My Daily Life
แนะนำตัวละคร &เนื้อเรื่องคร่าวๆ
บางตอนอาจสร้างมาจากชีวิตจริง
ส่วนบางตอนอาจเพิ่มขึ้นให้เรื่องนี้มันดูยาวขึ้น
Frame
ชื่อ : เฟรม
อายุ : 12-13
น้ำหนัก : 49
ส่วนสูง : 161
สถานะ : โสด
อารมณ์ : แฮปปี้บ้าง แต่ส่วนใหญ่เศร้าซึมมาดีกว่า
เป็นประวัติคร่าวๆของคนแต่ง
White
ชื่อ : ไวท์
อายุ : 12-13
น้ำหนัก : -ไม่ทราบ-
ส่วนสูง : -ไม่ทราบ-
สถานะ : โสด
อารมณ์ : ส่วนใกญ่แฮปปี้และชอบฮีลใจ
เป็นเพื่อนที่ค่อยฮีลใจมาตลอดเลย
แต่เสียงแชทกลับเด้งขึ้นมาไม่หยุด
Frame
อือ....เสียงแชท..ทำไมถึงเด้งมาไม่หยุดวะ..
มันทำใจเสีย และเสียใจสุดๆ
Frame
จริง...ใช่มั้ย?...มันคือความจริงหรอ...
ที่พูดไปก็ได้เสียงสั่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างสิ้นหวัง
ไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่ฉันเจ็บปวดได้ขนาดนี้
และในขณะที่ฉันเศร้า ร้องให้ และเสียใจ
แต่สิ่งที่ฉันนึกถึงอย่างแรก ก็คือ เธอ ไวท์
ฉันได้กดเข้าแขทไวท์ก่อนจะรีบกดโทรในทันที
Frame
ฮึก..มึง.....ว่างคุยมั้ย..ฮึก..
เสียงสะอื้น ผสมกับเสียงในห้องที่เงียบสงัด
White
เฮ้ยมึง...มึงอย่าร้องดิ่
White
เฮ้ย..ฮึบดิมึง..อย่าร้องๆฮึบ
แต่คำปลอบนั่นก็ไม่สามารถทำให้ฉ้นหายร้องให้ได้
ฉ้นไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้
เพราะมันเจ็บและจุกเกินที่จะทนไหว
กับโดนคนที่รักมากและรักที่สุดทิ้งไป
Frame
ฮึก..อึก..ฮื้ออ..ฮึก...
Frame
...ปลง......เหนื่อย...ท้อ
....เครียด...
Frame
..หรือเรา...ไม่สำคัญในสายตาเขาแล้วหรอ....
เขามีเหตุผลที่จำเป็นต้องห่างกับฉัน
และฉันก็เข้าใจว่ามันจำเป็น
แต่ฉันก็ทำใจไม่ได้ ที่จะมูฟออนจากเขา
เวลาฉันไปทำความสะอาดชั้นบนสุด
ที่มันชุกชุม เต็มไปด้วยผู้คนแพลนพลานไปหมด
Frame
..ถ้าเขาเห็นกูกระโดดลงไป..
เพระาฉันยังต้องการมีชีวิตอยู่
และนำไปเป็นอุธาหรณ์สอนใจไว้นะครับ
ต้องทำวันพรุ่งนี้ ให้สดใสที่สุด
ความเศร้ากัดกิน
ที่ฉันยังตัดใจจากเขาคนนั้นไม่ได้
Frame
เรา...ต้อง...ตายเพื่อเขาเลยมั้ย..
เป็นอีกครั้งที่ฉันคิดแบบนั้น
แต่มันก็ปล่าวประโยชน์เสียจริง
ไม่ว่าฉันจะทำของไปขนาดไหน
มันก็ไม่ใช่เขาคนเดิมที่ฉันต้องการ
ก่อนจะลุกเดินออกจากห้องไป
หลังจากที่ก้าวขาออกจากห้อง
ฉันได้เดินเข้าไปในห้องครัว
*ีดที่เล็มคมนั้นอย่างช้าๆ
ก่อนจะหยุดที่ระหว่างอกของฉัน
ฉันได้นึกถึงเขาคนนั้นอีกครั้ง
ก่อนจะทำมีดเล่มนั้นตกลงพื้น
แต่ก็ดีที่มันไม่โดนเท้าฉัน
Frame
ทำไมกันนะ...ทำไมถึงยังไม่แทง..
...
นี่!!เลิกทำแบบนี้สักที!
...
เฟรม อาการไม่ค่อยดีอยู่นะ..
...
โดนซ้ำเติมไปมากกว่านี้อาจทำให้เขาซึมเศร้ากว่าเดิมได้
แต่พ่อของฉันเดินออกไปแบบหงุดหงิดกับการกระทำของฉัน
Frame
กูผิดขนาดนั้นเลยหรอ...
ก่อนจะหยิบมีดขึ้นมาเก็บที่เดิม
ก่อนที่ฉันจะเดิมกลับห้องไปแบบตัวอ่อนๆ
นั่งสะอื้นและร้องให้หนักมาก
ที่ในห้องตอนนั้นมีแต่เสียงสะอื้น
ผสมกับเสียงเพลงบรรเลงไปในเวลาเดียวกัน
ต้องเป็นเพลงที่เขาเคยส่งมาให้ฉัน
มันกดความรู้สึกฉันให้ดิ่งหนักก็ว่าเดิม
ตัวสั่นไปหมด จุก และเจ็บในเวลาเดียวกัน
Frame
...ฮึก....ทำไมอะ...อึก.
ฮือ..ทำไม...กูผิดทุกอย่างเลยหรอ..
เพลงก็บรรเลงให้อารมณ์ความเศร้าไปเรื่อยๆ
Frame
..ฮึก....ถ้าต*ยห่าไปจากโลกใบนี้ได้ก็คงจะดีมาก...
ก่อนจะหยิบสมุดและเขียนความในใจลงไปพร้อมกับน้ำตา
น้ำตาที่มันไหลอาบแก้มจนหยดลงมาที่สมุด
อาจจะเป็นการเขียนลาตายของฉันก็ได้..
Frame
ฮาาาา..อึก...พอแล้ว..ไม่ไหวแล้ว....เหนื่อยจัง..
Frame
มันเหนื่อยไปหมดเลย..
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมจะเเต่งเป็นชีวิตประจำวันแน่นอน
ค่อยติดตามกันเยอะๆเลยนะครับ
ชีวิตเรายังต้องดำเนินต่อไป
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
