ปรมาจารย์ผู้โดดเดี่ยว
เจ้ามันไร้ประโยชน์
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
พวกเจ้าออกเเรงให้มากกว่านี้หน่อย//บ่น
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
อึก..//ล้มลง
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
อาจารย์ชีหลีไม่ไหวเเล้ว//เข้าไปพยุง
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
ข้าสั่งให้เจ้าพูดรึยัง
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
..ขออภัยอาจารย์//หยุดลง
...เสียงฝีเท้าผู้หนึ่งเดินมา...
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ซีเชินเจ้าฝึกหนักไปเเล้ว//เดินเข้ามา
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
ท่าน...ท่านอาจารย์..//เหนื่อยหอบ
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
คราวะท่านเซียนย์ซุนถิงหลิง
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ไม่ต้องมากพิธี
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
อะไรกัน//เสียงหงุดหงิด
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
ข้าเพียงสอนกระบวนท่าไม่กี่ท่าเพียงเท่านั้น
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
เท่านี้ก็รับไม่ได้อ่อนเเอเสียจริง
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
พวกเขาฝึกตั้งเเต่ฟ้ายังไม่สาง
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เบามือหน่อยเถอะ
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
จะเบามือได้อย่างไรพรุ่งนี้เจ้าจำไม่ได้หรือว่าประลองฝีมือในงานล่าสัตว์พิษ
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
ข้าจะให้ศิษย์ไร้ประโยชน์พวกนี้ทำข้าเสียหน้าไม่ได้
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เจ้าพูดเเรงไปเเล้ว
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
หากศิษย์ได้ยินจะเสียใจเอา
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
ข้าไม่สนใจได้ยินเเล้วใครจะทำไม//เสียงเเข็ง
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เจ้าพูดจารุนเเรงเสียจริง
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เช่นนั้นข้าจะฝึกพวกเขาเเทนเจ้าเองเจ้าไปพักเถอะ
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
เเล้วเเต่เจ้าเเล้วกัน
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
//เดินออกไปด้วยความหงุดหงิด
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
ท่านอาจารย์//เดินมาหา
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
ท่านจะมาสอนพวกข้าเเทนท่านปี้ซีเขินหรอขอรับ//ยิ้ม
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
อืม
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เจ้าไหวหรือไหม//เข้าไปพยุง
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
ข้าไหวขอรับ//ดีใจ
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
ข้าอยากฝึกกับท่านอาจารย์
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ข้าฝึกด้วยได้ไม//เดินเข้ามา
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ข้าก็อยากฝึกกับท่านซุนถิงหลิง
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
เจ้าก็ไปฝึกกับอาจารย์เจ้าสินี่อาจารย์ข้านะ//ดันออก
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
ข้าก็อยากฝึกด้วย!//รีบเดินเข้ามา
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เช่นนั้นเรามาฝึกกันหมดนี้เถอะ//ยิ้ม
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ขอบคุณท่านซุนถิงหลิง!//ดีใจ
หนางเว้ยอิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ขอบคุณท่านซุนถิงหลิง//ยิ้ม
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
วันนี้พอเท่านี้เถอะ//หยุดลง
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
พวกเจ้าไปพักเถอะพรุ่งนี้ยังต้องไปงานล่าสัตว์พิษ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เดี๋ยวพวกเจ้าจะไม่ไหวเอา
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ขอบคุณท่านซุนถิงหลิงที่ช่วยฝึกสอน//คราวะ
หนางเว้ยอิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ขอบคุณท่านซุนถิงหลิง//คำนับ
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
พวกเราลาขอรับ//เดินออกไป
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
อืมพวกเจ้าไปพักเถอะ//ยิ้ม
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
ท่านอาจารย์//เดินเข้ามา
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
หื้ม...เจ้ามีอะไรหรือ//ก้มลง
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
ท่านอาจารย์พรุ่งงานล่าสัตว์พิษข้าขอไปกับท่านอาจารย์นะ!
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ไม่ได้หรอก..วันนี้เจ้าฝึกหนักจนร่างกายรับไม่ไหว
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
หากเข้าไปอาจเกิดอันตรายได้
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ขึ้นชื่อว่าป่าสัตร์พิษย่อมมีสัตว์พร้อมฆ่าเจ้าทุกเมื่อ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เจ้าอยู่ที่สำนักเถอะ
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
ข้าไม่เป็นไร!ข้าอยากไปกับท่าน
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
ข้าไปกับท่านอาจารย์ไม่ได้จริงๆหรือ//หงอย
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
...//ครุ่นคิด
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
น้าอาจารย์ให้ข้าไปกับท่านเถอะ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ครั้งนี้ข้าให้เจ้าไปกับข้าไม่ได้จริงๆ//ถอดหายใจ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
หากข้ากลับมาข้าจะซื้อของหวานที่เจ้าชอบมาให้นะ//ลูบหัว
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
ท่านสัญญาเเล้วนะ//เข้าไปกอด
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
อืม//ยิ้ม
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
ท่านอาจารย์ๆเเล้วข้าละไปกับท่านอาจารย์ได้ไหม//รีบเดินเข้ามา
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เจ้าก็ไม่ได้เจ้าอยู่ดูเเลชีหลีศิษย์พี่เจ้าเถอะ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ข้าฝากเจ้าได้หรือไม่
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
ถ้าอาจารย์พูดเเบบนี่ข้าจะอยู่ดูเเลศิษย์พี่เอง!//ยิ้ม
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
เจ้าจะดูเเลอะไรข้าได้เจ้าเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
ชิ!อย่างน้อยอาจารย์ก็ไว้ใจข้าให้ดูเเลศิษย์พี่เเล้วกันฮ่าๆ//หัวเราะเเล้ววิ่งหนีออกไป
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
ิชิงชิงเจ้าอย่าหนีนะ!!//วิ่งตามไป
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ฮ่าๆน่าเอ็นดูเสียจริง//หลุดหัวเราะ
หนางเว้ยอิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
กรี้ด!!..//ตกใจ
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
//วิ่งเข้ามาฟันงูคอขาด
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เจ้าเป็นอะไรหรือไม่//เข้ามาดู
หนางเว้ยอิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ขะ..ข้าไม่เป็นไร..//ยังตกใจ
หนางเว้ยอิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ขอบคุณศิษย์พี่ที่ช่วยข้า
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เจ้าไม่เป็นไรก็ดีเเล้ว...
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เช่นนั้นเจ้าระวังตัวด้วยละ
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ข้าขอลา//เดินออกไป
หนางเว้ยอิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ศิษย์พี่ท่านก็ระวังตัวด้วย
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
อืมขอบใจเจ้ามาก//เดินออกไป
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ตรงนี้เงียบจนหน้าสงสัย//มองรอบๆ
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เเปลกนักสัตร์พิษหายไปไหนกันหมด//เดินไปข้างหน้า
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เลือด!//ตกใจกับเลือดที่ไหลนอง
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
//มองไปที่ต้นเหตุของเลือด
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เหลียงนิง..ระวัง..//พูดเสียงเบา
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
อันตราย!เจ้ารีบออกไปจากตรงนี้เดี่ยวนี้//พูดให้ดังขึ้น
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
!!!เสียง..เสียงงู..//มองรอบๆ
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เหลียงนิงระวังข้างหลัง!!//ตะโกนดังขึ้น
งูขนาดไหนที่ออกมาจากป่าทางด้านหลัง
ทำให้ผู้พบเห็นต่างหวาดกลัว
เด็กหนุ่มปริศนา
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
//เข้าไปพลักเหนียงนิง
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ฮึก...//กระเด็นออกไป
อสูรงูยัก
//พุ่งเข้ามาหาเหลียงฉี
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
//กระโดดหลบ
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
//หยิบมีดปักเข้าตรงที่ตา
อสูรงูยัก
ครื่นนนน!!...//เสียงร้องอันทุขทรมาน
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
จังหวะนี้เเหละ!
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เหลียงนิงตามข้ามา//รีบวิ่งไปหลบ
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
อืม!//รีบวิ่งตามไป
เสียงกรี้ดร้องของงูอสูรดังกังวานไปทั่วทำให้สัตว์น้อยใหญ่ใกล้ๆต่างพากันหวาดกลัว
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
งูตัวนี้ขนาดใหญ่นักคงไม่ใช่งูธรรมดาเป็นเเน่//จับหน้าท้องตัวเอง
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
กำลังเพียงเราสองคนคงสู้ไม่ไหว
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เราทำได้เพียงรออาจารย์มาช่วย
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
งั้นศิษย์พี่พวกเราไปหาอาจารย์กันเถอะ
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ไม่ได้!เจ้างูนั้นคงตามกลิ่นเลือดข้ามาเเน่
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เจ้าไปเถอะข้าจะถ่วงเวลางูนี้ไว้
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ศิษย์พี่...ข้า..ข้าทำไม่ได้ข้าปล่อยท่านไว้เพียงลำพังไม่ได้....//ลังเล
อสูรงูยัก
ซึ้ดด....//(เสียงงู)ครืบคลานเข้ามาใกล้
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
รีบไปก่อนที่จะไม่ทันการ!//ผลักเหลียงนิงออกไป
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ศิษย์พี่....ท่านระวังตัวด้วย//กั้นใจวิ่งออกไป
อสูรงูยัก
//หันไปเห็นเหลียงนิง
อสูรงูยัก
ซื้ด....//กำลังจะเลือยตามเหลียงนิง
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เฮ้ย!..เจ้างูบ้า//ปาหินใส่
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เเน่จริงก็มาจับข้ากินให้ได้สิเจ้างูบ้า!//เเบร่
อสูรงูยัก
ซื้ดดด....//รีบพุ่งเข้าไปทำร้าย
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
//รีบกระโดดหลบ
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ข้าจะตายไม่ได้..ข้าต้องรอดกลับไปให้ได้//คิด
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ต้องเล็งที่จุดอ่อนของมัน//(มองที่คองู)คิด
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ต้องเล็งที่คอ//คิด
อสูรงูยัก
ซึ้ดด...!//พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
//รีบกระโดดขึ้นไปบนหัวงู
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
//หยิบมีดที่ปักอยู่ที่คองูออก
อสูรงูยัก
คลื่นน....!!//เสียงร้องอันทุกทรมาร
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
//รีบกระโดดลงมา
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ตรงจุดที่คอ!..//รีบพุ่งเข้าไปฟันที่คอ
...มีดของเหลียงฉีได้หักลง..
อสูรงูยัก
คลื่นนน!!..//เหวี่ยงหางฟาดใส่
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
อ๊าก......!!//กระเด็นชนเข้ากับต้นไม้
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
อึก.....จะ..เจ็บ..//กระอักเลือดออกมาจำนวนมาก
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
มีดหักไปเเล้ว..ขะ..ข้าไม่ไหวเเล้ว..//เริ่มหอบ
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ท่านอาจารย์....ท่าน...อยู่ไหนกัน..
อสูรงูยัก
ซึ้ดด.....//กำลังเลื้อยเข้าไปหาเหลียงฉี
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
//หยิบหินปา
อสูรงูยัก
//รีบหันไปมองที่มาของหิน
อสูรงูยัก
//รีบพุ่งเข้าไปหา
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
คะ..ใคร..//มองไปที่ชายหนุ่มปริศนา
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
//รีบกระโดดหลบ
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
//รีบวิ่งไปหยิบไม้เเหลม
อสูรงูยัก
ซึ้ดดด..//กระโจนเข้าไปจู่โจม
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
//กระโดดเเล้วเล็งที่คองู
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
//ปาไม้อย่างสุดเเรง
เสียงกรี้ดร้องของงูดังขึ้นเเล้วค่อยๆเบาเเล้วเงียบไป
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ตายเเล้ว..งูนั้นตายเเล้ว//ดีใจ
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เด็กคนนี้มาจากไหนกัน//มองไปที่เด็กชาย
อสูรงูยัก
ครื่นนน!!//ส่ายหาง
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เอ๊ะ!เจ้า!ระวังด้านหลัง//รีบตะโกนบอก
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
//รีบหันหลัง
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
อึก..//โดนฟาดใส่อย่างเต็มเเรง
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
//กระเด็นชนเข้ากันต้นไม้
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ศิษย์พี่ข้ามาเเล้ว!!//วิ่งเข้ามาดูอาการ
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ท่านอาจารย์ศิษย์พี่อยู่ตรงนี้//ตะโกนเรียกอาจารย์
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
เหลียงฉีเจ้าอยู่นี้เอง//รีบเดินเข้ามาดู
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
..ท่านอาจารย์..ในที่สุดท่านก็มาเเล้ว
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
เลือดเจ้าไหลไม่หยุดเลย//รีบห้ามเลือด
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
เจ้าอดทนไว้เจ้ายังพอเดินได้หรือไม่//ทำเเผลให้
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
..ข้า..ข้ายังพอเดินได้ขอรับ
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
งั้นก็ดี//ลุกขึ้น
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
ลุกขึ้นซะ
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
อึก..//พยามลุก
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ศิษย์พี่ข้าช่วยพยุงท่านเอง//เข้าไปพยุง
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
//หันไปมองที่งู
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
อสูรงูตัวนี้เจ้าเป็นคนฆ่ารึ//มอง
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ไม่ใช้ข้าขอรับท่านอาจารย์..
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เด็กคนนั้นต่างหากที่เป็นคนฆ่า//ชี้ไปทางเด็กคนนั้น
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
งั้นหรอ//รีบเดินเข้าไปหา
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
อึก...//เจ็บที่หน้าท้อง
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เหลียงนิงเจ้าพาศิษย์พี่เจ้าไปพักก่อนเถอะ//เดินเข้ามา
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ขอรับ!
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ศิษย์พี่เราไปกันเถอะ//พยุง
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ศิษย์น้องเว้ยอิงละ
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เว้ยอิงรออยู่ที่ห้องพักที่เมือง
เหลียงนิง(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
รีบไปกันเถอะศิษย์พี่//พยุงออกไป
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
อืม//เดินออกไป
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
เจ้าเป็นใครมาจากไหน
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
ชื่อเเซ่อะไรพ่อเเม่เจ้าเป็นใคร
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
ใครสอนวิชายุทธเจ้า
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
..//เริ่มหายใจช้าๆ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เจ้าถามมากไปเเล้ว
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เด็กคนนี้บาดเจ็บอยู่พาไปรักษาตัวก่อนเถอะ
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
ไม่!ข้าไม่อยากได้ภาระเพิ่มหรอกนะ//มองเขม็ง
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เช่นนั้นข้าจะพาเขาไปเอง
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
//เข้าไปอุ้ม
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
ป่าลึกขนาดนี้จะมีเด็กอยู่ได้อยู่หรือ
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
ปกติชาวบ้านไม่เข้ามากันเด็กคนนี้มาอยู่นี้ได้อย่างไร
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เรื่องนั้นค่อยว่ากันทีหลัง
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เรากลับไปก่อนเถอะเด็กคนนี้ร่างกายอ่อนเเอนัก
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
อืม//รีบเดินออกไป
ณ.เมืองหมิงเวยเเห่งเเคว้นฉี
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เมืองนี้คึกคักนัก
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
ที่นี่เก่งเรื่องค้าขายนัก
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
จึงมีพ่อค้าจากทุกทิศมาขายของที่นี่
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
ข้าจะไปดูเหลียงฉี
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
เจ้าจะทำอะไรก็ตามใจเจ้าเถอะ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
อืมเจ้าไปเถอะ
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
อืม//เดินออกไป
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
//เดินไปทางร้านขายขนมหวาน
เเม่ค้าขายขนมหวาน
พ่อหนุ่มรูปงามนักเอาสักไม้หรือไม่
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ท่านป้าท่านขายบ้างอะไรหรือ//เดินเข้ามา
เเม่ค้าขายขนมหวาน
ข้าขายถังหูลู่
เเม่ค้าขายขนมหวาน
ไม้ละ3ตำลึงพ่อหนุ่มสนใจหรือไม่
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
งั้นข้าเอาสัก10ไม้//ยิ้ม
เเม่ค้าขายขนมหวาน
ขอบใจพ่อหนุ่มมาก//หยิบของใส่ถุง
เเม่ค้าขายขนมหวาน
นี้จ้ะ//ยืนให้
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ขอบคุณท่านป้า//จ่ายตัง
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ค่ำเเล้วสินะ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เด็กคนนี้ยังไม่ตื่นเลย//จับที่ชีพจร
หมอ
เด็กคนนี้ยังไม่ถึงตายเเค่ได้รับบาดเจ็บบริเวณหน้าท้อง//ดูบาดเเผล
หมอ
พักอีกซัก8ชั่วยามก็คงหาย
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ลำบากท่านหมอเเล้ว
หมอ
ไม่เป็นไรท่านเซียนข้าน้อยทำเพียงหน้าที่
หมอ
ยานี้..ให้เด็กคนนี้กินหากเขาตื่นขึ้นมาเเล้ว//ยืนให้
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
งั้นข้าจะไปส่ง//กำลังจะเดิน
หมอ
ไม่ต้องหรอกท่านดูเด็กคนน้อยคนนี้เถอะ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เช่นนั้นท่านเดินทางปลอดภัย
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
//หันไปดู
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
//จับหน้าผาก
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
มีไข้อ่อน
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เด็กคนนี้ร่างกายอ่อนเเอนัก
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เจ้ามาจากไหนกันนะ//คิด
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
อึก.เเคกๆ..//ไอ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เจ้าฟื้นเเล้ว
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ข้าจะรีบไปเอายามา//รีบร้อนเอายา
ศิษย์คนใหม่
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
นี่ยาจะช่วยบรรเทาอาการเจ็บท้องของเจ้า
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ค่อยๆดื่มเถอะ//ยืนให้
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
....//มองลังเลเล็กน้อย
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
//รับมาดื่ม
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ขะ..ขอบคุณ
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
เเคกๆ//ไออ่อนๆ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
อาการเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง//เข้ามาดู
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ขะ..ข้าเริ่มดีขึ้นบ้างเเล้ว
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เจ้าช่วยเล่าได้หรือไม่ว่าเจ้ามาจากไหน
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ขะ..ข้าเป็นเด็กกำพร้า
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
พ่อเเม่ของข้าตายตั้งเเต่ข้ายังเด็กเท่าที่ข้าจำความได้
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ข้าไร้ที่ไปจึงอาศัยอยู่ในป่าเเห่งนั้น
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เจ้าอยู่ได้อย่างไรกัน...เจ้าคงลำบากมากสินะ//คิด
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เจ้าอยุ่ตัวคนเดียวหรอ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เด็กคนนี้ชีวิตหน้าสงสารนัก//คิด
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ในป่านั้นมีเเต่สัตว์พิษอันตรายขนาดใหญ่//คิด
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
อยู่ที่นั้นรอดก็ถือว่าเก่งมากเเล้ว//
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ยิ่งเป็นเด็กตัวคนเดียวอีก//คิด
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
หากได้ฝึกวิชาในอนาคตคงเก่งกาจนัก//คิด
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
เด็กนี้ฟื้นเเล้วหรอ//เดินเข้ามา
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
อืมอาการเจ็บที่หน้าท้องเริ่มดีขึ้นเเล้ว
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
อีกไม่นานก็คงหายดี
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
เด็กนี้เก่งไม่เบาฆ่างูด้วยไม้เพียงเเท่งเดียว
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
เเถมใช้เพียงเเต่กำลังยังไงซะเด็กคนนี้ก็ไร้ที่ไป
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
หากกลับไปในป่าดูเเล้วคงจะไม่รอดเจ้ารับเข้าเป็นศิษย์เลยซะสิ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
หากเขาเต็มใจเป็นศิษย์ข้าเช่นนั้นข้าก็ไม่ขัดอะไร..//มองที่เด็กน้อย
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
เจ้าเด็กน้อย
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
เจ้าว่าอย่างไร
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
อยากกลับไปตายที่เขาเเห่งนั้นหรือจะเข้ามาเป็นศิษย์สำนักหยกพลิงละ
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
เเล้วเเต่เจ้าจะเป็นคนเลือกข้าจะไม่บังคับ
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ข้า..ไม่อยากกลับไป..
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ข้ากลัวขอรับ
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
เช่นนั้นก็ดี
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
มั่วรออะไรคำนับอาจารย์เจ้าซะสิ
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ขะ..ขอรับ..//ลงมาคำนับ
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
คำนับท่านอาจารย์
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ลุกขึ้นเถอะ//พยุงขึ้น
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เช่นนั้นก็นอนพักเถอะ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้ากลับสำนักพร้อมข้า
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ขอรับท่านอาจารย์//ยิ้ม
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
อื้ม//ยิ้ม
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ท่านอาจารย์
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ได้ข่าวว่าท่านซุนถิงหลิง
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
รับเด็กที่เจอที่เขาสัตว์พิษเป็นศิษย์หรอ
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับเจ้า
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
เจ้าจะรู้ไปทำไมกัน
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ขออภัยท่านอาจารย์//หงอย
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
หากเจ้าอยากรู้อยากเห็นนัก
เซียนปี้ซีเชิน(อาจารย์)
ก็ไปรอดูที่หน้าประตูทางเข้าสิ
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
เมื่อไหร่ท่านอาจารย์จะกลับมากัน//นั้งรอ
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
ศิษย์พี่ไปพักที่ร่มก่อนเถอะ
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
ตรงนี้อากาศร้อนนัก
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
//วิ่งเข้ามา
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ชีหลีเจ้ารู้รึยัง!
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
อาจารย์เจ้าพาศิษย์คนใหม่มาด้วย
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
เจ้าพูดเรื่องอะไร//งุนงง
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ก็ข้าได้ยินว่าอาจารย์เจ้าพาศิษย์คนใหม่มา
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เป็นเด็กบนเขาที่มาช่วยข้าคนนั้น
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
มันเป็นใคร...//กำมือเเน่น
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
ศิษย์พี่ใจเย็นก่อน
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ไม่เชื่อก็ถามอาจารย์ดูสิ..นั่นอาจารย์เจ้ามาเเล้ว//ชี้ไปทางบนฟ้า
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
อาจารย์!...//รีบเดินเข้าไปหา
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ชีหลีเจ้ามาอยู่นี้ได้อย่างไร//ลงมาจากกระบี่
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
ข้ามารอท่านอาจารย์//มอง
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
ท่านอาจารย์เด็กคนนั้น//มองไปที่เด็กคนนั้น
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เด็กคนนี้หรือ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เด็กคนนี้ไร้ซึ่งญาติพี่น้องหากปล่อยไว้ที่ป่าคงเกิดอันตราย
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ข้าจึงพากลับมาด้วย
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
...//เดินออกมา
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
ชิ!//มองเเรงใส่
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
นี่ของฝากจากข้าให้พวกเจ้าสองคน
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ถังหูลู่ระหว่างทางข้าซื้อมาให้พวกเจ้า//ยืนให้
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
ขอบคุณท่านอาจารย์//รับมา
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
ขอบคุณท่านอาจารย์//ดีใจ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ข้าจะไปพักซักหน่อย
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ข้าฝากพวกเจ้าดูเชียนฉาวด้วยละชื่อนี้ข้าตั้งให้เขา//ยิ้ม
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
ได้เลย!ท่านอาจารย์ไว้ใจข้าได้ข้าจะดูเเลเขาเเทนท่านอาจารย์เอง//เดินเข้าไปหา
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
ฝากเจ้าด้วยละ//ยิ้ม
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
//เดินออกไป
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
นี้เจ้าเป็นใครกัน!//หาเรื่อง
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
เจ้าพิการหรือไงถึงให้อาจารย์ข้าอุ้ม//หาเรื่อง
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
...//งึนงง
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
ศิษย์พี่พูดจาเเรงไปเเล้ว
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
เขาเป็นศิษย์ใหม่ควรทำตัวดีกับเขาสิ//ปกป้อง
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
เจ้า!!ชิงชิงเจ้าเป็นศิษย์น้องใครกันเเน่
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
อย่าไปสนใจศิษย์พี่ข้าเลย//เข้าไปหาเชียนฉ่าว
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
ศิษย์พี่ข้าเป็นคนอย่างนี้อยู่เเล้วเจ้าอย่าถือสาเลย
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
เอ่อ..ข้าลืมเเนะนำตัวไปเลย
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
ข้าชื่อชิงชิงเป็นศิษย์คนน้องคนเล็กสุดของท่านอาจารย์ซุนถิงหลิง
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
คนนั้นชื่อชีหลีหลงเป็นศิษย์พี่ของข้าเอง
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เจ้าจำข้าได้ไม//เดินเข้ามาทัก
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
...//ครุ่นคิด
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
//พยักหน้า
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ข้าต้องขอบคุณเจ้าเเล้ว
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ขอบคุณนะที่ช่วยข้าครั้งนั้นหากไม่มีเจ้าข้าคงตายไปเเล้ว
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เอ่อข้าลืมไปเลย
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ข้าชื่อเหลียงฉีนะ
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ข้าชื่อ..เชียวฉ่าว
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ฝากตัวด้วย
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
เจ้าน่ารักจัง
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
เจ้าอายุเท่าไหร่เเล้ว
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ท่านอาจารย์บอกข้าอายุ13ปี
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
เอ๊ะ!!เจ้าอายุมากกว่าข้านี้
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
ข้าอายุ11ปีเเต่ศิษย์พี่ข้าอายุ13ปี
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ข้าอายุเท่ากับเจ้าเลย!
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
เเสดงว่าพวกเราอายุเท่ากันเป็นมิตรสหายกัน
ชีหลีหลง(ตอนเด็ก)
ชิ!ข้าไม่รับเจ้าเป็นสหายหรอก!//รีบเดินออกไป
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ข้าอยากไปหาอาจารย์
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
งั้นเหรอข้าจะพาเจ้าไปเอง
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ไม่ต้อง
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ท่านอาจารย์อยู่ที่ไหน//มองหา
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
ตอนนี้ท่านอาจารย์น่าจะพักอยู่ที่ห้องนอน
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
ตรงนั้น//ชี้
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
ตอนนี้อาจารย์คงกำลังพักอยู่
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
//เดินออกไป
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
อ้าวเขาไปเเล้ว//มองตามหลัง
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
งั้นเราก็เเยกย้ายกันตรงนี้เถอะ
เหลียงฉี(ลูกศิษย์ปี้ซีเชิน)
ข้าขอตัว//เดินออกไป
ชิงชิง(ศิษย์น้องซุนถิงหลิง)
อะอ้าวไปกันหมดเลย..//ยืนงง
ณ.ห้องนอนของเซียนซุนถิงหลิง
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
นั้นใคร//หันมอง
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ข้า..ข้าเองท่านอาจารย์//มอง
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เจ้าเองหรอ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
มีอะไรหรือไม่ทำความรู้จักกับ..
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
อาจารย์ข้านอนไม่หลับข้านอนกับท่านได้ไม//รีบเดินเข้ามา
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
...//ครุ่นคิด
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง//คิด
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
งั้นเจ้าเข้ามาสิ
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ขอบคุณท่านอาจารย์//ยิ้ม
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
เข้ามานอนบนเตียงเถอะ//ยิ้ม
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ท่านอาจารย์ข้าหนาว//เข้ามาใกล้ๆ
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
คงยังไม่หายจากไข้สินะ//คิด
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
//ห่มผ้าให้
เซียนซุนถิงหลิง.นอ(อาจารย์)
งั้นเจ้านอนเถอะ//ลูบหัว
เชียนฉ่าว(ตอนเด็ก)
ขอรับ//ยิ้ม
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
