ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือ ก่อนจะมือมีเรียวเล็กเอื้อมขึ้นหยิบมาเพื่อปิดเสียงนั้น
" อา... เช้าแล้วงั้นสินะต้องไปทำงานอีกแล้วสิชักจะขี้เกียจขึ้นทุกที จะว่าไปเมื่อคืนนี้ยังอ่านนิยายค้างไว้อยู่เลยนี่นา"
หญิงสาวหยิบหนังสือขึ้นมาเพื่ออ่าน เธอเริ่มรู้สึกดีและเพลิเพลินกับมันอีกครั้งหลังจากที่เธอผล็อยหลับไปในเมื่อคืนนี้ เนื้อเรื่อวในนิยายที่เธออ่านนั้นจึงค้างคาใจเธออยู่หากไม่อ่านมันล่ะก็เธอคงไม่มีอารมณ์ในการทำงานของวันนี้เป็นแน่
แต่เดี๋ยวก่อนหากนั่นมันทำให้เธอเพลิดเพลินจนลืมเวลาทำงานเสียหมดสิ้นคงแย่ไม่น้อย
" นางเอกนี่ดีจังน้ามีแต่คนหล่อๆและคนดีๆมาชอบ เห้อ..."
หญิงสาวรู้สึกอิจฉาในใจ ทันใดเธอก็หวนนึกขึ้นจึงรีบดีดตัวขึ้นจากเตียงแสนรักของเธอและรีบบึ่งไปทำกิจวัตรของตนในเช้านี้ก่อนไปที่ทำงานของเธอ
( ณ ร้านเบเกอรี่ )
" แฮ่ก...แฮ่ก..นึกว่าจะมาไม่ทันแล้ว ลิตาตื่นสิลิตา! "
ลิตานั้นเองคือชื่อของหญิงสาว เธอตบหน้าตนเบาๆเพื่อเรียกตนให้ตื่นจากความง่วง เธอดูเหนื่อยจากการวิ่งมาที่ทำงานแต่ยังโชคดีที่ร้านขนมที่เธอทำงานนั้นอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเธอนักเธอจึงสามารถมาได้โดยไม่ต้องกังวลถึงการเดินทางมาเพื่อทำงานในแต่ละวัน
ดูเหมือนนี่จะเป็นอีกวันนะที่ลิตาตั้งใจทำงานอย่างขันแข็ง ดูเหมือนการทำงานในวันนี้จะราบรื่นดีแต่ต่อจากนั้นก็มีชายผมดำขลับร่างสูงเดินเข้ามายังในห้องอบขนมในร้านและเดินตรงมายังข้างหลังของลิตาเพื่อนร่วมงานต่างหลีกทางให้เขา ลิตารู้สึกผิดสังเกตและรู้สึกตะหงิดใจจึงหันไปและดันเผลอสบตากับชาบร่างสูงคนนั้นเข้า
" อะ...! ขอโทษด้วยค่ะผู้จัดการ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแสดงท่าทีตกใจใส่คุณต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะ "
สีหน้าตกใจและความร้อนรนของเธอถูกแสดงออกมาเมื่อได้พบเข้ากับผู้จัดการเธอ
ด้วยเขานั้นเป็นคนที่บุคลิกดูเป็นคนเย็นชาและเจ้าระเบียบจึงมีพนักงานในร้านหลายคนถูกเขาติอยู่เป็นประจำหญิงสาวจึงแอบกังวลว่าตนนั้นจะโดนแบบนั้นหรือเปล่าลิตาไม่ลืมที่จะก้มหน้าและโค้งตัวขอโทษต่อผู้จัดการของเธอ
มือใหญ่และหนาของผู้จัดการร่างสูงนั้นได้ยื่นเข้ามาลูบหัวของเธออย่างอ่อนโยนก่อนจะเผลอตัวยิ้งออกมาบางๆ เขาดูสนใจลิตาไม่น้อยเลย
" ทำไมเธอถึงดูกลัวผมจังล่ะลิตา? ผมน่ากลัวหรอ "
เสียงและท่าทีนั้นดูอ่อนโยนกับลิตา เธอจึงเงยหน้าขึ้นพร้อมกับสบตาเขาพลางส่ายหน้าปฎิเสธต่อคำถามนั้นเธอคงกังวลมากเกินไปว่าตัวเธอจะถูกตำหนิต่อหน้าผู้คน ชายร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปใกล้
ลิตาก่อนจะกระซิบบางอย่างที่เป็นส่วนตัวกับเธอ
" คือว่า... หลังเลิกงานวันนี้ไปทานมื้อเย็นกับผมจะได้รึป่าวครับคุณลิตา? "
หลังสิ้นเสียงของชายร่างสูงสีหน้าเธอเปลี่ยนในทันที หน้าของเธอร้อนผาวเธอดูเคอะเขินไม่น้อยเลยก่อนจะพยักหน้าตอบตกลงเขาไปด้วยความไม่ลังเลใจหรือนี่จะเป็นโอกาสของการสละโสดของเธอกันนะ
(เวลาล่วงเลยจนถึงเวลาเลิกงาน)
ลิตาที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋าตนพลางคิดเรื่องเมื่อตอนเช้าจึงไม่ได้สังเกตเห็นผู้จัดการ
" ก๊อก ก๊อก ครับคุณลิตาผมมาแล้ว "
ชายร่างสูงเอ่ยเรียกหญิงสาวตรงหน้าพยางยิ้มให้ด้วยความเอ็นดูท่าทีที่เธอแสดงต่อเขา
มิช้ามินานทั้งสองก็เดินทางมาถึงยังร้านอาหาร อา..ร้านอาหารช่างคุ้นตาของลิตาเสียจริง
" เอ่อ... คือว่า- "
ยังมิทันที่ลิตาจะพูดจบชายร่างสูงก็พูดขัดเธอขึ้นมา
" ร้านนี้คือร้านโปรดของคุณลิตาสินะครับ เอ่อ.. แล้วก็.. ผมน่ะชื่อซันนะครับผมเองก็อยากได้ยินคุณเรียกชื่อผมบ้าง "
สีหน้าของเขาตอนต้นประโยคดูจริงจังแต่กลับเผลอทำสีหน้าเหมือนเด็กน้อยเมื่อบอกชื่อแก่อีกฝ่าย
ไม่ทันที่ลิตาจะตั้งตัวซันก็จูงมือลิตามายังโต๊ะที่ตนจองไว้ก่อนหน้า ทั้งสองเริ่มสนทนากันระหว่างที่รออาหารที่ซันได้สั่งไว้
" คุณชอบอ่านนิยายรึป่าวครับคุณลิตา? "
ซันเอ่ยคำถามออกมาพลางแสดงสีหน้ากังวลออกมาเล็กน้อยเหตุเพราะกลัวคำตอบที่ไม่ตรงตามที่ใจหวัง
" ชอบสิคะ ชอบมากๆด้วย! คุณซันก็ชอบหรอคะ? " สีหน้าท่าทางของลิตาสดใสขึ้นหลังฟังคำถามที่หน้าชื่นใจต่อตัวเธอนั้น
ก่อนเอ่ยถามคู่สนทนากลับไป สีหน้าของเขาเขินอายเกินจะตอบต่อหญิงสาวตรงหน้าจึงพยักหน้ารับว่าตนเองก็ชื่นชอบเช่นกัน มือของชายร่างสูงยื่นถุงกระดาษให้แก่หญิงสาว
ลิตาลังเลเล็กน้อยก่อนจะรับถุงกระดาษนั้นมา มือเรียวเล็กเปิดถุงออกตาเธอเปล่งประกายเมื่อเห็นนิยายที่เธอชื่นชอบที่เป็นเล่มล่าสุงอยู่ในถุงนั้นเธอรีบกล่าวขอบคุณพลางดีใจจนลืมตัวว่าคู่สนทนาอยู่ตรงหน้า
ทั้งสองได้ทานอาหารและสนทนาเรื่องนิยายนั้นอย่างเพลิดเพลิน ก่อนพาลิตากลับบ้านซันได้พา
ลิตาไปยังที่ที่นึงที่สวยงามและนั่นคงเป็นที่โปรดของซันอีกด้วย อา.. ที่สูงชันแบบนี้น่ากลัวจังแฮะแต่กลับเป็นที่ที่เห็นวิวทะเลได้ชัดเจนเลยล่ะ
ซันและลิตายืนมองวิวที่สวยงามนั้นซันเอ่ยถามหญิงสาว
" ลิตา คุณจำผมไม่ได้หรอ ผมที่อยู่ชมรมบาสและอยู่ห้องเดียวกับคุณ"
ลิตาครุ่นคิดอยู่นานแต่ก็นึกออก สีหน้าของเธอดูอึ้งกับคำตอบในใจว่าเขาคือคนเดียวกับคนที่เธอแอบชอบมาตั้งแต่ม.ปลาย
ลิตายังมิทันตอบอะไรซันก็พลั้งพูดออกมา
" ผมน่ะแอบชอบ ไม่สิ.. ผมน่ะแอบรักคุณมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วล่ะครับ แต่ตัวผมที่ไม่กล้าบอกแถมหน้าตาที่หลายคนก็กลัวยิ่งทำให้ผมไม่กล้าบอกคุณว่าผมอยากคบกับคุณขนาดไหน "
ซันพลั้งปากพูดไปจนหมดสิ้นลิตาได้แต่ยืนอึ้งกับสิ่งที่ตนได้ยินจากปากชายผู้ที่ตนแอบชอบเมื่อหลายปีก่อน
( ในขณะที่ใครสักคนแอบตามทั้งสองมา )
" ยัยลิตา แกนะแกทำไมต้องเป็นแกด้วย! ที่ตรงนั้นต้องเป็นฉันสิ มันควรเป็นฉันไม่ใช่แก"
หญิงสาวคนหนึ่งพึ่มพำขึ้นเธอดูเหมือนคนเสียสติเลยล่ะ เธอมองลิตากับซันด้วยความคับแค้นในปากพลางกัดเล็บมือนั้นก่อนจะค่อยๆแอบเดินไปใกล้ทั้งสองมากขึ้นโดยไม่ให้ทั้งสองรู้ตัวจากทางด้านหลัง
" ลิตา.. คบกับผมนะ "
ซันเอ่ยถามขึ้นแต่มิทันที่ลิตาจะได้เอ่ยอะไรตอบกลับ
" ยัยแมวขโมย ตายๆไปซะ!! "
หญิงสาวอีกคนตะโกนพูดก่อนจะผลักลิตาจนพลัดตกจากจุดชมวิวตรงนั้นจนตกทะเลไป
" ฉันยัง... ไม่ทันได้ตอบรับเลย... แม้แต่ความในใจ...ฉัน..ฉันอยาก...บอกความในใจกับเขากลับไปบ้างจัง..."
สิ้นสุดเสียงที่ลิตาพูดกับตนเองทุกอย่างก็มืดสนิดรู้สึกเพียงแค่ความหนาวเย็น
...- นี่เป็นนิยายเรื่องแรกของเจ้าม่วงฝากติดตามผลงานต่อๆไปด้วยนะคะฮือTwT -...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
