"ท่านอาจารย์ ได้โปรดอย่าจากข้าไปขอรับ ท่านอาจารย์ศิษย์ขอร้องท่าน ข้ายอมทำทุกอย่าง"

เสียงอ้อนวอนไร้เรี่ยวแรงของเว่ยเอียน ศิษย์เพียงคนเดียวของท่านเทพซานจิง

"เว่ยเอียน ออกไป อย่ารบกวนข้า "

เสียงไพเราะนุ่มนวลของธิดาเทพเอ่ยในขณะที่ร่างกายยังนั่งสมาธิอยู่จุดศูนย์กลางของม่านคมสีทอง

เกศาสีขาวปลิวไสวตามกระแสลมปราณที่พัดวนรอบกาย เทพซานจิงถึงคราวแตกดับแล้ว

หยดน้ำสีใสรินไหลออกมาไม่หยุดยั้งบนใบหน้าของเว่ยเอียน อกข้างซ้ายเจ็บปวดราวกับกำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดไป

หนึ่งวันต้นไม้แห่งชีวิตในดินแดนเทพถูกไอมารครอบครองกิ่งก้านใบแปรผันเป็นสีแดง

ทั่วทั้งแดนเทพรู้ว่านี่คือนิมิตรอันตราย ความชั่วร้ายกำลังจะครอบงำโลก

เทพสูงสุดที่ปกป้องโลกทั้งสี่ล้วนไม่อาจนิ่งเฉยได้ หนึ่งในเทพผู้ปกป้องโลก เทพธิดาซานจิง จึงต้องสละวิญญาณบริสุทธิ์ เพื่อสลายไอมารที่ล่วงล้ำเข้ามา

ทว่าในยามนี้ กลับถูกขัดขวางโดยลูกศิษย์เพียงคนเดียวอย่างเว่ยเอียน

กระบี่สีทองที่มีนามว่ากระบี่ บัญชาสวรรค์ ยุทธโธปกรณ์เพียงหนึ่งเดียวที่สามารถตัดฟ้าผ่าพิภพ

และเป็นสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดเพียงหนึ่งเดียว ที่ผู้เป็นอาจารย์มอบให้แก่ศิษย์

"ท่านอาจารย์ขอรับ หากท่านจากข้าไป ข้าเว่ยเอียน ขอสาบานว่าจะทำลายทั้งสามภิภพและตายตามติดท่านไป"

น้ำเสียงสั่นของเว่ยเอียนเอ่ยพร้อมกับหยาดน้ำใสที่รินไหลเปื้อนใบหน้า

เซียนสูงสุดศิษย์หนึ่งเดียวของเทพซานจิง ไร้ซึ่งรัศมีสง่างามดั่งเช่นเคย

ราวกับคำพูดของเขาไม่ได้สร้างแรงสะเทือนใดใดให้ผู้เป็นอาจารย์เลยแม้แต่น้อย

ร่างสีขาวสง่าดุจนางพญา นั่งขัดสมาธิร่ายอาคมต่อไป ม่านเขตอาคมกางอยู่รายล้อม อบอวลไปด้วยพลังวิญญาณสีทองพลุ่งพล่านอยู่ภายใน

ยิ่งมองภาพตรงหน้าเท่าใดเว่ยเอียนก็ยิ่งเจ็บปวดแทบขาดใจ

" ท่านอาจารย์ ฮึก...ได้โปรดอย่าไปเลยขอรับ "

ร่างสูงของเขามือข้างหนึ่งถือกระบี่บัญชาสวรรค์ไว้แน่น ทว่าขาข้างหนึ่งกลับอ่อนแรงลงกับพื้น

"ข้าต้องทำอย่างไรขอรับ ข้าจะช่วยท่านอาจารย์ได้อย่างไรขอรับ ฮืออ...ข้าไม่อยากให้ท่านหายไป ข้ายังอยากอยู่กับท่านนะขอรับ"

สี่พันปีแล้ว ที่เว่ยเอียนได้ถูกชุบเลี้ยงโดยท่านเทพสูงสุด สี่ปีแล้ว ที่ท่านเทพได้ปกป้องเขาจากเหล่าเซียนที่คอยรังแก สี่ปีแล้วที่เขาเปลี่ยนจากจิตอสูรบำเพ็ญสู่เส้นทางเซียน

สำหรับเว่ยเอียน...ท่านอาจารย์คือทุกอย่างในชีวิตเขา คือคนที่เขาให้ความสำคัญมากที่สุด ถึงแม้เขาจะบอกไม่ได้เต็มปากว่าตนรู้สึกอย่างไรกับท่านอาจารย์กันแน่

ทว่าเมื่อรับรู้ว่านางกำลังจะจากไปตลอดกาล สิ่งนี้ราวกับเป็นศรพิษหมื่นเล่มที่ทิ่มแทงหัวใจ

เขายอมแลกทุกอย่าง เพื่อให้อาจารย์ได้มีชีวิตอยู่ต่อ ทว่าไม่ว่าจะขอร้อง จะอ้อนวอนนางเพียงใด

ต่อให้เขาร่ำไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด นางก็ไม่หันกลับมามอง และร่ายอาคมเพื่อผลึกไอมารโดยไม่สนชีวิตของตนอยู่อย่างนั้น

ยามนี้ เว่ยเอียนถึงได้ตระหนักได้ว่า ที่แท้สิ่งที่สำคัญกว่าตัวเขาในใจของอาจารย์ คือสามภิภพ

รอยยิ้มขมขื่นปรากฏบนใบหน้างามสง่า ที่เปื้อนรอยน้ำตา เว่ยเอียนได้มองเห็นศัตรูที่แท้จริงได้สักทีในรอบสี่พันปี

ศัตรูที่เขาควรกำจัดหาใช่เหล่าเซียนบุรุษเหล่านั้นที่มาเกี้ยวพาราสีท่านอาจารย์

แต่กลับเป็นสามภิภพแห่งนี้ สถานที่ที่กำเหนิดขึ้นเป็นที่อยู่แห่งสรรพชีวิตแห่งนี้ต่างหาก ที่กำลังจะพรากอาจารย์ไปจากเขา

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า "

เสียงหัวเราะอย่างเจ็บปวดใจและแฝงแววบ้าคลั่งไว้ภายใน

พร้อมกับดวงตาของเว่ยเอียนที่เปลี่ยนเป็นสีแดง

เขาหันมองรอบๆ ซึ่งเป็นที่พำนักของเทพสูงสุด

ตำหนักเหนือสวรรค์ สถานที่ที่งดงามที่สุดในสามภิภพ สถานที่เดียวที่อุดมไปด้วยพลังวิญญาณมากมาย สถานที่ที่ผู้คนอยากย่างกรายเข้ามามากที่สุด

ทว่ายามนี้เขากลับรังเกียจมันเหลือล้น มือขวากำกระบี่บัญชาสวรรค์ไว้แน่น จนเส้นเลือดที่มือปูดโปน

ไอมารที่มองไม่เห็นบางส่วนแทรกซึมเข้าสู่จิตวิญญาณเขา

เว่ยเอียนหัวเราะ พร้อมกับพูดว่า "ในเมื่อท่านอาจารย์กำลังจะตาย ข้าก็จะทำให้ทั้งสามภิภพนี้ตายไปพร้อมกับท่าน "

น้ำเสียงของเขาแข็งกระด้างไร้ความเมตตา ต่างจากศิษย์ผู้อ่อนโยนคนเดิม