ท่ามกลางยามราตรีที่ไร้ที่สิ้นสุด ลมพัดหวีดหวิวส่งเสียงราวกับมีคนคร่ำครวญอยู่ตลอดเวลา บรรยากาศวิเวกวังเวง หญิงสาวในชุดแดงคนหนึ่งกำลังยืนอยู่บนจุดสูงสุดของหอคอยบนกำแพงวัง เบื้องหน้าเป็นภาพเมืองหลวงที่แสนงดงาม เบื้องหลังเป็นชายในชุดคลุมมังกรที่มีใบหน้าเย็นชา

"เจ้าเล่นสนุกพอรึยัง หนานกงชิง"เขาเอ่ยพลางทำหน้าเย็นชา

"เล่นสนุกงั้นรึ เฮอะ! ท่านเห็นว่าข้าเล่นสนุกรึ"นางเอ่ยด้วยใบหน้าอาบน้ำตา

"มันจะอันใดหนักหนา เราเพียงจะรับสนมเท่านั้น หาได้ทำอันใดผิดไม่"เขาเอ่ยด้วยใบหน้าหงุดหงิด

"รับสนมงั้นรึ ซย่าโหวซื่อจุนท่านคิดว่าข้าโง่หรืออย่างไร หากเป็นเพียงเรื่องรับสนม ท่านคิดว่าข้าจักเป็นเช่นนี้รึ ท่านคิดว่าข้าเป็นสาวน้อยไร้เดียงสาที่ท่านจะหลอกอย่างไรก็ได้เหมือนในอดีตรึ"นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น ปาดน้ำตาพลางกล่าวต่อว่า"ท่านคิดว่าเรื่องที่ท่านใส่ร้ายและสั่งประหารครอบครัวข้าทั้งตระกูล 325 ชีวิตต้องจบลงภายในคืนเดียว เป็นเรื่องไม่ผิดงั้นรึ"

ในแววตาเขามีความตกใจพาดผ่านแต่ไม่นานก็กลับมาเป็นเช่นเดิม"หากจะโทษก็ต้องโทษที่ตระกูลหนานกงมีอำนาจมากเกินไป หากอยู่ก็รังแต่จะทำให้อำนาจของเราสั่นคลอน"

"ท่านก็เลยประหารตระกูลข้าทั้งตระกูลงั้นรึ ท่านบ้าไปแล้วหรือ พวกเขาเป็นครอบครัวของข้านะ ท่านทำได้อย่างไรกันท่านเคยเห็นข้าอยู่ในสายตาบ้างหรือไม่ ท่านเคยคิดถึงความรู้สึกข้า ท่านเคยรักข้าบ้างหรือไม่! "น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเป็นน้ำเสียงที่เสียใจและผิดหวังพร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย

"เราเป็นฮ่องเต้ก่อนที่จะเป็นสวามีของเจ้า เราต้องกำจัดภัยคุกคามที่อาจจะส่งผลต่อบัลลังก์ของเราในอนาคต"เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึกสำนึกผิดราวกับมันถูกต้องเสียเต็มประดา

"เฮอะ! ภัยคุกคามงั้นรึ ซย่าโหวซื่อจุนท่านช่างโหดเหี้ยมเสียจริง ข้ามันโง่เอง ที่หลงคิดว่าท่านดีเสียขนาดนั้น จนต้องทำให้ตระกูลหนานกงต้องจบลงเช่นนี้ หากมีโอกาสอีกครั้ง ข้าจะไม่ปล่อยให้หัวใจของข้าไปรักท่านอีก"นางกล่าวพลางเดินไปข้างหน้าและเดินไปบนขอบกำแพงเมือง

"หนานกงชิง เจ้าจะทำอันใด"ใบหน้าเย็นชาปรากฏความตื่นตระหนกเมื่อเห็นหญิงที่อยู่เคียงกายมาตลอดหลายปีกำลังจะกระโดดลงจากกำแพงเมือง

"ลาก่อน ซย่าโหวซื่อจุน"หลังสิ้นคำพูดก็ปล่อยตนเองให้หล่นลงมาจากกำแพงสูง ในหัวปรากฏภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมาตลอดชีวิตที่ใช่ร่วมกันกับเขา พลางหลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้มที่ขมขื่น

"ไม่นะ! หนานกงชิง เจ้าบ้าไปแล้วรึ"เขาวิ่งไปหมายจะคว้านางไว้ แต่แล้วเขากลับคว้าได้เพียงเศษผ้าจากชุดพญาหงส์ที่นางสวมใส่

แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างทำให้หญิงสาวผู้มีใบหน้างดงามยากหาผู้ใดเปรียบรู้สึกตัวตื่นขึ้นจากการหลับใหลอันยาวนาน หนานกงชิงลืมตาขึ้นความแปลกใจถาโถมเข้ามาเมื่อพบว่าตนเองกำลังนอนอยู่ในเรือนที่ตนอาศัยอยู่ในตอนที่ยังไม่ได้แต่งงาน

"นี่มันเกิดอันใดขึ้น"หนานกงชิงเอ่ยอย่างสับสนพลางหันมองรอบกาย ไม่นานนักก็มีหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มนางหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมเอ่ยว่า

"ตื่นแล้วรึเจ้าคะคุณหนู"หนานกงชิงที่กำลังสับสนมิได้ตอบกลับในทันทีแต่กลับเอ่ยถามว่า

"เจ้า..คือ..เซียงหลันรึ" 'หากเป็นเซียงหลันจริงๆ มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่ ข้า..ย้อนเวลากลับมาหรือ'

"เจ้าค่ะคุณหนู บ่าวคือเซียงหลัน คุณหนูเป็นอันใดไปรึเจ้าคะไม่สบายตรงที่ใดหรือ"พูดพลางนางก็ทำหน้าตาฉงนเพราะสงสัยว่าคุณหนูของตนเป็นอันใดไป

"ข้ามิเป็นอันใด เพียงแต่ฝันร้ายเท่านั้น"

"ฝันอันใดรึเจ้าคะ ใยจึงตื่นตระหนกเพียงนั้น"

"ช่างมันเถิด ตอนนี้ข้าก็ตื่นแล้วมิใช่รึ ออ..ใช่ เซียงอวิ๋นเล่า"

"ออกไปข้างนอกตามคำสั่งคุณหนูอย่างไรเล่าเจ้าคะ"

"คำสั่งข้ารึ"หนานกงชิงทวนคำตอบนั้นอีกครั้งและพยายามคิดว่าตนเองสั่งอันใดให้นางไปทำ

"ก็คำสั่งให้ขอเข้าพบรัชทายาทอย่างไรเล่าเจ้าคะ"เซียงหลันน้อยตอบอย่างใสซื่อ และไม่เข้าใจว่าคุณหนูของตนลืมไปได้เช่นไร เพราะหากติไม่ว่าจะเป็นเรื่องอันใดที่เกี่ยวกับรัชทายาท นางจะให้ความสำคัญและไม่มีทางลืม

"เข้าพบรัชทายาทงั้นรึ" 'เช่นนี้ก็ดี ข้าจะได้จัดการความสัมพันธ์ระหว่างข้าและเขาให้มันสิ้นสุดลงเสียที'

"คุณหนูเจ้าคะ"หน้าประตูมีเสียงสงบเสียงหนึ่งเอื้อนเอ่ยขึ้นพร้อมฝีเท้าที่ก้าวเข้ามา หากฟังให้ดีก็จะพบว่าหญิงนางนี้วรยุทธ์มิด้อยไปกว่ายอดฝีมือเลย

"คุณหนูเจ้าคะ บ่าวทำตามที่คุณหนูสั่งเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ รัชทายาทตรัสว่า ยามซวีให้คุณหนูเข้าพบที่วังบูรพาเจ้าค่ะ"นางรายงานอย่างละเอียดรอบคอบไม่ตกหล่นแม้ครึ่งคำ

"ยามซวี วังบูรพางั้นรึ หึ..เขาคิดจะทำอันใดกัน ข้ากับเขามิได้หมั้นหมายกัน ใยจึงต้องไปพบเข้าดึกดื่นป่านนั้นด้วยเล่า เขาคิดจะทำลายชื่อเสียงข้าหรือไร"บัดนี้ตัวนางถึงพึ่งเข้าใจว่าชายผู้นี้หาได้เป็นคนดีดังที่ตนเข้าใจและมองเห็นมาตลอดเช่นนั้นไม่

'แต่ก่อนข้าตาบอดหรือไรกัน จึงได้เห็นชายผู้นี้ดีเสียเต็มประดา น่าโมโหนัก หนานกงชิงนะหนานกงชิงใยข้าจึงไม่รู่เล่าว่าแต่ก่อนเจ้าโง่ถึงเพียงนี้'นางอดคิดไม่ได้ว่าตนโง่เพียงนั้นได้เช่นไร

"บ่าวรู้สึกว่ามิควร แต่ก็มิกล้าพูดเจ้าค่ะ"เซียงอวิ๋นเอ่ยด้วยความรู้สึกผิด

"เอาเถิด มิใช่ความผิดของเจ้า"

"แต่วันนี้ยามที่บ่าวเข้าพบ รัชทายาทดูร้อนใจเป็นพิเศษนะเจ้าคะ"

'หึ..ไม่ร้อนใจได้รึ ดูท่าฉินอ๋องซย่าโหวซื่อจวินจะสั่นคลอนรัชทายาทได้ไม่น้อยเลยทีเดียว'

"เปลี่ยนชุด ข้าจะไปพบฉินอ๋อง"