บทนำ...
ผมชื่อ ไอดิน เป็นแค่นักเรียนม.ปลายคนหนึ่งที่ต้องเรียนตลอดเวลาเช้าเย็นในวันธรรมดา และเสาร์อาทิตย์ ก็ต้องเรียนพิเศษ ...
"ตั้งใจอ่านหนังสือสิ! รู้ไหมว่าถ้าวอกแวกแค่เสี้ยววิเนี้ยคนอื่นเขานำหน้าเราไปใกลแล้วรู้ไหม"
นั้นคือคำที่พ่อกับแม่มักพร่ำบอกผมเสมอ
อ่า ผมก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าทำไมต้องให้ผมเรียนหนักขนาดนี้ ผมอยากมีเพื่อนบ้างจัง ทุกวันผมต้องเอาแต่อ่านหนังสือจนไม่ได้ออกไปไหน หรือบางครั้งช่วงใกล้สอบ พ่อกับแม่แทบจะจังผมไว้ในห้อง จะส่งแค่อาหารให้ผมเท่านั้น
"อ่านหนังสืออยู่ในนี้แหละ ไม่ต้องออกไปหรอก มการมีเพื่อนมันไร้สาระ รังแต่จะเป็นตัวถ่วงให้แก เข้าใจไหม"
"ครับ..."
เป็นอีกครั้งที่ผมไม่กล้าขัดพ่อกับแม่
'อ่า...ขี้ขลาด'
วันนี้ขณะที่กำลังรอพ่อมารับ ผมเห็นกลุ่มเพื่อนร่วม
ห้องของผมเข้าไปในร้านเกมส์ที่อยู่ตรงข้ามกับโรงเรียนที่มีถนนกั้นอยู่
'อยากลองเล่นบ้างจัง'
ขณะที่ผมกำลังคิดอยู่นั้นเท้าของผมก็ได้ก้าวเข้ามาในร้านเกมส์แห่งนี้เรีบยร้อยแล้ว และทันทีที่ผมได้ลองเล่นมันทำให้ผมรู้สึกสนุกมาก ความรู้สึกที่ผมไม่ต้องอ่านหนังสือให้ปวดหัวจนเลือดกำเดาไหล ความรู้สึกที่ไม่ต้องฟังคำกดดันของพ่อกับแม่ ตอนนี้ผมรู้สึกมีอิสระอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน....
"โอ้ย!!"
ผมร้องออกมาเมื่อมีแรงมากระชากที่หัวผม
"ฉันหาแกตั้งนานที่แท้มามุดหัวอยู่ที่ร้านเกมส์เนี้ยหรอ ฉันบอกแกว่าอย่าทำตัวเหลวไหลไร้สาระ ทำไมแกไม่ฟังฉันห้ะ!!"
"โอ้ย!!..พ่อ.."
พ่อพูดพร้อมกับใช้มือตีผม
"ทำไมแกไม่เชื่อฟังฉัน!"
เพี้ย!!
"โอ้ย!..โอ้ย!!..พ่อ..อึกฮือ..ผมเจ็บ.."
เพี้ย!!
"พ่อ...พอแล้วโอ้ย!!..ฮือ"
"เฮ้ย!คุณใจเย็นๆมีไรค่อยคุยกัยดี"
"ไม่ต้องมายุ่ง!นี่มันเรื่องในครอบครัว"
จังหวะที่พ่อกำลังหันไปตวาดคนอื่นนั้น ผมดิ้นออกจากพ่อหนีออกจากร้านทันที และทันทีที่ออกจากร้านกำลังจะข้ามถนนนั้น
ปี๊บ!!........
เสียงแตรรถบันทุกวิ่งมาดเวยความเร็วสูง
'อ่า...นี้ผมจะตายแล้วหรอ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ'
'พ่อกับแม่จะเสียที่ผมตายไหมนะ'
'หรือ...'
'พวกเขารักผมรึปล่าว'
'...'
'ถ้าโลกหน้ามีจริง...ขอใช้ชีวิตอย่าเต็มที่...ได้ไหม?'
.
.
.
บทนำ...
.
.
.
...แต่งครั้งแรกฝากด้วนะคะ...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
