นิยายสั้น

ราตรีสวาท

อ๊ะอ่า ~ฮา อ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ามา เจ็บ

อ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊า~ แค่กแค่ก

ความจำที่เรือนร่างของฉัน กับรูปร่างชายหนุ่มที่ขึ้นคร่อมร่างของฉัน พร้อมกับของอุ่นไปที่อยู่ภายในตัวทั้งใหญ่และยาวจนเต็มท้องไปหมดมันทำให้ฉันจุกและเจ็บฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน เขาโอบกอดกัดดูดเลียฉันอย่างกระหายราวกับสัตว์ร้าย ใบหน้าที่หล่อเหลาผิวที่ขาวชีดของเขา ฉันกับมองเห็นแค่เรือนลาง ร่างกายที่ร้อนผ่าวดังไฟเผา เหงื่อที่ไหลออกตามตัวมันเซ็กซี่ยั่วยวนชวนใจเต้นแรงตลอดเวลาที่เขาขยับตัว

อ๊ะ อ๊าา อ่ะอ่ะ ฮ่าฮ่า "เธอชอบตรงนี่สินะ" เสียงทุ้มต่ำแหบนิดหน่อยของเขามันเซ็กซี่สุดๆ อ๊าาาอ่ะอ่าา เขาขยับตัวเข้าออกไปมาทำให้สิ่งที่อยู่ในตัวของฉันขยับเข้าออกตามไปด้วยมันรู้สึกเจ็บแปลกๆแต่กับทำให้รู้สึกดีมาก มือใหญ่ของเขาจับที่เนินอกบีบขยี้ที่ยอดสีแดงทำให้รู้สึกขนลุกซู่ซ่าตื่นเต้นตลอดเวลาร่วมถึงตอนที่เขาใช้ปากดูและกัดมัน อ๊าา~ อึก อ๊า~ มันรู้สึกดีสุดฉันกอดคอของเอาไว้แน่น เขายกตัวฉันนั่งบนตัวเขาขยับขึ้นลง อ๊า~ มันลึกเกินไปแล้ว สาบ สาบ สาบ เขากระแทกตัวขึ้นลงไม่ยั้ง แขนหนายาวแข็งแรงของเขาโอบกอดโน้มตัวจูบ แทรกลิ้นหวานหยาดเยิ้ม ลิ้นเขาตวักไปมากับลิ้นของฉันมันเร้าร้อนจนแทบลืมหายใจ ฉันละสายตาจากชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้เลยด้วยซ้ำถึงบรรยากาศจะมีลมเย็นจากแอร์ที่เปิด ไฟที่สว่างสลั่วเล็กน้อยเตียงที่นุ่มนิ่มก็ไม่สามารถดึงดูดได้เลย มือใหญ่หนานิ้วเรียวสวยลูบไล้ไปทั้งตัวความรู้ร้อนผ่าวตลอดเวลาฉันไม่รู้เลยว่าเราทำกันไปแล้วกี่ครั้งนานกี่ชั่วโมง แต่นอนนี้ในหัวฉันเริ่มขาวไปหมดแขนขาอ่อนแรงแต่เขากับแข็งแกร่งและยังขยายของสิ่งนั้นในตัวตลอดไม่รู้เลยว่ามันใหญ่ขนาดไหน มันเข้าไปได้ยังไง อ๊าอ๊า ฉันหมดแรงแล้ว "สว่างแล้วหรอ" ฉันคงหลับพักก่อนทั้งที่ยังรู้สึกถึงไอ่อุ่นในตัวที่แตกออกมาจากจุดนั้น

ตอน 2

"อ๊า แซบตาจังเลย" ฉันเอามือปิดตาเพื่อปิดแสงที่สาดส่องเข้ามาในห้องนอน เตียงนุ่มของฉัน

"อ๊ะ....." (นี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย)

"ตื่นแล้วเหรอ ตื่นเร็วกว่าที่คิดนะ" ชายหนุ่มสูงขายาวหุ่นดีรูปร่างกำยำเซ็กซี่ยืนใส่เสื้อเชิ้ตที่ปลายเตียงนอน

"ฮ่า คนหล่อคุณคือใคร" (ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ)

"หึ จะมาไม้ไหนอีกล่ะเธอกระโดดขึ้นเตียงฉันเองแท้ๆยังถามอีกหรือ" พูดจบพร้อมกับหยิบสูทส่วนตัวออกไป

"เหอะ อะไรเนี่ย คิดให้ออกสิ" ย้อนกลับไปเมื่อ 3 วันก่อน

หน้ามหาลัยเมืองG

"นี่ มาเรีย วันนี้เราไปดื่มกันเถอะ" หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับกอดคอฉันเอาไว้เราเดินไปด้วยกัน จริงซิ ฉัน มาเรีย ทูสเซ็นต์ เป็นเด็กบ้านนอกที่เข้ามาเรียนให้มหาลัยดังแห่งนี้ และข้างๆฉันคือ เมรีนา มาเวล เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉันแล้วเพราะมีแค่เขากับฉันที่คบกัน ฮ่าฮ่าฮ่า พูดอีกอย่างคือ ถ้าเมรีนาไม่คบฉันแล้วก็ไม่มีใครอีกนะสิ "อืมไปกันเถอะ วันนี้กินให้เต็มที่เลยพรุ่งนี้หยุด"

'ดูนั้นสิพวกบ้านนอก' 'แกอย่าไปใกล้นะเดี๋ยวเชื่อติดตัวเอา' เห้อนั้นล่ะเหตุผลที่ไม่มีคนคบเราเพราะเขากลัวไงล่ะ โลกใบนี้ก็แปลกหน่อย พวกเขาแบ่งแยกชนชั้นอย่างชัดเจนเลยล่ะ ชนชั้นสูง กลาง และต่ำ ชนชั้นสูงคือเชื้อพระวงศ์และคุณนางตามตำแหน่ง ลงมาต่ำและฉันคงไม่ต้องบอกนะว่าอยู่ไหน

คฤหาสน์หรูดยุกเทอร์ริล

ห้องใต้ดิน

อ๊ากกกกก ฮึกฮึก เลือดไหลออกเป็นสายสีแดงสดตามทางที่เตรียมเอาไว้ลงในขวดไวน์สีแดง

"รีบจัดการเร็วเข้าก่อนท่านดยุกจะโกรธ"

"ขอรับ" คนกลุ่มหนึ่งได้เก็บเลือดสดไว้ที่ขวดไวน์จำนวนมากอีกกลุ่มได้จัดการจัดเก็บสถานที่และนำศพไปทิ้งเพื่อลบร่องลอยทั้งหมด

นี้คือความจริงที่อยู่เบื้องหลังของตระกูลใหญ่เทอร์ริลที่ขึ้นชื่อเรื่องความน่ากลัว เทอร์ริล เป็นตระกูลเก่าแก่ที่มีมานานและเป็นตระกูลหนึ่งในสามตระกูลที่ก่อตั้งราชวงค์ขึ้นมา สี่ตระกูลใหญ่ได้แก่ ตระกูลเทอร์ริล ผู้เป็นดาบของราชวงศ์ ตระกูลโบฟลอน เป็นเงินและคลังของราชวงศ์ ตระกูลรีฮานที่เป็นเหมือนกฏแห่งราชวงค์ และอีกตระกูลที่ได้ล่มสลายไปคือตระกูลโซซิโอ ที่เป็นความสันติของทุกฝ่ายแต่ได้เกินความขัดแย้งบ้างอย่างภายในทำให้ตระกูลศูนย์เสียทายาทคนสุดท้ายไปจากอุบัติเหตุทำให้ไม่มีผู้สืบทอดตระกูลอีก

คฤหาสน์ดยุกเทอร์ริล

"หาเจอรึยัง"

"ยังเลยครับท่านดยุก"

ชายหนุ่มหล่อผิวขาวชีดมือหนานิ้วเรียวยาวนั่งขมวดคิ้วด้วยสีหน้าไม่พอใจพร้อมคำพูดที่เย็นชา

"แต่ผู้หญิงคนหนึ่งยังหาไม่เจอ แล้วพวกเจ้ายังต้องมีชีวิตไว้เพื่ออะไร"

"ขอ...ขอ....ขออภัยคับท่านเราจะหาให้เจอโดยเร็ว"

ชายฉกรรจ์ยืนตัวสั่นอยู่ต่อหน้าเขาด้วยความหวาดกลัวอย่างหาที่สุดไม่ได้

"ฉันให้เวลาพวกนายอีก 3 วัน ก่อนถึงวันเพ็ญหามาให้ได้"

"ขอรับนายท่าน" พูดจบพวกเขารีบออกมาจากห้องนั้นทันที

"ไม่นานแล้วสินะวันเพ็ญก็จะมาถึง มันเป็นวันที่แย่ที่สุดอีกแล้วสินะ" เรา ดยุกเทอร์ริล ชื่อของเราคือ ริชาร์ด ลอยด์ เทอร์ริล ผู้ก่อตั้งตระกูลรุ่นแรกก็ว่าไว้อะน่ะ แต่ต้องเปลี่ยนตัวตนอยู่บ่อยๆเพื่อไม่ให้คนนอกรู้ถึงความลับของเรา เราคือผีดูดเลือดปีศาจที่กระหายเลือดในวันเพ็ญเราต้องการสาวบริสุทธิ์เพื่อดื่มเลือดเธอเพื่อคงรูปลักษณ์ของมนุษย์เอาไว้ หากไม่ได้ดื่มมันเราก็จะกลายเป็นครึ่งคนครึ่งปีศาจค้างคาวจะกลับคืนร่างเดิมได้ก็ต่อเมื่อได้กินเลือดสาวบริสุทธิ์เท่านั่น และยังเฝ้ารอสาวคู่หมั้นที่หายไปจากตระกูลโซซิโอ ซึ่งได้หมั้นหมายกับเราเอาไว้แล้วตั้งแต่อยู่ในท้องเราสัมผัสได้ว่านางคือคนที่จะช่วยให้เราหลุดพ้นจากคำสาปตระกูลได้เพราะเธอมีพลังแห่งแสงบริสุทธิ์ ถึงทุกคนบอกว่าเธอตายแล้วจากอุบัติเหตุแต่เรากลับยังสัมผัสถึงพลังนั้นอยู่เราจึงมั่นใจได้ว่าเธอยังไม่ตายเป็นอีกในหนึ่งที่เราตามหาหญิงบริสุทธิ์

ร้านเหล้า

"อ๊าาาสดชื่น" กระดกแก้วเหล้า

"ช้าๆหน่อยแกดื่มไปเยอะแล้วนะ"

"ฮ่าฮ่าฮ่า ชนกันดีกว่า"

"เห้อแกเมาแล้วนะกลับกัน"

"อืม~ เอ้ก เฮ้อออ"

"อี๋..น่าเกียจกลับกันได้แล้ว" เธอเดินเข้ามาพยุงฉันที่เมามายแทบไม่ได้สติอะไร

"เห้อทั้งที่เมาเหมือนกันแท้ๆแต่แกกลับทำให้ฉันหายเมาได้" เดินพยุงออกจากร้านเหล้ามุ่งหน้ากลับห้องพักแต่ต้องผ่านซอยมืดมิดนั้น พรึ่บพรึ่บ!!?

"อะไรกันมาเรีย มาเรียตื่นเร็ว" เขย่าตัวเพื่อปลูก

ฟิ้ว!!ตึก แกร็ก มองซ้ายขวา "ตื่นสิมาเรีย" มองซ้ายขวา

ไม่นานก็ได้มีเงาชายฉกรรจ์ร่างสูงโปร่ง 5 คนเดินตามหลังมาอย่างใกล้ชิด ขวับ!! หันกลับหลังอย่างเร็ว "อ่ะไม่มีเกิดอะไรขึ้นเนี่ย" ตึบ !!? ฮึก โดนตีที่ท้ายทอยสลบไป พวกชายฉกรรจ์ได้จับตัวทั้งคู่กลับมาที่คฤหาสน์หลังใหญ่