...ณ 22:01...

...ที่บ้านหลังโตมี2ชั้น บ้านติดถนน เมืองลอนดอน...

...ซือๆๆ ปะชวับ\~ ตื้ด! ...

...เสียงทีวีที่เปิดในห้องนั่งเล่น ...

"ขณะนี้ การเลือกตั้งของสหราชอาณาจักรเป็นไปอย่างดีเยี่ยมค่ะ" ผู้ประกาศข่าวรายงาน

"Flying to the moon let me- \~" เสียงเพลงดังมาจากห้องทำงานส่วนตัวชั้น2 

"นี่คุ๊น เบาเสียงเพลงหน่อย ฉันกำลังจะฟังข่าวอนาคตของประเทศเราเลยนะ" เสียงของหญิงสาว ผิวขาวผมบลอนด์ที่ดูสวยงามอย่างกับนางแบบ ผู้เป็นภรรยาได้ตะโกนขึ้นไป 

"อ้าา ง่ำๆ" เด็กสาววัย15ที่กำลังกินพายสตอเบอร์รี่ของโปรดอย่างอะเร็ดอร่อย

"สวัสดี หนูชื่อเกรซ มักล์เนลสัน เรียกฉันว่าจูนได้นะ ฉันชอบชื่อนี้เพราะมันเป็นเดือนเกิดของฉันเลย แล้วส่วนคนที่โวยวายนั่นแม่ฉันเอง อลิซ มักล์เนลสัน  แม่ฉันเป็นคนขี้โวยวายหน่ะ เพราะพ่อชอบทำงานหนักนั่งอยุ่แต่ในห้องทำงานพอทำงานแล้วชอบเสียงดัง ส่วนพ่อฉันชื่อออ...อ้าาา ง่ำๆ" จูนที่กำลังสาธายายกับตัวเองกินไปแล้วพูดไปสะงั้น

"คุณ!"ภรรยาอลิซไปเข้าไปที่ห้องแล้วตะโกนใส่สามี

...ปึ้ง ปั้ง ตู้ม บะคูมมมม!!! ...

...ภรรยาอลิซจัดหนักสามีที่ห้องจนบ้านสะเทือนสะท้านฟ้า...

"อ้าาาาาา ขอโทษค้าบบหยาหยี!\~" เสียงโหยหวนของสามีได้ลั่นมา

"หึม!" จูนที่กำลังหมดอารมณ์กิน ทำหน้าบึ้งขึ้นบันไดบ้านไปหาพ่อแม่ที่กำลังตีบ้านกันอยุ่ 

เอี๊ยด\~.. เสียงประตูเปิด ... ทุกคนเงียบ พ่อของจูนที่กำลังโดนแม่งัดคออยู่ได้หันหน้ามาแล้วเจอลูกต่างฝ่ายหยุดแล้วมองหน้ากัน แล้วยิ้มตาปิดไปหาจูน 

... "งายย กินเสร็จแล้วหรอลูก\~"...

..."งายย กินเสร็จแล้วหรอลูก\~"...

เสียงของพ่อแม่พูดพร้อมกันประสานเสียงพูดกับจูนอย่างเขินอาย

"เบาเสียงหน่อย หนูไม่หิวแล้ว!" จูนทำหน้าบึ้งโกรธแล้วเดินมาหาพ่อแม่

..."จ้าลูกรักแหะๆ"...

..."จ้าลูกรัก"...

...เสียงพ่อแม่ตอบรับลูกอย่างสดใส ...

"แม่ไปฟังข่าวต่อละกันนะ จุ๊บมว๊าก" แม่อลิซยิ้มให้ลูกแล้วหอมแก้มไปทีนึง

...จูนมองหน้าไปที่พ่อ...

"มีอะไรรึป่าวนางฟ้าของพ่อ?" พ่อที่มีดวงตาสีฟ้าแต่ผมสีดำผิวขาวไว้ทรงผมผู้ดีมาดเนี๊ยบ นั่งอยุ่บนเก้าอี้การแต่งกายในชุดทำงานใส่สูทสีกรมม่า เสื้อเชิ้ตขาวด้านใน

"หนูอยากกินไอติม!" มองหน้าพ่อแบบอ้อนโกรธๆ

...ตื้ดๆ ตื่อดึดๆ ตื้อดึงๆ ...

...เสียงโทรศัทพ์ของพ่อดังขึ้น...

"จ้าๆแต่ไว้ก่อนนะ" พ่อตอบกลับลูกแล้วไปหยิบโทรศัพท์

..."สวัสดีครับ . . ."...

(เอาอีกแล้วเจ้าเฒ่านี่มุ่งแต่งานบ้าแต่งาน) หนูน้อยจูนคิดแต่ในใจทำหน้าไม่พอใจ

จูนได้มองรอบๆห้อง ที่มีแต่กองเอกสารและกำแพงเป็นตู้เก็บหนังสืออย่างกับหลุดมาจากวิคตอเรีย ไม้เงาสีน้ำตาลเปร่งประกาย แล้วจูนก็หันไปมองที่โซฟาแล้วนั่งเล่นแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างข้างๆแล้วได้แต่คิด

"(จริงๆแล้วโลกนี้มีสิ่งที่ไม่เข้าใจอยุ่ จูนเองก็พึ่งค้นพบตัวเองว่ามีพลังเหนือธรรมชาติ หนุสามารถทำให้ของลอยได้ตั้งแต่7ขวบแล้วมันฟังอาจจะดูเข้าท่า แต่ทุกคนคิดว่าหนูเป็นปีศาจไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เลย แล้วอีกทั้งหนูยังเห็นตัวประหลาดลางๆเต็มไปหมดเฉพาะตอนใช้ความสามารถของหนุแต่หนูก้ใจเย็นลงได้ แต่มันน่ากลัวมากเลยนะ ไปเล่ากับผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่เองก้คิดว่าพวกเราเล่นๆกัน แต่ว่าตั้งแต่นั้นมาหนุก็ไม่ใช้พลังอะไรอีกเลย จนอายุ15แล้ว 8ปีแล้วสินะ แต่ทุกวันนี้หนุรุ้สึกถึงตัวอะไรไม่รุ้อยู่ใกล้ๆบ่อยครั้ง พ่อแม่เองก็ไม่รู้ว่าหนูมีความสามารถนี้ หนุเบื่อชีวิตที่ต้องอยุ่แต่บ้านให้ครูมาสอนส่วนตัว พ่อแม่ก้คิดว่าทุกคนกลัวหนูเพราะมีพ่อตาสีฟ้าผมเปลี่ยนเป็นสีดำแบบที่คนอื่นไม่เป็นกัน แต่ว่าพลังนั่นหน่ะตอนนี้เราจะสามารถทำได้อยุารึป่าวนะ?)"

จูนที่เอาแต่คิดกับตัวเองจนลืมรอบข้าง จูนไม่รู้จะเล่นอะไรเลยหาของมา แล้วพยายามเพ่งจิตไปที่สิ่งของ ปรากฏว่า ของมันลอยขึ้นมาๆ เรื่อยๆ แล้วก้หล่นลงไป 

..."นั- นั่นเก่งมากเลยนะลูก!"...

เสียงจากพ่อที่กำลังดูลูก พ่อทำตาประหลาดใจแบบไม่เคยเจออะไรย่าทึงแบบนี้มาก่อน

"ค๊าา??- (ซวยแล้วๆๆ)" จูนได้แต่ก้มหน้าตกใจกระวนวานกลัวคิดว่าจะโดนพ่อคิดว่าเราเองก้เป็นปีศาจแน่นอน

(อายุ15อ่ะเนอะ) ความเห็นส่วนตัวจากคนเขียน

ไม่ทันไร พ่อของจูนก็ได้เข้ามาโอบกอดจูน และพูดกับตูนด้วยนำเสียงที่อ่อนโยนและทุ้มต่ำ

..."นางฟ้าตัวน้อยของพ่อ ลูกหน่ะโชคดีแล้วละ"...

"คะ??" จูนทำหน้างงทั้งงทั้งช็อค

" ฮัลโหลๆ คุณเออร์วินยังอยู่ในสายไหมครับ" เสียงจากคนในสายของพ่อ

" นั่นใครหรอพ่อ " จูนชี้ไปที่มือถือแล้วถามพ่ออย่างมึนงง

"เพื่อนที่ทำงานพ่อเองแกเป็นบาทหลวงหน่ะ"พ่อตอบกลับแล้วลุกขึ้นไปนั่งที่โต๊ะและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

"เมื่อกี้ไปคุยกับลูกมา เธอมีพลังจิตนี่สิ\~"

"อ่าวเออร์วินนายมีลูกเป็น เอสเปอร์งั้นหรอ??" เสียงคนในสาย

"ก็ใช่นะสิ"

"ยินดีด้วยนะผู้การเออร์วิน"

"ผู้กงผู้การอะไรกัน นายก็รุ้ฉันออกมาแล้ว  ฮ่าๆ"

"ไม่เอาหน่า หัวหน้าเราคิดถึงนายแหนะไม่มีคนจัดการเรื่องเอกสารให้"

"ก้บอกให้เขา หาใหม่สิ ไอ้คนวุ่นแต่กับของที่ตายไปแล้วหน่ะ"

"ใจร่มๆสิผู้การ นายก็รู้ ถ้าไม่มีเขาเราคงถึงจุดจบนานแล้วละนะ ฮ่าๆ"

...บลาๆ.....

"(ผู้การหรอ มันคืออะไรกันนะงานของพ่อ)" จูนคิดกับตัวเองสงสัยเรื่องพ่อ

"ฮะ-" จูนรู้สึกแปลกๆ ได้ รุ้สึกหายใจไม่ออกล้มลงไปคลานกับพื้น

...อีกฝั่งนึงที่สุสานในป่าลึก...

...มีชายตัวใหญ่ใส่ผ้าคลุมหัวปิดให้ไม่เห็นหน้า ใส่เสื้อสีดำทั้งตัวและที่ขุดมีแต่รอยเลือด นั่งจับที่ขุดดินพาดไว้บนบ่าอยู่บนขอนไม้ที่มีกองซากศพ...

...เขารู้สึกอะไรถึงบางอย่าง จึงหันไปมองขึ้นฟ้าดวงจันทราเต็มดวง...

"มันคงมาแล้วสินะ..เออร์วิน" ชายคนนั้นกล่าวเสียงทุ้มอย่างสุขุม 

"เอาละ มาต่อกันดีกว่า สหายเก่า" ชายผ้าคลุมได้พูดอย่างสุขุมและลุกขึ้นปล่อยมือที่กำลังจับที่ขุดดินวางลงให้ด้านปลายแตะถึงพื้น 

...ชายผ้าคลุมได้พูดคุยกับบุคคลนึงที่อยู่ตรงหน้าของเขา...

...ในขณะเดียวกัน ณ ที่บ้านของเออร์วิน...

"เดี๋ยวผมโทรกลับนะ" พ่อของจูนสังเกตเห็นท่าทีของจูนแปลกๆรีบเขาไปหาจูน

"เฮ้เดียวก่อน มีเรื่องสำคัญจะบอ-"

...ตี๊ด ...

...เสียงวางสาย...

ตึกๆ! เสียงเท้าเดินของพ่อที่หนักแน่นรีบเดินเข้ามา

"ลูกเป็นเป็นอะไรรึป่าว!??" พ่อของจูนมาประคองจูน

...แต่กๆๆ เสียงวิ่งจากนอกบ้าน...

"แฮ่กๆ" เสียงหิวกระหายที่กำลังวิ่งมาทางบ้านอย่างเร็ว

"เหมือน..มี..อะไร..กำลัง.ขะ..เข้ามา.." เสียงจูนสั่นพยายามหายใจเข้า แต่ทนจากแรงกดดันไม่ไหว

...ตึกๆ เสียงฝีเท้าก้าวขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว...

...ปั้ง! ...

...เสียงเปิดประตู...

"ที่รักเกิดอะไรขึ้น!??" แม่ของจูนวิ่งขึ้นมาชั้น2ห้องทำงานของสามี

"เดี๋ยวนะหรือว่-" พ่อของจูนพูดไม่ทันขาดคำ

...ตู้ม!!!!! ...

...มีบางอย่างพุ่งชนใส่บ้านอย่างรุนแรง...

...จนบ้านหลังใหญ่พังทลายเป็นเศษ กระจุยตามแรงกระแทก ทั้งครอบครัวปลิวออกจากบ้านตามแรงระเบิดจากการพุ่งชน...

...อลิซ และ ลูก ที่โดนคนเป็นสามีและพ่อโอบกอดทั้ง2เป็นตัวรับแรงกระแทกถึงพื้นให้ ...

"เฮือก! อั่ก!" พ่อที่ได้รับน้ำหนักทั้ง2และแรงปลิวที่รุนแรงทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

...เศษบ้านที่โดนแรงเบิดจากการพุ่งชนก้ได้มีไฟไหม้ลุกโชนเกิดขึ้น...

..."ฮ๊ากกกกกก!!!!" ...

...ได้มีเสียงคำรามเสียงสูงแหบดังขึ้น ทันใดนั้นเองเปลวไฟขนาดใหญ่ก้ได้เกิดรูสูญญากาศรูตรงกลางเปลวไฟ อย่างกับว่ามีตัวอะไรเดินผ่านมาพร้อมเสียงเท้า...

...ตึก ตึก!...

...ตึก!...

"คุณคะ!??" ภรรยารีบลุกขึ้นมาดูสามีอย่างทันทีที่เป็นกังวล และประคองหัวของสามีเอาไว้ อย่าลุกรน 

..."ทำใจดีๆไว้นะคะ!" ...

"มาอะไรเวลานี้เนี่ย.." สามีได้สบถออกมาอย่างแผ่วเบา แล้วกุมมือภรรยาเอาไว้

"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?" ภรรยาได้หันไปมองรอบๆ ก้ได้แต่ตกใจคิดอะไรไม่ออกนอกจากห่วงสามี

"แค่กๆ ผมไหว.. รีบพาลูกไปที่โบสถ์ก่อน.. เร็ว"

"แล้วคุณละที่รัก!!??" ภรรยากล่าวกับสามีอย่างรุกรน

"ผมไหว..ขอแค่พักสักหน่อยเอง"

"นางฟ้าของเราละ?..แค่กๆ"

... สามีได้พยายามดึงตัวเองลุกขึ้นมา พร้อมกับภรรยาข่วย...

...พยุง...

...ตึก!...

...ตึก! ...

...กรึกๆ\~...

...เสียงเดินค่อยๆเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงลำคอสั่นไปมา...

"คุณคะ อย่าฝืนสิ เราต้องรอดไปด้วยกัน!?!!"

"ผมรักคุณนะและลูกด้วย"

"คะ..คุณ-"

"ปล่อยให้เป็นหน้าที่เสาหลักสามีและพ่อที่ดีของบ้านเถอะ ที่รัก"

...สามีได้ลุกขึ้นมาเดินด้วยตัวเอง ...

...สามีได้หยิบโคมไฟยาวของบ้านที่กระจุยตามมา แล้วหักส่วนที่งอลงมาเป็นหลอดไฟออก ให้เป็นแท่งเหมาะเป็นอาวุธ...

"ฝากลูกด้วยนะ.."สามีได้หันหน้ามาและยิ้มให้ก่อนจะค่อยๆเดินไปข้างหน้า

"อย่าตาย..ละที่รัก.."อลิซกลั้นน้ำตา 

...ทั้งคู่ต่างมองมาที่จูน ปรากฏว่า หนูจูนกำลังเกิดอาการช็อคมองตาค้างไม่ขยับไปไหน แล้วสักพักจูนก็มีน้ำตาไหลออกมา ...

"พ..พ่อคะ???"