ในโลกปัจจุบัน การใช้ชีวิตในฐานะ ' ฮันเตอร์ ' ถือเป็นสิ่งปกติที่ผู้คนมักจะเลือกทำกัน

ทั้งล่าสัตว์ประหลาด ปราบมอนสเตอร์ในเกต ก็ต่างเป็นหน้าที่ของฮันเตอร์ด้วยกันทั้งสิ้น

โซล ชายหนุ่มอายุ 18 ที่พึ่งบรรลุนิติภาวะผู้นี้เองก็ทำอาชีพเช่นนั้น มันเป็นเพียงการหาเงินเพื่อเอาชีวิตรอดจากสังคมที่เงินเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง

การใช้ชีวิตแต่ละวันเป็นเพียงความน่าเบื่อและซ้ำซาก เดจาวูไม่จบสิ้น

แม้จะเป็นแรงค์สูงที่สุด แต่ระดับ S ก็ยังคงเป็นมนุษย์ที่ต้องการชีวิตที่สงบและสะดวกสบายโดยไม่ต้องทำอะไร นั่งเหม่อและใช้ชีวิตล่องลอยโดยไม่ต้องกังวลเรื่องเงินหรือการเอาชีวิตรอด

โซลไม่สนใจด้วยซ้ำกับอำนาจที่เขามี มันเป็นเพียงเครื่องประดับบังหน้าเพียงเท่านั้น ที่แท้จริงมันเป็นเพียงโซ่ที่ล่ามไม่ให้เขาออกไปจากวงวารอันไม่สิ้นสุดนี้ พวกสมาคมต่างก็อยากได้ไปครอบครอง และท้ายที่สุด พวกมันก็จะใช้เขาราวกับสิ่งของที่ใช้แลกเปลี่ยนหรือเครื่องจักรที่ไร้ชีวิต

มันเหนื่อย เขาอยากตายไปให้จบๆซะด้วยซ้ำ แต่ทำยังไงได้เล่า?

ชีวิตยังคงต้องดำเนินต่อไป การตายของแรงค์ S เพียงคนเดียวก็เสมือนว่าประเทศสูญเสียหลักไปมาก ประชาชนจะเดือดร้อนจากการกระทำอันขี้ขลาดนี้ เขาไม่อยากให้มันเป็นเช่นนั้น ดังนั้น การอดทนจึงเป็นทางเลือกสำหรับบุคคลเช่นเขา

เขารู้ ตัวเลือกนอกเหนือจากนี้ก็มีมากมาย จะเลือกเห็นแก่ตัวและหนีไปสุดขอบโลกก็ได้

แต่...สุดท้ายเขาก็ไม่ทำ ชั่งน่าสมเพชสิ้นดี

“ เห้อ ” เสียงถอนหายใจดังก้องไปทั่วห้องพักที่เงียบสงบ

มันเป็นเพียงความคิดที่เขาคิดย้อนกลับไปและถามตนเองหลายต่อหลายครา

เหนื่อย มันเหนื่อยจริงๆ

“ ครืดด ” เสียงบางสิ่งดังขึ้น

เขามองนิ่งไปยังต้นเหตุของเสียง ที่แสนจะน่ารำคาญและน่าเหนื่อยหน่ายที่ต้องเจอตลอดชีวิตนี้

ท้ายที่สุด มันคือโทรศัพท์ จอฉายแสงจากหมายเลขที่คุ้นเคย

‘ สมาคม ’

“ สวัสดี...? ” เขารับสายด้วยเสียงที่รื่นเริงมากกว่าการกระทำเมื่อชั่วครู่ที่ผ่านมา

“ สวัสดี ฮันเตอร์โซล ขณะนี้มีเกตสีแดงเกิดขึ้นภายในเมือง ขณะนี้พวกเรากำลังยับยั้งและพาประชาชนอพยพ- ” เสียงปลายสายดังขึ้นดูรีบร้อน

เขาฟังรายละเอียดเพียงชั่วครู่ เมื่อได้พิกัดจึงได้เริ่มเดินทางไปยังสถานที่นั้นทันที

“ ตกลง ” ในขณะที่เดินทางไปเขาก็ไม่ลืมที่จะวางสาย

กริ๊ก

“ หืม? ” เขาสงสัยเกี่ยวกับเสียงที่จู่ๆก็ดังขึ้นแต่ไม่มีเวลาคิดอะไรมากดังนั้นจึงได้เมินเสียงนั้นไป

มันไม่ใช่ว่าอยากเมิน แต่หน้าที่ในตอนนี้ไม่ใช่การคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่เป็นเกตสีแดง เกตที่มีความอันตรายระดับสูงสุดที่บันทึกไว้ได้ มีเพียงแรงค์ S ที่สามารถจัดการมันลงได้

‘ มันเป็นหน้าที่ ’

ทันทีที่มาถึง เขารีบตรวจสอบสถานที่และเข้าไปในเกตตามที่ตกลงกับสมาคมไว้อย่างรวดเร็ว

แต่...สิ่งที่เห็นไม่ใช่มอนเตอร์ตามที่เขาคิดไว้ มันเป็นเพียงซากปรักหักพังของบางสิ่งบางอย่างที่ดูเหมือนสถานที่ ที่เคยรุ่งโรจน์ เศษทองกระจัดกระจายไปทั่ว

มันดูเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ราวกับว่าสถานที่นี้ถูกทำลายด้วยความแข็งแกร่งที่ไม่น่าเชื่อ ไอสีขาว-ดำ ฟุ้งไปทั่วทางเดิน

นัยต์ตาสีฟ้าสว่างเริ่มมองหาผู้เข้าร่วมนอกจากตน แต่มันเงียบสงบ ไม่มีใครอยู่

ในฐานะที่เคยเข้าเกตมามากมาย การรวบรวมข้อมูลก็เป็นสิ่งที่มักจะทำเป็นอันดับแรกเมื่อเจอสิ่งที่ไม่เคยพบเขาจึงสงบ

แต่... “ แค่ก! ” ไม่มีเวลาแม้แต่จะเตรียมตัวสำหรับอาการไม่พึงประสงค์ และสำหรับความคิดถัดไป

“ แค่ก! แค่ก! คึก... ” เขาไอไม่หยุดเมื่อไอสีดำปลิวผ่านบาเรียที่เขาร่าย จนในที่สุด เลือดก็เริ่มไหลรินออกมาจากปาก

กริ๊ก

เสียงที่เคยได้ยินดังขึ้นอีกครั้ง มันเริ่มแปลกประหลาดมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อแม้แต่เลือดของเขาก็ยังกลายเป็นไอสีขาว มือเรียวพยายามปิดปากตัวเอง ลมหายใจเริ่มสั่นคลอน

เมื่อนั้นความคิดต่างๆก็เริ่มไหลเข้ามาเกี่ยวกับสิ่งที่คิดแต่แรกเมื่อเข้าเกต

‘ ผู้คนหายไป ’

‘ เลือดที่ละลายหายไป ’

‘ ไอที่สามารถทะลุบาเรียระดับสูงได้ ’

เมื่อรวมทั้งหมดนี้เข้าด้วยกัน มันก็เป็นความสิ้นหวังสำหรับเขาในทันที นัยต์ตาที่เคยสงบเริ่มสั่นสะท้าน

‘ เกต - ดันเจี้ยนหลายพันธุ์!!!! ’

ทุกสิ่งทุกอย่างดูสิ้นหวังเหลือเกิน แต่เขาก็พยายามสงบอารมณ์

' เกตกลายพันธุ์ ' หรืออีกชื่อคือ ' ดันเจี้ยน ' เป็นสิ่งที่ฮันเตอร์ทั้งหลายต่างต้องการหลีกเลี่ยง มันยากที่จะสู้ต่อการรอดชีวิตก็เป็นเรื่องยาก แม้แต่แรงค์สูงยังต้องพ่ายแพ้ให้แก่สิ่งเช่นนี้ มันเคยปรากฏเพียงสามครั้ง แต่การปรากฏตัวของมันในแต่ละครั้งทำให้ฮันเตอร์และผู้คนทั่วไปล้มตายมากมาย อัตราการเสียชีวิตพุ่งสูงขึ้นจนแทบเรียกว่ามันคือการล้างโลกเลยก็ว่าได้

นี่เป็นครั้งที่สี่

คิ้วขมวดเป็นปมเมื่อนึกถึงสิ่งที่ร้ายแรงที่สุดที่อาจจะเกิดขึ้นถ้าไม่ปราบมันลง

แต่ในสถานการณ์นี้ เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย ขนาดการหายใจยังเป็นเรื่องยาก

กริ้ก

ราวกับปาฏิหาริย์เกิดขึ้น ในสถานการณ์ที่คิดอะไรไม่ออก ไอสีขาวเริ่มเปล่งแสงและมารวมรอบตัวเขาผลักไอสีดำออกไปจนมันสลายกลายเป็นฝุ่น

มันชั่งน่าอัศจรรย์

“ อา... ” เมื่อตระหนักว่าไอสีขาวไม่ได้ทำร้ายเขา ลมหายใจก็เริ่มกลับมาเป็นปกติ แม้จะยังงงงวย แต่การหายใจเข้าทีละน้อยๆไม่ใช่เรื่องดีเลยซักนิด

เมื่อทุกอย่างเริ่มกลับมาเข้าที่เข้าทาง เขาจึงได้เริ่มเดินเก็บข้อมูลอีกครั้ง และคราวนี้แม้แต่การวิ่งก็เป็นไปได้

ตึก ตึก ตึก

เสียงวิ่งดังขึ้น สะท้อนให้เห็นถึงความเงียบของสถานที่นี้

‘ นี่มันอะไรกัน? ’

‘ มันไม่มีแม้แต่สัตว์ประหลาด ’

เขาเริ่มวิตกกังวลกับความแปลกประหลาด แสงสีของภายในก็ชวนให้นึกถึงอวกาศ แต่แม้มันจะมืด แต่ทุกสิ่งกลับมองเห็นได้อย่างแจ่มชัด

[ #### ]

เมื่อมาถึงจุดหนึ่ง แสงบางอย่างก็เริ่มบดบังการมองเห็น ทำให้เขาเริ่มเกร็งตัวและพร้อมต่อสู้ในทันที

.

.

.

แต่เวลาผ่านไปเช่นนั้น มันไม่ได้ทำอะไรเหมือนกับไอสีขาวที่เคยปกป้องเขาจากไอสีดำ

ทุกอย่างแปลกประหลาดมาก

ทันใดนั้นแสงก็เริ่มพุ่งเข้ามาหาโดยทะลุทุกอย่างเข้ามา

“ อึก!!!! ” มันเจ็บ เขากัดฟันตัวเองเพื่อป้องกันเสียงที่อาจเล็ดลอด แม้มันจะไม่มีสัตว์ประหลาดแต่การพูดเสียงดังในที่เงียบสงบก็ยังคงเป็นเรื่องงี่เง่า

จริงๆแล้วทุกอย่างมันกระทันหันไปหมด จนดูไม่สมจริง เขาที่เคยคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งก็ยังคงกลายเป็นเหมือนคนธรรมดาในสถานที่นี้

บาเรียไร้ประโยชน์ การป้องกันตัวก็ทำไม่ได้ ช่างน่าอับยศอดสู

กึด

“ ...!!! ” เขายังคงกัดฟันกับความเจ็บปวดที่มากขึ้นเรื่อยๆนี้

ร่างกายเริ่มโซเซ และล้มลง เลือดและไอขาวเริ่มไหลออกมาจากตัวอย่างช้าๆ

ความทรงจำบางอย่างกลับเริ่มไหลเข้ามา มันเหมือนกับภาพของสงครามเทพเจ้า ในความทรงจำนั้น สถานที่นี้ดูรุ่งโรจน์มากจนไม่น่าเชื่อว่ามันจะกลายเป็นเพียงเศษซาก

เขาเริ่มกอดตัวเองจากความหนาวเย็นที่คืบคลานมากระทันหัน มันเริ่มเป็นความเจ็บที่อธิบายไม่ได้จนการกัดฟันไม่เปล่งเสียงก็เป็นเรื่องยากมาก

น้ำตาสีใสไหลรินออกมาจากฮันเตอร์แรงค์ S ไม่หยุด ‘ เจ็บ!!!! ’ ‘ เจ็บมาก!!!! ’ มันเจ็บจนอยากตาย

แต่เพื่อการอยู่รอดต่อไป เขาไม่ยอมแพ้กับความเจ็บปวดนี้และอดทนต่อ

เขาพยายามมาตั้งเท่าไหร่เพื่อที่จะได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระตามที่ต้องการ! เมื่อคำนึงถึงเรื่องนั้นแรงฮึดสู้ก็เพิ่มมากขึ้น แต่ร่างกายที่พังทลายทีละนิดกลับทำลายความคาดหวัง เปลือกตาเริ่มปิดลงทีละนิด

‘ ไม่นะ... ถ้าหลับหล่ะก็... ’

แต่โดยไม่มีใครรู้ ในขณะนั้น ตัวของโซลเองเริ่มดูดกลืนไอสีขาวรอบตัวจนเปล่งแสงออกมาจนยากที่จะมองเห็น มันพันกันเป็นเกลียวรอบตัว จนท้ายที่สุดก็กลายเป็นดักแด้เปล่งแสง

[ ยินดีต้อนรับ ]

และแสงก็ปรากฏตัวอักษรเป็นสิ่งที่ยากจะเข้าใจ มันไม่มีแม้แต่สัญญาณที่บ่งบอกว่าคำนั้นหมายถึงอะไรซะด้วยซ้ำ

และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นในขณะอยู่ในความมืดมิดก่อนจะหลับไป

เวลาผ่านไปนานนับศตวรรษ แต่สิ่งที่อยู่ข้างในก็ยังคงอยู่เช่นเดิมไม่เคยแปรเปลี่ยน

ราวกับทุกอย่างถูกหยุดนิ่งเพียงจุดนั้น

ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของชายผู้ที่หลับไหล

ไม่มีใครรู้แม้เพียงคนเดียว

และมันยังค้นพ้นผ่านเวลาไปเช่นนั้น จากศตวรรษ เป็นทศวรรษ จนกระทั่งทุกอย่างรอบตัวเริ่มเปลี่ยนไปหลายครา ทุกอย่างยังคงสงบนิ่ง เสียจนคิดว่ามันอาจเป็นเพียงรูปปั้น

จนกระทั่งในที่สุด เกราะด้านนอกก็ค่อยๆแตกออกมา สาดแสงทั่วทั้งบริเวณ บริสุทธิ์เหนือสิ่งใด

ขนเสมือนปีกของบางสิ่งโรยราอย่างงดงาม เป็นภาพที่ศักดิ์สิทธิ์เหนือจินตนา

ขาเรียวดุจหยกล้ำค่าเริ่มก้าวออกมา เส้นผมสีทองสว่างไหลไปตามลอยแตกเล็กๆ

“ อา... ” เสียงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยพลังบริสุทธิ์

ในที่สุดมันก็ออกมาทั้งหมด กลายเป็นสิ่งที่ไม่ว่าใครเห็นต่างก็ต้องหลงไหลกับทัศนียภาพนี้

ผิวที่เปล่งประกาย นัยต์ตาอันมีชีวิตชีวา

และสิ่งที่มนุษย์ไม่ควรมี

ปีกเล็กๆที่โผล่ออกมาจากหลังใบหูทั้งสองข้าง

“ หาว~ ” มันหาวอย่างน่ารัก ช่างน่าอัศจรรย์ใจ

และสิ่งนั้นคือโซล ชายหนุ่มที่เป็นอดีตแรงค์ S ในขณะนี้มันได้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นสูงก้าวข้ามความเป็นมนุษย์ไป - สิ่งมีชีวิตศักดิ์สิทธิ์

โซลเองก็รู้ มันได้ทบทวนความทรงจำมามากมายในความมืดมิด ได้รับรู้ความลับแห่งโลก

‘ แม้จะต้องการความสงบสุขมากเพียงใดแต่ท้ายที่สุดทุกอย่างก็ไม่เคยเป็นไปตามที่คาดหวัง '

' ท้ายที่สุด การไม่คาดหวังก็คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด '

มันคร่ำครวญกับสิ่งที่น่ารำคาญหลังจากรับพลังมา

' พลังงานดวงดาว '

มันคือชื่อของพลังนี้ ความสามารถนั้นไม่มีความเข้ากันกับชื่อเลยซักนิด พลังของมันเป็นพลังศักดิ์สิทธิ์

ท้ายที่สุด ปีกที่หูเองก็เป็นจุดหนึ่งของพลังที่ถูกเปล่งออกมาด้านนอกร่างกาย

[ ทำภารกิจ ]

แสงที่เคยเห็นเปล่งประกายเจิดจ้า เมื่อเศษแสงกระจายมาโดนก็ทำให้รู้สึกอบอุ่น

มันพยักหน้า

ในตอนนี้มันรู้แล้วว่านั่นคืออะไร มันเป็นตัวช่วยในการเดินทางไปในมิติต่างๆ แต่ที่น่าแปลก มันไม่มีดาวโลกรวมอยู่ แต่การสอดรู้สอดเห็นนั้นไม่ใช่เรื่องดี อะไรที่รู้มากเกินไปก็จะทำให้ทุกอย่างกลายเป็นสิ่งเลวร้ายได้

ในขณะนี้มันไม่อยากรู้อะไรแล้วด้วยซ้ำ จากความทรงจำนั่น มันมีสิ่งเลวร้ายเต็มไปหมด

และ แม้จะไม่ทำอะไรแต่ ข้อมูลที่ได้มาก็มีมากมาย

จากความทรงจำ สิ่งที่มันต้องทำก็คือการตรวจสอบพลังงานสีดำ หรือไอสีดำที่เขาเคยเรียก

มันคือพลังงานด้านลบที่ทำให้เกิดสัตว์ประหลาดขึ้นมา ในฐานะที่กลายเป็นสิ่งที่มีพลังขั้วตรงข้ามทำให้มันต้องทำภารกิจนี่อย่างไม่มีทางเลือก

เป็นสิ่งบังคับ เป็นอีกครั้งที่ไร้ทางเลือก

รูปลักษณ์ของมันก็ถูกปรับให้ดูศักดิ์สิทธิ์เพื่อการล่อลวงพลังงานมืดบางตน

มันพร้อมแล้ว ที่จะต้องไป ' ทำงาน '