#จุดเริ่มต้นของเขาทั้งคู่

"เชี้ยยยยยย!! โอ๊ย วันแรกก็สายแล้วอิฟลินท์เอ๊ย แกตายแน่ๆ ฮื่อ"

สวัสดีฉัน ฟลินท์ ดามิสา พัฒนวีระกิต เป็นลูกสาวคนเดียวอยู่ไทยมีลูกพี่ลูกน้องคนเดียวเป็นผู้ชายแต่ครอบครัวเฮียเขาก็อยู่ที่จีนเลย พ่อแม่อากงอาม่าก็อยู่ไทยบ้างไปจีนบ้างเพราะป๊าฉันเป็นคนจีนเลยทำธุระกิจที่นู่นด้วย บ้านเกิดฉันอยู่ที่อยุธยาพอมีที่มีทางอยู่บ้างเพราะป๊าชอบซื้อ แต่พอฉันมาเรียนที่กรุงเทพฯ ป๊าเลยซื้อคอนโดแถวนี้ให้จะได้สะดวกแต่บ้านใกล้แค่ไหนก็สายได้อยู่ดีค่ะแม่ แล้วไม่น่าจะแก้หายนะฉันว่า มันอยู่ในกระแสเลือดอะเธอไม่น่าจะมีทางแก้ไข อิอิ

ครืดดดดดดด

"เอ้า ไอ้พิมพ์โทรมา เออว่าไงมึง"

[นี่ อิฟลินท์คะ มึงอยู่ไหนแล้ว เขาเข้าแถวกันหมดแล้วเนี้ย]

"ห๊ะ!!! เวรละ กูเพิ่งจะจอดรถเดี๋ยวรีบเดินไป"

[เออรีบมา พวกกูรอมึงอยู่ในแถว]

"เออๆ เดี๋ยวกูรีบ โอ๊ย เดินภาษาอะไรวะไม่เห็นคนหรือไง แม่งเอ๊ย ยิ่งรีบๆ อยู่"

ฉันพูดพร้อมกับเงยหน้ามองคนที่มาชนเขาสูงสูงมากน่าจะเกิน 180 เซนติเมตร ได้มั้ง ผิวขาวๆ หน้าตาก็คือหล่อเลยอะ ใช้คำว่างานละเอียดได้ดีมากแต่ตอนนี้ฉันรีบไงไม่มีเวลามาสนใจหรอกนะพอพูดเสร็จก็เก็บของที่ตกพร้อมจะเดินออกไปแต่ไอ้คนตัวสูงข้างหน้ามาจับแขนฉันไว้ก่อนจะมองหน้ามาทางฉับแบบดุๆ แทบจะฆ่าฉันทางสายตาอยู่แล้วพร้อมกับพูดขึ้นมาเสียงดัง จนฉันอยากจะตะโกนกลับไปว่าหูฉันปกติดีค่ะคุณพี่ขา พูดเบาๆ ดิฉันก็ได้ยินค่ะ

"นี่ ที่บ้านเธอไม่สั่งสอนหรือไงว่าเดินชนผู้ใหญ่ให้ขอโทษอะห๊ะ!!!! เดินไม่ดูทางแล้วยังจะมาโวยวายใส่คนอื่น!!! ถ้าตามันมีแล้วไม่ได้ใช้ก็ไปควักมันออกซ่ะ"

เขาพูดเสียงดังจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มให้ความสนใจมากขึ้น ฉันสะดุ้งขึ้นมาก่อนจะถามเขาออกไปเสียงเบาๆ เพราะไม่อยากเป็นที่สนใจแล้วมันน่าอายนะเธอ

"อุ้ย ไอ้บ้านี่ นายจะเสียงดังทำไมห๊ะ พูดเบา ๆ ฉันก็ได้ยินปะ หูฉันปกติดี”

ผมถอนหายใจก่อนจะยกนาฬิกาของตัวเองขึ้นมาดู พอเห็นเวลาเลยพุดกับยัยนี่ออกไปด้วยเสียงปกติ เพราะตอนนี้ใกล้จะได้เวลานัดน้องแล้วถ้าไปสายดูไม่ดีแน่ ๆ

"ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้ จะได้ต่างคนต่างแยกย้ายไปฉันไม่อยากเถียงกับเธอนาน ๆ นักหรอก”

"ไม่ นายต่างหากที่ผิดทำไมฉันต้องขอโทษด้วย แล้วอีกอย่างทั้งฉันและนายก็ก้มหน้าด้วยกันทั้งคู่มันก็ผิดด้วยกันทั้งสองคนแหละ นายอย่ามาหาเรื่องคนอื่นเขา ฉันก็รีบเหมือนกันไม่ใช่นายรีบอยู่คนเดียว"

ผมมองผู้หญิงที่ตัวเล็กกว่าผมมากอยู่นะกินนมบ้างหรือเปล่าเถอะอาการ พอได้ยินยัยนี่ตอบกลับมาผมเลยมองหน้าผู้หญิงตรงหน้านิ่ง ๆ ก่อนจะใช้มือดึงแขนให้เดินตามผมมา

"ไม่ขอโทษฉันใช่ไหม งั้นมานี่!!!"

"โอ๊ย ฉันไม่ไป ไอ้บ้า โอ๊ย!"

ร่างสูงๆ ดึงแขนฉันแรงให้เดินตามเขาตรงหลังตึกที่ไม่ค่อยจะมีคนเดินผ่านไปมาพอถึงก็กระแทกฉันไปชนกับกำแพงจนรู้สึกเจ็บหลังไปหมด ไม่ใช่ว่ากระดูกที่หลังฉันจะหักหมดแล้วเหรอวะเนี่ย ฉันใช้มือจับหลังตัวเองก่อนจะมองมาที่เขาด้วยสายตาเอาเรื่อง

"นี่ ผลักมาได้ไงวะ ฉันคนนะโว้ยไม่ลูกบอล แม่ง โคตรเจ็บเลย"

"เธอจะขอโทษฉันดี ๆ ไหม"

"นี่เดี๋ยวนะ แค่เดินชนมันขนาดนี้เลยหรือไงห๊ะ ปัญญาอ่อน คนอื่นเขาไม่เห็นมาดีดดิ้นหรือมีอาการแบบนายสักคนว่าง ๆ ก็ไปรักษาเถอะ"

"นี่ เธอว่าฉันปัญญาอ่อนเหรอห๊ะ"

"เออดิ ตาบอดหรือไงยืนอยู่สองคนว่าหมามั้ง หรือนายเคยเห็นใครด่าตัวเองล่ะ โอ๊ยย"

คนตัวสูงที่สูงกว่าฉันมากกระชากร่างฉันเข้าหาตัวเขาอย่างแรงและใช้มือมากอดฉันไว้พร้อมกับเพิ่มแรงรัดฉันเอาไว้แน่นจนฉันจะหายใจไม่ออก สิ่งที่ทำได้ก็คือแรงๆและใช้มือทุบไปที่ตัวของเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี

"ขอโทษฉันซะ ฉันอายุมากกว่าเธอ"

"ไม่ ฉันไม่ขอโทษนาย ก็แค่อายุมากกว่าแต่สมองมะ อือออ"

ฉันพูดยังไม่ทันจะจบประโยคดีเลยไอ้คนตัวสูงตรงหน้าก้มหน้าลงมาและใช้ปากเขาประกบที่ฝีปากของฉันอย่างรวดเร็ว พร้อมกับบดขยี้และใช้ฟันกัดริมฝีปากล่างของฉันอย่างแรงตามแรงอารมณ์ของเขา บ้าเอ๊ย โตมาขนาดนี้ยังไม่เคยมีใครมาจูบฉันเลยนะ แล้วพอมาเสียจูบแรกแม่งเป็นความรู้สึกที่แย่อีก

คนตัวสูงบดขยี้ริมฝีปากของฉันอยู่สักพักจนตอนนี้น้ำตาฉันแทบไหลเพราะไอ้คนตัวสูงกัดจนรู้สึกได้ว่าปากมันแตกและตอนนี้ได้กลิ่นคาวของเลือดไปทั่วปากของตัวเองอะ ฉันเลยพยายามเบี่ยงหน้าหนีหลบเขาแต่เขาเลื่อนหน้าตามฉันมาจนไรเคราของเขามันเริ่มทิ่มและครูดกับหน้าฉันรับรู้ได้เลยว่ามันต้องแดงแน่ ๆ เพราะตอนนี้แสบหน้าไปหมด

"อือออ อึก เอ็บ อ๊ะ อ๋อย"

ฉันพยายามเปล่งเสียงของตัวเองออกมาและเบี่ยงหน้าหนีเขาและดิ้นแรง ๆ โดยที่ตอนนี้ใช้มือตีไปตามตัวของเขาที่พอจะตีได้ แต่ไอ้คนตัวสูงกลับรัดเข้าที่เอวฉันแน่นขึ้นไปอีกจนหน้าอกฉันมันไปชิดกลับอกแกร่งและเขาเลื่อนริมฝีปากไปที่ลำคอของฉันก่อนจะขบและกัดเบาๆ จนตอนนี้คอฉันมันมีแต่น้ำลายเขาเต็มไปหมด

"นี่ปล่อยฉันนะ โอ๊ย ปล่อยดิวะ"

ฉันดิ้นอยู่นานก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าแรงฉันสู้เขาไปไม่แล้วดิ้นยังไงไอ้บ้านี่ก็ไม่สะทกสะท้านหรอกดูจากอาการฉันเลยเอาเล็บของตัวเองข่วนกับคอเขาหลายที่ จนตอนนี้คอของเขามันเริ่มจะแดงและมีเลือดซิบออกมาตามรอยที่ฉันข่วน ฉันใช้ฟันกัดไปที่ลำคอของเขาแรงๆ จนได้ยินเสียงเขาร้องออกมา

"โอ๊ย!!! ยัยตัวแสบ นี่เธอกล้ากัดคอฉันเหรอห๊ะ"

"เออดิ ปล่อย โอ๊ย หยุดกัดฉันสักทีปล่อย"

พอฉันกัดเขา เขาก็กัดฉันกลับมามันเจ็บจนแทบจะร้องไห้ฉันเลยหยุดดิ้นไอ้คนตรงหน้าก็หยุดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองและพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงกวนๆ

"หึ ไม่ดิ้นต่อละ"

ผมมองคนตัวเล็กที่ทั้งทุบทั้งข่วนผมจนเจ็บไปหมด เธอเป็นผู้หญิงน่ารักผิวขาวมากอะจนตอนนี้คอของยัยนี่ก็เริ่มขึ้นรอยที่ผมทำไว้หลายที่ ตัวเล็กแต่แรงเยอะฉิบหายแถมตัวยังหอมอีก อืม ก็น่าสนใจดี เอาจริง ๆ ก็สนใจตั้งแต่เห็นแล้วนะดีไปหมดจริง ยกเว้นปาก

"ปล่อย ฉันรีบ ฉันไม่มีเวลามากพอมาเถียงกับนาย"

"หึ"

"นี่ ฉันบอกให้ปล่อย เออ ฉันขอโทษ ขอโทษที่ฉันเดินชนจนทำให้นายต้องโมโห พอใจหรือยังพอใจแล้วก็ปล่อย"

เพี้ยะ!!!

หลังจากที่เขาปล่อยฉันก็ยกมือขึ้นฟาดไปที่แก้มเขาพร้อมกับมองไปด้วยสายตาที่ไม่พอใจมากด้วยและฉันตบเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี แล้วเสียงของแรงฉันที่กระทบกับแก้มเขาก็ดังมาก มากจนเขาหันไปตามแรงตบแล้วค่อย ๆ หันหน้ากลับมาก่อนจะเอาลิ้นดุนแก้มแล้วมองมาหาแทบจะฆ่าฉันนั่นแหละ แต่ถามว่ากลัวไม่ก็ไม่หรอกจังหวะนี้เพราะฉันโมโหไอ้บ้านี่มาก ๆ เหมือนกัน

"ส่วนอันนี้ฉันไม่ขอโทษ เพราะฉันตั้งใจตบ"

หลังจากที่ฉันพูดจบก็จัดเสื้อตัวเองแล้วกระดุมเม็ดแรกมันหลุดออกไปตอนไหนยังไม่รู้ ฉันใช้มือติดมันเข้าที่เดิมพร้อมกับเก็บของที่หล่นอยู่ที่พื้นและรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

"หึ! เก่งซะด้วย ฉันไม่จบกับเธอแค่นี้แน่"

ผมพูดพร้อมกับใช้หัวแม่มือเช็ดเลือดที่มุมปากตัวเอง ก่อนจะรีบเดินไปเข้ากิจกรรมที่คณะ ผมเป็นเฮดว๊ากด้วยไงเดินไปทางลัดเอาละกันเดี๋ยวไปถึงสายจะดูไม่ดี ดีนะมีทางลัดเลาะมา

"ซี๊ดดด แสบฉิบหาย แม่งจะเอาคืนให้หนัก"

ผมพูดเพราะตอนนี้เหงื่อเริ่มออกแถว ๆ ต้นคอ แล้วยิ่งโดนเหงื่ออีกแม่งโคตรแสบอะ ฝากไว้ก่อนเถอะเจออีกจะเอาคืนให้สาสม มือก็โคตรหนัก

อ๋อ ลืมแนะนำตัวเลยผม เธียเตอร์ ธนวิชญ์ กิจธนะโสภณ เป็นลูกชายคนเดียว มีลูกพี่ลูกน้องก็ผู้ชายเหมือนกันแต่เรียนคนละมหาลัย ตอนนี้ผมก็เปิดผับแล้วก็รับงานของบริษัทพ่อมาทำบ้าง แต่ผมไม่ได้อยู่บ้านกับพ่อแม่หรอกนะ ออกมาอยู่คอนโดใกล้มหาลัยเพราะจะได้ไปกลับสะดวกไม่ต้องรีบมาก แค่นี้ก่อนละกันเพราะตอนนี้ผมต้องรีบไปลานกิจกรรมก่อนแล้วจะมาเล่าให้ฟังใหม่

ฉันรีบเดินมาพอใกล้ถึงคณะก็เห็นรุ่นพี่เขาว๊ากกันเสร็จแล้วมั้งเพราะเพื่อน ๆ ปีเดียวกันก็นั่งอยู่เฉย ๆ เห็นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งยืนพูดอยู่แล้วมีพี่ผู้ชายที่หน้าโหด ๆ อีกหลายคนยืนกอดอกอยู่นิ่ง ๆ แล้วก็ล้อมพวกรุ่นน้องไว้ ฉันถอนหายใจก่อนจะพูดกับตัวเองขึ้นมา

"เข้าพรุ่งนี้ก็ได้ไหมวะ เดี๋ยวโทรบอกไอ้พวกนั้นละกันว่าอยู่คาเฟ่ใกล้มอ ไปดีกว่าคนอื่นก็เข้ากันไม่คบหรอก"

พอตัดสินใจได้ฉันก็เลยรีบหันเพื่อจะเดินออกไปเพราะยังไม่มีใครเห็นรีบไปจากตรงนี้ดีกว่าพรุ่งนี้ค่อยเข้าแล้วกัน แต่พอจังหวะที่หมุนตัวเท่านั้นแหละ

หมับ!!

"จะไปไหน!! คุณอยู่คณะนี้หรือเปล่า!!!"

เชี้ยเอ๊ย ไม่ทันแล้วอิฟลินท์ จะดีอยู่แล้วแล้วทำไมพี่เขาต้องพูดเสียงดังด้วยว่ะโอ๊ยใจบ่ดี แล้วมาเห็นแบบนี้อีกตาย ๆ ถ้าบอกไม่ได้อยู่ก็ไม่ได้อีก เพราะวันอื่นเราก็ต้องมาเข้าร่วมกิจกรรมอยู่ดีเอายังไงดีวะ ในจังหวะที่ฉันกำลังคอดกับตัวเองก็ได้ยินเสียงของคนตัวสูงพูดเสียงดังขึ้นมาอีกรอบ

"ถาม!! หันมาตอบ!!!"

คนตัวสูงที่มีแรงมากกว่าฉันดึงแขนฉันแรงๆ เพื่อให้หันกลับมา พอหันมาเจอเท่านั้นแหละ อือหื้อ เวรกรรมฉันยังไม่หมดอีกเหรอวะเนี่ย

"นี่"

"หึ จะไปไหนอยู่คณะนี้หรือเปล่า!!!"

"ยะ อยู่"

"แล้วทำไมไม่เข้าไป!! คุณเห็นไหมคนอื่นเขานั่งรออยู่!! ทุกคนนั่งอยู่ในแถวทำกิจกรรมแล้วคุณมาทำอะไรตรงนี้!!! มาก็สายยังจะทำให้ทุกคนรอมานี่!!!"

"โอ๊ยยย"

ใครวะที่ทำให้ฉันมาสายอะก็เขาไม่ใช่หรือไงถ้าไม่เจอเขาก่อนฉันก็มาทันเถอะแล้วเขาเพิ่งจะแยกกับฉันเมื่อกี้เองปะแหม่ว่าแต่ฉัน เขาลากฉันมาตรงหน้าที่เพื่อนรุ่นเดียวกันนั่งอยู่ พร้อมกับปล่อยแขนแล้วกอดอกมองมาที่ฉันก่อนจะถามออกมาเสียงดังจนทุกคนสะดุ้ง

"ผมต้องลงโทษคุณยังไงดีห๊ะ!! มาก็สายยังคิดจะหนีอีก!! ที่สำคัญคิดจะหนีกิจกรรมด้วย!! ถาม เธอเป็นใบ้หรือไง!!!"

ฉันมองคนตรงหน้าและได้แต่เม้มปากตัวเอง พร้อมมองเขาแบบโกรธ ๆ เพราะสิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็ทำได้แค่นี้แหละ

"มองหน้าผมทำไม ผมถามว่าผมควรทำไงกับคุณ ให้ตอบไม่ใช่ให้มายืนเป็นใบ้แล้วจ้องหน้าผม!!!"

ผมกอดอกพร้อมกับถามยัยตัวแสบตรงหน้าออกไปเสียงดัง ฮึ อยู่คณะนี้ซะด้วยเดี๋ยวจะเอาให้เข็ด

"รุ่นพี่จะให้ฉันทำยังไงก็บอกเถอะค่ะ เพราะฉันก็ตอบรุ่นพี่ไม่ได้ ไม่รู้ว่าเขาลงโทษกันยังไง"

"เก่งดีนี่! แล้วอย่ามาบ่นให้ได้ยิน!!!"

"เออ เฮดว๊ากคะ ให้น้องมาลงชื่อแล้วก็จับพี่รหัสทางนี้ก่อนนะคะ"

"เอ้า ยื่นบื้อทำไม!! ขาไม่มีเหรอ!! เดินไปจับซิ!!!"

หื้ม วันนี้ไอ้บ้านี่ด่าฉันกี่คำแล้ววะ ฉันเดินตามพี่ผู้หญิงที่แสนจะน่ารักพร้อมกับเขียนชื่อลงบนป้ายห้อยคอแล้วพี่ผู้หญิงก็พูดกับฉันว่า

"เสร็จแล้วรวบผมขึ้นนิดหนึ่งนะ เดี๋ยวพี่มัดให้จากด้านหลังจะได้ง่าย เราจะได้ไม่ต้องมัดเอง"

งานเข้าละ ถ้ารวบผมขึ้นทุกคนเห็นรอยที่ไอ้บ้านี่ทำไว้แน่ ๆ แต่พอหันไปมองที่แถวเพื่อนบางคนก็ยังไม่ห้อยเลยนี่หน่าค่อยไปนั่งห้อยตรงนู้นแล้วกัน ฉันจะบอกกับพี่ผู้หญิงว่าไม่เป็นอะไร แต่ได้ยินเสียงดัง ๆ มาจากคนตรงหน้าที่กอดอกมองมาที่ฉันอยู่แล้ว

"เออ มะ"

"รวบผมขึ้นไป!!!"

โอ๊ย พ่อฉันยังไม่บังคับขนาดนี้เหอะ ฉันเม้มปากจนเป็นเส้นตรงพร้อมกับรวบผมขึ้นไป และแน่นอนทุกคนที่อยู่ตรงนั้นเห็นรอยตรงคอฉันแน่ ๆ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงใครพูดอะไรเลยนะทุกคนก็นั่งก้มหน้าเงียบ ๆ มีแต่กลุ่มเพื่อนฉันแหละที่มองมาแล้วก็พวกรุ่นพี่ที่มองมาที่ฉันจนตอนนี้ฉันอยากจะหายตัวออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดเลย ฉันมามีสติตอนที่พี่ผู้หญิงยิ้มให้ฉันและพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงเบาๆ

"โอเค เสร็จแล้วจ้า"

ฉันยื่นกระดาษสี่เหลี่ยมเล็กที่พับจนไม่เห็นว่าข้างในเขียนว่าอะไร ใครก็ได้ไม่เอาไอ้บ้านี่ก็พอ ฟ้าคงเห็นใจและมีเมตตากับฉันแหละ เพราะในกล่องที่ฉันจับมีกระดาษอยู่แค่สองใบเอง

"หึหึ ปีนี้เป็นปีแรกที่น้องรหัสไม่ต้องหาพี่รหัสนะจ๊ะ ได้พี่คนไหนพวกพี่จะบอกเลยเพราะจะมีหลายกิจกรรมพี่จะได้ดูแลกันอย่างทั่วถึงนะ"

พี่ตัวเล็กๆ พูดกับฉันก่อนที่ฉันจะพยักหน้ายิ้มรับ เออเป็นแบบนี้ก็ดีเพราะถ้าให้หาพี่รหัสเองฉันคงยอมแพ้อะ กว่าจะหาเจอแล้วบางคนก็ชอบปั่นอีกดีนะที่นี่บอกเลยก็ยังมีเรื่องที่ดี

"งั้นพี่บอกเลยนะ พี่รหัสของน้องก็คือคนนี้นะจ๊ะ พี่เขาชื่อพี่เธียร์เตอร์ เป็นเฮดว๊ากของคณะ คนที่เสียงดังเมื่อกี้นี้แหละ แล้วเพื่อนที่ยังไม่ได้มาเข้าร่วมในวันนี้พี่ฝากบอกด้วยนะว่าได้พี่รหัสเป็นพี่ธีร์คนนู้น”

“อ๋อ ค่ะ ถ้าหนูเจอเพื่อนหนูจะบอกให้นะคะ”

“จ้าๆ”

ฉันมองตามมือพี่เข้าไปเห็นพี่ผู้ชายหนึ่งที่ก็น่าจะสูงเท่าไอ้บ้านี่แหละแล้วก็มองมาที่ฉันแบบนนิ่งๆ เหมือนกัน ไม่ใช่แค่พี่คนนี้หรอกเหมือนคณะนี้พี่เขายิ้มกันไม่เป็นอะ มีแต่พี่ผู้หญิงที่ส่งยิ้มให้น้องๆ แต่ทำไมฉันต้องได้ไอ้บ้านี่วะ ไม่เอานะ โอ๊ย น่าจะจับอีกใบหนึ่งอะ

"พี่เธียร์เตอร์คะ น้องเขาเป็นสายรหัสโปรดดูแลน้องเขาด้วยนะคะ อย่าลืมนะคะว่าถ้าน้องมีปัญหาพี่ต้องอยู่ข้างน้อง น้องมีอะไรให้ช่วยถ้าช่วยได้ช่วยทันที และถ้าน้องโดนอาจารย์ทำโทษไม่ว่าจะฝ่ายไหนพี่ต้องโดนทำโทษพร้อมน้องด้วยนะคะ เฮดว๊าก"

พี่ผู้หญิงร่ายยาวฉันก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆพร้อมกับหันหน้ามองไปทางอื่นก่อนจะได้ยินเสียงของคนตรงหน้าพูดกลับมาเสียงดัง

"หึ เอ้า ยืนเป็นนางเอกเอ็มวีหรือไง!! เสร็จแล้วทำไมคุณไม่รีบไปนั่ง!!!"

ฉันถอนหายใจก่อนจะมองหน้าเขาอย่างไม่สบอารมณ์ พร้อมเดินออกจากตรงนั้นไปหาเพื่อน แต่ก็ยังได้ยินเสียงเขาที่พูดไล่หลังตามมาอีกคิดว่าเจ้ากรรมนายเวร

"เสร็จกิจกรรมมาหาผมด้วยมีเรื่องจะคุย และอย่าหนีกลับ ถ้าคุณหนีคุณคอยดูว่าจะเป็นไง!!!"

หลังจากนั้นฉันก็เดินมานั่งกับกลุ่มเพื่อนที่ตอนนี้เพื่อนฉันกวักมือเรียกฉันกันใหญ่ พอฉันเดินมานั่งเพื่อนก็เริ่มถามขึ้นมาเลยจ่ะ แต่เสียงไม่ได้ดังมากหรอกนะแต่คนอยู่ใกล้ก็คงจะได้ยินแต่ก็ไม่ได้มีใครมาสนใจอะไรพวกฉันหรอกบางคนที่ได้ยินก็ไม่ได้มาสนใจอะไร

"อิฟลินท์ รอยที่คอมึงอะ พี่เขาทำใช่ปะ ไหนมึงพูดสิ”

อยู่ๆ ไอ้พิมพ์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็ถามฉันขึ้นมาพร้อมกับที่เค้กและอิกราฟเพื่อนสาวของกลุ่มหันมามองหน้าพร้อมจะเอาคำตอบ

"นั่นดิ ใช่ ๆ ไหม ชะนีเล่ามาค่ะด่วนๆ"

"แล้วมึงทำไมพวกมึงคิดว่ารอยที่คอกูมาจากนายนั่นล่ะ"

"เอ้าอิห่า ก็พี่เขาเดินเข้ามาก่อนมึงไม่ถึง 5 นาที เองมั้ง พี่เค้ามาถึงมึงก็มา”

แหม่ แล้วก็มาด่าฉันว่ามาสายตัวเองก็สายเหมือนกันนั่นแหละไอ้บ้า เหมือนหมาบ้า ดุไปหมด เก่งมากมั้ง สงสัยเจ้าของลืมให้อาหารก่อนออกจากบ้านอะ

"เออ ที่สำคัญนะชะนี คือคอพี่เขามีแต่รอยข่วนตรงคอด้วยค่ะ อะไรยังไงวะ คบกันเหรอ"

"นั่นดิ ทำไมพวกกูไม่รู้วะ"

“เออ มึงปิดบังพวกกูเหรอ”

"โอ๊ย พวกมึงอะบ้า ถ้ากูคบก็ต้องบอกพวกมึงอะสิ"

“เอ้า ก็พี่เขากับมึง”

"น้องกลุ่มนั้นคุยอะไรกันครับ!! พวกผมพูดอยู่ไม่เห็นหรือไง!!!"

"เฮ้ออ กูต้องโดนอีกกี่คดีว่ะเนี้ย วันเดียวก็โดนด่าจนตัวพรุนละ"

ฉันพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนฉันกับเพี่อนจะพากันเงียบและก้มหน้าลง แล้วทำไมจะต้องจ้องมาที่พวกฉันวะคนอื่นก็คุยเหมือนกันแหละ จะมีใครนั่งอยู่แล้วไม่คุยอะ

"น้องสี่คนนั้นยืนขึ้น!! เดินมาข้างหน้าด้วยครับ!!"

พวกฉันสี่คนยืนขึ้นพร้อมกับเดินไปข้างหน้าของเขา ที่ตอนนี้คนตัวสูงที่ท้าวเอวมองมาแบบไม่สบอารมณ์ เออ ฉันก็เสียเหมือนกันอะไม่รู้วันนี้วันซวยอะไร ใส่เสื้อในสีที่ไม่มงคลปะวะ

"คุยอะไรกัน!!!"

เขาเสียงดังจนพวกฉันสะดุ้งขึ้นมาแต่ก็ไม่มีใครกล้าสบตาเขาหรอกนะฉันกับเพื่อนทั้งหมดก็ก้มหน้ามองที่พื้นอย่างเดียว

"เงยหน้าขึ้นมองหน้าผมทั้งหมด!!! ผมถามว่าคุยอะไรกัน ตอบ!!!!"

"เปล่าค่ะ"

ฉันตอบออกไปและเงยหน้ามองเขาส่วนเขาก็สวนกลับมาอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าเน็ตความเร็วสูงอะเธอ

"ถ้าคุณไม่คุยกันผมจะเรียกพวกคุณออกมาทำไม!!!"

ขู่จัง ดุจัง ดุเก่ง แทบจะเหมือนลูกหมาที่ฉันเลี้ยงอยู่ละ สงสัยต้องซื้ออาหารมาปิดปากมั่งละมั้งอาการนี้อะ

"................."

"แล้วพี่เขาพูดอะไรกันพวกคุณได้ยินหรือเปล่าห๊ะ!!!"

"..............."

"น้อง ๆ คนอื่นที่นั่งอยู่พวกพี่ขอบคุณมากที่ให้ความร่วมมือกับกิจกรรมนะครับ ขอบคุณที่ไม่มาสาย ไม่คุยกัน และไม่เสียมารยาท"

ฉันมองหน้าเขาพร้อมกับกำมือจนเส้นเลือดจะขึ้นมืออยู่แล้วตอนนี้อะ พูดแบบนี้ตบหน้าฉันเลยยังดีกว่านะเอาจริง

"ทุกคนเชิญกลับได้ครับ เดินทางกลับบ้านปลอดภัยนะครับ เจอกันพรุ่งนี้สำหรับวันนี้ขอบคุณมากครับ"

เขาพูดจบเพื่อน ๆ รุ่นเดียวกันก็ยืนขึ้นแล้วทยอยกันออกไปตอนนี้ก็มีแต่พวกรุ่นพี่ที่บางคนกำลังเคลียร์สถานที่และเก็บขยะในพื้นที่นี้ แล้วก้ได้ยินเสียงของเขาที่ดังขึ้นมาอีกหนึ่งรอบ

"ผมจะทำไงกับพวกคนดีห๊ะ!!!! แค่เงียบให้ผมสัก 5 นาที มันทำไม่ได้หรือไง!!!"

".............."

"หึ!! ทีตอนคุยกันหัวเราะคิกคักทีเวลาถามทำไมไม่ตอบผม!!"

เขาว่า ๆ จนฉันทนไม่ไหวนั้นแหละเลยพูดออกไป

"ก็ไม่ได้มีแค่พวกเราสักหน่อยที่คุยกัน คนอื่นก็คุยเหมือนกันอะ เสียงก็เท่ากันทำไมพี่ไม่เรียกมาบ้าง ไม่มีตามองหรือไง หรือรุ่นพี่รักรุ่นน้องไม่เท่ากันคะ ถ้าจะถามหาคนคุยเขาก็คุยกันหมดนั่นแหละ มีคนไหนไม่คุยบ้างวะ คนที่นั่งข้างๆ ฉันก็คุยค่ะ พี่ไม่ไม่เห็นจะเรียกออกมาด่าขนาดพวกฉันเลย รุ่นพี่ไม่ชอบอะไรพวกหนูเป็นการส่วนตัวหรือเปล่าคะ”

"เชี้ย! อิฟลินท์”

“อิฟลินท์”

“อิชะนี"

เสียงเพื่อนเรียกชื่อฉันพร้อมกันคงตกใจมั้งที่อยู่ ๆ ฉันก็พูดขึ้นมา แต่ก็มันจริงอะจะเกลียดอะไรกันนักหนาวะ ฉันพูดเสร็จก็เบนหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากมองหน้าเขา ยิ่งมองการกระทำที่เขาทำกับฉันมันยิ่งไหลเข้าหัวทำให้โมโหเขามากขึ้นไปอีก แล้วฉันก็คนแบบนี้ด้วยอะแม่ แรงมาก็แรงไป แรงมาจะให้มานั่งร้องไห้อยู่มันก็ไม่ใช่ปะ

"หึ! ดี!! พวกคุณสามคนไปได้ ส่วนเธอมานี่!!"

"โอ้ย!! เจ็บนะ ปล่อยย ไอ้รุ่นพี่บ้า"

"เชี้ย!!"

"เชี้ย ชะนีทำไงดีวะมึง อิฟลินท์แม่งจะเป็นไงบ้างวะอาการพี่เขาขนาดนั้นอะ"

"เออ นั่นดิ ไปรอมันคอนโดดีกว่ามึง ยังไงมันต้องกลับคอนโดอยู่แล้ว”

"เออ เครๆ"

เขาลากฉันมาตรงห้องที่มีแต่กระจกมืดที่มองออกไปจากข้างในเห็นทะลุชัดเจนแต่คนข้างนอกมองมาไม่เห็น ฉันเห็นรุ่นพี่ผู้ชาย 3 คนนั่งอยู่ในห้อง แต่ไอ้คนตัวสูงก็ยังไม่ยอมปล่อยมือฉันแต่กลับบีบแรงมากขึ้นกว่า สักพักก็ได้ยินพี่คนหนึ่งถามขึ้นมาแบบงงๆ

"สัสเธียร์ มึงลากน้องเขาเข้ามาทำไมวะ"

"เออ นั่นดิ นี่น้องรหัสมึงไม่ใช่เหรอ"

"เฮ้ย ไอ้เธียร์ กูว่ามึงปล่อยมือน้องเขาก่อนไหม มือน้องเขาแม่งแดงไปหมดแล้วนะเว้ย”

“เออ พวกมึงอย่าถามอะไรกูเยอะ กูไม่มีอารมณ์จะตอบ เดี๋ยวค่อยคุยกัน เอากระเป๋ากูมากูจะกลับละ"

"เอ้า ไอ้สัส วันนี้มึงมาแค่เนี้ยแล้ววันนี้ไม่ไปดูผับเหรอวะ"

"ไม่ กูไม่ว่างรีบส่งมากูไปละเจอกันพรุ่งนี้ ส่วนเธอ ยัยตัวแสบมานี่"

"โอ๊ย! เจ็บนะ ค่อย ๆ เดินไม่ได้หรือไงวะ"

"ไอ้ธีร์ เพื่อนมึงนี่เป็นเอามาก"

"เออ ไอ้สัส อาการแบบนี้กูว่าต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ"

"หึ! มึงไม่รู้จักเพื่อนมึงหรือไง กูดูจากรอยบนตัวน้องเขากับรอยที่คอมันก็รู้ละ"

"เฮ้อ จะจีบเขาก็ใช้วิธีปกติอย่างคนอื่นไม่เป็นเพื่อนกู"

"ถ้ามันปกติจะคบกับเราได้เหรอ"

"ไอ้สัสเอ๊ย ว่าเพื่อนยังไงให้เข้าตัวเอง"

“ฮ่าๆ”

ที่จอดรถของคณะวิศวกรรมศาสตร์

"นี่นายจะพาฉันไปไหนห๊ะ ฉันจะกลับบ้านฉัน ปล่อย"

ฉันดิ้นพร้อมกับส่งเสียงที่มันดังมากจนคนแถวนั้นเริ่มหยุดมองมาที่ฉันสงคนก่อนจะซุบซิบกันแต่ไอ้คนตัวสูงกลับไม่สนใจเอามือมาจับเอวฉันก่อนจะเปิดประตูรถเขาก่อนที่จะยัดฉันเข้าในรถข้างคนขับ ฉันก็เลยดิ้นแรงๆ เพื่อจะออกไปจากตรงนี้แต่โดนไอ้คนตัวสูงขู่ไว้ก่อน

"ถ้าเธอลงมาฉันจับเธอเล่นหนังสดตรงนี้แน่ ๆ ให้คนอื่นมันเห็นหมดนี่แหละ แล้วคนแบบฉันพูดจริงทำจริง เข้าไปนั่งดีๆ"

"โอ๊ย!! แม่งเอ้ย"

ปึก!

ฉันโวยก่อนที่ร่างสูงจะปิดประตูรถแล้วเดินมาฝั่งของคนขับและขับรถออกมาจากมหาวิทยาลัยอย่างเร็วแล้วเขาจะไปไหนวะ รถฉันก็จอดอยู่ที่มอ ฉันมองไปข้างนอกหน้าต่างแต่ไอ้คนตัวสูงก็ยิ่งขับเร็วขึ้นเรื่อย ๆ แล้วฉันก็เพิ่งจะมาอยู่กรุงเทพฯ ฉันไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ถนนเส้นนี้จะไปไหน ทุกวันนี้ขับไปไหนมาไหนก็เพิ่ง Google map ตลอด นอกจากจะไม่รู้ว่าเขาจะพาไปไหนตอนนี้ยังน่ากลัวอีก เพราะมันเร็วเกินไปอะ ฉันเลยหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับพูดออกไป

"นี่ นายจะรีบไปตายหรือไง ถ้าจะไปก็ไปคนเดียวฉันไม่อยากตายพร้อมนาย จอด ฉันจะลง ชีวิตฉันมีค่าจะให้มาใช้ชีวิตแบบไม่เผื่อมีชีวิตอยู่ต่อไปแบบนายไม่ได้หรอก"

"นี่ ตอนเด็ก ๆ พ่อแม่เธอให้กินอะไรวะห๊ะ ปากนี่แม่งสุดยอดจริง ๆ ถ้าคลอดลูกฉันขอไว้สักสองตัวนะ เอาไว้เฝ้าบ้านของจะได้ไม่หาย"

ผมถามยัยผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วตั้งแต่เจอผู้หญิงมา ยัยนี่แม่งคือสุดยอดที่สุดละ เรื่องของปากอะนะ คำพูดคำจาไม่รู้ว่าแม่งไปขุดออกมาจากไหนหนักหนา

"นี่"

"เงียบ!!!"

"แล้วนายจะพาฉันไปไหนห๊ะ!!"

ฉันยกมือทั้งสองข้างยกขึ้นเท้าเอวและมองไปที่คนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วถ้ารู้ว่าจะไปไหนจะได้บอกเพื่อนได้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหนของกรุงเทพฯ แล้วดูสิ่งที่ไอ้บ้านี่พูดขึ้นมา

"ถึงแล้วก็รู้เอง อย่าถามมากรำคาญ!!!"

"อื้ออ"

ฉันกรี๊ดในลำคอก่อนจะหันหน้าออกนอกกระจกจนได้ยินเสียงหัวเราะของคนข้าง ๆ ดังขึ้นมา พอขับมาได้สักพักเขาก็ขับรถเลี้ยวเขาตึกที่สูงมากมันน่าจะเป็นคอนโดแต่ดูก็รู้ว่าแพงมากพอสมควร แล้วเขาจะพาฉันมาทำอะไรวะ ในขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่กับตัวเองเขาก็จอดรถแล้วก็เดินลงมาเปิดประตูฝั่งฉันพร้อมกับกระชากฉันลงมาตัวฉันก็เลยลอยไปชนกับร่างเขา

"นี่ ปล่อย จะพาฉันไปไหน ฉันไม่ไปกับนายนะ ไอ้รุ่นพี่บ้า"

ผมขับรถมาจอดที่คอนโดของผมพอจอดรถเสร็จเห็นยัยนี่มองไปรอบ ๆ แล้วก็เหมือนจะกำลังคิดอะไรอยู่ในหัว ผมลงรถเสร็จก็เดินอ้อมมาฝั่งที่ยัยตัวแสบนั่งอยู่แล้วก็ดึงยัยนี่ลงมาจากรถ

"โอ๊ย นี่เธอ"

เขาพูดออกมาเพราะฉันกัดเข้าที่แขนเขาแรง ๆ แล้วตอนนี้ก็ไม่รู้จะรีบไปไหนลากให้ฉันเดินตามไป แล้วขาฉันมันก็สั้นปะ เดินไม่ทันอะเขาอะ รู้งี้ตอนเด็ก ๆ กินนมเยอะ ๆ ก็ดี พอเห็นส่วนสูงนายนี่กับส่วนสูงตัวเองแล้วก็นึกสงสารตัวเองขึ้นมา

ปั่กกก!!

พอถึงลากฉันมาถึงหน้าห้องของเขาคนตัวสูงก็เปิดประตูห้องออกพร้อมกับผลักฉันจนกระเด็นไปโดนกับกำแพงของห้อง ตาย สภาพ ถ้าฉันรอดไปกระดูกจะเหลือครบปะวะ

"โอ๊ยย งื้ออ ไอ้บ้า ฉันเจ็บนะ"

"อย่ามาสำออย ทึกขนาดนี้ บึกบึนขนาดนั้นแบบเธอไม่เป็นไรหรอก!! หึหึ!! เก่งนักนี่!! แล้วเวลานี้ไม่เก่งล่ะ!!"

ไอ้บ้าเอ๊ยแล้วตรงกำแพงมันมีที่ห้อยผ้าอยู่ด้วยไงเเล้วเขาผลักฉันจนหลังไปชนมันแรง ๆ มีเหรอที่จะไม่เขียวอะ ตอนนี้เจ็บสัส เจ็บแบบเจ็บมาก ฉันเจ็บจนแทบจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ได้เดี๋ยวไอ้คนตรงหน้าหาว่าฉันสำออยอีก ฉันเลยตอบเขากลับไปด้วยน้ำเสียงโทนเดียวกัน

“เรื่องของฉัน ตอนนี้ฉันกำลังสำออยอยู่อย่ามายุ่งกับฉัน แล้วพาฉันมาที่นี่ทำไม”

ผมเท้าเอวมองยัยตัวแสบที่ก็ดูอาการปกติดี ฮึ บอกแล้วว่ายัยนี่ทึก ผมเลยบอกผู้หญิงตรงหน้าออกไปด้วยน้ำเสียงปกติ

"หึ บอกเองนี่ว่าจะให้ทำไรก็ได้อะ งั้นเธอก็ทำความสะอาดห้องให้ฉัน พอทำเสร็จแล้วฉันจะให้กลับ ถ้าอยากกลับก็ทำซะ”

เขาพูดจบก็เดินไปตรงห้องรับแขกแล้วคอนโดไอ้นี่แม่งก็ใหญ่เหมือนบ้านอะ แล้วให้ฉันทำเนี้ยนะ เหอะ บ้านฉันเองฉันยังไม่ขยันทำเลยปะ จะให้มาทำให้คนอื่น แม่เจ้า ลุคฉันดูเหมือนแม่บ้านแม่เรือนมั้ง แล้วทำไมไอ้บ้านี่ไม่จ้างแม่บ้านวะ

"นี่ มันจะมากเกินไปล่ะนะ ทำโทษก็คือทำโทษ แล้วให้ฉันทำความสะอาดห้องให้นายมันไม่เกี่ยวกัน ทำไม ไม่รู้จักบริษัทที่เขามีแม่บ้านไว้บริการเหรอ มาเอาเบอร์ไปแล้วโทรไปจ้างเขานู่น สภาพฉันมันดูเหมือนคนชอบทำอะไรแบบนี้หรือไง ฉันไม่ทำ"

อืม คิดดูเถอะ ประโยคของผมแม่งแค่หน่อยเดียวแล้วดูยัยนี่ตอบกลับมา แม่ง ผมคิดว่าแรปให้ฟัง ผมมองหน้ายัยนี่นิ่ง ๆ ก่อนจะพูดกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ นิ่ง ๆ

"ฉันเป็นพี่รหัสเธอฉันบอกให้ทำก็ทำ"

"ฉันไม่ทำ!!! ตั้งสติแล้วตั้งใจฟังอีกรอบเลยนะ!! ฉันไม่ทำความสะอาดห้องให้นาย!!"

ฉันตะโกนใส่หน้าคนตัวสูงที่ตอนนี้เขานั่งบนโซฟา เอะ ถ้าเราวิ่งเร็ว ๆ ก็อาจจะหนีได้เพราะลิฟท์ที่นี่ก็เร็วมากอยู่แล้วยังไงก็ทัน พอฉันคิดกับตัวเองและตัดสินใจได้ฉันก็เลยวิ่งหนีแต่วิ่งเกือบจะถึงประตูแล้วแต่มันไม่ทันอยากจะด่าตัวเองจริง ๆ อิฟลินท์เอ๊ย เหมือนวิ่งแข่งเราวิ่งเร็วมากๆ จนเห็นเส้นชัยแต่มีคนปาดหน้าเราไป ความรู้แบบนั้นเลยแม่

พรึ่บ!!

"ฮึ คิดว่าจะหนีฉันไปได้หรือไง เธอประเมินจะต่ำไปนะ เธอคิดว่าตัวเองอยู่ในซีรีส์เหรอ ทำอะไรโง่ๆ ขาก็สั้น ฉันก้าวแค่สองก้าวก็ถึงเธอละ"

ผมเห็นยัยนี่จะวิ่งเลยรีบลุกขึ้นแล้วใช้มือดึงเสื้อนักศึกษาข้างหลังของยัยตัวแสบนี่ไว้อย่างเร็ว จนยัยนี่เสียหลักเซมาหาผม แล้วยืนด้วยกันสูงยังไม่ถึงหน้าอกผมเลยมั้ง แล้วถ้าทำตามที่ผมพูดก็จบไปละ

"ปล่อยฉัน ฉันเจ็บนะ"

"เจ็บเหรอห๊ะ ถ้าเจ็บแล้วทำไมเธอไม่ทำตามที่ฉันบอกดี ๆ ทำไมต้องทำให้ฉันโมโหห๊ะ!!!"

"โอ๊ะ อึก"

เขาอุ้มฉันขึ้นก่อนจะเดินมาห้องนอนเขาและพอเดินมาถึงเตียงก็โยนฉันลงไปบนที่นอนอย่างแรง ไอ้บ้านี่มันซาดิสชัดๆ อะ ฉันจ้องร่างสูงตรงหน้าด้วยสายตาที่ทั้งรังเกียจและเกลียดเขามากอะ จนเขาเดินมากระฉากแขนของฉันแรงๆ คือถ้าหลุดได้มันคงหลุดไปแล้วอะแก

"อย่ามองฉันแบบนี้!!! ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอ!!!"

ผมเห็นยัยตัวแสบมองมาที่ผมแล้วทั้งสายตาทั้งหน้าตาคือมองก็รู้ว่าเกลียดผมมากแล้วผมแม่งไม่ชอบเลยไอ้คนที่มองแบบเนี่ย ถ้าเป็นผู้ชายด้วยกันเก็บไปละ

"ทำไมจะมองไม่ได้ ฉันรู้สึกกับคนนั้นแบบไหนฉันก็มองแบบนั้นแหละ แล้วไม่ต้องมาสั่งฉัน นายก็ไม่ใช่พ่อฉันเหมือนกันอย่ามาออกคำสั่ง!! แล้วถ้าลงโทษแบบรุ่นพี่ลงโทษน้องคนอื่นฉันก็จะไม่พูดสักคำ แต่นี่มันเกินไปปะ!! ฉันไม่ใช่คนใช้ประจำตัวของนาย!!"

พลั่ก!

ฉันตะโกนใส่หน้าเขาเสียงดัง เพราะตอนนี้มันทั้งโกรธ ทั้งโมโห ไอ้คำว่ากลัวไม่มีอยู่ในหัวแล้วอะพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างผลักเข้าไปที่หน้าอกแกร่งของคนตัวสูงอย่างแรงจนเขาเซไปนิดนึง พอเขาเหมือนจะทรงตัวกลับมาได้ก็จ้องหน้าฉันนิ่ง ๆ แล้วไม่ต้องถามเลยว่าอารมณ์ของฉันทั้งคู่เป็นยังไง เพราะแววตาของเขาก็ไม่มีคำว่าอ่อนโยนอยู่เลย ไม่ใช่สิ ตั้งแต่เจอกันก็ไม่มีหรอกอะไรแบบเนี้ย เขาบีบแขนฉันแรงมากกว่าเดิมไปอีก อืม ช้ำเพิ่มขึ้นไปอีกและมันต้องไปเป็นรอยชัดเจนแน่ ๆ

"หึ!! ดีฉันจะได้ไม่ต้องอ่อนโยนกับเธอมาก!! เพราะแบบเธอใครทำอะไรด้วยเธอก็ดูไม่มีความรู้สึกอยู่ละ!!"

โอนโยน แม่ ช่างกล้าพูดคำว่าอ่อนโยนออกมาเนาะ แล้วเขาเคยอ่อนโยนกับฉันตอนไหนวะ ตั้งแต่เจอกันตัวฉันก็ช้ำไปหมดเถอะ คนตัวสูงใช้มือกระชากแขนของฉันเข้าหาตัวเขาอย่างรวดเร็วก่อนจะใช้มือตวัดเข้าที่เอวบางของฉันจนมันไปชิดอยู่กับตัวเขา ซึ่งตอนนี้ฉันกำลังจะเสียเปรียบ แล้วตั้งแต่เจอกันมาจนถึงตอนนี้ฉันก็เสียเปรียบนายนี่อยู่แล้วแหละ เขาใช้แขนแกร่งของเขารัดที่เอวฉันจนมันแน่นไม่สามรถขยับไปไหนได้เลย

ปึก ปึก ปึก

"ปล่อย มันเจ็บนะเว้ย"

ฉันใช้มือทุบไปที่หน้าอกเขาแรงทั้งหมดที่มีเพราะตอนนี้ก็เหมือนจะหายใจไม่ออกและพยายามจะแกะมือเขาออก พอมันไม่สามารถทำได้ฉันก็ข่วนไปบนหลังมือของเขาแต่นายนี่ก็ไม่ยอมปล่อย

"ทำไมชอบทำให้ฉันโมโหห๊ะ!!! ทำไมต้องอวดดี!!! แค่ทำตามที่ฉันบอกเธอจะตายเหรอวะ!!"

ผมพูดออกไปเสียงดังอย่างหมดความอดทน ก็จริงถ้ายัยตัวแสบตรงหน้าพูดเพราะ ๆ ไม่ดื้อ ไม่ต่อปากต่อคำ ผมก็ไม่โมโหยัยตัวเล็กที่ผมกอดอยู่ขนาดนี้หรอก ผมยิ่งเป็นคนหัวร้อนง่ายอยู่แล้วไง นิดหน่อยก็ไปละผมอะ เครื่องติดเร็ว

...ตุ๊บบบ!!...

"โอ๊ะ งื้อ ปล่อยฉันไป”

ฉันร้องออกมาเพราะร่างหนาของเขาผลักให้ฉันล้มบนที่นอนก่อนที่เขาจะตามขึ้นมาคร่อมทับอยู่ด้านบน จนตอนนี้มันอึดอัดแล้วก็เหนื่อยหายใจก็ไม่สะดวก

"พูดขอร้องฉันดี ๆ เพราะ ๆ เธอจะขาดใจตายหรือไง!!!!"

เขาตะโกนใส่หน้าฉันเสียงดังจนฉันเงยหน้ามองเขาขอบตาเริ่มร้อนขึ้นมา เพราะเขาน่ากลัวขึ้นจริงๆ อะ แล้วตอนนี้มันก็เริ่มรู้สึกเจ็บที่แขนทั้งสองข้างของตัวเอง เจ็บจนมันเริ่มปวดขึ้น

"เออ ฉันไม่อยากพูดกับนาย ปล่อยนะ ลุกออกไป โอ๊ยย อื้อออ"

คำพูดฉันถูกกลืนลงคอกลับไปเพราะอยู่ ๆ เขาก็กระแทกริมฝีปากลงมาอย่างแรง แล้วมันแรงกว่าตอนที่อยู่มหาลัยอีกจนฉันรู้ถึงกลิ่นคาวของเลือดในปากของตัวเองอีกรอบก่อนที่เขาจะขบกัดและบดขยี้ริมฝีปากฉันอยู่แบบนั้นอยู่สักพักใหญ่ ๆ ตอนนี้พูดได้แค่ว่า เจ็บ พูดได้คำเดียวจริงๆ ว่ามันเจ็บไปหมดทั้งปาก ที่สำคัญ ร่างกายก็เจ็บ ใจก็เจ็บ และโคตรเกลียดคนตัวสูงตรงหน้ามากเลยจริง ๆ ทำกับฉันเหมือนฉันไม่ใช่มนุษย์อะ

"อื้มมม"

เขาส่งเสียงครางออกมาในลำคอ ฉันเลยใช้มือสอดเข้าไปไหนเส้นผมของคนตัวสูงก่อนจะออกแรงดึงแรง ๆ แต่ไอ้คนตัวใหญ่ข้างบนกลับไม่รู้สึกอะไรเลย ร่างหนาของคนตัวสูงโน้มตัวลงมาพร้อมกับทิ้งน้ำหนักมาทับฉันมากขึ้นเขาจับสองแขนของฉันที่ทุบเขาอยู่ตรึงไว้เหนือศีรษะทำให้ตอนนี้ฉันเสียเปรียบเขามากขึ้นไปอีก เขาเลื่อนริมฝีปากลงมาที่ซอกคอฉันก่อนที่จะดูดเม้มแรงทำรอยซ้ำกับรอยเดิมฉันเบือนหน้าหนีแต่หน้าของเขาก็เลื่อนตามมาฉันรู้สึกทั้งเกลียดทั้งขยักแขยงสัมผัสของคนตัวสูงที่ด้านบนมากๆ

กึกก!!

"โอ๊ยย ไอ้บ้า อย่ามากัดคอฉันนะ ไอ้เชี้ยเอ๊ย อือ"

ฉันด่าเขาออกมาเพราะเขากัดเขาที่ลำคอฉันก่อนจะนำลิ้นมาลากวนอยู่ตรงรอยที่เขากัดไว้

"หึ!! ปากดีนักนี่ เก่งมาเลยไม่ใช่เหรอ หนีไปให้ได้สิ!!"

ผมเงยหน้าขึ้นมารมองหน้าของยัยตัวแสบที่ตอนนี้หน้าของยัยนี่แดงไปหมดแล้วริมฝีปากก็แดงจนเหมือนจะช้ำ ฮึ ก็อยากลองของเองปะ

"อื้ออ อึก อ๋อย อ๊ะ เอ็บ"

เขาก้มลงมาจูบที่ริมฝีกปากของฉันอีกรอบและแทรกเรียวลิ้นของเขาเข้ามาดูดดึงลิ้นของฉันอย่างหนักหน่วงและรุนแรงตามมาอีกครั้งตอนนี้มือใหญ่ของเขาเลื่อนลงมาเริ่มขย้ำหน้าอกฉันที่ยังมีเสื้อนักศึกษาตัวบางกั้นอยู่

จนนาทีต่อมาเขาเริ่มแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาของฉันออกสามเม็ดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาและนั่งคร่อมอยู่บนตัวฉัน ตอนนี้เขากำลังจะถอดเสื้อตัวเองออกเผยให้เห็นกล้ามเนื้อท้องของเขาฉันเลยใช้จังหวะนี้ผลักอกแกร่งของเขาแรง ๆ พอเขาเสียหลักเซลงไปบนที่นอนฉันเลยใช้เท้าทีบไปอีกรอบหนึ่งเพื่อความมั่นใจ เล่นกะใครไม่เล่นเล่นกะอิฟลินท์ เทควันโดสายดำนะบอกไว้ก่อน ฉันรีบลุกขึ้นเพื่อที่จะได้รีบวิ่งลงจากเตียงแต่ยังจะไม่พ้นเตียงใหญ่ ๆ ของเขาเลย มือของคนตัวสูงเขามากระชากขาฉันก่อนจะดึงเข้าไปหาก่อนจะกลับมานั่งคร่อมฉันไว้เหมือนเดิม

"ฮึ! แรงเยอะดีนี่!! แบบนี้ก็ดีฉันจะได้ไม่ต้องถนอมเธอมาก!! อ๋อ ลืมไปเธอมันผีดิบนี่เนาะ!! ทำอะไรแรงแค่ไหนก็ไม่มีความรู้สึก!!"

คนตัวสูงก้มลงมาดูดเม้มและกัดเข้าที่ซอกคอฉันก่อนจะกระชากเสื้อนักศึกษาและบราออกจากตัวฉันไปอย่างแรง พร้อมกับใช้มือบีบเคล้นที่หน้าอกของฉันอย่างแรงจนมันปวดและเจ็บไปหมดก่อนที่เขาจะเลื่อนปากมาตรงหน้าอกฉันก่อนจะดูดเม้มจนเกิดเสียงดังขึ้น

จ๊วบ จุ๊ฟ จ๊วบ

"อืม สวย ใหญ่ด้วย"

"นี่ นายปล่อยฉันไปเถอะนะ แล้วฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีก อึก"

ฉันพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทางทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้กลั้นมันเอาไว้ได้แล้วนะ แต่ตอนนี้มันเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาจริง ๆ แล้วอะ ทำให้คนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก แล้วประโยคที่ถัดมาทำให้น้ำตาฉันไหลลงมามากกว่าเดิมอีก

"ฮึ! ขอร้องเหรอ แต่เธอขอร้องตอนที่ฉันมีอารมณ์แล้วคงไม่ได้แล้วว่ะ"

ผมเงยหน้าขึ้นมามองยัยตัวแสบที่ตอนนี้ร้องไห้จนน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ยังถีบผมอยู่เลยปะ หรือบางทียัยนี่อาจจะกำลังแสดงอยู่ แต่ก็ช่างเถอะ เพราะผมก็พูดออกไปตามความจริงว่าตอนนี้จะให้ปล่อยไปก็คงไม่ไหวหรอก ฮึ ครับ ผมมันชั่ว

"อื้อ อึก ฮือ"

"เงียบบ!! อย่ามาร้องไห้ เพราะฉันไม่ได้สงสาร!! แล้วถึงเธอจะร้องจนน้ำในตัวเธอมันหมดฉันก็ไม่ปล่อยเธอไปอยู่ดี!!"

ฉันมองพยายามไม่ร้องไห้ แล้วทำไมเขาเลวระยำได้ขนาดนี้วะ ถ้าเกิดฉันออกไปได้ไม่ว่าจะสภาพไหนฉันจะไม่มายุ่งกับเขาอีกเลยหรือไม่ถ้าหนักหนาเกินที่จะรับได้ก็จะขอป๊าย้ายมหาลัยไปเลย เพราะตอนนี้เพิ่งจะเปิดเรียนย้ายไปก็ยังทันอยู่ที่สำคัญมันเอกชนก็ง่ายขึ้นมาหน่อย

พอเขาพูดจบก็กระชากกระโปรงทรงเอตัวสั้นของฉันพร้อมซับในฉันก่อนจะขว้างทิ้งไปอย่างไม่ใยดีพร้อมกับแก่นกายใหญ่ของเขามาจ่อที่ช่องทางของฉันก่อนจะเริ่มดันเข้ามาแต่เพราะฉันยังไม่เคยความคับแน่นทำให้เขาเข้ามายากแล้วฉันก็เจ็บมากด้วยอะ

"อื้ออ เจ็บนะ โอ๊ย อึก"

ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บตรงส่วนนั้นที่โดนสิ่งแปลกปลอมรุกรานเข้ามาฉันวางมือลงบนบ่าแกร่งก่อนจะกดจิกลงไปเพื่อระบายความเจ็บของตัวเองแล้วมันเหมือนผ่านอะไรเข้าไปอะ

"ซี๊ดดดด อย่าเกร็ง เกร็งแล้วมันยัดไม่เข้า อืม แน่นฉิบหาย"

ผมครางออกมาพร้อมกับบอกยัยตัวแสบออกไปเบา ๆ เพราะถ้ายัยนี่เกร็งผมก็เจ็บพอกัน ผมใช้นิ้วเขี่ยไปที่ปุ่มกระสันของยัยตัวแสบอยู่สักพักพอเห็นว่าเริ่มมีน้ำหล่อลื่นไหลออกมาก็เลยดันแก่นกายเข้าไปจนมิด อือหื้อ พอเข้ามาได้แม่งโคตรดี

"กรี๊ดดด!! อื้อ เจ็บบนะ โอ๊ย เอาออกไป อึก"

เขาสบทออกมาเพราะมันเหมือนจะเข้าไม่ได้แต่เขาดันแก่นกายของเขาเข้ามาทีเดียวจนมันเข้ามาได้จนแล้วลึกมาก ฉันกรี๊ดออกมาเพราะเหมือนตรงนั้นมันเจ็บจนจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ เลยอะ น้ำตาที่ไหลอยู่แล้วก็ไหลเพิ่มขึ้นมาอีก อืม ไหนเขาบอกว่าอะไรกันมันจะรู้สึกดีวะ ตอนนี้ความรู้สึกของฉันมันไม่ใช่เลยอะ ก่อนที่เขาจะเลื่อนหน้ามาจูบลงบนแก้มของฉันที่มีน้ำตาเลอะอยู่ คนตัวสูงเลยพูดขึ้นมาเบา ๆ แถวแก้มของฉัน

"จุ๊บ ออกไม่ได้แล้วอย่าเกร็ง กัดได้ ข่วนได้ แต่อย่าเกร็ง ถ้าเกร็งมันจะเจ็บ"

ผมพูดออกมาหลังจากที่ทนความตอดรัดและความคับแน่นของคนตัวเล็กใต้ร่างของผมที่ตอนนี้หน้าเธอก็ทรมานมากเหมือนกันผมเลยใช้มือจับมือของยัยตัวแสบมาวางตรงไหล่ของผม ก่อนจะได้ยินเสียงของยัยตัวแสบพูดขึ้นมาอีกรอบ

"อึก ปล่อย ฉันเจ็บ นายออกไปก่อน"

"ซี๊ด อย่าเกร็ง ตอนนี้ก็เจ็บเหมือนกันเดี๋ยวจะดีขึ้นอย่าร้อง"

ยิ่งเห็นน้ำตาคนตัวเล็กก็ยิ่งสงสารเพราะปกติเหมือนยัยนี่จะทึก ทำอะไรก็ไม่เคยเห็นร้องไห้ไม่ว่าจะแกล้งด่าหรือแกล้งอย่างอื่น พอเห็นหน้ายัยนี่ตอนนี้ก็ยิ่งรู้สึกผิดไปอีกแต่มันก็หยุดไม่ได้แล้วไหมวะ ถ้าหยุดความรู้สึกของยัยตัวแสบกับเรื่องบนเตียงไม่น่าจะดี แล้วผมออกไม่ไหวหรอกตอนนี้มีแต่ต้องเดินหน้าอย่างเดียว

ผมแช่แก่นกายของผมไว้ในตัวเธออย่างนั้นสักพักเพื่อที่ให้ช่องทางรักของยัยตัวแสบปรับตัวและชินเพื่อลดอาการเกร็งและเจ็บลง ผมเลื่อนริมฝีปากมาที่ริมฝีปากหวานๆ ของคนตัวเล็กก่อนจะเห็นว่ามันปริแตกและเธอคงเจ็บแน่นอนถ้าเธอพูดดี ๆ เพราะขอร้องผมก็ไม่โมโหขนาดนี้หรอกยิ่งเธออวดดีผมแม่งก็ยิ่งอยากเอาชนะ

"อึก อือ อื้มมมม"

ผมกดริมฝีปากเข้าที่ริมฝีปากเธออย่างแผ่วเบาและใช้ลิ้นเลยที่กลีบปากบางนุ่ม ๆ ไปมาอยู่แบบนี้นานเหมือกันเพราะคนตัวเล็กเม้มปากเอาไว้จนเธอเผลอเผยอปากออกผมก็ส่งปลายลิ้นเข้าไปกวาดชิมความหวานในปากของเธอจนไม่อยากจะผละออกไปไหน อารมณ์ผมเย็นกว่าก่อนหน้านี้มากและก็รู้สึกดีมาก ๆ ตามมา เพราะรู้ว่าผมเป็นคนแรกของยัยนี่ยิ่งทำให้หวงร่างบางตรงหน้านี้หนักขึ้นไปอีกผมต้องทำทุกวิถีทางให้เธอมาเป็นของผมให้ได้และตัวแสบก็ต้องมาอยู่กับผมด้วย ตอนนี้มือเล็ก ๆ ของยัยตัวแสบข่วนไปทั่วหลังผมจนทำให้รู้สึกแสบเบาๆ

"อื้ม ที่รัก"

ผมครางออกมาในลำคอเมื่อเธอเริ่มจูบตอบกลับมาผมเลื่อนมือมาที่หน้าอกคัพซีที่มันใหญ่กว่าตัวของยัยตัวแสบมากถูกใจผมมากขึ้นไปอีกผมเลื่อนปลายนิ้วสะกิดไปที่ยอดอกของยัยตัวแสบจนมันแข็งขึ้นเป็นไตก่อนจะบีบลงไปอย่างแรงและหนักหน่วงจนมันส์มือเพื่อที่ให้ยัยนี่ลืมความเจ็บและแกร็งและทำให้ยัยตัวแสบคล้อยตาม

"อื้อออ บะ เบา โอ๊ยย"

... ฟอดดดด...

คนตัวสูงหอมแก้มฉันเบา ๆ หนึ่งที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองฉันพร้อมกับพูดออกมาเบา ๆ แต่ตอนนี้ความเจ็บมันก็เบาลงนิดหนึ่ง แล้วมันนิดเดียวจริง ๆ อะ ถ้าขยับก็อาจจะเจ็บขึ้นมาอีกแน่ ๆ เลยอะ

"ซี๊ด ขยับนะ"

ผมผละออกจากริมฝีปากของยัยตัวแสบก่อนจะไปหอมแก้มขาว ๆ นุ่ม ๆ ที่ตอนนี้มันเริ่มเป็นเป็นสีแดงมองหน้ายัยนี่แล้วแม่งยิ่งมีอารมณ์มากขึ้นไปอีก

"อื้ออ อึก ไม่เอานะ เจ็บ"

ฉันใช้เล็บจิกลงที่ไหล่หน้าของคนตัวสูงพร้อมกับส่ายหน้าและตอบเขากลับไปอย่างรวดเร็ว

"เอาเถอะ เจ็บแปบเดียวสัญญา ไม่ขยับไม่ไหวแล้วอะ"

หลังจากที่เห็นว่าช่องทางรักของยัยตัวแสบเริ่มปรับตัวและเริ่มผ่อนคลายลงผมเลยขยับแก่นกายเข้าออกอย่างเนิบนาบเพื่อให้ตรงนั้นคุ้นชินแต่มัน แม่ง ตอดรัดผมมแรงมาก ที่สำคัญคือฟิตมากอะ

"อื้ออ อึก โอ๊ย เจ็บ อื้อ"

ฉันสะดุ้งพร้อมกับผวาขึ้นมาหลังจากคนตัวสูงเริ่มขยับแก่นกายของเขาเข้าออกช้า ๆ ฉันยกแขนทั้งสองข้างกอดคอคนตัวสูงไว้แน่นก่อนที่จะซุกหน้าเข้าหาหน้าอกของเขาและได้ยินเสียงของเขาครางออกมาเหมือนชอบมากกว่าจะเจ็บอะ

"อ่าส อื้ม ซี๊ด"

พอปากของยัยตัวแสบสัมผัสเข้ากับอกของผมเท่านั้นแหละ ทำให้อารมณ์ผมกระเจิดกระเจิงไปอีกและรู้สึกดีมากอะ ก่อนที่ผมจะก้มหน้าลงไปซุกไซร้ที่ซอกคอหอม ๆ พลางใช้ลิ้นเลียเข้ากับรอยเก่าพร้อมกับเม้มทับไปเบา ๆ ส่วนล่างของผมนั้นก็เพิ่มแรงขยับขึ้นเรื่อย ๆ จากตอนแรกตอนนี้จังหวะของสะโพกมันรัวและเร็วขึ้นทำให้ร่างบางครางออกมา

... ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก...

"อื้ออ โอ๊ย อึก เบาๆ โอ๊ย อ๊ะ"

"เบาไม่ได้แล้วที่รัก"

ผมก้มหน้าลงไปจูบที่ริมฝีปากของยัยตัวแสบ เพราะเห็นยัยนี่เม้มปากเพื่อกลั้นเสียงครางของตัวเองออกมา ผมใช้มือทั้งสองข้างเลื่อนขึ้นมามากอบกุมเข้าที่หน้าอกใหญ่ ๆ ของยัยตัวแสบและออกแรงบีบเคล้นที่หน้าอกและเริ่มรัวสะโพกใส่อย่างแรงและไม่ยั้ง ทำให้ส่วนตรงนั้นของยัยตัวแสบตอดรัดผมแน่นมากกว่าเดิม

... ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก...

"อ่าส ตอดดีสัส ที่รักอย่ากัดปาก อืม ครางออกมา"

ผมพูดเสียงแหบพร่าข้างๆ แก้มของยัยตัวแสบในขณะที่ส่วนล่างก็ยังขยับแรงเพิ่มมากขึ้นอย่างไม่มีเหนื่อยก่อนจะก้มลงกดจูบเข้าที่แก้มขาว ๆ ของคนตัวเล็ก แล้วกลิ่นตัวก็โคตรหอมอะ

... ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก!!...