ณ อยุธยา สมัยพระเพชราชา

แม่ศรีวรรณ:พ่อพักต์ !! วันนี้แม่จักไปตลาดแม่น้ำชี ไปด้วยฤามั้ยลูก

พักต์:ตลาดแม่น้ำชีฤาขอรับ ไปขอรับ ท่านแม่รอลูกประเดียวเดี่ยวลูกจักมานะขอรับ

ขณะนั่งเรื่อไปตลาดแม่น้ำชี

พ่อวัฒนะ:พ่อพักต์ อายุย้างเข้า18แล้วหน่า อายุอานาควรออกเรือนได้ แล้ว

พักต์:ลูกยังมิมีผู้ใดถูกตาลูกขอรับท่านพ่อ แลข้ายังไม่คิดถึงเรืองออกเรือนขอรับ

ณ ตลาดแม่น้ำชี

ภพ:โอ้ย !! ออเจ้าเดินระวังๆได้ฤามั้ย มั่วแต่คุยโอ้

หันขึ้นไปมอง สบตากับพักต์ (หลงรัก)

พักต์:ข้าขออภัยข้ามิได้ตั้งใจ ออเจ้าให้อภัยข้าได้ฤาไม่(เสียงเบา)

ภพ:เพลาหน้าออเจ้าก็ระวังหน่อย แลจักชนคนอื่นไปทั่วเข้าใจฤาไม่

แม่ศรีวรรณ พ่อวัฒนะ : มีเหตุอันใดฤาลูก!! (หันหน้าหากัน)

พักต์ มิมีเหตุอันใดขอรับแค่เจอคนรู้จักอลยสนทนาขอร้บ

พ่อวัฒนะ:กลับเรือนกันเถอิดหน่าลูก พบค่ำแล้ว ไอทัส มึงไปเกียมเรือ

ไอสี:ขอรับ

พักต์: ออเจ้าชื่อกะไรฤา ข้าชื่อพักต์

ภพ: ข้อชื่ออออ ภพ

พักต์:คราวหน้าจักได้พบออเจ้าได้ที่ใด

ภพ:ข้าขายของที่ตลาดแม่น้ำชีทุกวัน ออเจ้าจักมาหาข้าด้วยเรื่องอัดใดฤา

พักต์:ข้าแค่อยากพบออเจเาอีกได้ฤาๆไม่

ภพ:ข้าก็อยากพบออเจ้าอีก ข้าคิดว่า ข้า!!

พักต์:ข้า กะไรฤาออเจ้า

แม่ศรีวรรณ:พักต์ บ่าวเกียมเรือเสร็จแล้วหน่า

ภพ:มิมีสิ่งใดดอก ท่านแม่ขอออเจ้าเรียกแล้วเห็นฤาไม่

พักต์:ข้าลาละ

ณ เรือน พักต์

พักต์:ท่านแม่ขอรับข้าว่าข้าเจอคนที่จะออกเรือนกับลูกแล้วขอรับ

แม่ศรีวรรณ:ใครฤาลูก พบเจอกันที่ตลาดแม่น้ำชีใช่ฤาไม่

พักต์:ขอรับ ลูกพบเจอ ก็ถูกชะตา ดั่งเคยรักกันมาก่อนเลยขอรับ อาจเป็นบุพเพสันนิวาร ที่ทำให้ลูกพอกับ…

แม่ศรีวรรณ:กับนางคนไหนฤา แม่จะได้ไปหมั้นหมายไว้

ออเจ้าอายุเข้า18แล้ว

พักต์:ข้ายังไม่พร้อมที่จะบอกกล่าวผู้ใดขอรับ

แม่ศรีวรรณ:😒

พ่อวัฒนะ:เพราะเหตุอันใดลูกจึงบอกกล่าวกับพ่อแลแม่ไม่ได้

พักต์:ยิ้ม แล้วเดินเข้าห้อง

แม่ศรีวรรณ:คุณพี่เจ้าคะ อย่าพึ่งถามลูกเพลานี้เลยเจ้าคะลูกอาจยังไม่แน่ใจกับนางผู้นั้น

พ่อวัฒนะ:ข้ากลัวว่าพ่อพักต์จะหลงรักพวกบ่าวไพร่ จะทำให้ตระกลูเราเสื่อมเสียได้

แม่ศรีวรรณ:มิเป็นเช่นนั้นดอกน้องบอกลูกเสมอว่าจะต้องออกเรือนกับคนที่อยู่ชนชั้นเดียวกัน จึงจะเป็นสิริมงคลให้เรือนเรา

พ่อวัฒนะ:เป็นเช่นนั้นก็ดี ไอสี บอกบ่าวเกียบอาหารคาวหวาน ท่านวรสารเทวาจะมาเยี่ยมเรือนเรา

ไอสี:ขอรับออกขุนท่าน

แม่เสน:ภพลูก มาหแม่กงนี้หน่อยลูกแม่มีไรให้ช่วย

ภพ:ข้ารับท่านแม่ เดินไปหาแม่เสน มีกะไรให้ลูกช่วยฤาขอรับ

แม่เสน:นี้แม่สันนิวาน คนที่แม่นำพามาให้ลูกรู้จัก อายุอานาของลูกสมควรออกเรือนแล้ว ย้าง20แล้วหน่าลูก

แม่สันนิวาน:สวัสดีเจ้าคะคุณพี่ภพ

ภพ: รับไหว้ ท่านแม่ขอรับ ข้ามิได้จะเอาใครมาเป็นเมียก็ได้นะขอรับข้าของให้ลูกได้เลือกคู่ครองของลูกด้วยต้วของลูกเองขอรับ

แม่สันนิวาน😭

แม่เสน:ลูกพูดกะไรออกมา เห็นฤาไม่ว่าแม่สันนิวานร้องแล้วหน่า แม่สันนิวาน(เสียงหวาน)ตอนนี้เจ้าภพอาจจะย้งมิมีใจให้แต่สักวันก็อาจจะมีก็เป็นได้นะออเจ้า ออเจ้าอย่าได้เสียใจไปเลย

แม่สันนิวาน:เจ้าคะ🥹

ภพ:ลูกมีคนในใจลูกอยู่แล้ว ท่านแม่มิต้องหาใครมาเป็นเมียลูก แม่สันนิวานตัดใจเสียตอนนี้ข้ามีอาจมีใจให้ออเจ้าได้แม้จะกี่10ปี ข้าก็มิอาจมีใจให้ออเจ้าได้ เพราะข้าไม่ได้ชอบ….

แม่เสน:ไม่ชอบอันใดเหลา พ่อภพ

ภพ:มิมีสิ่งใดขอรับ ลูกแค่มิได้มีใจให้แม่สันนวานเลย

แม่สันนวาน:😭 ข้าไหว้เจ้าคะ ข้าไหว้เจ้าคะ (วิ่งออกประตูพร้อมทั้งร้องไห้)

ภพ:นั่งคิดถึงพักต์

พักต์:นั่งคิดถึงภพ

พักต์:พี่สีไปเกียมเรือแลพาข้าไปตลาดแม่น้ำชีประเดียวนี้

ไอสี:ขอรับคุณหนู

พ่อวัฒนะ:ออเจ้าจะไปที่ใดฤา พ่อพักต์

พักต์:ข้าจักไปตลาดแม่น่ำชีขอรับ ข้าเห็นสร้อยงามตาลูกจักไปซื้อข้อรับ

พ่อวัฒนะ:มิใช่ออเจ้าอยากเจอผู้ใดฤา

พักต์:ลูกมิได้อยากเจอผู้ใดขอร้บ ข้าไหว้ขอรับ

ขณะ นั่งเรือ พักต์นึกถึงครั้งแรกที่ได้เจอภพ

ภพ:ท่านแม่ขอรับ

แม่เสน: มีเรื่องอันใดฤาลูก

ภพ:วันนี้ไม่ไปขายผ้าที่ตลาดฤาขอรับ

แม่เสน:วันนี้แม่ปวดหลังนะลูกแม่เลยไม่ได้ไป

ภพ:คิดถึงคำพูดที่พูดกับพักต์

ภพ:ข้าจักไปตลาดแม่น้ำชีประเดียวนี้

แม่เสน:ลูกจักไปด้วยเหตุอันใดฤา

ภพ:ไม่ตอบ

ภพ:ไอข้าม ไปเกียมเรือพาข้าไปตลาดแม่น้ำชีประเดียวนี้

ไอข้าม:ขอรับ

ณ ตลาดแม่น้ำชี

ไอข้าม:จะรีบไปด้วยเหตุอันใดฤาขอรับ เดินเร็วแบบนี้ ระวังล้มนะขอรับ

ภพ:ไอข้ามรอข้าที่ท่าเรือเสร็จกิจธุระแล้วข้าจักมา

ไอข้าม:แต่!!!

ภพ:ไป!!!

ไอข้าม:ขอรับ\~\~\~

พักต์:พี่สีรอข้าที่ท่าเรือเดียวข้าเสร็จกิจธุระข้าจักรีบมา

ไอสี:ขอรับคุณหนู

ภพ: พักต์

พักต์:ภพ

วิ่งมาจับมือกัน

พักต์:ข้าคิดว่าออเจ้าจะไม่มาเสียอีก

ภพ:ข้าจักไม่มาด้วยเหตุอันใด ข้าแลแม่ข้าขายผ้าที่ตลาดนี้

พักต์:งง ไม่เห็นร้านขายผ้า

ภพ:วันนี้แม่ข้าไม่สบายเลยมิได้มาด้วย

พักต์:ออเจ้าตั้งใจมาหาข้าฤา

ภพ:ยิ้ม

ภพ:ข้าเห็นออเจ้าครั้งแรกข้าก็ตกหลุมรักออเจ้า มิรู้ด้วยเหตุอันใด

พักต์:เช่นนั้นฤา ข้าก็คิดแบบนั้น

ชาวบ้าน:ไพร่กับขุนนางนั่งจับมือกันกลางตลาดมิมีความอายเลยฤา

ชาวบ้าน:นั้นสิๆ ข้าเห็นด้วย จับมือราวกับเป็นผัวเมียกันวิปราสไปแล้ว

พักต์:ลุกขึ้นพวกข้ามิได้วิปราสแต่พวกข้า!!

ภพ:ออเจ้าอยากให้ข่าวออกไปว่าขุนนางรักกับไพร่ที่เป็นชายงั้นฤา ข้าคิดว่าเราควรคิดให้วิธีทีทำให้เรารักกันได้

พักต์: สงบลง

พักต์:ถึงเพลาที่ข้าต้องกับแล้ว ออเจ้าข้าจะได้เจอออเจ้าอีกฤาไม่

ภพ:ข้าจะมาพบเจ้าทุกวัน แต่ไม่ใช่ที่นี้

พักต์:ที่ใดฤา

ภพ:ที่กระท้อม สวนยายกุย

พักต์:ยิ้ม

ภพ:ออเจ้ากลับเถิดพบค่ำแล้ว

พักต์:ข้าไปก่อนนะ

ภพ:😁

ภพ:คิดว่าจะทำยังไงจึงจะรักกับพักต์ได้

พักต์:พี่สีข้ามีเรื่องจักบอกพี่

ไอสี:เรื่องอันใดฤาคุณหนู

พักต์:แต่เรื่องนี้ห้ามบอกใครเป็นอันขาด พี่สัญญากับข้าได้มั้ย

ไอสี:เรื่องอันใดข้าจึงต้องบอกกล่าวเรื่องคุณหนูข้าพี่ให้คนอื่นฟัง

พักต์:ยิ้ม ข้าเจอผู้ชายคนหนึ่งข้าเจอที่ตลาดแม่น้ำชีเมื่อวานครั้งแรกที่ได้พบข้าหลงรักอย่างไมาหน้าเชื่อ แต่ข้อรู้ดีว่าข้าไม่อาจรักกับชายได้ แต่ชายผู้นี้ข้ารู้สึกรักโดยไม่เคยเป็นมาก่อน

ไอสิ:ผู้ชายฤาขอรับ

พักต์:ใช่ผู้ชาย

ไอสิ:คุณหนูรักกับผู้ชายมิได้นะข้ารับถ้าท่านขุนรู้คุณหนูตายแน่

พักต์:ถ้าพี่มิบอกท่านพ่อแลท่านแม่ก็มิมีใครรู้แล้วหนา

ไอสี:ข้ารับ!!

ไอสี:แล้วคือผู้ใดฤาขอรับ

พักต์:ไพร่สังกัตพระเพชราชา

ตัดไปที่ฝั่ง ภพ

ไอข้าม:คุณหนูออกมาตลาดแต่เช้ามีเรื่องอันใดฤาขอรับ

ภพ:เอ๋ะ ไอข้าม มิใช่เรื่องขอมึงที่จักถามข้า

ไอข้าม:ขออภัยขอรับ

ภพ:ท่านแม่ขอรับ ข้ามีเรื่องจักบอก

แม่เสน:เรื่องอันใดฤาขอรับ

ภพ:เรื่องงง!!

ภพ:เรื่องคู่ครองของลูกขอรับ

แม่เสน:ลูกมีคนรักแล้วฤาใครละ

ภพ:เป็นขุนนางขอรับ ชื่อ ขุนพักต์ราฐสินทร์

ภพ:ข้าเจอที่ตลาดเมื่อวานนี้ขอรับ

แม่เสน:ที่ลูกไปตลาดแม่น้ำชีวันนี้ ลูกไปหาท่านใช่ฤาไม่

ภพ:ข้ารับ

แม่เสน:(เป็นลม)

ภพ:ท่านแม่ขอรับ ท่านแม่ อีสร อีสม อีอ่อย มาดูท่านแม่ข้าที่

จบบEP:1

อีสม:แม่นายฟื้นแล้วเจ้าคะ คุณท่าน

ภพ:เดินเข้ามา ท่านแม่ขอรับ!!

แม่เสน:ลูกจะรักกับขุนนางมิได้ เอ๊ะแม่ได้ยินไม่ผิดใช่ฤาไม่ ว่าชื่อขุนพักต์ราฐสินทร์

ภพ:ไม่ผิดหรอกขอรับคุณแม่

แม่เสน:ชายงั้นฤา

บ่าวในเรือน:ผู้ชายยย!!

ภพ:ใช่ขอรับคุณแม่

แม่เสย:โอ้ยจะเป็นลม

แม่สันนิวาน: ข้าได้ยินไม่ผิดใช่ฤาไม่เจ้าคะว่า คุณพี่ชอบผู้ชาย

ภพ:ออเจ้าเป็นคนนอกมิอาจมาแอบฟังคนในเรือนพูดกัน พ่อแม่ออเจ้าไม่สั่งสอนงั้นฤา

แม่เสน:ตบหน้าภพ เพี้ยบ!!! ไอภพ เเกเอาสมองส่วนใดคิดฤา ทำไมกล้าพูดเช่นนั้นกับว่าที่คู่หมั้น แลยังด่าทอนางอีก

ภพ:ถ้าคุณแม่ ทำกับลูกเช่นนี้ ลูกก็จะไม่อยู่ให้คุณแม่เห็นข้าในเรือนนี้อีก เดินออกไป!!

แม่สันนิวาน:คุณพี่เจ้าคะ ข้าขอ\~

แม่เสน:ปล่อยมันไปเถิดแม่สันนิวาน มันไปไหนมิได้ดอก

ภพ:อีสม ไอเสด ไปเกียบเรือแล้วพาข้าไปจากที่นี้ เมื่อคุณแม่ทำกับข้าเช่นนี้ข้าก็มิอาจรวมเรือนด้วยได้อีก

ไอเสด:อย่าเลยขอรับ แล้วคุณหนูจะไปที่ใดขอรับ มิมีที่ให้ไปหนาขอรับ

ภพ:เอ๊ะ!!ไอเสด ไปเกียมเรือให้ข้าเดียวนี้!!!

ข้าจะที่ใดงั้นฤา

อีสม:ที่ใดฤาเจ้าคะคุณหนู

ภพ:กระท่อมสวนยายกุย ถึงแม่จะไม่ใช่ญาติพี่น้องแต่ ข้าคือผู้มีพระคุณต่อยายกุย ไอเสดไปเกียมเรือได้แล้วมึงวอนฤา!!โกรธ!!

ไอเสด:ขอรับ วิ่งไปเกียมเรือ

พักต์:ท่านแม่ขอรับ ข้าจักไปสวนยายกุยนะขอรับ

แม่ศรีวรรณ:ไปสวนยายกุยไปด้วยเหตุอันใดฤาลูก

พักต์:มิมีเรืองใดดอก ข้าไปหาแม่กมลนะขอรับ

แม่ศรีวรรณ:แม่กมลฤา แปลกจังปกติลูกมิอยากใกล้แม่กมล

พักต์:เลิ่กลั่ก

แม่ศรีวรรณ:ดีแล้วละ ไปหาบ่อยๆจักได้มีใจให้กันสักที จะได้ออกเรือนเสียที แต่งกับขุนนางชนชั้นเดียวกันแม่มิห้าม แต่ถ้าลูกอยากแต่งกับไพร่แม่มิเห็นด้วย

พักต์: ข้าไหว้ขอรับ เดินจากไป

พักต์:พี่สีไปเกียมเรือพาข้าไปสวนยายกุย

พี่สี:ไปหาแม่หญิงกมลฤาขอรับคุณหนู

พักต์:พูดเสียงเบาๆ มิใช่ข้าจะหาภพ

พี่สี:ยิ้ม\~

พักต์:ไปได้แล้วพี่สี

พี่สี:ขอรับ\~วิ่งไป

ณ สวนยายกุย

ภพ:ข้าไหวขอรับท่านหญิงกุย

ยายกุย:มิอันใดฤาหลาน

ภพ:ข้าจักมาขออาศัยอยู่ที่สวนยายกุยตรงฝังแม่น้ำขอรับ

ยายกุย:ออเจ้านี้พิเรนแท้ เรือนมีอยู่มิอยู่อยากมาใช้ชีวิตติดแม่น้ำงั้นฤา

ภพ:ขอรับ มันอากาศดีข้าชอบขอรับ

กมล:อ้าวไอภพ เองมาหายายข้าด้วยเหตุอันใดฤา

ภพ:มาขออาศัยที่สวนฝังแม่น้ำขอรับคุณหญิงกมล

กมล:เองนี้แปลกคน

ภพ:ข้าไปนะขอรับท่านหญิงกุย

ยายกุย:แล้วเองจะสร้างเรือนเอาฤา

ภพ:ขอรับ ข้าให้ไอเสด กับอีสม ไปตัดไม้มาแล้วขอรับ

ยายกุย:ถ้ามิพอมาเอา ที่เรือนข้าได้ ข้ายินดีที่จะช่วยออเจ้า

ภพ:เป็นพระคุณอย่างยิ่งขอรับท่านหญิง

ภพ:เดินจากไป

30นาทีต่อมา

ยายกุย:คุณหนูพักต์มาที่เรือนข้ามาหาแม่กมลฤา

กมล:คุณพี่พักต์ ข้าไหว้

พักต์:รับไหว้

กมล:ข้าดีใจที่คุณพี่มาหาข้านะเจ้าคะ

พักต์:ข้ามิไดมาหาออเจ้า ข้ามาหาชายผู้หนึ่ง

ยายกุยเจอฤาไม

ยายกุย:ออ ไอภพ ฤาเจ้าคะ

พักต์: อื่อ

ยายกุย:มันไปที่สวนข้าฝั่งแม่น้ำ เจ้าคะ

คุณหนูมาหามันด้วยเหตุอันใดฤาเจ้าคะ

พักต์: เดินหนี

ยายกุย:ไม่ตอบด้วยว่ะ ข้าก็ดีใจนึกว่ามาหานางกมล

กมล:โฮ้ ยายข้าก็ไม่รู้จะทำยังไงให้ท่านขุนมาชอบฉันนะยาย

ยายกุย:เออกูรู้

พักต์:เดินไปหาภพ\~\~

ภพ:หันหลัง\~

พักต์:แฮร์\~\~\~!!!!

ภพ:ไอเหี้ย ถีบพักต์\~

พักต์:ดึงภพมาด้วย และล้มจูบกัน

ภพ:ท่านขุน!!

ภพ:พวกเองไม่เห็นใช่ฤาไม

ไอเสด อีสม ไอสี:ไม่ขอรับ/เจ้าคะ

ภพ:ท่านขุน\~

พักต์:ใช่ข้าเอง เรียกแค่พักต์ ก็ได้ ข้ามิถือความ

ภพ:😁

พักต์:พวกพี่ทุกคนข้าขอคุยกับภพแค่สองคนพวกพี่ไปรอที่ท่า

ไอเสด อีสม ไอสี:ขอรับ/เจ้าคะ เดินถอยไป

ไอเสด:พวกเอ็งรู้ฤาไม่ว่าท่านขุนกับท่านภพ มาปะกันทำไม

ไอสี:ข้ารู้

ไอเสด อีสม:รู้ว่า!!

ไอสี:ข้ารู้แต่ข้าบอกมิได้ ไม่งั้นข้าตายแน่

ไอเสด อีสม:ข้าก็รู้ ข้าถามไปงั้นแหละ (พูดพร้อมกัน)

ไอสี:นายของพวกเองบอกงั้นฤา

ไอเสด :ข้าได้ยินนายข้าพูดกับแม่นายเสน

อีสม:ข้าก็ได้ยินเช่นกัน

อีสม:ข้าละสงสารท่านทั้งสองจริงๆ เป็นชายทั้ง2แลยังต่างชนชั้น

ไอสี:นั้นนะสิ

พักต์:ข้าคิดถึงออเจ้าทุกเพลาเลยน้าพ่อภพ

ข้าคิดว่าออเจ้าจะมิมาที่เรือนยายกุย

ภพ:ข้าก็คิดถึงท่าน หลักจากนี้ข้าจะมาอยู่ที่นี้

เเลจะได้พบท่านทุกวันที่อยากเจอ

พักต์:ออเจ้าไม่รู้ฤาว่าในสวนนี้มีสัตว์พิษมากมาย ออเจ้าไม่กลัวว่าจะมากัดออเจ้าฤา

ภพ:ข้าจะทำบ้านให้สูงจากพื้นดิน แลมีสมุนไพรต่างๆมาไล่แมลง ท่านมิต้องห่วงข้าดอก

พักต์:ออเจ้ามาอยู่ที่นี้เพราะข้าฤามีเหตุอันใด

ภพ:ข้าก็มาอยู่ที่นี้เพราะจะได้พบท่านทุกวันอย่างไรเลา

พักต์:ออเจ้าพูดจริงฤา

ภพ:ข้าหาพูดเท็จไม่ ออเจ้าเชื่อใจข้าเถิด

พักต์:ข้าอยาก\~

ไอสี:ขุนท่านขอรับทขุนท่าน คุณหญิงพองทรุดหนักขอรับ ไอคำมาบอกข้า ขอรับ

พักต์:ท่านย่า!! ข้าต้องไปแล้วพ่อภพ ข้าจะมาพบออเจ้าอีกรุ่งเช้านะออเจ้า (วิ่งไป)

ไปพี่สี

ภพ:ท่านอยากกะไรกับข้าฤา\~\~\~

ภพ:ไปซะละ

ภพ:ไอเสด อีสม มาปลูกเรือนต่อใกล้พบค่ำแล้ว

ไอเสด อีสม:ขอรับ

พักต์:ท่านย่า ขอรับ!!

ท่านย่า:พ่อพักต์หลานรักย่า

พักต์:(ร้องไห้)ท่านย่าอย่าเป็นอะไรนะขอรับท่านย่า ข้าอยากอยู่กับท่านย่านานๆ

ท่านย่า:มีพบก็ต้องมีจาก หลานอย่าคิดมากเลย ย่าถึงคราต้องไปแล้ว ย่าอยากบอกหลานว่าคู่ชีวิตมาจากความรักมิใช่มาจากสิ่งอื่นใดถ้าลูกรักใครย่าก็ยินดีกับหลานเสมอนะ(ขิต)

พักต์:ท่านย่า (ร้องไห้หนัก)คิดถึงสมัยเด็ก\~

ท่านย่า:พ่อพักต์ มานี้ลูกมา

พักต์:ท่านย่ามีกะไรฤาขอรับ

ท่านย่า:ย่ามีสร้ายจากเมืองสองแควมาให้พ่อพักต์

พักต์:สร้อยกะไรฤาขอรับ

ท่านย่า:สร้อยที่ทำจากเครื่องเพชรแลทอง มีค่ามาก ย่าให้หลานนะ

แม่ศรีวรรณ:(ร้องไห้หนัก)นึกถึงตอนแต่งเข้าเรือน

ท่านย่า:แม่ศรีวรรณ ออเจ้ารูปร่างงาม แลผิวพรรณดี กิรียามารยาทก็งาม ทำอาหารก็เก่ง

ออเจ้าคือคนที่คู่ควรกับพ่อวัฒนะเสียจริง

บ่าวในเรือน:(ร้องไห้หนัก)นึกถึงอดีต

ท่านย่า:ข้ามิให้ลงหวายกับพวกบ่าวในเรือนนะเจ้าคะคุณพี่ ข้ารักดั่งเครือญาติ ข้ามิให้ลงหวายเป็นอันขาด

พ่อวัฒนะ:พ่อพักต์ แม่ศรีวรรณ อย่าเสียใจไปเลย ท่านย่าจากไปอย่างสงบไม่ต้องทนทุกทรมานกับโรคไข่ป่าที่อยากจะรักษา

พักต์:ท่านพ่อ

แม่ศรีวรรณ:คุณพี่

โอบกอดกัน3พ่อแม่ลูก

ภพ:ปลูกเรือนเสร็จเสียที ทำดีไอเสด อีสม

พวกเองมานอนเรือนกับข้านี้แหละ

ไอสี:มิได้นะขอรับ ข้ากับนางสมเป็นบ่าวหานอนกับนายได้ไมขอรับ

ภพ:ข้ามิถือสา ข้ารักพวกเองดั่งพี่น้อง พวกเองเลี่ยงดูข้ามาตั้งแต่เด็ก

ไอเสด:มิได้จริงๆขอรับ

ภพ:ตามใจพวกเองแล้วกันข้ามิบังคับพวกเองน้อง

ภพ:รุ่งเช้า พวกพี่พาข้าหับท่านขุนไปตลาดสายวังใหม่ได้ฤาไม่ ข้าจะไปเลือกดูสิ่งของ

ไอเสด อีสม:ได้ขอรับ/เจ้าคะ

รุ่งเช้า

ภพ:มาแล้วฤาท่านขุน วันนี้ข้าจะพาท่านไปตลาดสายวังใหม่ ไปฤาไม่

พักต์:เหตุอันใดข้าจักไม่ไป คนที่ข้ารักจักพาไปข้ามิปฎิเสธดอก

ภพ:ไอสีไปเกียมเรือ อีสมรอข้าที่เรือนนี้แหละ

อีสม:เจ้าคะ

จบEP:2

ภพ:ไอเสดพลายให้มันมีแรงกว่านี้สิว่ะ

ไอเสด:ขอรับ

พักต์:ออกเจ้าจะรีบไปด้วยเหตุอันใดไม่อยากใกล้ข้อฤา

ภพ:มิใช่ ข้าแค่ใจร้อนอยากไปเที่ยวตลาดกับออเจ้า (จับมือพักต์ไว้แน่น)

ไอเสด ไอสี: จับมือกันไม่ปล่อยเลยหนาครับ คุณหนูขอบ่าว

ภพ:ไอเสด!!

พักต์:พี่สี!!!

ณ ตลาดสายวังใหม่

ชาวบ้าน:มึงจักทำฤาไม่ทำไว้ ตบหน้าเมีย เสียงดังเพี้ย!!

เมีย:ร้อนไห้ อย่าทำข้าเลยข้ายอมแล้ว

ชาวบ้าน:มึงพูดจริงฤา ถ้ามึงโกหกกูมึงจะจะโดนแบบนี้ หง่างมือจะตบ

ภพ:จับแขนชาวบ้านที่กำลังจะตบเมีย

ออเจ้าเป็นชายแต่ลงมือกับเมียเช่นนี้ออเจ้านี้เป็นไอไข่เสียตายโครมหรือไงว่ะ

ชาวบ้าน:แล้วมึง เป็นใครพูดจร้าราวกับเป็นเรื่องมิธรรมดา ผัวเป็นเจ้าชีวิตเมียทำไมจักตบแลตีมันไม่ได้ว่ะ

ภพ:เจ้าชีวิตงั้นหรอ ถ้ามึงเป็นเมียมึงจักยอมให้ผัวมึงตบตีมึงงั้นฤา

ชาวบ้าน: หนอย ต่อยภพ!!!

พักต์:ภพพพพ!!!

ไอเสด:คุณหนูขอรับ

ชาวบ้านจะเข้ามาต่อยอีกครั้ง มึงอวดเก่งดีนักๆ พวกมึงจีดการมัน

พักต์:ถีบ!! พวกเองกล้ามาทำคนของข้าคนฤา พี่เสด พี่สี ไปดูภพ ข้าจักจัดการพวกมันเอง

ไอเสด ไอสี:บอรับ

ชาวบ้าน:อยากลองดีงั้นฤา พวกเรารุมมันให้ตายคาตีน

พักต์:โดนจับแขนทั้ง2ข้าง แล้วโดนะถีบ

ไอสี:คุณหนูขอรับ:

ภพ:ท่านขุน!!! พวกมึงนี้กำเริบนัก วิ่งเข้าไปต่อย ถีบ และเตะ พวกชาวบ้านที่ตีเมีย

พักต์:ภพ วิ่งเข้าไปช่วย

ภพ:ท่านขุน ข้าจักจัดการพวกมันสองคน ท่านไปจัดการอีกสองคนฝั่นนู้น

พักต์:พวกเองเข้ามาเลย\~\~

ต่อยตีกันกลางตลาด(พักต์แลภพชนะพวกเช้าบ้านแลช่วยเมียมันมาเป็นบ่าวในเรือน)

อีสืน:ข้าขอคุณพวกท่านที่ช่วยข้าจากผัวเลวๆ

แลรับข้าไปเป็นบ่าวในเรือน

พักต์:มิเป็นไร ข้ามิอยากเห็นออเจ้าถูกตบตีจากผัวซั่วๆอีก

ไอสี:คุณหนูเป็นอะไรฤาไม่ขอรับ

พักต์:มิเป็นไร ด้วยว่าข้าเรียนศิลปะการต่อสู่ แลฟันดาบมาจากอาจารชีปักดำ ภพออเจ้าเป็นกะไรฤาไม่

ภพ:ข้ามิเป็นไร แต่ดูหน้าออเจ้ามีเลือด ไอสีไปเอาผาชุบน้ำมาให้ขุนท่าน

ไอสี:ขอรับ

ณ เรือนภพ

พักต์:พี่สี พี่อย่าไปบอกกล่าวกับคุณแม่ของข้าเชียวน้า มิเช่นนั้นข้าจักไล่พี่ไปเมืองอื่น

ไอสี:ข้ารับ

พักต์:แลเรื่องที่ข้ารักพ่อภพ ยิ่งห้ามบอกให้ใครรู้เป็นอันขาด พี่เสดด้วย

ไอเสด ไอสี:ขอรับบ!!

ภพ:ถึงเพลาข้าจะเป็นคนบอกกับแม่หญิงศรีวรรณแลออกขุนท่านด้วยตัวของข้าเอง

พักต์:ข้าต้องกลับเรือนแล้วหนารุ่งเช้า ข้าต้องไปเข้าเฝ้าขุนหลวงเพชาราชา

ภพ:ข้าไปด้วยได้ฤาไม่

พักต์:ออเจ้าจักไปด้วยเหตุอันใด

ภพ:ข้าอยากเข้ารับราชกาลกับท่าน

พักต์:เดียวข้าจักทูลขุนหลวง ไว้คราวหน้าออเจ้าจักได้ไป

พักต์:เดินไปท่าเรือ\~

ณ พระราชวัง

พระเพชราชา:ไอพักต์ อายุเองสมควรออกเรือนได้แล้วหนา เองมีคนรักแล้วฤาไม่ ข้าจักได้พระราชทานให้แก่เอง

พักต์:ขอบคุณพระกรุณาทิคุณ พระพุทณเจ้าคะ

พระเพชราชา:ไอสรเมียทั้ง37คนเป็นอย่างไรบ้าง

ไอสร:พวกนางอยู่กินสบายดี พระพุทธเจ้าคะ

พระเพชราชา:ข้าว่าจักขุดคลองพระจอมศิรี พวกมึงคิดเห็นอย่างไรว่ะ

พักต์:ข้าว่าควรที่จักขุดแลด้วยจักได้เดินทางสะดวก พระพุทธเจ้าคะ

พระเพชราชา:แล้วเองละไอสร

ไอสร:ข้าก็คิดเช่นเดียวกับพ่อพักต์ พระพุทธเจ้าคะ

พระเพชราชา:ขอบใจพวกเองมาก ที่ช่วยข้าตัดสินพระทัย พวกเองเป็นคนสนิทข้าที่ข้ารักดั่งพี่น้อง แม่หญิงศรีวรรณเป็นอย่างไรบ้างว่ะไอพักต์ข้ามิได้ไปเยี่ยมแม่หญิงสักครา

พักต์:ท่านแม่สุขภาพยังแข่งแรงอยู่พระพุทธเจ้าคะ

พระเพชราชา:คิดถึงตอนข้าอายุได้20กว่าๆเองยังเด็ก ข้าไปเล่นกับเองทุกวัน ด้วยว่าพ่อข้าเป็นสหายกับปู่เอง เองซุกซนเป็นอันมาก

พักต์:😊

พักต์:ขุนหลวงขอรับข้าจักพาคนของข้ามารับราชกาลที่กลมพระคลังสินค้าขอรับ

พระเพชราชา:มันเป็นผู้ใดฤา

พักต์:เป็นไพร่ที่มีความสามารถขอรับ ชื่อว่าภพ

พระเพชราชา:ไอภพ ลูกอีเสน งั้นฤา

พักต์:ใช่ขอรับ

พระเพชราชา:ไอภพมันเป็นญาติห่างๆกับข้าเอง ข้าจักรับมันมาเข้ากรมพระคลังตามที่เองทูล

พักต์:🥰😍

ณ เรือน ภพ

กมล:ไอภพ ยายข้าให้เอา ผลไม้แลผักในสวนมาให้ออเจ้า

ภพ:แม่หญิงกมล

กมล:เรือนเองก็หน้าอยู่ดีนิ

ภพ:ไม่หรอก ข้าปลูกเรือนแบบพวกบ่าวในเรือน

กมล: คุณพี่พักต์ มาที่นี้ด้วยเหตุอันใดฤาเจ้าคะ

พักต์:ข้ามาหาพ่อภพ มิใช่เรื่องขอออเจ้า ออเจ้ากลับเรือนไปเถิด

กมล:☹️😞 เจ้าคะ เดินไป ข้าละสงสัยยิ่งนักว่าคุณพี่จักมาหาไอภพด้วยเหตุอันใด

อีรอน:แม่หญิงจักอยากรู้ไปทำไมฤาเจ้าคะ หาใช่เรื่องของแม่หญิงไม่

กมล:เอ๊ะ อีนี้วอนนะมึง

อีรอน:😒

กมล:ข้ารู้สึกว่ามันมีอะไรบ้างอย่างเกี่ยวกับคุณพี่กับไอภพ

พักต์:จับมือภพ ข้ามีข่าวดีจักบอกออเจ้าพ่อภพ

ภพ:อันใดฤา

พักต์:พระเพชราชามีคำสั่งให้ออเจ้าเข้ารับราชกาลกรมพระคลังกับข้าได้

ภพ:จริงฤา

พักต์:เป็นเช่นนั้น พ่อภพ

ภพ:เหตุอันใดออเจ้าถึงทำหน้าเศร้าเยี่ยงนี้

พักต์:ข้าคิดว่าแม่กมลจักสงสัยในตัวข้าแลออเจ้า ด้วยว่านางเป็นคนขี้สงสัย อยากรู้ไปซ่ะทุกอย่าง

ภพ:มิเป็นอันใดดอก

ยายกุย:นางกมล เองนั่งทำหน้าเคร่งเครียดมีเหตุอันใดวะ

กมล:คุณพี่พักต์ไล่ข้ากับเรือน แลยังมาพบปะกับไอภพบ่อยครั้ง ยายว่ามันแปลกมั้ยยาย

ยายกุย:เรื่องอันใดว่ะ

กมล:ข้าว่าคุณพี่พัดต์รักไอภพ

ยายกุย:นางกมล ปากเสียนะเอง ผู้ชายจะรักกันได้อย่างไรว่ะ เองนั้นแหละวิปราสไปแล้ว

กมล:ยายมิเชื่อข้าฤา

ยายกุย:พูดให้คนในอโยธยาฟัง มิมีพูดใดเชื่อเองดอกนางกมล 55555555555

กมล:ยายยย!! งอนเดินเข้าหอนอน

ยายกุย:คิดดูอีกทีว่าที่กมลพูดอาจเป็นเช่นนั้น

ณ เรือนพักต์

แม่ศรีวรรณ:อ้าว พ่อพักต์

พักต์:ข้าไหว้ขอรับท่านแม่

แม่ศรีวรรณ:ไปเข้าเฝ้าขุนหลวงเป็นอย่างไรบ้างลูก อีเสวไปหาน้ำหาปลามาให้พ่อพักต์

เดินไปนั่ง

พักต์:ขุนหลวงทรงอยากขุดครองพระจอมศิรีขอรับ

ศรีวรรณ:จริงฤา ก็ดีนะสิ จักได้เดินทางสะดวก

ไอเสว:น้ำเจ้าคะ คุณหนู

พักต์:หยิบน้ำแม่กิน แลขุนหลวงท่านทรงพูดเรื่องสมัยเด็กขอรับ

ศรีวรรณ:ขุนหลวงท่านทรงผูกพันกับเรื่อนเราดั่งเครื่อญาติ เป็นพระกรุณาอย่างยิ่ง

พักต์:มีกะไรกินบ้างฤา พี่เสว

อีเสว:มีแกงไก่ดำ แลกุ้งแม่น้ำ ที่คุณหนูแลออกญาท่านชอบเจ้าคะ

พักต์: จริงฤา เปิดฝาชี

วัฒนะ:พ่อพักต์ เรื่องออกเรือนออเจ้าจักบอกพ่อแลแม่ได้ฤาไม่

พักต์:ข้ายังมิพร้อมบอกท่านพ่อแลท่านแม่เพลานี้ขอรับ พอถึงเพลาลูกจักบอกกล่าวเองขอรับ ไม่ต้องเป็นห่วงลูกดอกขอรับ

วัฒนะ:พ่อเป็นห่วงเรื่องชนชั้นขอแม่หญิงผู้นั้น ว่าจักเป็นไพร่ ลูกก็หน้าจักรู้ว่าออกเรือนกลับไพร่จักทำให้ตระกูลเราเสื่อมเสียได้

ศรีวรรณ:คุณพี่!!!

พักต์:ลุงและเดินเข้าหอนอน

ศรีวรรณ:พ่อพักต์\~\~

พักต์:ข้าจักทำฉันใดดีพี่สี ข้ารักพ่อภพ ข้าจีกมีแค่พ่อภพเพียงคนเดียว ข้าจักมิมีผู้ใดอื่น

ไอสี:ข้าเชื่อว่าออกญาท่านต้องเข้าใจคุณหนูขอรับ

พักต์:ข้าก็หวังให้เป็นเช่นนั้น

พบค่ำ

พักต์:นั่งคิดถึงภพ \~\~\~

ศรีวรรณ:อ้าวพ่อพักต์ยังมิเข้าหอนอนอีกฤาลูก

พักต์:อีกประเดียวลูกก็จักเข้าหอนอนขอรับคุณแม่

ศรีวรรณ:มีเรื่องอันใดฤาลูก บอกแม่ได้นะลูก

พักต์:มิมีสิ่งใดขอรับคุณแม่ข้าแค่เครียดกับงานขอรับ

พักต์:ข้าไปหอนอนแล้วหนาขอรับ ไหว้แล้วเดินไป\~\~

จบEP:3