วันที่เหน็บหนาวที่สุดของฤดูเหมันต์ ชาวประมงคนหนึ่งเก็บเขาขึ้นมาได้จากแม่น้ำ เขาจึงไม่แข็งตายก่อนวัยอันควรด้วยเหตุที่เขาลอยมาตามแม่น้ำลั่วจับตัวเป็นฝ้าน้ำแข็งบางๆ เขาจึงได้ชื่อนี้มา

วันเด็กเขาเร่ร่อนอยู่ข้างถนน กินไม่อิ่ม สวมใส่ไม่อุ่น มีวัยเด็กที่แสนจะรันทด ต่อมาหญิงซักผ้าของตระกูลเศรษฐีเห็นว่าเด็กคนนี้น่าสงสาร ทั้งตัวนางเองก็ไม่มีลูก จึงเก็บเขาไปเลี้ยงราวกับลูกแท้ๆ ของตัวเอง สองแม่ลูกยากจนข้นแค้น ต้องอาศัยบ้านเศรษฐีคุ้มกะลาหัวและถูกกลั่นแกล้งรังแกสารพัด

สภาพวันเด็กที่ต้องอยู่อย่างกระเสือกกระสนเป็นปมสำคัญที่ส่งผลให้ลั่วปิงเหอเมื่อเปลี่ยนเข้าสู่ด้านมืดจึงมีนิสัยบิดเบี้ยว ชอบฟื้นฝอยหาตะเข็บ นิดหน่อยเป็นต้องเอาคืน ปากสนทนายิ้มแย้ม แต่ในใจคิดสังหารไปแล้วพันตลบ

เพื่อโจ๊กเนื้อเย็นชืดหนึ่งถ้วย เขายอมรับการทุบตีของเหล่าคุณชายน้อยในบ้าน แต่สุดท้ายก็ยังสายไปเก้าหนึ่งอยู่ดี ไม่ทันเอาโจ๊กไปให้แม่บุญธรรมได้ชิมสักคำก่อนลาโลกไป

ต่อมาด้วยชะตาฟ้าลิขิต ลั่วปิงเหอจับพลับจักพลูได้รับเลือกให้เข้าสำนักชางฉยงซาน อันเป็นหนึ่งในสี่สำนักผู้ฝึกวิชาเซียนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุทธภพ และเข้าเป็นศิษย์ในสังกัดเสิ่นชิงชิวเจ้าของฉายากระบี่ชิวหย่า(ธำรงไว้ซึ่งความสง่างาม)

ลั่วปิงเหหลงเข้าใจว่าจากนี้ไปชีวิตของเขาจะเข้ารูปเข้ารอยได้เสียที แต่นึกไม่ถึงว่าเสิ่นชิงชิวกลับเป็นพวกหน้าไหว้หลังหลอก ต่ำช้าอย่างถึงที่สุดเสิ่นชิวชิวอิจฉาพรสวรรค์อันไร้เทียมทานของลั่วปิงเหอ ในใจนึกกริ่งเกรงลูกศิษย์ที่นับวันวิชาฝีมือจะมีแต่ก้าวหน้ารวดเร็วปานเก้ากระโดด จึงคอยหาโอกาสเหยียบย่ำทุกที่เย้ยหยันทุกทาง กระทั่งศิษย์ร่วมสำนักก็พากันดูถูกเขา

ฝึกวิชาอยู่หลายปีกล้ำกลืนความอัปยศถึงที่สุด นับเป็นชะตาชีวิตที่แสนจะโศกเศร้าเคร้าน้ำตาอีกเรื่องหนึ่ง

ลั่วปิงเหฝ่าฝันหนทางที่เต็มไปด้วยขวากหนามอย่างยากลำบากจนกระทั่งถึงวัยสิบเจ็ด ในที่สุดก็มาถึงงานชุมนุมครั้งยิ่งใหญ่

   ในที่สุดก็มาถึงการชุมนุมครั้งยิ่งใหญ่ในโลกผู้ฝึกวิถีพรตวิชาเชียนที่จัดขึ้นทุกสี่ปี ระหว่างงานชุมนุมนี้เองที่ลั่วปิงเหอถูกเสิ่นชิงชิวลอบทำร้าย จนตกลงไปในรอยต่อระหว่างภพมารกับภพมนุษย์ - ห้วงอเวจี

   และนี่คือจุดเริ่มต้นอย่างแท้จริงของเรื่อง

   ลั่วปิงเหอไม่เพียงไม่ตาย กลับได้พบกระบี่วิเศษ "ซินมั่ว" ( จิตมาร ) ของตนในห้วงอเวจี และได้รับรู้ชาติกำเนิดของตัวเอง

ว่าที่แท้แล้วลั่วปิงเหเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของราชาภพมารกับหญิงมนุษย์สายโลหิตของมนุษย์และสานโลหิตอันเก่าแก่ของมารบรรพกาลที่ตกจากสววรค์จึงไหลเวียนอยูในกายของเขา "เทียนหลางจวิน" พ่อของเขาถูกสะกดไว้ใต้ภูเขาสูง ไม่อาจหลุดออกมาได้ชั่วชีวิต ส่วนแม่แท้ๆ นั้นเป็นศิษย์ของสำนักเวียนระดับแนวหน้า เนื่องจากนางลอยมีความสัมพันธ์กับเผ่ามารจึงถูกขับออกจากสำนัก หลังคลอดลั่วปิงเหอก็เสียชีวิตเพราะตกเลือด ก่อนสิ้นนางปล่อยบุตรชายแรกเกิดของตัวเองลงจากเรือน้อย นี่เองจึงจึงทำให้ลั่วปิงเหอโอกาสรอดชีวิตมาได้

ลั่วปิงเหอไช้กระบี่หมัวหมัวปลดผนิกโลหิดมารบนร่างของตน ทุ่มเทฝึกฝนในห้วงมืดมิดจนบรรลุวิชาชั้นสูงอย่างยากภพพาน ก่อนหวนคืนสู่สำนักชางฉยงซานอีกครั้ง

จากตรงนี้เอง ที่จิตใจของลั่วปิงเหอค่อยๆ เข้าสู่โหมดมืดโดยไม่เหลียวหลังนับแต่นั้น

ศัตรูในวันวางไม่มีแม้สักรายที่ไม่จบชีวิตด้วยน้ำมือของเขาอย่างสยดสยอง ต้องรับทัณฑ์ทรมานอย่างแสนสาหัส ลั่วปิงเหอได้ใช้กลอุบายและวิธีตบตาสารพัดรูปแบบที่นับวันก็ยิ่งชำนาญ ไม่ว่าจะตีสองหน้า ตลบตะแลง ลอบแทงข้างหลัง ค่อยๆ หลอกผู้คนให้ตายใจ จากนั้นก็ยึดอำนาจแล้วก้าวขึ้นเป็นผู้นำ ก่อมรสุมโลหิตกลายเป็นคลื่นยักษ์ที่ถาโถมขึ้นฟ้า เรื่องราวดำเนินไปโดยที่ด้านมืดของลั่วปิงเหอรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เขากลับไปสืบทอดตำแหน่งราชาแห่งภพมาร แค่นั้นยังไม่หนำใจ เขาเริ่มเช่นฆ่าผู้คนของสำนักผู้ฝึกวิถีพรตวิชาเซียนใหญ่ๆ ทั้งหลายในภพมนุษย์ ใครก็ตามที่ต่อต้านเขา เป็นของถูกกำจัดชนิดถอนรากถอนโคน

สุดท้ายลั่วปิงเหอเทพมารแห่งยุคในตำนาน ผู้รวบรวมอาณาจักรสามภพให้เป็นหนึ่งก็ได้ครอบครองฮาเร็มที่มีสาวๆ เป็นร้อย ให้กำเนิดลูกหลานไม่มีสิ้นสุด'

"นักเขียนเฮงซวย! นิยายเฮงซวย!"

นี่คือประโยคสุดท้ายก่อนจะสิ้นลมของเสิ่นหยวน

นึกภาพชายหนุ่มดีๆ คนหนึ่งที่ยอมเสียเงินค่าสมาชิกวีดีโอเพื่ออ่านนิยายบนเว็บอย่างถูกต้องตามกฎหมายเช่นเขา พอพบว่านิยายที่มุ่งมั่นจะอ่านให้จบก่อนตาย กลับเป็นนิยายแนวฮาเร็มที่หลอกเอาเงินผู้อ่านชนิดอ่านจบแล้วโกรธจนถึงกับขนชี้ชันแทบหายใจไม่ออก แล้วจะไม่ให้เขาด่าได้ยังไงอย่างไร

ผู้เขียน 'เทพมารอหังการ' คือ เซี่ยงเทียนต่าเฟยจี (ชักว่าวขึ้นสวรรค์) แค่เห็นชื่อไอดีนี้ ก็เหมือนมีรังสีลามกกระแทกใส่หน้าแล้ว วิธีเขียนอย่างกับนักเรียนประถม พล็อตป่วยๆ เต็มไปหมด เสิ่นหยวนรู้สึกละอายด้วยซ้ำที่จัดให้นิยายซึ่งเขียนมั่วซั่ว โครงเรื่องขี้หมูขี้หมาของนักเขียนพรรค์นี้ให้อยู่ในนิยายแนวผู้ฝึกวิชาเซียน

คุณเคยเห็นผู้ฝึกวิชาเซียนที่ขี่ม้านั่งรถมันทั้งวันไหมเคยเห็นผู้ฝึกวิชาเซียนที่ฝึกวิชาถึงขั้นปี่กู่แล้วยังต้องกินต่องนอนอีกไหม คุณเคยเห็นนักเขียนคนไหนบ้างที่บางครั้งแม้แต่จู้จีกับหยวนอิงซึ่งเป็นระดับฌานก็ยังเอามาสลับกันมั่วไปหมด

เวลาอยู่ต่อหน้าตัวเอกไอคิวของตัวละครทุกตัวในเรื่องราวกับถูกรัศมีของไอ้เวรตะไลนี่เขมือบหายไปหมด โดยเฉพาะเจ้าอาจารย์ของลั่วปิงเหอ 'เสิ่นชิงชิว' ผู้นั้น เรียกได้ว่าปัญญาอ่อนชั้นหนัก เป็นหลี่เทียนอีในหมู่แดนคนความหมายในการคงอยู่ของตัวละครนี้ก็เพื่อรนหาที่ตายโดยแท้ เพียงแต่รนหาที่ตายเองไม่สำเร็จ กลับถูกพระเอกจับฆ่าทิ้งเสียก่อน

แล้วทำไมเสิ่นหยวนจะต้องอ่านนิยายแบบนี้แถมยังอ่านจนจบด้วยล่ะนี่

อย่าเข้าใจผิดนะ เสิ่นหยวนไม่ใช่พวกชอบหาทุกข์ใส่ตัว และนี่ก็เป็นสาเหตุที่เขาแสนจะเจ็บไข่เป็นที่สุด

นิยายเรื่องนี้ผูกเงื่อนปมไว้นับไม่ถ้วน ขุดหลุมทิ้งๆ ขว้างๆ มันมั่วทั้งเรื่อง ทุกอย่างล้วนเป็นปริศนายุ่งหยิงอีรุงตุงนังไปหมด แต่สุดท้ายก็หาอะไรมาครี่คลายได้สักอย่าง!