ชายหนุ่ม อายุ 20 ปีใช้ชีวิตอันเเสนเรื่อยเปื่อยในหอพักที่มีเเค่คอมพิวเตอร์ 1 เครื่องเเละกองขยะที่กินไว้โดยการใช้ชีวิตวนลูป รายได้ที่มีคือการเเข่งเกมต่างๆโดยการชิงเงินรางวัล จากการชนะทัวร์นาเมนต์ประทังชีวิต

ณ หอพักส่วนตัว

Me : ..ห...~~~~เห้อออ //ถอนหายใจหลังตนได้เลิกเกมจนจบด้วยความเบื่อ

Me : คงได้เวลาออกไปซํ้าของเเล้วสินะ //ตนได้ลุกเดินไปพร้อมเงินที่ยังเหลืออีกไม่มาก

Me : ห่ะ! เหลือเเต่นี้เองหรอเนียตัวฉันใช้เงินฟุ่มเฟือยชะมัด จะพ้นเดือนนี้ได้ไหมเนียโรคระบาดบ้านี่เมื่อจะหายกลับสู่ปกติสักที ว่าเเต่เราก็ อายุ 20 ปี เเล้วสินะใช้ชีวิตอยู่เเบบนี้ไม่มีอะไรตื่นเต้นเลยเฟ้ย ! ! ! //ยืนบ่นอยู่คนเดียวหน้าห้อง

Me : ลองไปหาอาหารลดราคาทานในซุปเปอร์มาเก็ตดูก่อนดีกว่าเผื่อจะมีของที่เงินพอ //เดินไปที่เดิมที่ตนเองผ่านทุกวันเเละเข้าไปซื้อของในซุปเปอร์มาเก็ต

ณ ซุปเปอร์มาร์เก็ต

Me : เหอะ เหอะ สุดท้ายก็จบที่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสินะกับนํ้าเลม่อนโซดาที่กดจากตู้ที่เหลือเศษ //ขำเเห้งพร้อมบ่นตัวเองที่ต้องทานบะหมีเเบบเดิมก่อนจะเดินกลับบ้าน

ชายปริศนา : ครุก ครุก ครุก //เสียงเท้าที่เดินลากเท้าเบาๆเดินผ่านไปใส่ฮูดปิดบังหน้าเเละในมือมีมีดเเละ ออร่าเเปลกที่ทำไห้คนเดินใกล้รู้สึกได้

Me : (.ด....ดะ...เดียวนะนี่มันอะไรกันทำไมเเค่เดินผ่านฉันถึงรู้สึกกลัวเเละถึงเหงือออกได้ขนาดนี้ความรู้สึกหดหู่นี่มันอะไรกัน) //ตนเดินผ่านไปพร้อมนึกในหัวบรรยายความกลัวที่เกิดขึ้นที่ไม่เคยเจอมาก่อน

ณ ซุปเปอร์มาร์เก็ต

ชายปริศนา : ...ห...ห.....เห้ออ....~~//ถอนหายใจก่อนจะหยิบปืนมายิงในซุปเปอร์มาร์เก็ตจนทุปอย่างพังหมดคนตายหมดเรียบไม่เหลือสักคน

ชายปริศนา : ...เหอ....ห...เหอ....คริ...คริ้....คริ้..คริ้... ตายกันหมดอย่างนี้ฉันจะได้เงินจากใครละฟร้ะเเต่ก็นะไอหน้าจืดนั้นมันคนที่เคยทำรายชีวิตฉันนี่น่านานมากจนคิดไม่ออก //ขำเเห้งๆก่อนขำเสียงดังอย่างบ้าคลั่งก่อนนึกถึงตอนที่เจอชายหนุ่มที่เดินผ่านกัน

ชายปริศนา : เอาเป็นว่าถ้าเจอกันอีกเเกไม่รอดเเน่ ..ค..ค....คริ้...คริ้....คริ้.....คริ้..// พูดเสียงดังพร้อมขำอย่าบ้าคลั่งก่อนก้มหน้า

ณ หอพักส่วนตัว เวลาบ่ายโมง

Me : เงินหมดเเล้วสินะเราค่าห้องไม่จ่ายตายเเง่มๆทำไงดีเราเอาพวกฟิกเกอร์เก่าๆไปขายใช้ก่อนดิกว่าเพราะถ้าไม่ขายก็คงอดตายละงานนี้ // นำฟิกเกอร์ไปขายตีราคาที่ร้านของเล่น

ณ ร้านของเล่น

Me : ขายได้เเค่นี้เองหรอเนียก็ยังใช้ได้อีกสักอาทิตย์ละมั้งนะ //บ่นกับตัวเองก้มหน้าก่อนได้ยินเสียงทีวีรายงานข่าวเรื่องเกิดเหตุการณ์กราดยิงร้านซุปเปอร์มาร์เก็ต ที่ตนซื้อของเมื่อคืนก่อนเดินผ่านซอยที่มีเเต่ความมืด

Me : เห้อ...อ...//บ่นเบาๆพร้อมรู้สึกว่ามีเสียงฝีเท้าที่เคยได้ยินออร่าออกมาจากด้านหลังตนก่อนกลืนนํ้าลายตนเองก่อนหนีไปหลบไปหลังกำเเพงพร้อมชายปริศนาที่เดินบ่นมาตลอดทาง

ชายปริศนา : นี่เเกเมื่อคืนนี่หว่าโลกกลมจริงจริงนะ // ชายปริศนาเริ่มวิ่งตามไปก่อนจะคว้าปืนขึ้นมายิง1นัดเเต่พลาด

ชายปริศนา : เห้! นี่เเกจะไปไหนกันฟร้ะใครอณุญาติไห้เเกวิ่งเเกนี่มันออนเเอจริงๆไม่เห็นเหมือนในเกมที่เคยเเข่ง

ชายปริศนา : คนที่เคยชนะฉันได้ฉันจำได้เสมอลอยปานเล็กๆที่ข้อมือรูปสามเหลี่ยมฉันจำได้เสมอเเต่ตอนนี้ได้เวลาฉันชนะเเกเเล้ว

ชายปริศนา : คริ้...คริ...คริ้....คริ้...ครี้......//ขำอย่าบ้าคลั่งพร้อมเดินไปทางชายหนุ่มก่อนจ่อปืนไปหาชายหนุ่ม

Me : ... //จับด้ามปืนพร้อมปลดล็อคถอดเเม็กปืนอย่างชำนาญเเละเเย่งปืนพร้อมฟาดเข้าที่ดั้งของชายปริศนา

Me : โทษทีที่ทำไห้เเกวุ่นวายงั้นมาจบเรื่องนี้กันดีกว่า//เดินหาพร้อมกับทิ้งชิ้นส่วนปืนไปเรื่อยมองอีกฝ่ายที่ถอยหลังไปด้วยความกล้ว

ชายปริศนา : เเกเป็นใครกันเเน่วะ //ถอยหลังไปเรื่อยๆก่อนนำปืนอีกกระบอกออกมายิงเเละยิงไม่โดนด้วยความหวาดกลัวจนชายหนุ่มเดินทันพร้อมก้มไปเอาปืนจ่อที่หัวของเขา

Me : นี่มันต้องเล็งตรงนี้ //จับปืนพร้อมยิงเเต่กระสุนหมดพร้อมกับเอาเอาปืนกลับหันไปที่ชายปริศนาพร้อมเอาเเม็กที่เคยถอดใส่เเละจ่อที่หัวชายปริศนาพร้อมยิงที่หัว

Me : เห้อ..สุดท้ายก็ทำไปเเล้วสินะ //เก็บปืนพร้อมเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

[อันนี้คือเนื้อหาทำไม่ถึงฆ่าเเบบไม่มีอาการอะไร]

ในอดีตเคยมีเหตุการณ์ที่คล้ายๆกันทั้งมีดปืนมาก่อนเเล้วเลยเจอเรื่องพวกนี้มาตลอดเพราะที่ที่อยู่เป็นเมืองเล็กๆกฏหมายไม่ค่อยมีบทบาทเพราะไม่มีเงินใช้ในเมืองใหญ่

"กลับเข้าบทงับ"

Me : กลับบ้านดีกว่าเรา //เกิดเหตุการณ์เด็กสาววิ่งเล่นมาเเละข้ามถนนไม่ทันระวังรถบรรทุกขับมาด้วยความเร็วตนได้วิ่งไปอุ้มก่อนพาเด็กสาวพ้นเกือบชนตนเอง

Me : เกือบตายเเบบในอนิเมะเรื่องทีอ่านละสิไม่เป็นไรนะระวังหน่อยนะยายหนูน้อย ไม่เป็นไรครับ //บ่นเบาๆก่อนเเม่เด็กมาขอบคุณพร้อมกับตนบอกไม่เป็นไรเเละเดินกลับไปก่อนสักพักฝนก็ตก

Me : นึกละก็ตลกนะถ้าฉันตายเมื่อกี้จะได้ไปต่างโลกไหมนะ ฝนตกละสิคิดถึงห้องชะมัดเรื่องเยอะเเยะเลยวันนี้รีบเดินกลับดีกว่าตังซื้อร่มคงไม่จำเป็นหรอกมั้ง

Me : อร้าาาาา!! //พายุเข้าหนักจนได้เกิดฟ้าผ่าเข้ามาที่ชายหนุ่มอยู่อย่างรุนเเรงจนชายหนุ่มร้องเสียงดังก่อนล้มลงกับพื้นภาพได้ค่อยๆมืดลงช้าๆเสียงค่อยๆเงียบลง