เด็กหนุ่มคนหนึ่งงดงามดั่งเเสงจันทร์ในยามคํ่าคืนที่ผู้คนต้องหลงใหลใบหน้ารูปไข่ผมนํ้าตาลเข้มเส้นผมยาวตรงมือเรียวยาวงดงามดั่งมือผู้หญิงเอวบางหน้ากอดเเก้มหน้าหยิกดวงตากลมโตเเละเกิดมาพร้อมพรสวรรค์รอบด้านเเต่น่าเสียดายที่เค้านั้นดันเกียจคร้านไปหน่อยเเละเค้ามีนามว่า(เฉินหูลู่)
เฉินหูลู่! "ตื่นได้เเล้วนี้มันเวลาพักกลางวันเเล้ว"
เด็กชายร่างสูงหน้ากอดมีใบหน้ารูปไข่เรียวเส้นผมสีดำเงาเป็นหยิกดวงตาเหมือนกระต่ายตัวน้อยเเละเค้ามีนามว่า(ถังชี)
"รู้เเล้ว รู้เเล้ว เรียกอะไรอยู่ได้"
"ถ้างั้นก็ลุกสิเดียวคนต่อคิวเยอะเหมือนเมื่อวานอีกที่รอตั้งนาน"
ถังชีพูดเสร็จเฉินหูลู่ก็ได้ลุกเเละพวกเค้าสองคนก็ได้เดินไปที่โรงอาหารเเละหาโต๊ะที่จะนั่งกันได้สำเร็จ
เยี่ยม! "ในที่สุดก็มีที่ว่างสักทีคิดว่าต้องไปนั่งร่วมโต๊ะกับคนอื่นอีกเเล้ว"
ถังชีกินข้าวไปก็บ่นเฉินหูลู่ไปด้วยที่มาช้าเพราะเค้าส่วนเฉินหูลู่ก็เถียงไม่เเพ้กันทั้งสองคนเถียงกันไปมาจนถึงเวลาเข้าเรียคาบต่อไปเเล้ว ทั้งสองก็ลุกขึ้นเก็บจานเเละเข้าเรียนตามปกติ
พอถึงเวลาเลิกเรียนเฉินหูลู่ก็ได้ชวนถังชีไปเที่ยวตลาดเพื่อเป็นการไถ่โทษที่ไปกินข้าวช้าเพราะตัวเอง ถังชีตอบตกลงทันทีเเละพวกเค้าทั้งสองก็ได้ไปเที่ยววกัน
"ถังชีดูนั้นสิ!"
เฉินหูลู่ชี้ไปที่ร้านหนึ่งที่เป็นร้านขายของเก่า
"ทำไมจะไปดูรึไง?"
ถังชีถามด้วยความสงสัยเเละเขา
ก็ไม่รอคำตอบจากเฉินหูลู่เเละไม่รีรอลากเฉินหูลู่เข้าไปข้างในเลย
เดี๋ยวสิ! "กำลังจะไปไหน?"
"ก็เข้าไปในร้านนั้นไง เห็นว่าอยากไปก็เลยพามา"
ทั้งสองคนได้เข้าไปในร้านเเละมียายเเก่ออกมาตอนรับ
"มีอะไรให้ช่วยป่าวคุณลูกค้า"
เสียงของยายเเก่เย็นชาเเละน่าขนลุก ทำให้ทั้งสองคนกลัวกันเเต่เฉินหูลู่ก็ได้เผชิญหน้ากับยายเเก่
"คือผมก็เเค่เข้ามาดูเพราะมันน่าสนใจดีมีอะไรที่เเนะนำบ้างครับ"
"หึ หึ หุๆ"
ยายเเก่หัวเราะเบาๆเเละได้บอกกัลเฉินหูลู่ว่า
"มีของน่าสนใจทุกอย่างเลยเพราะของที่นี้ล้วยเป็นของเก่าหรือของมือสองที่คนไม่ได้ใข้เเล้ว เชิญเลือกดูตามใจได้เลย"
สิ้นสุดเสียงยายเเก่เเล้วทั้งสองคนก็ได้เดินดูภายในร้าน เฉินหูลู่ได้เหลือบไปเห็นกระจกใบใหญ่หนึ่งที่ดึงดูดให้เค้าซื้อ
เฉินหูลู่ไม่รีรอเเละซื้อกระจกใบนั้นมาส่วนถังชีนั้นไม่ได้ซื้ออะไรกับมา ทั้งสองได้ออกจากร้านนั้นมา
"สุดยอดไปเลยเพื่อนรักที่กล้าเผชิญหน้ากับยายเเก่"
พอออกห่างจากร้านนั้นได้ไกลเเล้วถังชีก็ได้ชมเฉินหูลู่ยกใหญ่เลยส่วนเฉินหูลู่ก็ได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทั้งสองคนก็ได้เเยกย้ายกันกลับบ้าน
พอถึงบ้านเฉินหูลู่ก็ได้เอากระจกใบใหญ่นั้นมาว่างใว้ในห้องเเละเขาก็ได้ไปอาบนํ้าเเต่งตัวกินข้าวพอถึงเวลานอนเขาก็ได้ยินเสียงมาจากในกระจกนั้นว่า
"จับฉันสิ จับฉันสิ จับฉันสิ"
เฉินหูลู่จึงจับกระจกนั้นเเละกระจกก็ได้ดูดเฉินหูลู่เข้าไปทั้งตัวทำให้เขาได้เข้าไปในมิติเเห่งหนึง
พอลืมตาขึ้นมาเขาได้เข้ามาในมิติเเห่งหนึ่งสึ่งปรากฏว่าที่เขาอยู่นั้นเป็นยุคสมัยก่อนเเละได้เข้ามาเป็นคุณชายเฉินเจียวจินที่อายุ20เเห่งตระกูลเฉินรุ่นเเรกเเต่หน้าตาของเขานั้นคงยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
"นี้มันเกิดอะไรขึ้นทำไมข้าถึงมาอยู่นี้?"
"ตื่นเเล้วหรือขอรับคุณชาย"
"เมื่อกี้นายเรียกว่าอะไรนะเเล้วนายป็นใครกัน"
เขาได้ทำหน้างงส่วนคนใช้คนนั้นก็ได้ตกใจเเละรีบไปเรียกหมอมาทันที
"ท่านอยู่ตรงนี้น่ะขอรับ! ห้ามไปไหนเด็ดขาด"
พอสักพักทุกคนก็ได้มารวมตัวกันที่นี้ทำให้เขานั้นตกใจเเละสับสนกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า
"ฮือ ไม่น่ะลูกเเม่"
"ไม่เป็นไรน่ะลูกต้องไม่เป็นอะไรเชื่อหมอสิ"
ทุกคนนั้นได้รอฟังผลตรวจจากหมอคนนี้ที่กำลังถามเรื่องราวอดีตจากเค้าอยู่
ผลตรวจออกมาพบว่าตัวเขานั้นสูญเสียความทรงจำไป คนที่อยู่ตรงนั้นก็พากันเสียใจนักมากถึงขั้นนายหญิงเทียนหมิงหรือมารดาของเฉินเจียวจินเป็นลมล้มลงไปกับพื่นทุกคนได้พานายหญิงไปพัก
"ลูกพักผ่อนเสียเถิดเดียวพ่อพาเเม่ไปพักก่อน"
เฉินเจียวจินคิดว่าคนนี้คงเป็นเฉินอู๋ซานเป็นเจ้าสำนักคนเเรกที่ก่อตั้งตระกลูเฉินสินะ
พอบิดาได้จากไปเขาก็ได้ถามให้คนใช้พาไปเดินดูรอบๆนี้หน่อย
"นี่! เจ้าพาข้าไปเดินดูรอบคฤหาสน์นี้หน่อย"
"ขอรับ? ท่านเจ้าตระกูลบอกให้ท่านพักผ่อนนี่ขอรับ"
"เอาน่า จริงสิเเล้วเจ้ามีนามว่าอะไร"
"ข้าน้อยมีนามว่าคังหลิมขอรับ"
พอเขาได้ฟังชื่อเสร็จเขาก็ได้วิ่งออกไปนอกห้องเเละเดินดูคฤหาสน์อย่างสบายใจส่วนคังหลิมนั้นก็ได้รีบวิ่งตามเขามา
"เดียวสิขอรับท่านเจ้าตระกูลให้ท่านพักผ่อนนี่ขอรับ!"
"ท่านพ่อน่ะหรอ หึ เเล้วไงล่ะใครสนถ้าเจ้ายากไปนอนก็ไปเองสิ"
เฉินเจียวจินได้บอกกับคังหลิมไปเเบบนั้นส่วนคังหลิมเห็นก็จึงคิดว่าคงห้ามอะไรเขาไม่ได้จึงพาทัวร์คฤหาสน์เเห่งนี้
พอเดินทัวร์จนนำใจเเล้วคังหลิมเห็นว่าเป็นโอกาสดีจึงขอให้ตัวเขานั้นไปพบกับนายหญิงหรือท่านเเม่ เฉินเจียวจินจึงตอบตกลงไปพบกับท่านเเม่
เฉินเจียวจินได้เข้ามาพบท่านเเม่ของตนเพราะคังหลิมขอร้องให้มา พอมารดาเห็นก็ดีใจจนร้องไห้ออกมา
"ฮึก ลูกมาหาเเม่สินะ มานี่สิ"
มารดาได้เรียกเฉินเจียวจินให้ไปหาส่วนเฉินเจียวจินก็ได้ไปหาเพราะไม่อยากให้มารดาเสียนํ้าใจถึงจะไม่ใช่เเม่ตนเองก็ตาม
"ฮือ จินเอ๋อร์ลูกเเม่"
"ไม่ร้องนะขอรับท่านเเม่"
เฉินเจียวจินได้ปาดนํ้าตาบนใบหน้าของมารดาออกเเละปลอบอย่างอ่อนโยนถึงเค้าจะไม่ใช้ลูกในไส้เเต่ก็ทนเห็นมารดาของเฉินเจียวจินร้องไห้ไม่ได้เพราะตอนนี้เทียนหมิงเป็นเสมือนมารดาอีกคนของเขาไปเเล้ว
พอทุกอย่างดูสงบลงมารดาได้ให้สาวใช้ไปยกของว่างมา พอมาถึงเฉินเจียวจินได้กินอย่างอร่อยเเละได้ป้อนมารดากินด้วย
"นี่ขอรับท่านเเม่เดียวข้าป้อน อ้าปากนะขอรับ"
"อ้าม อร่อยมากเลยจินเอ๋อร์"
ทั้งสองคนกินของว่างเเละพูดคุยเล่นอย่างเพลิดเพลินจนเลยเวลามาหนึ่งก้านธูปจนดวงตะวันลับขอบฟ้าไปเเล้วเฉินเจียวจินจึงได้ขอลาท่านเเม่เพราะตัวเขานั้นจะกลับเรือนตัวเองไปพักผ่อน
"ท่านเเม่ลูกขอลาน่ะขอรับ"
"อืม เดินทางปลอดภัยนะจินเอ๋อร์"
พอถึงเรือนเฉินเจียวจินก็ได้อาบนํ้าเเต่งตัวกินข้าวเเละเขาก็ได้ให้คังหลิมหยิบกระดาษเเละพู่กันมาเพราะเขาจะเขียนขออนุญาตท่านพ่อหรือท่านเจ้าตระกูลออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก
"นี่เจ้าช่วยนำกระดาษเเผ่นนี้ส่งไปให้ท่านพ่อทีสิได้รึป่าว"
"ได้ขอรับเดียวข้าน้อยจะนำกระดาษเเผ่นนี้ส่งไปให้ท่านเจ้าตระกูลขอรับ"
พอเฉินเจียวจินมอบหมายภารกิจเสร็จคังหลิมจึงนํ้ากระดาษเเผ่นนี้เอาไปให้คนส่งสารโดยทันทีส่วนเฉินเจียวจินนั้นไม่มีอะไรทำเเล้วจึงเขียนบันทึกลงในสมุดตำราโดยเล่าเรื่องราวความเป็นมาต่างๆลงไปในนั้นเเละซ่อนเอาไว้ตรงในตู้เก็บของที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถเปิดมันออกมาได้
"อืม เอาไว้ตรงนี้คงไม่มีใครเปิดได้หรอก"
หลังจากที่เขาทำอะไรเสร็จไม่มีอะไรทำเขาจึงไปนอนบนเตียงเเละผลอยหลับไปในที่สุดเพราะเขาเจอเรื่องอะไรมาเยอะจึงทำให้หัวถึงหมอนก็หลับลงเสียเเล้ว
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
