"อย๊ากกกกกกกกกก"

เสียงร้องของเด็กชายหน้าตามอมแมมกำลังวิ่งหนีจากพ่อค้าอาวุธที่ดูโหดเหี้ยม

"เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะไอหัวขโมย"

"ถ้าจะคืนให้แล้วจะหนีแกทำไม"

เด็กน้อยเร่งฝีเท้าวิ่งอย่างรวดเร็ดเพื่อหนีจากตลาดชุนมุน เข้าไปในป่าลึกกับเหล็กชั้นดีถุงเท่าฝ่ามือถุงหนึ่ง

"เอ๊ะ วันนี้เอาปลาไปฝากดอนนี่ดีกว่า"

เด็กน้อยมุ่งหน้าไปยังน้ำตกต่อเพื่อหาปลา

"ทำไมวันนี้ปลาน้อยจังนะ"

ที่ชายแดนใต้สุดของเมืองทีนีทแห่งสัตตบรรณทวีป

คณะเดินทางของผู้วิเศษลัทธิบูชาลมของรีเพียน่าแห่งพายะทวีปได้เข้าใกล้เมือง มีทหารม้าอารักขารายล้อมรถม้าราวๆ 30 นาย

ณ พระราชวังบงกชแดง

"เรื่องต้อนรับผู้วิเศษต่างทวีป ท่านต้องการสิ่งใดกันแน่ แต่เดิมเราไม่เคยยุ่งเกี่ยวกันกับรีเพียน่ายิ่งเรื่องสานสัมพันธ์ดูแล้วคงเป็นไปได้ยาก"

-รอน เจ้าชายองค์ที่4 แห่งทีนีท-

"เรื่องนั้นคงไม่ต้องขอความเห็นจากเจ้าและแน่ล่ะ

นี่คือการต้อนพวกมัน"

-เรน เจ้าชายองค์ที่3 รัชทายาทแห่งทีนีท-

"ท่านพี่ใช้เรื่องส่งมอบคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์แห่งชีวิตที่นี่เป็นของล่อพวกนั้นมางั้นสิ"

"พวกมันจะไม่ได้ทั้งคัมภีร์ทั้งชีวิตที่เหลือของมัน"

"นี่ท่านกำลังเรียกร้องสงครามข้ามทวีปงั้นรึ"

"ข้าแค่จะคอยดูเจ้าพวกลมโลเลพวกนั้นว่าจะทำอะไรได้"

เรนแห่งทีนีทแสยะยิ้ม

ขณะที่ขบวนกำลังจะเคลื่อนผ่านท่าเรือบุชาติ 

เกิดมีเสียงของการต่อสู้ภายนอกของรถม้าของผู้วิเศษ

"ชั่งกล้ามาก พวกบัวเน่า" ผู้วิเศษคิดในใจ

เสียงการต่อสู้สงบลง เขาก็แอบมองรอบๆแล้วก็ตัดสินใจออกมาจากรถม้า

"ว่ายังไง เจ้าทาสของเรน"

-ชายสวมชุดคลุมดำ ผู้วิเศษลัทธิแห่งลม-

ทหารเกราะเงินลายดอกบัวก็มารายล้อมเขา 

"เสียใจด้วยนะ พวกลัทธิส่งข้ามาคนเดียว เคลื่อนพลมาเป็นร้อยนายเพื่อข้า เรื่องคงจะต้องบานปลายแล้ว"

เหล่าทหารตั้งท่าเตรียมสู้

"ถ้าต้องการชีวิตข้า ก็เข้ามาสิ"

ทหารกว่าร้อยนายเข้าสู้กับผู้วิเศษ

"มหาวาโยภัยยยยยยยย"

เขาสำแดงพลังแห่งลมสร้างพายุใหญ่พัดทหารเหล่านั้นรวมถึงข้าวของขบวนทั้งหลายหายสาบสูญไปทางท่าเรือออกสู่ทะเล

"เหลือข้าคนเดียวอีกแล้วสิ"

เขาตัดสินใจเดินทางเพื่อไปเข้าเฝ้ากษัตริย์แห่งทรีนีท

ระหว่างเดินทางในเมืองก็พบกับร้านอาหารที่มีสัญลักษณ์ลับของรีเพียน่าที่นี่

"สายลับฝ่ายเรา....หวังว่าจะเป็นของจริงนะ"

เขาเดินเข้าไปในร้าน

"เอาน้ำ กับอาหารให้ข้าที" เขากล่าว

"เงินล่ะ" พ่อค้าตอบ

"ขอจ่ายเป็นสมบัติล่องหนละกัน"

เขาสร้างลมเย็นบริสุทธิ์เข้าไปภายในลมหายใจของพ่อค้า

พ่อค้าก็ทราบทันทีนั่นหมายถึงอะไร

พ่อค้า: "ผู้วิเศษลม!! ท่านมาที่นี่จริงๆสินะ"

แซค: "ใช่ ทั้งๆที่รู้"

พ่อค้า: "ทั้งๆที่รู้ คำๆนี้เล่นงานได้หลายคนแล้วนะ"

แซค: "ไม่ต้องห่วง ด้วยตำแหน่งของข้าแล้ว..."

พ่อค้า: "เก่งกล้าไม่แพ้ผู้ใด!?"

พ่อค้าหัวหน้าสายลับรีเพียน่ายิ้มยอ

แซค: "ตัวล่อแห่งอาณาจักร!! ต่อให้ตายคงแทบไม่มีใครสน"

พ่อค้า: "เอ่อ...คือ ข้าได้ยินมาว่าทหารเป็นร้อย ขบวนทั้งขบวนหายสาบสูญ นี่คือความสามารถของตัวล่องั้นเชียวรึ"

แซค: "แน่ล่ะ ถึงแม้รู้ดีทางการตั้งใจส่งข้ามาตายแต่นั่นคงให้พวกนั้นฝันไปก่อน ข้ายังเล่นไม่พอหรอก"

พ่อค้า: "พวกทางการงั้นหรอ พวกนั้นเป็นผู้ควบคุมของรีเพียน่าแล้ว ดูเหมือนเป็นพวกไร้จิตใจสินะ"

แซค: "จะว่าไร้สามารถด้วยก็คงได้ ภารกิจหลายอย่างทั้งถูกระงับทั้งผิดพลาดก็เพราะการตัดสินใจห่วยๆทั้งนั้น ทั้งที่บรรดาผู้วิเศษเก่งๆของเรามีมากมายแต่ก็ยังต้องถูกพวกนั้นควบคุม"

เขากล่าวด้วยความโกรธ

พ่อค้า: "ท่านจะทำยังไงต่อกับภารกิจรับมอบคัมภีร์"

แซค: "เปลี่ยนเป็นภารกิจชิงคำภีร์"

พ่อค้ายิ้มอย่างไม่มั่นใจ

พ่อค้า: "ตอนนี้ทางเราสืบรู้ที่เก็บคำภีร์คร่าวๆ"

แซค: "ว่ามา"

พ่อค้า: "ที่ตำหนักบัวหลวง ซักที่ในนั้น"

แซค: "ช่างเป็นตำแหน่งที่แม่นยำมาก"

เขาทำหน้าตาประชดประชัน

พ่อค้า: "เรารู้แค่นี้จริงๆ"

แซค: "ขอเส้นทางให้ข้าด้วยละกัน"

พ่อค้า: "ดีใจที่ท่านไม่เลือกเข้าเฝ้ากษัตริย์"

แซค: "ทำไมถึงดีใจล่ะ"

พ่อค้า: "เรื่องนี้ยังไม่แน่ใจว่าแผนลอบสังหารทั้งขบวนเป็นของ....."

แซค: "เจ้าเรนหรือพ่อมัน"

พ่อค้า: "หึๆ พูดซะ"

แซค: "คงต้องออกเดินทางล่ะพวก"

พ่อข้า: "ข้าเฟรด แห่งกอง11"

แซค: "เอาล่ะเฟรด ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง"

ผู้วิเศษกำลังเดินจากไป

พ่อค้า: "ชื่อของท่านล่ะ"

"แซค" เขาตอบ

"โชคดีแซค" เฟรดบอกลา

แซค ผู้วิเศษแห่งลมเดินจากไป

"ถ้าเจ้ารอดกลับมานะแซค"

เฟรดแสยะยิ้ม

ที่น้ำตกในป่าลึก 

เด็กน้อยจับปลาตัวใหญ่ได้3ตัว วิ่งดีใจไปมอบปลาให้สหาย

"ดอนนี่ ข้าจับปลามาฝากท่าน"

ที่อยู่ของเขาคือต้นไม่ใหญ่ตั้งตระง่าน รายล้อมด้วยสวนผัก ยาสมุนไพรมากมาย

"ข้าบอกเจ้าแล้วที่นี่ไม่ใช่ที่ของเด็กน้อยเช่นเจ้าเจค" ดอนนี่พูด

เจค: "แต่มีน่าทิ้งข้าไว้ที่นี่"

ดอนนี่: "มันอันตรายเกินไปสำหรับเด็ก"

เจค: "ข้า 7 ขวบแล้ว!!"

เด็กน้อยวิ่งออกไปที่บ้านต้นไม้ของเขา

ตุ๊บ!! เสียงโยนถุงเหล็กชั้นดีที่เขาขโมยมาหลายถุงกระทบกัน

"12 เฮ้อ...สิบสองแล้วดูเหมือนยังไม่พอจะตีดาบได้นะ"

เจคชำเลืองมองยังแบบรูปวาดดาบจากมีน่า

"ซักวันข้าจะเป็นนักดาบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดให้ได้มีน่า  ก่อนอื่นต้องมีดาบดีซักเล่ม"

เจควิ่งไปหยิบหนังสือฝึกดาบเขาดูซักพักและใช้ดาบไม้ฝึกตาม

ที่หน้าปกของหนังสือเล่มนั้นปรากฏสัญลักษณ์แห่ง

"คัมภีร์ดาบเทพศักดิ์สิทธิ์"

ติ้งๆ ๆๆ

เสียงของหยดน้ำที่ร่วงหล่นกระทบโขดหินปลุกข้าผู้นี้ให้ฟื้นคืนจากความตายหรือกระไร

ในถ้ำแห่งนี้เดิมที ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะละทิ้งชีวิตอันเหนื่อยหน่าย เข้าสู่ความสบายที่แท้จริง สุดท้ายคนเฉกเช่นข้าก็ไม่คู่ควรกับการพักสินะ

ไม่อีกแล้ว ไม่ต้องการสิ่งใดอีกในโลกนี้ ข้าอยู่มาเนิ่นนาน ความทรงจำนั้นเลือนลาง บางทีรู้สึกว่ามันเจ็บปวด ความสุขในความทรงจำของข้านั้นเบาบางเหลือเกิน ได้โปรดเถิดเทพแห่งชีวิต ข้าต้องการเพียงความตาย ข้าขอคืนพลังนี้ให้แก่ท่าน สิ่งที่ไม่ควรเอื้อมเข้ามาเกี่ยวข้องตั้งแต่แรก ข้าทรมานเหลือเกิน หากต้องอยู่เช่นนี้ต่อไป ข้าถลำลึกเข้ามาถึงขนาดนี้ได้อย่างไรกัน พยายามนึกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความรู้สึกที่ได้นั้นชาไปถึงขั้วหัวใจ ไม่มีแม้การโต้ตอบใดๆจากทวยเทพ ข้าคือสิ่งใด อยู่เพื่อสิ่งใดกันเล่า.....

ย้อนไปในอดีตที่ยาวนาน ในช่วงยุคที่มนุษย์เป็นทาสของความงมงาย ความโลภความกลัวความเขลาครอบงำโลก อาณาจักรมากมายบังเกิดขึ้นมา แก่งแย่งชิงอำนาจปกครองกัน โดยโลกแบ่งออกเป็น 4 ทวีป ใหญ่ๆ

รัตนทวีป (มณี)

พายะทวีป (ลม)

สัตตบรรณทวีป (บัว)

สีหราชทวีป (สิงโต)

ตำหนักบัวหลวง

แซคเดินทางมาถึงตำหนักบัวหลวง

"อั้ยย้า มีแต่สระบัวเต็มไปหมด ไม่ชอบซะเลย"

"หายังไงดี หายังไงถึงจะเจอ"

เขาพยายามคิด

"หรือว่า.... จะใช้ได้รึเปล่านะ"

"เทพแห่งวายุ ข้าขอยืมสัมผัสแห่งอากาศ ขอให้ข้าได้สัมผัสถึงคัมภีร์แห่งชีวิต"

(เวทย์ลมโบราณที่สามารถรับรู้สรรพสิ่งรอบตัวได้ในระยะที่พลังของผู้ใช้เพียงพอ ปรากฏในตำนานเทพแห่งวายุ)

ทันใดนั้นเขาก็ได้รับความรู้สึกของอากาศโดยรอบสัมผัสได้ถึงผู้คน สิ่งมีชีวิต สิ่งของ ความรู้สึกของสิ่งมีชีวิตรอบๆ เขาพยายามเพ่งสมาธิไปที่คัมภีร์แห่งชีวิต 

"ความรู้สึกนั้น อากาศช่างเบาบาง เหมือนกับจะ.........จมน้ำ"

"ใช่แล้ว ใต้น้ำ"

การประชุมของผู้นำกองกำลังป้องกันแห่งอาณาจักร ณ สำนักลับ ลัทธิแห่งลม

"เขาคือ ผู้สืบทอด!!"

-สมเด็จพระกนิษฐามีอาแห่งรีเพียน่า-

"เขามันแค่เด็กกำพร้า"

    -ไอรีน ศิษย์เอกของปรมาจารย์แห่งลม-

"ถ้าเขาพิสูจน์ ได้ล่ะว่าเหมาะสมจะสืบทอดตำแหน่งอัศวินแห่งลม

-เปรช เจ้าสำนักลับ ลัทธิแห่งลม-

"เจ้าเด็กนั่น แค่วิชาธรรมดาของสำนักยังใช้ไม่ทันคล่องเลย"

    - เทน หัวหน้าองครักษ์พายุหิมะ 

(เวทย์ลมผสานน้ำแข็ง)-

"ถ้าเขาไม่เป็นที่ถูกใจของทางการขนาดนี้ ก็เป็นไปได้ที่จะโดนสลัดทิ้งที่บึงบัวมรณะ(ทีนีท)"

- ริเวอน่าหัวหน้าองครักษ์พายุฝน

 (เวทย์ลมผสานน้ำ)-

"คนอย่างแซคก็ไม่ได้เห็นทางการอยู่ในสายตาอยู่แล้ว" 

-เปรช เจ้าสำนักลับ ลัทธิแห่งลม-

"จะให้มีดคม มันก็ต้องลับ อีกอย่างได้ยินมาว่าเค้าสามารถใช้เวทย์ที่มาจากนิทานได้ "

- ริเวอน่าหัวหน้าองครักษ์พายุฝน

(เวทย์ลมผสานน้ำ)-

"ท่านคงหมายถึงตำนาน"

  -เปรช เจ้าสำนักลับ ลัทธิแห่งลม-

"สร้างเวทย์ที่มาจากปากต่อปากได้ การสร้างจากความคิดก็เกิดขึ้นได้ง่ายสิ อย่างนี้ก็พิสูจน์ความหลากหลายในเวทย์มนต์ของเขาได้"

- ริเวอน่าหัวหน้าองครักษ์พายุฝน 

(เวทย์ลมผสานน้ำ)-

"หึดูก็รู้ ว่าพวกท่านยกยอเขาขนาดกันไหน"

- เทน หัวหน้าองครักษ์พายุหิมะ 

(เวทย์ลมผสานน้ำแข็ง)-

เทน กอดอก แสดงท่าทีเบื่อหน่ายอย่างชัดเจน

ริเวอน่ายิ้มกริ่ม

"เหมาะหรือไม่ ก็คอยดูเขากลับมาจากทีนีทแล้วกัน"

-สมเด็จพระกนิษฐามีอาแห่งรีเพียน่า-

ณ สระบงกชแก้ว แห่งตำหนักบัวหลวง 

"แต่นี่มันน้ำสระเบ้อเร่อ"

เขาพยายามสัมผัสถึงบริเวณใต้น้ำนั้นทั้งหมดต่อ

"เฮือกกกก ทรมานมาก ช่างเป็นเวทมนต์ที่วิเศษและยากเย็น ท่านเทพแห่งวายุ"

"ลึกเป็นบ้า จากที่เห็นข้างบนเป็นแค่สระบัว"

เขาเห็นปราสาทใต้สระบัวหลังใหญ่

"ไม่อยากเชื่อเลย เจ้าพวกนี้มัน...นอกจากเวทมนต์น้ำแล้ว นี่มันวิทยาการอะไรกัน"

ทันใดนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงทหารคุ้มกันตำหนักที่อยู่บนสระ

เขารู้ตำแหน่งของคัมภีร์แน่ชัด จึงรีบดำลงไปใต้สระบัว โดยที่สัมผัสแห่งอากาศยังคงอยู่

เขาเร่งรีบเข้าไปในปราสาทใต้น้ำ เจอเข้ากับที่เก็บคัมภีร์ เขารวบรวมอากาศเพื่อใช้อากาศเหล่านั้นแทรกแซงและปลดล็อกกลไกเก็บคำภีร์เหล่านั้น 

"โอ้...เวรล่ะ เราสัมผัสถึงมันได้ งั้นพวกมันก็รับรู้การมาของเราได้สิ"

ณ ท่าเรือบุปชาติ

"ข้าสัมผัสได้ถึงบริเวณน้ำรอบๆ สิ่งของ ที่พังทลายและกระจัดกระจาย ร่องรอยของผู้คนที่บาดเจ็บ"

"เขาคือผู้วิเศษแห่งลม!!!"

                 -อัศวินแห่งวารี ลัทธิแห่งน้ำ-