ชมพู่ หญิงสาวตัวคนเดียวที่กำพล้าว่าพ่อเเม่พ่อเเม่เเยกทางกันตั้งเเต่เด็ก เธอดันมาตกงานในช่วงที่เงินเธอกำลังหมด วันนี้เธอจึงมาเก็บของออกจากบริษัท

"มาเก็บของเเล้วหรอย๊ะรีบเก็บเเล้วก็ใสหัวไปส่ะ"

น้ำหวานผู้เป็นพนักงานที่ไม่ชอบชมพู่เพราะว่าชมพู่เก่งทุกอย่างเธอจึงอิจฉา เธอพูดเยาะ เย้ยร่างบาง

"ฉันไปอยู่เเล้วไม่ต้องไล่"

"หึเดี่ยวนี้กล้าต่อล้อต่อเถียงหรอ"

"เเล้วมันจะทำไม" น้ำหวานจึงทำท่าทีไม่พอใจที่ชมพู่กล้าต่อว่าเธอกลับ....

"คุณจะไปแล้วหรอ" เสียงชายร่างทุ้มดังขึ้น

ร่างบางอ่ำๆอึ้ง...เพราะชายคนนี้พูดขึ้นน ชายคนนั้นก็คือบอสเพราะปกติบอสเขาจะนิ่งๆเงียบเเต่จู่ๆวันนี้เขาก็มาพูดด้วย

(อิตาบอสกะจะมาพูดด้วยไอ่ตอนที่คนจะออกแล้วหรอว่ะ) "อ๋อ...เอ่อ..ค่ะฉันจะไปแล้วค่ะบอส"

"อืม...โชคดี" น้ำตาลตัวอิจฉาได้เเต่ยืนยิ้มสะใจ....

"โชคดีนะจ๊ะน้องสาว" ร่างบางเดินออกไปโดยไม่ตอบอะไร

"ชิ...วันนี้มันวันซวยอะไรว่ะเนี่ยยัยนั่นน่าลำคานชะมัด"

ร่างบางเธอก็เดินไปตามถนนตามปกติเเต่จู่ๆก็มีรถคันหนึ่งโผล่ออกมาจากซอยตรงข้ามตรงข้างเธอดันเป็นสระน้ำลึก "เอี๊ยดดดดด" เสียงเบรครถ

"ว๊ายยยยย".....ต้ามมมม!!!!.... ร่างบางเธอดันตกน้ำส่ะงั้น เเต่โชคไม่ดีที่เธอว่ายน้ำไม่เป็น

ฮึก......อืกกก...("นี่เราคงไม่รอด...ทำไมชีวิตถึงรันทดขนาดนี้") ร่างบางได้เเต่คิดทั้งๆที่เธอรู้ว่าตัวเองจะไม่รอดจากตรงนี้

("เเต่คงดีเพราะยังไงชีวิตเราก็ไม่ได้มีอะไรดีอยู่เเล้วเเหละทนอยู่ต่อไปกับสู้ให้ตายตอนนี้ยังจะดีกว่า")

.........

"นังเเก้วเอ็งเก็บดอกบัวมาให้ข้าที" "จ๊ะป้า"

ผู้เป็นป้าได้บอกหลานสาว

" นี่ป้ากิ่นอย่าเก็บไปเยอะเชียวละมันจักหมดของคุณหญิงเอา" บ่าวที่นั่งเรือมาด้วยเอ่ยขึ้น "

เเหม๋นังอิ่มมึงไม่รู้ว่าคุณหญิงสั่งกูมึงเงียบปาก" "ข้าก็มิได้อยากพูดกระไรดอกเเต่ท่าทางหลานป้าอยากได้ท่านขุนเต็มทน" "อีอิ่มมึงหุบปาก"

"จะทำไมละก็นังเเก้วมันไม่เห็นพูดโต้กระไรกับข้า"

เเก้วนั่งนิ่งข่มน้ำตาไม่ให้เอ่อล้นจากคำเเทงใจดำของบ่าวชนชั้นเดียวกัน

"ช่างเถอะป้าข้าไม่ได้เป็นกระไร" เเก้วเอ่ย "หึกูละหมั่นไส้มึง"...พรึ่บ..ตึก..ตุ๋มม!!!

"อีอิ่มมึงผลักหลานกูทำไม" "ข้า....เกลียดหลานป้า" "อีอิ่ม...ช่วยด้วยเจ้าค่ะช่วยหลานข้าด้วย... อิ่มผลักร่างบางตกน้ำขณะนี้ยายกิ่นได้เเต่ตะโกนให้คนมาช่วยเหลือหลานตัวเองที่จมน้ำ

"ช่วยด้วยย!!!! ฮือ.....หลายข้าา...ตกน้ำ"

ใต้น้ำลึกที่มองเเทบไม่เห็น... (ข้าคงจักไม่รอดแล้วอึกกกก....บุ๋มม... ร่างบางที่กำลังจมดิ่งลงสู้ก้นสระ

ตัดมาที่ปัจจุบัน ชมพูก็กำลังตกอยู่ในพะวังน้ำลึกจะลอดไม่รอด จู่ๆก็มีเเสงสว่างใต้น้ำ "เฮือกก....อึกกก"

"ต้ามมม!!!!!" เสียงโดดน้ำ.... ตึกกก......บุ๋มมมม.. เสียงฟองน้ำของชายร่างใหญ่ที่โดนลงน้ำ ชึกกก...ตึกกก

"ท่านขุนเจ้าคะหลานข้าเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ" ชายร่างใหญ่อุ้มร่างบางขึ้นมาบนท่าน้ำ พร้อมกับยายที่เป็นห่วงหลานไม่ห่าง

//ร่างหนาเอามือพยุงท้องร่างบางพร้อมเขยาช่วยชีวิต//ต่างมีผู้คนจับตามองมาที่ชายผู้นี้ที่ขึ้นชื่อว่ามียศศักดิ์เป็นถึงขุนกำลังช่วยชีวิตบ่าว ....อึกก...เเค๊กก..

"เเก้วเอ็งฟืนเเล้วหรอ" หลังป้าพูดจบก็พุ่งไปกอดสร้อยเเก้วทันที

"หึ้ยย"(นี่...เรายังไม่ตายหรอ..นี่มันที่ไหน..ป้าคนนี้ใคร ..เเล้วผู้ชายคนนี้...) ตอนนี้ทุกอย่างมันตีกันไปหมดในหัวฉันฉันเเค่อยากรู้ว่าพวกเขาคือใครที่นี่ที่ไหน

ทุกอย่างเงียบลง "เอ่อ....พวกคุณเป็นใคร เเล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง" "ข้า..ข้าก็ป้าเอ็งไงว่ะนังเเก้ว ("นี่มันอะไรว่ะเนี่ยเเล้วเเต่งตัวอะไรเเปลกๆ") "แล้ว..พวกคุณเเต่งตัวอะไรเเปลกๆ

ร่างบางเอ่ยจึงทำให้ทั้งสองเเปลกใจเเละมองหน้ากันว่าทำไมร่างบางถึงถามเเปลกๆ

"นี่เอ็งเป็นกระไรรือสร้อยเเก้วหรือเอ็งจมน้ำแล้วทำให้หัวเสื่อม" ท่านขุนเดชะณรงค์ "นี้มันอะไรกันเนี่ย"

จู่ๆร่างบางเธอก็ตะโกนเเละวิ่งไปจากท่าน้ำ

"นังเเก้วเอ็งจะไปไหนว่ะ"

เสียงป้าเรียกตามหลานสาว (นี่มันเกิดอะไรขึ้นฉันมาอยู่ที่ไหนเเล้วพวกเขาเป็นใคร..หรือว่าเราจะย้อนอดีตมา..นั้นมันคงมีเเต่ในนิยาย)

จู่ๆร่างบางก็หน้ามืด"โอะ...โอ้ย" เธอล้มสลบลงไป

..... "ตื่นเเล้วหรอว่ะนังเเก้ว" "(เเก้วหรอ..เห้อเอาว่ะถามให้มันรู้เเล้วรู้รอดไป)... เอ่อยายคะ "หืออ" "เอ่อป้าคะคือทำไมหนูถึงมาอยู่ที่นี่" "เอ่าเอ็งนี่ถามเเปลกๆเอ็งเป็นหลานข้าเอ็งก็ต้องอยู่นี่สิว่ะ" "เป็นหลานหรอคะ.."

"เอ๊ะนี่เองลืมสิ้นเเล้วรือหัวเอ็งเสื่อมเเล้วรือ" "เอ่อ..น่าจะใช่ก็ข้าตกน้ำนิคะ" เห้อเอ็งใช้ภาษามิรู้ความ" "เอ่อ...เเล้ว..ป้าคะเเล้วนี้มันพ.ศอะไรหรอคะเเบบว่าปีอะไร" ร่างบางเอ่ยถามผู้เป็นป้าอย่างสงสัย

"ปีนี้ก็ปี๒๓๑๐ (โห่เราก็ดันไม่ได้เรียนทางนี้ส่ะด้วยเคยเห็นเเต่ในหนังเเต่นี้เราย้อนมาจริงๆหรอว่ะเนี่ย..เห้อเเต่ก็ยังดีที่ยังไม่ตุยเเต่ชีวิตในชาตินี้จะรันทดเหมือนเดิมไหมนะยังไงก็ลองดู)

ร่างบางได้เดินไปส่องกระจก "เชี่ย" อุ้บบบเธอรีบเอามือปิดปากไม่ให้เสียงดัง " นี่มันเรานี่หนาทำไมหน้าถึงเหมือนฉัน...นี่มันเรื่องอะไรกันเเน่ฉันต้องรู้ให้ได้เเต่..เเต่งตัวเเบบนี้คงเป็นเเค่บ่าวสินะหวังว่าชีวิตคงดีกว่าภพก่อนนะ"

นังเเก้ว....นังเเก้ว...อีเเก้ว เเสงตะโกนจากสาววัยราวไปกับเเก้วตะโกนขึ้นมาบนเรือน เเก้วจึงเดินลงไปดู

"มีอะไรหรอคะ..เอ่อเจ้าคะ" "หึมึงพูดกระไรวิปริตไปเเล้วรือมึง" ("อ้าวอีนี่เป็นใครกล้ามาว่าเราเเต่งตัวเเบบนี้ก็คงบ่าวเหมือนกันสินะ) "มึงมองกระไร" "ก็มองเธอไง" "มองข้ามึงมีปัญหารือจึงมองกูชะนี้อย่างกับไม่เคยพบเห็น"

("ก็ไม่เคยเห็นจริงๆนิ") ร่างบางยังคงยืนงงอยู่ "ที่มาก็เพราะท่านขุนให้มาหรอกไม่งั่นข้าก็ไม่อยากมา" ("หึเเล้วมาเพื่อบ้าป่ะ...เเล้วท่านขุ่นไรนี้ใครอีกว่ะ")

"นี่เเล้วเธอมาทำไม...ไม่อยากมาเเล้วมาเพื่อประสาท"

"มึงว่ากระไรนะ..หึพูดจาไม่รู้ความคิดว่าท่านขุนเป็นห่วงมึงเเล้วมึงก็กำเลิบรือหึเสียดายท่านขุนมีคู่หมายเเล้วเเต่ถ้าอยากเป็นเมียน้อยก็ต้องลองจากกู"

"มาว่าฉันเอ้ยข้าพูดจาไม่รู้ความเเต่ตอบกลับได้นี่มันคืออะไรหรอ" "นี่นังเเก้ว" "หยุด"

เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังทำให้สองสาวที่กำลังต่อกอนกันอยู่ต้องกันไปดู (ใครอีกว่ะ")

"เอ่อท่านขุน" (" นี่นะหรอท่านขุนที่ว่าหล่อจังเลยแฮะ")อิ่มรีบนังลงเเละหมอบเพื่อเป็นการเคารพท่านขุน เหลือเพียงร่างบางที่ยังยืนตัวเเข็งอยู่

"นี่อีเเก้วนั่งลงสิ" ไม่ต้องหรอกเอ็งสบายดีเเล้วรือสร้อยเเก้ว ("ให้เดาตานี่คงเป็นเจ้านายเราเเละเราคือลูกน้องส่วนตานี้ก็จะมีเมียเเล้วหรือคู่มั่นส่วนนั่งคนนี้ก็คงเป็นบ่าวที่เเอบชอบตานี้ เเหวะนิยายชะมัด")

"เอ่อ...ค่ะ...เฮ้ย..เจ้าค่ะสบายดีเเล้วค่ะ..เจ้าค่ะ" "(เห้อมันยากจังว่ะ) "งั้นก็ดีข้าเเค่ส่งนังอิ่มาดูเอ็งเท่านั้น"

ร่างหนาพูดอย่างเย็นชาเเต่ก็งงอยู่ว่าคนตรงหน้าทำไมถึงพูดสบสนติดขาดเช่นนี้

"ท่านขุนขอรับ" "ว่าอย่างไรไอ่หยด" " เเม่หญิงเกศรมาขอรับ" "อืมข้าจักรีบไป" ข้าขอตัวก่อน " "ค่ะเอ่อ.." ร่างหนาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนเดินจากไปทำให้ร่างบางรับรู้ถึงความสงสัยของอีกคน

("ตานั้นจะสงสัยป่ะ") "เอ่อ..พี่"

"เอ่อเรียกข้ารือ" ร่างบางเรียกบ่าวของท่านขุนเพื่อจะถามบางอย่าง "ใช่ข้าเรียกพี่..พี่เป็นคนรับใช้ของนายคนเมื่อกี้หรอ"

"เอ็งพูดกระไรข้าฟังไม่รู้ความ"

"เอ่อ...คือ...เอ่อบ่าวใช่พี่เป็นบ่าวของท่านขุนหรอ"

"เอ็งจักถามทำไมเอ็งก็รู้อยู่เเล้วมิใช่รือนังเเก้ว"

"เอ่ออ๋อข้าลืมนะ" ร่างบางยิ้มอ่อนๆ "งั้นข้าไปละ" "จ๊ะ" หลังจากนั้นร่างบางก็เอาเเต่คิดว่าจะเอายังไงต่อกับชีวิตหลังจากนี้ไป