Episode1 : ตื่นสาย

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝือเท้าของร่างบางในชุดนักศึกษา ผมสั้นประมาณถึงไหล่ และใบหน้าที่เป็นธรรมชาติพร้อมใส่แว่นที่หนาเตอะ

เก้าเดินเข้ามาในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งอย่างประหม่า

หญิงสาวร่างบางเธอได้กวาดสายตามองไปรอบๆหาใครสักคนนั้นก็คือเพื่อนสนิทของเธอที่ชื่อ'ใบข้าว'และ'ออเรนจ์'

"ยัยแพร์..ทางนี้" ใบข้าวตะโกนเรียกลูกแพร์เสียงดัง

เมื่อลูกแพร์เห็นใบข้าวและออเรนจ์ที่ยืนโบกไม้โบกมือให้ลูกแพร์รู้ว่าพวกเขาอยู่ทางนี้ ลูกแพร์ก็รีบเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทของเธอทั้งสองคนทันที

"มาวันแรกก็สายเลยนะยัยแพร์" ออเรนจ์เอ่ยว่าเพื่อนสนิทอย่างลูกแพร์

"ก็ฉัน..ตื่นสายนิ" ลูกแพร์ตอบออเรนจ์ไปพร้อมยิ้มแฉ่งให้

"จริงๆเลยเพื่อนเรา.." ใบข้าวเมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกแพร์ตอบมาก็ถึงกับเหนื่อยใจกับเพื่อนสนิทคนนี้จริงๆ

"แต่..ตอนนี้ฉันเริ่มหิวแล้วสิพวกแก" ลูกแพร์เอ่ยขึ้นพร้อมกับเอามือกุมท้อง

"แกไม่ได้กินอะไรมาเลยหรอแพร์?" ใบข้าวถามขึ้นอย่างสงสัยเพราะลูกแพร์จะชอบกินข้าวเช้าทุกวันแทบไม่เคยขาดเลย

"ก็เมื่อเช้าฉันตื่นสาย..แล้วก็โดนม๊าใช้ไปซื้อของที่ตลาด และก็โดนป๊าใช้ให้ไปส่งของที่ร้านซ้อมรถยนต์ และก็ต้องไปเปิดร้านชานมไข่มุกช่วยพี่พราวพี่ข้างบ้านอีก กว่าจะได้มามหาลัยก็ปาไป 9 โมงกว่าๆแล้ว" ลูกแพร์พูดสาธยายยาวเยียดอย่างคนน่าสงสาร

"ขนาดนั้นเลย" ออเรนจ์เอ่ยอย่างไม่น่าเชื่อกับคำพูดของลูกแพร์

"เห้ย~แล้วแกก็ไม่แวะซื้อหมูปิ้งหน้ามหาลัย" ใบข้าวเอ่ยขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่บ่งบอกว่าฉันเหนื่อยใจกับเธอมากนะเพื่อน

"ก็..ก็ฉันตื่นเต้นนิ ที่สอบติดมหาลัยเดียวกันกับพวกแก" ลูกแพร์ตอบพร้อมกับยิ้มแฉ่งให้เพื่อนสนิททั้งสอง

"อะ..พอดีฉันมีขนมปังอยู่ถุงหนึ่งเอาไปกินรองท้อง" ออเรนจ์เอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นถุงขนมปังรสช็อกโกแลตของโปรดของเธอให้กับลูกแพร์

"ขอบคุณน้าา ฉันรักแกที่สุด~" ลูกแพร์เอ่ยขอบคุณเพื่อนสนิทอย่างออเรนจ์ก่อนจะรับเอาถุงขนมปังนั้นมารับประทาน(กิน)

Episode2 : แกไม่หิว แต่ฉันหิว

หลังจากลูกแพร์กินขนมปังรองท้องไปแล้ว ลูกแพร์และเพื่อนสนิททั้งสองคนก็พากันเดินขึ้นตึกไปเรียน

.

.

.

.

.

12:00

ณ โรงอาหารที่มหาลัย

"วันนี้ซื้อไรกินดีออเรนจ์ ลูกแพร์" ใบข้าวเอ่ยถามเพื่อนสนิททั้งสอง

"ฉันไม่ค่อยหิวเลยอะ" ออเรนจ์ตอบ

"แต่ฉันหิว..หิวไส้จะกิ่วแล้ว" ลูกแพร์พูดสวนขึ้น

"เอ่อๆ..งั้นก็แยกย้ายกันไปซื้อ ส่วนแกออเรนจ์ไปจองโต๊ะรอเลย" ใบข้าวเอ่ยบอกเพื่อนสนิททั้งสองก่อนจะแยกตัวออกไปซื้ออาหารมารับประทาน ส่วนลูกแพร์ก็แยกตัวไปซื้ออาหารอีกทางเช่นกัน ออเรนจ์ก็ไปจองโต๊ะตามที่ใบข้าวบอกตามระเบียบ

ผ่านไปไม่นานเกินรอทั้งลูกแพร์และใบข้าวก็เดินถืออาหารเต็มไม้เต็มมือเข้ามาหาออเรนจ์ที่นั่งรออยู่

"โห้พวกแก! ซื้ออะไรมาเยอะแยะวะ" ออเรนจ์เมื่อเห็นเพื่อนสนิททั้งสองเดินเข้ามาหาพร้อมกับถืออาหารที่หลากหลายเข้ามาก็ถึงกับอดที่จะถามออกไปไม่ได้เพราะเพื่อนสนิทของเธอทั้งสองก็ซื้อเว่อร์เกิน

"ก็พวกเราหิวนิเนาะข้าว" ลูกแพร์พูดตอบพร้อมยิ้มแฉ่งตามสเต็ปพี่แกไปหนึ่งกรุบ

"เอออ'' ใบข้าวเอ่ยเสริมขึ้น

"จ้า มานั่งๆ..ฉันก็รอพวกแกอยู่ตั้งนานสองนานแนะ" ออเรนจ์เอ่ย

"อะ ช็อกโกแลตร้อนของโปรดแก ฉันซื้อมาขอบคุณที่ให้ฉันกินขนมปังรองท้องเมื่อเช้า" ลูกแพร์พูดขึ้นพร้อมยื่นแก้วช็อกโกแลตร้อนให้เพื่อนสนิทอย่างออเรนจ์

"ขอบใจจ้า" ออเรนจ์ตอบพร้อมรับแก้วช็อกโกแลตร้อนๆมาดื่ม

หลังจากนั้นทั้งสามก็กินข้าวกันอย่างเงียบๆไม่มีใครพูดหรือสนทนาอะไรต่อทั้งสิ้น

"พี่ประธานสุดหล่อมา อร้ายยย!" ผู้หญิง ณ โรงอาหารพูดขึ้นเสียงดังตามมาด้วยกับเสียงกรี๊ดอันดังมากกกของพวกชะนีทั้งหลาย

กรี๊ด!!!

กรี๊ด!!!

กรี๊ด!!!

"มีอะไรกันวะ?" ออเรนจ์เอ่ยขึ้นด้วยความสงสัยพร้อมมองไปตามต้นเสียง

"ผู้ฮอตๆมาป่าว อิพวกชะนีถึงได้ระริกระรี้กันขนาดนั้น" ใบข้าวเอ่ยพรางคีบกินก๋วยเตี๋ยวอย่างไม่สนใจพวกที่กรี๊ดกราดกันเสียงดัง

"อร้ายย!! พี่เตโชของฉานนน!!!" พวกผู้หญิงเอ่ยขึ้นเสียงดังเมื่อร่างหนาของใครบ้างคนก้าวเดินเข้ามาในโรงอาหารที่มีแต่พวกชะนีลายล้อมแล้ว

"อร้ายยพวกแก! พี่ใต้ฝุ่นกับพี่ไอซ์ก็มาด้วย!!" เสียงกรี๊ดกราดของพวกผู้หญิงในโรงอาหารก็ยังไม่วาย ยิ่งกรี๊ดกราดเสียงดังเมื่อหนุ่มหล่อเบ้าหน้าฟ้าประทานทั้งสามมาพร้อมหน้าพร้อมตากัน

Episode3 : หนุ่มหล่อเบ้าหน้าฟ้าประทาน

"พี่เตโช.." ลูกแพร์พูดพึมพำเบาๆเมื่อพวกผู้หญิงพวกนั้นเอ่ยชื่อของคนที่เธอคุ้นเคยดีขึ้น

"พี่เตโช พี่ใต้ฝุ่น และก็พี่ไอซ์" ใบข้าวเอ่ยขึ้นพร้อมชี้ทั้งสามหนุ่มที่ยืนอยู่ห่างจากโต๊ะของเธอไปไม่ไกลนัก

"แกรู้จักหรอใบข้าว?" ออเรนจ์เอ่ยถามใบข้าวอย่างสงสัยที่เธอดันไปรู้จักคนที่ฮอตๆแบบพวกประธานพวกนั้นได้ยังไง

"รู้สิยะ ก็นั้นพี่กู..พี่ไอซ์อะ" ใบข้าวพูดขึ้นอย่างจริงจัง

"ไม่เคยรู้มาก่อนเลยวะ" ออเรนจ์เอ่ยอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"ก็แหงสิ ฉันกับพี่ไอซ์ถึงจะเป็นพี่น้องกันแต่ก็คนละพ่อ" ใบข้าวเอ่ยเสริมขึ้นแต่ใบหน้าอันสวยอย่างเป็นธรรมชาติของเธอกลับดูเศร้าแปลกๆ

"ฉันว่าแกไม่โอเคที่จะคุยเรื่องนี้นะ" ออเรนจ์เอ่ยขึ้นเมื่อเธอสังเกตเห็นซีดหน้าที่เศร้าของใบข้าว

"ฉันพูดมันออกมาแล้ว ฉันขอพูดให้มันหมดๆไป ฉันกับพี่ไอซ์เราไม่ถูกกัน..แต่จะเป็นพี่ไอซ์สะมากกว่าที่ไม่ชอบขี้หน้าฉัน เพราะพี่แกคิดกับฉันก็แค่ลูกชู้ของแม่" ใบข้าวเอ่ยสาธยายยาวเยียดแต่แฝงไปด้วยซีดหน้าที่ไม่ชอบการกระทำของพี่ชายต่างพ่ออย่างไอซ์เลย

"ฉันเข้าใจแกนะข้าว..ถึงจะหล่อแต่นิสัยเหี้ยก็ไม่เอาหรอกนะ" ออเรนจ์เอ่ยพร้อมมองไปที่ไอซ์อย่างไม่ชอบ

ฝั่งพวกหนุ่มๆเบ้าหน้าฟ้าประทานทั้งสาม

"น้องๆครับ ช่วยหลีกทางให้พวกพี่ได้ไหมครับ" ใต้ฝุ่นหนุ่มหล่อหน้าใส สไตล์เกาหลีเกาใจเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่ละมุนจนถึงขั้นทำให้คนที่ได้ยินสู่ขิตไปตามๆกัน

"อร้ายย พี่ใต้ฝุ่นหล่อเว่อร์อะพวกแก!!" พวกผู้หญิงเมื่อได้ยินเสียงอันละมุนของใต้ฝุ่นก็ถึงกับพากันกรี๊ดกรากกันใหญ่ บ้างคนก็แทบอยากสู่ขิตกันเลยทีเดียวงับ

"น้องๆครับ พวกพี่หิวข้าวไส้จะกิ้วแล้วนะครับ ช่วยหลีกทางให้พวกพี่เถอะน้า" ไอซ์หนุ่มหล่อแบดๆ แบดบอยเอ่ยเสริมขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ เพราะเขาเอกการแสดงอยู่แว้วว

เมื่อพวกสาวๆเห็นว่าหนุ่มหล่อทั้งสามของพวกเธอหิวข้าวมากแบบเว่อร์ๆก็ยอมหลีกทางให้ไปตามระเบียบ

เมื่อพวกสาวๆหลีกทางให้พวกเขาแล้ว พวกหนุ่มหล่อเบ้าหน้าฟ้าประทานก็เดินเข้าไปนั่งโต๊ะประจำของพวกเขาทั้งสามทันที พร้อมกับบริการจากพวกผู้หญิงที่ชอบเปย์ผู้ชายก็ซื้ออาหารมากมายมาประเคนให้ถึงโต๊ะถึงที่กันเลยทีเดียวเชียว