ณ.สนามบินประเทศไทย

18:00 น.

ตึก ตึก ตึก..เสียงรองเท้าส้นสูงแบรนด์ดังค่อยๆก้าวเดินออกมาจากสนามบิน

สาวน้อยหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม ในชุดกางเกงยีนขายาวและเสื้อโชว์เอวสีฟ้าแขนสั้น สีผมดำสลวยถูกมัดเปียสองข้าง ผิวกายขาวเนียนใส และความสูงหนึ่งร้อยห้าสิบห้า..เออพ่อแม่คงให้มาเท่านี้แหละมั้ง กำลังลากกระเป๋าเดินทางมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าสนามบินพอดี พร้อมกับดวงตาที่กลมโตคู่สวยก็เหลือบมองซ้าย-ขวาเหมือนกำลังมองหาใครบ้างคนอยู่

'ไงน้องเตี้ย' เสียงอันคุ้นเคยของคนที่สาวน้อยรู้จักดีดังขึ้นทำให้เธอหันมองคนที่เรียกเธอด้วยใบหน้าที่พร้อมเอาเรื่องอย่างมาก 'นั้นปากหรอไอ้เจย์' พร้อมพูดขึ้นด้วยท่าทีที่ไม่พอใจชายหนุ่มตรงหน้าเธอเป็นอย่างมาก

'แค่พูดว่าน้องเตี้ยเฉยๆคิดไรมากวะ ก็น้องเตี้ยจริงๆนิน่า'

ตุบ!

'โอ้ย เชี่ยดรีมมึงตบหัวกูทำไมวะ!' เจย์พูดขึ้นเสียงดังเมื่ออยู่ๆเพื่อนของเขาที่ชื่อ ดรีม ก็ตบหัวเขาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย 'ก็มึงปากหมาเอง ถ้าไอ้รันรู้มันประหารชีวิตมึงแน่' ดรีมพูดตอบเจย์ไปทันควันแบบเอาจริงเอาจังไม่ได้พูดเล่นๆ

'ระวังเหอะมึง' เจฟที่ยืนเงียบดูเหตุการณ์อยู่สักพักเอ่ยสมทบดรีมขึ้น

'ไอ้ห่า มึงก็ดีแต่จะซ้ำเติมกู' เจย์ว่า

'แล้วนี้พี่รันไม่ได้มาหรอคะ' เสียงหวานของขนมปังที่ยืนมองดูพวกเพื่อนผู้ชายที่กำลังซ้ำเติมกันเอ่ยขึ้นอย่างสงสัยเพราะเธอไม่เห็นรันเวย์ชายหนุ่มคนรักของเธอเลย

'ไอ้รันมันคงจะตื่นสายมั้ง' เป็นผู้ชายคนสุดท้ายในกลุ่มเพื่อนที่ยืนอยู่อย่างเงียบๆที่มีชื่อว่า ฟ้าคราม ที่ตอบกลับขนมปังมา นั้นทำให้ขนมปังเธอเศร้าใจอยู่ไม่น้อย

'เออ ไอ้รันมันทักมาบอกเมื่อกี้ว่ามันไม่มาแล้ว ฝากพวกเราส่งยัยเตี้ยที่บ้านด้วย' เจย์เอ่ยขึ้นเมื่อเข้าพึ่งได้รับข้อความจากเพื่อนสนิทอย่างรันเวย์

'แล้วไอ้รันมันไม่ได้บอกเหตุผลหรอวะ ว่าทำไมแม่งไม่มา' ฟ้าครามถามออกไปอย่างสงสัย 'ไม่รู้ดิ เชี่ยรันบอกมาแค่นี้' เจย์ตอบกลับไป

'มันอาจจะติดธุระละมั้ง งั้นพวกเรารีบไปส่งน้องขนมกันเถอะ จะได้รีบไปคลับ' เจฟเอ่ยแย้งตัดบทสนทนาขึ้นทำให้ทุกคนเงียบก่อนฟ้าครามจะหันไปชวนขนมปังกลับ 'ปะกลับ เดี๋ยวพวกพี่ไปส่งเองครับ'

'ไม่ค่ะ' สาวน้อยเอ่ยตอบกลับทันควันทำให้ฟ้าครามขมวดคิ้วเข้าหากันและมองยัยตัวจิ๋วอย่างสงสัยก่อนจะเอ่ยถามออกไป 'ทำไม?'

'จะกลับเอง' ขนมปังเอ่ยตอบกลับชายหนุ่มตัวสูงไปอย่างเด็กน้อยที่เอาแต่ใจไม่น้อย

'อย่าดื้อดิ! ถ้าไอ้รันรู้ว่าพวกพี่ส่งน้องไม่ถึงบ้าน ไอ้รันมันหักคอพวกพี่แน่' เจย์เอ่ย ทำให้คนตัวเล็กอย่างขนมปังทำหน้าจะงอแงเพราะไม่ได้ดั่งใจ

'ใจเย็นดิมึง' ดรีมเอ่ยปรามเพื่อนอย่างเจย์ที่ตอนนี้ดูจะเดือดขึ้นมาอยู่ไม่น้อย เพราะเจย์ค่อนข้างที่จะไม่ชอบคนที่เอาแต่ใจและดื้อ 'กลับเถอะยัยตัวเล็ก' เป็นฟ้าครามที่เอ่ยชวนขนมปังกลับอีกครั้งพร้อมจะเอื้อมมือไปจับข้อมือเล็กๆของขนมปัง แต่เธอกลับเบียงตัวหลบมือของฟ้าคราม 'ก็ได้..'

'ก็แค่นี้' เจย์ว่า

'หุบปากไปเลยไอ้คนปากหมา' ขนมปังตอบกลับทันควันพร้อมชี้หน้าเจย์อย่างคาดโทษ

'ไปๆๆ อย่ามัวแต่ทะเลาะกัน เดี๋ยวสาวที่คลับกูหายหมด' เป็นเจฟที่เอ่ยขึ้นอย่างเบื่อหน่ายเพื่อนเขาอย่างเจย์และแฟนของเพื่อนอย่างขนมปังที่เจอหน้ากันทีไรก็พร้อมบวกกันทุกที

...................

#ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ถ้าชอบกดหัวใจให้แอดด้วยนะ

ณ.คอนโด P1

 09:54 น.

กริ่ง กริ่ง กริ่ง!

'อื้ออ~จะกดหาประแสงอะไรวะแต่เช้าคนจะนอนโว้ยอย่ากวนดิแม่ง!!'

กริ่ง กริ่ง กริ่ง!

'เอ่อ! กำลังลุกแล้วเนี่ย แม่งใครมันมากดกริ่งแต่เช้าวะ รบกวนฉิบหายเลย'

ร่างสูงโปงของ รันเวย์ ที่มีผมสีเขียวมิ้นเป็นเอกลักษณ์ ยันตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างงัวเงียแต่ก็หัวเสียไม่น้อยที่ใครหน้าไหนก็ไม่รู้มากดกริ่งรบกวนเวลานอนของเขา

แอ๊ด..

'พี่รัน- '

'กดกริ่งหาพ่องมึงหรอ!' ชายหนุ่มเมื่อเปิดประตูออกไปแล้วก็จัดการด่าคนที่มันมากดกริ่งรบกวนเขาแต่เขากลับไม่ทันที่จะเห็นว่าใครที่เป็นคนกดกริ่งด้วยซ้ำ

'ได้ค่ะ พี่ไม่อยากให้หนูมารบกวน หนูก็จะไปเอง'

สาวน้อยนามว่าขนมปังเมื่อโดนคนที่เธอตั้งใจจะมาหาและทำอาหารใส่ปิ่นโตมาให้เขา แต่เขากลับเปิดประตูออกมาแล้วตะคอกด่าว่าเธอ นั้นจึงทำให้เธอถึงกับหน้าชา และเสียใจเป็นอย่างมาก จึงเอ่ยออกไปก่อนจะหันตัวจะเดินออกไปจากหน้าห้องของรันเวย์

'เดี๋ยวสิ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะ..' ไม่ทันที่รันเวย์จะเอ่ยจบสาวน้อยตัวจิ๋วก็รีบส่าวเท้าเดินออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 'จะรีบไปไหนละ แม่งยังพูดไม่จบเลย ซวยอะไรแต่เช้าละเนี่ย เมียก็ดันงอน กูไม่น่าพูดออกไปเลยวะแม่ง' ชายหนุ่มยืนสาธยายยาวเยียดและนึกโทษตัวเองในใจที่ทำอะไรไม่ดูให้ดีเสียก่อน

ตืด ตืด..เสียงการโทรเข้าจากโทรศัพท์เขาดังขึ้นนั้นจึงเรียกสติของเขาให้หันไปสนใจมัน รันเวย์จัดการปิดประตูก่อนจะก้าวเท้าเดินไปยิบโทรศัพท์ที่ขึ้นชื่อผู้ที่โทรเข้ามาว่า'ฟ้าคราม'และกดรับสาย

'มีไรสัส'

(มึงหงุดหงิดอะไรมาวะ) เสียงจากปลายสายเอ่ยถามเพื่อนสนิทของเขาที่กดรับสายและทักทายด้วยคำที่ไม่สุภาพและเหมือนว่าจะกำลังหงุดหงิดอะไรบ้างอย่างอยู่จึงเอ่ยถามไปอย่างนึกสงสัยว่าเพื่อนหงุดหงิดอะไรมา

'เสือกครับ' รันเวย์เอ่ยตอบกลับปลายสายอย่างทันควัน

(อ่า ไม่เสือกแล้วก็ได้ แต่กูโทรหามึงเป็นสิบๆสายแม่งทำไมไม่รับวะ) ฟ้าครามเอ่ยถามอีกคำถามที่เขาข้องใจเพราะเขาโทรเป็นสิบๆสายไม่รับพอเขาลองโทรอีกทีตอนเช้าสายเพื่อนสนิทอย่างรันเวย์กับรับเฉย

(แล้วทำไมมึงไม่มารับเมียมึงที่สนามบิน) ฟ้าครามเห็นท่าว่าเพื่อนสนิทของเขาคงจะไม่เอ่ยอะไรตอบมาแน่ๆจึงเอ่ยถามขึ้นอีกคำถามอย่างสงสัยใคร่อยากรู้ไม่น้อย

(รู้ไหมว่าเมียมึงงอแงและเอาแต่ใจขนาดไหน กว่ากูจะชวนกลับด้วยได้ทำเอากูท้อแท้อยู่ไม่น้อยเลยนะโว้ย) ฟ้าครามบ่นๆให้เพื่อนสนิทฟัง

'สมหัว'

(อ้าวไอ้ห่านี่ รู้งี้กูปล่อยเมียมึงเดินกลับเองแม่ง) ฟ้าครามเอ่ยตัดพ้อเพื่อนสนิทเขาที่ก็เป็นสายจำพวกชอบซ้ำเติมชาวบ้าน

'มึงก็ลองดูดิวะ ถ้ามึงอยากกินข้าวผ่านธูป'

(โห้ โคตรน่ากลัวตาย)

'เอ่ออย่าให้กูเห็นมึงที่มหาลัยละ กูจะถีบให้แม่งกวนส้นตีนกูฉิบหาย'

(555555) เสียงจากปลายสายหัวเราะอย่างชอบใจไม่ได้คิดเกรงกลัวในคำขู่ของรันเวย์แม้แต่น้อย

'แล้วมึงโทรมาทำไม จะโทรมากวนกูใช่ไหม' รันเวย์รีบเอ่ยถามไอ้เพื่อนที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ทำให้ฟ้าครามหยุดชะงักไปก่อนจะตอบมา

(เรื่องแรกกูจะโทรมาบ่นเรื่องเมียมึง เรื่องสองวันนี้เป็นวันรับน้องใหม่ปี1 กรุณามาให้ทันด้วย ช่วงบ่ายสองเริ่มรับน้อง เคมั้ย)

'เอ่อๆ เดี๋ยวไป ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม กูจะไปนอน'

(อืม)

ตื้ด..เสียงรันเวย์กดวางสายเพื่อนอย่างฟ้าครามไป ก่อนที่เขาจะยืนคิดถึงยัยตัวจิ๋วสักพัก ก่อนเขาจะเดินเข้าห้องไปนอนหลับต่อ ไม่ใช่ไม่กังวลเรื่องยัยตัวเล็กแต่เขาแค่ง่วงจากการไปทำธุระให้พ่อเขาเมื่อคืนมันทำให้เขาไม่ได้หลับไม่ได้นอน

'ว่าหนูรบกวนหรอ พี่โคตรใจร้ายอะ ฮื้อ' ยัยตัวเล็กเดินเตไปตามทางพร้อมบ่นพึมพำกับตัวเองและร้องไห้งอแง 'หนูวิ่งออกมาขนาดนี้ พี่ยังไม่คิดจะตามมาง้อเลย ฮื้อ คนเฮงซวย'

ตุบ!

'โอ้ย' ขนมปังร้องเสียงดังด้วยความเจ็บเมื่ออยู่ๆก็มีใครก็ไม่รู้เดินมาชนเธอเข้าอย่างแรงจนเธอเซล้มลงกับพื้น

'เป็นอะไรไหมครับ มาเดี๋ยวพี่ช่วย' เสียงทุ้มของชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยถามขนมปังที่นั่งร้องโอดโอยอยู่ที่พื้นและยื่นมือให้ขนมปังจับเพื่อจะช่วยพยุงให้ลุกขึ้น ขนมปังเงยมองหน้าชายที่ยื่นมือมาเพื่อช่วยเธอก่อนจะจับมือชายคนนั้นเพื่อลุกขึ้น 'ขอบคุณนะคะที่ช่วย'

'ไม่เป็นไรเลยครับ พี่ต้องขอโทษเราด้วยนะ พอดีพี่รีบไปหน่อยก็เลยไม่ได้มองทางจนชนเราเข้า' ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นทันควันและขอโทษยัยตัวจิ๋วด้วยสีหน้าที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขารู้สึกผิดขนาดไหนที่ทำเธอเจ็บ

'ไม่เป็นไรค่ะ ที่จริงหนูก็ผิดเพราะหนูก็ไม่ได้มองทางเหมือนกัน' สาวน้อยว่าพร้อมยิ้มหวานๆให้ชายหนุ่มตัวสูงไป 'ครับ แต่เอ๊ะน้องเรียนที่มหาวิทยาลัยP1ด้วยหรอครับ' ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ทำเอาสาวๆที่มองเคลิ้มตามได้เลย แต่เขากลับไปสะดุดตากับชุดเสื้อช็อปคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่เขาก็คุ้นเคยดีเพราะเขาก็เรียนคณะนี้และมหาลัยนี้เช่นกันที่ร่างบางของคนตัวเล็กกำลังสวมใส่อยู่

'ค่ะ หนูเรียนที่มหาวิทยาลัยP1' ขนมปังตอบกลับชายหนุ่มตรงหน้าไปตามตรงเพราะดูเหมือนชายหนุ่มรุ่นพี่คนนี้ก็น่าจะเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับเธอ

'น้องอยู่ปี.ไหนหรอครับ แล้วเรียนวิศวะสาขาอะไร' เขาเอ่ยถามขนมปัง

'ทำไมพี่อยากรู้เรื่องของหนูเยอะจังคะ' ยัยตัวเล็กเอ่ยย้อนถามคนตัวสูงที่ยืนรอฟังคำตอบจากเธอ

'พี่ต้องขอโทษด้วยนะถ้าการที่พี่ถามเยอะแล้วมันทำให้น้องลำบากใจที่จะตอบ แต่พี่ไม่ได้อยากจะอะไรหรอก พี่ก็เรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกับน้อง แล้วก็เรียนวิศวะ พี่แค่ไม่คุ้นหน้าน้องเลย แค่ถามเพราะสงสัย น้องอยู่ปี.1ใช่ไหม' เขาสาธยายยาวเยียดเพื่ออธิบายบ้างอย่างหวังให้ขนมปังเข้าใจเขาและปิดท้ายด้วยการตั้งคำถามกับขนมปัง ทำให้ยัยตัวเล็กพอจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้ว

'อ๋อ ใช่ค่ะ หนูอยู่ปี.1 เรียนวิศวะ สาขาวิศวกรรมสิ่งแวดล้อมค่ะ'

'ส่วนพี่เรียนวิศวะปี.4ครับ สาขาวิศวกรรมโลจิสติกส์ครับ' ชายหนุ่มร่างสูงก็เอ่ยแนะนำตัวเหมือนกัน 'ค่ะ' ยัยตัวเล็กเอ่ยตอบกลับแค่คำเดียวจบ

'น้องชื่ออะไรหรอครับ พี่ชื่อ ใต้ฝุ่น นะ' ชายหนุ่มเอ่ยถามก่อนจะแนะนำชื่อของเขาให้กับยัยตัวเล็กรู้ 'หนู ขนมปัง ค่ะ'

'ชื่อน่ารักจังนะครับ' ใต้ฝุ่นเอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มให้ขนมปังอย่างเป็นมิตรสุดๆ

'ค่ะ งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ' ขนมปังเห็นว่าเธอยืนคุยกับรุ่นพี่หนุ่มนานพอสมควรแล้วจึงจะขอตัวเพื่อที่เธอจะได้ไปเตรียมตัวรับน้องตอนบ่ายสองที่ใกล้จะถึงเวลาแล้วอีกไม่กี่ชั่วโมง

'เดี๋ยวก่อนสิครับน้องขนมปัง พี่ถามอะไรอย่างสิ' ใต้ฝุ่นเอ่ยขึ้นก่อนที่ร่างของขนมปังจะเดินออกไป 'ถามอะไรคะ?'

'รุ่นน้องปี.1ที่เข้ามาใหม่ๆไม่น่าจะมีเสื้อช็อปของคณะนะครับ แล้วน้องไปเอามาจากไหน'

จะที่ไหนอีกละก็มีอยู่คนเดียวที่เธอรู้จักดีที่เรียนมหาวิทยาลัยP1และก็ยังเรียนคณะวิศวะอีกด้วยก็คือ รันเวย์ แฟนหนุ่มของขนมปังที่เธอพึ่งงอนเขามาเมื่อกี้ ถามว่าเธอใส่เสื้อช็อปของเขาได้ยังไงนะหรอ เขาเคยให้เธอไว้ตัวหนึ่งเพื่อเก็บเป็นที่ละลึก

'ว่ายังไงครับน้องขนมปัง' เขามองขนมปังเพื่อรอคำตอบอย่างคนอย่างรู้ใจจะขาด

'ของพี่ชายนะคะ...' ขนมปังตัดสินใจพูดออกไปเพื่อตัดบทสนทนาให้มันจบเร็วๆเพราะเธอก็เริ่มหิวข้าวแล้วสิ จะยืนคุยถามตอบกับรุ่นพี่หนุ่มวันนี้คงจะไม่ได้กินข้าวกันพอดี 'อ่อ ของพี่ชายน้องเนี่ยเอง นาย.พัชรดนย์ วงศ์อณโรจน์สุรินไพศาลสกุล ' ใต้ฝุ่นเอ่ยขึ้นเมื่อรู้สิ่งที่อยากรู้แล้ว และเข้าใจชัดแจ้งแล้ว แต่เขาก็ไม่วายเหลือบมองชื่อที่เสื้อช็อปที่ขนมปังสวมใส่และไล่อ่านชื่อพร้อมนามสกุลของเจ้าของเสื้อช็อปนี้ แต่มันกลับทำให้เขาคุ้นชื่อนี้แปลกๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนและได้ยินในสักที่ แต่เขาก็คิดไม่ออก

'ถ้าพี่ไม่มีอะไรจะถามต่อแล้ว หนูขอตัวก่อนนะคะ' ยัยตัวเล็กเอ่ยก่อนจะหมุนตัวเดินเข้ามหาวิทยาลัยไปแบบไม่รอคำพูดตอบกลับของรุ่นพี่หนุ่มแม้แต่น้อย

ใต้ฝุ่นก็ได้แต่มองตามร่างบางที่สวมใส่เสื้อช็อปสีแดงเลือดหมูส่วนข้างในใส่เป็นเสื้อนักศึกษาและกระโปรงทรงเอที่นักศึกษาผู้หญิงมักจะสวมใส่กัน และสวมใส่รองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดตา ผมสีดำสลวยก็ถูกมัดขึ้นเป็นทรงผมมัดหางม้า รวมๆร่างบางที่เขากำลังมองตามหลังเธอไปนั้นสมบูรณ์แบบทุกอย่าง ตรงสเป๊คเขาไปอีก เขารู้สึกสนใจเธอขึ้นมาแล้วสิ...

'ตรงสเป๊คจัดเลย ตัวเล็กน่ารัก หมวยๆ โคตรอยากได้เป็นแฟน ต้องตามจีบน้องเขาแล้วสิ'

.........................................................

#ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกคะคุณพี่ใต้ฝุ่น คิดจะจีบเมียเขาคิดใหม่เถอะ55