนจริงๆ ถ้ามองแค่เผินๆเท่านั้นแหละถึงจะเหมือนแต่มันก็ต่างสำหรับเขา ร่างโปร่งของชายคนนั้นเดินมานั่งข้างแม่เขา มาอยู่ใกล้ๆก็หน้าตาคล้ายกันอย่างกับแกะเลยแหะ

ร่างโปร่งที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาหันมายิ้มให้เขาพร้อมกับสายตาที่ดูเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน พอลองนึกดูแล้วเจ้าตัวดูเหมือนคิดงั้นหรอ?

สายตาคมมองไปยังคนข้างหน้าอย่างนึกแอะใจเขามองฝ่ายตรงข้ามอย่างละเอียดไม่สนใจสายตามองใครทั้งนั้นแหละเขาอยากจะเก็บลายละเอียดให้มากที่สุด ถึงจะมองกี่ครั้งกี่ครามันก้เหมือนเดิมส่วนคิดเคยได้ยินมาจากสารวัตรนากาโมริว่ามีรูปร่างเหมือนเด็กมอปลายเหมือนเขาแถมรูปร่างยังเหมือนเลยแต่แค่ไม่เห็น

เฮ้ออ แค่ถอนหายใจในใจเท่านั้นแหละจะให้เอาลายนิ้วมือไปตรวจก็ไม่ได้มันไม่เคยเหลือแม้แต่ล่องลอยเอาไว้เลยพูดกับตัวเองหลายครั้งแล้วนะเนี่ย ให้ตายสิอย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร

"เฮ้ ชินอิจิแนะนำตัวให้เพื่อนรู้จักสิ"เสียงของผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นลูกตนเองเอาแต่จ้องเพื่อนที่อายุเท่ากันอยู่นั้นแหละก็รู้พึ่งเคยเจอกันแต่ก็คงยังไม่รู้ว่าเคยเจอกันตั้งหลายครั้งหลายครา

"ค...ครับ หวัดดีฉันชื่อคุโด้ชินอิจิ"ร่างสูงที่ได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยออกมาอย่างติดๆขัดๆเพราะยังไม่ได้ตั้งตัวเสียงของผู้เป็นพ่อก็เอ่ยมาขัดความคิดเขาเสียงแล้วแต่พอเขาหันหน้าไปมองคนที่นั้วข้างหน้าก็ดุเหมือนจะตกใจแหะทำไมล่ะตอนนั้นยังยิ้มให้เขาอยู่เลย เอ๋พึ่งเห็นหน้าชัดๆไม่นึกว่าจะเป็นพ่อยอดนักสืบคนนั้น!--ความคิดของไคโตะ

"เช่นกันนะ ฉันชื่อคุโรบะไคโตะนะ"ร่างโปร่งเอ่ยขึ้นเมื่อตั้งสติได้ก็ปั้นหน้าและเสียงให้เป็นปกติก่อนที่จะยิ้มเจ้าเลห์แบบที่เคยทำตอนที่เป็นจอมโจรคิด หน้าของร่างสูงเริ่มสับสนเมื่อเห็นคนตรงหน้ายิ้มแบบที่รอยยิ้มขิงคิดไม่มีผิด

พวกเขานั่งคุยกันอย่างปกติแต่ที่ไม่ปกติก็คงเป็นพ่อยอดนักสืบกับจอมโจรที่อยู่ในร่างนักเรียนมอปลายธรรมดา ร่างสูงพึ่งรู้ว่าพ่อรู้จักกับคุณคุโรบะโทอิจิที่เป็นนักมายากลชื่อดังและหายสาปสูญไปเมื่อแปดปีก่อนพอดีกับจอมโจรชื่อดังอย่างจอมโจรคิดที่หายไปด้วยและปรากฏตัวขึ้นเมื่อไม่นานมานี้แถมพ่อเขายังเป็นเพื่อนสนิทกันด้วย

แต่ดูเหมือนว่าเขากับไคโตะจะไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่เพราะคนนึงก็ขี้เก๊กอีกคนนึงก็ขี้เล่นกวนประสาท

"อ่า คุยกันมานานแล้วล่ะถึงเวลาที่พ่อกัแม่จะไปแล้วนะลูกคุยกันดีๆล่ะ"เสียงของแม่เขาเอ่ยขึ้นเมื่อก้มมองเวลาในมือก่อนที่จะเดินมาหาเขาแล้วกอดส่วนพ่อเขาก็ตบบ่าปุ๊ๆส่วนคนที่นั่งข้างหน้าเขาก็กล่าวบอกลาทั้งสองท่าน

เมื่อคู่รักเดินออกไปจากบ้านและเสียงเครื่องรถยนต์ที่หายไป ตอนนี้ในบ้านของด็อกเตอร์อากาสะเงียบเหมือนป่าช้ายังไงอย่างงั้นทั้งสองคนที่นั่งอยู่ข้างหน้ากันและกันไม่มีใครยอมเปิดปากพูดทำลายความเงียบเลยสักนิดทั้งคู่ต่างอึดอัดไม่แพ้กันแต่ก็ไม่ยอมพูดคุยกันเลย

เป็นการเจอกันในร่างจริงที่ติดลบสุดๆ

ติ๊ด!

เสียงทีวีเปิดทำลายความเงียบแต่มีสิ่งที่แปลก ไอที่แปลกน่ะก็พวกเขาไม่ได้เป็นคนเปิดต่างหากนี้สินั่งนิ่งกันเป็นหินพระอิฐพระปูนเลยทีเดียว พวกเราหันมามองหน้ากันก่อนที่เสียงทีวีจะดังขึ้นเผยให้เห็นข่าวประจำวันทีมีนักข่างคนนึงเอ่ยขึ้น

"วันนี้เรามีข่าวเรื่องอัญมณีสีฟ้าครามที่มาจากประเทศฝรั่งเศษค่ะ"

"ใช้ครับ แถมวันนี้ยังมีจดหมายจากจอมโจรคิดี่จะมาขอไปเมื่อเช้านี้เองครับ"เสียงของนักข่าวเอ่ยขึ้นและมีภาพหน้าจอที่ฉายให้เห็นสารวัตรนากาโมริกินโซมาให้สัมภาษณ์อีกด้วย จะมาขโมยในวันพรุ่งนี้งั้นหรอ

"ไอเจ้าคิดคงจะเห็นข่าวนี้แล้วสินะ แกฟังฉันให้ดีฉันจะไม่ให้แกเอามันไปเด็ดขาดด!"เสียงของสารวัตรนากาโมริเอ่ยขึ้นเมื่อไมค์ถึงเขา สารวัตรพูดคำนี้มาเป็นรอบที่ร้อยล้านแล้วมั้งเนี่ยพูดแบบนั้นก็ยังจับไม่ได้

หึ

เสียงหัวเรอะของคนข้างๆดังขึ้นมาเมื่อเห็นภาพบนหน้าจอ หน้าของเจ้านันดูเจ้าเล่ห์แต่เขาก็ไม่แอะใจอะไเท่าไหร่จะหาว่าเป็นคิดก็ไม่ได้อีกนะสิเพราะว่าไม่มีหลักฐานแถมยังเจอกันครั้งแรกอีกด้วยแต่ก้คงอดสงสัยไม่ได้ว่าไอคนมี่นั่งข้างๆมันหัวเรอะอะไรทำตัวน่าสงสัยซะจริง

"นายหัวเรอะอะไรน่ะ"ร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองหน้าขอวอีกฝ่ายเพื่อหาความจริงในแววตาขี้เล่นที่แฝงอะไรอยู่ยังไม่ทราบเลย

ร่างโปร่งที่ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มแป้นอย่างอารมณ์ดี ที่ไม่ได้มองหน้าของอีกคนเลยสักนิดว่าอยากที่จะเด็ดหัวเขาออกไปขนาดไหนได้เจอพ่อยอดนักสืบคนนี้ในร่างจริงมันก็อึดอัดจะตายไปแถมยังต้องเก็บความลับของตัวเองไว้มิดดินเลยทีเดียว

ยิ้มอะไรของมันว่ะ

"ป่าวสักหน่อยแต่ฉันขอตัวก่อนนะ แล้วเจอกันพ่อยอดนักสืบพ่อยอดนักสืบ"

ห๊ะ คำว่าพ่อยอดนักสืบคำนั้นมันจะบ้ารึไงกลับไปนอนต่อดีกว่าแต่เจ้าหมอนั้นเนี่ยน่าสงสัยแบบเปลี่ยกๆแหะ จะตามติดชีวิตดีรึเปล่าเขาจะมองว่าโรคจิตนี้สิเฟย

|\\|

พิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่งในกรุงโตเกียวได้มีการจัดเตรียมอัญมณีสีครามที่มาจากฝรั่งเศสได้มาจัดแสดงให้เห็นในญี่ปุ่น วันนี้เป็นวันที่จอมโจรคิดจะมาขโมยอัญมณีล่ำค่านี้ไปห้องตัดแสดงเต็มไปด้วยตำรวจหลากหลายนายมายืนคุมอยู่อีกเพียงไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาแล้ว

1

2

3

4

พรึ่บ!

ไฟทุกดวงในห้องสีเหลี่ยมดับสนิทเหมือนทุกครั้งที่คิดจะปรากฎตัวและเหมือนกับเมื่อไม่กี่วันที่แล้ว

"นี้พวกนายรีบเปิดไฟสำรองเส้! "เสียงของสารวัตรนากาโมริเอ่ยขึ้นเสียงเพื่อเรียกสติของตำรวจกลายนายตากภวังความเคลียด

"ครับ สารวัตร! "

พรึ่บ!

ไฟในห้องที่เมื่อกี้ดับสนิทกลับมาสว่างอีกครั้งพร้อมกับคนคนนึงที่ยืนอยู่ข้างหลังกล่องอัญมณีที่ในมือถือมันเอาไว้

เสื้อคลุมสีขาว หมวกทรงสูง แว่นตาขาเดียวที่เป็นเอกลักษณ์ของจอมโจรปรากฎขึ้นในสายตาของตำรวจที่อยู่ในห้องและมีสายตาของผู้ปองร้ายอยู่ด้วย

"สวัสดีครับ สารวัตรนากาโมริ"จอมโจรคิดเอ่ยขึ้นก่อนที่จะวิ่งออกไป

"ไปตามจับมันมาให้ได้!! "

ตำรวจหลากหลายนายวิ่งออกไปตามคิดกลุ่มนึงส่วนอีกกลุ่มนึงก็ออกไปรายงานผู้คนข้างนอก

ร่างโปร่งของจอมโจรคิดวิ่งขึ้นไปบนดานฟ้าโดยที่ตอนนี้มีตำรวจเพียงแค่นายเดียวที่ตามเขามาติดๆ แต่ก็คงจะไม่ใช่พ่อยอดนักสืบคนนั้นเพราะเขาสัมผัสได้ว่ามันเป็นสายตาที่อาฆาตมากกว่า

"หา~มีปืนด้วยเหรอเนี่ยเดี๋ยวนี้สารวัตรนากาโมริอนุญาตด้วยเหรอ"สายตาของเขาเหลือบไปมองคนข้างหลังที่ข้างตัวถือปืน

ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่กลัวหรอกคงจะเป็นแค่ตำรวจที่สารวัตรนากาโมริอีกนั้นแหละ

อะเด้? ร่างสูงในสายตาของจอมโจรคิดคือชินอิจิอีกแล้วเหรอไอหมอนี้ทำให้เขาชะงักได้ตลอดเวลาเลยแหะชอบโผ่ลมาตลอดเมื่อไม่กี่วันก็เจอไปแล้วหนิ

"มาพอดีเลยหนิ จอมโจรคิด"ร่างสูงของชินอิจิที่หันมามองผู้มาเยือนใหม่

"นี้ยังไม่เข็ดเรื่องยาสลบรึไง"

"ฉันไม่กลัวหรอกน่า ของแบบนั้นนะ"

"งั้นเหรอ—"

ปัง!!

เสียงปืนดังลั่นบนดานฟ้ายิ่งเฉียดแขนของจอมโจรคิดอย่างจัง มือบางเอื่อมไปปิดแขนของตนเองเพื่อไม่ให้เลือดไหลออกมาเยอะแต่ก็คงได้แค่คิดเพราะว่าเลือดมันไหลออกมาเยอะมาก

ชินอิจิเห็นภาพนั้นแล้วไม่รีรอวิ่งไปรับร่างโปร่งของคิดทันที'สารวัตรให้ใช้ปืนด้วยหรอ มันมากเกินไปแล้วนะ'ร่างสูงมองผู้มาเยือนใหม่อีกคนด้วยสายตาที่โกรธมากในตอนนี้

"เอาอัญมณีมันมาให้ฉันเดี๋ยวนี้"เสียงทุ้มของตำรวจรายหนึ่งเอ่ยขึ้นมา

"..."ชินอิจิเงียบ

"ถ้าไม่ให้แกก็ตายไปพร้อมมันเลยก็แล้วกัน"ผู้คิดร้ายเอ่ยขึ้นพร้อมกับชี้ปืนไปที่ร่างสูงที่กำลังเงียบอยู่

"ทำไมต้องให้แกด้วยล่ะ มีเหตุผลหรอ"ชินอิจิเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายอยากจะได้ตัวอีกคนที่ตอนนี้ยืนนิ่งอยู่เพราะความเจ็บที่ไม่สามารถขยับตัวได้

"ก็ฉันบอกมันไปหลายครั้งแล้วอย่ามายุ่งกับอัญมณีพวกนี้เมื่อ8ปีก่อนก็ไม่นึกว่าจะรอดมาได้ตอนแรกก็นึกว่าตายไปแล้ว"เมื่อ8ปีก่อนทำไมมันคุ้นๆ เหมือนมีอะไรเหมือนกันสักสองอย่างฟะ

ปัง!!

เสียงเปิดประตูเสียงดังลั่นจากสารวัตรนากาโมริพร้อมกับตำรวจอีกหลายนายที่ขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงปืนที่ดังมาจากบนดานฟ้า

"คุโด้คุงเมื่อกี้เสียงอะไร! "เสียงของสารวัตรนากาโมริเอ่ยขึ้นเมื่อขึ้นมาถึงจุดหมายที่ว่าคิดน่าจะอยู่ที่นี้ด้วย

"สารวัตรรู้จักคนคนนี้ไหมครับ"ชินอิจิเอ่ยพร้อมกับชี้ไปทางผู้ชายร่างหนาที่ถือปืนชายคนไหวตัวทันเลยวิ่งไปตามที่ขอบดานฟ้าและปืนโดยเชือกที่เตรียมไว้ลงไปข้างล่างที่มีตำรวจรออยู่ที่จริงเขาโทรไปบอกตำรวจนายอื่นๆ เรียบร้อยแล้วเพราะรู้สึกว่าวันนี้เจ้าหมอนี้ไม่รอดแน่ๆ

"อ เอ๋ไปจับตัวคนที่ไม่ได้รับเชิญไว้เส้! "

ทุกคนที่อยู่บนดานฟ้ารีบวิ่งลงไปข้างล่างตึกเหลือไว้เพียงสองคนที่อยู่มาก่อนแล้วอย่างชินอิจิกับจอมโจรคิดที่คงจะลืม แค่คนคนนั้นก็เป็นตัวล่อเหมือนกันแหะ

ร่างสูงมองคนที่อยู่ในอ้อมแขนก่อนที่จะได้ยินเสียงหอบหายใจถี่ๆ เพราะความเจ็บแป๊ปๆ ที่ไม่ยอมหายไปสักที

"ไหวไหม"ชินอิจิเอ่ยขึ้นเพราะความเป็นห่วงแต่ก็คงสื่อไปไม่ถึงอีกฝ่ายหรอก

"ป ปล่อยเถอะ"คิดเอ่ยเสียงแผ่วเบาพร้อมกับใช้มือดันให้อีกคนห่างออกไปเพื่อไม่ให้โดนเลือดของเขา

"เฮ้อ ดื้อจริงๆ นะนายเนี่ย นอนหลับไปสักพักก็แล่วกัน"ชินอิจิเอ่ยเสร็จก็ใช้เข็มนาฬิกายาสลบที่ด็อกเตอร์อากาสะทำเขาเมื่อตอนยังอยู่ในร่างของเอโดงาว่าโคนัน

"ห ห๊า—"เสียงของจอมโจรคิดเอ่ยเสียงตัดแล้วสลบไผในอ้อมกอดของร่างสูง สลบไปแล้วคงจะตื่นมาอีกครั้งก็พรุ่งนี้เช้าล่ะมั้ง

ร่างสูงอุ้มคนที่อยู่ในอ้อมกอดเมื่อครู่ในท่าเจ้าสาวที่ตอนนี้สลบไปแล้วก่อนที่จะใช้กระเป๋าเป้แถวๆ นั้นก่อนที่จะเขากดสวิทกระเป๋าเป้แล้วร่อนกลับไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง

ต้องรีบกลับไปก่อนที่เลือดของเจ้าหมอนี้จะหมดตัวซะก่อน

ร่างสูงมองคนที่อยู่ในอ้อมกอดเขาไม่เห็นหน้าอีกคนเพราะหมวกเจ้านี้มันบังอยู่นะสิจะใช้มือเปิดตอนนี้ก็ไม่ได้เดี๋ยวเจ้านี้ก็หลนลงพื้นเสียก่อน

ตี๊ด!

เสียงของสัณญาณบลูทูดที่เหมือนคิดจะใข้ในการจรรกรรมในหลายๆ ครั้งดังขึ้นมาอยู่ข้างหูของคนในอ้อมกอด

[คุณหนูครับ ตอนนี้อยู่ที่ไหนหรอครับ] เสียงของผู้ชายที่อายุเท่ากับด็อกเตอร์เอ่ยขึ้นทำให้เขาได้ยิน คุณหนูหรอใช้คำนี้น่าจะรวยอยู่หนิแล้วทำไมมาขโมยอย่างงี้ว่ะ

[คุณหนูครับไม่คิดที่จะตอบข้าน้อยคนนี้เลยหรอครับ ถ้าคุณหนูหายไปแล้วผมจะไปขอโทษทานโทอิจิยังไงล่ะครับท่านโทอิจิอุส่าห์ฝากฝั่งไว้กับผมนะขอรับ] นี้ลุงเค้าจะไม่เอ่ยชื่อตัวเองหรือคุณหนูคนนี้เลยรึยังไงเนี่ยแต่ชื่อโทอิจิงั้นหรอเหมือนเคยได้ยินที่ไหนแหะ'ไม่ยอมฟังที่เค้าพูดก็แบบนี้'

เสียงของคุณลุงเงียบลงแล้วเหรอเนี่ย ทำไมไม่พูดต่อล่ะหรือว่าจะรู้แล้วเหรอหรือว่าอยู่แถวนี้

ไม่หรอกเรารีบกลับที่หมายก่อนดีกว่า

|\\|