สวัสดีครับ ผม "ฉัตรเทพ" หรือที่ใครๆเขาเรียกง่ายคือ "ไอ้ฉัตร" ตามจริงแล้วชื่อเล่นผมคือ "เมฆ" แต่ไม่รู้ทำไมคนเขาถึงชอบเรียกผมว่า ฉัตร ผมล่ะงงจริงๆ

ผมพึ่งจบจากมหาวิทยาลัยขอนแก่น เก่งไหมล้า~

พึ่งจบเมื่อไม่นานนี้เอง ผมคิดว่าผมต้องหางานทำในกรุงเทพฯให้ได้ เพราะถ้าทำงานในกรุงเทพฯคงได้เยอะน่าดู

"อ้ายเมฆ ไปล้างจานทำแม๊ะ อิแม่เอิ้นล่ะ"(พี่เมฆไปล้างจานเร็วแม่เรียกแล้ว)

"เอ้อ ห่วย"

เสียงเล็กๆแหลมๆของใครคนหนึ่งดังลันบ้านขณะนึง นั้นดาว น้องสาวคนกลางของครอบครัว เป็นคนที่เรียนเก่งที่สุดล่ะ ได้ใจพ่อกับแม่ตลอด เถียงด้วยไม่ได้คนนี้ เถียงแล้วต้องมีพ่อไม่ก็แม่หรือทั้งสองไปช่วยมัน ผมเลยให้ฉายาว่า"อิลูกฮัก"(ลูกรัก) จากนั้นผมก็รีบลุกไปล้างจานตามคำสั่งท่านแม่ ท่านแม่ผู้สูงสุดในบ้านหลังนี้

"เมฆ สิไปเฮ็ดงานอยู่กรุงเทพอีหลีติแม่บ่อยากให้เจ้าไป"(เมฆจะไปทำงานที่กรุงเทพฯจริงๆเหรอแท่ไม่อยากให้ไปเลย)

"อิหลีแม่ ผมต้องไปเฮ็ดงานอยู่ฮัน แม่บ่ต้องห่วงผมดอก ผมโตแล้วบ่เป็นหยัง"(จริงครับ ผมต้องไปทำงานที่นั้น แม่ไม่ต้องห่วงผมหรอกคับ ผมโตแล้ว)

"กะแบบนี้ไงแม่จังห่วงเจ้า คนมันหลาย ขโมยกะหลาย แม่ย่านลูกแม่เป็นหยัง"(ก็แบบนี้ไงแม่เลยห่วง คนมันเยอะ ขโมยก็เยอะ แม่กลัวลูกแม่จะเป็นอะไรไป)

"บ่เป็นหยังดอกแม่ แลงนี้ผมกะสิไปละเด้"(ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ เย็นนี้ผมก็จะไปแล้วนะ)

"แน่ใจติ เออๆจังได๋กะเดินทางปลอดภัยเด้อล่ะลูก"(แน่ใจนะ เคยยังไงก็เดินทางปลอดภัยนะลูก)

"ครับอิแม่"

..ตกเย็น..

ผมรีบถือกระเป๋าเสื้อผ้าผะรุงผะลังออกมาที่ลานหน้าบ้าน แล้วหันกลับไปมองครอบครัวของผมที่ยืนมองอยู่หน้าบ้าน จากนั้นผมยกมือไหว้เพื่อเป็นการบอกลา

"ลาเด้อครับอิแม่"(ลาก่อนนะครับแม่)

สิ้นเสียงผมก็ขึ้นรถสองแถวไปกรุงเทพทันที ผมรู้สึกคิดถึงทุกคนมากแม้จะพึ่งออกมาได้ไม่กี่กิโลก็ตาม แต่เพื่อทุกคนผมเลยจำเป็นต้องไป ตั้งแต่รถขับออกมาผมก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เพราะไม่ชินกับการจากบ้านมาทำงาน ต่อจากนี้คงไม่เจอกันนาน

...ลาก่อนนะขอนแก่นและสวัสดีกรุงเทพ...

พอผมเดินทางมาได้สองถึงสามวันก็ถึงกรุงเทพฯพอดี หลังจากลงรถผมถึงกับเข่าทรุดเมื่อเห็นคนในเมื่อต่างวิ่งกันชุลมุนเลย ต่างคนต่างเร่งรีบ แล้วทีนี้ผมจะไปไหนต่อได้ล่ะคนก็แออัด งานก็ดูเหมือนจะหายากกว่าที่คิด ผมเดินการสมัครไปทั่ว ทุกงานกลับพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า "อย่างไรเดี๋ยวทางเราจะติดต่อไปอีกทีนะครับ/คะ"

ผมรู้สึกเหนื่อยกับการหางานทำทั้งวัน ผมคิดไรไม่ออกจึงเดินหาร้านข้าวแกงกินจนไปสะดุดกับร้านๆนึงป้ายเขียนว่า "ลาบยโส" ผมเลยเดินไปดูที่หน้าร้านนั้นกลับพบว่าแพงขายของไม่มีอะไรเลนเหมือนกับว่าร้านนี้ปิดไปแล้วแต่ลืมป้ายยังไงอย่างงั้น

"เฮ้ย!หนุ่ม"

จู่ๆเสียงใครก็ไม่รู้ตะโกนมาจากข้างหลังเล่นเอาผมสะดุ้งเลยทีเดียว

"ค..ครับ!"

"เอ็งมาจากต่างจังหวัดใช่ไหม"

"ค..ครับ"

"แหม่ลุงแนะนำนะกลับบ้านเถอะที่นี้เขาไม่รับคนต่างถิ่นถึงจะจบสูงก็ตาม ดูลุงสิเข้ามาหางานตั้งแต่สองเดือนก่อนจนตอนนี้ ลุงยังไม่ได้เลย"

"อ..เอ่อ"

หลังจากเขาพูดจบก็เดินกลับเข้าไปในตลาดปล่อยให้ผมยืนงง ผมไม่รอช้ารีบเดินตามลุงไปทันที

"ลุงแนะนำผมได้ไหมครับว่ามีงานอะไรที่เขารับบ้าง"

"555"

"อ..เอ่อ"

"ถ้าลุงรู้แล้วลุงมายืนตรงนี้ทำไมลุงคงไปทำงานแล้ว ถามแปลกเนาะคนเรา"

อะไรก็คนไม่รู้ไหมมาด่ากันทำไมโฮ้ว แก่แล้วไม่คิดคนอย่างเราจบมาสูงขนาดนี้คงจะมีบ้างแหละอีกอย่างเราก็สมัครไปตั้งหลายบริษัทต้องมีสักที่ที่รับคนเก่งๆอย่างเรา ชิ! ผมจึงเดินสมัครงานไปทั่วจนตกเย็น ผมนึกขึเนได้ว่า ผมหิ้วกระเป๋าไปมาทั้งวันจึงแวะหาที่พัก ไปเจอป้าแพรว คนรู้จักของพ่อ จึงโชคดีที่ท่านจำผมได้ท่านเลยมีส่วนลดให้ผม ผมเลยได้อยู่หอใกล้ไปกับบริษัทรปภ.แห่งหนึ่ง ป้าแพรวเลยแนะนำมห้ผมลองไปสมัครกับบริษัทนั้นแต่ผมปฏิเสธไปว่าได้งานแล้วเดี๋ยวเขาคงติดต่อมา

ผมจัดเก็บสัมภาระทันทีโดยก่อนนอนผมภาวนาให้ได้งานดีๆทำ แต่ใครจะไปรู้สิ่งศักดิ์สิทธิ์อาจไม่ฟังผมก็ได้

....ฝันดีนะกรุงเทพ ... ราตรีสวัสดิ์..

  นี้ก็ผ่านมา2วันแล้วไม่มีบริษัทไหนติดต่อมาเลย ผมรู้สึกท้อเล็กน้อย จะไม่บริษัทไหนรับผมทำงานบ้างเหรอ จะไม่มีใครอยากได้พนักงานเพิ่มหน่อยเหรอ ผมเลยตัดสินใจที่จะประชดโชคชะตาซะเลย ประชดด้วยการสมัครเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยซะเลยสิ เขาไม่รับให้มันรู้ไป ทันทีที่ผมได้ไอเดียมาแล้วไม่รอช้าเดินตรงไปหน้าบริษัทนั้นทันทีดูซิใครมะนแน่กว่ากัน ทันทีที่เปิดเค้าไปในบริษัท ลมเย็นของแอร์ภายในนั้นประทะตัวผมอย่างจัง

"มาสมัครเหรอจ๊ะ??"

"ค..ครับ"

"ไหนขอดูเอกสารหน่อยสิ"

"นี้ครับ"

ทันทีที่ผมยื่นเอกสารให้ใจผมเต้นรัวสีหน้าของพนักงานต้อนรับคนนั้นทำเอาผมกดดันทันที พอเขาว่าเอกสารผมลงก็มองหน้าผมแบบพิลึก

"เดินตรงไปข้างไหนเลือกชุดที่พอเหมาะกับและเดินมารับเอกสารคืน แล้วพรุ่งนี้ค่อยเริ่มงาน"

ผมได้แต่นั่งนิ่งชะงักไปชั่วขณะอะไรมันจะง่ายขนาดนี้ผมไม่ต้องสัมภาษณ์งานเลยเหรอแปลกดีแฮะ

"อ้าว ไม่ไปเลือกล่ะ"

"ค..ครับ กำลังไปครับ"

เจ้าโชคชะตานายแพ้ฉันเเล้วจำไว้ซะ ข้าคือนายใหญ่

ผมรีบลุกเดินตรงเข้าไปตามตรอกนั้น พอถึงประตูห้องที่เขาบอก ผมจึงเปิดเข้าไป ข้างในเป็นห้องเสื้อ เป็นชุดที่ผมต้องใส่มาทำงานทุกวัน ห้องนั้นใหญ่มาก ผมเลยหยิบมาสองชุด เผื่อผมซักไม่ทัน ทันทีที่หยิบมาแล้วจึงเกินออกมา

"ข..ขอบคุณครับ คุณ..."

"คุณแอ๋วจ๊ะ"

"ข..ขอบคุณครับคุณแอ๋ว"

หลังจากที่ผมขอบคุณพี่พนักงานแล้วก็รีบเดินออกมาทันที

"เย* *ูได่แล้วโว้ยงาน "(เย้ เราได้งานทำแล้ว)

หลังจากที่ผมฉลองกับมันผมก็ไม่รอช้าที่จะอวดป้าแพรวทันที ผมเร่งฝีเท้ากลับหอทันที รอไม่ถึงอึดใจก็ถึงหอนั้นแล้ว ผมยิ้มปรี่เดินไปหาป้าแพรวทันที

"ป้าผมได้งานแล้ว"

"ให้มันได้จังสิ่แนแม๊ะ"(ให้มันได้อย่างงี้สิ)

ผมเดินยิ้มตั้งแต่ชั้นแรกจนถึงชั้นที่ผมอยู่ ผมรีบเปิดประตูแล้วฟุบตัวลงนอนแล้วโทรศัทพ์ไปหาทางบ้านทันทีผมอดใจไม่ไหวที่จะบอกข่าวดีกับแม่ แต่เมื่อแม่รับปลายสายกลับพูดขึ้นมาว่า

.......เมฆ อิพ่อเฮาถืกรถชนวังแลง....

(เมฆพ่อเราถูกรถชนตอนเย็นเมื่อวาน)

...........