สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ เปลว เป็นวัยรุ่นที่ผ่านอะไรมามากมาย ตอนนี้ฉัน อายุได้18ปีแล้วค่ะ แต่พวกคุณคงไม่ได้เข้ามา เพื่ออยากรู้ประวัติของฉันสิงั้นฉันจะพาคุณไปดูอดีตของฉันกันค่ะ:)

เมื่อ 19 ปีที่แล้ว

นี่พวกเราก็มีอะไรกันมาตั้งหลายครั้งแล้วทำไมแกถึงยังไม่ท้องอีก!!!! เสียงผู้ชายที่ดูเหมือนกำลังหงุดหงิดอะไรบ้างอย่างได้ดังขึ้น

ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน.. เสียงของหญิงวัยกลางคนที่กำลังหวาดกลัวได้พูดขึ้นด้วย น้ำเสียงที่แผ่วเบา

ถ้าเกิดฉันรู้ว่าแก ไม่มีปัญญาท้องลูกให้ฉัน ก็อย่าหวังที่จะอยู่สุขสบาย ผู้ชายร่างใหญ่เริ่มทำร้ายร่างกาย หญิงวัยกลางคนอย่างรุนแรง

อย่าฉันขอโทษ!!!เสียงของผู้หญิงได้ร้องห้ามชายที่กำลังทุบตีทำร้ายเธอ ด้วยฝ่ามือจนร่างกายของเธอนั้นแดงและมีรอยสีเขียวช้ำทั่วร่างกาย นั่นเป็นสิ่งที่ฉันได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดของผู้เป็นแม่ จากเพื่อนบ้าน พวกลุงๆป้าๆต่างก็เป็นห่วงฉันว่าฉันอาจจะโดนกระทำเหมือนกับผู้เป็นแม่ของฉัน

            ในตอน ที่ฉันอายุ 11

 ฉันได้เข้าโรงเรียนที่แถบชนบทแห่งหนึ่ง แต่ก่อนหน้านั้น (นี่เธอชื่ออะไรหรอ เราชื่อโดนัทนะ:3) ในวันปีใหม่ฉันได้ไปเจอเพื่อนสมัยเด็ก ที่ตอนนี้โตเป็นสาวแล้ว ถ้าให้พูดตามตรง จากเจอกันครั้งนี้คือ "จุดเริ่มต้นของความท้อแท้สิ้นหวัง"

 พอเปิดเทอมวันแรก ฉันเนื่องจากเป็นวันแรกฉันก็เลยแอบรู้สึกกลัวนิดๆ พอเข้ามาได้ไม่นานก็เริ่มมีคนเข้ามาทักมาจีบมาขอเฟสบุ๊คมันอาจจะเป็นเพราะหน้าตา สีผิว ของฉันที่เป็นคนในเมืองในกรุงเทพจึงมี หน้าตาสวย ผิวขาว ซึ่งแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง กับคนชนบทที่ส่วนมากจะทำไร่ทำสวนเป็นหลัก เรื่องราวก็ดูราบรื่นดีใช่มั้ยล่ะ ไม่ใช่เลยมันแค่ยังไม่ถึงเวลายังไงละ:)

              ฉันเรียนอยู่ที่นั้นประมาณ 2 ปี

ฉันมีเพื่อนชื่อ ธิดา เป็นเพื่อนคนเดียวและคนแรกที่เล่นกับฉันจนกระทั่ง....หวัดดีเราชื่อ นิชานะ เสียงที่ไม่คุ้นหูได้ดังขึ้นข้างหูของฉันในขณะ ที่ฉันกำลังเก็บของอยู่ ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเห็นเป็นผู้หญิงตัวเล็กยืนอยู่ตรงหน้าฉัน "อืมสวัสดี" ฉันตอบอย่างเป็นมิตรที่สุดแล้ว "มาเป็นเพื่อนกันมั้ย" ได้สิฉันตอบอย่างไม่คิดอะไร ตอนแรกๆมันก็ดีอยู่หรอกจน..

 ..นี่โดนัทอย่าไปเล่นกับเปลวนะ ไอเปลวมันมาด่าเรา(เสียงของคนที่ฉันเรียกว่าเพื่อนได้พูดในสิ่งที่ไม่เป็นจริง..)

แล้วตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาชีวิตก็ได้เปลี่ยนไป

ทุกครั้งที่ฉันเดินเข้าไปในโรงเรียนก็จะถูกทุกสายตามมองมาด้วยความเกลียดชัง

(ดูสิไอเปลว ม.2/4 ด่าคนอื่นไปทั่วเลยไม่มีเพื่อนคบ ฮ่าๆน่าสมเพชเนอะ)เสียงซุบซิบนินทาในสิ่งที่ไม่เป็นจริงนั้นดังขึ้นทั่วโรงเรียน

แต่ฉันก็ไม่สนใจเพราะฉันมาที่นี่เพื่อเรียนไม่ใช่ใส่ร้ายป้ายสีคนอื่น ทุกวันฉันใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมาตลอดส่วนมากก็จะอยู่แต่ในห้องสมุด นั่นเป็นที่ที่สงบที่สุดและเป็นที่ที่ฉันสามารถพักผ่อนได้อย่างสมใจ

(อร้ายยย พี่คนนั้นโครตหล่อเลยแก)เสียงกรี้ดกร้าดของพวกผู้หญิงที่กำลังหวีดรุ่นพี่ในโรงเรียนอยู่นั้นเอง

และผู้ชายที่พวกผู้หญิงหวีดจะนั้นเขาคือญาติของฉันเองพี่ชิน ม.4/1นักเรียนดีเด่นประจำโรงเรียนทีีไม่ว่าจะทำอะไรก็เก่งไปหมดทั้ง "กีฬา" "เรียน" "แสดง"

เขาดูเพอร์เฟคมาก โดยเฉพาะ "หน้าตา"

แต่ไม่รู้ทำไมพี่ชินชอบมาคุยกับฉันที่เป็นคนมีชื่อเสียงในเรื่องที่ไม่ดี แต่พอฉันถามเรื่องนั้นเขาก็ชอบแต่ว่า เขารู้ว่าฉันไม่ได้เป็นคนแบบนั้น นั่นมันทำให้ฉันไว้ใจเขามากที่สุด.....