พระเอก:ชื่อ คังวอล

อายุ:30

ส่วนสูง/น้ำหนัก: 190cm/50กิโล

นิสัย:เย็นชา เงียบ ไม่สนใจผู้หญิง สายเปย์ หึงแรงโคตรๆๆๆ!!!!!!!😤

ของที่ชอบ: -

ของที่เกลียด: แมว

ทำงาน: บริษัท

หน้าที่: ประธาน

เรื่องราวย่อๆ:พระเอกเป็นหนุ่มหน้าตาดุมาตั้งแต่เด็กพระเอกเป็นคนไม่ชอบความวุ่นวายตั้งแต่เด็กจนโตเขาเคยมีแฟนแค่คนเดียวเขาเจ็บจากคนนั้นทำให้ฝังใจและไม่ยอมเปิดใจให้ใครอีกหุ่นของพระเอกคืองานดีเวอร์🤭🤭

นางเอก: ฮเยจี

อายุ:25

ส่วนสูง/น้ำหนัก:155cm/42กิโล

นิสัย: น่ารัก เฟรนลี่ เอาใจใส่

ของที่ชอบ: ชานม แมว

ของที่ไม่ชอบ: คนนิสัยไม่ดี😤

ทำงาน: รับจ้างอิสระ

หน้าที่: ออกแบบ

เรื่องราวย่อๆ: นางเอกเป็นคนน่ารักมากกเฟรนลี่สุดๆทำให้ใครมองก็ตกหลุมรักนางเอกตัวเล็กมากเวลาวิ่งเลยดูปุ้กปิ้กมากๆๆๆน่ารักฟุดๆๆๆ

น้องสาวพระเอก: จีซอล

เพื่อนนางเอก: รันจี

เพื่อนนางเอก:อันมัง

เพื่อนพระเอก:คังงุ

เพื่อนพระเอก:คัมยอล

ตัวร้าย:เยนิ

ตัวร้าย:ชองจิ

ตอนที่1

"นี่!!! เธอทำไมถึงทำงานพลาดหลายอย่างขนาดนี้!! !"ผู้จัดการสาวที่อาวุโสดุฮเยจีที่ทำงานมาเเบบฉุ้ยๆ"ผู้จัดการค่ะ จีไม่รุ้นะคะว่างานนี้มาได้ไงจีพูดจริงๆนะ" ฮเยจีก้มกราบขอร้องผู้จัดการที่จะไล่เธอออกจากงาน ฉันรู้อยุ่นะว่าเยนิมันไม่ชอบฉันแต่ไม่คิดว่ามันจะเอางานของมันมาสลับกับฉัน"เหอะ! เธอถูกไล่ออก!!"ผู้จัดการที่อายุมากกว่าเธอพูดจบก็เดินออกไปอย่างไม่แยแสเธอเลย

ฮเยจีได้เเต่เดินร้องไปตามสายฝนบรรยาการชั่งเหมาะสมจริง จีซอลที่เป็นรุ่นน้องที่สนิทกันอยุ่พอสมควรรีบเข้ามารับฉันเพราะเห็นฉันเดินตากฝน

"พี่จี!! ทำไมถึงได้เดินตากฝนมาแบบนี้ล่ะค่ะ"จีซอลรีบเข้ามาพยุงตัวฉันแล้วพาไปที่รถของเธอ"พี่ฮเยจีคะๆ ไม่เป็นอะไรนะ"ฉันร้องไห้สอึกสอื้น เสียใจที่ถูกไล่ออกจากงานเพราะขีวิตของเธอตอนนี้เรียกได้ว่าอดแทบทุกเดือน เพราะเธอต้องเอาเงินเดือนไปจ่ายหนี้สินที่พ่อแม่ที่เสียไปนั้นทิ้งเอาไว้ให้

จีซอลมองหน้าฉันอย่างสงสารก่อนจะพาฉันไปที่บ้านของเธอ"ที่นี่คือที่ไหน"ฉันที่ร้องไห้จนเผลอหลับไปก็สงสัยว่าที่ ที่น้องจีซอลพามาคือที่ไหน"ที่บ้านจีซอลเองค่ะ พี่อยู่ได้แบบสบายๆเลยนะ"จีซอลพูดไปพลางพยุงฉันด้วย แต่พอฉันตั้งสติได้จึงบอกน้องว่าฉันไม่เป็นอะไรเเล้วเดินด้วยตัวเอง"พาพี่มาที่นี่ทำไมหรอ"ฉันถามอย่างสงสัย"ก็ตอนแรกว่าจะพาพี่ไปส่ง แต่อยู่ดีๆลูกน้องของพี่ชายโทรมาบอกหนูว่าบ้านพี่ถูกยึดแล้ว" ฉันเมื่อได้ยินที่น้องเล่าก็ถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ น้องจีซอลเมื่อเห็นฉันร้องไห้ก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูกก่อนจะพาฉันเข้ามานั่งที่ห้องนั่งเล่น

"พี่ไม่ต้องร้องไห้หรอกนะพี่ฮเยจี พี่เล่าให้หนูฟังได้ไหมว่าพี่ไปเจออะไรมาทำไมถึงร้องไห้ฟูมฟาย"จีซอลพูดอย่างสงสัยเรื่องที่ฉันเดินตากฝนแล้วก็ร้องไห้อีก

"คือ..พี่.."ฉันพูดแบบติดขัด"พี่พูดเถอะนะ"น้องเอามือมาจับที่ขาของฉันเบาๆ ฉันที่โดนน้องปฏิบัติอย่างอ่อนโยนแบบนี้ฉันเลยสบายใจได้

"พี่ถูกไล่ออกจากงานน่ะ"น้องเมื่อได้ยินสิ่งที่ฉันพูดเลยทำหน้าตาสบายใจที่พี่คนสนิทของเธอบอกเรื่องที่เธอเองก็อยากรู้"นึกว่าเรื่องอะไร ไม่ต้องห่วงหรอกพี่"

น้องพูดพร้อมกับตบที่บ่าอย่างอ่อนโยน"ไม่เป็นอะไรได้ไงพี่ตกงานเลยนะ แล้วพี่จะหาเงินจากที่ไหนมาจ่ายหนี้"

ฉันทำหน้าเศร้าใจเป็นกังวลสุดๆ เพราะฉันตกงานแล้วฉันจะหาเงินที่ไหนไปจ่ายหนี้ น้องฟังก็ยิ้มหวานมาให้ฉันก่อนจะพูด"พี่ไม่ต้องห่วง พี่ไปทำงานที่บริษัทของพี่ชายหนูก็ได้"ฉันมองหน้าอย่างไม่เชื่อเพราะฉันรู้ดีว่าถานะทางบ้านน้องเป็นยังไงแล้วพี่ชายน้องคือใคร

ฉันจึงส่ายหน้ารัวๆ"ไม่ได้ๆๆ บริษัท T.K เป็นบริษัทที่ใหญ่ที่สุดและดังมากๆคนในบริษัทไม่ใช่พวกขี้หมูขี้หมามีแต่พวกอัจฉริยะเก่งมากๆจนคนที่มีIQน้อยไม่มีทางเข้าได้ แล้วพี่จะเข้าไปได้ไง"ฉันพูดพร้อมทำหน้างง เพราะฉันไม่มีพรสวรรค์จะไปสู้คนที่อยู่บริษัทนั้น

"พี่อย่าคิดมากๆ เดียวหนูช่วยเอง"น้องพูดก่อนจะยิ้มให้ฉัน เห้อออจีซอลเธอกำลังจะทำพี่เดือดร้อนนะ ทั่งที่ฉันก็รู้อยุ่ว่าการที่จะเข้าบริษัทนั้นได้มันยากขนาดไหนแต่ในเมื่อจีซอลขยั้นขยอให้ฉัน ฉันก็จะลองดู

ฉันที่กำลังยืนเหม่อก็ถูกจีซอลดึงมือฉันไปที่ห้องครัว

"พี่ฮเยจีพี่ทำอาหารเป็นไหมอ่ะ"น้องจีซอลมองหน้าฉันอย่างคาดหวัง แต่พี่ขอโทษนะ พี่ทำไม่เป็นนน

ฉันส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับจับที่บ่าน้อง"มีมาม่าไหม??"พอน้องได้ยินก็ต้องลุกพรวดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ตู้กับข้าว

"มาม่าก็พอจะมีอยู่หรอกน้า"น้องพูดเสร็จก็เดินไปหยิบมาม่ามาสองถ้วยแล้วยื่นให้ฉันถ้วยนึ่ง"จีซอลกินได้ใช่ไหม??"ฉันมองน้องพร้อมทำหน้าสงสัย"สบายๆค่ะ ถึงหนูจะไม่เคยกินก็เถอะ"ฉันพอได้ยินแบบนั้นรู้สึกผิดเลยอ่ะ ฉันทำงานเป็นอยุ่นะแต่ไม่กล้าอ่ะกลัวน้องจะน้ำลายฟูมปากซะก่อน พอพวกเราทำธุระเสร็จก็แยกย้ายเข้าห้อง

ตอนที่2

ฉันนั่งๆนอนๆอยู่ในห้องนอนที่เอาไว้สำหรับต้อนรับแขก ได้ไม่นานก็รู้สึกหิวน้ำขึ้นมา เลยเดินลงมากินน้ำแต่พอลงมาก็มาจ๊ะเอ๋กับคนๆนึ่งคือคุณ'คังวอล' ชายหนุ่มร่างสูงผิวขาวดูสุขภาพดี หน้าตาหล่อเหลาสมคำล่ำลือผมสีดำที่ถูกดูแลเป็นอย่างดีกับรอยสักที่มือและที่แขนเขาช่างสะกดสายตายิ่งนัก แต่พอฉันเงยหน้ามามองที่หน้าของเขาพอได้สบตาที่ดูคมเหมือนตาเหยี่ยวนั้นทำเอาฉันแทบทรุดเพราะโดนความหล่อกดทับ ฉันเคยเห็นพี่ชายของจีซอลอยุ่นะแต่เเค่เห็นผ่านๆ แต่พอได้มาเห็นไกล้ๆทำเอาฉันตกหลุมรักเลยทีเดียว"เธอเป็นใคร??"เสียงเรียบนิ่งที่เอ่ยออกมาทำฉันเสียวสันหลังวาบ ฉันจ้องมองชายที่ยืนอยุ่ด้านหน้าไม่นานเท่าไรนักก็เอ่ยทักทาย"สวัสดีค่ะ หนูคือรุ่นพี่ของจีซอลค่ะ"เขาได้ฟังประโยคที่ฉันพูดแล้วถอนหายใจก่อนจะถามใหม่อีกรอบ"แล้วมาทำอะไรที่นี่"เขาพูดเสียงเรียบเฉยกับสิหน้าที่ไม่แสดงความรุ้สึกเลย"หนู..ถูกน้องพามาอยู่ชั่วคราวค่ะ"เขาพอได้คำตอบก็ไม่พูดอะไรแล้วเดินจากไป

ฉันที่รู้สึกตัวแล้วจึงเดินไปกินน้ำพอทำธุระทุกอย่างเสร็จก็เดินกลับขึ้นห้องทันที

กริ้งงง~กริ้งง~

เสียงนาฬิกาดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กที่นอนอยุ่ต้องลุกขึ้นมา"เสียงดังจางงง~"ฉันงัวเงียลุกขึ้นมานั่งแต่ก็ทนความง่วงไม่ไหวแล้วล้มตัวนอนต่อ"จ๊ะเอ๋!!"อยู่ๆจีซอลก็มาจ๊ะเอ๋ฉันที่กำลังสลึมสลือ ทำให้ฉันตกใจร้องเสียงหลงแต่ถึงอย่างนั้นจีซอลกลับหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งฉัน"เห้อออ พี่ตกใจหมดเลยจีซอล"ฉันที่หอบหายใจแรงเพราะความตกใจ ฉันเอามือมาจับที่หน้าอกแล้วหายใจแรง"ขอโทษน้าาพี่ฮเยจี พี่นั้นแหละที่เอาแต่นอน ลุกได้แล้วนะพี่แต่งตัวด้วยเดียวหนูพาไปสมัคงาน"น้องพูดพร้อมกับจับแขนฉันแล้วดึงฉันให้นั่งแล้วลากฉันไปที่ห้องน้ำ พอฉันทำธุระในห้องน้ำเสร็จจึงเดินมาดูนาฬิกา

พอฉันก้มมองที่โทรศัพราคาถูกของฉันก็เห็นว่ามีคนทักมาจึงเปิดแชทดู

เยนิ : แหม่ๆ โดนไล่ออกเร็วจังเลย~~

ฉันที่มองดูแชทที่นางส่งมาหยามฉันทำเอาฉันโกรธเลือดขึ้นหน้าเลย

เยนิ : เป็นอะไร ทำไมอ่านแล้วไม่ตอบ

เยนิ : หรือว่าอายย~

ฮเยจี : ป่าวฉันแค่อยากเห็นว่าหมาอย่างเธอทำจะเห่าไปถึงเมื่อไร

เยนิ : จนกว่าแกจะมากราบเท้าฉันขอให้ฉันเมตตาแก😏

ฮเยจี : โทษทีนะแต่คงไม่มีวันนั้นหรอก😏

ปิดการแจ้งเตือน

ฉันวางโทรศัพท์พร้อมกับแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย จนประตูได้ดังขึ้น

ก๊อกๆ!!

"พี่เสร็จรึยัง"เสียงของจีซอลดังขึ้นฉันเลยจัดความเรียบร้อยทุกอย่างเเล้วเดินออกไป

บริษัท T.K

"พี่ไม่กล้าเข้าไปอ่ะ"ฉันที่พยายามรั้งตัวเองไม่ได้โดนรุ่นน้องคนสนิทดึงเข้าไปในห้องของท่านประธาน"เอาหน่าา แห่มาถึงหน้าห้องแล้ว เข้าไปเถอะ"จีซอลพยายามดันฉันให้เข้าไปจนเราทั้งคู่สะดุดขากันเซไปล้มในห้องทำงานของคังวอล คนที่นั่งอยู่ในห้องทำงานพอเห็นคนที่ทะเลาะกันเสียงดังอยู่นอกห้องเสียงดังจนเขารำคาญแต่ตอนนี้ทั้งสองดันมาล้มทับกันอยุ่ตรงประตู เขาที่มองดูทั้งสองคนด้วยสายตาที่เย็นชาดูไร้ความรู้สึก จีซอลรีบลุกขึ้นแล้วพยุงตัวฉันขึ้นก่อนจะแนะนำฉันให้พี่ชายของตนรู้ "พี่คังๆ นี่พี่สาวคนสวยคนสนิทหนูเอง ชื่อฮเยจี พี่เขาพึ่งตกงานหนูเลยพาพี่เขามาสมัคงานที่นี่"จีซอลพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ แต่ฉันที่ยืนอยุ่ข้างหลังได้แต่ก้มหน้าด้วยความอาย"แล้วยังไง"คังวอลตอบเพียงสั้นๆทำเอาน้องสาวที่หวังคำตอบจากชายถึงกับเข่าอ่อน"พี่!!ต้องให้พี่ฮเยจีเข้าทำงานเดียวนี้!!"จีซอลพูดอย่างนึกโมโหที่พี่ชายตนทำตัวห่างเหินกับเธอตลอด"ฉันรับแต่คนที่มีความรู้เท่านั้น"คังวอลพูดออกมาเสียงเรียบก่อนจะก้มหน้าเปิดเอกสารอย่างไม่ใส่ใจ น้องสาวที่รู้สึกเสียใจอยู่แล้วที่พี่ชายไม่คิดจะสนใจตนเลย น้ำสีใสหยาดไหลลงมาที่แก้มถูกมือน้อยๆของจีซอลเช็ดออกแล้ววิ่งออกไป

คังวอลเห็นอย่างนั้นก็ตกใจจนหน้าเหวอลุกขึ้นวิ่งตามก็ไม่ทัน ฉันที่ยืนอยุ่ในเหตุการณ์พอเห็นว่าน้องวิ่งออกไป ก็เดินออกไปตามจีซอล ฉันเดินตามห้องโถงใหญ่ไม่นานก็เจอกับจีซอลที่นั่งคดตัวร้องไห้อยุ่ฉันจึงเดินมาปลอบน้องอย่างอ่อนโยน"ฮึก..ฮื่ออ..หนูไม่เข้าใจเลยทำไมพี่ชายถึงใจร้ายขนาดนี้"ฉันพอเห็นว่าน้องกำลังพูดความในใจออกมาจึงดึงน้องเข้ามากอดอยุ่ในอ้อมเเขนให้ความอบอุ่นกับจีซอล"ไม่ต้องร้องนะคนเก่งของพี่ ไอ้พี่ชายคนนั้นมันจะใจร้ายกับน้องแค่ไหนแต่ก็ยังมีพี่สาวคนนี้อยู่นะ พี่จะไม่ให้ใครมาทำร้ายจิตใจน้องได้อีก พี่สัญญา"ฉันพูดพร้อมกับกระชับกอดไว้แน่น ฉันที่ไม่รู้สึกตัวเลยว่าคนที่ฉันกำลังด่าเมื่อกี้ยืนอยุ่ด้านหลัง น้องที่เห็นว่าพี่ชายนั้นยืนกอดอกมองพวกฉันสองคนอยุ่จึงเอามือมาสกิดฉัน ฉันจึงผละกอดแล้วมองหน้าจีซอลที่เปื้อนน้ำตา"เศร้ากันจบแล้วใช่ไหม"ฉันสดุงตัวโหยงเมื่อได้ยินเสียงเรียบนิ่งของคังวอลอยุ่ด้านหลัง ฉันหันไปหาคังวอลก่อนจะยิ้มแห้งๆให้

"ไม่ได้ยินใช้ไหมค่ะ"ฉันพูดออกไปอย่างกลัวๆ"ได้ยินทุกประโยค"คังวอลตอบกลับมาทันทีทำเอาฉันกลัวจะโดนถีบออกจากบริษัทซะก่อน

"พ..พี่"จีซอลพูดออกมาแบบติดๆขัดๆฉันที่เห็นน้องสีหน้าดูไม่ดีเลยดึงน้องมากอดเอาไว้ พี่ก็พี่เถอะฉันจะซัดหน้าซ่ะเลยฉันเลยเผลอมองแรงใส่คังวอล คังวอลพอเห็นฉันทำหน้าตาเหมือนเขาไปฆ่าใครอย่างไงอย่างนั้นแหละ"ไม่ต้องมองฉันขนาดนั้นก็ได้นั่นก็น้องฉันนะ"คังวอลกอดอกมองฉันแล้วสลับไปมองจีซอล"แต่คุณทำร้ายจิตใจน้องตัวเองนะคะ จะให้ฉันอยุ่เฉยได้ไง"คังวอลมองฉันเหมือนไม่ชอบหน้าฉัน"แต่เรื่องนี้เธอไม่เกี่ยว"ช๊อกค่ะจังหวะนี้แท่งใจดำมาก"พี่นั้นแหละไม่ต้องมายุ่งกับหนู!!"จีซอลที่เงียบมานานได้พูดขึ้นมาเสียงดังฟังชัด คังวอลที่ได้ยินจีซอลพูดแบบนั้นก็เผลอมองด้วยสายตาที่เย็นชาใส่น้อง

ตอนที่3

บรรยากาศในห้องเล็กๆดูอึดอัดขึ้นมาเมื่อสายตาที่เย็นชามองมาทางน้องจีซอลและฉัน"จีซอล เธอคิดจะดื้อกับพี่ชายของเธอหรอ"ฉันได้ยินคำพูดเมื่อกี้ก็หันมามองน้อง"มีพี่ชายแบบพี่หนูยอมถูกโจรจับไปดีกว่า!!"น้องตะคอกใส่พี่ชายที่กำลังจ้องจีซอลด้วยสีหน้าที่น่ากลัว

น้องไม่พูดอะไรต่อแล้ววิ่งออกไป

ตึก! ตึก

เสียงรองเท้าราคาแพงของคังวอลดังสนั่นทั่วบ้านร้าง แฮ่กๆ!! เสียงหอบของฉันที่พยายามวิ่งตามชายร่างสูงที่จับตัวน้องจีซอลไป

ตุบ!!

ฉันที่วิ่งเร็วไม่ดูทางก็สะดุดก้อนหินขาพลิกจนช้ำ ฉันนั่งพึมพำด้วยความเจ็บอยุ่ไม่นานก็มีชายร่างสูงเดินมา

ตึก ตึก ตึก!

 ฉันมองไปยังต้นตอเสียงด้วยความหวาดกลัวก่อนจะตะเกียดตะกายพยายามพาร่างของฉันไปซ่อนเพื่อที่จะไม่โดนทำร้าย"ยัยนั่นไปไหนอีกเนีย"เสียงพูดที่คุ้นหูเป็นของคังวอลที่เดินมาตามหาฉัน"พี่ค่ะ!"ฉันตะโกนเรียกพร้อมพยายามคลานออกมา คังวอลมองขาที่พลิกของฉันก็รีบวิ่งเข้ามาดู"เธอไปโดนอะไรมาเนีย"เขามองที่ขาของฉันก่อนจะนวดให้ฉันเบาๆ"พอดีหนูเห็นพวกโจรค่ะ หนูเลยวิ่งตามแต่มันวิ่งเร็วมากหนูเลยสะดุดล้ม"เขามองหน้าฉันอย่างระอา"โง่จริงๆนะเธอเนีย"เขาพูดจบก็อุ้มฉันขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวแล้วไปพักที่ห้องๆนึ่ง"อยู่ตรงนี้ไปก่อนนะ"เขากำลังจะเดินออกไปก็ถูกรั้งเอาไว้"ให้หนูไปด้วยดีกว่านะ เขาหันมามองหน้าฉันอย่างไม่อยากให้ไปด้วย"หนูไม่ใช่คนซุ่มซ่ามหรอกนะ อย่ามามองหนูแบบนั้น"เขาถอนใจออกมาแล้วจึงอุ้มฉันด้วยท่าเจ้าสาว"อ๊ะ! จะอุ้มทำไมล่ะค่ะ"ฉันที่ตกใจที่อยุ่ๆก็มาอุ้มฉันแบบนี้"ฝืนเดินไปแล้วถ้าขาเธอเป็นอะไรหนักหนาขึ้นมาล่ะ"เขาไม่พูดต่อแล้วเดินตรงไป"พี่ค่ะ หนูว่านะเราควรไปแจ้งตำรวจให้มาข่วยหาแล้วก็ทางช่วยน้องดีกว่าค่ะ"เขาหยุดนิ่งเหมือนกำลังใช้ความคิดอยู่ เขามองมาที่ฉันก่อนจะพยักหน้าอย่างช้าๆว่าเข้าใจแล้ว

เขาอุ้มฉันเดินมาที่รถคันหรูเขาเปิดประตูแล้วเอาฉันเข้าไปนั่งแล้วคาดเข็มขัด เขาจัดการให้ฉันเสร็จก็เดินมาอีกฝั่งเปิดประตูแล้วขึ้นรถ ก่อนที่เขาจะขับรถออกไปจากบ้านร้าง พอขับมาได้ไม่นานฉันก็เห็นสถานีตำรวจฉันจึงบอกให้พี่เขาจอด ก่อนที่ฉันจะเปิดประตูแล้ววิ่งกระเพกไปพร้อมขาที่หักของฉัน"เดียวว!!"เขาที่เห็นฉันเจ็บขาจะห้ามก็ไม่ทันเธอนี่นะ