...แนะนำตัวละครในเรื่อง...
...มิสึซากิ โอมี่...
: หญิงสาวตาบอดแสนใสซื่อ พร้อมกับร่างกายแสนอ่อนแอและโรคร้ายรุมร้อม
...คาเงะมารุ...
: ภูตปีศาจแมงมุงที่ไม่ชอบและไม่ปลื้มมนุษย์หรือภูตที่อ่อนแอกว่าตน
.......
.......
.......
..." ... " ↣ ตัวละครพูด...
...( ... ) ↣ ตัวละครคิดในใจ...
...「 ... 」↣ บรรยายเนื้อเรื่อง...
...1 : การพบพานครั้งแรกของสองเรา...
" วันนี้ก็ยังหม่นหมองเหมือนเคยเลย...น่าเบื่อจริง อยากลองออกไปข้างนอกบ้างจัง " : มิสึซากิ
「 หญิงสาวมองออกไปริมหน้าต่างเงียบๆ ปล่อยให้สายลมพัดผ่านเส้นผมยาวสีเหลืองอ่อนเบาๆ ดวงตาสีฟ้าที่บอดสนิทกระพริบเบาๆ เธอนั้นทำได้เพียงนั่งอยู่บนหอคอยสุดแสนเงียบเหงาเพียงลำพังระหว่างที่แม่เลี้ยงของเธอออกไปทำงาน ถึงเธออยากจะออกไปด้านนอกหอคอยบ้าง แต่แทบไม่มีโอกาสสักนิด เพราะแม่เลี้ยงนั้นกลัวว่าเธอจะหลงทางและถูกทำร้าย เธอจึงทำได้แค่นั่งมองนอกภายนอกจากหน้าต่างเท่านั้น 」
ณ ย่านเริงรมย์
" อา~ วันนี้คุณท่านก็มาหาข้าอีกแล้วนะคะ ข้ากำลังคิดถึงท่านพอดีเลย " : ยูสึรุ (คาเงะมารุ)
" ส่วนเธอนั้นก็ยังคงสวยเหมือนเดิมเลยนะยูสิรุ " : ชายหนุ่ม
「 ยูสึรุยิ้มให้เขาเล็กน้อย ด้วยท่าทางอันสง่างามและอ่อนโยนของเธอทำให้ชายหนุ่มยิ่งชอบเธอเข้าไปใหญ่ แต่ถึงยูสึรุจะดูสง่างามและอ่อนโยน ถึงกระนั้นเธอคือภูตปีศาจแมงมุงชายที่ปลอมตัวมา แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ยูสึรุก็ปรนนิบัติให้ลูกค้าจนเสร็จเรียบร้อย เธอก็ค่อยๆ ถอดเครื่องประดับออกและเปลี่ยนชุดกลับเป็นกิโมโนสีน้ำเงินลายดอกซากุระดูงามตา คอเสื้อเปิดจนเห็นหน้าอกอันแสนแข็งแกร่งของเขา ใส่รองเท้าเกี๊ยส้นไม่สูงนัก ผมที่ยาวของเขานั้นมัดด้วยเชือกสีขาวปลายชมพูอ่อน เขาค่อยๆเดินไปตามถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนกำลังเดินทางกลับบ้าน เขาค่อยๆสูบไปป์ของเขาเข้าไปและถอนหายเล็กน้อย 」
" มนุษย์นี่ช่างอ่อนแอและไม่แข็งแรงซะจริง แค่โดนอะไรนิดหน่อยก็ร้องไห้เจ็บปวดเหมือนเด็ก แถมไม่น่าเชื่อใจสักนิด " : คาเงะมารุ
「 เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่และเตรียมกลับไปที่ฐานลับของเขา นั่นคือกลุ่มเซ็นคิ แต่ในระหว่างที่เขากำลังเดินทางกลับ เขาก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวที่นั่งมองออกมาจากหน้าต่างเงียบๆ เขาที่สงสัยเล็กน้อยจึงค่อยๆหาทางขึ้นไปบนหอคอยนั้น เมื่อเขาขึ้นไปก็ได้พบหญิงสาวที่หลับอยู่ตรงนั้น เขานั้นจึงอยากลองแกล้งเธอ เขาจึงค่อยๆใช้ในพิษของเขามัดเธอไว้แน่น พิษที่เริ่มออกฤทธิ์จึงทำให้หญิงสาวรู้สึกเจ็บแสบไปทั้งตัวของเธอ เธอจึงค่อยๆลืมตาขึ้นและพูดเบาๆ 」
" ได้โปรดหยุดทำแบบนี้สักที มันเจ็บ... " : มิสึซากิ
「 คาเงะมารุที่เห็นหญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นและร้องเจ็บปวด เขาก็ยิ่งรัดแน่นมากขึ้นเรื่อยๆจนพิษนั้นเริ่มแทงเข้าไปในเส้นเลือดของเธอจนสลบไป เขาจึงค่อยๆเก็บใยพิษของเขาและยืนไปดูหญิงสาวที่นอนสลบอยู่ใต้เท้าเขา เขาใช้เท้าแตะตัวหญิงสาวเบาๆ ในตอนแรกเขาตั้งใจจะกำจัดเธอทิ้ง แต่เขากลับไม่ทำอย่างงั้น...เขาค่อยๆอุ้มร่างของเธอขึ้นและพากลับไปกลุ่มเซ็นคิด้วย ถึงเขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากทำแบบนี้ แต่เธอผู้นี้ทำให้เขาอ่อนไหวเล็กน้อย 」
หลังจากผ่านไปสักพัก...
(อืม...ที่นี่ที่ไหน? เกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย? ทำไมรู้สึกเหมือนไม่ใช่ฟูกนอนเราเลยล่ะ) : มิสึซากิ
" ฟื้นแล้วหรอ ยัยมนุษย์อ่อนปวกเปียก... " : คาเงะมารุ
" อะ...อืม ว่าแต่ที่นี่คือที่ไหน แล้วนายเป็นใครกัน เสียงแม่ฉันไม่ใช่เสียงแบบนี้แน่ๆ " : มิสึซากิ
" แล้วทำไมฉันถึงต้องบอกมนุษย์ที่แสนจะอ่อนแอแบบเธอด้วยล่ะ " : คาเงะมารุ
" ฉันก็แค่อยากรู้นี่ " : มิสึซากิ
「 มิสึซากิทำหน้าบูดบึ้งเล็กน้อยใส่คาเงะมารุ คาเงะมารุแสยะยิ้มและดึงแก้มเธอแรงๆ จนทำแก้มมิสึซากิแดงเล็กน้อย 」
" เธอนี่มันซื่อบื้อซะจริง นี่เธอไม่รู้ตัวเลยรึไงว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตรายน่ะ " : คาเงะมารุ
" เรื่องอันตราย? " : มิสึซากิ
" ช่างมันเถอะ ว่าแต่นี่เธอรู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร? " : คาเงะมารุ
" ฉันไม่รู้หรอก ฉันยังมองไม่เห็นนายเลย " : มิสึซากิ
「 คาเงะมารุรู้สึกงงกับคำตอบของเธอเล็กน้อย เขาจึงขยับเข้าไปเธออีกเล็กน้อยและใช้มือของเขาค่อยๆเคลื่อนเปลือกตาของเธอดู เขานั้นเห็นเพียงตาสีฟ้าของเธอที่บอดสนิท ไม่มีชีวิตชีวาสักนิด แต่เธอนั้นก็ยังยิ้มให้เขาและไม่มีท่าทีว่าจะหวาดกลัวเลยสักนิด ในตอนนี้เธอคงไม่รู้ว่าเขานั้นคือปีศาจแมงมุงที่คิดจะทำลายล้างทั้งประเทศของเธอ รวมถึงคนที่รักด้วย แต่เขานั้นอยากจะลองใช้เวลาเล็กๆน้อยๆ นี้กับเธออีกสักหน่อย ก่อนที่เขาจะกำจัดเธอทิ้งตามคำสั่งของสัญชาตญาณปีศาจที่อยู่ในตัวเขา... 」
「🔮 จากไรท์ฮะ — ขอบคุณที่มีคนเข้ามาอ่านเรื่องนี้ของไรท์นะ ตอนแรกคิดจะแต่งเล่นๆ ตอนเดียว แต่ในเมื่อมีคนอ่านแล้ว เราจะพยายามทำให้เนื้อเรื่องไม่น่าเบื่อและซ้ำซากน้า~ 🔮」
...แนะนำตัวละครในตอนนี้...
...คุราฮาชิ อาคิยาสุ...
...องเมียวจิที่ร่วมมือกับคาเงะมารุเพื่อผลประโยชน์ของตนเองเท่านั้น...
...****************...
...2 - ชะตานำพาเรามาพบกัน...
...****************...
"แล้วนายพาฉันมาที่นี่ทำไมหรอคาเงะมารุ?" : มิสึซากิ
"ฉันแค่เห็นเธอน่าจะมีประโยชน์กับฉัน ฉันก็เลยจับเธอมาไงล่ะ" : คาเงะมารุ
「 มือของปีศาจแมงมุงค่อยๆจับคางหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าไว้อย่างอ่อนโยน ค่อยๆมองดูใบหน้าที่อ่อนแอและเปราะบางของเธอ เขามองดูสักพักก่อนจะค่อยๆ ปล่อยคางหญิงสาว 」
(เธอน่ะ...ช่างอ่อนแอ และอ่อนโยนมากๆ เหมือนแม่เลย) : คาเงะมารุ
(เขาจับคางฉันทำไมกันนะ แล้วทำไมมันเงียบจังเลย?) : มิสึซากิ
「 ในขณะที่ทั้งสองกำลังจมอยู่กับความคิดของตนอยู่ สักพักเสียงมีคนเดินเข้ามาใกล้ห้องที่ทั้งสองอยู่และประตูก็ค่อยๆ เปิดออก เผยให้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งใส่ชุดทหารและหมวกสีน้ำเงินเข้ม ในมือเขานั้นถือหนังสือบางอย่าง ดวงตาสีเขียวอ่อน ใส่แว่นตากลมข้างเดียว ผมสีขาวแซมดำ ชายคนนั้นมองคาเงะมารุก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆพูดขึ้น 」
"นี่นายไปจับตัวมนุษย์มาอีกแล้วหรอเนี่ย?" : ???
"นี่มันเรื่องของฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้ ส่วนนายก็จะไปไหนก็ไปอาคิยาสุ" : คาเงะมารุ
「ชายที่ถูกเรียกว่าอาคิยาสุถอนหายใจเล็กน้อยก่อนมองไปที่หญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังคาเงะมารุ เขามองมิสึซากิอยู่สักพักก่อนจะค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้เธอ สายตากวาดดูลักษณะของเธอ ดวงตาสีฟ้าที่บอดสนิท ผมสีเหลืองยาวนั่น รอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรนั้น และเขายังสัมผัสถึงพลังวิญญาณที่แข็งแกร่งที่ซ่อนอยู่ในร่างกายของเธอ ซึ่งพลังนั่นคือสิ่งที่เขากำลังต้องการมากที่สุด เขาแสยะยิ้มและดึงร่างกายของเธอเข้ามาใกล้อีกนิด คาเงะมารุที่นี่อยู่ข้างๆ ก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจนักที่อาคิยาสุมาจับมิสึซากิ แต่เขาก็ทำเพียงนั่งมองดู... 」
"นี่เธอน่ะ...เป็นใครล่ะ ไปทำยังไงถึงโดนคาเงะมารุจับมากันล่ะ" : อาคิยาสุ
"ฉันชื่อมิสึซากิ โอมี่ ส่วนตัวฉันไม่รู้หรอกว่าคาเงะมารุจับฉันมาทำไม" : มิสึซากิ
(ผู้หญิงคนนี้ช่างดูอ่อนต่อโลกมาก ทั้งท่าทาง การพูด เหมือนเด็กที่โตแต่ตัว แถมเธอยังตาบอดอีก ช่างเป็นโอกาสที่ดีที่จะจับเธอมาเป็นเครื่องสังเวยในพิธีท่านไทซันซะจริง...แต่ตอนนี้พลังของเธอยังอ่อนอยู่ ฉันต้องฝึกเธอเพื่อทำให้พลังวิญญาณในตัวเธอแข็งแกร่งขึ้น) : อาคิยาสุ
「 คาเงะมารุที่เห็นสายตาที่ดูไม่น่าไว้วางใจและท่าทางของอาคิยาสุที่สัมผัสตัวเธอ คาเงะมารุก็เริ่มรู้สึกเหมือนอาคิยาสุกำลังวางแผนบางอย่างที่จะทำอะไรบางอย่างกับมิสึซากิและสิ่งที่อาคิยาสุคิดมันต้องไม่ดีกับมิสึซากิแน่นอน เขาจึงลุกขึ้นและดึงมิสึซากิให้ห่างจากอาคิยาสุ อาคิยาสุมองคาเงะมารุก่อนจะถอนหายใจและลุกขึ้น เขารู้สึกว่าคาเงะมารุกำลังกังวลบางอย่างอยู่ เขาจึงทำแค่แสยะยิ้มและเดินออกไป หลังจากคาเงะมารุรีบขยับมาใกล้มิสึซากิและค่อยๆ จับดูว่าอาคิยาสุได้ทำอะไรกับมิสึซากิหรือเปล่า สายตาของเขาดูอ่อนโยนลงมากเมื่ออยู่ต่อหน้ามิสึซากิ 」
"เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม หมอนั่นไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับเธอใช่ไหม?" : คาเงะมารุ
"เปล่าหรอก เขาแค่จับตัวฉันนิดหน่อยเอง" : มิสึซากิ
「 มิสึซากิยิ้มให้คาเงะมารุเล็กน้อย ถึงเธอจะมองไม่เห็นเขา แต่เธอสัมผัสได้ถึงความห่วงใยเล็กๆ ที่เขามีต่อเธอได้ คาเงะมารุที่เห็นรอยยิ้มจากเธอก็รู้สึกดีใจเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ดึงมือของเขาออกและลุกขึ้น 」
"ก็ดีแล้ว...ฉันไปล่ะ ส่วนเธอก็อยู่ในนี้ไปก่อนละกัน อย่าเดินไปทั่วล่ะ" : คาเงะมารุ
"อื้ม เข้าใจแล้วล่ะคาเงะมารุ" : มิสึซากิ
「 คาเงะมารุยิ้มให้มิสึซากิก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้เธอพักผ่อนสักหน่อย เขานั้นเดินออกไปด้านนอกฐานกลุ่มเซนคิ ก่อนที่จะสูบไปท์ของเขา พลาวพึมพำกับตัวเองเบาๆ 」
"ทำไมฉันต้องเป็นห่วงเป็นใยมนุษย์นั่นด้วยนะ..." : คาเงะมารุ
...****************...
^^^โปรดรอติดตามตอนต่อไป...^^^
...แนะนำตัวละครในตอนนี้...
...อากามาริ...
...อาราคาชินั้นเป็นจิ้งจอกเก้าหาง เป็นภูตที่ทำงานอยู่ในกลุ่มเซนคิ เขานั้นมักจะชอบแกล้งกับทุกคน...แต่จริงๆ แล้วเจ้าเล่ห์และใจดีขั้นสุด แต่ความจริงเขานั้นซ่อนบางอย่างไว้ใต้รอยยิ้มนั่น...
...****************...
...3 - นี่เรียกเดทหรือเปล่านะ?...
...****************...
「 ในขณะที่มิสึซากิกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องที่คาเงะมารุเตรียมไว้ให้ในฐานลับของเซนคิ เธอก็พลางคิดถึงสิ่งที่คาเงะมารุปฏิบัติกับเธอ ตอนที่เขาสัมผัสเธอ...ตอนที่เขาจับตัวเธอให้ออกห่างจากอาคิยาสุ ถึงเธอจะมองไม่เห็นเขาเลยก็ตาม แต่เธอนั้นสัมผัสถึงความอ่อนโยนและหึงหวงเล็กน้อย เธอทำได้เพียงคิดไปเรื่อยว่าถ้าหากทั้งสองคนได้มาเป็นคู่รักนั้นจะเป็นยังไง มันคงจะต้องเป็นความรักที่สดใสมากๆ แน่ อาจจะเป็นครอบครัวเล็กๆ ครอบครัวนึง มีลูกชายไม่ก็ลูกสาวซัก 2-3 คน ระหว่างที่เธอนอนคิดก็แอบเขินเล็กน้อย มิสึซากิยิ้มและไอเป็นเลือดเล็กน้อย เธอเริ่มจิตตกเล็กน้อย เพราะถึงอย่างไรเธอต้องตายจากเขาภายในไม่กี่เดือนนี้เพราะโรคเพราะจำตัวของเธอ ถึงเธอจะพยายามไม่คิดถึงเรื่องนั้น แต่ยังไงสักวันมันก็จะมาถึงเธอ แค่อาจจะช้าหรือเร็วแค่นั้น 」
" ในเมื่อฉันเหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว ฉันก็ควรรีบบอกความรู้สึกที่ฉันมีต่อเขาสินะ แต่ถ้าบอกตรงๆ แล้วกลัวเขาปฏิเสธจัง...แต่ถ้าเป็นดอกไม้พร้อมกับของขวัญทำมือเล็กๆ น่าจะได้ " : มิสึซากิ
(ผู้หญิงคนนี้นี่แปลกคนจริง ชอบปีศาจแมงมุงนั่นลงไปได้ไง...แต่ฉันจะช่วยเธออีกแรงละกันนะสาวน้อย) : อาราคาชิ
「 อาราคาชิยิ้มน้อยๆให้หญิงสาวตรงหน้าเขา เธอนั้นดูไร้เดียงสามาก ถึงเขาจะไม่รู้จักมิสึซากิมาก่อน แต่เธอนั้นมีพลังบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึดดึงดูดใจและอยากจะช่วย เขาแอบมองดู**มิสึซากิยิ้มและนอนคิดต่อว่าจะทำของขวัญทำมืออะไรดีให้คาเงะมารุ อาราคาชิที่มาแอบดูก็ยิ้มและดูเหมือนวางแผนบางอย่างอยู่ เขาค่อยๆ ปิดประตูห้องของมิสึซากิเบาๆ ก่อนจะค่อยๆเดินขึ้นไปบนฐานลับของกลุ่มเซนคิ 」
* ด้านนอกฐานลับของกลุ่มเซนคิ *
「 ในขณะที่คาเงะมารุกำลังสูบไปป์ของเขาและกำลังยืนคิดบางอย่างอยู่คนเดียวเงียบๆ อาราคาชิก็โผล่มาจากด้านหลังและตั้งใจจะแกล้งให้คาเงะมารุตกใจ คาเงะมารุที่ได้ยืนเสียงคนเดินมาใกล้จึงรีบปล่อยใยแมงมุงสีม่วงอมชมพูของเขาไปพันตัวอาราคาชิไว้แน่น ทำเอาอาราคาชิตกใจที่ทำให้คาเงะมารุตกใจไม่ได้อีกแล้ว เพราะเขานั้นเคยลองแกล้งทำให้คาเงะมารุตกใจมาหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยสำเร็จ และครั้งนี้ก็ยังเหมือนเดิม เขาหัวเราะเบาๆและใช้ไฟจิ้งจอกค่อยๆ เผาใยของคาเงะมารุทิ้งก่อนจะขยับไปใกล้ๆ คาเงะมารุ 」
" แหมๆ นายนี่ระวังตัวไมาเคยเปลี่ยนตลอดเลยนะ คาเงะมารุ... " : อาราคาชิ
" นายมีอะไร ปกตินายไม่ค่อยมาหาฉัน แปลว่านายมีเรื่องอยากจะคุยกับฉันใช่ไหมล่ะ " : คาเงะมารุ
" ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ฉันอยากเสนออะไรสักหน่อยน่ะ เกี่ยวกับเด็กสาวคนนั้นน่ะ... " : อาราคาชิ
「 คาเงะมารุมองอาราคาชิด้วยสายตาเฉียบคม อาราคาชิที่เห็นสายตาของคาเงะมารุก็แสยะยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ พูดสิ่งที่เขาคิด 」
ฉันคิดว่าน่าจะพาเด็กสาวนั่นออกไปข้างนอกบ้างนะ เช่น พาไปซื้อของสักหน่อย ฉันเห็นการแต่งตัวของเธอแล้วดูเชยไปหน่อย เลยมาแนะนำน่ะ : อาราคาชิ
รู้แล้ว...เดี๋ยวฉันพามิสึซากิไปข้างนอกสักหน่อย : คาเงะมารุ
เด็กสาวคนนั้นชื่อมิสึซากิสินะ...ชื่อเพราะดีนี่ : อาราคาชิ
ตอนนี้นายจะไปไหนก็ไปได้ล่ะ ฉันเบื่อขี้หน้านายเต็มทน : คาเงะมารุ
แหมๆ~ พอหมดประโยชน์ก็เขี่ยฉันทิ้งเลยหรอเนี่ย ฮะๆ ฉันไปล่ะ : อาราคาชิ
「 คาเงะมารุถอนหายใจพลางสูบไปป์ไปด้วย เขานั้นกำลังคิดว่าควรพาเธอออกจากฐานลับไหม ถ้าเธอถูกแม่เลี้ยงของเธอเห็นจะต้องเป็นเรื่องแน่ รวมถึงพวกทหารของรัฐบาลที่กำลังตามจับเขาอยู่และอาจจะจับตัวเธอเป็นตัวประกันเพื่อให้ออกไปช่วยเธอก็ได้ เขาจึงนึกถึงสถานที่หนึ่งที่แม่ของเขาเคยพาไปตอนเด็กได้ เขาจึงวางแผนว่าจะพาเธอไปในที่แห่งนั้น... 」
* ในห้องที่มิสึซากิพักอยู่ *
" นี่มิสึซากิ ฉันขอเข้าไปนะ " : คาเงะมารุ
" อื้ม เข้ามาได้เลยคาเงะมารุ " : มิสึซากิ
「 คาเงะมารุค่อยๆ เดินเข้ามาในห้องพลางมองรอยคราบเลือดที่ติดปากเธอและผ้าห่มเล็กน้อย เขานั้นพอรู้ว่าเธอนั้นมีโรคประจำอยู่ เขาจึงไม่พูดหรือถามเกี่ยวกับรอยเลือดนั่น เขาค่อยๆ จับมือมิสึซากิและจูบเบาๆ ทำให้มิสึซากิแก้มแดงเล็กน้อย เขายิ้มให้เธอก่อนจะเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงตามปกติของเขา 」
" พรุ่งนี้ฉันว่าจะพาเธอออกไปเที่ยวข้างนอกสักหน่อย เธออยากไปไหมล่ะ? " : คาเงะมารุ
" อื้ม อยากสิ! ว่าแต่...มันคือที่ไหนหรอคาเงะมารุ? " : มิสึซากิ
" มันเป็นความลับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เธอก็รู้เอง ตอนนี้นอนพักผ่อนเยอะๆ เถอะมิสึซากิ " : คาเงะมารุ
「 มิสึซากิทำแก้มป่องแต่ก็ยอมทำตามที่คาเงะมารุบอก เธอนั้นค่อยๆนอนลงบนฟูกและห่มผ้าห่มก่อนจะค่อยๆ ข่มตาลงนอน คาเงะมารุที่เห็นมิสึซากินอนหลับก็รู้สึกดีและผิดเล็กน้อยที่ไปลักพาตัวเธอมาแบบนี้ แต่ตอนนี้เขาจะต้องปกป้องเธอและซ่อนเธอให้พ้นจากสายตาจากคนภายนอกให้ได้ 」
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
