ภายในห้องทำงานอันกว้างขว้างที่มีบอดี้การ์ดยืนคุ้มอยู่ไปทั่วทุกบริเวณ มีชายหนุ่มร่างสูงโปร่งกำลังนั่งจดจ่อกับการทำงานอย่างจริงจัง

เขาคือชายที่เป็นใหญ่ที่สุดในตระกูลกีรติเมธานนท์ หรือก็คือ รดิศไชยนนท์ กีรติเมธานนท์ ชายผู้อยู่เหนือคนทั้งปวงผู้ควบคุ้มทั้งบนดินเเละใต้ดิน ชายผู้ไม่มีหัวใจให้ใครนอกจากลูกชายเพียงสองคนของเขา คือ ปุณและปราณ ลูกวัย5ขวบของเขา ที่เเสนจะน่ารัก

"นายครับคุณหนูไล่พี่เลี้ยงออกอีกเเล้วครับ" เสียงของมือขวาหนุ่มเดินมาบอกกับผู้เป็นนายของตัวเอง

"เหตุผลล่ะทำไมปุณกับปราณถึงไล่ออก" เสียงของคนมหาอำนาจเอ่ยถามลูกน้องของตนทั้งที่ตายังจ้องที่เอกสาร

"คุณหนูบอกเเค่ว่าไม่ชอบพี่เลี้ยงครับ"

"อื้อออ เอาตามที่ปุณกับปราณว่า ไล่ออกก็ไล่ออก แล้วหาคนใหม่เข้ามา กีรติเมธานนท์ไม่สิ้นเงินจ้างหรอก เเล้วคนนี้อยู่นานเเค่ไหน" ก่อนจะถามถึงการเวลาอยู่ของพี่เลี้ยงเพราะลูกของเขาไล่พี่เลี้ยงออกเป็นว่าเล่น แต่นั้นก็ไม่ใช้ปัญหายังไงเพราะกีรติเมธานนท์ไม่สิ้นเงินที่จะจ้างใครสักคนถ้าลูกของเขาจะถูกใจ

"3เดือนครับนาย นานกว่าทุกคนที่เคยอยู่ครับ" มือขวาหนุ่มทำเอ่ยเเจ้งวันเวลาที่พี่เลี้ยงของนายน้อยอยู่

"หาคนใหม่มาเอาคนที่ลูกฉันชอบ จ้างเท่าไหร่ฉันไม่สน ฉันขอเเค่ไว้ใจได้ แล้วหามาให้ได้เร็วที่สุดเข้าใจไหม"

"ครับนาย" ก่อนขอตัวออกไปจัดการเรื่องของนายน้อยทั้งสอง

"พี่พลนายใหญ่ว่าไงบ้าง "เสียงลูกน้องมือซ้ายอย่างจิราเอ่ยถามเรื่องของนายใหญ่ทันที่ที่เห็นร่างของพลออกจากห้องทำงานมา

"ก็บอกเเค่หาคนที่นายน้อยชอบ จ้างเท่าไหร่ไม่สนแล้วขอไว้ที่สุดและไว้ใจได้เเค่นั่น" พลตอบกลับจิราอย่างเบื่อหน่าย นี้เขาคิดว่าเขาจะหมดปัญหาเรื่องพี่เลี้ยงของนายน้อยเเล้วเชี่ยวเพราะเห็นว่าคราวนี้อยู่ตั้ง3เดือน ปกติเห็นไล่ออกตั้งแต่สามวัน นายน้อยน่ะชอบไล่พี่เลี้ยงออกเป็นที่สุด

"เอ่ออ!!แล้วนายใหญ่อารมณ์เสียไหมพี่" จิราถามคนตรงหน้าอย่างเลิ่กลักกลับคำตอบ เพราเขานะมีงานใหญ่ต้องไปรายงานนายใหญ่ถ้านายใหญ่อารมณ์เสียนะ ชีวิตไอ้จิราจบเห่เเน่เเท้

"ก็ไม่นะ อารมณ์ปกติของนายใหญ่นั้นล่ะ ทำไมมีเรื่องอะไร" พลจ้องมองไปในดวงตาตรงหน้าที่ทำตัวราวกับโลกใบนี้จะเเตกในวันนี้วันพรุ่ง

"ก็เรื่องปืนล็อตใหม่นี้ล่ะพี่ พอดีล็อตนี้มันโดนตำรวจตรวจเจออ่ะ แม่งงงตระกลูรองทำพลาดอีกละ " จิราเอามือหยุมหัวตัวเองพร้อมกับร้องออกมา

"รีบไปบอกนายใหญ่ ล็อตนี้มันสำคัญมากนะไอ้จิรา นายใหญ่จะได้รีบเเก้ปัญหาเพราะปืนล็อตนี้ตระกลูเทวฐิติรัตน์เป็นคนสั่งมา ไอ้ตระกลูนี้นะรอเเต่จะเหยียบนายใหญ่ ถ้ามันรู้ว่ามีเรื่องผิดพลาดนะมันเหยียบนายใหญ่เละเเน่ " พลทำสีหน้าจริงจังทันทีที่ได้ยินเรื่องนี้ เพราะว่านี้ถือเป็นเรื่องใหญ่ ใหญ่พอจะทำให้นายอารมณ์เสียได้เลยที่เดียว

"เอออ! ผมรู้ไงผมถึงยังไม่อยากเข้าไปเนี้ยยย โอ้ยยยนายฆ่าผมตายเเน่พี่"

"ตายตอนนี้กับตายตอนหน้ามึงก็ต้องตายอยู่ดีไอ้จิรา รีบไปบอกเถอะเพราะถ้ามึงไปบอกช้านายอาจจะฆ่ามึงตรงนั้นเลยก็ได้" เสียงของพลเอ่ยทำเป็นทีเล่นทีจริง

"โอ้ยยยยยไอ้พี่พลให้กำลังใจหน่อยก็ไม่ได้ แช่งเก่งจริงๆๆ ผมขอให้พี่หาพี่เลี้ยงให้นายน้อยไม่ได้ สาธุ"ก่อนจะยกมือไหว้คนตรงหน้าอย่างล้อเลียนเเล้วรีบวิ่งเเจ้นไปรายงานเรื่องปัญหาใหญ่

"อะ ไอ้จิราไอ้ห่า" ก่อนจะก้าวขายาวรับไปจัดการปัญหาของเรื่องนายน้อยที่ไม่น้อย

ก็อก ก็อก ก็อก

"ขออนุญาติครับนายใหญ่ " ร่างสูงได้เเต่ยืนร้องไห้ในใจ ภาวนาขอให้นายใหญ่บอกว่า อย่าเข้ามา เขาจะได้ไม่ต้องเเจ้งเรื่องนี้ให้นายใหญ่ทราบ แต่สวรรค์นะไม่เคยเป็นใจให้คนอย่างเขาเลย

"เข้ามา มีอะไร"

"นายใหญ่ครับเกิดปัญหาเรื่องปืนล็อต นี้ครับ พอดีตำรวจมันเจอปืนล็อตนี้ที่เราซ่อนอยู่ครับ แล้วมันเป็นล็อตที่เราต้องสงให้ตระกลูเทวฐิติรัตน์ครับ" ก่อนจะกล่าวบอกนายของตนด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างคนที่ทำงานอย่างชำนาญ

"ไหนตระกลูรองมันขอดูเเลปืนล็อตนี้ทำไมเรื่องมันถึงไปถึงหูตำรวจได้"

"ผมตรวจสอบเเล้วครับว่าอาจจะเป็นคนในตระกลูรองอาจเป็นคนเเจ้งตำรวจให้เข้ามาตรวจสอบเอง เพราะพวกมันคงอยากให้ทางเรามีปัญหากับทางตระกลูเทวฐิติรัตน์ครับนายใหญ่ เพราะปืนล็อตนี้มันเยอะมากครับนาย แล้วกำหนดการส่งปืนล็อตนี้ ก็อีกแค่สองอาทิตย์ยังไงเราก็หาปืนส่งไปทางนั้นไม่ทันครับ" เสียงมือซ้ายตอบกลับอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งข้อมูลตามที่นายต้องการ

"งั้นมึงไปจัดการไอ้พวกตระกลูรองนั้นซะ กูไม่ชอบเลี้ยงหมาที่มันจะหันมากัดเจ้าของ ส่วนเรื่องปืนติดต่อไอ้ตระกลูเปรมนาราทัพพ์ไป บอกไปว่ากูจะจ่ายให้มันไม่อั้นถ้ามันหาปืนให้กูได้ กูจ่ายไม่อั้น" คนเป็นนายรีบสั่งลูกน้องให้ไปจัดการปัญหาใหญ่ เพราะเขาไม่ชอบ ไม่ชอบไอ้ตระกลูเทวฐิติรัตน์ ที่มันจ้องจะเหยียบเขาอยู่ตลอดเวลา

ร่างสูงโปร่งยกมือนวดขมับที่หัวเพราะวันนี้เขาเจอปัญหามามาก ไหนจะเรื่องงาน เรื่องพี่เลี้ยงลูก และปัญหาเรื่องปืนล็อตนี้อีก ทำเอาเขาปวดหัวมากเลยทีเดียวเขาอุสาหวังไว้ว่าวันนี้จะกลับไปทานข้าวเย็นกับลูกที่บ้านให้ทันเห็นทีตอนนี้เขาคงต้องนั่งทำงานได้กลับบ้านเวลาที่ลูกนอนไปเเล้วอีกเเน่นอน นี้เขาไม่เจอลูกมากี่วันเเล้ว เจ้าปุณกับเจ้าปราณจะคิดถึงเขาไหมนะ พลันนั้นเสียงโทรศัพก็มีสายเข้ามา

กริ่ง กริ่ง กริ่ง

'ป๊ะป๊า ป๊ะป๊า ปุณคิดถึงป๊ะป๊า ปราณก็คิดถึง คิดถึงมากกว่าปุณอีก ปุณคิดถึงมากกว่า' เสียงของเด็กน้อยสองคนที่ตีกันเพราะกำลังเเย่งว่าใครรักป๊ะป๊าของตัวเองมากกว่ากัน

"ครับป๊ะป๊าก็คิดถึงเรา คิดถึงมากกว่าเราสองคนอีกนะครับ"คุณพ่อหนุ่มตอบกลับลูกน้อยสองคนที่กำลังนั่งตีกันอยู่ในสายโทรศัพท์

'ป๊ะป๊าคับ ป๊ะป๊าจะกลับมากินอาหารที่บ้านไหมคับเย็นนี้ น้องปุณอยากเจอป๊ะป๊าคับ'

'น้องปราณก็อยากเจอป๊ะป๊าเหมือนกันคับ น้องปราณอยากให้ป๊ะป๊าป้อนข้าวน้องกินอีก'ลูกน้อยทั้งสองของเขาทำสายตาอ้อดอ้อนหวังให้ป๊ะป๊าของตนกลับมากินข้าวที่บ้านด้วยกัน

"ป๊ะป๊าขอโทษครับ วันนี้งานป๊ะป๊าเยอะมากๆๆๆ ป๊ะป๊าน่าจะกลับไปทานอาหารเย็นกับเราสองคนไม่ทันครับ ป๊ะป๊าขอโทษนะครับปุณปราณ" เขารีบตอบกลับลูกทั้งสองทันทีเพราะเขานั้นรู้สึกผิดกับลูกมาก ที่ผิดสัญญานัดกับลูกทั้งสองหลายรอบเลยทีเดียว

'น้องขอโทษครับป๊ะป๊า เพราะน้องไล่พี่เลี้ยงคนใหม่ออกช่ายไมคับ น้องเอาพี่เลี้ยงคนนั้นก็ได้ แต่ป๊ะป๊ากลับมากินข้าวกับน้องนะคับ' ลูกน้อยทั้งสองทำหน้าตารู้สึกผิดที่คิดว่าพวกตนทำให้งานของคนเป็นพ่อเพิ่มขึ้นจนทำให้กลับมากินข้างเย็นด้วยไม่ได้

"ไม่ใช่ครับปุณปราณ งานป๊ะป๊ามันมีปัญหานิดหน่อยครับ ป๊ะป๊าเลยต้องอยู่แก้ไขนะครับ แล้วก็เรื่องพี่เลี้ยงนะ น้องมีสิทธิ์จะไล่ใครออกก็ได้ ไล่ให้คนที่น้องไม่ชอบออกไปจากตัวน้องแม้ว่าคน คนนั้นจะเป็นป๊ะป๊าก็ตาม แต่น้องบอกป๊ะป๊าได้ไหมครับทำไมน้องถึงไล่คนนี้ออก ป๊ะป๊าเห็นน้องชอบพี่คนนี้มากนิครับ" ผมรีบอธิบายว่านั่นไม่ใช้ความผิดของลูกแล้วถามหาสาเหตุของการไล่พี่เลี้ยงคนนี้ออก

'น้องไม่ไล่ป๊ะป๊าแน่นอน น้องรักป๊ะป๊าที่สุดเลยครับ เรื่องพี่เลี้ยงคนนั้น ชอบถ่ายรูปปุณกับปราณคับ น้องไม่ชอบถ่ายรูปน้องบอกเเล้วแต่พี่เขายังทำอีกจนน้องบอกว่าจะบอกป๊ะป๊าเขาก็บอกว่า ป๊ะป๊าไม่สนใจเรื่องเเค่นี้หรอกเรื่องไม่สำคัญสำหรับป๊ะป๊า พวกเราเลยเอาไปบอกอาพลคับ' เสียงของเด็กสองคนเจื้อยเเจ้วสลับกันพูดไปมาอย่างอารมณ์ดี

"ปุณครับ ปราณครับ เรื่องของเราสองคนนะสำคัญสำหรับป๊ะป๊าที่สุดเลยนะครับเราทั้งสองคนคือดวงใจของป๊ะป๊า งั้นเอายังงี้ไหมครับ เดี๋ยววันนี้ป๊ะป๊ากลับไปกินข้าวเย็นด้วย แถมเรานิทานให้เราทั้งคู่ฟังด้วยเอาไหมครับ" เขายิ่งคิดยิ่งเเค้นว่าเขาอุสาพยายามคัดหาพี่เลี้ยงที่ดีสุดมาให้ลูกเเต่ก็ยังมาเจอพวกนี้อีก มันน่าจับมายิงทิ้งซะให้สิ้นซาก

'จริงเหรอคับป๊ะป๊า น้องไม่ได้แย่งเวลาป๊ะป๊าทำงานใช่ไหมคับ ถ้าป๊ะป๊ามีงาน ป๊ะป๊าทำงานก็ได้นะคับน้องเข้าใจ'เสียงขอปุณเอ่ยเสียงดีใจสุดขีดก่อนจะทำหน้าสลดตาเพราะคิดว่าพวกตนเเย่งเวลางานของคนเป็นพ่อ

"จริงครับแล้วเราก็ไม่ได้แย่งเวลาป๊ะป๊าทำงานครับ ป๊ะป๊าเเค่อยากกินข้าวกับลูกของป๊ะป๊าเอง "

'เย้ เย้ ปราณป๊ะป๊ามากินข้าวกับเราด้วยเเหละ' เสียงของปุณตะโกนเรียกปราณที่กำลังเดินไปหยิบน้ำมากิน

'จริงเหรอ ปุณไม่โกหกปราณนะ ปราณคิดถึงป๊ะป๊า' ยังไม่ทันถึงเเก้วน้ำก็วิ่งกลับมาหาปุณพร้อมกับถามด้วยความดีใจสุดขีด พูดไปก็กระโดดไปมันทั้งน่ารักและเจ็บหัวใจของผู้เป็นพ่อไม่น้อย น่ารักที่ลูกของเขารักเขาสุดดวงใจเเต่ก็เจ็บใจที่เเม้เเต่เวลากินข้าวสักมื้อเขายังให้ลูกไม่ได้

"ตอนนี้ปุณกับปราณไปทำการบ้านให้เสร็จนะครับ แล้วเราจะได้อ่านนิทานนอนด้วยกันคืนนี้โอเคไหมครับ"

'แต่น้องยังอยากคุยกับป๊ะป๊า'

'ปราณก็อยากคุย'

"ครับป๊ะป๊ารู้ แต่ตอนนี้เราจ้องจอมา30นาทีเเล้วนะครับ จำกฏของเราได้หรือเปล่าครับน้องปุณน้องปราณ" ผมเอ่ยเตือนลูกรักเพราะตอนนี้เด็กๆจ้องที่จอนานเกินไปสำหรับลูกของเขา

'คับน้องจำได้ งั้นน้องจะไปทำการบ้านรอป๊ะป๊านะคับ น้องรักป๊ะป๊าที่สุดในโลกเลย'

'ปราณก็รักป๊ะป๊าที่สุดในโลกเหมือนกัน'

"ครับ บายๆครับลูก" ก่อนผมจะทำการตัดสายลูกรักทั้งสองเเล้วหันกลับมาทำงาน หวังให้ทันกินข้าวเย็นกับลูก แต่ก่อนจะทำเขามีเรื่องหนึ่งเรื่องต้องเคลียร์ก่อน

"ไอ้พลเข้ามาในห้องกูหน่อย" เสียงของผู้เป็นนายเรียกสั่งลูกน้องให้เข้ามาพบตนเองที่ห้องทำงาน

"ครับนาย"

"มึงไปตามสืบเรื่องพี่เลี้ยงคนล่าสุดมาให้กู ลูกกูบอกมันชอบถ่ายรูปลูกกู กูอยากรู้ใครส่งมันมา"

"ป๊ะป๊าป้อนน้องอีก น้องอยากินอันนั้น" เสียงของลูกน้อยสองคนที่เเย่งกันให้ป๊ะป๊าของตนป้อนข้าวแม้ว่า พวกตนจะอิ่มมากเเล้วเเต่ก็ยังอยากใช้เวลากัับป๊ะป๊าของตัวเอง

"ปุณปราณครับ หนูกินเยอะไปเเล้วนะครับ หนูหิวกันจริงๆหรือเเค่อยากใช้เวลาอยู่กับป๊ะป๊าครับ"เสียงของคนเป็นพ่อเอ่ยทักอย่างรู้ทันลูกทั้งสอง

"น้องปุณอิ่มเเล้วคับ" "น้องปราณก็อิ่มคับ" พวกเขาอิ่มเเล้วเเต่ยังอยากใช้เวลากับป๊ะป๊าเพราะป๊ะป๊านะ ไม่ค่อยมีเวลามาให้เขาเลย เขาอยากอยู่กับป๊ะป๊าตลอดเวลาเลยเเหละ

"อิ่มเเล้วก็พอครับเดี๋ยวหนูจะปวดท้องเอา เอายังงี้เราไปหาดูประวัติคนที่อาพลส่งมาให้ดีไหมครับ เดี๋ยววันนี้เรามาช่วยกันเลือกพี่เลี้ยงของพวกหนูกัน"

"ครับ! ครับ!" เสียงลูกน้อยตอบรับทันควันเพราะอยากทำกิจกรรมร่วมกับผู้เป็นพ่อของตน

"งั้นปุณปราณไปรอที่ห้องนั่งเล่นนะครับ เดี๋ยวป๊ะป๊าตามไป" ก่อนจะจับเจ้าปราณที่กำลังนั่งบนตักให้ยืนขึ้น แล้วปุณก็กระโดดลงจากเก้าอี้วิ่งจับมือกับปราณไปที่ห้องนั่งเล่น เป็นภาพที่ทำเอาคนเป็นพ่อยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว ลูกเขามันน่ารักลูกเขาเกิดมาเพื่อใช่คำว่าน่ารัก

"จิรามึงติดต่อไอ้พลให้ส่งประวัติพี่เลี้ยงมาให้กูตอนนี้เลย " ก่อนจะหันมาคุยกับลูกน้องที่ยืนอยู่ตรงข้างโต๊ะกินข้าว

"ครับนายใหญ่ นายใหญ่ครับเรื่องที่นายใหญ่ให้ผมไปจัดการผมจัดการเรียบร้อยเเล้วนะครับ ส่วนเรื่องปืนทางนั้นก็ตอบตกลงแล้วเเละจะส่งมาให้เราภายใน 3วันนี้ครับ แต่พวกมันขอเพิ่มราคาจากเดิมเป็น3เท่าครับนาย" ลูกน้องมือซ้ายอย่างจิราน่ะ ทำงานไว้ที่สุดในทีมเขามันทั้งเเกร่งทั้งฉลาด แต่ติดอยู่อย่างเดี๋ยวมันติดลูกเขา

"ให้ไปตามที่มันขอกูบอกแล้วจ่ายไม่อั้นคือไม่อั้น ทำงานดีมากจิรา" ก่อนจะลุกตัวเองออกไปแล้วไปนั่งดูโทรทัศน์กับลูกน้อย รอเวลาที่ลูกน้องของตนจะส่งประวัติพี่เลี้ยงคนใหม่มา

ตี้ดดด ตี้ดดดดด

"จิรา มึงโทรมาหาพ่องมึงเหรอ มึงก็รู้กูมาจัดการเรื่องไอ้ตระกลูรองให้นายใหญ่อยู่"

"นายใหญ่จะเอาประวัติพี่เลี้ยงของนายน้อยนะพี่พล แล้วพี่จัดการอะไรเรื่องตระกลูรองผมจัดการหมดเเล้วนะ"

"เออออมันมีที่กูต้องจัดการนั้นล่ะ ส่วนประวัติพี่เลี้ยงอยู่ในไฟล์แท็บเล็ตกู ชื่อไฟล์ เปลี่ยนพี่เลี้ยงเปลี่ยนยากเปลี่ยนลูกได้ไหมครับนาย "

"ไอ้พี่พล มึงตั้งชื่อไฟล์ได้น่าโดนลูกปืนนายจริงๆน่ะ "

"เอออ มึงเปลี่ยนชื่อไฟล์ให้กูด้วย เดี๋ยวกูกลับไปจะได้เเดกลูกปืนนายใหญ่ "

"ค่าเปลี่ยน5000นะพี่ช่วงนี้ผมช็อด"

"ไอ้นี้กับพี่กับน้องมันยังเอา เอออ3000พอนะ ช่วงนี้กูก็ช็อด นายน้อยไถ่ตั้งกูตอนเลิกเรียนทุกวัน"

"นายน้อยเเม่งเชื้อพ่อมันเเรงว่ะพี่ ส่วนเรื่องชื่อไฟล์ผมเปลี่ยนให้ละนะ ไปล่ะพี่นายเรียกแล้ว อย่าลืมโอนมาละพี่"

"เชื้อพ่ออะไรละ" ก่อนจิราจะตัดสายไปโดยไม่รอฟังเสียงของรุ่นพี่หนุ่มเลย

ห้องหน่วยสืบสวนพิเศษกองกำกับการของตำรวจตอนนี้เรียกได้ว่า ว้าวุ่นเป็นที่สุดในรอบ3เดือนเพราะอยู่ๆทางนั้นก็เกิดมีเรื่องทำให้พวกเขาปวดหัวอีกเเล้ว

"สารวัตครับ ตอนนี้คนของทางนั่นที่ให้สืบถูกพวกมันไล่ออกเเล้วครับ"

"ไล่ออกหรือพวกมันจับได้นะผู้กอง เเต่ตอนนี้ล่ะเป็นโอกาศให้เราส่งคนของเราเข้าไปสักที"

"น่าจะแค่ถูกไล่ออกครับ เท่าที่ผมสืบมาได้ ทางนั้นบอกเเค่ว่าไม่ต้องมาทำงาน แล้วก็โอนค่าจ้างล่วงหน้ามาให้100000บาทครับ"

"อือ ทางนั้นเปิดรับอีกเเล้วซินะ ให้เราส่งประวัติของทางเราไปเพื่อจะมีสักคนที่จะถูกตาพวกมัน"

"ครับสารวัตร ผมจะเร่งจัดการให้ครับ"

"แล้วเรื่องปืนล่ะผู้กอง"

"เอ่อออ คือ ทางโน้นมาริบไปแล้วครับบอกว่าให้เอาเข้ากองกลางครับ"

"อีกเเล้วเหรอ ช่างเถอะส่วนประวัติที่ส่งไป ส่งของผมไปด้วยนะ ใส่ไปว่าผมเคยเป็นสารวัตเเต่ถูกไล่ออกนะ เพราะผมคงจะลาออก อยากรู้ทางนั้นจะทำยังไง"

"สารวัตรจะลาออกเหรอครับ "

"ผมจะลาออกไปปฏิบัติหน้าที่ เเค่อยากรู้พวกมันจะทำอย่างไงถ้ารู้ว่าสารวัตที่ตามสืบคดีมันอยู่ลาออกแล้วไปทำงานกับมัน"

"งั้นให้ผมใส่ประวัติปลอมไหมครับว่าเเค่ไล่ออก สารวัตรไม่เห็นต้องลาออกเลยนิครับ"

"ไม่ล่ะมันน่าจะมีหนอนในนี้ เเถมผมอยากรู้ว่ากรมตำรวจจะตั้งใครมาเเทนผมด้วย คุณรีบไปจัดการเถอะ ส่วนใบลาออกผม ให้เขียนไปว่าผมจะไปเลี้ยงเด็ก"

สารวัตรหนุ่มไฟเเรง เร่งสั่งลูกน้องให้รีบจัดการเรื่องใหญ่กว่านี้ เขานะเบื่อระบบข้าราชกาลของไทยที่กินเล็กกินน้อย เอื้อประโยชน์ให้คนรวย เขาก็ไม่ได้ใส่สะอาดเเต่นี้มันมากไป จับปืนไม่ทันไรคนใหญ่คนโตก็ริบไป ปากบอกเอาเข้าชาติ เเต่เขารู้ว่ายังไงก็เอาไปปล่อยให้พวกพ่อค้าอาวุธอยู่ดี เเล้วจะให้พวกเขาจับมาทำไหม ถ้าจะยังทำเหมือนเดิมส่งอาวุธให้พวกมัน สู้ลาออกไปสืบคดีหาหลักฐานให้เเน่นแล้วจับให้ก็สิ้นเรื่อง หรือไม่ก็ทำงานกับพวกมันซะก็เขาก็เบื่อที่ต้องเป็นคนเลวในคราบคนดีเหมือนกัน