สวัดดีผมชื่อทอม เพรียสเป็นนักเรียนชั้นม.5ชีวิตของผมนะหรอถ้าให้อธิบายก็เหมือนนรกแต่มันกำลังจะเปลี่ยนไปในวันนี้เพราะห้องของเรามีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาเขาชื่อคามิล เบอล์เขาเป็นหนุ่มผิวขาวตัวเล็ก
เบาะบางเขาดูเป็นคนเงียบๆในครัง้แรกที่ผมเห็นเขาก็ทำให้ผมได้รู้จักคำว่ารักแรกพบเป็นครั้งแรกในวินาทีที่เข้านั่งลงที่โต้ะใกล้ๆผมนั้นเองที่ทำให้ผมประหม่าและหัวใจเต้นเร็วจนแทบคลั่งแต่ก็มีเสียงที่คุ้นเคยเรียกผมจากข้างหลังห้องว่า"ไอ้ตาขาวเอาเงินมาหน่อยดิ๊"นั้นเป็นเสียงของชายร่างใหญ่ที่ชื่อเคน ฮาร์ทเขาเป็นนักเลงประจำห้องเขามีเพื่อนอีก5คนนั้นคือ เมส ดาวิน เอส เครี่และอลิสซึ่งพวกนั้นเป็นกลุ่มพวกชอบรังแกคนอื่นและเหยื่อเบอร์1คือผมแต่ในเวลาท่ผมกำลังตื่นเต้นนั้นก็มีบางอย่างที่มากกว่าเสียงมากระแทกที่หลังของผมและนั้นคือมือของเคนที่ตบลงมานั้นเงอทำให้ผมเจ็บมากจนถึงกระดูกดำแต่สิ่งที่ผมทำได้ก็คือกัดฟันทนเพราะถึงจะไปฟ้องครูทุกคนรอบตัวก็คงไม่ช่วยผมและก็คงแก้ต่างให้เคนกับเพื่อนๆหมดผมเลยทำได้แค่อดทนแต่คนที่เห็นสีหน้าของผมและไม่ทนก็คือคามิลเขายืนขึ้นและผลักพวกเคนถอยออกไปและถามว่า"พวกนายทำบ้าอะไรกัน!"เคนที่ได้ยินก็ไม่สบอารมอย่างมากและก็ถามไปว่า"แกเกี่ยวอะไรเด็กใหม่!"และกำลังจะต่อยไปที่หน้าของคามิลแต่เสียงเปิดประตูของครูก็ขัดไว้ได้ผมที่ยังเจ็บหลังไม่หายก็นั่งกัดฟันและตั้งใจเรียนต่อไปส่วนคามิลก็มองมาด้วยสายตาที่สงสารและเป็นมิตรอย่างมากผมก็ยิ้มตอบไปและดูเหมือนคามิลจะอยากเป็นเพื่อนกับผมผมเลยแนะนำตัวไปว่า"ไงฉันทอม เพรียสยินดีที่ได้รู้จัก"พร้อมกับยื่นมือไปให้จับและคามิลก็แนะนำตัวว่า"ฉันคามิล เบอล์ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน"นั้นทำให้ผมลดอาการตื่นเต้นไปมากแต่ก็ยังประหม่าอยู่และดูเมหือนคามิลจะรู้เขาเลยพูดออกมาว่า"นี่นายไม่ต้องตื่นเต้นก็ได้ฉันเป็นคนสบายๆ"พร้อมกับจับมือของผมแต่แล้วมือถือของผมก็ดังขึ้นผมหยิบมือถือขึ้นมาดูและพบว่าเคนทักมาเขาบอกให้ไปเจอกันในห้องน้ำหลังจบคาบผมที่กำลังสั่นกลัวก็หน้าซีดคามิลที่เห็นก็ทำหน้าสงสัยบางอย่างและนั้นเองคือจุดเริ่มต้นของผมกับชีวิตวัยเรียน
....โปรดติดตามตอนต่อไป....
สวัดดีผมทอม เพรียสเป็นนักเรียนอายุ19ผมเป็นคนที่เรียนไม่ค่อยเก่งส่วนเรื่องกีฬาอย่าถามเลยดีกว่าผมมักจะโดนรังแกโดนเคนเสมอแม้จะขอให้ครูช่วยมันก็ไม่หยุดจนกลายเป็นนรกที่วนไปในทุกครั้งๆผมก็ทำได้แค่ยอมรับและยอมแพ้แต่เรื่องก็เปลี่ยนไปตั้งแต่เขาย้ายมาชายในฝันผมคามิล เบอล์เป็นเหมือนกิ่งไม้ที่พยายามมาบังพายุที่กระหนำแบบไม่หยุดยั้งแต่มันก็คือกิ่งไม้เพราะฝนที่สุดมันก็จะโดนลมพัดหายไปหรือไม่ก็ค่อยๆทำให้ตัวเองโตขึ้นและจะกลายเป็นต้นไม้แต่ก่อนที่จะวันนั้นจะมาถึงก็คงเป็นได้แค่กิ่งไม้ต่อไปเหมือนกับวันนี้ที่ผมก็ถูกใช้ให้ไปซื้อของเช่นเคยแต่ที่ไม่เหมือนเคยคือผมได้พบกับคามิลที่รอมผอยู่แถวหน้าห้องผมประหม่ามากและรีบเดินผ่านไปแต่เขาก็จับไหล่ผมไว้และถามผมว่า"นายถูกพวกนั้นรังแกมานานแค่ใหนแล้ว"ผมที่ได้ยินก็หลบสายตาของเขาแต่เขาก็พยายามที่จะให้ผมมองไปที่ตาของเขาผมที่กลัวก็รีบวิ่งหนีไปที่ห้องเรียนและนำของที่ไปซื้อมาให้พวกเคนแต่ผมก็พลาดที่หยิบน้ำมาผิดเคนที่โกรธก็ด่าผมด้วยน้ำเสียงโมโหว่า"เรื่องง่ายๆแค่นี้แกยังทำไม่ได้!"พร้อมกับเดินมาเพื่อต่อยผมแต่ผมที่กลัวก็ยกแขนขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวโดนไม่ได้ตั้งใจนั้นเองที่ทำให้เคนยิ่งไม่พอใจและพูดว่า"นี่แกคิดว่าไอ้เด็กใหม่จะช่วยแกได้ตลอดหรอวะไอ้ขยะไร้ค่า!"และก็กำลังจะต่อยลงมาที่ผมแต่คนที่เข้ามาขัดก็คือคามิลถึงเขาจะตัวเล็กแต่แรงเขาก็เยอะพอตัวเขาใช้กระเป๋าขึ้นมากันหมัดของเคนและเตะไปที่หัวเข่าของเคนจนเคนต้องคุกเข่าลงด้วยความเจ็บปวดและพูดออกมาว่า"นี่แก!ไอ้เด็กใหม่เรื่องนี้ไม่เดี่ยวกับแก!!"พร้อมกับเพื่อนๆของเคนก็รีบพุ่งเข้าใส่ผมกับคามิลแต่คามิลก็พอจะสู้เป็นทำให้ผมเป็นตัวถ่วงและยังช่วยอะไรไม่ได้แต่ผมก็พยายามช่วยสุดความสามารถโดยการพยายามบังหมัดของพวกเคนที่พุ่งมาที่คามิลแต่นั้นเองที่ทำให้ตัวผมเต็มไปด้วยลอยแผลแต่นั้นเองที่ทำให้ผมกับคามิลได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น
....โปรดติดตามตอนต่อไป....
หลังจากที่มีเรื่องกับพวกเคนเสร็จผมกับคามิลก็ได้ใช้เวลาด้วยกันหลังเลิกเรียนและคามิลก็ถามผมว่า"ทำไมนายไม่สู้กลับละ"นั้นเป็นคำถามที่แทงใจดำและเจ็บมากแต่ผมก็ตอบไปด้วยน้ำเสียงเฉยๆว่า"ก็ผมสู้ไม่เป็นขนาดต่อยเตะยังทำไม่เป็นด้วยซ้ำ"คามิลได้ยินก็หัวเราะและพูดด้วยน้ำเสียงขบขันว่า"อะไรละนั้น"ผมก็คิดว่าการที่ได้เห็นเขายิ้มและหัวเราะก็ไม่เลวแต่สิ่งต่อไปที่เขาพูดออกมาทำให้ผมเกือบจะร้องไห้ออกมานั้นคือ"ให้ฉันสอนมั้ย"ผมที่ได้ยินก็แทบจะหัวใจวายแต่นั้นเองก็ทำให้ผมตอบตกลงไปโดนไม่รู้ตัวว่า"เอาสิ"และหลังจากตอบตกลงคามิลก็พาผมมาที่บ้านของเขาที่นั้นเป็นตึกแถวที่ดูเก่าๆและคามิลก็พาผมมาที่ดาดฟ้าและก็เริ่มถามผมว่า"นายเคยออกกำลังกายรึป่าว"ผมก็พยักหน้าตอบไปและนั้นเองก็ทำให้คามิลหยิบกระสอบทรายออกมาและพูดว่า"ต่อยมันซะ"ผมก็ต่อยไปแต่คามิลก็ทำผมตกใจด้วยเสียงดังว่า"นายต่อยผิด!"ผมก็หันมาและถามว่า"งั้นต่อยยังไงถึงถูก"คามิลก็อธิบายว่า"นายตัวเล็กกว่าเคนการที่นายจะต่อยให้มันเจ็บได้นายจะต่อยแบบมั้นไม่ได้นายต้องใช้น้ำหนักตัวของนายให้ไปตามหมัดตอนต่อยแบบนี้"และคามิลก็ต่อยให้ผมดูผมที่ลองทำตามก็เห็นว่ามันดีขึ้นและคามิลก็สอนเทคนิคการสู้แบบยิบย้อให้อีกเช่นการเตะหลังเข่าเพื่อทำให้ล้มลงรวมถึงการใช้หัวพุ่งชนเวลาโดนล็อกหรือเจ็บแขนผมก็สนุกที่ได้เรียนจากคามิลแต่นี่มันก็ดึกแล้วและผมก็กลับมาจาดบ้านของคามิลแต่ระหว่างทางผมก็เจอพวกนักเรียนโรงเรียนอริกำลังเดินผ่านและก็ใช่ผมถูกหาเรื่องแต่พวกนั้นมา2คนผมจึงกลัวจนไม่กล้าสู้แต่สิ่งที่ทำให้ผมสู้ขึ้นมาก็คือเสียงของคามิลที่เคยสอนผมดังขึ้นมาผมตั้งการ์ดแบบง่ายๆไว้กันหัวกับคอวพวกนั้นนึงพุ่งมาต่อยผมแต่ก็ถูกผมเตะหลังเข่าจนล้มลงกับพื้นและอีกคนที่พุ่งมาใส่ก็ถูกผมต่อยแบบทิ้งตัวใส่จนเลือดกบปากและล้มลงไปผมที่ตกใจก็รีบวิ่งหนีกลับบ้านและรอที่จะเจอกับคามิลพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้วสิ
....โปรดติดตามตอนต่อไป....
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
