Rate : PG-15+

Warning : OOC, PWP, Dirty talk, NSFW, Oral sex, Intimidation(การข่มขู่)

...------------------------------------------------------------------------...

"ท่านดยุก–เผอิญว่าผมมีคำถามที่จะเอ่ยถามคุณ หนึ่งในนั้น มันอาจจะดูเสียมารยาทเสียหน่อย หวังว่าท่านจะไม่ถือสา"

"อ่า ถ้ามันไม่ถึงขั้นล้ำเส้นเกินความจำเป็นฉันได้ยินดีที่จะตอบคำถามคุณ...คุณนักโทษ"

“ทำไมคนรักของท่านถึงมีสีหน้าที่เรียบเฉย ดูไม่เป็นมิตรกับนักโทษอย่างพวกเรา?”

ฉับพลัน-เมื่อครั้นที่ผู้ถูกเนรเทศชนชั้นสูง เอ่ยถามกลับมา ผู้ปกครองแห่งป้อมปราการเมโรไพล์ที่กำลังนั่งฟังคำถามอย่างตั้งใจก็พลัน สำลักชาออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว จนกระทั่งมือ หนาวางถ้วยชาลงอย่างเชื่องช้า เบือนหน้าหนี ไปอีกทางพร้อมกับขยับเนกไทสีแดงให้ เรียบร้อย กระทั่งฟื้นสติให้หวนกลับมา ก่อนที่ นัยน์ตาคมกริบประดุจดังหมาป่าผู้เฝ้านรกจะ จดจ้องกลับมาหาคู่สนทนาอย่างไม่ขาดสาย พา ให้ร่างของผู้เนรเทศผู้นั้นถึงกับสะอึกขึ้น มา หากไม่ติดว่าแขกตรงหน้าคือผู้ถูกเนรเทศที่ มีอิทธิพล ผู้ปกครองป้อมปราการก็คงจะจู่โจม หรือตอบโต้บางอย่างกลับมา

“คุณช่วยทวนคำถามอีกสักครั้งได้ไหม พอดีฉันได้ยินไม่ถนัดน่ะนะ”

“โอ้ๆ กระผมหมายถึง- ใช่ๆ คนรักของ ท่านมีสีหน้าที่ดูไม่เป็นมิตรกับพวกเราเท่าไร อีกอย่าง-ไม่แน่ใจว่าใช่อย่างกระผมคิดหรือ เปล่า แต่กระผมเห็นคุณเดินจับมือกับท่านเนอ วิลเลตในที่ป้อมปราการที่นี่ ก็เลยหลงคิดว่า....”

ปัง! เสียงทุบโต๊ะทำงานดังกึกก้องจนร่าง ของผู้ถูกเนรเทศชนชั้นสูงที่ไม่ทันได้เอ่ยความก็ พลันสะดุ้งขึ้นมาอีกครั้ง ผู้ปกครองหนุ่มค่อยๆ ผละมือหนาออกมาอย่างเชื่องช้าราวกับโสต ประสาทเหล่านั้นกำลังรับรู้ถึงการกระทำ จาก โน้มกายขึ้นมาก็พลันเอนลงที่พำนักด้วยท่าทาง ที่ดูสบายเป็นกันเอง กลบเกลื่อนพฤติกรรม และการแสดงออกที่คล้ายกับกำลังร้อนรนด้วย การหยิบถ้วยชาอันหอมหวานขึ้นมายกดื่มเล็ก น้อย ก่อนจะวางลงตรงหน้า ฝ่ามือหนาทำท่า กอดอกอย่างแนบแน่นก่อนจะจดจ้องลงไปหา คู่สนทนาอีกครั้งด้วยแววตาที่ดุดัน

จะบอกว่าเกรงกลัวแววตานั้นก็ใช่ จะบอก ว่าสงสัยในพฤติกรรมแปลก ๆ ก็ไม่เชิง ผู้ถูก เนรเทศผู้นั้นครุ่นคิดในใจเพียงลำพัง ไม่ได้ แสดงท่าทีออกมานอกเสียจากนั่งตัวแข็งที่อ ราวกับก้อนหินก้อนหนึ่ง

“ขอโทษที่ต้องบอกแบบนี้...แต่ดูเหมือน คุณกำลังจำผิดคนหรือไม่ก็เมาน้ำทะเลบรรพ กาลจนสติผิดเพี้ยน – สำหรับท่านดยุกผู้สูงส่ง ที่ไม่เคยได้มีโอกาสออกไปรับแสงแดด จะไปมี คนรักได้อย่างไรกัน”

“แต่กระผมเห็นจริงๆ - วันนั้น กระผมยัง เห็นท่านดยุกพาท่านเนอวิลเลตลงลิฟต์ไปยัง โซนการผลิตร้าง-"

“อ๋อ อีกอย่างหนึ่ง- ในตอนนี้ฉันไม่คิดจะ มีใครเคียงคู่อยู่แล้ว เลิกคิดไปได้เลยว่าฉันจะ เอาใครสักคนลงไปยังเขตหวงห้ามนั้นน่ะ”

แม้ประโยคปฏิเสธจะดูเรียบง่ายและตรง ไปตรงมาสมกับการเป็นผู้ปกครองใต้ผืนพิภพ ก็ตามแต่ทว่า-น้ำเสียงที่เอ่ยออกมากลับเปี่ยม ไปด้วยความขุ่นเคือง ดูไม่พึงพอใจในประโยค ที่ได้รับกลับมาเป็นอย่างมาก จนตลอดผู้ถูก เนรเทศชนชั้นสูงคู่สนทนาสังเกตได้ถึงรังสีที่ไม่ ชอบมาพากลเอาเสียเลย เมื่อนัยน์ตาของแขกผู้ มาเยือนกะพริบตาเพียงหนึ่งครั้งก็พลันเห็นผู้ ปกครองกำลังยืดเส้นยืดสาย ยักไหล่ทั้งสอง ข้างเบาๆ เปลี่ยนอิริยาบถหันมานั่งเท้าคางมอง คู่สนทนาและดูเหมือนมือหนาอีกข้างกำลังเล่น อยู่กับกุญแจมือเหล็กประจำกาย พาให้แผ่น หลังเสียววาบไปทั้งกาย

“ธุระของคุณเรื่องจัดตั้งสมาคมหมดลง เพียงเท่านี้ใช่ไหม ? เอาล่ะ กลับไปทำงานของ คุณได้แล้วล่ะ อย่ามานั่งเสียเวลาจิบชากับฉัน โดยใช่เหตุเลย”

"..."

“แม้ว่าฉันอยากจะใช้กำลังจนใจจะขาด ก็ตาม โอ้ หรือว่าชนชั้นสูงอย่างคุณจะมาช่วย ฉันทำเอกสารบัญชี ฉันก็ไม่เกี่ยงนะ...”

ถึงผู้ปกครองแห่งป้อมปราการจะเอ่ยเชิญชวนด้วยน้ำเสียงยียวนดูเป็นกันเองก็ตาม ทว่าในการกระทำที่แสดงออกต่อหน้ากลับส่วนทางอย่างสิ้นเชิง เสียงกระดูกบนฝ่ามือหนาดังกรอบแกรบอยู่ไม่ขาดสาย ความขุ่นเคืองที่คลับคล้ายจะระเบิดอารมณ์ออกมา ทำเอาชายผู้ถูกเนรเทศลุกขึ้นเพียงพรวดเดียว กระทั่งมือรีบทาบหน้าอกแล้วโค้งคำนับเป็นการบอกลา ก่อนจะหันหลังวิ่งลงบนบันไดอย่างรวดเร็วพร้อมกับปิดประตูเหล็กเสียงดังกึกก้องไปทั่วบริเวณโซนบริหาร พาให้นัยน์ตาเข้มหลับตาลงพลางถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา

“เลียมาได้แค่นี้เองหรอ”

ริมฝีปากเข้มจากทิ้งตึงมาตลอดก็กลับ แสยะยิ้มแห่งความชั่วร้ายออกมาทีละน้อย กระทั่งใบหน้าเข้มค่อยๆ โน้มลงมาขยับเข้ามา ใกล้ใครบางคนที่ซุกใช้เล่นอยู่กับส่วนอ่อนไหว อย่างเงอะงะ - ใช่ ท่านผู้พิพากษาสูงสุด เนอ วิลเลต ถูกมือหนาของท่านดยุก ริธสลี่ย รวบ เรือนผมสีขาว พลางกดใบหน้าสวยให้ครอบงำ กับความแข็งขืนที่พองตัวให้ลึกถึงลำคอ ท่ามกลางความอึดอัดที่ถาโถมเข้ามาไม่ขาดสาย หยาดน้ำตาก็ค่อยๆ หลั่งไหลออกมา บดบัง นัยน์ตาอันงดงามและอาบไปทั่วพ่วงแก้มสี ระรื่นจนไม่เหลือความสง่างามบนบัลลังก์ พิพากษา

“อุตส่าห์ปล่อยให้คุณทำตามใจก็แล้ว แต่ดู ท่าจะไปไม่ถึงไหนเลยนะ”

**สงสัยต้องรุนแรงกับคนสวยเสียหน่อย**

"อ๊อก...”

ครั้นที่มือหนาขยับกระชากเรือนผมสีขาว กดกระทุ้งความแข็งยืนให้ลึกจนสุดแรง เสียง สะอึกในลำคอกลับเรียกรอยยิ้มที่พึงพอใจไป พร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอที่คล้ายกำลัง สะใจอยู่ไม่น้อย จนสร้างความไม่พอใจจาก สีหน้าและแววตาของผู้พิพากษาสูงสุด จากที่ ขุ่นเคืองอยู่แล้วก็ยิ่งทวีคูณมากขึ้น พอมือเรียว จะขัดขืน ดิ้นรนหนีเมื่อสบโอกาส แต่กุญแจมือ หนาอันที่สองกลับพันธนาการไม่ให้เป็นอิสระ แถมยังเสียดสีเข้าไปกับผิวขาวนวลจนเกิดรอย แดงช้ำบนข้อมือ สร้างความเจ็บปวด กระตุ้น ให้หยาดน้ำตาหลั่งทะลักออกมาบดบังความ งดงามอีกครั้ง

“ไม่เอาน่า อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ”

"......"

“อีกนิดเดียว มันจะปล่อยออกมาแล้ว อดทนนิดหน่อย เดี๋ยวก็ได้ไปหาคุณหัวหน้า พยาบาลแล้วนะ....”

ริธสลี่ย์ขบขันกับคนตรงหน้าเบาๆ น้ำเสียง ที่ฟังดูระรื่นก็กลับส่วนทางกับสิ่งที่กระทำ มือ หนายอุ้มเรือนผมสีขาวอย่างเต็มแรงและเร่ง จังหวะกดกระแทกความแข็งขืนไปในคราว เดียว พาให้นัยน์ตาเบิกกว้างด้วยความตก ตะลึง ครั้นจะขยับกายดิ้นหนีให้เป็นอิสระก็ กลับทำไม่ได้ ท่านดยุกทั้งกระชากเรือนผม ทั้ง บังคับให้ใหญ่โตทิ่มแทงกับลำคอจนหยาด น้ำตากระเซ็นออกมาตามกลไกของร่างกาย จน กระทั่งน้ำนมสีขาวขุ่นหลั่งทะลักเข้ามาไม่ขาด สาย พาให้ใบหน้าสวยถึงกับรีบผละออกมา สำลักกับไออุ่นที่ได้รับจนตลอดค้างมันไว้ใน ปากไม่กล้าจะทำอะไรมากนักนอกเสียจากรอ คำสั่งของผู้ปกครอง

เนอวิลเลตค่อยๆ ช้อนนัยน์ตาขึ้นมาทีละ น้อย น้ำรักยังค้ำค้างอยู่ในโพลงปากเต็มไปด้วย กลิ่นคาวและคลุ้งไปทั่วโพลงจมูก ชวนให้รู้สึก พะอืดพะอมอยู่ไม่น้อยนักจนตลอดแสดงสีหน้า คลับคล้ายกำลังทรมาน แต่ถึงอย่างนั้น รีธสลี่ย์ กลับชื่นชอบสีหน้าและท่าทางเสียอย่างนั้น มือ หนาค่อยๆ ยื่นเข้ามาพลางลูบศีรษะตรงหน้า อย่างเบาบาง พลางยกยิ้มน้อยก่อนจะเปิดปาก ออกคำสั่งออกมาให้อีกฝ่ายรีบกระทำต่อจาก นัน

“กลืนกินเสียให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่ ปลายโค่น

อึก

“ดี แบบนั้น - เก่งมาก กลืนลงไปแบบนั้น ล่ะเก่งมาก ..."

“เงื่อนไขระหว่างฉันกับคุณ จบลงเพียง เท่านี้ใช่ไหม-อุก!!”

“อ่า คุณหัวหน้าพยาบาลใกล้จะมาหาแล้วสิ งั้นขออีกสักรอบก็แล้วกัน... ที่รัก”

......................

-END-

ห้าพันกว่าคำจุกๆ